คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Event 1:: จากอดีตสู่วันแรกในหอ
ณ โรงเรียนสตรีแผนกมัธยมต้นแห่งหนึ่ง
ท่ามกลางอากาศที่หนาวเย็น ถึงจะไม่เท่าช่วงปีใหม่หรือคริสต์มาสก็เถอะแต่มันก็ยังเย็นจนห่างจากเสื้อคลุมและผ้าพันคอไปไม่ได้อยู่ดี อากาศที่ฮอกไกโดนี่หนาวได้หนาวดีจริง ๆ
“อา...ที่นี่อุ่นจังเลย” เด็กสาวผมสีทองในชุดเครื่องแบบทรงกระดิ่งสีขาว พึมพำออกมาเบา ๆ ขณะที่กำลังนอนซุกโต๊ะอุ่นขาอยู่เพียงลำพังภายในห้องแห่งหนึ่ง ดวงตาสีมรกตพริ้มหลับลงและยิ้มบาง ๆ ราวกับว่าไม่มีความทุกข์ใด ๆ
ครืด!!!
เสียงเลื่อนของประตูห้องดังขึ้นพร้อมกับเงาของบุคคลหนึ่งเดินเข้ามาอย่างเร่งรีบ ร่างนั้นตรงดิ่งมายังตัวเธอที่นอนอยู่ก่อนที่จะ...
ซ่า!!!
สาดด้วยน้ำจากถังโลหะใบเขื่อง ส่งผลให้ร่างที่นอนอยู่รับน้ำปริมาณเกือบ 5 ลิตรเข้าไปแบบเต็มรัก
ฮัดชิ้ว!!!
อากาศอันหนาวเย็นบวกกับร่างกายที่เปียกชุ่มส่งผลให้เด็กสาวผมทองนั้นจามอย่างต่อเนื่อง แต่ดูเหมือนว่าสาวแว่นผมสั้นสีดำผู้สาดน้ำนั้นจะยังไม่ลดรังสีแห่งความโกรธเกรี้ยวแม้แต่น้อย ทั้งที่ตัวสาวผมทองเองนั้นนั่งคุกเข่าสำนึกผิดมาได้สักพักหนึ่งแล้ว
“ประธานคะ...” สาวแว่นผู้มีบรรยากาศชวนให้นึกถึงเหล่าผู้คุมกฎหรือกรรมการแห่งระเบียบวินัย เอื้อนเอ่ยออกมาครั้งแรกหลังจากจ้องตามาหลายนาที “รู้ไหมคะว่าวันนี้วันอะไร”
“ก็วันปัจฉิมนิเทศฉลองจบการศึกษาไงจ๊ะ” สาวผมทองที่ถูกเรียกว่าประธานตอบกลับมาพร้อมกับส่ายหน้าเบา ๆ ในเชิงความหมายที่ว่า ‘เรื่องแค่นี้ใคร ๆ ก็รู้ ไม่เห็นต้องถามเลย’
“แล้วคนที่ต้องขึ้นไปกล่าวขอบคุณครูบาอาจารย์และอำลารุ่นน้องคือใครคะ” สาวแว่นยังคงยิงคำถามต่อไป
“ก็ต้องประธานนักเรียนน่ะสิ” ครานี้สาวผมทองก็ยังตอบได้เหมือนเดิม
“ค่ะ เก่งมากค่ะ ต่อไปคำถามสุดท้ายแล้วนะคะ...” สาวแว่นสูดหายลึก ๆ ราวกับกำลังสะกดอารมณ์โทสะก่อนที่จะเอ่ยคำถามสุดท้ายออกมา “แล้วใครเป็นประธานนักเรียนของโรงเรียนเราคะ”
“แหม ๆ ๆ ซึสึจังล่ะก็ ประธานนักเรียนน่ะก็คือ งาซาอิ ริน ไงล่ะ...เอ๊ะ คน ๆ นั้นมันก็ฉันเองนี่นา ว้าย ฉันลืมไปได้ไงนี่ตอนนี้กี่โมงแล้ว ต้องทำอะไรอีกบ้างล่ะ แล้วก็...” เมื่อรู้ถึงจุดประสงค์ของคำถามจากสาวแว่นเจ้าระเบียบหรือฟุบุกิ ซึสึ สาวผมทองหรือรินจึงรีบลุกขึ้นมาแล้วหันซ้ายแลขวาถามคำถามออกมาเป็นชุดราวกับปืนกล จนกระทั่งซึสึทนไม่ไหวฟาดด้วยถังน้ำสมน้ำหน้าคุณไปหนึ่งที
“ใจเย็น ๆ ค่ะ ถ้าหากคุณรีบร้อนหรือลุกลนมันจะทำให้ล่มนะคะ”
“ง่า...เค้าขอโทษ” รินกล่าวขอโทษอีกฝ่ายแล้วจึงใช้มือทั้งสองตบแก้มเบา ๆ เพื่อตั้งสติ เอาล่ะ โหมดประธานสวิตซ์...ออน!!!
หลังจากพิธีจบการศึกษาในช่วงเช้าผ่านไปได้ด้วยดี ทางโรงเรียนจึงปล่อยให้เหล่านักเรียนอำลารุ่นพี่หรือรุ่นน้องกันตามสบายหรือจะกลับบ้านไปก่อนก็ตามใจ หรือก็คือช่วงพิธีการจบลงแล้วนั่นเอง
“เฮ้อ...จบสักที เหนื่อยจะตายอยู่แล้ว” รินหอบดอกไม้จากเหล่ารุ่นน้องมาวางลงบนโต๊ะที่มีป้ายบอกตำแหน่ง ’ประธานนักเรียน’ แล้วหันไปมองทิวทัศน์ภายนอกหน้าต่าง
“ประธานคะ” เสียงของสาวแว่นเจ้าระเบียบดึงสติของเธอให้กลับมา รินหันไปตามเสียงที่ได้ยินก็พบกับซึสึและคณะกรรมการนักเรียนคนอื่น ๆ ถือดอกไม้ช่อใหญ่มาเพื่อมอบให้เธอ
“ทุกคน...”
“ยินดีที่จบการศึกษานะคะ ประธานนักเรียน” ซึสึผู้เป็นตัวแทนของคณะกรรมการนักเรียนเดินมามอบช่อดอกไม้แสดงความยินดี เด็กสาวผมทองรับมาด้วยความเต็มใจ น้ำตาแห่งความปิติและความเศร้าแห่งการลาจากค่อย ๆ ไหลนองออกมา
“ประธานคะ ไว้ว่าง ๆ อย่าลืมกลับมาหาพวกเราล่ะ” หนึ่งในคณะกรรมการเอ่ยขึ้นมา รินปาดน้ำตาอย่างลวก ๆ ก่อนที่จะตอบกลับไปด้วยรอยยิ้ม “จ้ะ ต้องกลับมาแน่นอน”
กลีบดอกซากุระปลิวผ่านหน้าเธอดอกแล้วดอกเล่า ว่ากันว่าฤดูใบไม้ผลิเป็นฤดูแห่งการเปลี่ยนแปลง ตัวเธอที่สอบเข้ามาเรียนต่อในเมืองนี้ได้จึงต้องขนข้าวของย้ายเข้ามาเช่นกัน
เพราะว่าข้าวของส่วนใหญ่ก็ได้คนรู้จักของพ่อแม่ช่วย รินจึงไม่ลำบากอะไรมากนักแต่กระเป๋าสามใบเนี่ยก็เกินขีดจำกัดของตัวเธอเองอยู่นะ
“เอามานี่ เดี๋ยวผมช่วยถือเอง คุณเดินนำไปที่ห้องเถอะ” ชายผมสีฟ้าสวมแว่น ผู้แบ่งภาระของเธอไป ทั้งที่ของ ๆ เขาก็ไม่น้อยอยู่นะ ให้ตายสิรับมือคนแปลกหน้าไม่ถูกจริง ๆ
จนกระทั่งเขานำกระเป๋าเธอมาไว้ในห้องแล้วจากไปทันทีโดยที่เธอไม่ทันได้เอ่ยแนะนำตัวใด ๆ เลย หลังจากจัดข้าวของภายในห้องเสร็จเธอก็ออกมาสูดอากาศอันบริสุทธิ์ของมวลแมกไม้ สักพักก็นึกขึ้นมาได้ว่าดันลืมกุญแจไว้ในห้องไปเสียนี่ แล้วแบบนี้จะเข้าห้องยังไงล่ะ
สุดท้ายจึงบากหน้าแบกความอายเดินเข้าไปยังห้องของผู้ดูแลเพื่อขอกุญแจพวงใหม่
ก๊อก!!! ก๊อก!!! ก๊อก!!!
สักพักหลังจากเคาะประตูชายเรือนผมสีฟ้าก็เปิดประตูออกมา สายตาของเขานั้นมองมาที่เธอด้วยความสงสัยในบางอย่าง “ครับ?”
รินโค้งทักทายอีกฝ่ายด้วยความอาย “สวัสดีค่ะ”
“อ่า อ่า สวัสดีครับ”
“คือว่า...” เด็กสาวบิดไปมาด้วยความอาย แน่ล่ะมาสาธยายความโก๊ะของตัวเองให้คนแปลกหน้าฟังนี่นา ก่อนที่จะอธิบายถึงสาเหตุที่มาห้องนี้ “คุณเป็นผู้ดูแลใช่มั้ยคะ ? ฉันดูจากป้ายห้อง.. คือ.. ฉันเผลอล็อคห้องจากด้านใน ฉัน..เข้าห้องไม่ได้ค่ะ”
ดูเหมือนว่าเขาจะยอมเข้าใจ เพราะเธอเห็นเขาเดินไปหยิบกุญแจและเอามาไขห้องให้เธอ คืนนี้ไม่ต้องนอนนอกห้องแล้ว ไชโย!!!
แก๊ก!!!
“เอ้อ ได้แล้วครับ” เมื่อเขาไขเสร็จก็หันมาบอกกลับเธอ เด็กสาวจึงดึงสติให้กับมายังปัจจุบันก่อนที่เอ่ยขอบคุณอีกฝ่ายไป “ขอบคุณค่ะ ๆ”
เมื่อเขาเดินออกไปจนลับสายตาเธอก็ปิดประตูห้อง แต่ยังไม่ทันที่จะปิดสนิทสายตาของเธอพลันเห็น ‘มิสมาทิลด้า’ เจ้าถิ่นของหอเดินผ่านหน้าห้องไป ด้วยความซนจึงคิดที่จะวิ่งไล่จับ แต่ก็กลัวเข้าห้องไม่ได้ซ้ำรอยเดิมอีก และถ้าเธอเสียเวลาไปหยิบกุญแจคงไม่ทันแมวตัวนั้นแน่ สุดท้ายจึงแก้ปัญหาโดยไม่ต้องล๊อคห้องมันซะ
ความคิดเห็น