ประกวดเรื่องสั้น หัวข้อ [ ตำนาน ]

ลำดับตอนที่ #3 : {ตัวอย่างเรื่องสั้น} ตำนานแนวใหม่จากท่านคันดะ มอบให้ทุกท่าน

(เรื่องสั้น "ตำนาน" โดย ท่านคันดะ หนึ่งในกรรมการตัดสินในครั้งนี้)

ตำนาน

            ในยุคสมัยนั้นไม่มีใครไม่รู้จักกำนันควร ผู้ทรงอิทธิพลแห่งชายเขตพระนครฯ

ชื่อจริงของกำนันคือนาย สมควร มุ่งจิตดี เป็นลูกชายคนเดียวของพ่อค้าผักในตลาด ไม่มีใครทราบว่าเหตุใดชาวบ้านเรียกจึงไม่เรียกว่ากำนันสม แต่เรียกกำนันควร บ่อยครั้งที่มีคนออกเสียงผิด แต่กำนันควรก็ไม่เคยว่าอะไร กำนันควรเป็นที่เคารพของผู้คนในละแวก เพราะเขาเป็นคนมีเมตตา ชอบช่วยเหลืองานบุญงานกุศล มักมอบทุนการศึกษาให้เด็กยากไร้ อีกทั้งจิตใจอันดีงามนั้นยังเด็ดเดี่ยว มีความเป็นนักเลงในตัว กำนันควรมักลงมือปราบโจรผู้ร้ายที่ออกปล้นสะดมด้วยตนเอง ด้วยเหตุนี้ทำให้เขามีมิตรสหายมาก ขณะเดียวกันศัตรูก็มหาศาลเหลือเกิน ครั้งหนึ่งกำนันควรถูกลอบยิง กระสุนเข้าหัวไหล่กับช่องท้องแต่รอดมาได้ ชื่อเสียงของกำนันจึงระบือไกล

ศักดิ์ชัยก็เป็นเด็กวัยรุ่นคนหนึ่งที่นับถือกำนันควร แต่ก็คิดโค่นล้มกำนันมาตลอดเช่นกัน เขารู้จักและชื่นชมกำนันควรมาตั้งแต่ยังเล็กทว่าไม่อยากอยู่ใต้อำนาจของกำนัน เขาอยากขึ้นไปยืนอยู่บนจุดสูงสุด มีชื่อเสียง มีอำนาจ ไม่ว่าใครต่างก็ต้องก้มหัวให้ เขาจะต้องยิ่งใหญ่กว่ากำนันควร เขาจะไม่หยุดแค่ชายเขต ผู้คนจะต้องจดจำชื่อเขาและเล่าขานสืบไปในฐานะผู้ยิ่งใหญ่แห่งเมืองพระนคร

เมื่อเติบใหญ่ปีกกล้าขาแข็งศักดิ์ชัยได้รวบรวมสมัครพรรคพวกตีรันฟันแทง ชื่อเสียงในฐานะนักเลงหน้าใหม่ของเขาขจรไปทั่วอย่างรวดเร็ว ใครได้ยินชื่อเขาต่างต้องหลบลี้ เด็กได้ยินชื่อยังต้องกลัวตัวสั่น จนตำรวจต้องออกมาปราบปรามอย่างจริงจัง ในสงครามอันธพาลครั้งสุดท้าย พวกของศักดิ์ชัยและอริถูกล้อมด้วยตำรวจนับร้อยนาย สหายของศักดิ์ชัยถูกจับตัวไปหลายคน บ้างก็ถูกยิงตาย แต่ศักดิ์ชัยหนีรอดมาได้ตัดสินใจหลบหนีไปกบดานต่างจังหวัด และรอคอยวันเวลาที่จะกลับไปผงาดทวงคืนตำแหน่งที่ควรเป็นของเขาอีกครั้ง

            เจ็ดปีถัดมาเขากลับมายังชายเขตพระนครพร้อมใจมุ่งมั่น ศักดิ์ชัยไปยังร้านกาแฟขาประจำด้วยความเชื่อว่าต้องมีคนรอเขาอยู่ และที่นั่นเขาได้พบไอ้น้อยลูกน้องคนหนึ่งในสมัยก่อน น้อยเป็นคนรอบรู้เสมือนคลังข้อมูลเดินได้ เพราะมันชอบจุ้นจ้านเรื่องชาวบ้าน น้อยจำศักดิ์ชัยได้ทันที

            “พี่ศักดิ์! นั่งก่อนเลยพี่ เดี๋ยวผมเลี้ยง เฮ้ยแปะ! โอยัวะแก้ว!”

            ศักดิ์ชัยยิ้มกริ่ม แล้วนั่งลงตรงข้ามน้อย โอยัวะถูกนำมาวางอย่างเร็วรี่

            “พี่หายไปไหนมาน่ะ โหย ตั้งกี่ปีเนี่ย ผมนึกว่าพี่ตายไปแล้วด้วยซ้ำ”

“ข้าไม่ตายง่ายๆ หรอก… ข้าหนีตำรวจลงไปอยู่ใต้ เอ็งสบายดีสินะ”

“ก็สบายพี่ อยู่ได้ไม่ลำบากอะไร”

“แล้วพวกเราเป็นไงบ้าง… เออ ไอ้พิชิตถูกจับหรือเปล่า”

            “ไม่พี่ ไม่โดน… โหย แต่พูดแล้วพี่คงไม่เชื่อ เดี๋ยวนี้มันไปสั่งสอนคนอื่นใหญ่เลย”

            “เฮ้ย ไอ้นี่ เห็นติ๋มๆ แต่โหดไม่ใช่เล่นนี่หว่า ตีหัวแตกไปกี่คนแล้วล่ะวะ”

            “เปล่าพี่ ไม่ได้ตี มันไปเรียนต่อมหา’ลัย ตอนนี้จบมาเป็นครูอยู่โรงเรียนแถวฝั่งธนโน่น”  

            ศักดิ์ชัยชะงักแก้วโอยัวะในมือ นักเลงกลายเป็นครู---บ้าไปแล้วหรือ

            “ไอ้กรณ์ล่ะ มันเป็นไง”

            “อื้อหือ… ไม่อยากบอกเลยพี่ ตอนนี้ใครๆ ก็เรียกมันว่าเจ้าพ่อ”

            “บ๊ะ! ไอ้นี่มันร้าย มันมีขุมกำลังเท่าไหร่วะ หรือมันค้าอาวุธด้วยใช่ไหม”

            “เปล่าพี่ มันไม่ได้ค้าอาวุธ มันอยู่ตำหนักทรงเจ้าพ่อไทร ห่างไปสองซอย ศักดิ์สิทธิ์ฉิบหายเลยนะพี่ ผมเคยถูกหวยมาสองงวดติดแล้ว”

“หะ! อะไรวะ!  นักเลงกลายเป็นคนทรงเจ้าเข้าผีได้ไง แล้วเจ้าทองล่ะ!”

            “โห ยิ่งกว่าไอ้กรณ์อีกพี่ ทุกวันนี้มีแต่คนยกมือไหว้ท่วมหัว เดินไปทางไหนมีแต่คนหลีกทาง”

            “อ้าวเฮ้ย ใช้ได้นี่หว่า แสดงว่าสะสมบารมีไว้ใช่ย่อย มันอยู่ไหนวะข้าอยากเจอ”

            “อ๋อ บวชอยู่วัดริมคลองโน่นแน่ะพี่ บวชมาตั้งห้าปีแล้ว เห็นว่าจะไม่สึกด้วย เห็นชาวบ้านร่ำกันว่าอยากให้เป็นรองเจ้าอาวาสอยู่”

            ศักดิ์ชัยอยากจะเขวี้ยงแก้วโอยัวะทิ้ง

            “บ้าเอ๊ย! ทำไมเป็นงี้กันหมดวะ ไอ้นายล่ะ ผีพนันอย่างมันไม่มีไปทำอะไรอย่างอื่นแน่”

            “ไอ้นายเดี๋ยวนี้มันสบายแล้วพี่ นอนทั้งวันทั้งคืน”

            “เฮ้ย ได้ไง ปกติมันแพ้ตลอดไม่เรอะ มันไปชนะใครมาวะ หรือมันเป็นเจ้าของบ่อนไปแล้ว”

“เปล่าพี่ มันโกงไพ่ ถูกเจ้ามือยิงแสกหน้าตายเช็ด กระดูกฝังอยู่วัดหลวงพี่กรณ์แน่ะ”

ศักดิ์ชัยกระแทกแก้วลงบนโต๊ะ มือทึ้งผมด้วยความโมโห

“เวรเอ๊ย! แล้วใครจะช่วยข้าไปสู้กับกำนันควรวะ”

            “…กำนันควรตายแล้วพี่”

            ศักดิ์ชัยถลึงตามองน้อยด้วยไม่เชื่อหู

            “จริงๆ พี่ กำนันควรแกเป็นมะเร็งมาตั้งนานแล้ว ตายหลังจากพี่หนีไปได้ปีนึงมั้ง เอ้อพี่ ผมต้องไปแล้วล่ะ มีสัมภาษณ์งานที่โรงงาน แล้วเจอกันใหม่นะพี่”

            ศักดิ์ชัยมองน้อยจ่ายสตางค์แล้วเดินไปบนบาทวิถีจนลับตา อาแปะร้านกาแฟนั่งอ่านหนังสือพิมพ์ตามปกติ ผู้คนเดินผ่านหน้าร้าน เขาเดินออกมา ท่ามกลางฝูงชน มีคนเดินกระแทกเขา เด็กน้อยสองคนวิ่งผ่านด้านข้างเขาพร้อมหัวเราะ

            ศักดิ์ชัยหยุดยืนนิ่ง

            ไม่มีใครพูดถึงชื่อเขา ไม่มีชื่อกำนันควรหลุดจากปากใคร

และนับจากวันนั้นก็ไม่มีใครพบศักดิ์ชัยในเขตชายพระนครอีกเลย