{ sf | os } NCT - #taeten #jaedo #johnil

ลำดับตอนที่ #30 : { TAETEN } Heaven's a sin

เด็กเสี่ย

ก็เหมือนกาในฝูงหงส์

เรียนมหาลัยเอกชนดังๆ ที่ว่าค่าเทอมแพงหูฉีก

ใช้ของแบรนด์เนมคอลเลคชั่นที่พึ่งออกใหม่

มีรถดีๆ ยี่ห้อดังๆ รุ่นท็อปใช้

แต่ความสัมพันธ์ที่ไม่รู้ว่าจะจบลงเมื่อไร แล้วเพื่อนรอบๆตัวก็ไม่มีใครชอบหรือจริงใจสักคน

เป็นสิ่งที่รู้อยู่แล้วละว่าจะต้องเจอสายตาปนรังเกียจจากคนรอบข้าง แต่จะแคร์ทำไมในเมื่อเงินที่มีหรือข้าวของที่ใช้ก็ไม่ได้ไปขอร้องมันมาใช้สักหน่อย

คนที่ชิตพลจะต้องแคร์มีแค่คนเดียวคือ.. เสี่ย

ขาเรียวที่สวมเพียงกางเกงขาสั้นและเสื้อยืดตัวใหญ่ตัวโคร่งก้าวเดินตรงเข้าไปยังห้องเรียน ใบหน้าหวานสวยติดจะนิ่งเฉยจนเหมือนดูหยิ่งแล้วยิ่งเชิดคอขึ้นนิดนึงและอายไลน์เนอร์ที่กรีดมาทำให้เตนล์ดูเข้าถึงยาก แต่ก็ไม่ได้เป็นปัญหาอะไร สำหรับเขาก็ไม่ได้ต้องการให้ใครมาเข้าหาสักหน่อย

"วันนี้มาเองว่ะ"

"สงสัยโดยเขี่ยทิ้งแล้วแหง กระเป๋าก็ใช้ใบเดิม"

"แล้วดูท่าทางแบบนั้น เหอะ น่าหมั่นไส้"

"ก็แค่เด็กเสี่ย ไม่งั้นจะมีปัญญามาอยู่ที่นี้เหรอ"

คำนินทาที่ได้ยินชัดเต็มสองรูหู แต่ก็ไม่สนใจ วางกระเป๋าสะพายหลังสีน้ำเงินรุ่น MILITARY NYLON DOME BACKPACK  จาก Ralph Lauren แม้จะไม่ใช่รุ่นใหม่อะไร แต่เตนล์ก็ใช้กระเป๋าใบนี้มาตั้งแต่สมัยที่มันพึ่งออกใหม่ๆ แล้วดีไซน์ทรงอะไรก็มีประโยชน์พอที่จะใส่อุปกรณ์การเรียนรวม text book ต่างๆมาได้อย่างไม่ต้องเสียดายว่ามันจะผุพัง เพราะราคามันไม่แพงมาก

แลกกันแค่จูบเดียวก็ได้มากแล้ว

เพราะต้องมาใช้ชีวิตอยู่ต่างประเทศคนเดียว พ่อแม่ก็ใช่ว่าจะสนใจอะไรเขามาก เอาแต่โอบอุ้มเป็นห่วงน้องสาวจนเขาเลือกที่จะเดินหนีออกมาจากความน่ารำคาญนั้นแล้วออกมาใช้ชีวิตเอง ส่งเสียตัวเองเรียน อย่างน้อยก็อยากจะจบปริญญาตรีสักใบแล้วหางานทำที่มันเป็นหลักแหล่งกว่านี้

แต่วิธีหาเงินส่งตัวเองเรียนมันก็ไม่ได้หมายความว่าจะมีแค่เป็นเด็กเสี่ยเท่านั้นหรอก

มันก็เป็นเพราะว่าเตนล์..

รัก

นั้นแหล่ะเหตุผลทั้งหมดที่ทำให้เขาต้องยอมทนสายตาจิกกัดเหยียดหยามจากคนอื่นๆ แล้วแคร์แค่คนที่เขารักเพียงคนเดียว

รักมากกว่าตัวเองอีก

ชีวิตเด็กเสี่ยใครจะมองว่าสุขสบาย ก็แค่ขายร่างกายให้ตาแก่ตัณหากลับ เพื่อแลกเงินมาใช้ เหมือนคนขายบริการทั่วๆไป มันก็ไม่แปลกถ้าเขาจะคิดแบบนั้น แต่เตนล์ก็กล้าพูดได้ว่าเขาไม่ได้สุขสบายถึงขั้นนั้นหรอก

เป็นเด็กเสี่ย แต่ไม่ได้มีตำแหน่งอะไรในชีวิตเขา

เหมือนอยู่เป็นเงามืดๆ ที่แค่รอเวลาเขามาหา

วันนี้เขาอาจจะไม่มา

พรุ่งนี้เขาอาจจะเขี่ยทิ้ง

มันไม่แน่นอนเลยสักนิด

วันนี้ก็เช่นกัน

เตนล์ขับรถยนต์ที่แน่นอนละว่าต้องแลกกับร่างกายเพื่อให้ได้มาตรงกลับไปยังคอนโดขนาดกลางก็เป็นของขวัญจากเสี่ยอีกนั้นแหล่ะ จะบอกว่าทุกอย่างที่เขาใช้ เงินทุกบาทที่เขากินอยู่มันมาจากเสี่ยก็ไม่ผิด มันเป็นแบบนั้นเลยต่างหาก

ไม่รู้ว่าจะมีเด็กเสี่ยสักกี่คนที่รักเสี่ยตัวเอง แต่เตนล์ก็เป็นหนึ่งในนั้น

เพราะว่ารักก็เลยคิดถึง อยากเจอ อยากกอด อยากทำอะไรให้

แต่ก็เพราะว่าไม่มีสิทธิ์เข้าไปก้าวก่าย ล้ำเส้น เพราะไม่มีตำแหน่งหรือฐานะอะไรที่เขามอบให้

เลยทำให้ต้องมานั่งเหงาบนพื้นพิงโซฟาสีหม่น ไฟในห้องไม่ได้ถูกเปิดมีเพียงแค่แสงสว่างจากทีวีจอแบนเพียงเท่านั้น

เสียงหัวเราะตลกขบขันจากรายการวาไรตี้ไม่ได้ทำให้หัวใจดวงน้อยๆฟูขึ้นมาเลยสักนิด สายตาที่ควรจะมองไปยังหน้าจากว้างกลับเหลือบมองเพียงโทรศัพท์ราคาแพงที่วางนิ่งราวกับเป็นที่ทับกระดาษอยู่แบบนั้น

จะมีของแพงๆไปทำไม ในเมื่อคนที่เขาซื้อให้ไม่ได้อยู่ด้วยกัน

ความคิดของคนที่นอนราบไปกับโต๊ะเตี้ยตรงหน้า เอี้ยวใบหน้าหวานมองโทรศัพท์แล้วยกมือขึ้นมากดปลดล็อกหน้าจอซ้ำๆ ราวกับว่าหากทำบ่อยๆ ทำถึงร้อยครั้ง พันครั้ง เขาจะโทรมา

"คิดถึงจัง" เตนล์เอ่ยเสียงเหงาๆออกมาเบาๆกับตัวเอง เปลือกตาในน้ำนมปิดลงพร้อมกับเสียงถอนหายใจที่ดังออกมาเบาๆ

"อือ อ้ะ"

ข้อมือขาวกำรอบแก่นกายของตัวเองแล้วชักรูดขึ้นลงเร็วๆ เตนล์นั่งคุกเข่ากับพื้น แต่แนบแผ่นอกของตัวเองกับโต๊ะเตี้ยตัวเดิม มืออีกข้างก็ยังพาดบนโต๊ะอยู่กำสลับคลาย

เสียงหอบหายใจในห้องที่มีแสงสว่างสลัวแข่งกับรายการเพลงรอบดึก แต่ไม่ได้เรียกให้เตนล์สนใจได้เลยสักนิด ในเมื่อหัวเขาตอนนี้มีอยู่แค่สิ่งเดียว คือคิดถึง อยากกอด อยากไปหา

แต่ทำไม่ได้

----------------------------------

เป็นเวลาเกือบเข้าวันใหม่ รถหรูรุ่นดังกำลังขับเคลื่อนเข้าไปยังภายในอาคารจอดรถของคอนโดกลางเมือง ร่างสูงในชุดเสื้อเชิ้ตปลดกระดุมและสวมกางเกงสแลครองเท้าหนังก้าวไปยังห้องรับรองของคอนโด ไม่ต้องพูดพร่ำทำเพลงอะไรหรือติดต่อใครภายในตัวอาคาร ก็ตรงเข้าลิฟต์กดไปยังหมายเลขชั้นที่ต้องการ

แกร่ก

ประตูห้องถูกไขออกอย่างเบามือ ความมืดและอากาศค่อนข้างร้อนบ่งบอกเป็นนัยว่าตอนนี้เจ้าของห้องคนไม่อยู่ หรืออาจจะไม่ได้อยู่ในห้องนี้

ซ่าซ่า

เสียงน้ำกระทบเข้ากับร่างกายเป็นสิ่งเดียวที่ส่งเสียงในห้องนี้ ไม่ต้องรอช้าขาวยาวก็ถอดรองเท้าให้เข้าที่แล้วจะเดินไปยังตรงนั้น แต่ดวงตาคู่คมเมื่อปรับแสงในความมืดได้แล้วกลับเห็นเศษทิชชู่มากมายวางเกลื่อนนั่งเล่น จนต้องก้มลงไปหยิบมาคลี่ออกดูว่ามันคืออะไร

ในใจก็ห่วงแต่ก็หวังว่าจะไม่ใช่เลือดหรืออะไรหรอกนะ

คราบเหนียวที่ถูกสัมผัสด้วยนิ้วมือทำเอาเขาแทบกลั้นยิ้มเอาไว้ไม่อยู่

หายไปแค่ไม่กี่วัน ดื้อซะแล้ว

"อ้ะ.. เสี่ย" คนที่ควรจะอาบน้ำอยู่ในห้องน้ำ อยู่ๆก็เปิดประตูออกมาเผยร่างบอบบางทีมีผ้าขนหนูผืนเล็กพันรอบเอาไว้เพียงเท่านั้น รอยคิสมาร์กที่ปรากฏทั่วร่างกายขาวเนียนแต่ก็จางลงจากเมื่อครั้งล่าสุดที่เจอกันไปอยู่พอสมควร

"จะมาทำไมไม่บอกหนูก่อนคะ" เตนล์แทบจะวิ่งเข้าไปกอดเอวอีกคนระคนดีใจ หัวใจที่กำลังเหี่ยวเต้นฟูขึ้นมา รอยยิ้มก็ฉีกกว้างกับดวงตาหมวยๆนั้นกลายเป็นสระอิไป

"กะจะมาเซอร์ไพรส์หนูไง แต่ดันโดนหนูเซอร์ไพรส์ซะก่อน" แทยงชูเศษทิชชู่ในมือให้เตนล์ดู แต่เหมือนอีกคนจะไม่เข้าใจ

"หนูไม่ได้ชวนใครมาที่ห้องนะคะ" แก้ตัวออกไปก่อนเพราะคิดว่าเสี่ยคงจะคิดว่าเขาพาคนอื่นเข้ามาหรือเปล่า แต่มันไม่ใช่แบบนั้นเลยสักนิด

"หืม แบบนี้ยิ่งน่าสงสัย" มือกว้างลูบเข้าที่แผ่นหลังที่ชื้นเย็นเพราะพึ่งอาบน้ำเสร็จเมื่อกี้เบาๆ เหมือนลูบผ่าน แล้วก็ดันคนตัวเล็กให้เข้าหา

"หนูรักเสี่ยคนเดียวจริงๆนะ"เตนล์โอบรอบคอชายหนุ่มเอาไว้แล้วฝั่งหน้าตัวเองลงบนแผ่นอกแน่น สูดกลิ่นน้ำหอมที่เสี่ยชอบใช้เข้าเต็มปอด ก็เพียงพอที่จะทำให้เตนล์อยากอยู่ต่อไปอีกวัน

หากคนอื่นจะจินตนาการว่าเสี่ยของเตนล์เป็นตาแก่ตัณหากลับ เขาก็ไม่อยากจะแก้ตัวอะไรให้คนอื่นมามองหรือมาสนใจเสี่ยของเขา แต่ในความเป็นจริงแล้วแทยงกลับเป็นนักธุรกิจหนุ่มไฟแรงที่กำลังโด่งดังในแวดวงงานเอกชนทั้งหลาย ทั้งเรื่องความสามารถเป็นที่ประจักษ์แก่หลายคนแม้อายุยังน้อยเพียงแค่ 30ต้นๆ และเรื่องรูปร่างหน้าตา หากจะบอกว่าเป็นดารานักแสดง หรือนายแบบก็คงจะทำให้เข้าใจผิดได้ไม่ยาก

เพราะแบบนี้ไง หากใครรู้ว่าเสี่ยของเตนล์หล่อ รวย เก่ง แบบนี้ แล้วมีใครมาแย่งไป เขาจะทำยังไง

ความคิดของเด็กเสี่ยที่หลงรักเสี่ยหมดใจ

ความคิดที่ต้องทำทุกวิถีทางให้เขารัก เขาหลง

ความคิดที่ไม่อยากให้เขาทิ้งไป

"หนูคิดถึงเสี่ยจังค่ะ"

"จริงเหรอ"

"มากๆเลยค่ะ"

"ต้องพิสูจน์หน่อยแล้ว"

ปล่อยเศษทิชชู่ลงบนพื้นเช่นเดิมแล้วเอื้อมมากุมส่วนกลางกายของเด็กนักศึกษาตัวบางผ่านผ้าเช็ดตัวผืนเล็ก

"งื้อ"

"ไปที่เตียงหรือตรงนี้ดี"

"ต..เตียง"

Heaven's a sin

แสงแดดยามสายของวันกระทบเข้ากับผิวขาวราวกับน้ำนม ร่างที่กำลังนอนคว่ำหลับตาอยู่บนอกของเสี่ยเพื่อฟังเสียงหัวใจและอกกระเพื่อมขึ้นลงเป็นจังหวะ ในขณะที่หัวไหล่กลมกลึงก็ถูกฝ่ามือกว้างลูบไล้เบาๆ

พวกเขาตื่นขึ้นมาได้สักพักแล้ว แต่ยังนอนอู้งานอยู่เพราะอยากใช้เวลาอยู่ร่วมกันให้นานกว่านี้อีกสักนิด แต่ในเมื่อเตนล์ต้องมีเรียนตอนบ่าย ต่อให้รักเสี่ยมากแค่ไหน เขาก็ไม่อยากเสียการเรียน

"หนูขอ.."

"..."

"ให้เสี่ยไปส่งหนูวันนี้ได้ไหมคะ" แม้จะรู้ว่าหากแทยงไปส่งในวันนี้ บางทีขากลับเขาอาจจะต้องหารถกลับเอง แต่มันก็ยังดีกว่าการขอสิ่งของอื่นๆ หรือขออะไรที่มันเป็นไปไม่ได้อย่างการขอให้เสี่ยอยู่ด้วยทั้งวัน หรือแม้กระทั่งขอความรัก

แทยงยิ้มแล้วพยักหน้าให้ก่อนจะก้มลงไปกดจมูกลงบนแก้มหอมๆ ทั้งๆที่ก็ผ่านการอาบน้ำและกิจกรรมรักมาแต่กลิ่นของเตนล์ก็มอมเมาเขาราวกับเป็นสารเสพติดอยู่ตลอด

รถสปอร์ตคันหรูจอดเทียบเข้าที่หน้าตึกเรียนของเด็กนักศึกษาที่วันนี้ก็แต่งกายเหมือนทุกวันเพียงแต่กางเกงขาสั้นกลับถูกเปลี่ยนเป็นขายาวเพราะเสี่ยไม่อนุญาต ไหนจะบอกให้ทิ้งไปเสียให้หมด เตนล์ไม่มีความจำเป็นสักนิดที่จะใส่กางเกงขาสั้น ทั้งต่อหน้าเขาหรือต่อหน้าใคร

ต่อหน้าเขาก็ไม่ต้องใส่กางเกงอยู่แล้วจะมีทำขาสั้น !!

"เรียนเสร็จจะมารับไปกินข้าวนะคะ" แทยงรับจูบลาบางๆจากเตนล์ก่อนแล้วเอ่ยประโยคที่ชวนให้ใจเด็กเสี่ยคนนี้เต้นระรัวด้วยความดีใจ

พยักหน้าขึ้นลงจนกลุ่มผมนุ่มสะบัดไปทั่วพร้อมกับรอยยิ้มสดใจทีทำให้คนมองต้องยิ้มตามได้ไม่ยาก เตนล์เปิดประตูรถลงแล้วเดินเข้าไปในตัวอาคารเรียน ไม่ได้สังเกตเลยว่าตัวเองลืมเอาชีตเรียนที่วางไว้หน้าคอนโซลรถไว้ แทยงเห็นดังนั้นก็หยิบมาถือไว้แล้วเปิดประตูรถเพื่อตามเอาไปให้เด็กรักเรียนก่อนที่เจ้าตัวจะเดือดร้อน

"เตนล์" เสียงเรียกชื่อจากคนคุ้นเคยทำให้เตนล์ที่กำลังเดินเชิดหน้าเซ็งกับคำนินทาว่าร้ายเหมือนเช่นทุกวันต้องหยุดเดินแล้วหันกลับมามองอย่างไม่เข้าใจ ว่าแทยงจะตามมาทำไม

"หนูลืมไว้น่ะค่ะ"เมื่อก้าวขายาวมาประชิดร่างบางแล้วก็ส่งชีตเรียนให้ เตนล์เบิกตากว้างแล้วรีบรับมาถือไว้

"ขอบคุณนะคะ ถ้าลืมไปหนูต้องแย่แน่ๆเลย" จากนั้นก็ยกตัวขึ้นไปหอมแก้มเสี่ยแรงๆเป็นการขอบคุณ แทยงใช้มือยกขึ้นมาลูบหัวแล้วออกแรงขยี้เบาๆ จากนั้นทั้งคู่ก็ถึงคราวต้องบอกลาจริงๆ เมื่อเตนล์ต้องเข้าไปเรียนและแทยงต้องเข้าบริษัท

"แก นั้นมันคุณแทยงไม่ใช่เหรอ"

"นักธุรกิจหนุ่มไฟแรงที่ถูกวางตัวให้รับช่วงต่อบริษัทอสังหาลีกรุ๊ป !!"

"คนนั้นคือเสี่ยเลี้ยงหมอนั้นอย่างนั้นเหรอ"

"ทั้งๆที่เขาไม่เคยมีข่าวฉาวกับใครเลยนะ"

"หรือที่เคยให้สัมภาษณ์ว่ามีคนที่อยากดูแลอยู่แล้วจะเป็น...."

--------------------------------------

100%

ปั่นฟิคแก้บนรัวๆ ฮ่อยยยยยยย เหนื่อยจังค่ะ ปกติไม่ใช่คนแต่ง NC นะ แต่ทำไมฟิคแก้บน 2 ใน 4 เรื่องมันต้องมี NC ด้วยละ ฮื้อ

จะพยายามปั่นเรื่องสุดท้ายภายในวันพรุ่งนี้นะคะ /แต่ว่าพรุ่งนี้เปิดเทอมละนะ 55555555555555

แท็กฟิค #แก้บนเจ้าแม่โพนี่ 

ใครหาอะไรหรือสงสัยอะไรสอบถามได้ที่ @MelloPizery นะคะนะเออ

ป.ล.เรื่องต่อไป "กางเกงขาสั้น" จะไม่มี NC แล้วนะคะ /ถ้าไม่หักโค้งทีหลังอะนะ ถถถถถถถถ