คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Demon eyes - 4/4
demon eyes 4/4
"คือว่า..มีคนฝากนี่มาให้น่ะครับ"
จากที่ไขว่มือไว้ด้านหลัง ยูคยอมค่อยๆดึงมือออกมาช้าๆ ดอกกุหลาบสีแดงสดดอกโตปรากฎอยู่ตรงหน้า
"เอ๋.. เอ่อ ผิดคนแล้วมั้งครับ"
ยองแจตาโตมองยูคยอมด้วยสายตาอึ้งๆ ผิดคนแน่ๆ คนอย่างเขาใครจะเอามาให้ แทบไม่มีใครอยากยุ่งด้วยซ้ำ
"ไม่ผิดหรอกครับ ชเวยองแจใช่ไหมละชื่อของพี่"
"ใช่ แต่ว่า..ผิดคนแน่ๆ แหะๆไปนะ"
ยังยืนยันที่จะปฏิเสธ ต้องมีคนชื่อเหมือนหรือมีอะไรผิดพลาดบางอย่างสิ ร่างเล็กยิ้มแห้งๆก่อนจะพยายามเดินออกมา
"ขอร้องละครับ!! รับมันไว้ด้วยนะฮะ!"
แต่แล้วยูคยอมก็ออกปากรั้งเสียงดังลั่นจนคนรอบข้างหันมามอง ยองแจเบิกตากว้างเป็นครั้งที่สอง รีบเดินกลับไปหาร่างสูงพลางดึงแขนรุ่นน้องที่พึ่งเดินหนี ให้เข้าไปคุยตรงบริเวณข้างๆร้านขายขนมแทน
"จะเสียงดังทำไมเล่า คนอื่นมองกันหมดแล้ว! แล้วไม่กลัวนคนอื่นเข้าใจผิดว่านายจีบฉันรึยังไง เดี๋ยวก็โดนเกลียดไปด้วยหรอก"
ยองแจพล่ามยาว เพราะไม่อยากให้คนตรงหน้าเดือดร้อนเพราะมายุ่งกับเขา
"เพราะพี่เจบีสินะครับ"
"...."
ดวงตาเรียวช้อนมองยูคยอมด้วยความตกใจ ไม่คิดว่าจะพูดออกมาตรงๆแบบนี้ เพราะในเมื่อคนที่ทำให้เขาโดนคนเกือบครึ่งค่อนโรงเรียนเกลียดก็คือพี่ชายในทีมบาสเดียวกัน ยูคยอมลอบมองคนตรงหน้า สีหน้าดูหม่นไปอย่างเห็นได้ชัดพอพูดถึงเจบี ยองแจไม่เหมาะกับท่าทางแบบนี้เลย.. เหมาะกับรอยยิ้มมากกว่า..
"...เอาเป็นว่าอย่างไปใส่ใจเลยฮะ รับมันไว้เถอะนะครับ ผมให้เอง"
"หือ..นาย?"
ยองแจชี้นิ้วไปที่ยูคยอม คนตัวโตฉีกยิ้มจนตาหายพร้อมๆกับกอดกุหลาบสีแดงสดที่มือหนายื่นให้ ร่างเล็กหลบสายตาไร้เดียงสาแบบนั้นก่อนจะอมยิ้มออกมาเล็กๆ
คนอะไรยิ้มน่ารักชะมัด.. ถึงแม้ว่าดอกไม้นี้อาจจะไม่ใช่ของยูคยอมจริงๆแต่ถึงยังไง มาทำแบบนี้ก็เขินเป็นเหมือนกันนะ..
คนตัวสูงยกมือลูบท้ายทอยแก้เก้อเพราะยองแจเอาแต่หลบสายตาเขาแถมยังดูเหมือนประหม่าอีกต่างหาก แต่ก็ยอมรับดอกไม้เอาไว้จนได้
"เอ่อ..ขอบคุณนะ.."
"ฮ่าๆ ครับ"
"แปลกดีแหะ.. ไม่เคยมีใครเอาให้เลย"
"จริงหรอครับ ผมเป็นคนแรกสินะ งั้นช่วยถือมันให้ผมเห็นตลอดได้ไหม.. ตอนที่ไปดูน่ะ.."
พูดพร้อมๆกับเอี้ยวตัวหันไปชี้สนามบาสเป็นเชิงอ้อนๆ ประมานว่า.. ช่วยถือดอกไม้ไปเชียร์ผมด้วยนะครับ
เม้มริมฝีปากเข้าหากันขณะที่ใช้ความคิด.. ให้ถือดอกไม้ตลอดที่ยูคยอมแข่งอยู่อย่างงั้นหรอ มันจะดูแปลกๆไปหน่อยมั้ง หน่ำซ้ำอาจจะถูกคนอื่นมองไม่ดีอีกรึเปล่า
"ถ้างั้นก็..ไม่เป็นไรฮะ แค่นี้ผมก็ดีใจแล้ว"
ยิ้มหวานให้คนตัวเล็กอีกครั้งเพราะดูเหมือนว่าเจ้าตัวอาจจะไม่ค่อยอยากทำเท่าไร ทำเอายองแจรีบส่ายหน้าปฏิเสธก่อนจะคลี่ยิ้มตอบเสียงใส
"ได้สิ..นายยังกล้าเอามาให้ฉันเลย ทำไมฉันจะไม่กล้าถือ"
รอยยิ้มจากยองแจทำเอายูคยอมตกอยู่ในภวังค์ไปชั่วขณะ..
แจ็คสันฮยอง.. ป่านนี้คงให้พี่เจบีเห็นเหตุการณ์ทุกอย่างอยู่สินะ.. รู้ว่ามันเป็นแผนแต่ถ้าผมจะคิดจริงจังขึ้นมาจะทำยังไง ผมจะโทษพี่.. ในฐานะที่ส่งผมมาเจอกับคนน่ารักขนาดนี้..
"จะแข่งแล้ว..ถ้าผมชนะ..พี่จะให้อะไรผมไหม"
และผมกำลังจะเล่นนอกบทแล้วนะแจ็คสันฮยอง.. อย่างน้อยก็กำไรผมแหละน่า..
"หื้มม.. ต้องให้ด้วยหรอ"
รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดฉายออกมาจากคนตัวสูง ยูคยอมเบี่ยงตัวเดินเข้ามาบังยองแจเอาไว้ทั้งตัว ก่อนจะค่อยๆโน้มตัวเข้าไปใกล้ร่างเล็ก จนเกือบจะชิดใบหน้าเนียน ออกปากกระซิบเบาๆ
"ผมจีบพี่ได้ไหมถ้าผมชนะ.. อะ..โอ้ยยย!!"
จู่ๆลูกบาสก็ลอยมากระทบตัวยูคยอมเข้าจังๆ ร่างสูงร้องเสียงหลงพลางรีบมองหาต้นเหตุทันที
"เป็นอะไรไหม!! มายังไงเนี่ย!"
ยองแจเองก็หันซ้ายหันขวาหาที่มาของลูกบาสด้วยเหมือนกัน ตรงนี่ถึงจะใกล้สนามบาสก็จริง แต่มันก็ไม่น่ามีลูกบาสลอยออกมานอกสนามได้นี่นา
"อูยย.. ช่างเหอะครับ สงสัยว่าผมต้องไปแล้ว อย่าลืมมาเชียร์ผมนะ"
แสร้งทำเป็นก้มมองดูเวลา คนตัวโตค่อยๆเดินถอยหลังไปพร้อมๆกับโบกมือลา
"อะ..อืมม.."
อะไรกัน.. มันดูแปลกๆชอบกล..
.
.
.
"ผมจะโดนเฮียกินหัวอยู่แล้วเนี่ย ตาขวางยังกะหมาบ้า.."
ยูคยอมหันไปกระซิบกับแจ็คสันเบาๆในขณะที่กำลังนั่งรอเวลาแข่งที่กำลังจะเริ่มในอีกห้านาทีข้างหน้า
"ก็ใครใช้ให้เล่นนอกบทละ"
"ก็พี่ยองแจเขาน่ารักจริงๆนี่หว่า.."
"อย่าบอกนะ ว่ามึง.."
แจ็คสันตาโตทำท่าทางเหมือนกำลังมีเรื่องไม่ดีมากๆยังไงอย่างงั้น
"ก็แค่น่ารัก ไม่คิดจริงจังหรอกน่า.. มั้ง"
"นั่นไงอย่าเชียวเดี๋ยวก็ได้โดนเฮียงาบหัวจริงๆหรอก"
"ฮยองเดาถูกรึป่าวก็ยังไม่รู้เลย อาจจะไม่ใช่พี่ยองแจก็ได้นะที่เฮียชอบ"
"ต้องใช่ดิ เซ้นกูไม่เคยพลาด อะ..นั่นเฮียจะไปไหนว่ะ.."
.
.
.
“มายืนให้ท่าผู้ชายอะไรแถวนี้”
ยองแจเงยหน้าขึ้นมามองเจ้าของเสียง ไม่ต้องทำให้เสียเวลาเลยว่าเป็นใคร สีผมควันบุหรี่แบบนี้..
“ตรงนี้มันติดป้ายห้ามยืนงั้นสิ?”
ไม่ยืนบนหัวก็ดีเท่าไรแล้ว การที่จะยืนตรงไหนอะไรยังไงมันมีผิดมีถูกด้วยรึไง ทำไมชอบทำนิสัยเหมือนหมาบ้าใส่นักนะ แล้วตรงไหนที่หมอนี่มันมองว่ากำลังให้ท่าผู้ชาย
“..นายยืนตรงไหนมันก็ผิดทั้งนั้นแหละ”
“นั่นสินะ..”
ทางที่ดีควรยืนให้ห่างจากสายตาแจบอมสินะ.. ไม่ควรมายืนเสนอหน้าให้แจบอมเห็น..
ยองแจหลบสายตาของร่างสูงพลางเดินเบี่ยงหนีไปอีกทาง..
“จะไปไหน.. ไม่เชียร์ไอ่ยูคมันแล้วรึไง”
ฝ่ามือหนาคว้าข้อมือเล็กเอาไว้ก่อนที่จะได้เดินหนีไปไหน ออกแรงลากให้กลับไปทางสนามบาส
“อะไรเนี่ย! ปล่อยนะ!”
“ไปเชียร์ไอ่ยูคไง..เอาให้ใกล้ชิดติดขอบสนามเลยเป็นไง..”
“บ้าไปแล้วหรอ ไปเองได้! ปล่อยยยนะ!!”
คนตัวโตไม่ได้สนใจเสียงโวยวายของยองแจเลยซักนิด ลากมาตามทางเรื่อยๆ ผ่านสนามบาสและลากให้เข้าไปนั่งในที่ที่จัดไว้สำหรับนักกีฬา
“ละไอ่ดอกไม้เนี่ยไม่ต้องถือตลอดก็ได้นะนะ กลัวไม่มีใครรู้รึไงว่ามีคนให้”
“แล้วมายุ่งอะไรด้วย!”
ยองแจยืดตัวขึ้นเต็มความสูง ดันไหล่ของคนตรงหน้าให้พ้นทางเดิน ใครจะยอมนั่งอยู่ตรงนี้กัน ไอ่บ้านี่..
“อยู่ตรงนี้แหละ”
จากที่พยายามจะเดินหนีกลับถูกดันให้นั่งลงเหมือนเดิม เสียงนั่งหวีดดังขึ้นเป็นสัญญาณบอกว่าเกมส์จะเริ่ม ยองแจทรุดตัวนั่งลงทันที เพราะจู่ๆทั้งสนามก็เงียบลงพร้อมกันทั้งสนาม เกิดโวยวายตอนนี้ได้ดังแน่ๆ แจบอมกระตุกยิ้มให้คนตัวเล็กหนึ่งทีก่อนจะเดินออกไปรวมตัวกับนักกีฬาคนอื่นๆ
ไอ่บ้าแจบอม.. วันนี้ผีตัวไหนเข้าสิงอีกว่ะ..
.
.
.
ครึ่งแรกผ่านไปโดยทีมของแจมบอมนำอยู่กว่าครึ่ง แต่ดูเหมือนว่าวันนี้แจบอมดูล้าง่ายกว่าวันอื่นๆ อาจทำให้มีโอกาสโดนอีกฝ่ายตีคะแนนขึ้นมาได้ง่ายๆ นักกีฬาทั้งสองทีมเดินกลับเข้าข้างสนามเพื่อพักดื่มน้ำ แต่ทว่าคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ก่อนหน้านี้กลับไม่ได้อยู่ที่เดิม
“อ่าว กำลังใจหายไปไหนซะแล้ว”
มาร์คเดินเข้ามากระแซะเพื่อนสนิทพลางส่งยิ้มให้กวนๆ เจบีไม่ได้ตอบโตอะไรทำแค่พ่นลมหายใจออกมาแรงๆก่อนจะทรุดตัวนั่ง แล้วหยิบเคาน์เตอร์เพนออกมานวดขาเท่านั้น เห็นแบบนั้นมาร์คเลยยอมเดินออกไปพร้อมกับเสียงหัวเราะ
สายตาคมสอดส่องหาคนตัวเล็กๆผิวขาวๆ แก้มย้วยๆที่เขาชอบจะมองหาเป็นประจำ แต่วันนี้คนเยอะเป็นพิเศษเลยต้องอาศัยมองกุหลาบสีสดที่เจ้าตัวถือไว้แทน แต่จู่ๆคนที่เขากำลังมองหาก็เดินเข้ามาจากด้านหลังมือทั้งสองข้างหิ้วถุงที่เต็มไปด้วยขวดน้ำเข้ามา แจบอมคิ้วขมวดเข้าหากันด้วยความสงสัย
“โดนใช้ไปซื้อน้ำต่างหาก ไม่ได้อยากกลับมาหรอกนะ”
ร่างบางตอบออกไปเหมือนรู้ทัน พร้อมกับสต๊าฟทีมที่เดินเข้ามารับขวดน้ำออกไปจากมือหนึ่งถุง และอีกถุงยองแจก็ต้องรับหน้าที่แจกให้คนอื่นๆไปโดยปริยาย
“ก็ทำตัวเป็นประโยชน์ได้เหมือนกันนี่”
“เหอะ”
จะมีวันไหนไหมที่จะพูดดีๆด้วยๆ น่าต่อยให้ฟันยุบกลับเข้าไปจริงๆ ยองแจยัดขวดน้ำให้แจบอมพลางดันออกไปให้พ้นทางคนอื่น เจบีถอยออกมาอยู่อยู่ห่างๆ แต่แล้วคนที่เดินเข้ามาต่อแถวก็ทำให้เขาอารมณ์เสียขึ้นมาดื้อๆ
ยูคยอม..
“ผมนึกว่าพี่ไปอยู่ไหนซะอีก มองหาตั้งนาน ที่แท้ก็มาเชียร์ผมซะใกล้เชียว”
“เอ่อ.. แหะๆ ก็นิดหน่อย..”
จู่ๆเจบีก็เข้ามาแทรกตรงกลางระหว่างยองแจและยูคยอม จนคนตัวเล็กเซไปด้านหลัง อะไรกัน.. เสียมารยาทชะมัด คนเขายืนคุยกันอยู่ไม่เห็นรึไง
“ยูค ไปซื้อข้าวให้หน่อยดิ”
“เอ่อ.. เฮียจะกินข้าวตอนนี้หรอครับ?”
เพราะว่าอีกไม่ถึงห้านาทีก็จะแข่งครึ่งหลังแล้ว อย่าว่าแต่กินเลย แค่เดินไปซื้อก็ไม่ยังไม่ทันด้วยซ้ำมั้ง
“ก็เออดิ บอกให้ไปซื้อมาก็ไปซื้อ”
“เอ่ออ.. ฮะ..”
มักเน่ตัวโตทำหน้างงเป็นไก่ตาแตก.. กินตอนนี้ไม่จุกตายหรอ ฮยองบ้าไปแล้วแน่ๆ หรือว่าที่แจ็คสันฮยองเดาจะเป็นเรื่องจริง.. ถ้าแบบนั้น แจบอมฮยองกำลังหึงยองแจอยู่รึป่าวนะ..
“ยูคไม่ต้องไป อะเฮียผมซื้อมาเมื่อกี้ ยังไม่ได้กินเลยของโปรดเฮียด้วยนะ อะผมให้”
แจ็คสันเดินเข้ามาพล่ามเป็นชุด ก่อนจะเบี่ยงตัวไปหาร่างเล็กที่ยื่นอยู่ข้างหลังแจบอม
“อะแฮ่ม! สวัสดีครับ ผมแจ็คสันนะ”
เจ้าตัวพูดเสียงหวานและไม่ลืมฉีกยิ้มกว้าง ยื่นมือออกไปหมายจะจับสร้างความสัมพันธ์
“เอ่ออ..คะ..ครับ สวัสดีครับผะ..อ้ะ!”
มือเรียวยื่นออกมาจะจับตอบ แต่ก็ถูกอิมแจบอมปัดออกอย่างแรง ยองแจค้อนมองคนตรงหน้าด้วยสายตาอึ้งๆ
“ไอ่แจ็ค ไม่ต้องมายุ่ง แล้วก็เอาข้าวมึงไปด้วย”
รอยยิ้มเจ้าเล่ห์จากแจ็คสันผุดขึ้นมาทันที กระซิบเบาๆพอให้ได้ยินกันสองคน
“โถ่.. กับน้องกับนุ่งทำเป็นห่วง หึหึ”
พูดแค่นั้นก็ย้ายร่างตัวเองออกไปเพราะกลัวที่จะโดนฮยองเอาลูกบาสทุ่มหัวเข้าให้ แต่ก็ไม่ลืมที่จะสกิดยูคยอมให้ไปทำตามแผนต่อ
แจบอมฮยอง เคยหึงใครมากๆไหมครับ วันนี้ผมจะทำให้เฮียรู้ซึ้งถึงความรู้สึกนี้เอง หึหึ...
----
“เป็นอะไรห้ะ!! ทำไมชอบมารุ่มร่ามอยู่เรื่อย!”
เสียงใสโวยวายออกมาตลอดทางเดิน วันนี้อิมแจบอมตามติดเขาไม่เลิก หนำซ้ำยังทำตัวผีเข้าผีออก ไม่เข้าใจเลย..
การแข่งขันหาตัวนักกีฬาประจำโรงเรียนผ่านไปได้ด้วยดี แต่นักกีฬาประจำโรงเรียนเจ้ากรรมดันทำหน้ายุ่งซะยิ่งกว่าอะไร คอยแต่พูดจาถากถางร่างเล็กมากกว่าเดิม
ยองแจเดินไปตามทาง มือสองข้างลากถุงตะข่ายลูกบาสมาด้วย หลังกการแข่งขันจบเขาก็ต้องออกแรงช่วยสต๊าเก็บข้าวเก็บของ เพราะไหนๆก็ช่วยมาตั้งแต่แรกแล้ว แต่ไอ่คนที่เดินตามมานี่สิ.. ทำหน้าเหมือนจะหาเรื่องชาวบ้านไปทั่ว..
“รู้จักไอ่ยูคดีแค่ไหน”
“….”
“ฉันถาม”
“ไม่รู้..” เพราะแจบอมถามเสียงแข็งเลยตอบห้วนๆส่งเดชไป สาวเท้าเดินหนีให้เร็วขึ้น จะอะไรนักหนา..
“ห้ามยุ่งกับน้องชายฉัน”
“นี่.. นายมีสิทธิอะไรมาสั่งฉัน..”
คนตัวเล็กหยุดกึกโวยวายใส่ก่อนจะเบ้ปากหันหน้าหนีควันบุหรี่ที่ลอยมา เห็นแบบนั้นแจบอมเลยทิ้งบุหรี่ลงพื้นใช้ส้นรองเท้าบดขยี้เล็กน้อยก่อนจะคว้าถุงตะข่ายจากมือบางเอามาถือไว้เอง
“ฉันบอกไม่ให้ยุ่งก็คือไม่ให้ยุ่ง คงจะไม่คิดหลอกจับน้องชายฉันหรอกนะ”
ตอบพลางสาวเท้าเดินไปเรื่อยๆด้วยท่าทีนิ่งๆ มันยิ่งทำให้ยองแจอารมณ์เสียรีบเดินตามไปฉุดข้อมือหนาเอาไว้
“นายเห็นฉันเป็นคนยังไงห้ะ!”
“..ก็ เห็นชอบมองคนนู้นคนนี่ไปเรื่อย ไม่ได้หมายตาไว้แล้วรึไง”
“งั้นสิ คิดว่าฉันหมายตาจ้องจะจับผู้ชายไปเรื่อยงั้นสิ”
“อืม..”
“…..”
คนตัวเล็กนิ่งเงียบก้มหน้ามองพื้น ในขณะที่แจบอมจ้องร่างบางด้วยสายตาที่ยากจะเข้าใจ ยองแจเงยหน้าขึ้นมาค้อนมองคนตัวสูงช้าๆ
“ถ้านายคิดแบบนั้นละก็.. ตามใจ แต่นายไม่มีสิทธิ์จะมาห้ามฉัน”
“ทำไมจะไม่มี ในเมื่อไอ่ยูคมันเป็นน้องฉัน ฉันมีสิทธิ์ที่จะห้ามคนอย่างนายไม่ให้เข้าไปใกล้”
“คนอย่างฉันมันเป็นยังไง!!”
เสียงหวานตะหวาดลั่น ดวงตาเรียวแดงก่ำเพราะคำพูดของคนตรงหน้า
“….”
“ตอบมาสิ!!”
“กลับบ้านนายไปซะ..”
แจบอมพูดเสียงเรียบ ร่างเล็กจ้องคนตรงหน้าเขม็ง นึกโมโหที่ทำไมถึงไม่มีเหตุผล อะไรคือสิ่งที่ทำให้เขากลายเป็นตัวอะไรก็ไม่รู้แบบนี้
เสียงฝีเท้าของใครบางคนดังแว่วเข้ามา ยองแจถอนหายใจออกมาเบา
“มีอะไรกันรึป่าวฮะ”
หันไปมองก็พบว่าไม่ใช่ใครที่ไหน ยูคยอมและแจ็คสันเดินถือข้าวของอย่างอื่นที่ยังเก็บไม่หมดตามมา
ดีละ อยากทำแบบนี้มานานแล้ว อยากขัดใจอิมแจบอมมานานแล้ว ใครจะยอมอยู่ใต้อำนาจได้ตลอด..
“ยูคยอม..”
“ค..ครับ”
“เป็นแฟนกันนะ..”
“..ห้ะ!!”
มักเน่ร่างสูงเบิกตากว้าง หันไปมองหน้าแจ็คสันช้าๆก่อนจะหันมามองคนที่อยู่ข้างยองแจ อิมแจบอม พี่ชายคนสนิทจ้องร่างเล็กนิ่ง ดวงตาคมฉายแววไม่พอจออกมาอย่างเห็นได้ชัด หันไปมองยองแจก็เจอกับสายตาอ้อนวอน.. อย่างที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน
“ไอ่ยูค..ตอบรับไปก่อน..”
เสียงกระซิบจากแจ็คสันทำเอายูคยอมอ้ำอึ้ง ไม่ใช่ว่าอยากปฏิเสธ แต่.. อิมแจบอมเหมือนกำลังจะกลายร่างเป็นหมาบ้าได้ทุกเวลาแบบนั้นมัน.. น่ากลัว..
“ว่ายังไง..”
ยองแจถามซ้ำจนคนตัวโตต้องกลืนน้ำลายลงด้วยความยากลำบอก ปรายตามองพี่ชายตัวดี ต้นเหตุของเหตุการณ์นี้เพื่อขอความช่วยเหลือ
“เร็วดิ..”
แจ็คสันส่งแรงกระทุ้งเข้าที่สีข้างเป็นคำตอบ ยูคยอมเลยต้องค่อยๆออกปากตอบออกไป
“ก..ก็ได้ฮะ แต่..ทำไมจู่ๆพี่ถึง..โอ้ะ~!”
ยังถามไม่ทันจบประโยค คนตัวเล็กก็คว้าเอาของในมือยูคยอมทั้งหมดไปให้แจ็คสันถือแล้วลากข้อมือหนาของคนที่พึ่งรับปากเป็นแฟนให้ออกจากตรงนั้นไป แต่แจบอมกลับรั้งแขนเล็กของยองแจเอาไว้แล้วดึงให้เข้ามาหาตัวเองจนร่างเล็กเซเข้ามากระกับอกแกร่ง
“เจ็บนะ!”
ยูคยอมและแจ็คสันมองหน้ากันเลิกลัก เจบีส่งสายตาคมไปให้ทั้งคู่เป็นเชิงดุๆเล็กน้อยก่อนจะเปิดปากพูดเสียงเรียบ
“ฝากนี่ไปเก็บด้วย..อ่อ..ไอ่ยูค แกกับยองแจไม่ได้เป็นอะไรกันทั้งนั้น จำไว้..”
ปล่อยถุงตะข่ายที่ถือลงกับพื้นแล้วลากคนตัวเล็กออกไปทันที
.
.
.
“เป็นบ้าอะไรหะ!! ปล่อย!”
ยองแจพยายามบิดข้อมือตัวเองให้ออกจากแรงบีบเหมือนคีมเหล็กนี่ แต่ยิ่งดิ้นก็เหมือนว่าแจบอมจะยิ่งบีบข้อมือเขาแรงกว่าเดิม
ร่างบางโดนลากไปตลอดทาง คนในโรงเรียนหันมามองกันเล็กน้อยก่อนจะเลิกสนใจ เพราะนี่มันก็เป็นเรื่องปกติที่ยองแจและแจบอมมีปัญหากัน พาคนตัวเล็กมาที่กระเป๋านักเรียน แจบอมหยิบขึ้นมาสะพายข้างเดียวทั้งของคนข้างตัวและของตัวเอง พลางลากออกไปอีกครั้ง
“นี่!! หูหนวกรึไง ฉันบอกให้ปล่อย! แล้วจะลากไปไหน!”
“หยุดโวยวายซักทีปวดหัว..” แจบอมพูดเรียงเรียบอีกตามเคย ไม่ได้สนใจว่าเสียงใสๆนั้นจะโวยวายออกมาว่าอะไรบ้าง ดิ้นไปดิ้นมาก็รู้สึกว่ามันเปล่าประโยชน์ เลยทำได้แค่เดินหน้ามุ่ยตามไอ่คนตรงหน้าไปเท่านั้น แต่นี้มัน..ทางกลับบ้านนี่น่า.. ทางเดินจากหน้าโรงเรียนที่คุ้นตา แต่หมอนี่จะพากลับบ้านหรอไง..
“จะไปไหน..” ถามออกไปเบาๆ ลอบมองซีกหน้าคมเล็กน้อย แจบอมไม่ตอบอะไรนอกจากมองตรงไปข้างหน้า จมูกเล็กรั้นพ่นลมหายใจออกมาอย่างแรง ใบ้กินกระทันหันรึไง..
“งั้นก็ปล่อยฉันเดินเองได้” พยายามดึงมือตัวเองออกอีกครั้ง แต่ก็เหมือนเดิม แจบอมนิ่ง..
ร่างสูงเดินทอดนองไปเรื่อยและค่อยๆคลายแรงบีบลงเป็นจับข้อมือเล็กไว้หลวมๆ ทำเอายองแจขมวดคิ้วมุ่นด้วยความไม่เข้าใจ จะเอายังไงกันแน่ สรุปเขาต้องทำตัวยังไง มองตามแผ่นหลังกว้างที่เดินนำอยู่ แจบอม… คนที่เขาแอบรักมาตลอด เส้นผมสีเทาบุหรี่ดูน่าหลงใหล รอยยิ้มเจ้าเสน่ห์ที่มักเห็นเป็นประจำเวลาอยู่กับเพื่อน แต่ก็ไม่เคยได้รับรอยยิ้มนั้นแม้แต่ครั้งเดียว.. แล้วทำไมวันนี้ถึง.. ยอมมาอยู่ใกล้ๆแบบนี้..
เอาเถอะ.. แจบอมคงไม่อยากให้คนอย่างชเวยองแจไปยุ่มย่ามกับคนที่เขารู้จัก..
“ฉัน.. ควรจะออกไปจากชีวิตของนายไหม”
“…..”
“ฉันพยายามแล้ว”
“…..”
“ต่อไปนี้ฉันจะพยายามให้มากกว่าเดิมแล้วกัน นายจะไม่เห็นหน้าฉันอีกแน่ ฉันสัญญา ฝากขอโทษยูคยอมด้วย..”
จบประโยคทั้งคู่ก็เดินมาหยุดอยู่ที่หน้าบ้านยองแจพอดี ฝ่ามือหนาค่อยๆปล่อยมือบางให้เป็นอิสระ หันมามองใบหน้าหวานช้าๆ
“ถ้านายทำแบบนั้น..”
“มันเป็นเรื่องดีใช่ไหมละ ฮะๆ” ยองแจก้มหน้าหัวเราะออกมาเบาๆ ต่างจากคนตัวสูงที่เอาแต่เสยมองไปทางอื่น แจบอมถอนหายใจทิ้งเฮือกใหญ่
“พรุ่งนี้ฉันจะมารับ…”
“มารับทำไม.. ไหนนายบอกไม่ชอบฉะ..อื้อ~!!”
พูดยังไม่ทันจบเสียงหวานก็หายเข้าไปในลำคอทันที ดวงตาเรียวเบิกกว้างเมื่อปากหยักกดจูบเข้ามา ยองแจยื่นนิ่งสมองขาวโพลน รู้สึกได้ถึงสัมผัสนุ่มที่ริมฝีปาก แจบบอมโน้มตัวเข้าไปบดกลีบปากให้ถนัดมากขึ้น ยกมือขึ้นประคองใบหน้าเรียวให้เงยขึ้นรับรสจูบ ลิ้นร้อนเลาะเล็มเรียวปากหวานให้เปิดออก และนั้นยิ่งทำให้ยองแจแทบจะล้มทั้งยืน…
พยายามรวบรวมสติกลับมา ออกแรงผลักร่างสูงให้ห่างออกจากตัว ยกหลังมือเช็ดปากตัวเองลวกๆ คิ้วเรียวขมวดแน่น ทำอะไร… ทำแบบนี้ทำไม…
แจบอมถอนหายใจออกมาอีกครั้งก่อนจะหันหลังเดินออกไป ..
.
.
.
คนตัวเล็กนั่งชันเข่าอยู่บนที่นอน ในสมองมีแต่ภาพเหตุการณ์เมื่อตอนเย็นฉายวนซ้ำไปมา ยองแจฟุบหน้าลงบนฝ่ามือ อยากจะโวยวายออกมาให้ดังๆ ไอ่บ้าแจบอม!!! นายเป็นคนยังไงกันแน่! ทำแบบนี้ทำไม! รู้ไหมว่าคิดไปไกลแค่ไหน!! ฮึ้ยยยยย!!
แทบจะอยากระเบิดตัวเองทิ้ง ความรู้สึกมากมายตีกันมั่วในหัวไปหมด
ต้องหาอะไรทำ.. จะได้ลืมๆไป คิดได้แบบนั้นก็คว้าโทรศัพท์ข้างตัวมากดโทรออกหาเพื่อนสนิท อย่างน้อยถ้าได้ระบายออกไปก็น่าจะช่วยได้บ้าง ไม่นานปลายสายก็รับ
“ฮัลโหลยองแจ เดี๋ยวฉันโทรกลับนะ ติดธุระกับแม่อยู่”
ยังไม่ทันได้ตอบอะไรกลับไปแบมแบมก็วางไปซะแล้ว มือบางวางโทรศัพท์ไว้ที่เดิมก่อนจะซุกหน้าเข้ากับหมอนใบโต แม้แต่เพื่อนสนิทก็ยังไม่ว่างรับฟังเรื่องปวดหัวนี้เลย ชาติที่แล้วไปทำบาปอะไรกับไอ่เหยินบ้านั้นนักนะ!
กริ้งงง.. กริ้ง…
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ปลุกยองแจให้ออกมาจากภวังค์อีกครั้ง โทรกลับมาเร็วจัง แต่ก็ดีละ!
กดรับโทรศัพท์แออกปากวายวายใส่ปลายสายทันที
“แบม! นายรู้ไหมวันนี้ฉันเจออะไร ฮึ้ยยย ไอ่แจบอมบ้านั่นมันน..”
“ฉันทำไมหรอ…”
เอ้ะ..
เพราะเสียงที่ตอบกลับมามัน.. ทำให้ยองแจต้องดึงมือถือออกมาดูเบอร์คนที่โทรเข้ามา แล้วก็พอว่า มันเป็นเบอร์แปลก.. แล้วเสียงนั้นมัน.. คุ้นๆ..
แจบอมหรอ..
“เดี๋ยวนี้เรียกชื่อฉันห้วนๆไม่พอ เรียกไอ่แจบอมเลยหรอ”
ชัด…
“นายเอาเบอร์ฉันมาจากไหน!!”
“ไม่สำคัญเท่าที่นายกำลังจะด่าฉันให้ใครบางคนฟังหรอกนะ”
ยองแจแทบจะเขวี้ยงมือถือทิ้ง ถ้าไม่ติดว่ามันแพงคงทำไปแล้ว ฮึดฮัดคนเดียวอยู่ในห้องนอน วันนี้โดนกวนใจมาทั้งวันแล้ว ยังตามมารังควาญในมือถืออีกรึไง!
“ฉันถามว่านายเอามาจากไหน!”
“โกรธที่ฉันจูบหรอ..”
“…..” คำถามจากปลายสายทำร่างบางนิ่ง เม้มปากเข้าหากันพยายามตั้งสติไม่ให้ระเบิดอารมณ์ใส่ ไม่โกรธเลยมั้ง! จู่ๆก็โดนทำแบบนี้เนี่ย!
“ว่าไง..”
“ฉันจะวางแล้ว แค่นี้นะ”
“ฉันคิดว่านายจะชอบซะอีก”
“…แจบอม!!”
“….”
“นายเห็นฉันเป็นตัวอะไรห้ะ!! คิดจะทำยังไงด้วยก็ได้งั้นหรอ เป็นเป็นลูกบาสที่นายชอบโยนไปโยนมางั้นหรอ คิดจะด่าก็ด่า คิดจะจูบก็จูบงั้นหรอ!! แล้วจะคบใครอะไรยังไง ทำไมนายต้องมาห้ามด้วยห้ะ!! ไอ่แจมบอมบ้า!!! ฉันไม่ได้ชอบนาย ฉันไม่ได้รักนาย ฉันเกลียดนายไปตั้งนานแล้ว!!!”
“..มีอะไรอยากด่าอีกไหม หายโกรธรึยัง”
“ต่อให้ฉันด่านายทั้งวันฉันก็ไม่มีทางหายหรอกนะ!!”
โวยวายไปเพราะความโมโห เพราะความอัดอั้นตันใจที่เก็บไว้มานานเลยระเบิดออกไป
“ถ้าฉันอยู่ให้นายด่าไปตลอดชีวิต นายจะหายโกรธฉันไหม”
“…น นายพูดอะไรของนาย”
“ไอ่ตุ้ด..หูไม่ดีสินะ”
“นายนี่มัน! ถ้าจะโทรมากวนประสาทละก็แค่นี้นะ!”
ตัดสินใจวางสายทิ้ง แต่อีกซักแปปเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง ยองแจกดวางซ้ำและปิดเครื่องทันที
นอนดีกว่ายองแจ.. โดนปันหัวมากไปแล้ว.. พรุ่งนี้จะโดนอะไรอีกก็ไม่รู้..
.
.
.
“อะแฮ่ม ไม่เข้าเรียนหรอครับเจบี”
“ปกติก็ไม่เห็นชอบเข้า วันนี้ทำเป็นเข้าเรียนนะมึง”
แจบอมปรายตามองเจ้าของเรือนผมสีแดงที่ก้มๆเงยๆเก็บของเข้ากระเป๋าเพื่อเตรียมตัวคาบเรียนในตอนเช้า
“ก็ปกติติดซ้อมไงครับแหม่ แต่ตอนนี้ไม่มีซ้อมเท่าไรแล้วไปนะ”
ใบหน้าหล่อเหลายักยิ้มกวนๆส่งให้ก่อนจะเดินออกจากห้องไป แจมบอมส่ายหน้าน้อยๆพลางยกบุหรี่ขึ้นมาจุด แต่แล้วเสียงเปิดประตูอีกครั้งก็เรียกความสนใจจากร่างสูงให้หันไป ยูคยอมเดินเข้ามาในห้องชมรมพร้อมกับแจ็คสัน เดินเข้ามาเก็บลูกบาสที่ใช้เล่นเมื่อตอนเช้า
“ไอ่แจ็ค ไอ่ยูค..”
เสียงเรียกดุๆของพี่ชายคนเดียวในห้องเรียกขึ้น ทำเอาทั้งคู่ชะงักนิ่งมองหน้ากันเลิกลัก
“อ่า..มีอะไรครับ แจบอมฮยอง”
เป็นแจ็คสันที่ออกปากตอบ ยิ้มแฉ่งจนน่าหมั่นไส้
“พวกมึงคิดจะทำอะไร”
“ทำอะไร..?”
“ยองแจ..”
“อ๋อออออออ~”
ลากเสียงยานล้อเลียนพลางลอบยิ้มออกมา แต่ก็กลับมาเก็กขรึมเดินไปหาคนเป็นพี่ช้าๆ เจบีไล้สายตามองแจ็คสันตั้งแต่หัวจรดด้วยสายตาเอือมๆ มันจะไม่ทำท่าทางกวนตีนซักวันจะตายไหม
“ก็ไอ่ยูคเลย มันชอบยองแจ มันว่างั้น”
“อ..อ่าว ไหงโยนให้ผมอะ”
ยูคยอมเหงื่อตกทันที แจ็คสันส่งยิ้มให้น้อยๆชูมือสองนิ้วเป็นเชิงให้กำลังใจ ซึ่งมันไม่ได้ช่วยอะไรเลย.. ตกอยู่ในสภาพกลืนไม่เข้าคายไม่ออกอีกครั้ง มักเน่ร่างสูงเกาท้ายทอยตัวเองแก้เก้อ ยิ้มเจือนๆพลางเอ่ยปากอธิบาย
“ก็ผม.. เห็นว่าพี่เขาน่ารักดี..”
ทำตามแผนต่อไปไว้ก่อนละกัน เป็นตายร้ายดียังไงค่อยว่ากัน ถ้ามันจะทำให้ฮยองรู้ใจตัวเองก็ยอมละว้ะ
“แล้ว?”
“ล..แล้ว…ก็เอ่อ..ชอบ ก็เลย..จีบ”
พูดจบประโยคก็โกนอากาศเข้าปอดรัวๆเพราะความประม่า แต่ก็ต้องสำลักคอกแคกควันบุหรีที่แจบอมพ่นออกมา
“ชอบมานานแค่ไหน”
“เอ่อ…ส..สองสามวั...เอ้ย! สองสามอาทิตย์..ครับ”
เพราะไม่รู้จะตอบอะไร จู่ๆก็ยิงคำถามออกมาซะงั้นเลยตอบออกไปมั่วๆ แจ็คสันเลยต้องกระทุ้งสีข้างเตือน
“แค่สองอาทิตย์..คิดว่าใช่แล้วจริงๆหรอ”
เสียงเข้มพูดออกมาเรียบ แต่นั้นกลับมำให้แจ็คสันหวังแอบหลุดหัวเราะออกมา หึงก็บอกมาเถอะ.. จะปากแข็งไปไหนว้ะพี่ชายเรา
“ก็ผมแค่ลองคุย..กันก่อน ถ้าไม่ใช่ก็..”
ยูคยอมยังคงหาทางเอาตัวรอด แถจนสีข้างถลอกจนแจ็คสันต้องออกโรงแทน
“เอาเป็นว่าให้ไอ่ยูคมันลองคุยดูก่อนก็ได้นิ แล้วถ้ามะ..”
“ไม่ได้!”
“…..”
ทั้งคู่เงียบ ยืนอึ้งเพราะแจบอมจู่ๆก็เสียงดังใส่ สายตาฉายแววน่ากลัวไม่น่าเข้าใกล้ในเวลานี้
“ต่อไปในพวกแกสองคนห้ามยุ่งกับยองแจ แล้วแกไอ่ยูค..ตัดใจซะ”
คว้ากระเป๋าขึ้นสะพาย ดับบุหรีลงกับโต้ะเตรียมตัวเดินออกจากห้อง
“เฮีมห้ามผมสองคนได้ แต่ถ้ามีคนอื่นมาจีบยองแจอีก เฮียคงตามไปห้ามหมดทุกคนไม่ได้หรอกนะ”
“……”
สองขาที่กำลังจะก้าวออกจากห้องชะงักลงเพราะคำพูดของแจ็คสัน
“ก่อนที่มันจะสายเกินไปนะเฮีย จะทำอะไรก็รีบๆเถอะ มีคนหมายตายองแจไว้ไม่รู้อีกกี่คน...”
.
.
.
ทำไม.. ทำไม.. ทำไมพักเที่ยงแบบนี้ต้องมานั่งเฝ้าไอ่หมาบ้ามันซ้อมบาสด้วยอะ! แข่งก็แข่งไปแล้วไม่ใช่รึไงจะซ้อมอะไรนักหนา ยองแจนั่งเท้าคางมองแจบอมวิ่งไปมาทั่วสนาม เรือนผมสีเทาเปียกโชกเต็มไปด้วยเหงื่อ ทำได้แค่เขี่ยขนมที่หยิบตามือมาด้วยไปมา
กำลังกินข้าวหมดยังไม่ทันลุกออกจากที่นั่งก็โดนแจบอมลากออกมาเอาดื้อๆด้วยวิธีโหดๆของเจ้าตัว พอไม่มาก็ดุเสียงดังใส่กันอีก เมื่อไรจะรอดพ้นจากการอยู่ใต้อำนาจของหมอนี่กัน!
ป้อก~!
“โอ้ยยยย เจ็บนะ!”
มือเรียวยกขึ้นมาคลำหัวตัวเองเพราะร่างสูงที่เดิมเข้ามาหาตอนไหนก็ไม่รู้ เคาะกำบั้นเข้ากลางหน้าผากคนตัวเล็กจังๆ
“กำลังด่าฉันอยู่ในใจใช่ไหม”
ค้อนมองแจบอมด้วยสายตาเคืองๆ ก็รู้ตัวนี่ แล้วจะถามทำไมว่ะ..
“ซ้อมเสร็จแล้วใช่ไหม งั้นไปละ”
ยืดตัวขึ้นเต็มความสูง แต่แจบอมก็คว้าเอาคอเสื้อเอาไว้ก่อน ยองแจเซถลาไปด้านหลังจากแรงดึงจนไปชนเข้ากับหน้าอกแกร่งที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อ
“ใครใช้ห้นายมานั่งเฉยๆ”
“แล้วจะลากฉันมาทำไมเล่า!”
“มาให้เป็นคนใช้..เช็ดเหงื่อให้หน่อย..”
“ห้ะ..”
“เร็ว..”
“บ้าหรอ! ไม่เอาเช็ดเองดิ!”
แจบอมถอนหายใจเอือมๆ เอาผ้ายัดใส่ในมือเรียวก่อนจะจับมือคนตัวเล็กให้ขยับเข้ามาเช็ดตามใบหน้าตัวเอง ยองแจหน้าแดงเรื่อขึ้นมาทันทีเพราะไม่เคยทำอะไรแบบนี้ เช็ดเสร็จก็นั่งลงตรงหน้าพลางสบัดหัวไปมาเล็กน้อย
“เช็ดผมให้ด้วย มันเปียก”
บ้า..บ้าไปแล้ว... ผีเข้ารึไง จู่ๆมาบังคับให้ทำอะไรแบบนี้มันไม่แปลกไปหน่อยหรอ เรื่องแบบนี้คนเป็นเพื่อนยังไม่ทำให้กันเลยนะ แล้วนับประสาอะไรกับคนที่เกลียดกันเข้าไส้ขนาดนี้..
“เป็นอะไรของนาย..”
แจบอมไม่ตอบ เพียงแต่จับมือเล็กที่กำผ้าขนหนูผืนเล็กเอาไว้ให้แปะลงบนหัวตัวเอง
“เร็วๆ ฉันไม่เคยยอมให้ใครจับผมฉันเลยนะ..”
“…..”
คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน ก่อนจะยอมออกแรงเช็ดผมให้คนตรงหน้าเบาๆเพราะทำตัวไม่ถูก ปล่อยให้ความเงียบเข้าครอบงำอยู่นาน คนตัวโตหลับตาลงช้าๆ ปล่อยให้มือนุ่มเช็ดผมเขาอยู่อย่างนั้น
แจบอม.. กำลังทำอะไรอยู่ กำลังทำให้ความตั้งใจที่จะห่างนายมันล้มเหลวงั้นหรอ.. ยิ่งทำแบบนี้ยิ่งทำให้มันตัดใจยากขึ้นนะ..
จมูกรั้นถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนจะยืนผ้าขนหนูผืนเล็กคืนให้
“อะ..เสร็จแล้ว หมดหน้าที่ของคนใช้รึยัง”
“…ยัง”
“อะไรอีกละ..”
แจบอมลุกขึ้นยืนทำท่าบิดซ้ายบิดขวาไล่ความเมื่อล้าออกไป พร้อมๆกับเสียงออดบอกเวลาที่ดังไปทั่วบริเวณ หมดเวลาพัก..
“ตอนเย็นรอฉันอยู่ที่ห้อง”
“ทำไม..”
“ไม่ต้องถาม”
“ฉันไม่เห็นว่ามันจะมีอะไรดะ...อื้ออๆๆ”
เป็นอีกครั้งที่เสียงหวานหายเข้าไปในลำคอ กำบั้นเล็กทุบเข้าที่ไหล่หนาทันที ดวงตาเรียวเบิกกว้าง และเพราะไม่ทันตั้งตัวเลบทำให้ลิ้นร้อนๆเข้ามาเกี่ยวกระหวัดลิ้นเล็กได้โดยง่าย.. ยองแจหลับตาแน่นกำชายเสื้ออีกคนไว้ทันที มืออีกข้างทาบไว้อยู่กับอกแกร่งจนตอนนี้เสื้อนักเรียนของแจบอมยับติดมือบางไปแล้ว ปากหยักบดขยี้ริมฝีปากหวานแรงๆ ไล้เลียหยอกล้อโพรงปากไปทั่ว แขนแกร่งโอบรอบเอวบางเอาไว้ไม่ให้ร่วงลงไปกับพื้น อีกข้างยกให้มาดันท้ายทอยเล็กให้เข้ามาชิด ลิ้นซนคลอเคลียอยู่กับลิ้นเล็กไม่ห่าง ยิ่งยองแจบ่ายเบี่ยงหนีเขาก็ยิ่งตามไปออดอ้อน..
กำปั้นเล็กทุบรัวๆลงแผ่นหลังกว้างเป็นสัญญาณบอกว่าเขากำลังจะหมดลมหายใจ แจบอมจึงค่อยๆถอนจูบออกอย่างอ้อยอิ่ง ยองแจกอบโกยเอาอากาศเข้าปอดทันที..
“อย่า..ทำแบบนี้.. อีก..”
พูดเสียงแผ่วพร้อมกับอาการหอบน้อยๆ ดวงตาเรียวจ้องคนตรงหน้าเขม็ง ริมฝีปากบางแดงก่ำเพราะรสจูบ
“นายห้ามฉันได้หรอ..”
.
.
.
ยองแจนั่งอ่านหนังสือรอใครบางคนจนคนในโรงเรียนแทบไม่มีเหลือ อ่านไปสองสามบทก็ยังไม่มีใครหน้าไหนโผล่มาซักคน แล้วบนตึกเวลาเย็นๆแบบนี้มันน่ากลัวชะมัด.. บอกให้รอแล้วทำไมปล่อยให้รอนานขนาดนี้.. แล้วเราจะรอทำไมนะ.. ยองแจไหนว่าจะตัดใจไงเล่า เกลียดตัวเองชะมัด
เย็นๆแบบนี้อีกไม่กี่นาทีตึกมันจะล็อคแล้วก็จะออกไม่ได้ หรือว่าหมอนั้นแกล้งให้รอแล้วจะขังเขาเอาไว้ในตึก! ไอ่บ้าแจบอมเอ้ย..!! จำไว้เลย จะไม่ยอมเชื่อคำพูดหมอนั้นอีกแล้ว เด้งตัวขึ้นทันทีที่คิดได้ แต่จังหวะที่กำลังจะก้าวออก คนที่เขารอตลอดทั้งเย็นก็โผล่หน้ามาพอดี
“ยังรออยู่อีกหรอเนี่ย..”
ยังรออยู่อีกหรอเนี่ย คำพูดแรกที่ออกจากปากแจบอม หมายความว่าไง ก็บอกว่าให้รอไม่ใช่รึไง..
“พูดแบบนี้หมายความว่าไง”
“หึ..นายนี่.. ปากบอกว่าไม่ชอบฉันแล้ว แต่มันไม่เป็นแบบที่นายพูดเลยนะ..”
“แจบอม..”
จู่ๆก็รู้สึกขอบตาร้อนผ่าวขึ้นมาดื้อๆ คนตรงหน้ากำลังล้อเล่นอะไรอยู่กันแน่.. อยากจะให้ทำอะไรก็ได้งั้นหรอ.. ไม่น่าหลงเชื่อคำพูดหมอนี่จริงๆด้วย.. ไม่น่าเลย..
“คราวหลังถ้านายพูดแค่เล่นๆก็บอกด้วยนะ..”
“โกรธหรอ”
“ฉันมีสิทธิ์ทำแบบนั้นด้วยหรอ”
เดินชนไหล่หนาไปทางบันไดหวังจะเดินหนีไปให้รู้แล้วรู้รอด พยายามกลั้นอารมณ์ความรู้สึกที่มันตีขึ้นมา
“ฟังก่อน.. ก่อนจะมาหานาย ฉันโดนทำโทษเลยมาช้าน่ะ..”
“…..”
“โทษฐานที่ใช้สนามบาสในวันปิดทำการ ฉันไม่ได้ตั้งใจทำให้รอ..”
“แล้วนายไม่รู้หรอว่ามันปิด..”
“รู้..แต่มันเป็นที่เดียวที่จะทำให้ฉันอยู่กับนายสองคนได้..ฉันไม่คิดว่านายจะโกรธขนาดนี้”
ยองแจไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวเองกำลังทำหน้าแบบไหนแจบอมถึงยอมอ่อนข้อลง ทำไมแจบอมถึงกำลังทำเหมือนว่าพูดแก้ตัวในสิ่งที่เขาไม่ได้ตั้งใจ
นิ้วเรียวของคนตัวสูงเลื่อนเข้ามาเช็ดหยาดน้ำตาบริเวญแก้มเนียนเบาๆพลางดึงร่างบางเข้ามากอด..
“ร้องไห้ทำไม..ฉันอยู่นี่ไง..”
“ฉันไม่ได้ร้องไห้เพราะนายนะ!”
คนตัวเล็กขืนตัสเองออกจากอ้อมกอดนั่น ยกมือปาดน้ำตาลวกๆ ก้าวเท้าฉับๆนำหน้าแจบอม ฮึดฮัดโมโหตัวเอง บ้าจริง.. ร้องไห้ทำไมยองแจ.. ที่สำคัญร้องไห้ต่อหน้าอิมแจบอมอีกต่างหาก! ก็แค่โมโห แบบไม่มีเหตุผล..
“งั้นหรออออ..”
แจบอมตอบกลับเสียงยาน ยียวนหยอกร่างเล็ก สาวเท้ายาวๆตามปล่อยยองแจเดินนำหน้าไปเรื่อยๆจนถึงหน้าโรงเรียน ถ้าให้เดาตอนนี้ยองแจคงคิดอะไรเต็มหัวไปหมดแน่ๆ และก็เป็นอย่างที่คิด เมื่อจู่ๆเจ้าตัวก็หยุดกึก หันมามองร่างสูงด้วยท่าทีจริงจัง
“มีอะไร?”
“นายทำแบบนี้ทำไม”
หึ..คงสงสัยว่าทำไมจู่ถึงทำตัวแปลกๆใส่
“ทำแบบไหนละ”
“แบบที่ตัวติดฉันทั้งวันจนฉันไม่ได้เจอคนอื่น ชอบบังคับทุกเรื่อง ชอบด่าชอบว่า ทำตัวเจ้ากี้เจ้าการผีเข้าผีออก พูดจาแปลกๆ และที่สำคัญ.. นายจูบฉันทำไม”
“…..”
แจบอมยกยิ้มออกมาน้อยๆ มองคนตัวเล็กที่มีท่าทางฮึดฮัดอารมณ์เสียอยู่ตลอดเวลา คงเป็นเพราะอึดอัดมาก
“ก็..”
ก่อนที่มันจะสายเกินไปนะเฮีย จะทำอะไรก็รีบๆเถอะ มีคนหมายตายองแจไว้ไม่รู้อีกกี่คน...
“ที่ฉันตัวติดนายเพราะฉันไม่อยากให้ใครใกล้นาย ที่ฉันชอบบังคับชอบด่าเพราะกลัวว่านายจะรู้ตัวว่านายน่ารักขนาดไหนแล้วไปโปรยสเน่ห์ใส่คนอื่น ที่ฉันพูดจาแปลกๆเพราะฉันปากแข็งน่ะ.. และข้อสุดท้ายที่ฉันจูบนายเพราะ..ฉันกำลังจะเลิกบุหรี่ นายไม่ชอบใช่ไหมละ ฉันเลยจูบนายแทนการสูบบุหรี่..”
ยองแจอ้าปากค้างด้วยท่าทางน่ารักๆของเขา และคงจะคิดในใจว่า ไอ่บ้าแจบอม อยากเลิกบุหรี่แต่หันมาจูบฉันแทนเนี่ยนะ แน่ๆ
“…..”
“ฉันไม่รู้ว่าความรู้สึกพวกนี้มันเกิดขึ้นตอนไหน รู้ตัวอีกทีมันก็.. ทำให้ฉันเป็นเหมือนคนบ้าไปแล้ว ฉันพูดไม่เก่ง ฉันแสดงความรู้สึกไม่เก่ง”
“…..”
“แต่ที่ฉันพูดวันนี้ก็เพราะไม่อยากให้นายสับสน..”
แจบอมสาวเท้าเข้าไปหาคนตัวเล็กที่ยืนฟังอย่างอึ้งๆ ใบหน้าเนียนทำหน้าเหมือนกำลังฟังเรื่องผีที่ไม่มีท่าเป็นไปได้ยังไงอย่างงั้น.. กระชับเอาคนตรงหน้าเข้ามากอดดื้อๆ พลางพูดชิดใบหูเล็ก
“ฉัน..จีบนายได้ไหม..”
“นายกำลังเล่นอะไรอยู่...”
“ยองแจ..อย่าให้ฉันพูดซ้ำน่า..”
“ฉันฝันไปใช่ไหม”
ร่างบางถามเสียงแผ่ว..
“อุส่าเตรียมใจมานานนะกว่าจะพูดแบบนี้ได้..”
“…..”
“เลิกชอบฉันไปรึยัง อย่าพึ่งเลิกได้ไหม...”
i wanna hide the truth
“ขอโทษที่ทำตัวแบบนี้เพื่อกลบเกลือนความรู็สึก”
i wanna shelter you
“ฉันแค่ห่วงนาย ฉันอยากเก็บนายไว้คนเดียว”
but with the beast inside ,there’s nowhere we hide
“ปีศาจร้ายแบบฉัน ยังจะรักมันได้อยู่ไหม..”
แจบอมกระชับกอดให้แน่นมากยิ่งขึ้น ให้ขยับมาใกล้พอที่จะได้ยินเสียงหัวใจที่มันชัดเจนกว่าคำพูด
demon eyes..
สายตาที่ดูเหมือนว่ามันไม่น่าเข้าใกล้แบบนี้ จริงๆแล้วมันมีเรื่องมากมายที่ซ่อนเอาไว้..
ขอโทษฉันมันโง่เองที่รู้ตัวช้าไป..
“ฉันจะเชื่อนายได้ยังไง..”
When you feel my heat
Look into my eyes
It’s where my demons hide
It’s where my demons hide
- tbc to special part -
ความคิดเห็น