ทาคายาม่า ทาคาโตะ :: Tsuki Dorm ::

ลำดับตอนที่ #5 : [Main] Prologue

 (พ.ค.) ------------------------------(วันอาทิตย์)
--------------------------------------------------------------------

08.00 น. เช้าวันอาทิตย์

 

รถไฟหัวจรวดวิ่งไปตามราง ตามหน้าที่ของมัน ผ่านทิวทัศน์จากคุ้นตา ซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนน่าเบื่อ ผมกวาดสายตามองไปรอบๆรถไฟ ที่ผู้คนค่อนข้างบางตา อาจเพราะเป็นวันหยุด และยังคงเช้าเกินกว่าที่ผู้คนจะสัญจรไปไหนมาไหน

 

ผมเคยชินกับการตื่นเช้าในวันหยุด จะให้เช้ากว่านี้ก็ยังไหว เป็นเพราะกิจวัตรประจำวันที่ใครๆก็บอกว่าคล้ายกับคุณลุงแก่วัยใกล้เกษียณ มากกว่าที่จะเป็นกิจวัตรของเด็กหนุ่มวัย 16 สุขภาพแข็งแรงสมบูรณ์อย่างผม

 

แต่ช่วยไม่ได้นี่ ผมอาศัยอยู่กับพ่อเพียงสองคนมาตั้งแต่เด็กแล้ว และแม้ว่าพ่อของผมจะมีเงินทองมากมายจนใครๆพากันอิจฉา ท่านกลับไม่เคยคิดจะจ้างแม่บ้านเลยซักคน ภาระหน้าที่งานบ้านทั้งหมดจึงตกเป็นของผมตั้งแต่จำความได้  และหากคุณถามผมว่ารู้สึกอย่างไรกับชะตาชีวิตนี้ ผมขอตอบนะ ว่าผมรู้สึกเฉยๆ ผมไม่ได้น้อยใจชะตาตัวเองเหมือนตัวเอกทั่วไปอย่างที่ใครหลายคนคาดหวังให้ผมเป็นหรอก

 

เพลงแร๊ปอเมริกันยังดังก้องอยู่ในหูสองข้าง ขอบคุณนวัตกรรมสมัยใหม่ ที่อุตส่าห์คิดค้นสิ่งที่เรียกว่าหูฟังขึ้นมา มันช่วยให้ผมสามารถฟังเพลงที่ผมชอบได้อย่างไร้กังวล และไม่ต้องกลัวว่ามันจะไปรบกวนใครอีกด้วย

 

ผมก้มลงมองนาฬิกาข้อมือ  คาดว่าคงอีกไม่นานแล้วสินะ…

 

 

 

 

09.30 น. เช้าวันอาทิตย์

 

ในที่สุดผมก็มาถึงเสียที หอพักทสึกิ หรือหอพักจันทรา หนึ่งในโครงการฟื้นฟูอสังหาริมทรัพย์ใกล้เจ๊งของพ่อ ตึกเบื้องหน้าของผม เป็นตึกสูงคะเนจากสายตาแล้วไม่น่าจะเกินสามชั้น ก่ออิฐถือปูน สร้างในลักษณะสถาปัตยกรรมแบบยุโรป จนแปลกตา เมื่อเทียบกับลักษณะบ้านเรือนในบริเวณรอบข้าง

 

อ้อ จริงสิ ผมลืมแนะนำตัวไป ผมชื่อ ทาคายาม่า ทาคาโตะ เป็นนักเรียนชั้น ม.ปลาย ปี 1 โรงเรียนโชโจเรย์ และนี่เป็นครั้งแรกในชีวิต ที่ผมจะย้ายออกมาอาศัยอยู่ในหอพักนักเรียน ตามคำสั่งของพ่อผู้แสนดี ที่กำลังจะทิ้งลูกชาย แล้วหนีไปเดินทางรอบโลกอย่างสบายอารมณ์

 

และนับจากนี้ ผมต้องมาทำหน้าที่เป็นหัวหน้าหอพัก พูดง่ายๆคือ ไม่ต่างกับพวกป้าแก่ที่คอยแว้ดๆทวงค่าห้องพัก และ คอยด่าเรื่องความสะอาดตามหอพักนักเรียนทั่วไปหรอก เพียงแต่ผมอาจจะให้อิมเมจดูดีกว่าป้าแก่พวกนั้นนิดนึง นี่ผมไม่ได้หลงตัวเองนะ

 

จะว่าไป หอนี่ก็ไม่เลวแฮะ ห่างจากสถานีรถไฟแค่ประมาณ 5 นาที แถมละแวกนี่ยังมีพวกร้านรวงสิ่งอำนวยความสะดวกครบครันเสียด้วย บางที อยู่ที่นี่อาจจะดีกว่าตอนอยู่ที่บ้านก็ได้มั้ง

 

ผมเปิดประตูเข้าไปอย่างระมัดระวัง แม้จะรู้ว่าข้างใน ไม่มีใครอาศัยอยู่เลยก็ตาม ข้าวของของผม ถูกขนย้ายมาล้วงหน้าแล้ว ผมจึงแทบจะเดินตัวปลิวเข้ามาเลยก็ว่าได้

 

จะว่าไป สภาพภายในหอก็หน้าอยู่ไม่เลวนะ การตกแต่งภายใน นับว่าเป็นผลงานของสถาปนิกชั้นดีเลยทีเดียว ทันทีที่เปิดประตูเข้าไป ก็จะพบกับห้องนั่งเล่นขนาดใหญ่  เชื่อมกับห้องครัวที่ถูกจัดไว้อย่างเป็นระเบียบ คั่นไว้ด้วยเคาต์เตอร์ไม้โอ๊ก

 

ผมเดินดิ่งไปเรื่อยๆ เพื่อสำรวจอย่างถี่ถ้วน หลังห้องครัว มีประตูบานเล็กๆอยู่ เชื่อมกับห้องซักรีด ในขณะที่ชั้นสองกับชั้นสามมีแปลนแบบเดียวกัน เพียงแต่ชั้นสองเป็นชั้นสำหรับนักเรียนหญิง ทางที่ดี ผมไม่ควรไปยุ่งอะไรให้มากดีกว่า

 

ชั้นสาม ห้อง 301 ห้องพักของผม เป็นห้องแรกที่จะเห็นเมื่อเดินขึ้นชั้นสามไป ผมก้าวเข้าไปอย่างไม่ใส่ใจนัก ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนบนเตียงที่ดูแล้วไม่น่าจะนุ่มเลยหลังนั้น ด้วยความเพลียจากการเดินทาง

 

อย่างน้อย ผมก็ของีบซักนิดก่อนเถอะ เรื่องอื่นๆเอาไว้ค่อยทำทีหลังก็ยังไม่สาย

 

เริ่มแล้วสินะ ชีวิตเด็กหอของผม...