คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #45 : 戦争...Sensō :Haola
Application
ใบสมัคร
ชื่อ = ฮาโอลา บี. อโดนิส
ชื่อเล่น = ฮาโล (พระอาทิตย์ทรงกลด)
เพศ = ชาย(ความจริงก็ได้หมด)
อายุ = 18
นิสัย = เด็กหนุ่มมาดขรึม ใบหน้านิ่งเรียบไม่บอกอารมณ์ ดวงเนตรคู่งามเองก็คาดเดาความคิดไม่ได้ ดูลึกลับน่าค้นหาเยือกเย็นทุกสถานการณ์ทำอะไรคิดหน้าคิดหลังเสมอ พูดน้อยมาก มักจะใช้สายตามองคนอื่นอย่างพิจาราณาเสมอ บางครั้งคนมองก็รู้สึกเหมือนโดนดูถูก ซึ่งบางทีก็ใช่ เขาดูถูกจริงๆ โดยเฉพาะพวกที่ทำตัวกร่าง น่ารำคาญและงี่เง่า เขาไม่แม้แต่จะเสวนา แต่คงต้องยกเว้นพี่สาวเขาไว้คนนึง เพราะเธอดันเป็นประเภทที่เขาไม่ชอบซะงั้นแต่เพราะเป็นพี่สาวถึงอนุโลมให้ได้ เป็นคนฉลาดมาก มีไหวพริบและสัญชาตญาณดี เรียกได้ว่าเป็นพรสวรรค์เลยก็ได้ แต่เขามักเงียบไว้ไม่ใช้ให้ใครเห็นนอกจากพี่ เป็นประเภทซ่อนเขี้ยวเล็บตัวเองไว้ตลอดเวลาถนัดด้านการวางแผน แผนซ้อน กลยุทธิ์กับดัก และคาดเดาคู่ต่อสู้มากกว่าการต่อสู้ตรงๆ มีความมั่นใจในตัวเองสูงและมีความสามารถที่มากพอให้มั่นใจ เป็นหนอนหนังสือความรู้รอบตัวเยอะเหมือนห้องสมุดเดินได้ ชอบที่สงบๆเพื่อแอบงีบจากการที่อยู่กับพี่แล้วไม่ค่อยได้นอน รักความสมบูรณ์แบบเสื้อผ้าหน้าผมที่นอนที่อยู่จะสะอาดหมดจดตลอดเวลาบางครั้งเขาก็เข้าไปทำความสะอาดห้องรกๆของพี่ด้วย ชื่นชอบของกินอร่อยๆโดยเฉพาะอาหารฝีมือพี่ ถ้าหิวแล้วจะไม่ยอมทำงาน และจะแปรสภาพเป็นเด็กดื้อด้านทันที หรือถ้าหนักๆหน่อยก็เดินหนีไปทั้งอย่างนั้น พี่สาวเองก็เอาไม่อยู่ ต่างจากตอนปกติที่เขาค่อนข้างเชื่อฟังพี่ เป็นคนที่มีเสน่ห์ดึงดูดอย่างประหลาด อาจด้วยเพราะรูปลักษณ์ที่งดงามและบุคลิกท่าทางที่สง่างามไม่ว่าจะทำอะไรก็เป็นที่เหลียวมองของคนทุกคนที่พบเห็น เผลอๆอาจไปหว่านเบ็ดโดยไม่รู้ตัว ซึ่งแน่นอนว่าพี่สาวของเขาจะเป็นคนตัดเบ็ตพวกนั้นทิ้งไป รักและศรัทธาในพระเจ้าพอๆกับพี่สาว หากได้ยินคนพูดเชิดชูพระเจ้าเขาจะยิ้มอย่างยินดีแต่ถ้าได้ยินการสาปแช่งแด่พระเจ้าอันเป็นที่รักของเขาไม่ใช้เพียงสายตาเหยียดแต่เขาก็สามารถลงมือดับชีพพวกมันได้อย่างเลือดเย็น สิ่งที่เขาเคารพรักมีเพียงแค่ พระเจ้า เท่านั้นนอกเหนือจากนี้ไม่อยู่ในสายตา (ยกเว้นพี่สาว...)
ประวัติ = เขาเป็นน้องชายของโซฮาร์ วันหนึ่งเขาเดินตามพี่สาวเข้ามาในห้องๆของพ่อและเข้าไปในประตูที่ไม่เคยเห็นว่าก่อน เมื่อลงมาสุดเขาก็เจอกับภาพและกลิ่นที่ไม่น่าอภิรมณ์เท่าใดนักจึงซุกหน้าหาพี่สาวเอาไว้ แต่อยู่ๆเขาก็รู้สึกเหมือนโดนอะไรตีเข้าจากด้านหลังจนสลบ...เขาตื่นขึ้นมาอีกทีในห้องสีทึบเหมือนห้องขังความรู้สึกหนักอึ้งที่ข้อเท้าทำให้เด็กน้อยไม่สามารถลุกได้ เขามองลอดผ่านนอกกรงนี้และเห็นพี่สาวตนนั่งอยู่บนโต๊ะตัวหนึ่ง พร้อมๆกับ...พ่อและแม่ของเขา เขาเอียงคอมองพวกเขาอย่างสงสัยก่อนจะเอ่ยเรียกพวกเขา ด้วยความเป็นเด็กเขาจึงไม่ทันสังเกตสีหน้าของพี่สาวที่ซีดลงเรื่อยๆ เธอทำท่าลุกลี้ลุกลนยื้อแขนของพ่อไว้และชวนคุยแต่พวกท่านดูจะไม่สนใจพี่สาวและเดินตรงมาที่เขา ก้มมองบางอย่างที่ห้อยอยู่ที่คอเขา สร้อยไม้กางเขน ของขวัญที่พี่สาวมอบให้ในวันเกิด ...พ่อกับแม่มองมันด้วยสีหน้าแปลกๆซึ่งเด็กน้อยไม่เข้าใจ ...สมเพช พวกเขาเหยียดยิ้มมองก่อนที่จะกระชากสร้อยนั้นจนใบหน้าของเขากระแทกเข้ากับลูกกรง เอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงเย็นเหยียบ "ดูซิ ลูกของเราช่างเหมือนพวกคนในตระกูลหน้าโง่นั้นเสียจริง" "นอกจากชื่อเสียงงี่เง่านั้นแล้ว พระเจ้าที่น่าชังชังนั้นได้มอบอะไรให้เรากันล่ะ" "ตายไปกันเท่าไหร่กับการที่ต้องปกป้องมันน่ะ น่าสมเพชนัก" "ความสุขสำราญ ชื่อเสียง เงินทอง ...มันไม่ได้ให้อะไรเรามาแต่แรกเลย แต่ดูสิ...ความรู้สึกในตอนที่ได้ยินเสียงกรีดร้องของพวกน่าโง่นั้นน่ะ มันน่ารื่นรมณ์ดีใช่มั้ย?" "พระเจ้านั่น...มอบความสุขเช่นนี้ให้เราจริงหรอ เหอะ!" กระแทกเสียงจบก็หันไปยิ้มหวานให้พี่สาวของเขา "ลูกรักเธอก็คิดแบบนั้นใช่มั้ย?" "ไม่!"พี่สาวกระแทกเสียงตอบทันทีแววตาเกลียดชังที่ส่งให้พ่อและแม่จนเขายืนมือออกไปเพื่อหมายปลอบประโลมพี่ของตน แต่มือเย็นเฉียบของแม่ก็เอื้อมมาจับเด็กน้อยไว้แน่น "การตายของพวกหน้าโง่น่ะ เป็นเรื่องที่น่ายินดี...แต่มันจะน่ายินดียิ่งกว่า ถ้ามันตายอย่างมีประโยชน์นะ" "ลูกรัก หนูไม่คิดบ้างหรอว่าน้องชายเรามีดวงตาที่งดงามมากทีเดียว ...ฮะๆๆ ฮ่า ฮ่าๆๆ" เสียงหัวเราะดังสนั่นตามด้วยเสียงร้องห้ามของพี่สาว เขาถูกพ่อกระชากออกมาและลากเขาขึ้นมาไว้บนแท่นๆหนึ่ง พี่สาววิ่งไล่ตามยื้อแขนของพ่อเอาไว้ พ่อหยิบมีดเล่มขึ้นมาทาบทับที่ขอบตาในขณะที่พี่สาวตะโกนบอกเขา ว่าให้ หนีไปสิ เขาไม่เข้าใจ...เขาเอื้อมแขนเล็กไปหาพ่อเพื่อบอกให้พ่ออุ้มเขาไปนอนเหมือนทุกครั้ง แต่เพียงพริบตาที่แรงจากปลายกดลึกลง พี่สาวของเขาก็ปัดมันออกก่อนจะถูกมีดเล่มนั้นแทงเข้าที่มือมิดด้าม พี่สาวเอาตัวเองมาบังร่างเขาไว้ตัวสั่น เอื้อมมือมาลูบหัวเขาเบาๆ จากเดิมที่ง่วงอยู่แล้วจึงทำให้เขาพล่อยหลับไป เขาตื่นขึ้นมาที่เดิมเพียงแต่มีผ้าบางอย่างห่อหุ้มร่างเขาไว้ เหมือนชุดของพี่สาว เด็กน้อยกวาดตามองรอบๆเอียงคอมองพี่สาวที่กำลังนั่งกุมมือราวสวดภาวนาท่ามกลางแสงจากเชิงเทียน เขาหันมามองพ่อกับแม่แทน ก่อนจะกระตุกชายกางเกงของพ่อที่ลอยอยู่เหนือพื้น ใบหน้าของพวกเขาดูทรมาน มีบางอย่างรัดคอพวกเขาไว้อยู่ เด็กน้อยมองไม่ค่อยเห็น ระหว่างที่เขาพยายามหรี่ตามองพี่สาวของเขาก็เข้ามากอดเขาจากด้านหลังและช้อนตัวเขาขึ้น พี่มองพ่อกับแม่ด้วยสายตารังเกียจจนเขายกมือข้นแปะหน้าของพี่ เธอยิ้มให้เขาและเอ่ยอะไรบางอย่าง
"ทุกสรรพสิ่งบนโลกนี้เกิดขึ้นจากการรังสรรค์ของพระผู้เป็นเจ้า ตัวเราเองก็เช่นกัน"
"เหล่ามนุษย์น่าสมเพช ที่บังอาจกล่าวว่าร้ายท่านนั้น สมควรที่จะทุกข์ทรมานชั่วนิรันด์"
"...แต่ โลกที่ท่านสร้างกลับกำลังแปดเปื้อนขึ้นเรื่อยๆ"
"อา...ในเมื่อโลกใบนี้ถูกสร้างขึ้นมาด้วยน้ำมือของท่านแล้ว ไยท่านถึงไม่ทำลายมันด้วยน้ำมือของท่านเองเล่า? พระเจ้าที่รัก"
.
.
.
"ตัวข้าเองก็เช่นกัน"
ว่าจบร่างเล็กๆของเด็กหญิงก็กำชับน้องชายในอ้อมกอดไว้แน่น และก้าวเดินขึ้นสู่แสงสว่างอีกครั้ง แต่มันไม่มีทางเหมือนเดิม ...เพราะตัวเธอเองก็แปดเปื้อนเหมือนพวกมัน...แต่ถึงอย่างนั้นข้าก็ยังเทิดทูนท่านดังเดิมได้ใช่มั้ย? พระผู้เป็นเจ้า
(จบเถอะ//ถถถ)
อาวุธ = ---(สมอง+กำลัง)
ลักษณะการใช้งาน = ----
จุดอ่อนของอาวุธ = ไม่เน้นความรุนแรง(หรอ?)
รูปลักษณ์ภายนอก = เด็กหนุ่มหน้ามน(คนน่ารั--แค่ก!) รูปร่างโปร่งบาง ส่วนสูงราว174เซนฯ ผิวเนียนขาวซีดไร้รอยตำหนิ ดวงหน้าที่ให้ความรู้สึกก่ำกึ่ง ทั้งหล่อเหลางดงามและสวยสง่าเย้ายวน ปานรูปวาดเทพเทวา คิ้วคมดวงตาเรียวกลมสีเงินสว่างชวนมองราวต้องมนต์ประดับขนตายาวทรงเสน่ห์ รับกับจมูกเรียวเข้าโครงหน้าและริมฝีปากสีซีดได้อย่างลงตัว เรือนผมสีเงินนิ่มๆคลอเคลียกับใบหน้าชวนมอง สวมใส่ด้วยเสื้อผ้าตามแบบฉบับบคุณชายซะส่วนใหญ่(ไม่ใช่ชุดแบบในรูปนะ)
รูปตัวละคร =
บท =อื่นๆ//เป็นพวกศรัทธาพระเจ้า แต่ศรัทธาเพียงพระเจ้าอะ ไม่ได้สนใจผู้พิพากษา ออกจะไม่ชอบและกีดกันด้วยซ้ำ เพราะอยากให้พระเจ้าที่เป็นผู้สร้างจบโลกนี้เองมากกว่า
ปล.น้องเก่งกว่าพี่
ความคิดเห็น