คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #34 : [ตามคำขอ] KHR : Hands….(2795)
คุยกับไรท์(ยู)ก่อนอ่าน : สวัสดีคร้าบบ ยูกลับมาแล้วนะฮะ กลับมาคราวนี้ยัยปอจุ้น เอ๊ย ปอจูก็ยัดงานมาให้ผมเลยอ่ะ TT ส่วนคุณเธอตอนนี้ยังไม่หานช้ำใจกับตอนจบของพ่อบ้านซีซั่นสองอยู่ฮะ = =^ (นั่นคือสาเหตุที่อัพช้า :: ปอ // โดนต่อย) เอาเป็นว่าอ่านที่ผมแต่งไปก่อนแล้วกัน =^=;;; (ขออภัยฮะ ตอนนี้หวานไม่ออก T^T)
ผมในตอนนี้ ใช้ชีวิตอยู่ในฐานะมาเฟีย ต้องออกศึกมากมาย จะตายวันไหนก็ไม่รู้
ผมไม่อยากเห็นคนที่ผมรักหลั่งน้ำตาทุกครั้งที่ผมกับแฟมิลี่บาดเจ็บกลับมา
ที่ผมอยากเห็นคือคนที่ผมรักที่สุด บอกเพียงว่าสัญญากับฉันว่าจะไม่เป็นอะไร
“เพราะความจริงคือฉันอยากให้เธอรั้งฉันไว้ไม่ให้ไป....”
............................................................................................................
‘มือของเธอที่สอดประสานกับมือของฉันไว้ ทำไมมันถึงได้สั่นเทาและเย็นเยียบเหมือนน้ำแข็งแบบนี้ล่ะ’
............................................................................................................
ฉันในตอนนี้..ถึงจะอยู่ในฐานะคนธรรมดา แต่ก็พัวพันกับเรื่องมาเฟียมามาก
ฉันแทบทนไม่ไหวเมื่อเห็นคนที่ฉันรักบาดเจ็บกลับมาทุกครั้งที่บอกว่าออกไปทำงาน
ฉันอยากบอกให้เขาสัญญากับฉัน แต่...ฉันคงพูดได้แค่ว่า
“พยายามเข้านะ....”
................................................................................................................................................................................
ซ่า!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ปัง!! ปัง!!
ในวันที่ฟ้ามืดมน สายฝนกระหน่ำลงมาอย่างไม่ขาดสาย พร้อมๆกับการที่วองโกเล่ออกมาต่อสู้กับแฟมิลี่ที่เป็นศัตรูเพื่อปกป้องแฟมิลี่ของตนไว้
เปรี้ยง!!!!!!!!!!!!!!!!!
ปัง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
เสียงสายฟ้าฟาดลงมาพร้อมๆกับเสียงปืนที่ดังขึ้น กระสุนหนึ่งนัดได้เจาะเข้าร่างของวองโกเล่รุ่นที่สิบ ก่อนที่เขาจะค่อยๆล้มลงช้าๆ และก่อนจะหมดสติ ชื่อของใครบางคนที่โหยหาก็หลุดออกมาจากปากของเขาก่อนที่ทุกอย่างจะเป็นสีดำมืดไป
“เคียวโกะ...จัง....”
อีกด้านหนึ่ง...
แก้วน้ำเปล่าที่เจ้าของชื่อ ‘ซาซางาวะ เคียวโกะ’ เป็นคนถืออยู่แตกกระจายคามือของสาวเจ้าเธอดื้อๆ อยู่ๆใจก็หล่นตุ้บไปอยู่ที่ตาตุ่ม เหมือนจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้น ฮารุรีบเข้ามาทำแผลให้เพื่อนสาวก่อนเลือดจะไหลมากไปกว่านี้ ส่วนเคียวโกะเองก็ได้แต่นั่งนิ่งๆและไม่กล้าพูดอะไรอีก...
ผลัวะ!
อี้ผิงรีบกระแทกประตูเปิดเข้ามาภายในห้องครัวที่เคียวโกะและฮารุนั่งอยู่ ด้วยท่าทางกระหืดหอบเหมือนรีบวิ่งมาที่นี่ และคำที่หลุดออกมาจากปากของหญิงสาวหน้าหมวยนั้นก็คือ....
“แย่แล้วค่ะ! แฮกๆ คุณ...คุณสึนะ แฮก...ถูกยิง ตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาล” อี้ผิงพูดไปหอบไป ถึงจะฟังไม่ชัด แต่คียวโกะก็จับใจความได้ว่าสึนะถูกยิง
ทั้งเคียวโกะและฮารุรวมถึงอี้ผิงรีบบึ่งไปที่โรงพยาบาล และที่นั่นเอง เหล่าผู้พิทักษ์ยืนออกันอยู่หน้าห้องฉุกเฉิน ทั้งหมดมีสีหน้าหม่นหมองกันถ้วนหน้า
ฮารุรีบรุดเข้าไปถามอาการกับโกคุเดระ แต่คำตอบที่ได้กลับเป็น...
“เมื่อชั่วโมงที่แล้ว หมอบอกว่ารุ่นที่สิบเสียเลือดมากและมีอาการกระตุก...” โกคุเดระที่กำลังจะพูดต่อถูกฮารุเอามือปิดปาก ฮารุส่ายหน้าเบาๆเหมือนไท่ยากให้เพื่อนรักของตัวเองรับรู้อะไรมากไปกว่านี้
“อึก..สึ..สึนะ..คุง..” เคียวโกะหันหน้าหนีไปทางอื่นและพยายามกลั้นเสียงร่ำไห้และหยาดน้ำสีใสที่ไหลออกมาจากดวงตาคู่สวยนั้น...
จากนั้นพอหมอบอกให้เข้าเยี่ยมสึนะได้...คนที่เข้าไปเป็นคนแรกก็คือเคียวโกะ..
ภายในห้องฉุกเฉิน...
ร่างสูงที่นอนอยู่บนเตียงโดยมีเครื่องช่วยหายใจเสียบอยู่ที่จมูก ได้สติขึ้นมาท่ามกลางความเงียบงัน ดวงตาสีน้ำตาลเข้มค่อยๆปรือขึ้นมาพบกับภาพใบหน้าของหญิงสาวที่เขารักอยู่ตรงหน้า แต่บนใบหน้าของเธอกลับมีแต่คราบน้ำตาและความเศร้าหมอง
มือหนาค่อยๆเอื้อมขึ้นมาลูบใบหน้าของหญิงสาวช้าๆอย่างยากลำบาก เคียวโกะรับรู้ถึงสัมผัสนั้นและรีบกุมมือของชายหนุ่มไว้แนบหน้า
ริมฝีปากของร่างสูงคลี่ยิ้มบางๆให้กับร่างบางตรงหน้า ซึ่งแน่นอน..หญิงสาวยิ้มตอบและกอดร่างนั้นไว้แน่น ส่วนสึนะเองก็ได้แต่ลูบหัวเพื่อปลอบประโลมเท่านั้น
แต่รอยยิ้มและอ้อมกอดนั้นช่างขมขื่นเหลือเกิน...
เธอเจ็บขนาดนี้ แต่ทำไมยังฝืนยิ้มได้อีกนะ..สึนะคุง..
ส่วนตัวของสึนะ เมื่อเคียวโกะออกไปแล้ว ดวงตาสีน้ำตาลเข้มนั้นก็ปิดลงช้าๆ จากการที่ฝืนยิ้ม ฝืนใช้แรงเพียงน้อยนิดเพื่อโอบกอดร่างบางไว้ทั้งๆที่ทั้งเจ็บทั้งปวดไปทั่วร่างกาย ทำให้เขารู้สึกเหน็ดเหนื่อยเหลือเกิน..
ในความรู้สึกของเขาคือไม่อยากให้เธอรวมถึงทุกๆคนต้องเจ็บปวดอีกต่อไปแล้ว....ดังนั้น การฝืนทน คือทางเดียวที่เขาจะทำได้ในตอนนี้...
ความรู้สึกของคนสองคนที่มันตรงกันในตอนนี้คือ....
ฉันอยากย้อนกลับไปวันวานอีกครั้ง....วันที่เราสองคนประสานมือกันเป็นครั้งแรก
โลกใบนี้ช่างหนักหนาเหลือเกิน...ไม่มีใคร ที่จะสามารถเข้มแข็งได้ขนาดนั้น
แต่ฉัน...ยังอยากได้ความอบอุ่นจากเธอเสมอ
มือของฉันค่อยๆเย็นเยียบประดุจน้ำแข็ง...
แม้ฉันจะรู้สึกเช่นนั้น...
“แต่ความจริงคือ....ฉันอยากให้เธอรั้งฉันไว้ไม่ให้จากไป....”
นั่นคือสิ่งที่ฉันเคยอยากบอก...
ฉันไม่สามารถเอื้อมถึงได้....My Hands…
-----------------------------------------------
ยูแต่งแล้วชอบใส่เพลงประกอบฮะ ^^
ความคิดเห็น