คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : CUPID 3 - HOT CUPID
la \CUPID 3
HOT CUPID
“นี่อาเซเลีย แกรู้ไหมว่าหนุ่มน่ากอดของปีนี้คือใคร”
“ไม่รู้!” อาเซเลียหุนหันเชิดหน้าออกไปจากหน้าของฉัน นี่เพื่อนรักโกรธอะไรฉันเนี่ย
“แกเป็นอะไรเนี่ยเซเลีย”
“แกลืมอะไรไปเมื่อวาน”
“เมื่อวานวันเกิดแกเหรอ หรือเมื่อวานเป็นวันครบรอบที่เรารู้จักกัน?”
“แกลืมฉันไว้ในงานยังไงล่ะยัยบ้า!”
กรี๊ด! ฉันอยากจะตะโกนออกมาดังๆเลย ฉันลืมไปได้ยังไงนะที่จะโทรหาอาเซเลีย ไม่มีคนเตือนฉันเลย! เมื่อคืนฉันก็มัวแต่คิดแต่เรื่องไอบ้ามอร์แกน เลยลืมไปว่ายังไม่ได้โทรหาอาเซเลียเลย TOT รู้สึกผิดจัง!
“โอ๋! เพื่อนรักอย่าโกรธฉันเลยนะ เมื่อวานฉันมัวแต่ยุ่งๆเลยไม่ได้โทรหาน่ะ เอาอย่างนี้นะ เดี๋ยวฉันจะพาเธอไปเลี้ยงไอศกรีมร้านโปรดวันเสาร์นี้นะ ฉันจะสั่งไอศกรีมก้อนใหญ่รสช๊อคโกแลตมาให้เธอเลย ดีไหมจ้ะ”
ฉันเม้มปาก ทำตาโตแอ๊บแบ๊วเหมือนแมวน้อย ทำให้อาเซเลียมีท่าทางหายงอนฉันและยิ้มออกมาให้ฉันอย่างสดใส
“อย่าลืมวิปครีมนะ TOT”
“จ้า! แล้วแกจะบอกฉันได้ยังว่าไอ้หนุ่มน่ากอดคนนี้เป็นใคร แล้วทำไมพี่คาร่าเธอถึงให้ฉันไปทำให้เขามาลงปกด้วยล่ะ เขาเข้าถึงยากขนาดนั้นเลยเหรอไง”
“ใช่ Cupid นี่เข้าถึงตัวยากจะตายไปเธอไม่รู้เหรอ พี่น้องสามคนนี้เก็บตัวเงียบไม่ค่อยจะออกงานสังคมเท่าไหร่ จะมีก็แต่...พี่ชายคนกลาง” อาเซเลียพูดอย่างคล่องปาก
“พี่ชายคนกลาง?” พี่ชายคนกลาง นี่คนไหนกันนะ
“ใช่แล้วล่ะ เขาคือ BOT ของปีนี้ยังไงล่ะ”
“แล้วเขาคือใครกันเล่า” ฉันถามด้วยน้ำเสียงอยากรู้
“ฉัน...ไม่กล้าบอก แกไปดูเอาเองเถอะ!” อาเซเลียพูดด้วยน้ำเสียงเคอะเขินไม่กล้าบอกพลางเบือนหน้าหนีไปทางอื่น ทำให้ฉันต้องหันมาทางพาสเทลเพื่อเค้นความจริง
“พาสเทล นายรู้ใช่ไหมว่า BOT คือใคร”
พาสเทลทำหน้าเจื่อนแกมรำคาญพลางหันหน้าออกไปจากที่อื่นและจัดเสื้อผ้าของตัวเองให้เข้าที่
“ผมไม่รู้เจ๊ เจ๊ไปหาความจริงเอาเองเถอะ!”
“ได้! ฉันจะต้องรู้ให้ได้ว่านายนี่เป็นใคร” ฉันหันตัวออกไปจากพาสเทลและอาเซเลีย
ไม่มีใครปริปากบอกฉันสักคน แต่ละคนก็ดูมีพิรุธลุกลี้ลุกลนน่าสงสัย ฉันเดินออกไปจากประตูเพื่อหวังว่าคงจะสามารถหาข้อมูลเขาจากโลกออนไลน์ได้ ไหนๆก็มีอีเมลล์กับเว็ปไซด์อยู่แล้วนี่ น่าจะมีหวังที่จะรู้ว่าเขาเป็นใครนะ
“พาสเทล ไปส่งฉันด้วย!”
“ครับเจ๊!”
ร่างสูงที่สูงกว่าฉันสักสิบห้าเซนติเมตรเปิดประตูออฟฟิศออก ยิ้มพริ้มเป็นเชิงง้อขอคืนดี ฉันเดินนำหน้าเขาออกมาจนถึงลานจอดรถชั้นสี่ที่พนักงานทุกคนต้องนำรถยนต์มาจอดที่นี่ ฉันเดินเข้าไปใกล้รถจักรยานยนต์ของพาสเทลที่คุ้นตา รอให้ชายหนุ่มผู้เป็นเจ้าของวิ่งมาเร่งเครื่อง ซึ่งใช้เวลาไม่กี่นาที จักรยานยนต์ก็เร่งออกมาจากตึกทำงานสีขาวโพลนขนาดใหญ่อันอึดอัดนี่จนได้ เพียงไม่นานพาสเทลก็เอ่ยทักขึ้น
“เจ๊ เจ๊ไม่ต้องทำงานนี้ก็ได้นะ ผมจะลองขอพี่คาร่าให้ พี่เขาต้องยอมอยู่แล้วแหละ”
“ไม่ ฉันจะต้องทำให้ได้ ดูสิ่งที่พี่คาร่าเธอจะให้ฉันเป็นรางวัลตอบแทนสิ มันทำให้ฉันมีค่ารักษาพยาบาลแม่ ฉันเชื่อว่าต้องทำให้ได้”
“แต่ Cupid ที่ผมเคยได้ยิน เข้าถึงยากมากเลยนะครับ ขนาดผู้ชายยังไม่ให้เข้าไป” พาสเทลเอ่ยขึ้น
“นายลองเล่าเรื่องที่เคยได้ยินมาหน่อยสิ!”
พาสเทลกระแอมพอเป็นพิธีก่อนพูดขึ้น
“ก็...ผมเคยได้ยินว่า คนที่ไม่ใช่ลูกค้าก็ห้ามเข้ามา พวกเขาจะรับทำงานที่อยากทำเท่านั้น ถ้าส่งงานไปแล้วไม่รับเขาก็จะไม่รับ แม้ว่าเงินจะสูงแค่ไหนก็ตาม และงานบางงานถ้าทำผิดหรือทำให้ไม่ได้ ลูกค้าต้องจ่ายเงินเต็มๆไม่มีส่วนลดเลย”
“งั้นก็แปลว่า ฉันก็ต้องแกล้งมาเป็นลูกค้าของเขาเพื่อที่จะเข้าใกล้เขาอย่างนั้นเหรอ”
ฉันมัวแต่คุยเพลินกับพาสเทลเลยไม่ได้สังเกตสิ่งแวดล้อมต่างๆว่า ตอนนี้มอเตอร์ไซด์ได้จอดลงหน้าบ้านของฉันพอดี ฉันก้าวลงมาจากมอเตอร์ไซด์พร้อมกับพาสเทลที่ก้าวลงมาส่งฉัน สุภาพบุรุษจัง >0<
“ก็คงต้องเป็นอย่างนั้นมั้ง แต่ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ เจ๊ต้องระวังตัวนะ ผมเป็นห่วง”
เขาพูดกับฉันก่อนที่จะเอามือมาแตะหน้าผากฉันเบาๆ ฉันรู้สึกว่าหัวใจเต้นไม่เป็นท่า หน้าร้อนผ่าวซึ่งคงต้องเป็นสีแดระเรื่อแน่ๆ นี่พาสเทลเป็นห่วงฉันอย่างงั้นเหรอ คำพูดของเขาแต่ละคำมันจะทำให้ฉันมีความหวังขึ้นเรื่อยๆแล้วนะ แต่ยังไงก็เถอะ
ได้แค่ชอบ..ก็พอแล้ว
“อย่ามาซึ้งๆ ฉันไปก่อน เดี๋ยวค่อยโทรคุยเรื่องคอลัมน์เดือนหน้า”
“ครับ”
พาสเทลโค้งให้ฉันอย่างสง่าก่อนที่เขาจะขึ้นมอเตอร์ไซด์ และเร่งเครื่องจนรถคันใหญ่แล่นออกไป ทิ้งให้ฉันหน้าแดงอีกแล้ว >//<
ฉันรีบไขกุญแจประตูบ้านเข้าไป เมื่อเข้าไปได้ก็ขึ้นบันไดเข้าไปในห้องและเตรียมเปิดคอมพิวเตอร์สีขาวตัวใหญ่และรีบเชื่อมต่อกับอินเทอร์เน็ตที่ซื้อเอาไว้ 30 ชั่วโมงต่อเดือน ด้วยความที่ฉันไม่ได้เป็นคนที่ติดคลั่งอินเทอร์เน็ตมากขนาดนั้น ฉันก็จะใช้อินเทอร์เน็ตในเวลาที่จำเป็นอย่างเช่นการท่องหาสถานที่ท่องเที่ยวต่างๆเพื่อไปถ่ายทำคอลัมน์ หรือไม่ก็ใช้ facebook เล็กๆน้อยๆเมื่อใจต้องการ ^O^
เมื่อคอมพิวเตอร์ได้เชื่อมต่อกับอินเทอร์เน็ตเรียบร้อย ฉันก็คลิ๊กเข้าไปในอินเทอร์เน็ตและพิมพ์ชื่อที่อยู่ของ website ที่ต้องการ
ฉันพิมพ์มันไปตามที่นามบัตรบอก เมื่อกด enter เข้าไปก็เห็นเว็บเพจสีชมพู มีหัวข้อหลักๆอยู่สามหัวข้อนั่นก็คือ
1. Unseen Cupid
2. Hot Cupid
3. Calm Cupid
เอ...จะเลือกหัวข้อไหนดีล่ะ พี่ชายคนกลางก็น่าจะเป็นเลขสอง งั้นฉันก็ต้องคลิ๊ก Hot Cupid น่ะสิ ฉันคลิ๊กไปที่ตัวอักษรน่ารักๆของโปสเตอร์แล้วปรากฏรายชื่อหัวข้อที่ให้ฉันเลือก แต่จะโดดเด่นอยู่ที่สุดนั่นก็คือ
“ใช้บริการ Hot Cupid”
ฉันไม่รีรอเขยิบเม๊าส์และกดคลิ๊กเข้าไปตรงนั้น ทำให้หน้าต่างเปลี่ยนมาเป็นหน้าต่างลิสต์คล้ายฟอร์มที่ฉันจะต้องกรอก ฉันหยิบคีย์บอร์ดขึ้นมา และบรรจงพิมพ์สิ่งที่ทาง website ต้องการให้กรอกลงไป
‘ชื่อ : รรินลดา พชรสินธรกุล
‘อายุ : ไม่บอกได้ไหม ยี่สิบกว่าๆ
บริการที่อยากใช้ : สานสัมพันธ์ให้คนรัก (พิมพ์ให้เองอยู่แล้ว)
‘ค่าจ้าง : ตามใจ
‘วันที่ต้องการให้บริการ : วันพรุ่งนี้!
‘วิธีการที่ต้องการ : ฉันจะไปคุยกับนายวันพรุ่งนี้!
เมื่อพิมพ์สิ่งที่ต้องการเสร็จฉันก็กดคลิ๊ก “ยืนยัน” และถอนหายใจเฮือก เว็บไซด์แจ้งเอาไว้ว่า “ถ้ากามเทพของเราต้องการทำงานนี้ จะส่งอีเมลล์กลับไปให้อีเมลล์ของคุณภายในสามสิบวินาที”
“ขอบคุณที่ใช้บริการค่ะ”
ฉันถอนหายใจทิ้งความเหนื่อยล้าออกไป ในใจคิดและหวังเอาไว้ว่า เขาคงจะตอบรับให้ฉันได้ไปคุยงานกับเขาเถิด! สาธุ!
สามสิบวินาทีผ่านไปไวเหมือนโกหก ฉันเข้าลงชื่อเข้าใช้อีเมลล์ของตัวเองและเริ่มไล่อีเมลล์ล่าสุดที่เพิ่งส่งเข้ามา
Facebook – หมีน้อย ต้องการเป็นเพื่อนกับคุณ
Pastel.col@hotmail.com – ส่งงานครับเจ๊
Cara-a.pink@lola.com – ทวงต้นฉบับ
ทำไมไม่มีจาก Cupid ล่ะ! ฉันลุกลี้ลุกลน พยายามใจเย็นๆ และลองคลิ๊กไปดูที่อีเมลล์ขยะ สงสัยทางเว็บไซด์คงจะส่งมาทางอีเมลล์ขยะ
“Hot_cupid@cupid.com – งานที่สั่งไว้ + ผลที่ได้รับ” ฉันรีบคลิ๊กเปิดมันอย่างไม่รีรอ
“ถึง คุณแป้งโกะนะครับ
ผม Hot Cupid ที่คุณได้เลือกไว้ให้มาบริการนะครับ ผมได้รับรายชื่อและประวัติของคุณไว้พิจารณาแล้วนะครับ
แต่ผมต้องขอโทษด้วยจริงๆ...เพราะผมไม่ว่างรับแขก ผมมีธุระน่ะครับ
P.S. ถ้าสนใจจะติดต่อผม กรุณาติดต่อมาได้ hot_man@cupid.com”
นายคนนี้! กล้าดียังไงที่ยกเลิกไม่ยอมรับคำสั่งของฉัน คนอย่างแป้งโกะ ไม่ยอมแพ้หรอกนะ! อีเมลล์ส่วนตัวให้มาแล้ว ดีละ! ฉันจะต้องทำให้นายนี่รับทำงานให้ฉันให้ได้! ฉันเรียกเปิดข้อความด่วน MSN ขึ้นและรีบกรอกข้อมูลอีเมลล์ ภายในไม่กี่นาทีฉันก็ปรากฏออนไลน์ซึ่งไม่ค่อยจะได้ออนเท่าไหร่ ฉันรีบใส่อีเมลล์ของนาย Hot Cupid เข้าไปและจัดการเพิ่มเพื่อนไปทันที
กรี๊ด! เขาตอบรับ MSN ของเขาและเขาก็กำลังออนไลน์อยู่ด้วย!
(c=10)B(MA HC) – ไม่เคยลืมเธอ แม้เราห่างกันแสนไกล
(p=26) PANGO II : นายเป็น Hot Cupid ใช่ไหม นายคงรู้จักฉันแล้วนะ ฉันชื่อแป้งโกะ ลูกค้าที่นายปฏิเสธไป ฉันจะมาบอกว่า...นายลองพิจารณาใหม่ได้ไหม
(c=10)B(MA HC) : คุณต้องการให้ผมทำงานนี้จริงๆเหรอ ทำไมล่ะ?
คิดไม่ออกอ่ะ ทำไงดี! หรือว่าเราจะโทรหาอาเซเลีย ไม่เอาดีกว่า! โกหกเนียนๆไปเลยแล้วกัน
(p=26) PANGO II : ฉันเลิกกับแฟน แต่ฉันยังรักเขาอยู่ และฉันก็รู้...ว่านายเป็นคนดี น่าหลงใหล หน้าตาดีมาก นิสัยดีมาก ฉันรู้ว่านายต้องรับทำงานให้ฉันแน่ ฉันขอร้องนะนาย Hot Cupid ฉันมีความจำเป็นจริงๆ T^T
B : ผมจะทำงานให้คุณก็ต่อเมื่อ...
(p=26) PANGO II : ต่อเมื่ออะไร?
(c=10)B(MA HC) : ต่อเมื่อ คุณต้องทำอะไรให้ผมหนึ่งข้อ!?
______________________________________________________________________________
T alk with cute_strawberry
กรี๊ดดด ต้องขอบอกว่ากรี๊ดกับบทที่สามนี้มากกว่า มันเป็นบทสั้นๆ รายละเอียดไม่ค่อยเยอะหรอกนะ แต่มันก็กระชุ่มกระชวยหัวใจเจ๊ยังไงบอกไม่ถูก
ไรท์เตอร์ต้องขอโทษรีดเดอร์ทั้งหลายนะคะ เพราะว่า ตอนนี้ไรท์เตอร์ได้ย้ายกลับมาอยู่ที่บ้านแล้ว (หลังจากที่ท่วมจนหมด TOT) แล้วพอกลับมาบ้านก็มีปัญหาเรื่องคอม นั่นก็คือ ...คอมที่ใช้มาชั่วโคตรของครอบครัวจนจะกลายเป็นสมาชิกครอบครัวนั้น มันช้ามากกกกกกก....ช้าเกินที่จะเปิดไฟล์ในเวิร์ดได้อ่ะรีดเดอร์
ซึ่งตอนนี้ไรท์เตอร์ได้ทำการอัพนิยายสองเรื่องติดกันเลยเป็นไง อาทิตย์หน้าจะได้ไม่อัพ ไรท์เตอร์ต้องขอโทษอีกรอบจริงๆนะคะสำหรับนักอ่านที่คอยติดตามอ่ะ ไรท์เตอร์ซอรี่จักจี๊หัวใจน้า
1 COMMENT – 1 SUPPORT ทำให้ไรท์เตอร์ไม่ตันน้า
ขอบายก่อนละกันนะจ๊ะตัวเธอ เมื่อวานใครได้ไปสอบมหิดลบ้างอ่ะ คณิตศาสตร์ยากโคตระโคลนตมบัดซบ! ยากสุดๆเลยอ่ะเอเวอรี่วัน
ความคิดเห็น