คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : CHAPTER II :; Start
ROMANTICA VIRUS*
-Super Junior Yaoi Fan Fiction-
[Siwon – Donghae – Hyukjae – Kibum – Kyuhyun – Sungmin]
Author xixiao'
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
CHAPTER II Start
“อือ..”
แสงแดดยามเช้าปลุกคนบนเตียงให้ตื่นจากห้วงนิทรารมย์ ตาเรียวสวยทอดมองไปรอบๆก่อนจะสะดุดอยู่ที่พื้นซึ่งมีเสื้อผ้าของเขากองทิ้งไว้ระเกะระกะ อีทงเฮรีบหันกลับมามองสภาพร่างกายเปลือยเปล่าภายใต้ผืนผ้าห่มของตัวเองด้วยความงุนงง ทำไมเขาถึงแก้ผ้ากันนะ..?
ร่างโปร่งเอื้อมไปหยิบผ้าขนหนูที่วางพาดอยู่ไม่ไกลมาพันรอบท่อนล่างของตนเองไว้ก่อนจะดึงผ้าห่มออกจากเตียง ใบหน้าขาวผงะไปเล็กน้อยเมื่อเห็นรอยคราบเลือดแห้งกรังเป็นดวงอยู่ที่จุดหนึ่งบนผืนผ้าปูที่นอน
หมายความว่าเมื่อคืนเขามีเซ็กส์กับใครสักคนอย่างนั้นหรือ..?
“บ้าเอ๊ย..” ทงเฮยกมือขึ้นกุมศีรษะเมื่อรู้สึกปวดหัวขึ้นมาเสียดื้อๆ คงเป็นผลมาจากอาการเมาค้างจากเมื่อคืนแน่ๆ
ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!
เสียงทุบประตูที่ดังเสียจนเจ้าของห้องต้องผงะตกใจ ทงเฮรีบถลาหยิบเสื้อเชิ้ตและกางเกงยีนส์มาสวมไว้อย่างลวกๆก่อนจะรีบวิ่งไปเปิดประตูก่อนที่มันจะถูกพังเข้ามา
“ครับๆ มาแล้วครับ.. หะ.. หวา..!!”
ชายชุดดำราวๆสองคนเข้ามารวบตัวเขาไว้ด้วยกำลัง ก่อนชายชุดดำอีกคนที่ยืนอยู่จะกดโทรศัพท์หาใครบางคนที่คาดว่าจะเป็นเจ้านาย “ครับบอส.. เราจับตัวอีทงเฮไว้ได้แล้วครับ”
“พวกคุณเป็นใคร!!? เฮ้! จับผมไว้ทำไม!?” ทงเฮร้องถามออกไปเสียงดังเมื่อชายชุดดำนำตัวเขามายังรถสีดำที่จอดอยู่หน้าคอนโดฯโดยใช้กำลังบังคับ
“หุบปากเถอะน่า เดี๋ยวก็รู้”
-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-
“พวกคุณเป็นใครกันแน่!! ปล่อยผมเซ่!! เฮ้!”
เชือกเส้นใหญ่สองเส้นขึงข้อมือเขาไว้สองข้างแน่นหนา ให้ร้องดีดดิ้นเสียงดังโวยวายสักแค่ไหนก็ไม่มีทีท่าว่าชายชุดดำจะยอมปล่อยเขาไปสักคน นับจากตอนที่เขาถูกพามาที่นี่ก็ผ่านไปเกือบชั่วโมงแล้ว
ดูจากคฤหาสน์หลังมโหฬารที่เขาถูกจับมาขังไว้นี่พอจะเดาได้ว่าคนที่จับเขามาจะต้องเป็นพวกเศรษฐีใหญ่ หรือไม่ก็คงจะเป็นเจ้าพ่อผู้มีอิทธิพลแน่ๆ นี่อีทงเฮไปทำอะไรให้พวกนั้นกันเล่า..!!
ประตูห้องถูกเปิดออก ทงเฮที่ถูกขังอยู่ในห้องมานานนับชั่วโมงจำต้องหรี่ตาลงเมื่อแสงสว่างจากภายนอกส่องผ่านเข้ามา แต่ไม่นานนักประตูก็ถูกปิดลงอีกครั้งพร้อมๆกับการลืมตาขึ้นเห็นร่างสูงโปร่งของใครบางคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า ในห้องตอนนี้มีเพียงเขาและผู้ชายคนนี้เท่านั้น
“คุณเป็นคนสั่งให้จับตัวผมมาใช่ไหม!?” ร่างโปร่งตัดสินใจถามออกไปในสิ่งที่ต้องการรู้มากที่สุด เมื่อเห็นว่าคนตรงหน้านิ่งเงียบไม่ตอบเขาจึงตัดสินใจเปิดประเด็นคำถามต่อไปด้วยอารมณ์ที่เรียกได้ว่าไม่ดีนัก “จับผมมาทำไม!!? ต้องการอะไร!?”
ไม่ทันขาดคำหลังมือใหญ่ก็ฟาดเข้าที่หน้าเขาอย่างจังจนเลือดกบปาก ก่อนเรือนผมจะถูกกระชากจนหน้าแหงน “คนที่ควรจะถามคือฉันไม่ใช่แก!”
“ผมไปทำอะไรให้พวกคุณเล่า!!?” ทงเฮตะโกนถามออกไปโดยไม่เกรงกลัว “มาถึงก็ดีแต่ทำอะไรป่าเถื่อน! ผมยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจับผมมาที่นี่ด้วยเรื่องอะไร!!”
“ไอ้บัดซบเอ๊ย!” ร่างสูงใช้หลังมือตบหน้าทงเฮอีกครั้งด้วยโทสะ ก่อนจะตะคอกใส่เสียงกร้าว “แกทำอะไรไว้กับฮยอกแจเล่าหา!!?”
“ฮยอกแจ..?” ร่างโปร่งนิ่งไปทันทีที่อีกฝ่ายเอ่ยชื่อนี้ขึ้นมา เขาพยายามทบทวนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นระหว่างที่เขาเมาหลายต่อหลายครั้ง เรื่องคราบเลือดบนเตียงนั่น.. “หรือว่าเมื่อคืนคนที่..”
“กล้ามากนะที่ทำกับคนของฉันแบบนี้”
“คนของคุณ..?”
ใบหน้าขาวถูกหมัดหนักๆสอยเข้าจนหน้าหงายอีกครั้งก่อนคำตวาดกร้าวจะดังขึ้นพร้อมกับอีกหลายหมัดหลายถีบที่ตามมา
“จำใส่กะลาหัวของแกเอาไว้ให้ดี! ว่าอีฮยอกแจเป็นของๆฉัน!! เชวซีวอนคนนี้!!!!”
-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-
เสียงหอบหายใจรวยรินจากคนที่เจ็บปางตาย เชือกเส้นใหญ่ที่ขึงไว้ถูกตัดขาดออกไปแล้ว ร่างบอบช้ำที่นอนแทบกระอักเลือดกองอยู่บนพื้นนั้นน่าสมเพชไม่น้อยในสายตาของเชวซีวอน สมควรแล้ว.. กับไอ้หมาหัวเน่าที่กล้ามาทำร้ายของๆเขาจนเจ็บสาหัสแบบนั้น
“อย่าเพิ่งตายเซ่..” มือแกร่งกระชากเรือนผมอีกฝ่ายขึ้น เผยให้เห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยฟกช้ำมากมายจากการทำร้ายร่างกายอย่างสาหัสเมื่อชั่วโมงที่ผ่านมา “มันยังไม่สาสมเลยนะว้อย! กับที่แกทำร้ายฮยอกแจน่ะ!!”
ซีวอนสะบัดศีรษะอีกฝ่ายจนซบลงไปกับพื้นอีกครั้ง ให้ตายเถอะ! นี่เขาควรจะทำยังไงกับไอ้หมอนี่ต่อไปดีนะให้สาสมกับที่มันทำฮยอกแจไว้!!
หากแต่นัยน์ตาคมกริบกลับสะดุดเข้ากับผิวขาวเนียนภายใต้เสื้อเชิ้ตสีอ่อน แม้จะเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำมากมาย แต่กลับจุดประกายความคิดร้ายกาจให้ขึ้นมาแทนที่ได้ชะงัด ซีวอนหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาก่อนจะต่อสายถึงเพื่อนรักที่ทำหน้าที่ดูแลฮยอกแจอยู่ในขณะนี้
“คิบอม.. ฉันคงต้องฝากฮยอกแจไว้กับนายสักพัก”
-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-
“อือ..”
เปลือกตาบางค่อยๆเบิกขึ้น ก่อนความแปลกใจจะเข้ามาแทนที่เมื่อมองไปรอบๆ ห้องนอนสไตล์โมเดิร์นขาวดำทั้งยังเฟอร์นิเจอร์ที่ไม่คุ้นตานี่..
“ฟื้นแล้วเหรอ”
อีฮยอกแจสะดุ้งน้อยๆเมื่อหันไปเห็นต้นเสียงซึ่งยืนกอดอกพิงประตูมองเขาด้วยรอยยิ้มราบเรียบ หน้าของคนๆนี้.. คุ้นตาเหมือนกับว่าเคยเห็นที่ไหนมาก่อน
“ซีวอนฝากคุณไว้กับผม” ชายหนุ่มแปลกหน้าเดินมานั่งลงยังข้างเตียงก่อนจะใช้มืออุ่นๆอังหน้าผากของคนที่เพิ่งฟื้นอย่างเบามือ ฮยอกแจสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะนิ่งลงเมื่อได้ยินชื่อของซีวอนหลุดออกมาจากปากคนๆนี้ สายตาไม่ไว้วางใจจากร่างบางเรียกรอยยิ้มอ่อนๆให้ผุดขึ้นบนใบหน้าของอีกฝ่าย “ผมชื่อคิมคิบอม เป็นเพื่อนของซีวอน.. และตอนนี้มีสถานะเป็นคนดูแลคุณ”
คุ้นหน้าที่ไหนมาก่อน.. ใช่แล้ว! คนๆนี้คือคิมคิบอม ดาราไอดอลที่กำลังดังอยู่ในขณะนี้นี่!!
“ยะ.. ยินดีที่ได้รู้จักครับ” ฮยอกแจโน้มศีรษะให้น้อยๆตามมารยาท เขารู้สึกเกร็งไม่น้อยกับสายตาของคิบอม สายตาที่แทบไม่ต่างอะไรจากความว่างเปล่า อึดอัด.. เมื่อได้มอง
“มีอะไรหรือเปล่า?” คิบอมเอ่ยขึ้นเสียงเรียบเมื่อเห็นว่าฮยอกแจเอาแต่หลบตาเขาแทบจะตลอดเวลาแม้แต่ตอนถามไถ่อาการป่วย คิบอมเองก็พยายามที่จะไม่รื้อฟื้นพูดถึงเหตุการณ์ที่ทำให้ฮยอกแจมีสภาพเป็นแบบนี้เท่าใดนัก ร่างสูงลอบถอนหายใจน้อยๆเมื่อคำตอบที่ได้รับก็ไม่ต่างจากที่เขาคาดไว้คือการส่ายหน้าไปมาแล้วบอกว่าไม่มีอะไร “ผมว่าผมปล่อยให้คุณพักผ่อนก่อนดีกว่านะ”
-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-
นัยน์ตาเรียวสวยเบิกโพลงเมื่อภาพที่เห็นนั้นคือห้องนอนที่แปลกตา ให้ทบทวนเพียงไรก็นึกออกแค่ว่าพอได้สติเขาก็มาอยู่ที่นี่แล้ว ทั้งยังข้อมือขวาที่มีโซ่ล่ามติดไว้กับหัวเตียงนี่อีก
ทงเฮสะดุ้งเฮือกเมื่อประตูห้องน้ำถูกเปิดออกพร้อมๆกับร่างสูงที่เดินออกมาในชุดเสื้อคลุมอาบน้ำ ทงเฮไม่นึกปฏิเสธเลยว่าคนๆนี้ทั้งหล่อและดูดีอย่างกับนายแบบ ถ้าไม่ติดไอ้ตรงนิสัยที่ป่าเถื่อนแล้วยังชอบใช้กำลังนั่น!!
ซีวอนปรายตามองคนบนเตียงที่นั่งเกร็งจนตัวแข็งก่อนจะหยักยิ้มร้ายที่มุมปาก จัดการแขวนผ้าเช็ดตัวไว้บนราวแล้วสาวเท้าเดินเข้ามาหาคนบนเตียงช้าๆ ก่อนจะขึ้นคร่อมปล่อยให้หยดน้ำที่เกาะพราวตามร่างกายหยดลงบนตัวอีกฝ่ายซึ่งกลัวจนตัวสั่น
“จะทำอะไร..?” ทงเฮแข็งใจถามออกไป อย่างน้อยไอ้บ้านี่ก็คงไม่โรคจิตถึงขนาดที่จะปล้ำเขาเพื่อแก้แค้นให้ฮยอกแจหรอกมั้ง..
“แกทำอะไรไว้กับฮยอกแจ ฉันก็จะทำแบบนั้นกับแกเหมือนกัน!”
อะ.. อะไรนะ..!?
ทำแบบที่เขาทำกับฮยอกแจอย่างนั้นหรือ..?
“คุณ.. คงไม่ได้คิดที่จะ..”
ทงเฮแข็งใจถามออกไปทั้งที่รู้ดีแก่ใจถึงสิ่งที่คนตรงหน้าคิดจะทำ เชวซีวอนเพียงแค่นเสียงในลำคอพลางเหยียดยิ้มหยันก่อนจะจัดการกระชากเสื้อเขาออก ตามด้วยกางเกงที่ถูกรูดลงต่ำถึงข้อเท้าก่อนจะดึงออกไปอย่างง่ายดาย เหลือเพียงร่างกายเปลือยเปล่าที่ประจักษ์แก่สายตาของเชวซีวอนในยามนี้
“เฮ้ย! ผะ.. ผมไม่ใช่ฝ่ายรับนะ!!” ทงเฮพยายามขยับตัวหนีเต็มแรง หากแต่กลับถูกคนตัวใหญ่กว่ารวบข้อมือทั้งสองข้างไว้เหนือศีรษะอย่างง่ายดาย
“ฉันบอกเมื่อไหร่ว่าแกมีสิทธิ์เลือก”
เรียวปากบางถูกประกบปิดรุนแรงพร้อมๆกับปลายลิ้นที่แทรกผ่านเข้ามาอย่างไร้ทางโต้ ทงเฮได้แต่ครางท้วงอื้ออึงในลำคอหากแต่ไม่แม้แต่จะผลักไสคนตรงหน้าออกไปได้ ดวงหน้าขาวเริ่มขึ้นสีเรื่อจากออกซิเจนที่ขาดหายเมื่อร่างข้างบนไม่เปิดโอกาสให้แม้แต่จะหายใจ ร่างสูงลากลิ้นชื้นไล่ระไปตามใบหน้า ลงมาจนถึงซอกคอขาว กัดเม้มจนเป็นรอยแดงหลายต่อหลายแห่ง ก่อนจะไล่ลงมายังแผ่นอกเรียบเนียน
“แค่นี้ก็เตลิดไปไกล.. แล้วอย่างนี้เหรอที่แกบอกว่าเป็นฝ่ายรุกน่ะ”
ทงเฮพยายามตะกายตัวเองหนีห่างจากอีกฝ่าย หากแต่ร่างทั้งร่างกลับถูกดึงกลับมาในสภาพนอนคว่ำ ก่อนศีรษะจะถูกกดลงกับผืนผ้าปูที่นอนนุ่ม
“อย่าเพิ่งทนไม่ไหวจนสลบไปซะก่อนล่ะ.. ฉันยังอยากอีกหลายยก”
-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-
ประตูห้องถูกเปิดออกเผยให้เห็นร่างสูงของใครบางคนในชุดสูทสีเข้มดูดี แน่นอนว่าเป็นคนที่คิมคิบอมคุ้นเคยดีที่สุด ใส่สูทมาแบบนี้ แสดงว่าคงตรงมาจากที่ทำงานแน่ๆ
“ฮยอกแจเป็นไงบ้าง” เชวซีวอนว่าพลางเดินเข้ามาภายในห้องรับแขกโดยไม่ลืมที่จะถอดสูทตัวนอกออกโยนกองไว้กับโซฟา
“ดีขึ้นเป็นลำดับ” คิบอมตอบคำถามเสียงเรียบก่อนจะเดินไปรินน้ำจากตู้เย็นใส่แก้วแล้วนำมาวางไว้ตรงหน้าแขกคนสนิท
“ฉันไว้ใจนายให้ดูแลฮยอกแจ.. เพราะงั้นก็ดูแลคนของฉันให้ดี” ซีวอนว่าพลางยกน้ำขึ้นดื่ม แล้วลุกเดินไปหาอีกคนที่นั่งอยู่ยังฝั่งตรงข้าม
“เป็นเกียรติที่สุด ที่มาเฟียใหญ่อย่างเชวซีวอนไว้ใจฉันคนนี้” คิบอมหยักยกรอยยิ้มบางโต้กับคนที่ท้าวแขนลงมาคร่อมร่างของเขาไว้กับโซฟาโดยไร้ทีท่าตกใจใดๆ แน่นอนว่าเขาคุ้นเคยกับมันดี.. เชวซีวอนนั้นเป็นทั้งผู้มีพระคุณและเพื่อนของเขา.. และเขาก็มีฐานะเป็นเพื่อนของเชวซีวอนเช่นกัน..
เพื่อนสนิท.. เพื่อนที่ไว้ใจ.. เพื่อนกิน.. เพื่อนเล่น.. เพื่อนตาย.. หรือแม้แต่เพื่อนแก้เหงา..
“มีแฟนเป็นตัวเป็นตนแล้วก็เลิกแก้เหงากับฉันได้แล้วน่า” คิบอมเอ่ยขึ้นเสียงเรียบพร้อมรอยยิ้มบาง และนั่นทำให้ซีวอนยอมแพ้ก่อนจะยอมผละออกไปในที่สุด สำหรับเขาแล้วคิบอมนั้นเรียกได้ว่าแทบจะเป็นคนที่สนิทที่สุด.. คนที่เชวซีวอนไว้ใจยิ่งกว่าใครๆ..
ซีวอนเปิดประตูเข้าไปในห้องนอนเพื่อเยี่ยมเยียนใครอีกคน โชคดีที่ฮยอกแจไม่ได้กำลังหลับ หนังสือนิตยสารในมือนั้นเป็นเครื่องแก้เหงาได้เป็นอย่างดีในเวลาที่ถูกห้ามไม่ให้ทำอะไรเช่นนี้
“ซีวอน” อีฮยอกแจแย้มยิ้มดีใจก่อนจะปล่อยตัวเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของใครอีกคน คนที่ให้ความรักกับเขาอย่างเต็มเปี่ยมในวันที่ถูกทงเฮหักอก.. ซีวอนไม่ใช่คนโรแมนติกหรือหยอดคำหวานเก่ง.. แต่กลับกัน ฮยอกแจกลับรู้สึกว่าคนๆนี้อบอุ่นและปกป้องเขาได้ดีกว่าใคร
“เป็นไงบ้าง หายดีหรือยัง?” ซีวอนไม่ว่าเปล่า มือแกร่งกลับไล้เข้าไปใต้สาบเสื้อยืดบางๆที่ฮยอกแจสวมใส่ ก่อนจะฝังจมูกโด่งลงบนซอกคอขาวพลางขบเม้มสร้างรอยแดงแทนความคิดถึง
“สบายดีครับ” ฮยอกแจดันตัวอีกฝ่ายออกเบาๆพลางอมยิ้มน่ารักให้กับความเจ้าเล่ห์ของคนตรงหน้า “ฉันไม่ได้เป็นอะไรมากสักหน่อย วันๆคิบอมก็เอาแต่ให้นอนพัก พอดึกๆเลยตาค้างนอนไม่หลับเลย”
ซีวอนหัวเราะร่าให้กับคนรักของตัวเอง ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะที่ฮยอกแจเป็นคนช่างพูดและยิ้มให้เขาตลอดเวลาแบบนี้ ต่างจากเมื่อก่อน.. ยิ่งคนอื่นมองฮยอกแจว่าจืดชืดยิ่งดี จะได้มีแค่เขาคนเดียวที่ได้เห็นความน่ารักของคนๆนี้
“งานยุ่งหรือเปล่า?” ฮยอกแจยกมือขึ้นไล้ใบหน้าร่างสูงพร้อมช้อนสายตาเป็นห่วง นั่นยิ่งทำให้ซีวอนแทบอยากจะลืมไปว่าคนตรงหน้านี้เป็นคนป่วยแล้วจับปราบความน่ารักเสียตอนนี้ แต่เขารู้ดีว่าภายใต้รอยยิ้มสดใสนี่อีฮยอกแจต้องเก็บกลั้นความในใจไว้เพียงใด ฮยอกแจไม่ใช่คนที่จะลืมเรื่องเลวร้ายหรือความเจ็บปวดไปได้ง่ายๆเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ยิ่งเป็นเรื่องที่โดนข่มขืนด้วยแล้ว..
“ก็ปกติ พอเลิกงานก็แวะมาหานายนี่ไง” ซีวอนยกมืออีกคนขึ้นจูบเสียฟอดใหญ่ ก่อนจะเอ่ยถามคำต่อไปด้วยน้ำเสียงเอ็นดู “อยู่ที่นี่เป็นไงบ้าง คิบอมมันดูแลนายดีหรือเปล่า?”
“คิบอมน่ะอยู่ดูแลฉันทั้งวันเลยล่ะ ไม่รู้ว่าช่วงนี้ไม่มีคิวถ่ายละครหรือไง ฉันนึกว่าดาราดังอย่างคิบอมจะยุ่งมีคิวงานรัดตัวเสียอีก”
“แล้วถ้าฉันสั่งให้อยู่ดูแลนาย คิดว่าหมอนั่นจะเลือกงานมากกว่าคำไหว้วานจากเพื่อนอย่างฉันอย่างนั้นเหรอ” ร่างสูงเหยียดรอยยิ้มบาง ต่างจากฮยอกแจที่ทำหน้าตกใจเล็กน้อยก่อนจะขัดขึ้นเสียงใส
“หมายความว่าซีวอนสั่งให้คิบอมพักงานเพื่ออยู่ดูแลฉันอย่างนั้นเหรอ?”
“อาฮะ” ถึงตรงนี้ไหล่แกร่งจำต้องเบี่ยงหลบเบาๆเมื่อโดนฮยอกแจตีเข้าให้เต็มแรง แค่คนๆนี้จริงๆที่กล้าทำร้ายร่างกายเขา แต่ก็มีแค่ฮยอกแจอีกเช่นกัน.. ที่เชวซีวอนไม่แม้แต่จะขึ้นเสียงหรือออกคำสั่งเช่นคนอื่นๆ
“ทำไมทำแบบนี้ ฉันไม่ได้เป็นอะไรมากสักหน่อย อีกอย่างคิบอมก็เสียงานแย่สิแบบนี้!” ฮยอกแจชะโงกหน้ามองไปทางประตูเล็กน้อยก่อนจะปั้นหน้าดุใส่คนรักที่ได้แต่ยักไหล่อย่างไม่ยี่หระ
“เป็นห่วงกันจังนะ.. อย่าให้รู้นะว่าแอบนอกใจไปเหล่มองคิบอมน่ะ” ซีวอนชี้หน้าคาดโทษก่อนจะฉวยโอกาสกดจูบหนักๆลงที่ริมฝีปากบางอย่างถือวิสาสะ โดยไม่วายที่จะแกล้งเลียริมฝีปากตัวเองหลังจากผละออกมาเป็นการยั่วเย้าให้คนตัวเล็กงอนใส่
ก็คนอย่างฮยอกแจน่ะ ความเอาแต่ใจเป็นศูนย์.. การอยากเรียกร้องความสนใจก็เป็นศูนย์..
แบบนี้จะไม่ให้แกล้งยังไงไหว..??
-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-
ฟองน้ำนุ่มๆถูซ้ำลงไปบนผิวขาวหลายต่อหลายครั้ง จนรอยแดงถลอกนั้นแทบจะเนียนไปกับรอยกัดของใครบางคนที่ก่อนไปทำงานตอนเช้ายังไม่วายที่จะข่มเหงเขาอีกตั้งสองรอบ คนอะไร.. ปีศาจร้ายชัดๆ!!
“เฮ้! จะอาบน้ำอีกนานไหม ฉันกลับมาแล้ว”
เสียงทุบประตูห้องน้ำที่ดังขึ้นเรียกให้ร่างบางตีสีหน้าเหยเก ทงเฮเปิดฝักบัวล้างสบู่บนตัวออกก่อนจะคว้าเอาเสื้อคลุมอาบน้ำที่วางพาดไว้บนราวมาสวมใส่อย่างลวกๆแล้วเปิดประตูออกไปสีหน้างอง้ำ
“จะทำหน้างอทำไม? มีปัญญาได้ใช้ห้องน้ำหรูๆของบ้านฉันก็เป็นบุญหัวแกแล้วนะว้อย” ซีวอนรูดเนคไทตัวเองออกอย่างขัดใจเมื่อทงเฮเดินผ่านเข้าไปโดยไม่มีแม้แต่ทีท่าว่าจะสนใจคนที่ยืนอยู่ “อีทงเฮ!”
ร่างบางถูกกระชากกลับมารัดรึงไว้ในอ้อมกอด ซีวอนก้มลงกัดที่ซอกคอขาวอย่างหื่นกระหายก่อนจะแค่นหัวเราะเบาๆในลำคอ
“นี่ฉันใช้สบู่กลิ่นหอมขนาดนี้เลยหรือไงเนี่ย..?”
“อะ..!” ทงเฮอุทานออกมาเบาๆเมื่อร่างทั้งร่างถูกโยนลงบนเตียงตามด้วยคนที่ทาบทับลงมา เสื้อคลุมอาบน้ำสีขาวถูกแหวกให้เห็นแผ่นอกยวนตาก่อนที่ริมฝีปากได้รูปของร่างข้างบนจะก้มลงระดมจูบไปจนทั่วด้วยความต้องการ
“กลับมาเหนื่อยๆได้กินแกแทนน้ำก็ไม่เลวเหมือนกัน” ร่างสูงกดจูบบนเรียวปากบางก่อนจะไล้ขึ้นไปกัดใบหูอีกฝ่ายจนเลือดซิบ แล้วจัดการแหวกเรียวขาขาวออกโดยไม่พูดพร่ำทำเพลง
“ไอ้บ้าตัณหาเอ๊ย!” ทงเฮเบ้ปากใส่คนตรงหน้าด้วยทีท่าที่ไร้ซึ่งความเกรงกลัว ก่อนเรือนผมจะถูกกระชากขึ้นจนหน้าแหงนประจันกับอีกคน
“เออ.. งั้นแกก็คือที่รองรับตัณหาของฉันยังไงเล่าอีทงเฮ”
จนถึงตอนนี้.. ผมอดที่จะสงสัยไม่ได้เลยว่า ฮยอกแจตัดใจจากผมแล้วมาอยู่กับไอ้มาเฟียจอมโหดนี่อย่างนั้นเหรอ..!? ให้ตายเถอะ! ฮยอกแจต้องใช้ความอดทนมากแค่ไหนกันเนี่ย!!?
-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-
“ฮยอกแจ..”
ร่างบางสะดุ้งน้อยๆเมื่อได้ยินเสียงเรียกของคนที่เพิ่งเดินเข้ามา แก้วน้ำในมือตกลงกระทบกับพื้นกระเบื้องสีขาวจนแตกเป็นเสี่ยงๆ ฮยอกแจรีบก้มลงเก็บเศษแก้วที่กระจัดกระจายอยู่ทั่วพื้นทันที “อะ..!”
คิบอมปราดเข้ามาดูอาการของอีกฝ่ายเมื่อเห็นว่ามือของฮยอกแจถูกแก้วบาดจนเลือดไหลซึมออกมาเป็นทาง ชายหนุ่มรีบหยิบกระดาษทิชชู่จากบนโต๊ะทานอาหารมาซับเลือดของอีกฝ่ายไว้ก่อนจะประคองลุกขึ้นพาเดินไปโซฟา “เศษแก้วนั่นเดี๋ยวผมจัดการเอง คุณไปทำแผลก่อนเถอะ”
ฮยอกแจกดทิชชู่ไว้บนปากแผลระหว่างที่นั่งบนโซฟารอคิบอมเดินไปหยิบกล่องปฐมพยาบาล ไฟในห้องรับแขกถูกเปิดจนสว่าง ไม่นานนักคิบอมก็กลับมานั่งลงข้างๆพลางประคองมือของฮยอกแจไว้แล้วจัดการใช้สำลีที่จุ่มแอลกอฮอล์เช็ดลงไปบนปากแผล
“อะ..!”
“แสบเหรอครับ?” คิบอมพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ก่อนจะแย้มรอยยิ้มเป็นกำลังใจแล้วบรรจงเช็ดแอลกอฮอล์ตามด้วยยาลงไปบนแผลให้เบามือกว่าเดิม “ทนเจ็บอีกนิด เดี๋ยวก็เสร็จแล้ว”
คิบอมพันผ้าพันแผลรอบมือของอีกฝ่ายอย่างเรียบร้อยแล้วส่งยิ้มอ่อนโยนให้ ฮยอกแจคิดว่าตัวเองคงกำลังบ้าไปแน่ๆหากจะบอกว่าเขากำลังรู้สึกร้อนหน้าไปหมด
“ถ้าซีวอนมาเห็น มันคงเอาผมตายแน่ๆ” คิบอมพูดกลั้วหัวเราะก่อนจะลุกเดินเอากล่องปฐมพยาบาลไปเก็บแล้วจัดการเก็บทำความสะอาดเศษแก้วที่กระจัดกระจายอยู่ทั่วพื้นห้องครัว
“ที่คิบอมดูแลผม แค่เพราะเป็นคำไหว้วานของซีวอนใช่ไหม..?” ฮยอกแจนึกอยากจะตบปากตัวเองเหลือเกินที่เดินตามคิบอมมาถึงในห้องครัวแล้วยังเผลอพูดอะไรบ้าๆออกไปแบบนี้ แล้วอย่างนี้คิบอมไม่เข้าใจเขาผิดไปแล้วอย่างนั้นหรือ??
คิบอมหยัดตัวลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก่อนจะเดินเอาถุงที่ใส่เศษแก้วไปทิ้งลงถังขยะ นัยน์ตาคมปรายมองคนที่ยืนรอคำตอบอยู่ตรงประตูใจจดใจจ่อ “ทำไม.. คิดว่าผมไม่เต็มใจหรือไง”
“เห..?”
ใบหน้าของคิบอมตอนนี้อยู่ห่างจากเขาแค่เพียงคืบ หลายต่อหลายครั้งที่ฮยอกแจรู้สึกว่านัยน์ตาของคนๆนี้ช่างดูว่างเปล่า.. และครั้งนี้ก็เช่นกัน คิมคิบอมก็เป็นเหมือนอย่างทุกที “ผมดูแลคุณไม่ดีอย่างนั้นเหรอ..?”
“ปะ.. เปล่า.. ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น” ร่างบางรีบร้องบอกออกไปเมื่อน้ำเสียงที่คิบอมใช้ถามนั้นมันช่างราบเรียบเสียจนเขานึกกลัว ต่างจากคิบอมที่เป็นคนทำแผลให้เขาเมื่อครู่อย่างสิ้นเชิง
“ถ้าอย่างนั้นคุณไม่เห็นจำเป็นต้องอยากรู้เหตุผลที่ผมยอมเป็นคนคอยดูแลคุณเลยนี่” ร่างสูงท้าวแขนคร่อมอีกฝ่ายเอาไว้พลางทอดสายตามองด้วยนัยน์ตาที่ว่างเปล่า “แต่ถ้าคุณอยากรู้.. ผมจะบอกให้ก็ได้นะ”
“ขะ.. ขอโทษ ถ้าคำถามของผมมันเสียมารยาทกับคิบอม..” ฮยอกแจเบี่ยงสายตาหลบไปอีกทางเมื่อรู้สึกได้ว่าคิบอมกำลังจ้องมองเขาอย่างไม่ละสายตา
“ที่ผมทำ.. ไม่ใช่เพราะคำไหว้วานจากซีวอนอย่างที่คุณว่า..”
“..................”
“แต่เพราะมันเป็น.. คำสั่ง”
-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-
TBC
ถูกใจกันขึ้นมาบ้างหรือยังครับ ?
ในที่สุดเนื้อเรื่องจริงๆก็เริ่มขึ้นแล้ว
แต่ผมจำใจต้องตัดฉากเรทวอนเฮออกไปเพราะโดนแบนอย่างรวดเร็ว TT~ (พราก*)
ยังไงก็ลองติดตามกันต่อไปนะครับ !
ความคิดเห็น