คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #25 : SO WHAT? CHAPTER 24 CUT SCENE
SO WHAT?
CHAPTER 24
“ยู ยู ยู เมีย”
“...” เธอเป็นอะไรไปอีกวะ จะว่างี่เง่าเอาแต่ใจก็ไม่ใช่วันนี้ยังไม่ทำอะไรผิดสักอย่างจะมาทำเป็นงอนอะไรกันไม่ได้นะเว้ย ผมก้มหน้าลงไปชิดคนที่นอนอ่านหนังสือบ้านและสวนอะไรไม่รู้อยู่ในมือ
“เธอเป็นอะไรหรือเปล่า” คำถามนี้ถามมันอยู่ทุกวัน เพราะมัวแต่ห่วงไง
รับปากกับพ่อเธอแล้วว่าจะดูแลดั่งเจ้าหญิงก็ต้องทำให้ได้ แต่ดูยัยคนนี้ไม่อยากจะให้ผมดูแลเท่าไหร่วะ “นี่...”
“สะกิดอะไรนักฮะ” เธอตีหนังสือเล่มหนาเข้าที่หัวผมแรงๆเจ็บก็เจ็บอยู่หรอกแต่อยากรู้มากกว่าว่าเป็นอะไร
“ถามคุณน่ะครับเป็นอะไร สามรอบแล้วนะ”
“ไม่ได้เป็นอะไร ฉันอยากนอนวันหยุด นายจะไปไหนก็ไป”
งั้นก็นอนมันด้วยกันนี่แหละ
ผมล้มตัวลงไปค่อมเธอไว้ยูทำหน้าตกใจสักพักก็ทำท่าจะข่วนกันอีกเลยต้องจับแขนสองข้างกดลงที่นอน ปกติไม่ใช่คนโรคจิตลามกอย่างยัยนี่ชอบว่าหรอกนะแต่เธอแต่งตัวไม่ระวังเองไงแล้วใส่ทำไมไอ้เสื้อเชิ้ตเนี่ยชักจะสบายเกินไปละ
“ยู...ไปบ้านย่ากันไหม”
“ชวนดีๆเป็นไหม...ลุก ฉันจะไปแต่งตัว” ผมลุกออกจากตัวเธอแล้วดึงขึ้นแต่ยัยนี่กลับปัดมือออกบางครั้งก็สงสัยว่าเกลียดกันหรือเปล่า
สักพักเธอก็ลงมาผมเปิดประตูให้แต่ยัยนี่จะดูขัดเลยผลักมันเข้าไปซะเลยเป็นไงละกะโหลกที่กระแทกขอบประตูน่ะเจ็บไหมบอกดีๆไม่ชอบฟังต้องให้รุนแรงตลอดนิสัยไม่ดีเอาซะเลยจะไปเป็นเมียใครเขาได้...
“สมน้ำหน้า”
“ทำไมต้องเอากระเป๋าเสื้อผ้ามาด้วยละวะพรุ่งนี้ฉันต้องไปทำงานนะเว้ย”
“เก็บแรงไว้ทำกับฉันเถอะ” บางครั้งในใจลึกๆก็หักห้ามความคิดอันฟินเฟ่อร์ของตัวเองไม่ได้วะ
“ไอ้ลามก”
“แล้วเคยไปลามกกับใครเขาไหมเธอจะอะไรนักอันนั้นก็ด่าอันนี้ก็ว่า” ผมเอียงตัวไปคาดเข็มขัดให้เธอแล้วกดลงที่ริมฝีปากหวานแรงๆ หมั้นไส้ อยากจูบ
“ก็อย่าให้มันมากนักสิ”
“ก็มากแต่กับเธอเคยไปมากกับคนอื่นไหม”
“นายอย่ามากวนตีน ถ้าฉันเปลี่ยนใจกลับ...”
“ฉันก็จะพาเธอกลับ” เธอจ้องผมอย่างกับจะฆ่าแล้วดึงหูผมเบาๆ ทำแรงๆดูสิจะดึงคืนให้เจ็บไปทั้งนมเลย
“ก็กลับเลยสิเซฮุน”
“กลับไปโรงแรมที่ผ่านมาเมื่อกี้ เอาไหม” เธอหน้าแดงอีกแล้ววะ น่ารักโคตรแล้วอาการงี่เง่าที่เคยมีเริ่มจะหายไปด้วยแต่ชอบนะที่ยูเหวี่ยงมันรู้สึกดีเป็นบางครั้ง
วันนั้นที่ผมส่งข้อความไปบอกลู่หานว่าเมียไม่รักและคิดถึงมันโคตรมันเลยตอบกลับมาว่า ‘คิดถึงเหมือนกัน’ ในขณะที่โทรศัพท์อยู่บนมือยู ผมรู้ว่าเธอเห็นแต่ก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นมันก็อดใจหายไม่ได้ที่เธอไม่โกรธ
“ร้องเพลงให้ฟังหน่อย...” มันชักจะเงียบเกินไปผมเลยหันไปบอกเธอในขณะที่รถแล่นเข้าสู่แนวทะเลอีกไม่นานคงถึงบ้านย่า
“ทำไมนายไม่ร้องเองละ” ประสาทจะแดกแล้วอีกนิดเดียว...
“If I was your boyfriend, never let you go [หากฉันได้เป็นแฟนเธอนะ ฉันจะไม่มีวันทิ้งเธอไป]
Keep you on my arm girl, you'd never be alone [กอดเธอไว้ในอ้อมแขนของฉันเสมอ เธอจะไม่มีวันรู้สึกโดดเดี่ยว]
I can be a gentleman, anything you want [ฉันจะเป็นสุภาพบุรุษ หรือทุกๆอย่างที่เธอต้องการ]
If I was your boyfriend, I'd never let you go,... [หากฉันได้เป็นแฟนเธอน่ะ ฉันจะไม่มีวันทิ้งเธอไป ฉันจะไม่ยอมปล่อยเธอไป ไม่จากเธอไปไหนแน่นอน...] ”
ไม่เขินให้มันรู้ไปยัยนี่หันหน้าหนีไปมองข้างทางเลยแฮะผมตั้งเพลง Boyfriend เป็นเพลงรอสาย เสียงริงโทนหรือแม้กระทั่งเสียงปลุกแน่นอนว่าเธอได้ยินมันทุกวัน
“ฮึม!! แค่กๆ”
“เบื่อพวกกลบเกลื่อน...”
ผมจอดรถข้างๆทางที่มีวิวของทะเลเส้นทางเรียงรายไปด้วยตอม่อพระอาทิตย์ก็ใกล้ตกแล้วผมเดินไปเปิดประตูให้เธอลง แต่ยูทำท่าจะนอนผมเลยต้องอุ้มออกมาแล้ววางเธอไว้ตรงกระโปรงด้านหน้ารถคงไม่ร้อนหรอกนี่ฤดูใบไม้ผลิ
เธอลุกขึ้นยืนต่อหน้าผมในขณะที่ผมนั่งคุกเข่าลงบนพื้นกดทับเท้าสองข้างเธอไว้แน่นมันจะไม่โรแมนติกก็เพราะยัยนี่จะกวนตีนก่อนนี่แหละ
“ฉันกำลังจะขอเธอแต่งงานนะเว้ยอยู่เฉยดิ” เลยกลายเป็นว่าผมต้องกอดขาเธอไว้แล้วซุกหน้าอยู่ที่ขาอ่อนมันอาจจะดูติดเรทสักนิดและเจตนาหน่อยๆแต่บอกไว้ก่อนว่าไม่ได้คิดอะไรนอกเหนือจากขอแต่งงาน
“แล้วนายจะมามุดหาอะไรฮะ” เธอดึงหัวผมไว้ใบหน้าสวยหวานแดงออกมาอย่างเห็นได้ชัด
“คุณครับช่วยเป็นสุภาพสตรีแสนอ่อนโยนหน่อยได้ไหม”
“ก็...ลุกก่อน...” เธอก้มมาจับไหล่ผมแน่นแล้วออกแรงให้ลุกขึ้นก่อนจะมองหน้าแล้วยิ้มออกมาขำอะไรวะ
กลายเป็นว่าผมต้องเริ่มใหม่เมื่อความรู้สึกอายประทะเข้าที่เบ้าหน้าอย่างจังน้อยครั้งที่จะได้เห็นรอยยิ้มของเธอมันทำหัวใจจะวายให้ได้ใจผมเต้นเร็วอย่างน่ากลัวนอกจากจะสั่นทั้งตัวแล้วมือผมยังเย็นอย่างกับกำก้อนน้ำแข็งไว้อีก...
“เธอจะแต่งงานกับฉันไหม” ผมรวบรวมความมั่นใจแล้วถอดแหวนเก่าที่น้องชายสวมใส่ให้เธอออกตามจริงผมเคยพยายามแกะตอนที่เราไปค่ายแต่กลับพบว่าเป็นของตัวเองเลยปล่อยไว้นี่แหละคนเขาจะได้รู้ว่าเธอมีเจ้าของแล้ว
“เสี่ยว...” ไม่ได้ดั่งใจสักอย่าง บอกเลยว่าโมโหวะ เปลี่ยนอารมณ์กับยัยตัวร้ายนี่ไม่ทันจริงๆ
“ไปบ้านย่าเถอะ” เสียบรรยากาศคนยิ่งเสียความมั่นใจกลับเฟลกว่าเดิมอีกกำลังใจสักนิดก็ไม่มีผมอุ้มเธอแล้วยัดเข้าไปในรถก่อนจะปิดประตูแรงๆใส่หน้าแมร่ง
“ไหนว่าจะขอแต่งงานละ ฮ่า หน้าแดง” ขำดีนักนะ!
“ไว้ไปขอบนเตียง จะทำให้เดี้ยงจนเดินไม่ได้เลย” เป็นไงละทีอย่างนี้ตาโตเท่าไข่ห่าน
“นายทำอย่างนั้นไม่ได้นะเซฮุน”
“ก็แค่ถอดเสื้อผ้าเธอออกแล้วกดลงบนเตียงมันยากตรงไหนยู”
“จะขอก็ขอดีๆสิ อย่ามาพูดอย่างนี้”
“ยังไงเธอก็ต้องอย่างนี้ๆกับฉันอยู่ดี”
“ฉันเป็นลูกมีพ่อแม่นะ นายทำฉันกลัว...” ทำไมต้องใช้เสียงขี้อ้อนหลอกล่อกันด้วยวะมันทำสมองผมตีกันรวนไปหมดตกลงเธอมีกี่บุคลิกกันแน่นะยู
ผมจอดรถที่บ้านย่าข้างต้นไม้แล้วหันไปหายูที่เอนหลังซบเบาะจ้องมองอยู่ แล้วเธอรู้ไหมว่าทำแบบนี้มันน่ากด อะไรเนี่ยคิดอีกแล้ว...ผมไม่ใช่คนแบบนั้นนะแค่ชอบพูดแต่ไม่ได้จะทำ จะว่าไปสักหน่อยก็คงจะดี ไม่ๆ...เฮ้อ
“ขอโทษ แค่ล้อเล่นเอง”
“อย่าเล่นอย่างนี้สิ แล้วนายเป็นอะไรส่ายหน้าไปมา”
“คิดอะไรเพลินๆน่ะ” เธอหรี่ตามมองผมก่อนจะออกจากรถแล้ววิ่งไปหาคุณย่าที่อ้าแขนรออยู่ไม่รู้ว่ารักกันตอนไหนวันนั้นผมพาเธอมายังกัดกันอยู่เลย
“ย่าครับมินซอกอยู่ไหม”
“ไม่ แกเห็นหรือเปล่าละฮะ ไม่แหกตาดู ยู...คืนนี้นอนด้วยกันมีเรื่องจะเล่าให้ฟังเยอะแยะเลย” มีแต่เรื่องน่าอายสมัยยังเด็กน่ะสิเป็นตุ๊ดบ้างละชอบกอดชอบดมผู้ชายบ้างละดีนะเธอไม่เชื่อ
“เรื่องน่าอายบางครั้งก็ไม่ต้องเล่านะฮะ” แต่ย่ากลับไม่สนจูงยูเข้าบ้านผมเลยต้องแบกกระเป๋าตามไปเสื้อผ้าก็เก็บมาให้ชั้นในก็เก็บมาให้ไม่พอแค่นั้นคนที่แบกยังเป็นเราอีก
ผมเปิดประตูห้องย่าเข้ามาแล้วกระโดดลงที่เตียงก่อนจะกอดย่าไว้แน่นเธอผลักผมออกเบาๆแล้วตีเข้าที่หัวใครจะสนละหลังจากกินข้าวเดินเล่นเสร็จก็พากันมานอนแล้วปล่อยให้ผมนั่งเป็นบ้าดูลาวาอยู่หน้าทีวีคนเดียวได้ยังไง
“ยูหลับไปแล้วแกจะมาดิ้นอะไรในห้องฉัน” ผมเงยหน้าไปมองก็เห็นว่าเธอหลับไปแล้วจริงๆ เธอหันหน้ามาทางนี้ ผมนอนข้างเธอนอนข้างส่วนย่าอยู่ตรงกลางรู้สึกอบอุ่น...
“ย่าอยากได้หลานป่าว ตัวเล็กน่ารักกรุ๊งกริ๊งๆ” ย่าตบหัวผมแล้วบิดเข้าที่ใบหูติดมาจากยูแน่เลยวะเจ็บซะมัด
“ฉันได้ยินแกพูดมาสองสามปี แล้วยังไงต่อ” ย่ามองผมแปลกๆแปลว่าในใจก็สนอยู่สงสัยต้องลองอีกข้อเสนอ
“แปลว่าอยากได้ ถ้ามีจะให้ย่าเลี้ยงเลย”
“จริงหรอ แกโกหกฉันหรือเปล่าเซฮุน” เชื่อผมแล้วจะไม่มีทางผิดหวังครับท่าน “ไม่ละแกมันไม่มีอนาคตยูต้องเจอคนที่ดีกว่า”
“ย่า...”
“กลับไปนอนห้องแกเลยไป”
ผมลุกจากเตียงแล้วยืนมองย่าอยู่สักพักแล้วเดินไปเปิดประตูเธอยังมองผมอยู่แต่ก่อนจะไปนะหรอ...หึ
ผมรีบวิ่งไปข้างยัยยูที่หลับเป็นตายช้อนตัวเธอขึ้นไว้ในอ้อมอกก่อนจะอุ้มวิ่งออกมานอกห้องแล้วปิดประตูดับไฟให้ย่าอาศัยแสงจากดวงจันทร์ที่ส่องมาทางกระจกใสเดิน ผมอุ้มเธอไปบนด่านฟ้าแล้ววางลงบนเก้าอี้นวมก่อนจะจุดเทียนหอมที่ใส่แก้วไวน์ตั้งไว้รอบๆ
ผมเดินมานั่งข้างๆยูกอดรอบตัวเธอไว้แล้วเขย่าตัวเธอเบาๆไม่นานก็กลายเป็นเด็กน้อยพึ่งตื่นคล้ายคนเมา
“ยู...”
“หือ ง่วง...”
“ยู ฉันท้อง” หึๆ
“ฮะ!!!” เธอเงยหน้าขึ้นแล้วจ้องมองผมพอเห็นบรรยากาศรอบนอกเธอกลับทำตาค้างแล้วลุกขึ้นยืนดูเริ่มจะผิดแผนอีกละ
ผมสวมกอดเอวเธอจากด้านหลังยูสะดุ้งนิดหน่อยแล้วเอียงหน้ามามองผมจึงแตะฝ่ามือข้างขวาลงบนหน้าท้องเธอแล้วยกดอกกุหลาบสีขาวขึ้นต่อหน้า...ยูมองมันสักพักแล้วรับมันไปจากมือผมก่อนจะสูดดม
ผมกระซับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นก่อนจะกดคางลงบนไหล่อีกคนเธอชะงักแล้วหยิบอะไรบางอย่างที่ผมตั้งใจเอามันใส่ไว้ในกลีบดอกกุหลาบออกมา...
“ฉันจะดูแลเธออย่างดี...”
“...เซฮุน...” ร่างกายยูสั่นเธอคงจำได้ว่าแหวนนั้นเป็นของแม่เธอที่พ่อเคยใช่ในพิธีส่วนอีกวงอยู่ที่ผมพ่อตาให้มาเมื่อปีที่แล้วสาเหตุมาจากนอยด์ลูกสาวไม่โทรหา...
“เราจะแต่งงานกัน”
“อือ จะแต่งงานกัน”
อยากตะโกนดังๆว่าขอได้แล้วโว๊ย!!!!!
ผมผละออกจากกอดด้านหลังแล้วหมุนตัวยูมาด้านหน้าก่อนจะกดจูบที่หน้าผากเธอแล้วใส่แหวนให้เพียงแค่จูบเบาๆที่นิ้วนางด้านซ้ายน้ำตาของเธอก็ไหลออกมาไม่หยุดเหมือนนางฟ้าเลย...
“รักวะ”
“แต่ฉันไม่รักนาย” เธอมองหน้าผมยิ้มๆแล้วพูดออกมาแต่ใครเขาจะสนละ
ผมกดริมฝีปากลงที่อีกคนเบาๆแล้วจับเอวเธอไว้แขนของเธอกอดอยู่ที่คอ ผมดันตัวอีกคนชิดมากขึ้นเอียงใบหน้าเธอรับสัมผัสอย่างอ่อนโยนและเริ่มร้อนแรงมากขึ้นกว่าเดินเมื่อปลายนิ้วเผลอสัมผัสถูกหน้าอกหน้าใจอีกคนผมถอดริมฝีปากก่อนที่เธอจะหายใจไม่ออกแล้วกอดไว้แน่น
“ฉันอยากเข้าหอ”
“ฉันยังไม่แต่งนะ นี่เซฮุน ไอ้บ้าเอ้ย”
ร้องไปเถอะไม่มีใครเขาช่วยหรอกผมพาเธอมายังห้องแล้วจัดการโยนขึ้นเขียงก่อนจะถาโถมตัวเองเข้าหันยัยเนื้อมรณะนี้สัก
“เธอเสร็จแน่”
“ฉัน ยังไม่พร้อมนะ”
“...”
CLICK
ò
“โกรธอะไรอีกวะ”
“อย่าเข้ามาใกล้นะเซฮุน ฉันตบนายแน่” ยูง้างมือมองผมเธอเป็นอะไรเมื่อคืนยังครางหงิกๆเป็นลูกแมวน้อยอยู่เลยพอสติเริ่มมาก็กลายเป็นเสือซะงั้น
“บอกกันยู...”
“นายรุนแรง ไอ้บ้าเอ้ยฉันไม่อยากเพราะอย่างนี้แหละ!!!” เธอหน้าแดงขณะที่ยังตะคอกใส่ผมไปด้วย
“แล้วทำไมไม่บอกละ”
“บอกแล้วฟังไหมฮะ แค่กๆ” ผมเดินเข้าไปใกล้เมื่อเธอสำลักน้ำลายตัวเองเธอกดคอไว้แล้วชกท้องผมแรงๆแต่แค่นี้ไม่เจ็บหรอก
“เดี๋ยวก็ชิน เป็นไรไหม ไหนดูสิ๊” สองมือจับแก้มสองข้างเธอให้เงยมาสบตาคนงานในสวนองุ่นที่เดินมาด้านหลังเธอเห็นเราสองคนแล้วหลบทันที ตลก...
“ปล่อยเลยจ้องอะไรนัก”
“แค่อยากรู้ว่าหน้าเธอตอนได้อารมณ์กับตอนปกติเหมือนกันไหม” เธอเบิกตาโพล่งแล้วเอามือดึงรองเท้าตัวเองขว้างใส่หัวผม มันโดนเจ็บโคตร “โอ๊ยเจ็บ” สำออยไว้ก่อน
“โอ๊ย!!!” กลายเป็นผมที่สำออยไม่ออกยูรีบวิ่งมาเกินไปไม่รู้ว่าไปเหยียบอะไรเข้าผมวิ่งไปหาเธอกลับเห็นเลือดไหลออกจากเท้ายัยนี่ยังทำหน้าเฉยเมยแล้วมองผมแบบหงุดหงิด
“...”
“ไหนว่าจะดูแลฉันดีๆ แม้แต่แก้วนายยังให้มันบาดหรอ”
“ขอโทษ”
“ไม่แต่งด้วยละ ฉันเบื่อซิบ” ผมอุ้มเธอไว้แล้วพาไปยังบ้านยูไม่มองหน้ากันเลยเอาแต่ยื่นมือไปเด็ดองุ่นมันหนักไหม
เนี่ย.... “แดกป่ะ” เธอยัดมันใส่ปากผมแล้วตบฝ่ามือลงกับจมูกจนรู้สึกเจ็บตัวเองชอบความรุนแรงขนาดนี้พอทำเข้าหน่อย เชอะๆ
“ถามจริงว่าเธอเจ็บไหม?”
“ไม่เท่าไหร่...”
“ไม่เท่าไหล่ เท่านมหรอ”
พลั๊ว!!!
“ทะลึ่งทุกที่!!!”
"แหกตาดูตัวเองบ้างดิ๊"
"...น่ารำคาญ"
ความคิดเห็น