Kakikomi Academy (รับวิจารณ์ทุกอย่าง)

ลำดับตอนที่ #28 : [ผลตรวจรายงาน l อาจารย์โมโมะ] Civil War's Diary...สงครามและความรัก

สวัสดี และขอโทษที่ช้าค่ะ

ให้ตายเถอะ! โมโมะรู้สึกงานนอกสถาบันรัดตัวมาก เลยช้าไปนิด แถมนี่เป็นความสะเพร่าของโมโมะเองค่ะ ที่ลืมใส่ว่า โมโมะไม่รับแนวสงคราม

เอาเป็นว่า ไหนๆ ก็ส่งมาแล้ว เราขออนุญาตวิจารณ์แค่เรื่องภาษานะคะ ขอโทษจริงๆ ค่ะ

ก่อนอ่าน โมโมะขอบอกไว้ก่อนนะคะว่าโมโมะอ่านตั้งแต่ได้งานใหม่ๆ ซึ่งห่างมาเกือบๆ สองเดือน (ขออภัยในความอู้อีกครั้ง) ผู้เขียนอาจจะได้ปรับไปบ้างแล้ว ยังไงก็ขออภัยล่วงหน้านะคะ

การใช้ภาษา

ผู้เขียนรู้จักการเว้นวรรคค่ะ จุดนี้ค่อนข้างน่าชื่นชม มีนักเขียนจำนวนไม่น้อยเลยที่บรรยายมาซะดี แต่พลาดเรื่องการเว้นวรรค การเคาะย่อหน้า ซึ่งจะไม่ขอพูดอะไรมากเนื่องจากทำได้ดีอยู่แล้ว

เรื่องการใช้คำบรรยาย/คำฟุ่มเฟือย มีได้แต่ไม่ควรมาก ซึ่งในบางบท บางย่อหน้า นักเขียนทำได้ดีแล้ว แต่บางย่อหน้ายังรู้สึกว่ามันเยอะเกินไป เช่นเวลาอธิบายรายละเอียดของเหตุการณ์ มันควรจะเป็นศัพท์ที่คนอ่านอ่านแล้วเข้าใจได้ง่ายที่สุด ไม่ต้องนั่งแปลไทยเป็นไทยอีกที แต่ถ้าเรื่องอธิบายสถานที่นั้นยังพอใช้คำฟุ่มเฟือยได้อยู่บ้างเล็กน้อย แต่ก็ไม่ควรมากเกินไป

จุดที่เป็นช่องโหว่สำคัญของสำคัญของเรื่องนี้คือ ผู้เขียนต้องการให้ธีมการบรรยายของเรื่องเป็นในรูปแบบของไดอารี่ ซึ่งการเขียนไดอารี่คือ การคุยกับตัวเอง การบ่นให้สมุดฟัง เน้นสื่ออารมณ์มากกว่าการบรรยายเหตุการณ์ บรรยายสถานที่ จะต้องบันทึกในเรื่องที่คนบันทึกรู้อยู่แล้วเท่านั้น มันจะออกมาในรูปประมาณว่า

วันนี้เหนื่อยจังเลย แม่บังคับให้ฉันย้ายไปแอลไพเนีย น่าเบื่อเป็นบ้า อยู่เบอร์ลินก็ดีอยู่แล้ว ทำไมต้องย้ายไปอีกก็ไม่รู้ ประเทศแอลไพเนียอะไรนั่นเล็กกว่าเมืองเบอร์ลินที่ฉันอยู่มาตั้ง 11 ปี แถมอยู่ติดกับรัสเซียชนิดที่ว่าเดินออกจากคราสโนดาร์ก็เจอชายแดน มันก็เหมือนๆ กับย้ายไปรัสเซียนั่นแหละ ..........(บลาๆๆๆ อะไรก็ว่าไป)

แต่ที่เห็น ผู้เขียนกำลังบรรยายแบบนิยายทั่วๆ ไป ที่เติมวันที่เพิ่มขึ้นมาเฉยๆ นอกจากจะบรรยายบทพูดละเอียดยิบ บรรยายแม่แบบเหมือนไม่เคยรู้จักแม่ตัวเองมาก่อน บรรยายเหตุการณ์ได้เป็นฉากๆ แล้ว ยังบรรยายในสิ่งที่คนเขียนบันทึกไม่น่ารู้ด้วย

หากคนเขียนนึกภาพไม่ออก ไปลองอ่านเรื่อง แอน แฟรงก์ ดูก็ได้ค่ะ แนวบันทึกสงครามเหมือนกัน แต่จะเห็นว่า แทบไม่มีการบรรยายสถานที่เลย นอกจากสถานที่ที่ไปเจอมาใหม่ การบรรยายบทพูดยิ่งไม่มี หรือถ้ายังนึกไม่ออกอีก ลองเขียนบันทึกประจำวันดูเองเลยค่ะ แล้วดูว่าปกติแล้วเขาเขียนบันทึกกันยังไง

หรือถ้าไม่อยากแก้มาก จะลบพวกวันที่ไปเลย แล้วเขียนเป็นนิยายปกติไปเลยก็ได้ แต่โมโมะไม่ค่อยอยากแนะนำวิธีนี้เท่าไหร่นะคะ เพราะความจริงแล้ว การเขียนนิยายแนวสงครามให้เป็นบันทึกนั้นค่อนข้างมีเสน่ห์ทีเดียว

สุดท้าย เรื่องอารมณ์ร่วมของผู้อ่าน จุดนี้คือจุดที่นักเขียนยังสร้างมันขึ้นมาไม่ได้ หรือสร้างได้น้อย เหมือนคนอ่านได้อ่านเหตุการณ์ ไม่ใช่นิยาย คนอ่านรู้ว่า เดี๋ยวพวกนั้นจะรบกัน ตอนนี้กำลังหนีอยู่ แต่ไม่ลุ้นเลยว่า เฮ้ย! จะหนีสำเร็จไหม จะรอดไหม มันทำให้นิยายขาดความน่าติดตามค่ะ จุดนี้นักเขียนอาจใส่อารมณ์ขอตัวละครเพิ่มเติม สร้างเหตุการณ์ที่ทำให้ตัวเอกเกือบไม่รอด แต่ก็รอดมาได้ เพื่อเพิ่มความตื่นเต้นค่ะ

อนึ่ง โมโมะเป็นนักวิจารณ์มือใหม่ที่อาจขาดประสบการณ์ไปอยู่มาก หากมีอะไรผิดพลาดไปต้องขออภัยด้วยค่ะ

ปล. โมโมะเพิ่งเห็นว่าท่านเปลี่ยนคนวิจารณ์เป็นอาจารย์เชน ซึ่งเป็นพฤติกรรมที่ไม่ควรทำนะคะ
เพราะตั้งแต่วันรับงาน โมโมะก็เริ่มอ่านงานของคุณแล้ว
โมโมะเตือนไว้แล้วว่าโมโมะเป็นคนที่วิจารณ์ช้า หากรอไม่ได้ก็ไม่ควรสั่งตั้งแต่แรก
อาจารย์ทุกท่านไม่ได้ว่างมาอ่านงานของนักเรียนนะคะ เราจะอ่านแค่งานที่ตัวเองได้รับเท่านั้น
หากอาจารย์อ่านแล้ว เริ่มวิจารณ์แล้ว แต่นักเรียนกลับไปเปลี่ยนอาจารย์ส่ง มันทำให้อาจารย์ต้องเหนื่อยฟรีค่ะ
นักเรียนจะเปลี่ยนอาจารย์ได้ก็ต่อเมื่อ รายชื่องานของนักเรียนยังไม่อยู่ในลิสต์รับงานที่หน้าแรกค่ะ
ขอบคุณที่เข้าใจ


 

  

แบบฟอร์มรับงาน

ชื่อ :
บทวิจารณ์เป็นอย่างไรบ้าง :
ให้เครดิตโรงเรียนเราด้วยได้ไหม :
ขอบคุณที่ไว้ใจให้อาจารย์ตรวจรายงาน หวังว่าจะมีโอกาสได้ตรวจให้ใหม่นะ :


THX4Theme: STAR THEME