คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Demon eyes - 2/4
demon eyes [2/4]
ออกตัวก่อนว่าขอให้คำเรียนชานซองต่างจากคนอื่นหน่อยนะคะ คนอื่นเรียกพี่ แต่ชานซองเรียกชานฮยอง
เพราะมีความรู้สึกว่าตำว่าฮยองมันให้ฟีลแบบน่าเกรงขามมากกว่า 55555
"แบม"
เสียงเรียกเบาๆทำให้เจ้าของชื่อละสายตาออกจากมือถือตัวเอง
"กว่าจะมา ทำไมมาช้าจังอะยองแจ"
แบมแบมขยับตัวเล็กน้อยเพื่อให้เพื่อนสนิทของตัวเองนั่งข้างๆ ยองแจทิ้งตัวลงบนสแตนเชียร์ทั้งคู่นั่งอยู่ในสนามบาส วันนี้แบมแบมต้องมารอพี่ชายตัวเองที่นี่ก่อนจะกลับบ้านด้วยกันเลยขอให้ยองแจมานั่งเป็นเพื่อน
"ก็จะใครอีกละ.."
พูดเสียงอ่อย พลางหยิบเอากล่องดินสอกับสมุดที่เปรอะเปื้อนเศษดินออกมาปัด หน้าปกเป็นรอยไถกับพื้นอย่างชัดเจน
"พี่แจบอมอีกแล้วหรอ"
"อือ"
ยองแจถอนหายใจออกมาเบาๆ มองดูปกสมุดที่เป็นรอยทางยาว ทุกครั้งที่โดนอีกคนแกล้ง ยองแจก็ไม่ตอบโต้ตลอด ทำไมชอบแกล้งกันนักนะ รู้แล้วว่าไม่ชอบ ไม่ต้องทำขนาดนี้ก็ได้
“มันจะมากไปแล้วนะ ทำไมยังยอมอยู่ละ”
“เดี๋ยวก็เบื่อไปเองมั้ง ช่างเถอะ”
มือเรียวเก็บสมุดและกลองดินสอเข้ากระเป๋าเหมือนเดิม แบมแบมลอบมองใบหน้าเนียนที่หม่นลงเล็กน้อย ปกติยองแจไม่ใช่คนเงียบๆ แต่มักจะซึมทุกครั้งที่โดนแจบอมแกล้ง
“แล้วจะยอมโดนแบบนี้ไปตลอดรึไง”
ใครต่อใครต่างรู้ว่าแจบอมไม่ชอบยองแจ ข่าวแพร่ไปทั่วทั้งโรงเรียน เพราะอิมแจมบอมเป็นถึงนักบาสประจำรุ่น และกำลังจะเข้าร่วมทีมโรงเรียน การที่อิมแจบอมจะทำอะไร ไปไหนชอบใครหรือไม่ชอบใครนั้นจึงเป็นข่าวได้ง่ายๆ และการที่แจบอมหาเรื่องวุ่นวาย แกล้งให้คนตัวเล็กขายหน้ากลางที่สาธารณะทำให้ทุกคนเดาได้ไม่ยาก
“ก็ไม่ได้ยอมตลอดซักหน่อย ว่าแต่ทำไม่พี่จุนโฮถึงให้มารอที่นี่ละ ไปหาอะไรกินก่อนไหม”
เลือกที่จะเปลี่ยนเรื่องที่จะพูดเรื่องน่ารำคาญแบบนี้ต่อไป และตอนนี้ก็เริ่มหิวแล้วด้วย
“ก็พี่จุนโฮมาเฝ้าชานฮยองนะสิ วันนี้ชานฮยองซ้อมบาส”
“อ่ออ..”
ชานซองฮยองงั้นหรอ.. เป็นผู้ชายที่มีเสน่ห์ดีนะ
แต่ว่า.. ไม่ค่อยอยากจะชอบใครแล้วละ เพราะไอ่คนแจบอมคนเดียวเลย ทำให้ไม่กล้าที่จะชอบใครอีก
“งั้นไปหาอะไรกินก่อนก็ได้ป้ะ ยังไม่เห็นมีใครมาซ้อมเลย”
ยองแจพยักหน้ารับ ทั้งคู่พากันเดินออกจากโรงยิมแต่วันนี้โชคคงไม่เข้าข้างร่างเล็กซักเท่าไร เพราะในขณะที่จะก้าวเท้าออกประตูกลับมีใครคนหนึ่งเดินเข้ามาขวางเอาไว้ซะก่อน คนที่เขาพึ่งเจอเมื่อกี้พร้อมกับทีมบาสในรุ่น
“ไหงมาอยู่ที่นี่ได้ละ ตุ้ดอย่างนาย”
เจอหน้ากันยังไม่ได้ทันได้กระพริบตาแจบอมก็ออกปากหาเรื่องอีกแล้ว ยองแจเบือนหน้าหนีไม่ตอบโต้ พยายามจะเดินแทรกออกไปแต่คนตรงหน้าก็ยกแขนขึ้นกั้นทางออกเอาไว้ซะก่อน
ภาพตรงหน้าทำเอาแบมแบมใจเสียเล็กน้อย ไม่ชอบที่จะต้องเห็นยองแจถูกแกล้งแบบนี้เลย แต่ทำไงได้รุ่นน้องอย่างเขาจะทำอะไรได้ แต่ก็ไม่อยากให้เพื่อนตัวเองถูกแกล้งแบบนี้หรอกนะ
“เอ่อ…พวกผมขอออกไปหน่อยได้ไหมฮะ”
ออกปากต่อรองแทน พร้อมกับหันไปสบตาคนอื่นๆที่มากับแจบอมเพื่อขอความเชื่อเหลือ ยูคยอมหนึ่งในทีมบาสแตะไหล่แจบอมเบาๆเป็นเชิงขอร้อง พวกเขารู้ว่าพี่ชายตัวเองเป็นคนยังไง พวกเขารู้ว่าพี่ชายตัวเองชอบหรือไม่ชอบอะไร และไม่ได้เห็นด้วยกับสิ่งที่แจบอมทำซักเท่าไร หลายครั้งที่พยายามพูดให้เลือกหาเรื่องยองแจ แต่ก็ไม่เป็นผล
“ก็ออกไปสิ”
แจบอมขยับตัวเปิดทางให้แบมแบมเดินออกไป แต่ไม่ใช่กับยองแจ สายตาคมจ้องนิ่งไปที่ใบหน้าหวานที่กำลังเบือนหน้าหนีเขาอยู่ เขาไม่ชอบที่ยองแจทำตัวเมินเขาแบบนี้..
นั้นทำให้แบมแบมต้องเงียบไป ยองแจถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาสบตากับคนตรงหน้าตรงๆ มองลึกเข้าไปในตาที่ไม่เคยเข้าใจ
“..เป็นรุ่นน้องตั้งเชื่อฟังรุ่นพี่ใช่ไหม”
“….”
คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน อะไร จะมาไม้ไหนอีกละเนี่ย.. คนตัวโตยกยิ้มมาน้อยๆ ราวกับว่ากำลังคิดเรื่องสนุกๆได้ เจ้าตัวเอี้ยวตัวหลบให้เพื่อนๆในทีมเดินเข้าไปในยิมก่อน
“ฉันหิว”
ร่างสูงพูดสั้นๆ ก่อนจะเดินแทรกตัวชนไหล่บางเข้าไปในโรงยิม ยองแจเซไปด้านหลังเล็กน้อยเพราะแรงกระแทก
“…..”
“หมอนั้นหมายความว่าไง..”
.
.
.
.
“ต้องซื้อไปให้จริงๆหรอ”
“ทำไงได้”
“นายไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้นะ”
“ถ้าไม่ทำเดี๋ยวก็หาเรื่องแกล้งกันอีก ไม่เอาด้วยหรอก”
แบมแบมเดินตามยองแจที่กำลังเลือกซื้อขนมปังกับขนมน้ำอีกนิดหน่อยไปให้แจบอม มันจะไม่เกินไปหน่อยหรอ แค่ซื้อข้าวกล่องอย่างเดี๋ยวก็พอแล้วมั้ง ไม่เห็นต้องซื้อหลายอย่างแบบนี้เลย
“ยังตัดใจไม่ได้อีกหรอ ทำไมต้องซื้อให้เยอะแยะแบบนี้ด้วย”
“ป่าวซะหน่อย ใครจะไปรู้ว่าหมอนั้นชอบกินอะไร”
ไม่รู้ว่าจะมาไม้ไหน ถ้าเกิดซื้อไปแล้วไม่ถูกใจแล้วโมโหใส่จะทำยังไง เดี๋ยวก็ได้หาเรื่องกันอีก ซื้อไปแบบนี้แหละมันต้องมีที่ชอบบ้างแหละน่า
กลายเป็นคนที่กลัวแจบอมไปตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ แค่นี้ก็ทำให้คนเกือบครึ่งค่อนโรงเรียนไม่อยากจะยุ่งกับยองแจตามไปด้วยแล้ว เพราะอิมแจบอมไม่ชอบ เหอะ.. มีอิทธิพลเหลือเกินนะ
“แค่นี้ละกัน”
“อือ”
ทั้งคู่เดินกลับเข้ามาในโรงยิมอีกครั้ง แต่คราวนี้มีคนซ้อมเยอะขึ้นอย่างให้ได้ชัด ร่างสูงสะดุดตาของชานซองกำลังยืนคุมทีมตัวเองให้เล่นไปตามเกมส์ที่ได้วางแผนกันไว้ และจุนโฮที่นั่งเฝ้าอยู่ถัดไปไม่ไกลนัก
“ชานซองฮยองหล่อชะมัด ว่าไหม”
แบมแบมโพล่งขึ้นมา เพราะนานๆทีจะได้เห็นชานซองในมาดนี้ ผิวขาวกับรูปร่างสูงใหญ่ลงตัวเวลาอยู่ในชุดซ้อมแบบนี้แล้วนับว่าน่าหลงไหลไม่น้อยเลย
“อืม นั้นสินะ”
ไม่รู้ว่ารุ่นพี่คนนี้มีแฟนรึยัง แต่ว่า.. พี่จุนโฮทำไมต้องมานั่งเฝ้าแบบนี้ด้วยละ
“แบม พี่จุนโฮกับชานฮยองเค้า.. เป็นแฟนกันหรอ”
“ไม่รู้นะ พี่ไม่เห็นบอกเลย ถ้าเป็นแฟนกันต้องบอกฉันแล้วดิ”
“อาา..งั้นหรอ”
ปึก!!
จู่ๆลูกบาสก็ลอยกระแทกเข้ากับแผ่นหลังของยองแจเข้าจังๆ ทำให้เจ้าตัวรีบหันไปหาต้นเหตุทันที ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าใคร แจบอมที่อยู่ในชุดซ้อมไม่ต่างกันเดินมาหยุดอยู่ข้างๆก่อนจะก้มลงเก็บลูกบาสของตัวเอง
“นี่! ทำไมต้องโยนลูกบาสใส่กันด้วย มันเจ็บนะ!”
ยองแจระเบิดอารมณ์ใส่ทันที ว่างมากรึไงซ้อมก็ไม่ได้ซ้อมอยู่ ความอดทนของแต่ละคนมีขีดกำจัด ขอโวยวายหน่อยแล้วกัน
“แล้วมายืนโง่อะไรอยู่แถวนี้ ที่นี่สนามบาสนะ ไม่ใช่ที่ที่นายจะมายืนมองผู้ชายได้ตามใจ”
แล้วเขายืนผิดที่ผิดทางตรงไหน ไม่ได้เข้าไปยืนกลางสนามบาสซักหน่อย!! รอยยิ้มเหยียดที่ร่างสูงส่งให้นั้นยิ่งทำยองแจอารมณ์เสีย ทำแบบนี้มันเกินไปก็ยืนอยู่ริมสนามแล้วแท้ๆ
“นายนี่มัน..”
“ฉันบอกกี่ครั้งแล้วว่าฉันเป็นรุ่นพี่ นายควรจะมีมารยาทในการเรียกฉันให้ดีกว่านี้”
“ฉันไม่เคยมองนายว่าเป็นรุ่นพี่หรอกนะ..”
“อ่า..จริงสิ นายชอบฉันนี่นา ใช่ไหมยองแจ..”
ใบหน้าหวานรู้สึกร้อนขึ้นมาทันที ไม่เคยมีครั้งไหนที่ทำให้อยากตรงเข้าไปต่อยปากคนตรงหน้าขนาดนี้ แก้มเนียนขึ้นสีฝาดลามไปถึงหู ไม่รู้เพราะคำพูดแบบนั้นหรือเพราะท่าทีกวนประสาทของคนตัวโตกันแน่
“ฉัน ไม่ ได้ ชอบ นาย แล้ว!!”
เสียงหวายโวยวายเสียงดัง เน้นย้ำทุกคำเพื่อปฏิเสธข้อกล่าวหาพลางยัดถุงขนมในมือให้กับอีกคน แต่ทว่าแจบอมกลับยืนเฉยแทนที่จะรับถุงขนมมา
“งั้นหน้าแดงทำไมละยองแจ..”
“นะ..หน้าแดงไม่ได้แปลว่าฉันชอบนายซักหน่อย!”
รีบแก้ตัวและวางถุงขนมเอาไว้บนพื้นก่อนจะหันหลังเดินหนีไปแต่ก็ช้ากว่าอีกคน แจบอมคว้าข้อมือบางเอาไว้ได้ก่อน
“ซื้อมาแล้วจะเอาทิ้งไว้ตรงนี่เนี่ยหรอ”
“จะเอาไปให้หมาที่ไหนก็ตามใจนาย!”
แบมแบมที่ยืนดูอยู่เริ่มพะว้าพะวงเพราะไม่เคยเห็นแจบอมทะเลาะกับยองแจแบบจังๆซักที แล้วคนในทีมหายไปไหนหมดเนี่ย ไม่รู้เลยรึไงว่าแจบอมกำลังทำตัวเป็นหมาบ้าอยู่แบบนี้เนี่ยย
ตัดสินใจส่งสายตาให้พี่ชายตัวเอง ความจริงมันก็ไม่น่าเป็นห่วงเท่าไรหรอ แจบอมไม่ได้ทำอะไรรุนแรงขนาดนั้น แต่ไม่ชอบนี่ แบบนี้ต้องฟ้อง! และดูเหมือนว่าสัญญาส่งสายตาเขาจะได้ผล
ชานซองฮยองกำลังเดินมาทางนี้ เพราะเหมือนพี่จุนโฮสั่งให้มา
“ไง.. ทำอะไรกันอยู่หรอ”
เสียงทุ้มของร่างสูงเอ่ยขึ้นเบาๆ ชานซองหรี่ตามองแจบอมที่กำลังขืนข้อมือเล็กของยองแจไว้ เจ้าตัวเดินมาคว้าข้อมือบางเอาไว้อีกข้างก่อนจะออกแรงดึงเข้ามาหาตัวเองเบาๆนั้นทำให้แจบอมจ้องชานซองเขม็ง
“พอดีว่าจุนโฮอยากคุยกับยองแจน่ะ ฉันขอยืมตัวก่อนได้ไหม”
พูดเสียงเรียบบวกกับสายตาคมที่จ้องเจ้าของผมสีควันบุหรี่ด้วยท่าทางที่ไม่เป็นมิตรเท่าไร แค่ต้องการยั่วโมโหให้แจบอมเลิกยุ่งกับยองแจซักทีซึ่งมันก็ได้ผล เพราะเจ้าตัวยอมปล่อยคนตัวเล็กเอาง่ายๆ แต่ประโยคที่พูดออกมามันก็ทำให้ยองแจตกใจอยู่ไม่น้อย
“คือผมไ..”
ยังไม่ทันได้พูดอะไรต่อ ชานซองกระตุกข้อมือเล็กให้เดินออกมาพร้อมกับส่งสายตาให้แบมแบมเดินออกมาจากตรงนั้นด้วย ชานซองพาทั้งคู่ให้เดินมานั่งลงข้างๆจุนโฮก่อนจะเดินออกไปคุมทีมเหมือนเดิม แบมแบมถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่..
“ไงละ ไปกวนอะไรหมอนั่นเข้าละ”
พี่ชายหน้าหวานเอ่ยถามขึ้นพร้อมเสียงหัวเราะเบาๆ ก็ท่าทางของน้องชายที่พยายามส่งสายตาเรียกเมื่อกี้มันดูตลกไม่น้อยเลย
“ก็แจบอมนะสิ ชอบหาเรื่องยองแจตลอดเลยอะจุนโฮ!”
ได้ทีก็รีบฟ้องพี่ชายตัวเอง เพราะมันจะมากเกินไปแล้วทำไมไม่ต่างคนต่างอยู่ไปซักที
“งั้นหรอ.. ยองแจ ไปทำอะไรให้เขาละเรา”
จุนโฮยื่นหน้ามาถามยองแจที่นั้งอยู่ข้างๆแบมแบมอีกที
“อะ..อ่อ ป่าวฮะ”
ยิ้มเจื่อนส่งไป จะให้ตอบว่าอะไรละ เพราะบังเอิญไปชอบแจบอมเข้าให้ แต่เจ้าตัวไม่พอใจก็เลยโดนเกลียดอย่างงั้นหรอ
จุนโฮยิ้มและยื่นน้ำเย็นๆให้ทั้งคู่ดื่มแทน เอาเป็นว่าถ้าน้องไม่อยากตอบก็ยังไม่เซ้าซี้ก็ได้ ชวนคุยเรื่องทั่วไปเรื่อยๆ รอเวลาชานซองซ้อมเสร็จ ไม่นานคนตัวสูงเจ้าชายประจำโรงเรียนก็เดินเข้ามานั่งลงข้างๆจุนโฮ ยองแจลอบมองใบหน้าเปื้อนยิ้มชวนมอง จมูกโด่งเป็นสัน ปากหยักและสายตาทรงเสน่ห์แบบนั้นอีก
หล่ออย่างที่แบมแบมว่านั้นแหละ..
จุ้บบ..
o-o!!!
จู่ๆชานซองก็โน้มจัวเข้าไปจุ้บปากคนตรงหน้าแบบไวๆ ถ้าใครไม่ทันสังเกตุก็อาจจะไม่เห็น จุนโฮหน้าขึ้นสี แดงลามไปถึงหูก่อนจะใช้กำปั้นเล็กทุบเข้าที่ไหล่หนาเบาๆ รีบดึงสายตาออกจากรุ่นพี่ทั้งสองก่อนที่จะเขินตามไปมากกว่านี้
อ๋าาา.. ชานซองฮยองคงมีคนรู้ใจแล้วสินะ..
แต่ว่าเมื่อกี้มันน่าเขินชะมัด ให้ตายเถอะ..
“ฉันว่าฉัน.. กลับก่อนนะแบมแบม”
เพราะเหมือนว่าชานซองจะซ้อมเสร็จแล้ว เดี๋ยวแบมแบมกับจุนโฮก็ต้องกลับบ้านด้วยงั้น เพราะงั้นจึงของตัวกลับก่อน ขืนอยู่ต่ออาจจะเห็นภาพแบบนั้นอีกก็ได้..
.
.
.
ยองแจเดินออกมาจากโรงยิม สายตาสอดส่องหาคู่กรณีก่อน ไม่รู้ว่ายังอยู่แถวนี้อีกรึป่าว เหมือนว่าทีมของแจบอมจะซ้อมอยู่สนามด้านนอกเพราะในโรงยิมไม่มีทีมรุ่นน้องซ้อมอยู่เลยมีแต่ทีมโรงเรียน คนตัวเล็กหันซ้ายหันขวาก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของไอ่คนผมสีควัน ก็ดี..
สาวเท้าเดินไปตามทางเรื่อยๆ หอพักอยู่ไม่ไกลจากโรงเรียนยองแจจึงใช้วิธีเดินไปกลับโรงเรียนทุกวัน ก็เป็นเด็กต่างจังหวัดนี่นา เข้ามาเรียนในโรงเรียนใจกลางโซลแบบนี้ก็ต้องประหยัดค่าใช้จ่ายให้มากที่สุด
ตึก ตึก ตึก.. เสียงฝีเท้าของใครบางคนที่เดินตามมาด้านหลัง ทำให้ต้องหันควับไปมอง แต่ก็ไม่มีใคร...
ปึกก!!
จังหวะที่หันกลับมาทำให้ร่างเล็กชนกับใครบางคนเข้าอย่างจัง
“อู้ยยย..ขอโทษฮะ”
เงยหน้ามองพลางรีบเอ่ยปากขอโทษ แต่พอเห็นว่าเป็นใครที่เดินชนแล้ว อยากจะขอคำขอโทษเมื่อกี้คืนให้หมดเลยทีเดียว
“เป็นอะไร ช่วงนี้ซุ่มซ่ามนักนะนาย”
“แล้วใครใช้ให้นายมายืนขวางทางเดินอยู่ได้ตลอดเวลาเล่า!!”
คลำหัวตัวเองป้อยๆเพราะแรงกระแทกเมื่อกี้
“เดินไม่ดีเอง จะมาโทษฉันได้ไง”
แจบอมอยู่ในสภาพเหงื่อท่วมตัว น่าจะกำลังซ้อมเสร็จในมือถือขวดน้ำ ขวดที่เขาซื้อให้นั้นแหละ.. ปากอิ่มเบะออกเล็กน้อย ก่อนจะเบี่ยงตัวหนีไปอีกทาง รีบกลับดีกว่า ไม่อยากอารมณ์เสียก่อนกลับบ้านหรอกนะ
“เดี๋ยว”
ฝ่ามือหนาคว้าข้อมือบางเอาไว้อีกครั้ง วันนี้หมอนี่เป็นอะไรนักหนาเนี่ย ทำไมชอบมารุ่มร่ามกับตัวเขาจัง
“อะไรเล่า!”
“จะกลับแล้วหรอ”
“ห้ะ?”
ปกติไม่ค่อยได้ยินปกติที่คนทั่วไปใช้พูดคุยกันจากปากคนตรงหน้าซักเท่าไร
“ทำหน้าโง่เหมือนคนเห็นผีซะได้”
..เห็นไหมละ มีประโยคปกติแค่ไม่กี่ครั้งก็กลับมาปากเสียเหมือนเดิม
“นี่.. ถ้าเกลียดกันมากก็เลิกยุ่งวุ่นวายซักที นายจะได้ไม่ต้องทนเห็นหน้าโง่ๆให้อารมณ์เสีย”
ไม่เข้าใจว่าถ้าไม่ชอบและจะมาทำแบบนี้ทำไม ดึงมือตัวเองออกจากมือหนาก่อนจะเดินเบี่ยงหนีไปอีกทางทันที..
“กลับด้วยดิ”
ห้ะะะ!!
น้ำเสียงที่พูดออกมานิ่งๆทำเอายองแจหยุดกึก บ้าไปแล้ว นี่โดนแกล้งจนหูเพี้ยนไปแล้วแน่ๆ เมื่อกี้อิมแจบอมบอกว่าจะกลับด้วยงั้นหรอ..
ค่อยๆหันกลับมาช้าๆ จ้องมองคนที่ยืนทำหน้ากวนประสาทอยู่ด้านหลังด้วยความไม่เข้าใจ
ความคิดเห็น