คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : SO WHAT? CHAPTER 3 CUT SCENE
SO WHAT?
CHAPTER 3
CLICK
ò
เธอหลับไปแล้วสนิทเลย...ผมถอดถอนร่างกายออกมาทั้งๆที่รู้สึกไม่พอใจเท่าไหร่ตอนนี้สิบโมง หนักไหมละทำไมยังรู้สึกอยากอยู่เลยวะผมไม่เคยตายอดตายอยากมาจากไหนนะแต่นี่อาจจะเป็นครั้งแรกที่ไม่ป้องกันและเป็นครั้งแรกของคนใต้ร่างเลยทำให้สนุกไปหน่อย
หลังจากที่ไปดูกล้องวงจรปิดที่มหาลัยมาก็ทำให้ไฟแทบลุกเลยว่ะยัยนี่สาดน้ำใส่ผมทั้งๆที่ยิ้มหวานให้กล้องจนอดเคลิ้มไม่ได้เลยต้องมาเอาคืนเป็นโชคดีของผมที่เจอเธอในลิฟต์แต่เป็นโชคร้ายของเธอที่ถูกข่ม...ขืน
ที่จริงถ้าไม่ใช้ความฉลาดที่พอให้มาคงทำไม่ได้วันนั้นไงที่ประกาศรหัสนักศึกษาก็ไม่คิดว่าจะตั้งหรอกเลขมันติดหูดีเลยลองกดดู 0101 เท่านั้นแหละได้พรากเวอร์จิ้นยัยนี่เลย
“อย่าเก่งให้มันมากนัก” ผมเกลียดคนเก่งกว่าและอวดดีเป็นที่หนึ่ง รู้ว่าตัวเองเอาแต่ใจและชอบขู่คนอื่นแต่ก็ไม่มีใครหน้าไหนขัดจนมาเจอยัยคนสวยมรณะนี่แหละ
สวยไม่จักจบจักสิ้น
สวยจนนรกยอม...เฮ้อ
ถ้าได้ลูกสาวแบบนี้ก็สงสารคนเป็นพ่อแม่หน่อยละ
ผมกวาดสายตามองใบหน้าสวยที่หลับพริ้มอาจจะเป็นเพราะเหนื่อยทั้งคืนยันเช้าเลยทำให้ร่างกายอ่อนเพลียจนหลับสนิทก็เป็นได้จะทำยังไงต่อดีวะไม่ได้ป้องกัน
อย่าคิดว่าฟันแล้วฉันจะทิ้งเธอนะยัยตัวร้ายงานนี้ได้รับผิดชอบกันยาวๆ
ผ่านมาหนึ่งอาทิตย์ยัยนั่นหายหัวผมดักรอหน้าคณะเธอทุกวันก็ไม่เจอตั้งแต่ออกจากห้องมาซื้อยากับข้าวให้เธอพอกลับไปทุกอย่างเหมือนเดิมแต่ดูว่างเปล่า...เมียหาย
“มารอกูหรอมึง” ถ้าต้องรอมึงกูเลือกที่จะรอเกย์แถวนี้ดีกว่าอีก
“ทำไมกูต้องทำอย่างนั้น สำคัญมากไงมึงเนี่ย”
“ถ้ากูไม่สำคัญแล้วใครสำคัญวะ เอ๊ะๆ คนสำคัญในคณะนี้มีมากกว่ากูอีกหรอครับ” ก็รู้แล้วจะถามเพื่อผมชะโงกดูนักศึกษาที่เดินออกมาเรื่อยๆแต่ก็ไม่เจอเธอกับเพื่อน
“มาป่ะ” ผมหันไปถามชานยอลที่ทักทายเพื่อนๆหลังเลิกเรียนกันอยู่อย่างอารมณ์ดีนี่คุณไม่คิดจะแคร์อารมณ์ผมหน่อยหรอครับ
“ใคร?”
“น้องรหัสลู่ไง” รู้ตั้งนานและแต่ไม่เคยเห็นบังเอิญข่าวที่ผมถูกเตะน้องชายแพร่ขยายไปทั่วมหา’ลัยไม่งั้นคงไม่ได้จับยัยนั่นกดหรอก
พอพี่รหัสเมียเห็นเท่านั้นแหละหัวเราะแทบคลั่งแล้วยังเล่าเรื่องนั้นนี่แสบๆให้ฟังอีกมากมายและมีเรื่องหนึ่งที่ทำผมแทบทรุดคือ
กูฟันลูกสาวเจ้าพ่อ
ยอมรับเลยว่าลมแทบจับที่เธอขู่ว่าจะฆ่าผมคงเป็นเรื่องที่เป็นไปได้และอีกไม่นานเกินรอเตรียมรับชะตากรรมได้เลย
“อ่าว พ่อมึงไล่เธอออกจากมหา’ลัยแล้วไม่ใช่หรอวะ” ฮะ!! ใครสั่งให้ไล่ผมว่าพ่อใจกล้าเกินไปแล้วนะเว้ยนั้นมันเมียผมนะพ่อส่วนคนอื่น...ก็แค่เคยรู้จัก
“พ่อกล้าได้ไงวะ”
“ก็มึงเป็นคนบอกไม่ใช่หรอ”
“กูเนี่ยนะ ไม่เคยพูด”
“หรออออ...แค่บ่นให้เขาฟังว่างั้น” ก็ใครบอกให้มาตบกันละ ถีบต่อหน้าคนทั้งมหาลัยอีกไหนจะสาดน้ำที่มีแต่สารเคมีใสหัวกันแล้วก็ทำผมจุกเกือบตายแต่ละอย่าง...ไม่เอายันอีกวันก็ดีแค่ไหนละยิ่งเป็นวันรุ่นเลือดร้อนอยู่
“ยู ทางนี้” ฮะ!!!!!!!!!ผมรีบหันไปมองแต่เจอเพียงแฟนเก่ามั่งคนล่าสุดกำลังเดินมาทางนี้พร้อมกาแฟในมือ
“เชี่ยยอลกูยิ่ง!!!”
“ยิ่งอะไร ถามจริงเหอะพักนี้ทำไมมึงดูสนใจเธอนักตั้งแต่หนีกลับบ้านวันนั้นแระสนใจเธอหรอวะ มึงเลิกฝันเลยเชื่อกู” หนีกับผีอะไรกูอยู่กับเธอยันอีกวันแล้วไม่ต้องรอให้กูฝันหรอกครับกูฟันมาแล้ว
“ทำไมวะบอกแล้วไงว่าชอบหน้าอกยัยนั้นสนใจอะไรกัน” ผมไม่เคยจะสนใจเลยพูดจริงๆที่มานั่งเฝ้าอย่างนี้ทุกวันก็แค่อยากรู้ว่าหายไปไหน...
“ชีวิตมึงก็มีแต่นมแหละ”
“ก็ที่ผ่านๆมามันมีแต่แบนๆไงจับแล้วไม่มัน” ก็ยัยนั้นใหญ่ไงทำไงได้ ฮิ ฮิ
“มึงพูดเหมือนยูเคยผ่านมึงอย่างนั้นแหละ ไอ้ขี้มโน”
“ไม่ กูแค่เปรียบเทียบ” ไม่ผ่านกับผีอะไรเมามันส์จนกูหยุดไม่ได้เลยแหละเชี่ยผมจะไม่พูดออกไปหรอกเพราะเพื่อนบ้านี่ชอบเธออยู่ดูจากเซ้นต์ที่ห้ามผมใกล้นิดใกล้หน่อยก็ไม่ได้
กล้าดียังไงมาชอบเมียกู?
“เซฮุนอ่ะ กาแฟที่นายสั่ง” แฟนคนปัจจุบันผมเอง เป็นแฟนคนหนึ่งในหลายคนจำชื่อไม่ได้วะ เอาไงดี
“ไม่แดก กินไม่เป็นเลิกกันเถอะ หิวข้าวป่ะชานยอล” ผมดึงมันมาในขณะที่เพื่อนอ้าปากค้างอยู่
“นายเลิกกับฉันไม่ได้หรอกเซฮุน” ผมหันไปหาผู้หญิงที่มั่นหน้าเหลือเกินแล้วยิ้มหวานๆให้
“ทำไมจะเลิกไม่ได้” เธอคิดอย่างนั้นได้ยังไง?
“เพราะนายรักฉัน” ที่จำได้ดีคือผมไม่เคยรักใครได้เท่าตัวเอง
“หรอ” ผมดึงชานยอลที่ทำหน้าเอ๋อๆไปที่ลานจอดรถพูดออกมาได้ไงผมเนี่ยนะรักเธอไม่เห็นเคยพูด...จำไม่ได้ซะหน่อย
ผมลากมันเดินมาเรื่อยๆเมื่อสายตาแปลกๆเริ่มมองมาพอได้มองตามสายตานั้นถึงรู้ว่าผมกำลังจับมือไอ้เพื่อนเอ๋ออยู่อย่างแนบแน่น ไม่น่าละ...มองกูซะ
“มึงเป็นคนจับมือกูก่อนอย่ามามอง” มันสะบัดมือออกจากผมแล้วค้นผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดอย่างขยะแขยง “เชื้อโรค”
“ทำไมพี่ชานยอลพูดกับฮุนแบบนี้อ่ะ” ผมเข้าไปกอดมันอย่างอ้อนๆเมื่อกลุ่มสาวๆเดินมาใกล้พวกนั้นมองเรายิ้มๆในขณะที่เพื่อนผมทำได้แค่ทำตาโต
“กูเกลียดมึงจริงๆเซฮุน”
“ไม่รักเขาหรอตัวเอง” มือที่เตะลงแก้มถูกปัดออกอย่างไม่ใยดีเกลียดได้เกลียดไปนะไอ้เพื่อนผู้แสนดี “เชอะ ไม่รักไม่ต้องมาแคร์ ไม่ต้องมาดีกับฉัน”
“พอเถอะ เมียมึงมานู้นแล้ว”
เบื่อ...จีฮยอนเธอเอาแต่ตามติดไปแล้วแต่งตัวมาโรงเรียนหรือไปผลับเกาะอกสีเกือบแดงสั้นๆถ้านั่งนี่คือเห็นข้างในตั้งใจมายั่วหรือเปล่าบอกเลยว่าถ้าพี่ฮุนคนนี้อยากเอาก็คือเอาไม่ต้องมายั่วเหี้_อะไรหรอกนมก็ไม่มี เฮ้อ...คิดถึงคนตอนนั้นบ้าชิบภาพนั้นลอยเข้าหัวอีกแล้ววะ
“เซฮุนนนนนน” เธอดึงมือผมที่เกาะชานยอลอย่างแนบชิดออกแล้วจับแก้มผมจูบซ้ายขวาก็ไม่ขัดศรัทธาแล้วแต่ความแรดในตัวเลยยังไงคนเป็นผู้ชายก็ไม่เสียหายอะไร “คิดถึงนายจังเลย”
“หรอ นึกว่าบินจนลืมกันไปแล้ว” กลับมายังไม่บอกกันอีกถ้าผมอยู่กับผู้หญิงสักคนตอนที่จีฮยอนโผล่มามีหวังสร้างเรื่องกันอีกแน่ๆเบื่อจะตามเก็บตามเอาใจ
“ลืมได้ยังไงแฟนทั้งคน”
“ฉันก็คิดถึงเธอ ชานยอลมึงจะไปไหน” ผมจับแขนเพื่อนตัวเองไว้สงสัยมันคงงอนที่เห็นฉากหวานๆรู้นะว่ามึงอิจฉากู
“ไปหายูกับแจฮยอง บายๆ”
“อะไรนะ!!!!” ยู ยู ไหนยูผมมองตาสายตาก็เห็นสองสาวที่มีผู้ชายกลุ่มใหญ่นั่งล้อมอยู่น่าจะรุ่นน้อง คนหนึ่งยืนหันหลังซึ่งผมจำได้ดีคือยัยคนที่หายไปทั้งอาทิตย์
“เซฮุนเราไปหาอะไรกินกันนะ ป่ะ”
“ไปสิมึง หึๆ” จีฮยอนจะมาทำเชี่ยอะไรตอนนี้วะ ผมมองตามชานยอลที่เดินไปหาเธอสองคนอย่างหมดหวัง
“เซฮุน ป่ะ มองอยู่ได้”
“อืม....ที่จริงเรากำลังจะร่วมโปรเจ็คคณะวะไว้วันหลังได้ป่ะ เดี๋ยวจะไม่รู้เรื่องเอา”
“จริงหรอทำไมไม่บอกละ งั้นฉันจะรอ” จะน่าเบื่อก็ตรงนี้แหละแฟนหรือแม่
“ไม่ต้อง กลับไปรอที่ห้องเถอะ” ผมก้มลงไปจูบที่ขมับเธอเบาๆแค่นี้ก็ได้เรื่องจีฮยอนกอดผมแล้วเดินจากไปทันที
ยัยสวยไม่จบไม่สิ้นกล้าหายหัวหลังจากโดนฉันฟันหรอ...แน่มากไม่คิดว่าโดนขนาดนั้นจะมีแรงผมมุ่งหน้าเดินเข้าไปใต้ตึกคณะสถาปัตย์แล้วนั่งลงในกลุ่มเด็กปีหนึ่งที่นั่งฟังรุ่นพี่สองคนที่ยืนอยู่อธิบายอย่างเคลิ้มเหมือนพวกเมากาวยังไงอย่างนั้น
“หุ่นดีโคตร” เด็กข้างผมเริ่มออกอาการแล้วให้ทายพวกมันคงคิดเรื่องลามกอยู่ขนาดยัยนั้นใส่เสื้อแขนยาวมันยังมองทะลุได้เลยเด็กเลว
“เงียบเถอะมึง” ใช่เพื่อนมึงพูดถูก...ก่อนที่กูจะต่อยปาก
“พี่ยูครับ!!! มีรุ่นพี่คณะอื่นเข้ามาปน สงสัยมาเสือก” อ่าวไอ้เด็กนี่!!เธอหันมามองผมประมาณสองวินาทีนี่พูดจริงๆเลยทำไมหยิ่งกับผัวอย่างนั้นละ
“เซฮุนมึงลุกมานี่เลย เป็นงานเป็นการ” ก่อนจะได้ตบเด็กคว่ำและโมโหคนเคยเอาด้วยก็ถูกลู่หานบิดหูออกมานั่งข้างๆชานยอลกับพวกเพื่อนๆในคณะของมัน
“จะอะไรนักหนากูแค่อยากฟัง”
“มาฟังตรงนี้ก็ได้ เข้าไปเขตเด็กพวกนั้นมีแต่จะถูกมันด่าเอา” เออ!! เมื่อกี้ยังถูกด่าหาว่าเสือกเลย “แฟนคลับเธอมึงอย่าไปใกล้”
ผมนั่งฟังเรื่อยๆโดยสายตาไม่ละไปจากยัยนั่นเลยยอมรับว่าเก่ง...พวกเธอสองคนกำลังเล่าเรื่องที่เคยผ่านมาตอนปีหนึ่งเอาง่ายๆคือสอนงานอ่ะอะไรที่ไม่รู้ทำไม่เป็นพวกนี้ก็คอยแนะนำว่าอย่างนั้นนะอย่างนี้นะเป็นอันจบแต่ผมไม่จบไง...จะเมินหนีไปเลยก็ไม่ใช้...
“ยู คุยกันหน่อยไหม!!!” ผมพยายามใช้เสียงในการตะโกนให้คนทั้งคณะได้ยินและคิดว่ายัยนั่นคงเหมือนกันแต่กลายเป็นว่าแม่งเหมือนอากาศ
“ไม่” มึงไม่ต้องเป็นแล้วมั่งกวางเป็นควายแทนดีไหมเชี่ยลู่ “แจฮยองไปรอที่รถเดียวเฮียตามไป” เพราะอย่างนี้ถึงไม่เห็นอยู่คอนโดแต่อยู่บ้านไอ้พี่รหัสแน่ๆถ้าเดาไม่ผิดคือพวกนี้ช่วยกันปกปิดรวมถึงชานยอลเพื่อนเลิฟ
“ทำไมคุยไม่ได้วะ”
“รู้สึกว่าเขาไม่อยากจะคุยกับมึงไง กูคิดเองเออเอง ถูกป่ะ” ตบสักทีดีไหม
“ลู่มึงมาตบกับกูไหม!” ปากมันเป็นอย่างนี้ไงไม่พูดก็รู้ว่าไม่อยากคุยไอ้ดอก
“ไม่ ไปคณะมึงไป ก่อกวนชาวบ้านรำคาญ”
“กลับเถอะวะมึง กูรำคาญเหมือนกัน” ชานยอลเดินมาดึงผมที่กำลังยืนประจันอยู่ด้านหน้าไอ้ลู่มันเสือกเก่งไงเลยไม่มีวันไหนที่ปากเสียงไม่มีตลอดๆเดี๋ยวบอกพ่อไล่ออกแม่งเลย
“ไปลานจอดรถคณะมึง”
“ไปทำไม” มันหันมามองผมอย่างจับผิดแล้วถอดแว่นที่ใส่อยู่ออก “เตือนไม่ฟังอย่าไปยุ่งกับเธอเลยโลกสวยๆอย่างมึงเนี่ย บอกให้ฟังกันบ้าง” ฟังอะไรอีกเยอะฟังว่ามึงแอบชอบเธอแค่ไหนหรอฟังว่ามึงห่วงเธอแค่ไหนน่ะหรอ?
“ถามจริง มึงชอบเธอ...?” เก็บอาการไม่เนียนโดยเฉพาะตาโตๆของมันที่เบิกขึ้นมาอย่างรวดเร็วนี่แหละ “ถ้ามึงชอบเธอก็ตัดใจซะกูขอเตือนบ้างอย่าไปยุ่งกับเธอ”
“มึงเคยเลิกชอบใครสักในวันเดียวได้ไหม” ยอมรับง่ายๆเลย...มันชอบยูยูคือยัยผู้หญิงที่โหดร้ายที่สุดในโลกของผมและยูคือเมียกูอียอลมึง!! แล้วผมจะดิ้นทำไม
“ได้” ขอตอบตามความจริงแบบไม่มีอะไรปกปิดเลย
“ควาย” อ่าวอะไร ก็แค่พูดความจริงเรื่องแค่นั้นง่ายจะตายไปไอ้ชานยอล “สักวันมึงจะรู้ว่าการเลิกชอบใครมันไม่ง่ายเลยเมื่อมึงรักคนๆนั้นด้วยหัวใจ”
“อ้วก!!!” ผมกุมคอตัวเองแล้วอยากจะอ้วกออกมาทันทีเสี่ยวโคตร “แล้วทำยังไงฮุนถึงจะเลิกชอบพี่ยอลละ” มันดันหน้าผมไว้เมื่อเริ่มยื่นหน้าเข้าใกล้แล้วเดินไปก่อนโถ่...กับแค่ผู้หญิงคนหนึ่งจะอะไรหนักหนา
“เล่นได้เล่นไป...”
ผมจะตบกับลู่ให้ได้ถ้ามันไม่เปิดประตูจะเผาประตูวังบ้านแม่มันมีแจฮยองที่แฟนผมชอบรังแกยืนดูเหตุการณ์อย่างหวั่นๆให้รู้ไว้นี่คือสงครามที่จีฮยอนชอบรังแกเรื่องก็มาจากผมที่มาที่บ้านหลังนี้บ่อยผู้หญิงงี่เง่าอย่างแฟนผมเลยคิดไกล...นิสัยผู้หญิง
“มึงจะเข้ามาทำไม”
“ทุกครั้งกูมาบ้านมึงไม่เห็นว่าอะไรวันนี้ทำเป็นปฎิเสธ อยากถูกไล่ออกก่อนเรียนจบหรอมึง เปิดให้ฉันหน่อยดิแจฮยอง” ขอพี่มันไม่ได้ก็ขอน้องแหละวะ
“วันนี้บ้านกูมีแขกเดี๋ยวมึงมาสร้างความวุ่นวาย กลับไปซะกูยังไม่เคลียร์เรื่องวันนั้นที่มึงผลักน้องกูเลยนะ” ก็กูโกรธไง น้องมึงแม่งไม่สู้ใครแม้แต่แฟนแรดๆของกูยังยอมแต่กูมีอีกเรื่องนะครับ...
“กูให้เคลียร์ตอนนี้เลยเอาไหม และมึงอย่าลืมไปจัดการเพื่อนน้องมึงนะที่ต่อยกูอ่ะ” มันทำหน้าซีดแล้วค่อยๆเลื่อนประตูให้ผม
เอาจริงๆคืองงสิ่งที่มันทำอยู่วะอยู่ดีๆก็เปิดประตูเพียงเพราะพูดถึงบุคคลที่สี่ถูกเอ่ยถึงดูยัยนั้นจะมีอิทธิพล
“คุณเซฮุนค่ะ” ผมหันไปทางน้องสาวลู่หานที่ยืนเรียบร้อยมองผมอยู่ในขณะที่ตัวพี่ยืนกัดปากตัวเองแล้วกุมขมับนวดไปมา “ถ้าคุณมาหายู เธอไม่ได้อยู่ที่นี่แต่ถ้ามาหาพี่ลู่หานเชิญด้านในค่ะ” ถ้าไม่อยู่ที่นี่แล้วอยู่ที่ไหน
“ฮะ แล้วทำไมไม่บอกแต่แรก” คอนโดก็ไม่อยู่ หรือ บ้าน กูคงจะไปหรอกครับ
“ที่มึงลนลานจะเข้ามาให้ได้คือมาหาขุมนรกหรอเพิ่งรู้ว่าชอบแบบนั้น” ขุมนรกคือชื่อเรียกเล่นยัยนั้นมั่งไม่รู้ดิได้ยินแม่งเรียกบ่อยๆ
“เปล่ากูมาหามึง” แถไว้ก่อนเดียวเสียหน้า “ทำไมกูต้องมาหาคนอื่น”
“แต่เมื่อกี้มึงไม่ได้พูดอย่างนี้”
“เฮอะ!!!” ผมกลับดีกว่าไม่อยากมานักหรอกไอ้บ้านหลังนี้ไม่มีประโยชน์
“เตือนไว้ ระวังตัวด้วย” มันเดินมาเปิดประตูให้ผมแล้วกระตุกยิ้มที่เหมือนจะหวังดีให้นี่เซฮุนลูก ผอ. มหาลัยดังใครจะกล้าครับ “กูไม่รู้เหรอกนะว่าทำไมมึงลนลานหาเธอแต่ที่กูรู้คือมึงต้องทำอะไรสักอย่างให้ยูอยากจะฆ่ามึงพอบอกกูได้ป่ะ”
“กู...ไปละ” กูพรากความบริสุทธิ์ไปจากน้องรหัสมึงครับเหตุผมแค่นี้พอให้เธอฆ่ากูได้ไหม
ผมขับรถออกมาเรื่อยๆจุดหมายคือบ้านไม่ไปแม่งละห้องแฟนไม่มีอารมณ์อึดอัดโว๊ยอธิบายไม่ถูกหลังจากลู่มันเตือนให้ระวังตัวก็เพิ่งนึกคิดว่าตัวเองกลัวตายอยู่ไม่น้อยคิดว่าตัวเองข่มขืนคนอื่นไม่ง่ายก็วันนี้แหละ
ให้ทายว่าเห็นอะไรข้างทางเข้าบ้านผู้หญิงสูงสวยสง่าใส่ชุดสีดำตั้งแต่หัวจรดรองเท้ามีเพียงเสื้อกล้ามสีขาวด้านในเสื้อแจ็คเก็ตหนังดำ ไม่ปกปิดใบหน้า...
“ยู...” ทึ้งที่เจอคนที่ตามหาแต่ที่คิดว่าไม่สนุกคือสิ่งที่มือสวยนั้นถืออยู่ผมหยุดรถที่หน้าประตูบ้านแล้วหันไปมองเธอที่จ้องอยู่
ปลายกระบอกปืนประกอบเข้ากับอุปกรณ์เก็บเสียงยาวยกจ่อมาทางรถผมถ้าเธอแม่นผมตายแต่พลาดผมรอดเพียงเสี้ยววินาทีแค่ลมหายใจกระจกข้างคนขับแตกออกก่อนที่ผมจะรู้สึกเจ็บช่วงต้นแขนไม่นานเลือดสีแดงสดก็ไหลออกมามีเพียงความนิ่งงันขยับไม่ได้มันเร็วเกินไป...
“ไง...สวัสดี” เธอเท้าแขนตรงช่องกระจกที่มีรอยแตกก่อนจะยื่นหน้าเข้ามาใกล้ผมปลายนิ้วที่ผมเคยสัมผัสลูบไล้อยู่ที่คางอย่างแผ่วเบาไม่นานหลังปืนก็กระทบเข้ากับใบหน้าผมจนต้องหันตามแรงและสติเริ่มหายเมื่อทายทอย...เจ็บ
ความคิดเห็น