{ sf | os } NCT - #taeten #jaedo #johnil

ลำดับตอนที่ #31 : { TAETEN } Shorts | end

แม้จะลืมตาอยู่ ก็ไม่สามารถมองเห็นอะไรนอกจากความมืด

หูที่ได้ยินเสียงลมหายใจของอีกคนอยู่ไม่ไกล

จมูกได้กลิ่นกายที่คุ้นเคยปนกับกลิ่นเหงื่อยิ่งทำให้ใจเต้นแรง

อากาศหนาวเย็นจากเครื่องปรับอากาศไม่ได้ทำให้ภายในร่างกายรู้สึกร้อนรุ่มลดลงเลย

..........................

RRRRrrrrrrr

เสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์มือถือเครื่องบางถูกยกขึ้นมาเมื่อเห็นเบอร์ที่โชว์อยู่รอยยิ้มสดใสก็ปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าหวาน เตนล์กำลังดีใจมากเมื่อคนที่โทรเข้ามาไม่ได้มาหาเขานานเป็นอาทิตย์

"สวีสดีค่ะเสี่ย" แม้แต่เสียงก็ยังแสดงออกถึงความดีใจจนคนจากปลายสายต้องยกยิ้มตาม

แทยงนั่งลงบนโซฟากลางห้องคอนโดที่ซื้อไว้ให้เตนล์เมื่อตอนที่เจ้าตัวย้ายมาอยู่ที่นี้ใหม่ๆ นับเป็นของชิ้นแรกเลยด้วยซ้ำมั้งที่มอบให้อีกฝ่ายในฐานะเสี่ยที่เลี้ยงดูเด็ก อายุห่างกันเกือบ 10 ปี ก็ไม่มากพอที่จะทำให้เขาสนใจในตัวเด็กคนนี้น้อยลง ทั้งๆที่ปกติออกจะรำคาญพวกเด็กๆซะด้วยซ้ำไป

"อยู่ไหน"

(หนูมาซุปเปอร์ใกล้ๆคอนโดค่ะ พอดีของสดที่ห้องหมดเลยออกมาซื้อ เสี่ยมาหาหนูเหรอคะ)

"อืม"

(หนูกำลังจะกลับแล้ว เสี่ยรอหนูแป๊บนึงน๊า)

ไม่รอช้า เมื่อจ่ายเงินเสร็จแล้วก็รีบของข้าวของขึ้นรถแล้วบึ่งกลับคอนโดทันที เตนล์หอบเอาถุงใบโตด้วยสองมือที่ยกขึ้นมากอดแนบอกไว้ เงยหน้าเอียงหัวมองทางแล้วค่อยๆเปิดประตูห้องไปอย่างทุลักทุเล แม้จะรู้ว่ามีเสี่ยที่รอเปิดประตูให้อยู่แต่เขาก็ไม่กล้าจะเรียกอีกคนมาหรอก

สองขาที่พ้นขอบกางเกงยีนส์ขาสั้นกำลังก้าวเร็วๆเพื่อเข้าไปภายในห้อง พอเจอเสี่ยก็กลั้นยิ้มเอาไว้ไม่อยู่ ยามที่ริมฝีปากแย้มยิ้มดวงตาก็ยิ้มไปด้วย จนไม่ทันสังเกตว่าคนที่ตัวเองยิ้มให้อยู่ตอนนี้นั้นกำลังทำสีหน้ายังไง

"หนูเก็บของเข้าตู้เย็นแป๊บนึงนะคะ" ว่าแล้วก็รีบสาวเท้าไปยังส่วนของห้องครัวที่ไม่ห่างจากห้องนั่งเล่นมากนัก เพราะเป็นห้องครัวแบบไม่มีเคาท์เตอร์บัง ทำให้แทยงสามารถมองตามไปได้ทุกอิริยาบถ

ร่างเล็กๆวางถุงใบโตไว้บนพ้นโดยไม่ได้ย่อขาลง กลับโน้มตัวลงไปแทนจนขากางเกงที่สั้นอยู่แล้วถูกรั้งขึ้นไปรัดสะโพกกลมกลึงนั้นอีก แล้วก็เพราะว่าเตนล์หันหลังให้อยู่จึงไม่รู้ว่าตอนนี้แทยงมองเขาทุกอิริยาบถจริงๆ

ดวงตาคู่คมไร้ซึ่งความรู้สึกจนหากมองก็คงจะเดาไม่ออกว่าอีกฝ่ายกำลังคิดอะไร ใบหน้าเรียบเฉยเอียงคอลงเล็กน้อยกอดอกมองเด็กของตัวเองที่เอาแต่ก้มๆ เงยๆ เก็บของเข้าตู้อย่างเร่งรีบ

แต่ก็รอไม่นานเตนล์ก็เดินกลับมาพร้อมกับแก้วน้ำเย็นวางลงบนโต๊ะเตี้ย ไม่รู้ว่าเสี่ยมารอนานหรือยัง แต่ดูท่าจะยังไม่ได้ทานน้ำหรืออะไรเลยเพราะเตนล์ไม่เห็นแก้ววางอยู่ ทั้งบนโต๊ะและในซิงค์ จากนั้นก็ทิ้งตัวลงนั่งบนพื้นข้างๆขาของเสี่ย เอาคางเกยตักของอีกคนแล้วส่ายหัวถูขาอย่างอ้อนๆ ช้อนดวงตาคู่สวยที่มีเสน่ห์ขึ้นมองพร้อมรอยยิ้มสดใสที่ยังไม่จางหายไป

คิดถึงมาก

อยากเจอมาตลอด

แต่ก็ไม่กล้าโทรไปกลัวเขารำคาญ

พอเขามาก็เลยดีใจจนกลั้นเอาไว้ไม่อยู่

ซ่า

แก้วน้ำเย็นที่วางทิ้งไว้ถูกยกขึ้นมาจากคนที่นั่งอยู่บนโซฟาแล้วเอียงแก้วจนน้ำไหลออกมารนบนกลุ่มผมนุ่มของร่างบาง

ความเย็นที่ไหลลู่ตามเส้นผมทำให้เขาต้องรีบเอี่ยวตัวออกจากขาของแทยงใจนึกกลัวว่ากางเกงอีกคนจะเปียกแล้วเขาจะโกรธ แม้ตอนนี้ใจเขามันเหมือนถูกแกว่งไปมาแรงๆ ตกใจมาก ดวงตากลมสั่นระริกอ้าปากไม่เข้าใจ

ทำไมอยู่ๆเสี่ยถึงเอาน้ำมาเทใส่เขา

หัวใจดวงน้อยที่กำลังระริกระรี่กับการมาของอีกคนกลับเหมือนถูกจับแล้วเขวี้ยงใส่กำแพงเมื่อคิดไปว่า..

หรือเขากำลังจะถูกเสี่ยทิ้ง?

แทยงวางแก้วลงแล้วไม่ทิ้งเวลาให้เสียเปล่า ใช้มือกำรอบผมด้านหลังของเตนล์อย่างแรงแล้วออกแรงดึงจนต้องเงยหน้า จากนั้นก็กระแทกริมฝีปากจนฟันด้านในกระทบกับเนื้อจนเลือดซิบ รสจูบที่คละคลุ้งไปด้วยรสเลือด และความเย็นที่ครอบงำจิตใจ

เตนล์ยังจับต้นชนปลายอะไรไม่ถูก รู้แค่ว่าตอนนี้เขาต้องยอมทำตามเสี่ยไปก่อน บางทีเสี่ยอาจจะมีเรื่องเครียดมาจากที่ทำงาน แต่คบกันมาหลายปี นี้แทบจะเป็นครั้งแรกเลยที่ถูกทำอย่างรุนแรงแบบนี้

เรียวขาที่ยังคงสวมกางเกงขาสั้นเอาไว้อยู่นั้นถูกจับให้แยกออกจากกัน ขาถูกพับแล้วถูกเนคไทด์แบรนด์ดังมัดเอาไว้ แม้กระทั้งมือทั้งสองข้างกับดวงตาคู่สวย ก็ถูกมัดปิดเอาไว้จนมองไม่เห็นอะไร

เตนล์สวมเพียงกางเกงขาสั้นตัวเดียว เสื้อถูกถอดออกไปตอนที่เขาถูกระดมจูบที่รุนแรงนั้นจนแผ่นหลังเปลือยเปล่าแนบชิดกับกระดุมเสื้อเชิตบนอกของแทยง เพราะเขาถูกจับให้ขึ้นมานั่งตักแล้วหันหลังให้ มือของคนที่ถูกนั่งตักรูดซิปกางเกงของอีกคนออกแล้วดึงให้มันแยกออกจากกัน กว้างที่สุดเท่าที่จะทำได้แล้วล้วงสองนิ้วมือสัมผัสกับช่องทางด้านหลังที่ถูกรัดแน่นเพราะสวมกางเกงตัวเล็กเอาไว้ ส่วนมืออีกข้างก็จัดการลูบท้องน้อยลากขึ้นลงบนส่วนเนินของแก่นกายที่เริ่มรู้สึก แต่กลับไม่ได้รับความสนใจเลยสักนิด

"หนูอยากไปเหรอคะ"น้ำเสียงแหบพร่ากระซิบข้างหู ลมหายใจร้อนจากจมูกโด่งรดข้างหูจนขนอ่อนลุกชั้น ไป ในที่นี้ก็คงจะหมายถึงเรื่องอย่างว่า เตนล์พยักหน้าขึ้นลงแล้วตอบกลับอย่างยากลำบากเพราะน้ำลายที่เริ่มเหนียวและหัวใจที่ยังรู้สึกวูบโหวง

"ห..หนูอยาก.. อยากจะ..ถึง"

"ก็ค่อยช่วยตัวเองทีหลังสิ"

คำพูดและน้ำเสียงแสนเย็นชาและร้ายกาจ ทำลายหัวใจของเตนล์ไปทีละน้อย เขานึกไม่ออกจริงๆว่าทำไมถึงต้องโดนทำแบบนี้ หรือเสี่ยตั้งใจจะทิ้งเขาแล้วจริงๆ

เตนล์สะบัดหัวส่ายไปมา ดวงตาภายใต้ความมืดที่อีกฝ่ายมอบให้กำลังร้อนผ่าวและเริ่มเปียกชื้นเพราะน้ำตาที่มันไหลออกมาจากหัวใจ เส้นผมที่เปียกเพราะโดนน้ำเมื่อกี้ถูเข้าไปซอกคอและปลายคางของอีกคน จนแทยงต้องดันหัวเตนล์ออก

แทยงลุกไปแล้ว

ไปไหนไม่รู้

สัมผัสที่อยู่ดีๆก็ถูกละออก พร้อมกับร่างสูงที่ลุกหนี ทิ้งอีกคนให้นอนอ้าปากหุบลมหายใจเพราะร่างกายกำลังปั่นป่วนไปหมดนอนน้ำตาไหลซึมเนคไนด์จนเริ่มเปียก ริมฝีปากที่ถูกฟันครูดจนแตกถูกเม้มเอาไว้เพื่อกลั้นเสียงสะอื้น

เตนล์คิดว่าถ้าร้องไห้ออกมาให้แทยงเห็นแล้วกลัวเขาจะรำคาญ

แคว่ก

อยู่ๆกางเกงที่ถูกแหวกด้านหนังออกก็ถูกดึงอย่างแรงจนสะโพกจะลอย เตนล์ยังไม่รู้ว่าสถานการณ์ตอนนี้เป็นยังไง แต่เสียงผ้าที่โดนตัดกับความรู้สึกเหมือน..กางเกงกำลังขาด

ร่างสูงที่ลุกไปหยิบเอากรรไกรที่วางไว้ในห้องตำแหน่งที่เขารู้จัก.. จะบอกว่าทั้งห้องนี้ไม่มีตำแหน่งไหนเลยที่แทยงจะไม่รู้ก็ว่าได้ เพราะนอกจากบริษัทเขาก็มักจะมานอนที่นี้ แม้บางคืนเขาจะมาในตอนที่เจ้าของห้องตัวเล็กหลับแล้วออกไปก่อนที่เจ้าตัวจะตื่นก็เถอะ

เพราะนึกหงุดหงิดใจจากการที่ต้องบินไปทำงานที่ประเทศเพื่อนบ้านจากที่คิดจะไปเพียงสองสามวัน ก็ลากยาวเป็นอาทิตย์โดยที่ไม่มีแม้แต่เวลาที่จะโทรหามาหรือเล่นเซ็กโฟนแบบที่เคยทำตอนเขาติดงานที่อื่น

พอก้าวขาลงจากเครื่องบินก็สั่งให้เลขาคนสนิทตรงมายังคอนโดแห่งนี้ทันที แต่ก็กลับไม่พบใครอยู่ในห้องจนต้องโทรหา ใจก็นึกกังวลว่าเด็กของเขาจะไปเถลไถลที่อื่นหรือเปล่า เพียงเมื่อเตนล์กดรับสายด้วยน้ำเสียงราวกับว่ากำลังรอเขาอยู่ก็ทำให้ใจชื้นขึ้นมาทันที

อีกคนบอกจะรีบกลับมา แม้จะช้าไปบ้างสำหรับคนที่รอ แต่ก็ยอมนั่งรอดีๆในห้อง สิ่งที่เขาเห็นคือเตนล์ที่หอบข้าวของพะรุงพะรังเข้ามาเพราะไม่กล้าเรียกให้แทยงมาเปิดประตูให้ นั้นไม่ทำให้เขาหงุดหงิดใจเท่าอีกคนที่กำลังใส่กางเกงขาสั้น

กางเกงขาสั้น??

อาจจะมองว่ามันเป็นเรื่องเล็กน้อยก็แค่ใส่กางเกงขาสั้น แต่สำหรับคนขี้หึงขี้หวงอย่างเขาแล้วมันไม่ใช่เรื่องน้อยเลย เมื่อคนของเขาต้องโชว์เรือนร่างแม้จะเป็นแค่ขาก็เถอะให้คนอื่นดู ความโกรธก็เข้าครอบงำจิตใจจนอยากจับเด็กดื้อมาลงโทษเสียตอนนั้นเลย แต่เพราะท่าทางดีใจและความสดใสแบบนั้น ไหนจะยังหันก้น ก้มๆเงยๆ รั้งให้ชายกางเกงรัดขึ้นไปอีกนั้น ก็อดจินตนาการไม่ได้ว่าตอนที่เตนล์ไปซื้อของ แล้วจะไปก้มๆเงยๆแบบนี้หรือเปล่า มันต้องมีบ้างแหล่ะที่มองตามเด็กคนนี้ แม้แต่เขายังไม่สามารถละสายตาไปได้เลย

อีกอย่าง..

สาเหตุที่ทำให้โกรธขนาดนี้ก็เพราะไหนตกลงกันแล้วไงว่าจะทิ้งกางเกงขาสั้นไปให้หมด

แต่ก็ยังเอามาใส่แบบนี้ แล้วยังใส่ออกไปนอกบ้านอีก

ตั้งใจจะใส่ไปอวดใครหรือไง

คนที่ไม่กล้าขึ้นมานั่งข้างๆ แต่กลับนั่งพื้นแล้วคลอเคลียกับขาเขาเหมือนลูกแมวขี้อ้อน แทนที่จะทำให้ความโกรธทุเลาลง ก็อย่างที่บอกคนขี้หึงแบบแทยงเมื่อความโกรธเข้าครอบงำอะไรก็ดูน่าหงุดหงิดไปเสียหมด ไม่รู้ว่าเตนล์จะไปยิ้มไปอ้อนใครแบบนี้อีกไหม จนเผลอไปหยิบเอาน้ำเย็นที่อีกฝ่ายนำมาให้เทราดลงบนหัวหวังเพียงจะให้ความสดใสของเตนล์ลดลงบ้าง

แต่พอยิ่งเห็นเตนล์เกรงใจเขา โดนสาดน้ำขนาดนั้นกลับกลัวกางเกงเขาเปียกจนรีบดันตัวเองออก แทยงก็รีบคว้าอีกคนเข้ามาจูบทันที

"เด็กดื้อ"

กางเกงที่ถูกตัดจากซิปลากยาวมาตามตะเข็บจนแยกสองขาของกางเกงออกจากกัน ไม่พอกางเกงในตัวจิ๋วที่ถูกสวมไว้แทยงก็ตัดมันออกอย่างไม่ใยดี

"ต้องโดนลงโทษ"

"ส..เสี่ย"

"ใช่ไหม?"

Shorts

เป็นเวลาสายจนเกือบเที่ยงแล้ว แม้วันนี้เตนล์จะมีเรียนแต่เจ้าตัวกลับเลือกที่จะโดด เอาแต่นอนกอดเอวของเสี่ยแน่น เพราะยังไม่รู้จริงๆ ว่าตอนนี้เสี่ยจะหายโกรธแล้วจริงหรือเปล่า

แทยงนั่งพิงหมอนอยู่บนเตียง สวมแว่นตาแบบที่ใส่ประจำเวลาทำงานอ่านเอกสารในไอแพดที่เลขาส่งมาให้ ร่างกายเปลือยเปล่าไม่ได้ใส่แม้กางเกงใน หรือบ็อกเซอร์

ส่วนเตนล์ก็นอนเอาหัวแนบตักกอดเอวเอาไว้แน่น ลอบมองใบหน้าหล่อเหล่าเป็นระยะ ไม่กล้าส่งเสียงกวน แล้วก็ไม่อยากจะลุกไปไหนด้วย

"ไม่ไปเรียนหรือไง" แทยงไม่ได้มอง น้ำเสียงนิ่งๆแบบที่ชอบใช้ประจำ แต่ไม่ได้เหมือนมีน้ำแข็งเกาะเอาไว้ทำให้เตนล์ใจชื้นและกล้าเงยหน้าขึ้นมองอย่างอ้อนๆ

"หนู... หนูกลัวเสี่ยจะทิ้งหนูไป"

"... ทำไมคิดแบบนั้น"

"ก็หนู..." หลบสายตาที่จ้องมองมาราวกับรู้ทันทุกอย่าง แต่ใบหน้าหวานก็ต้องแดงระเรือ เมื่อทางที่สายตาหันหลบไปนั้นเผลอสบเข้ากับแก่นกายของอีกคนแม้จะยังนิ่งสงบอยู่แต่มันก็ขนาดไม่ธรรมดาเลยจริงๆ

ทำไมเสี่ยไม่ใส่กางเกงในละ

แล้วนี่กอดมาตั้งนานไม่ได้สังเกตเลยอ่ะ ///////////

"ทีหลังห้ามใส่กางเกงขาสั้นอีกนะ"

"หืม?"เตนล์ต้องเงยหน้าขึ้นกลับไปมองอีกครั้ง ดวงตากลมฉายแววไม่เข้าใจ แต่ก็เพียงแว๊บเดียวเท่านั้นสมองก็ประมวลผลทุกอย่างเข้าใจอย่างชัดเจน

จำได้แล้วว่าเสี่ยไม่ชอบให้ใส่ขาสั้น เคยสัญญาแล้วว่าจะเอาขาสั้นไปทิ้ง แต่เพราะเตนล์อยากใช้เงินประหยัด จะให้ทิ้งไปก็เสียดายเลยกะจะใส่แค่ตอนอยู่ในห้อง เพราะมันใส่สบาย จะใส่นอนหรือใส่ทำงานบ้านว่าไป แต่เพราะวันนั้นจะทำกับข้าวแล้วพบว่าของสดหมด คิดว่าคงออกไปแป๊บเดียวเลยไม่ได้เปลี่ยนกางเกง ไม่คิดว่าผลจากการคิดตื้นๆแค่นั้นมันจะลากมาเป็นปัญหาใหญ่โตจนลุกจากเตียงไม่ไหวจริงๆอย่างที่เสี่ยบอกเมื่อคืน

"ฉันไม่ชอบ"

"เสี่ย.. ไม่ได้คิดจะทิ้งหนูจริงๆใช่ไหมคะ" เตนล์ลุกขึ้นมานั่งโดยใช้มือสองข้างกดพื้นเตียงเอาไว้ไม่ให้ตัวเองล้มแล้วโน้มตัวเข้าไปใกล้เสี่ย แทยงถอดแว่นแล้ววางไว้กับไอแพดบนโต๊ะเล็กข้างเตียง

"ทำไม หรืออยากให้ทิ้งไปจริงๆ"

"ไม่เอาหรอก"เตนล์รีบคว้าคอของอีกคนเข้ามากอดแล้วซุกหน้าลงกับอกของอีกคน

"..."

"หนูจะทำให้เสี่ยรักหนู หลงหนู จะได้ไม่ทิ้งหนูไปไหน"

"..."

"หนูรักเสี่ยจริงๆนะคะ อย่าทิ้งหนูไปไหนนะ" เตนล์ยกหน้าขึ้นมาช้อนตามองอีกคน พยายามจ้องเข้าไปเพื่อให้อีกฝ่ายเห็นถึงความจริงใจ เขาไม่ต้องการให้เสี่ยทิ้งจริงๆ เขารักเสี่ยมากจริงๆ รักมากกว่าตัวเอง ถ้าถูกทิ้งไปจริงๆ เขาจะทำยังไง

"จะทำยังไงให้เสี่ยรักคะ" แทยงหันกลับไปถามกลับยิ้มๆ รอยยิ้มเจ้าเล่กับแววตาที่จ้องกลับมาทำเอาใจเต้นกระตุกไม่เป็นจังหวะ

"ทำยังไงให้เสี่ยหลงหนูกันน๊า" ระยะใบหน้าที่ถูกลดลงมาเพราะร่างสูงพร้อมกับน้ำเสียงคำพูดที่ดูยียวน เตนล์เม้มปากสลับคายแล้วแลบลิ้นออกมาเลียเบาๆ

สองแขนที่โอบรอบคออีกคนเอาไว้รั้งเข้ามาเร็วๆจนริมฝีปากทั้งคู่ประกบกัน

"อือ"

และแล้วบทพิสูจน์ความรักและการกระทำเพื่อให้เสี่ยหลงเกิดขึ้นอีกครั้ง

----------------------------------------------------------

จบแล้วเด้อ จบแล้วจริงๆ 55555555555555

เรื่องนี้จะไม่มีการนำไปขยาย หรือทำเป็นเรื่องสั้นเรื่องยาวนะคะ 

(ในบรรดาฟิคแก้บนจะเอาแค่ URS ไปขยายต่อเป็นเรื่องสั้นเท่านั้นเด้อ ใครยังไม่อ่านไปหาอ่านได้น๊าาาาา)

แต่เรื่องนี้อาจจะมีการนำมาทำ OS ต่อ ฟีลแบบซิทคอม เนื้อหาไม่ต่อกัน แต่เป็นเรื่องเดียวกัน เกทมะ 5555555 ซึ่ง นานๆทีอาจจะมีมา (คือถ้ามันจะมาพร้อม NC ทุกตอนแบบนี้ดิฉันเหนื่อยเหลือเกินค่ะ 5555555 มันไม่ใช่ทางของดิฉันเหล่ยยยยย)

สตอรี่ #แก้บนเจ้าแม่โพนี่ จบลงที่ตอนนี้นะคะ ตอนแรกว่าจะแก้อีกเรื่องใหม่ด้วยการแต่งเพิ่มเป็นเรื่องที่ 5 แต่เหนื่อยเหลือเกินแก ปั่นฟิคมาราธอนแบบนี้มันไม่ใช่ฉันเลย 

แจ้งนะคะว่าเราเปิดเทอมแล้ว ได้การบ้านมาทำแล้ว เวลาการอัพฟิคก็คงจะยืดยาวออกไปอีก แต่อย่าพึ่งทิ้งกันไปไหนน๊าาาา เรื่องสั้น ตอนเดียว ก็อาจจะไม่ค่อยได้มีมาเพิ่มแล้ว (ฟิคยาวฉันเยอะ ให้ฉันไปเถอะ 555555555 ไปตามอ่านจากเรื่องพวกนั้นเอาแล้วกันนะ >_< /ขายของ)

สามารถไปคุยเล่น บิ้วพล็อต หรืออะไรบลาๆ ได้นะคะ @MelloPizery บิ้วมากๆก็อาจจะแต่ง เป็นคนยุขึ้นง่ายด้วย ถถถถถถถถ