คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #27 : SO WHAT? CHAPTER 26 CUT SCENE
SO WHAT?
CHAPTER 26
“ทำไมไม่มีคนมารุมแย่งฉันเหมือนนายบ้างนะ” ฉันหันไปมองเซฮุนที่จับมือไว้แน่นเขาขมวดคิ้วแล้วมองฉันเหวี่ยงๆ “น่าจะมีใครต่อยกันแย่งฉันจากนายบ้าง” การที่มีใครทำอย่างนั้นน่ะฉันอาจจะถูกมองว่าเป็นนางร้ายก็ได้แต่กับตัวเองฉันคิดว่า ชอบที่จะมีสักคนแย่งเรา
“ก็เธอมันไม่ชัดเจน และรู้ไว้เลยนะว่าฉันต่อยมาหลายรายแล้ว” หือ...
“จริงอ่ะ ใครบ้างๆ”
“เธอไม่ต้องรู้หรอกยู เข้าข้างในเถอะ” ทำไมฉันถึงรู้ไม่ได้ละวะ
ฉันเดินตามแรงจูงของเซฮุนฝ่าฝูงซอมบี้ที่ตะโกนก่นด่าอยู่หน้าสตูดิโอถ่ายแบบวันนี้เขาพาฉันมาทำงานด้วยเพราะอะไรไม่รู้แต่ช่างเถอะยังไงๆลู่หานก็ไม่มีงานให้ทำอยู่แล้วถึงแม้จะบอกไปว่าจะคิดแบบให้ก่อนหมอนั้นก็ปฏิเสธอยู่ดี
“พี่ฮะ คนนี้ยูภรรยา” เซฮุนพาฉันเดินมาข้างผู้หญิงคนหนึ่งที่ฉันจำได้ดีว่าเธอคิดอกุศลกับเขาตอนนั้นไง ที่สไกป์คุยกันแล้วยังจะโชว์...เฮ้อช่างเถอะ
“หรอ...สวัสดีค่ะฉันโซฮยอน” ฉันพยักหน้า ไม่มีกิริยาความเป็นผู้ดีมีมารยาทหรืออ่อนโยนยิ่งกว่าแม่อะไรเทือกนั้นแน่ เพราะอีกคนดูไม่เป็นมิตรเอาซะเลย “ทำไมเธอถึง ไม่ปล่อยให้อนาคตเขาดีกว่านี้ละ”
เธอพูดหลังจากที่เซฮุนเดินเข้าไปแต่งตัวในห้องส่วนฉันและผู้จัดการของเขายืนอยู่ที่มีคนถือกล้องมากมายและฉากสีขาวทำไมถึงต้องมองหัวจรดเท้าแล้วเหยียดๆกันด้วยละวะฉันโมโหขึ้นมาใครจะรับผิดชอบแล้วไอ้ที่ถามมาน่ะฉันจะตอบยังไง
“เอ่อคุณค่ะเชิญนั่งด้านนี้ก่อนค่ะ” สตาฟเดินมาทางเราสองคนฉันจึงเดินตามไปแล้วต้องหันไปเชือดเฉือนกับยัยคนข้างๆต่อ
“ที่ฉันถามไม่ตอบหน่อยหรอ”
“จะยังไงก็ว่ามาเลยดีกว่า ฉันมีหูพอฟังคนอื่นรู้เรื่องนะ” ฉันหันไปบอกใบหน้าเธอแดงมากบวกกับเครื่องสำอางแล้วฉันพอรู้ว่าโกรธอยู่
“เธอควรจะปล่อยให้เขามีอนาคตในวงการมากกว่าการเป็นนายแบบ” เธอหันมาหาฉันแล้วยิ้มอย่างสวยงาม “สักหกสิบล้านเธอว่าไง สนใจไหม” ถ้าฉันตะโกนออกไปว่ารถที่ขับและบ้านที่อยู่มีมูลค่ามากกว่าที่ดินทั้งเขตนี้จะว่าไงนะ
“สนนะแต่น้อยไป”
“น้อยหรอ...? อย่างเธอน่ะได้แค่นี้ก็เยอะแล้วน๊า” อย่ามาทำเป็นพูดดีเลย เซฮุนทำงานกับคนแบบนี้ได้ยังไงวะ
“ลองไปคุยกับพ่อฉันไหมค่ะ?” เธอยิ้มออกมาอย่างพอใจก่อนจะพยักหน้าตกลง ทีนี้เจ้ก็จะได้รู้ว่าอะไรที่น้อยจริงอะไรที่เยอะจริง
อยากจะบอกพ่อว่าจะพาแมวน้อยเข้าบ้านช่วยถอนขนที่ร่วงอยู่แล้วให้เธอหน่อยได้ไหมค่ะ
ฉันเบือนหน้าหันไปสนใจเซฮุนต่อ...เขาเดินออกมาอยู่ที่ฉากสีขาวนั้นพร้อมกับนางแบบตัวเล็ก ไม่จ้างคนที่หุ่นโอกว่านี้วะยัยปลวกนี่มันเป็นปลิงหรือไงกัดไม่ปล่อยพูดก็ไม่ฟังฮานิกอดรอบคอเซฮุนแล้วหันมาทางกล้องหน้าเผอิญว่าฉันนั่งอยู่มุมสายตาเธอพอดีไง
“น่ารักเนอะเธอว่าไหม ฉันคิดว่าเธออาจถูกสองคนนี้สวมเขาก็เป็นได้นะ”
“ฉันมีเขาของยมทูตอยู่ไม่มีอะไรสวมได้หรอกค่ะ” คงจะรู้นะว่ายมทูติมีหน้าที่อะไรอย่าให้ฉันตอกแล้วจะเหวอกู้ไม่กลับแบบนี้ “เงียบไว้เถอะ เก็บเสียงไว้คุยกับพ่อฉันยังดีกว่า”
“โอเค เงินมากขนาดนั้นเป็นใครก็สนและพ่อเธอคงไม่ต่าง” เศษเงิน? มาคิดดูแล้วมันก็เพื่ออนาคตเซฮุนแต่ต้องไม่ใช่แบบนี้ ฉันปล่อยให้เขาเลือกเองและเซฮุนก็เลือกแล้วถ้าจะเปลี่ยนใจในอนาคตฉันก็ไม่ว่าแต่ก็คงได้ดร่ามาอีกครั้ง
กอด ลูบ คลำ เหลืออะไรอีกที่ตากล้องยังไม่ถ่ายฉันจะได้เตรียมใจไว้หมอนี่ลากฉันมาดูตัวเองถ่ายแบบก็นางชะนีที่ฉันเกลียดขี้หน้า อย่าลืมว่าฮานิเคยเหยียบเท้าฉันไว้ตอนนั้นและก็บอกไปแล้วว่าไม่ได้เจ็บฟรี งานเสร็จออกสตูจะเอาให้เลือดออกเลยยั่วโมโหเก่งนัก
“ไม่โกรธหรอ ดูสองคนจะถึงเนื้อถึงตัวนะ” ป้าโซฮยอนต้องการอะไรหรอค่ะ
“ไม่เห็นหรือไง ว่าที่ทำอยู่เขาเรียกว่างาน”
“ใจกว้างจังนะ” ถ้ารู้จักฉันดีกว่านี้จะพูดไม่ออกเลยแม้แต่ที่น้ำขังยังแคบไม่เท่าใจฉัน
สามชั่วโมงผ่านไปงานเสร็จแล้วเซฮุนยังไม่ออกมามีเพียงฮานิที่ฉันเห็นแว๊บๆเธอจงใจหลบฉันและผู้หญิงสวยข้างๆก็ใส่สีไม่หยุดน่ารำคาญไม่รู้ว่าไปสรรหาคำยุแยงมาจากไหน
“เหนื่อย...” เซฮุนนั่งลงข้างๆแล้วซบใบหน้าลงที่คอฉัน คนมองเต็ม!
“นางแบบที่ไหนเซฮุน”
“แฟนครับ กลับกันเลยไหมเธอหิวหรือเปล่า” ฉันส่ายหน้าแล้วมองตาสายตาเขาไปยัยอีกคนข้างๆ
“ผู้จัดการนายจะไปบ้านฉันนะ”
“ไปทำไมฮะพี่” เขาหันไปถามแต่เธอกลับยิ้มตอบเซฮุนเลยมองมายังฉันแทน “ว่าไง”
“เธอเสนอเงินหกสิบล้านให้ฉันปล่อยนายมีอนาคตที่ดี ฉันเลยบอกเธอว่าให้ไปคุยกับพ่อฉัน แค่นี้เอง” เป็นไงละผู้จัดการคนสวย...
“เธอ!” ฉันไม่ชอบโกหกบอกแล้ว ยิ่งเพื่อให้คนอื่นดูดีหรือแอบแฝงฉันยิ่งไม่ทีทางจะทำ
“ยู...” เขามองฉันแล้วดีดเข้าที่หน้าผาก “พี่จะไปไหม”
“ไปอยู่แล้วฉันคำไหนคำนั้น”
“ผมถามพี่แล้วนะ อย่าลืมโทรไปบอกรักครอบครัวและหนุ่มของพี่ละ”
“ทำไมฉันต้องทำอย่างนั้นกับแค่ไปคุยกับพ่อแฟนนาย เงินนั้นมันมากเกินกว่าที่ใครเขาจะเสนอให้กันนะเซฮุน” ยังไม่จบอีก
“แต่ผมรักเธอ แล้วพี่คิดจะทำอย่างนี้แฟนผมไม่หนักใจหรอ” ไม่เลยสักนิดสนุกดีออก
“นายควรจะรุ่งกว่านี้เซฮุน” สองคนยืนทะเลาะกันมีฉันนั่งดูอย่างใกล้ชิดติดขอบสนามและช่างภาพยืนมองกันอยู่ “นายจะเอาตัวเองไปไว้กับผู้หญิงคนเดียวได้ไง!”
“ลาออกเลยดีไหม ผมฉีกสัญญาแล้วจะจ่ายค่าปรับให้”
“นาย!! เงินที่นายมีก็มาจากฉันทั้งนั้น ฉันพานายมายืนอยู่จุดนี้นะเซฮุน สำนึกบุญคุณซะบ้าง” แรงไปแล้ว...ฉันยืนแทรกกลางระหว่างสองคนแล้วดันเธอออกห่างจากเขา ฉันหันกลับไปมองเซฮุน
“ฉันจัดการให้ได้ถ้านายขอ” ฉันถามเขาแต่กลับนิ่งแล้วจับมือฉันไว้แน่น
“เธอคงไม่ได้คิดจะปล่อยฉันหรอกนะ” อย่ากลัวไปเลย...
“ขอสิ”
“จัดการให้ที” แค่นี้ก็จบฉันหันไปมองช่างภาพที่กดซัตเตอร์เขาลดกล้องลงทันทีแล้วมองฉันหวั่นๆ
“ถ้าระรานเขาเกินขอบเขตที่ควรจะเป็นไปตามข้อตกลงฉันจะปล่อยให้เป็นหน้าที่ของศาลส่วนเรื่องข้อเสนอของคุณ เก็บเงินไว้แล้วดูแลตัวเองให้ดีถ้ามันมากเกินไปกว่านี้ฉันจะไม่ทำแค่พูด หวังว่าคุณจะรับฟังและเข้าใจสิ่งที่ฉันสื่อนะ”
เรากลับมาที่บ้านไม่พูดกันสักคำฉันไม่รู้ว่าจะพูดอะไรส่วนเซฮุนเป็นอะไรก็ไม่รู้จากที่เขาชอบเดินตามฉันกลายเป็นฉันที่ต้องเดินตามเซฮุน รู้ถึงความรู้สึกเขาทุกวันก็ตอนนี้แหละพ่อยืนมองเราแล้วเดินหนีไปมันเดินขึ้นห้องฉันก็ขึ้นไปด้วยพอจะจับตัวหน่อยก็เหวี่ยงตาใส่
“เซฮุน”
“...” หยิ่ง
“โอเซฮุน”
“...” หยิ่งนักหรอวะ
“ฮุน...” ฉันจับแขนเขาไว้แต่กลับถูกสะบัดออกเซฮุนกระโดดลงเตียงแล้วนอนคว่ำหน้าจะว่าโกรธ แล้วมันเรื่องอะไร หรือหิวก็กินแล้วนิ เซฮุนเป็นบ้าอะไร
“...”
“เซฮุน...” อย่าให้ฉันใจร้อนนะเว้ยความอดทนยิ่งไม่สูงเท่าไหร่อยู่
ฉันจับไหล่เขาแล้วเขย่าเซฮุนหันมามองแล้วทำหน้านิ่งก่อนจะปัดมือฉันออกอีกครั้ง มันใช่ธุระฉันไหมที่ต้องมาตามเรียกอยู่แบบนี้ “เป็นอะไรก็บอกกันสิวะ”
“ไปไกลๆเลย ฉันโกรธเธออยู่” ? ไล่ฉันหรอ
“แล้วโกรธเรื่องอะไร พูดมาดิฉันจะรู้ไหม” ฉันก็งงเป็นนะเว้ย ที่เขาเป็นอยู่มันนิสัยฉันแต่ก่อนหรอเปล่าวะ
“ไม่ต้องมาพูด ไปเลย”
ไม่รู้ว่าเป็นอะไรบอกให้พูดก็ไม่พูด แล้วยังมาไล่กันหนีอีกจะรู้ไหมเนี่ย!!!
เซฮุนนอนหงายแล้วเอามือผลักฉันออกจากเตียงเขาเล่นแรงไปแล้วนะ ฉันกระโดนนั่งทับท้องค่อมเขาไว้แล้วตีเข้าที่ลูกกระเดือกหมอนี่นิ่งไปสักพักก่อนจะจับเอวฉันไว้แน่นคิดอะไรกับฉันหรือเปล่า...
“ง้อเลย”
“อย่านะ เซฮุนนายจะบ่อยเกินไปแล้ว” ฉันแกะมือปลาหมึกออกจากเอวก่อนจะลุกออกจากตัวเขาแล้วนั่งลงข้างๆ
“อย่าขัดสิ ยูเธอง้อฉันเลยนะเว้ยฉันโคตรโกรธเลย” โกรธอะไรฉันยังไม่เข้าใจเลย
“ทำไมต้องง้อด้วยเรื่องอย่างว่าด้วยวะ”
“ไปนอนห้องเธอเลยนะ ฉันไม่ให้เธอนอนด้วยหรอก” นั้นนับว่าเป็นเรื่องดี
“ก็ดี อาบน้ำนอนแล้วก็ฝันดี”
“ไปเลย!”
ไปก็ไปสิฉันจะง้อไหม...
ฉันเดินเข้าห้องตัวเองกลับพบว่า...ผ้าปูเตียง ผ้าห่มปลอกหมอนหมอนถูกเปลี่ยนเป็นสีขาวฝีมือแม่แน่เลยช่างเถอะ ฉันว่าเวลานี้ควรจะอาบน้ำนอนดีกว่าต้องมาคิดเรื่องงี่เง่าบางอย่างของเซฮุนซึ่งฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน
“ยัยยู ฉันนอนไม่หลับ”
“...” ไหนไล่ฉันแล้วกลับมาเกาะเป็นปลิงอย่างนี้ละฉันปล่อยเซฮุนกอดแล้วหลับตาลงอีกครั้งโดยไม่สนใจไอ้คนที่เป่าหูฉันเล่น “นี่ จะนอน”
“นอนไปสี๊” เขาจับฉันพลิกตัวให้หันหน้ามาก่อนจะกอดไว้หลวมๆ “บอกมาคืนนี้อยากได้กี่ครั้ง”
“ออกไปเลย”
“อะไร ฉันจะบอกรักเธอต่างหาก” ถึงหลับตาอยู่ฉันก็พอรู้ไอ้บ้าเอ้ย มือบีบอยู่อย่างนี้ฉันจะนอนหลับไหมฉันดึงมือปลาหมึกออกหน้าอกแล้วตีเข้าที่ใบหน้าอันยิ้มแย้ม
“อย่านะ ฉันปวดหัว เป็นหวัดด้วยออกไป”
“เธอเป็นทุกครั้งเลยนะตอนที่ฉันจะปล้ำเนี่ย” ฉันดันตัวเขาออกแต่แรงกอดรัดกลับมากกว่าเดิม จะสิงกันอยู่ละ เซฮุนกดเปิดไฟที่หัวเตียงแล้วกระโดดมาตะครุบฉันไว้ “คิดว่าจะรอดหรอ”
“อื้อ!” ริมฝีปากชมพูประทับบดจูบเข้ามาอย่างรวดเร็วฉันทุบหลังเซฮุนให้เขาผละออกไปแต่เหมือนว่าจะไม่ได้เรื่องเลยต้องข่วนยังจะนิ่งอีก ฉันรู้สึกเหมือนถูกเขาค่อยๆดูดกลืนลมหายใจไปช้าๆ สมองมันตื๊อไปหมด
CLICK
ò
“ไปให้ไกล”
“...”
“อย่ามาใกล้ฉัน ออกไปเลย” เซฮุนแย่งแก้วน้ำจากฉันแล้วเอาไปกินเองก่อนจะส่งคืนมาไล่แล้วยังอยู่อีก หน้าด้านจริง “ไอ้หน้าด้าน”
เมื่อคืนหลังจากฉันต้องฟาดฟันกับมันเกือบถึงเช้าแล้วรู้ไหมเหตุผลอะไรที่หมอนี่มันงอนเรื่องคือฉันไม่งี่เง่า เซฮุนเลยคิดว่าฉันไม่หวงเขาแล้วยังไงต่อละ ฉันอยากจะฟาดฝ่าเท้าลงหน้าสักสองสามครั้ง ฮึย!!
“ยู ฉันว่าเราควรจะหาวันแต่งงานได้แล้วนะ พ่อเธอจี้ฉันอยู่ทุกวัน” มันไม่ใช่ความต้องการของนายเองหรอเซฮุนอย่ามาอ้างหน่อยเลย
“ไม่แต่งแล้ว”
“อีกสักสิบรอบดีไหม” บ้าหรือยังไง แค่ต้องรบกับเขาทุกวันฉันก็จะเป็นบ้าอยู่แล้ว
“ไอ้บ้า ไปให้ไกลๆเลยฉันตบแน่ถ้าเข้ามาใกล้”
“ตบสิแล้วจะรู้ว่าถูกตบคืนเป็นยังไง” กล้าหรอ
เพี๊ยะ!!
คิดว่าพูดเล่นหรอถึงเดินเข้ามาใกล้ฉันฟาดมือลงบนต้นคอเขาแต่เซฮุนกลับเดินเข้ามาใกล้มากกว่าเดิมทั้งๆที่คอเป็นรอยฝ่ามือสองมือรวบกอดฉันไว้แล้วอุ้มออกมาจากห้องครัวเขาพาฉันไปหลังบ้าน จะทำอะไรน่ะ
“เฮ้ยๆๆ อย่านะนี่โคลนนะ” เมื่อคืนฝนตกไง ถ้าฉันได้ยินไม่ผิดอะนะ
“หอมฉันสักนิดแล้วจะให้อภัย”
“ไม่เอาหรอก น่าเบื่อฉันจะไปทำงานปล่อย” ดื้อวะ
“ไม่ได้ให้เอา ให้หอม...แก้มฉันเนี่ย” ฉันยื่นหน้าเข้าไปใกล้ทั้งที่อยู่ในอ้อมกอดของเซฮุนอยู่ก่อนจะตบฝ่ามือเข้าใบหน้าสักป๊าบ
“ฮ่าๆๆ อื้อ!!” เขาผละจูบออกแล้วมองฉันก่อนจะปล่อยขาให้แตะกับพื้นโคลนแล้ว...
ตุบ!!
“ย๊า!!! ไอ้เซฮุน”
“สมน้ำหน้า ” ก้นชั้นโอ๊ย เสื้อฉันดำหมดเลย เล่นแรงไปแล้วนะเว้ยแบคฮยอนเดินมาแล้วทำหน้าตกใจเหมือนจะช่วยแต่กลับเกาะไหล่เซฮุนแล้วขำตามมัน
“เจ็บท้อง...” เพียงเท่านั้นเซฮุนรีบถอดรองเท้าแล้วอุ้มฉันขึ้นส่วยแบคฮยอนวิ่งหนีเข้าบ้านฉันรู้สึกจุกยังไงไม่รู้มันบีบแน่นเหมือนมีคนมาบิดที่อวัยวะด้านใน
“เป็นอะไร เจ็บตรงไหน”
“นี่” ฉันชี้ที่ท้องตัวเองแล้วซบลงที่อกเซฮุน โอ๊ยเจ็บ ไส้ขาดแล้วมั้งเนี่ย
“เฮ้ยๆ ห่อตัวก่อน” เขากลับมาพร้อมผ้าสีขาวผืนใหญ่เซฮุนเอามันมาห่อตัวให้ฉันแล้วพาขึ้นห้อง...
...
ไม่ใช่บ้าน? ที่ไหน? ฉันลุกขึ้นกลับเห็นที่คุ้นตาแต่ไม่ใช่ที่บ้านตัวเองกลับกันที่นี่บ้านเซฮุน มาได้ยังไงฉันมองไปข้างๆก็พบกับเจ้าของรอยยิ้มอันสวยงามดั่งดอกไม้บานในหน้าร้อน อี๋ป๋อไงละ น้องหมอนั้น
“เซฮุนมีงานด่วน แบคฮยอนทานข้าวอยู่ด้านล่าง” อี๋ป๋อเดินมานั่งบนเตียงแล้วจ้องหน้าฉันนิ่ง “พี่หายยัง?”
“อื้อ” พอเข้าใจว่าหมอนั้นมันกลัวที่บ้านไม่มีคนดูแลเลยหามมาที่นี่แทนและแบคฮยอนก็ตามมาด้วยถ้าเข้าใจถูกก็คงเป็นอย่างนี้
“ลงไปด้านล่างกันไหม”
“อื้อ”
“จะตอบแค่อื้อหรอ”
“อื้อ” ลิ้นฉันชาต่างหากละไอ้เด็กบ้า ใครมันมายัดยาใส่ปากว่ะ เขาแน่เลยถึงยืนหัวเราะอยู่อย่างนี้
“พี่ต้องกินข้าวบ้างนะ กินเยอะๆเลยผอมลงเป็นกอง เซฮุนมันดูแลยังไง”
“ดูแลไม่ดีเลย”
“ถ้าเป็นผมคงไปปล่อยให้เป็นงี้หรอก”
“เขิน...”
“ผมก็...นิดหน่อยพี่อ่ะ”
ฉันลุกไปเกาะแขนอี๋ป๋อไว้แล้วลากออกจากห้องมาก็เห็นเซฮุนนั่งโม้อยู่กับแบคฮยอนด้านล่างฉันจึงหันไปหาอี้ป๋อแต่เขากลับยิ้มแล้วส่ายหน้าไหนว่างานด่วน
“โกหกหรอ”
“อื้อ” ตลกแล้วฉันเดินลงบนไดขณะที่สองมือยังจับไหล่เด็กไว้แน่นแล้วมองไปยังด้านล่างที่แม่เซฮุนนั่งดูอยู่น่ะ ฉันไม่ปรารถนาเท่าไหร่หรอกนะ สมุดพวกชุดแต่งงาน
“ตื่นแล้วหรอแม่คุณ”
“อย่าเยอะเซฮุน เธอป่วยอยู่นะ” ดีมาก ฉันลูบแก้มเด็กมันเบาๆแล้วนั่งลงที่โซฟาตัวว่างข้างอี้ป๋อ ตอนนี้น่ะหรอ เซฮุนก็แค่ฝุ่นอย่าลืมว่ามันโยนฉันลงบ่อโคลนนะ
“ยู หนูดูชุดหน่อยไหมลูก...”
“ยังไม่รีบค่ะแม่” ฉันเอ่ยเสียงไพเราะออกไปเซฮุนชะงักแล้วมองฉันสลับกับคนข้างๆ
“มึงเอาอะไรให้เธอกินหรือเปล่า”
“ยาเสน่ห์...มั้ง” พารานะสิ
“หว่านล้อมเธอใช่ไหม”
“ไม่ต้องขนาดนั้นหรอก...มั้ง” กวนขึ้นเยอะเลยนะไอ้เด็กคนนี้ฉันส่ายหน้าให้เซฮุนแล้วมองแม่เขาที่นั่งหัวเราะอยู่ ลูกเถียงกันไม่ใช่หรอ
“อย่าเพิ่งรีบสิเซฮุน ฉันยังอยากทำงานอยู่นะ”
“แต่งงานแล้วทำไม่ได้หรอ”
“ไม่อ่ะ”
“เฮ้องอน แบคฮยอนแต่งกับผมไหมครับ”
“OK.”
ความคิดเห็น