FOX's marbles II

ลำดับตอนที่ #3 : [Storia] City of dream • Hamdel - เตาะแตะ--

Handel.

*`~`*

ขายาวก้าวเตาะแตะมาเรื่อย

จิ๊ปากไม่พอใจเล็กๆ ที่ตัวเองต้องมาเดินไกล..

แถมยังตากแดดอีกต่างหาก..

ให้ตายสิ

ก็แค่หวังว่าสถานที่ที่เธอกำลังจะไป

จะเป็นที่ที่มีสิ่งที่เธอต้องการล่ะนะ..

ถ้าจะถามว่าทำไมเธอถึงมาที่นี่ได้งั้นหรอ..

มันก็เริ่มจาก..

————————

" ทำไมพ่อไม่เข้าใจฮานเลย!! "

หญิงสาวร่างสูงโปร่งวัย 15 ปี ตะโกนออกมาอย่างสุดทน

" พ่ออยากให้ฮานสบายนะ.. "

" สบายอะไรล่ะพ่อ!! ให้ฮานไปแต่งงาน ทั้งๆที่ฮานเพิ่งจะ

15 เนี่ยนะ สบาย!? พ่อลองมาเป็นฮานดูมั้ยล่ะ!!? "

เธอตะโกนออกมาพร้อมกับสะบัดหน้าเดินหนีไป

ปล่อยให้ผู้เป็นพ่อของเธอยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น

...

ฮานเดลเดินกลับเข้าห้องตัวเอง

ใบหน้าเรียวสวยเปื้อนใบด้วยน้ำตาที่ไหล

ออกมาจากดวงตาสีชมพูหม่นอย่างไม่ขาดสาย

แต่มันเป็นน้ำตาแห่งความผิดหวัง.. น้ำตาของความโกรธแค้น

น้ำตาแห่งความสมเพชในตัวเอง..

" ให้ลูกตัวเองไปแต่งงานกับคนที่ไม่รู้จักงั้นหรอ? "

" บ้าที่สุด "

จู่ๆภาพของคุณยายก็ลอยเข้ามาในหัว

ฮานรู้สึกอยากร้องให้หนักกว่าเก่า

คิดถึงคุณยายจัง..

คุณยายจะรู้มั้ยนะ? ว่าหลานสุดรักสุดหวง

ของคุณยายน่ะ.. เสียใจมากแค่ไหน..

คุณยายทิ้งฮานไป..

มันไม่แฟร์เลย..

...

" ฮาน.. อย่าเศร้าไปเลยนะลูก.. "

คุณยายกล่าวด้วยรอยยิ้ม

ต่างจากฮานเดลในวัย 9 ขวบที่กำลังร้องไห้

อยู่ข้างที่นอนของคุณยายของเธอ

เธอกอดคุณยายเอาไว้ เหมือนไม่อยากให้หนีไปไหน

" คุณยาย.. อย่าหนีฮานไปนะคะ.. "

หญิงชรามองหลานสาวที่ฟุบหน้าลงกับที่นอนด้วยรอยยิ้ม

อย่างเอ็นดู

เธอเริ่มรู้สึกไม่ไหวแล้ว..

" ฮาน.. ต่อไปหนูต้องเป็นเด็กดีนะ.. สัญญาได้มั้ย..

สัญญากับยายได้มั้ย ว่าหนูจะมีชีวิตอยูาต่อไป

สัญญาได้มั้ยว่าหนูจะไม่อ่อนแอ..

สัญญาได้มั้ยว่าหนูจะไม่ยอมแพ้ต่ออะไรง่ายๆ..

สัญญาได้มั้ยฮาน? "

นั่นทำให้เด็กหญิงเงยหน้ามองผู้เป็นยาย

เธอรีบปาดน้ำตาออกแล้วพยักหน้า

" สัญญาได้ค่ะคุณยาย.. "

" ดีแล้วล่ะจ้ะ.. "

หญิงชรายิ้มอย่างมีความสุข.. เธอแหงนมองดูเพดาน

แล้วหลับตาลง

เด็กหญิงใจหายวาบ เธอรีบคว้ามืออันเหี่ยวย่น

มากุมเอาไว้ ก่อนที่มันเริ่มจะเย็นตัวลงเรื่อยๆ..

เธอยื่นมือที่สั่นเทาไปใกล้จมูก..

คุณยายตายแล้ว...

คุณยายหนีไปแล้ว...

คุณยายไม่กลับมาแล้ว...

สีหน้าบิดเบี้ยว เธอพยายามจะกลั้นมันเอาไว้..

ไม่อยู่...

ฮานเดลปล่อยโฮออกมาอย่างอดไม่ได้

เธอกอดร่างที่ไร้วิญญาณของคุณยายเอาไว้

แล้วเผลอหลับไปตามประสาเด็กน้อย..

...

คิดถึงตรงนี้น้ำตาก็อาบแก้มจนเลอะหน้าสวยไปหมด

เธอรีบปาดมันออกเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตู

เธอตัดสินใจที่จะไม่เปิดมัน เธอหยิบกระเป๋าเดินทางคู่ใจ

ออกมา แล้วยัดทุกสิ่งที่จำเป็นลงในนั้น

คิดว่าครบแล้ว เธอจีงกระชากประตูออก

" มีอะไร? คุณแม่บ้าน? "

ฮานถามห้วนๆ แล้วใข้สายตาที่ยังคงเต็มไปด้วย

ความโมโหจิกมองหญิงสาวคนนั้น

เธอรีบหลบสายตาที่จ้องมองมา

" คุณ.. คุณผู้ชายเรียกคุณหนูค่ะ.. "

" ... "

" เดี๋ยวฉันไป.. "

ฮานเดลเดินไปหยิบกระเป๋าและเดินไปทาง

หน้าประตูบ้าน

" เปิดประตูเดี๋ยวนี้ "

เธอร้องสั่ง

พ่อบ้านก็รีบเปิดประตูออกอย่างรวดเร็ว

" เอ่อ คุณหนูคะ! นั่นมันไม่ใช่-- "

" หุบปาก "

แม่บ้านสาวกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก

" ไปรายงานคุณพ่อว่าฉันหนีออกจากบ้าน ไม่ต้องส่งคนมาตามกลับ

ฉัน-ไม่-มี-ทาง-กลับ-มา-เหยียบ-ที่นี่-อีก-เป็น-อัน-ขาด!! "

เด็กสาวตะโกนเน้นประโยคสุดท้าย แล้วเดินออกจากบ้าน

เรียกเท็กซี่ที่ผ่านมาแถวนั้น โดยไม่หันมองบ้านหลังนั้นอีกเลย..

————————

นั่นแหล่ะที่มา..

" ร้อนโว้ยยยย!!! "

S
N
A
P