M E S S A F T E R S T O R M "

ลำดับตอนที่ #25 : Alice In Magic Land :: สู่ดินแดนใหม่ [Yaoi] (MC)

Application

1 2 3 4 (แค่แถมค่ะ ถถถ โดยเฉพาะรูปสุดท้าย xD)

"พล่ามบ้าอะไรของแกอยู่มาตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว.... " (ไม่ได้ฟัง)

"แกไม่ได้เป็นคนทำเองแกไม่รู้หรอกว่ามันเหนื่อยแค่ไหนกว่านะได้มาแต่ละอย่างน่ะ"

"บางทีฉันก็อยากเกิดเป็นแกนะ ดูมีเรื่องไม่คิดเยอะดี" (ยิ้มขำ) //พูดกับสัตว์อยู่

(สามประโยคนี้คือประโยคที่หลุดออกมาจากปากแฟร์เรลบ่อยที่สุดเรียงตามลำดับความบ่อย อันสุดท้ายจริงๆก็บ่อยแต่ไม่มีใคร(มนุษย์)ได้ยินไง 5555)

บทตัวละคร :: หนูน้อยหมวกแดง

ชื่อ-นามสกุล ::  แฟร์เรล โคลว์ ออสวัลด์ Farrel  Kole Oswald 

ชื่อเล่น :: แฟร์ Fare

อาชีพ :: นักเรียน และมีอาชีพเสริมคือนักส่งหนังสือพิมพ์และคนส่งของ 

เพศ :: ชาย

อายุ :: 16

เผ่าพันธ์ุ :: มนุษย์

ธาตุ :: -

พลังพิเศษ :: สามารถคุยกับสัตว์หรือสิ่งที่ไม่มีชีวิตได้ หรือก็คือสัมผัสได้ถึงจิตวิญญาณของธรรมชาติ ไม่ว่าจะเป็นพืช ต้นไม้ หิน ลม ซึ่งมันคล้ายๆกับเป็นความรู้สึกเสียมากกว่า ไม่ก็เหมือนได้ยินแบบหูแว่วๆ ซึ่งกับสิ่งไม่มีชีวิตแฟร์ยังไม่รู้ตัว เพียงแค่ตอนนี้เขาแค่รู้สภาพอากาศล่วงหน้าเพราะความสามารถฟังเสียงธรรมชาติเท่านั้น ส่วนกับสัตว์... แฟร์ไปนั่งคุยจนคนอื่นจะหาว่าบ้าอยู่รอมร่อ อาเมน....

อาวุธ :: .... ความรู้สมุนไพรนับเป็นอาวุธได้รึเปล่านะ?.... ถ้าไม่ได้.... ก็มีก็ฝ่าพระบาทนี่แหละ....

ลักษณะนิสัย :: ทุกคนอาจจะคิดว่าแฟร์เรลเป็นเด็กที่ขยันและตั้งใจเพราะทำงานมาตั้งแต่ยังเล็ก แต่อันที่จริงเขาเป็นคนที่ขี้เกียจโคตรขี้เกียจ ถ้าอะไรที่ไม่ใช่เพื่อแม่เขาเขาจะไม่ทำฟรี ถ้าจะใช้คนอย่างแฟร์เรลต้องมีน้ำมีอะไรมาล่อ แน่นอนว่าน้องสาวของเขาก็ไม่เว้น 55555 เป็นคนที่งกเงินมากแต่ไม่เคยงกของ เช่นมีอะไรก็มักจะมาแบ่งเพื่อน ซึ่งส่วนใหญ่ของที่เอามาแบ่งนั่นก็จะเป็นของฟรี เพราะแฟร์เรลคิดมาตั้งแต่เด็กว่าที่บ้านไม่ได้รวย และแม่เขาต้องทำงานส่งเงินเลี้ยงเขากับน้อง เพราะงั้นแฟร์จึงซื้อแค่ของที่คิดว่าจำเป็นจริงๆ ข้าวบางครั้งก็อดถ้าวันไหนตื่นมาทำข้าวกล่องให้ตัวเองไม่ทัน ขนมไม่กิน น้ำกินแต่น้ำเปล่า ถ้าอยากกินน้ำอย่างอื่นเขาก็จะทำขึ้นเอง ซึ่งก็ไม่พ้นน้ำผลไม้นั่นแหละ คงไม่แปลกถ้าจะผอมแห้งขนาดนี้น่ะนะ.....

และเพราะต้องตื่นเช้าทุกวัน และตอนเย็นต้องไปทำงานส่งพัสดุไม่ก็ส่งดอกไม้ แต่ถ้าไม่มีงาน แฟร์เรลก็จะไปดูแลและปลูกดอกไม้ที่สวนหลังบ้านแทน ซึ่งมีดอกไม้นานาพรรณและสามในสี่ของในสวนนั้นก็คืออยู่ที่ร้านดอกไม้เขานั่นแหละ อันที่จริงแฟร์เรลนั้นจัดดอกไม้เป็น แน่นอนว่าจัดช่อก็ไม่เกินแรง แต่คือในเมื่อน้องสาวเขาโตและฟลอร่าก็จัดได้ ก็ปล่อยให้ผู้หญิงรับงานหน้าร้านไปนั่นแหละ บางวันถ้าส่งของเสร็จเร็วเขาก็จะแอบแม่เข้าไปในป่าไปหาผลไม้และเข้าไปคุยกับพวกสัตว์  

ในห้องเรียน แฟร์เรลเป็นเด็กที่หลับเกือบตลอด(และเกือบสายทุกวันเพราะงานส่งหนังสือพิมพ์ คือมาถึงครูก็สอนพอดี) ผลสอบไม่ต้องพูดถึง แต่ก็แค่ประคองให้มันผ่านๆไม่ให้ตกแม่เขาจะได้ไม่เครียด เขาไม่ใช่คนฉลาดหรือเก่งกีฬา เขาแทบไม่มีอะไรโดดเด่นเลยด้วยซ้ำนอกจากรู้เรื่องพวกพืชพรรณธรรมชาติและสมุนไพร รวมถึงดอกไม้ต่างๆอย่างละเอียด (ที่บ้านเขาทำอาชีพนี้นะ ศักดิ์ศรียังไงตอนนี้ก็ไม่สนแล้ว แต่คนก็รู้ไม่มากหรอก) เป็นเด็กธรรมดาๆในห้องที่ไม่โดดเด่น มีเพื่อนตามประสา ซึ่งในกลุ่มเขาเองก็ไม่ค่อยพูดอะไรมาก แต่ก็ไม่ได้เงียบกริบ(ถ้าไม่เผลอหลับ) เสนอความคิดเห็นหรือตอบโต้มีด่าบ้างเล่นหัวบ้าง และเพื่อนของเขาก็รู้กันทุกคนว่าแฟร์เรลเป็นพวกปากร้าย ปากมันนี่แหละทำให้ผู้หญิงไม่พอใจหรือร้องไห้มานักต่อนัก โดนตบมาก็แล้ว เพราะการที่เอาความจริงไปพูด หรือก็คือแฟร์เรลไม่ได้มองโลกสวยแต่มองตามความเป็นจริง ความฝันความหวังไม่ค่อยมี ได้คือได้ ไม่ได้คือไม่ได้ ต่างกับผู้หญิงที่จินตนาการไปต่างๆนานาและแฟร์เรลลงความเห็นในใจว่า 'พวกเพ้อฝัน' เป็นพวกที่ ทำ > พูด > คิด คือถ้าจะทำก็ทำเลยไม่บอกไม่กล่าว พูดก็ไม่ค่อยคิดพูดมันออกมาโต้งๆ ชอบก็บอกชอบ เกลียดก็บอกเกลียด และคิดนี่คือแฟร์เรลไม่เคยคิด... และไม่สนจะกลับมาทบทวนด้วยว่าพูดออกไปแล้วมันไปสะกิดต่อมโมโหใครยังไง บางครั้งออกแนวไม่ได้ฟังด้วยซ้ำ แต่เพื่อนของแฟร์เรลก็รู้ ว่าเห็นปากร้ายแบบนี้แต่ใจดีเอาเรื่อง แถมยังเป็นพวกชอบเสียสละและอ่อนโยน เอาใจใส่จุดเล็กๆน้อยๆที่บางคนไม่เห็นและไม่สนใจด้วย ซึ่งอันที่จริงแฟร์เรลไม่รู้หรอก ว่าตัวเองดูโตกว่ารุ่นเดียวกันมากขนาดไหนน่ะ มีหลายๆครั้งที่ดูไม่เหมือนเด็กอายุสิบหกที่น่าจะมีวัยทีนสดใสลัลล้าไปวันๆ แต่เพราะพ่อเสียไป และมีแม่มีน้อง ต้องทำงานตั้งแต่เด็ก จึงทำให้ไม่ค่อยเห็นแฟร์เรลบทงี่เง่ามากนัก และไม่ค่อยเห็นยิ้มมากด้วย แฟร์เรลไม่ใช่คนเย็นชาหรือพูดน้อย แค่บางครั้งมีบ้างที่พูดไม่ทันหรือไม่ก็เผลอหลับกลางวง ถ้าแฟร์เรลจะยิ้มออกมาก็จะแค่ยิ้มออกมานิดๆบางๆไม่ก็ยิ้มมุมปากเหมือนพวกคิดแผนร้ายอะไรแบบนั้น จริงๆก็ไม่คิดหรอก มันเหมือนรอยยิ้มยั่วโมโหเสียมากกว่า ถถถถถ

อย่างที่บอกว่าหมอนี่นอนในห้อง อันที่จริงคือถ้ามีเวลาว่างแฟร์เรลก็จะงีบตลอดซึ่งแม้แต่ยืนก็ทำได้! ถ้ายืนหรือนั่งนานๆที่เดิมสามนาทีคอก็ตกพับไปแล้ว หน้ามันจะดูมึนๆอึนๆอยู่ตลอดเวลาๆ แฟร์เรลอาจจะเป็นคนที่ขี้หงุดหงิดและขี้บ่น จู้จี้เรื่องการใช้เงินจนหลายๆครั้งก็มีคนรำคาญ แต่แฟร์เรลก็เป็นคนที่ปล่อยมุกหน้าตายๆจนบางครั้งคนก็ไม่แน่ใจว่านั่นมุกหรือจริง (มุกแป้กอย่าแปลกใจ) และความลับอีกข้อหนึ่งของแฟร์เรลที่เพื่อนในกลุ่มรู้.... คือหมอนี่เป็นคนที่ทำอาหารได้อร่อยโคตร! ซึ่งมันก็ไม่แปลก เพราะเขาหัดทำตั้งแต่พ่อเสียนั่นแหละ แม่ไม่ได้มีเวลาตลอด และเขาเองก็มีฟลอร่าต้องดูแล พูดได้เลยว่าตั้งแต่เสียพ่อไปแฟร์เรลก็โตขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด แต่กระนั้นก็ทำตัวไม่ถูกเวลามีผู้หญิงเข้ามาพูดด้วย หรือแม้แต่โดนชม จะอึกอักอย่างเห็นได้ชัด มือไม้จะดูเกะกะและไม่รู้ทำไม หูจะแดงก่อนหน้า และจะลามลงมาถึงคอเลยทีเดียว ยิ่งแฟร์เรลผิวขาวยิ่งเห็นชัดเวลาเขิน นี่แหละโดนล้อประจำ... ดีที่พวกเพื่อนไม่มีใครรู้ว่าเขาซ่อมเสื้อผ้าเย็บผ้าหรือถักทอพวกนั้นเป็น.....เขานี่แหละคนซ่อมกระดุมหรือตะเข็บกระโปรงน้องสาว..... ซึ่งมันจะเป็นความลับที่ให้ตายเพื่อนของเขาก็รู้ไม่ได้เด็ดขาด! 

ข้อเสียที่แก้ไม่หาย..... แฟร์เรลเป็นคนที่จำชื่อกับหน้าคนสลับกันตลอด! พูดให้ถูกคือจำชื่อคนไม่ค่อยได้ด้วย! ขนาดเพื่อนในกลุ่มอยู่ด้วยกันมานานยังจำไม่ได้ จะใช้เวลานึกๆแล้วก็จะโพล่งชื่อใครหรือตัวอะไรออกมาก็ไม่รู้(?) ถ้าจะให้จำได้คือต้องตั้งให้(ไม่งั้นก็เป็นคนเกลียดเข้ากระดูกดำ ซึ่งยังไม่มีตอนนี้) แต่เป็นคนที่จำทางดี คนส่งของอย่างเขาถ้าจำทางไม่ได้ก็คงทำงานนี้ไม่ได้... และนั่นทำให้เขารู้จักตรอกซอกซอยทุกที่ ถ้าไปทางใหม่ก็จะหาจุดสังเกตจำ หรือก็คือไม่เคยหลง ยิ่งถ้าอยู่ในป่ายิ่งไม่หลง เขายังมีสัตว์ทั้งหลายคอยช่วยอยู่นะ! อีกอย่างก็คือการเป็นพวกตรงสุดโต่ง ไม่เคยโกหก ซื่อสัตย์และซื่อตรงอยู่เสมอ ซึ่งอันที่จริงบางทีมันก็เกิดผลเสียมากกว่าผลดี

อย่างที่บอก แฟร์เรลไม่ใช่คนเก่งกีฬา แต่กำลังขาแข็งแรงจากการปั่นจักรยานใกล้ไกลมานานหลายๆปี เรื่องต่อสู้ไม่ต้องพูดถึง แน่นอนพวกผู้ชายก็มีเตะต่อยบ้างตามประสายิ่งเขาดูอ้อนแอ้นที่บ้านเป็นร้านดอกไม้อะไรแบบนั้นจึงมีหลายครั้งที่จะโดนรุม เขาสู้ไม่ได้อยู่แล้ว แต่อะไร เพราะเขาผอม และขาเขารวมถึงปอดแข็งแรง บวกกับที่รู้ทางหนีทีไล่เป็นอย่างดีทำให้ไม่เคยถูกรุมจนบาดเจ็บหนักหนาสาหัสอะไร (แต่บาดเจ็บอะมี) คือไปทางสายที่ว่า "รู้หลบหลีกเป็นรอดไว้" นั่นแล.....

ยังไงแฟร์เรลก็ยังเป็นผู้ชาย ใช่ ผู้ชายทุกคนมันก็ดื้อ! หัวดื้อหัวแข็ง! เชื่อมั่นในความคิดของตัวเอง! และแฟร์เรลก็เป็นหนึ่งในนั้น และคนเดียวที่เอาเขาอยู่จนถึงตอนนี้ก็มีแต่แม่! แม้แฟร์เรลจะเป็นคนขี้บ่นแต่ก็ไม่เคยโกรธ ออกจะเอาตัวออกห่างการมีเรื่องด้วยซ้ำ แต่มีไม่กี่เรื่องที่ทำให้คนอย่างแฟร์เรลยอมที่จะมีเรื่อง คือคนที่รังแกน้องหรือแม่ของเขา แฟร์เรลเหมือนจะกลายเป็นอีกคนที่ดูดุร้ายและขาดสติขึ้นมาทันที ชนิดที่ว่าอีกฝ่ายเลือดตกและลุกไม่ขึ้นเลยทีเดียว และเมื่อทำไป เขาก็กลับมานั่งคิดมากไปเป็นเดือน แฟร์เรลไม่เคยขอความช่วยเหลือใครและเวลาที่มีปัญหาหรือเรื่องไม่สบายใจ ก็จะไม่เคยบอกใครแม้แต่คนเดียว ฉะนั้นเวลาไม่สบายใจเขาจะไปนั่งอยู่คนเดียวในป่า ปล่อยตัวเองอยู่ท่ามกลางสัตว์และธรรมชาติ มันเป็นที่ที่เขาสบายใจสุดแล้วจริงๆ เพราะถ้าอยู่ที่บ้าน แม่กับน้องของเขาต้องรู้แน่ๆ เพราะเขาไม่เคยปิดอะไรสองคนนั้นได้เลย

ลักษณะการพูดจา :: แฟร์เรลจะทนตัวเองว่า "ฉัน" เสียส่วนใหญ่ ยกเว้นแต่คนที่เป็น 'ผู้ใหญ่' จริงๆ ถึงจะยอมใช้แทนตัวว่า "ผม" ต่อให้แก่กว่ายังไงถ้าแฟร์เรลพิจารณาแล้วว่าเด็กก็จะใช้ "ฉัน" แทน และสรรพนามบุรุษที่สองโดยส่วนใหญ่ ถ้าแฟร์ไม่เรียกตัวเองว่าผมเมื่อไหร่ ก็จะโดน "แก" กันทั่วหน้าค่ะ จะแก่จะเด็กจะอายุเท่ากันรู้จักไม่รู้จัก ถ้าแฟร์แทนตัวเองฉัน ก็หมายความว่าคุณไม่มีค่าพอให้แฟร์นับถือถึงจะต้องเรียก "คุณ" 5555 แม้แต่กับน้องสาวตัวเองแฟร์ยังใช้ ฉัน-แก เลย แต่อันที่จริง แฟร์เป็นคนที่ทำตัวไม่ค่อยถูกเวลาอยู่กับผู้หญิงค่ะ เพราะแค่ผู้หญิงที่บ้านมันก็ทำเขาปวดหัวมามากพอ...... เขาเลยไม่ยุ่งกับผู้หญิงมากอะไร แต่กระนั้นก็ยังใช้ "เธอ" ถึงจะมีแกหลุดมาบ้างก็ตาม และแน่นอนตอนที่พูดกับสัตว์ก็ไม่ต่างอะไรกับพูดกับคนหรอก....

ส่วนสูง/น้ำหนัก :: 165 / 53

รูปร่างหน้าตา :: เด็กหนุ่มผู้มีรูปร่างผอมบางหรือที่เราเรียกกันว่า 'ผอมแห้ง' จริงๆมันก็ไม่ได้แห้งแบบไม้เสียบผีหรอกแต่มันก็บางนั่นแหละ เห็นไหปลาร้าขนาดนั้น orz..... ผมสีเทาคล้ายควันบุหรี่ยาวระต้นคอซึ่งมันจะดูยุ่งๆฟูๆ แต่เจ้าตัวไม่รู้หรอกว่ามันทำให้ดูหน้าหวานและผอมมากขึ้น ดวงตาสีแดงคล้ายทับทิมคู่สวยกับใบหน้าที่ไม่ค่อยแสดงอารมณ์อะไรมากมาย ผิวขาวโดยเฉพาะยามที่มีเรือนผมสีนั้นมันยิ่งทำให้เขาดูขาวเหมือนพวกเผือกหรือพราย (//โดนตบ) มองข้างหลังบ้างครั้งโดนเข้าใจผิดว่าเป็นผู้หญิงก็มี

ประวัติคร่าวๆ :: ลูกชายคนโตของบ้านออสวัลด์ แฟร์เรลมีน้องสาวหนึ่งคนชื่อฟลอร่า อ่อนกว่าเขา 2 ปี เขากับฟลอร่าเป็นเหมือนเพื่อนสนิทมากกว่าพี่น้องกัน ฟลอร่าเป็นพวกชอบเถียงและเขาเองก็เป็นพวกชอบสั่ง ทะเลาะกันเถียงกันตลอดจนแทบจะกัดกันตาย บางทีมันก็มีลงไม้ลงมือกัน (เฮ้ เขาแค่ป้องกันตัวนิดๆหน่อยๆนะ! ถึงยัยนั่นจะห้าวจะซ่ายังไงก็ยังน้องเขา ลงมือมากไม่ได้แม่ด่าตายพอดี) ซึ่งส่วนใหญ่จะจบลงที่เขาจะต้องกลับไปนั่งแสบรอยเล็บเล่นๆ แม้เขาจะสูงกว่าน้องเกือบสิบเซนแต่เขาก็ไม่ใช่คนตัวใหญ่ แต่ถึงจะบางยังไงก็ยังเป็นผู้ชาย ถ้าแพ้แรงผู้หญิงเสียชื่อสิ! แต่ถึงจะกัดกันยังไงเขาก็มักจะเป็นคนตามใจฟลอร่าอยู่ดี เขาไม่เคยสู้รอยยิ้มอ้อนๆและลูกตื๊อของเธอได้เลยสักครั้ง จะว่าไปฟลอร่าเลิกอ้อนเขาตั้งแต่เมื่อไหร่นะ....? 

พ่อเสียไปตั้งแต่สิบปีก่อน ที่บ้านก็ไม่ได้รวยอะไร เขาไม่ใช่เด็กเมืองใหญ่ เป็นแค่เด็กในชนบทธรรมดาๆ ที่บ้านเป็นร้านขายดอกไม้และจัดดอกไม้ เขาคอยช่วยแม่ทั้งอยู่หน้าร้านหลังร้านตั้งแต่เจ็บขวบ พอสิบขวบก็ตัดสินใจไปทำงาน แต่เพราะด้วยความที่ยังเป็นเด็กจึงล้มเหลว เพื่อนแม่จึงฝากให้เป็นพี่เลี้ยงเด็กให้ลูกเขาแทน และเพราะชนบทของเขาอยู่ติดทุ่ง และเลยทุ่งไปก็จะเป็นป่า ซึ่งเดินประมาณสามถึงสี่กิโลถึงจะเข้าสู่เขตป่า ซึ่งก็มีพวกผู้ใหญ่ในหมู่บ้านหลายคนไปล่าสัตว์หรือตัดไม้ตัดฟืน เขาเองก็ชอบเข้าไปหาผลไม้ และนั่น... เขาได้ยินเสียงมัน... เสียงของนกที่เกาะอยู่ที่ต้นไม้ มันชัดเจนมากและเขาได้ยินมันเป็นถ้อยคำ ตอนแรกคิดว่าคงโดนใครแกล้ง แต่สุดท้ายก็ปรากฎว่ามันเป็นเสียงนกจริงๆ และไม่ใช่แค่นก แต่เป็นสัตว์ทั้งหมดที่เขาได้ยิน พออายุสิบสองก็ตัดสินใจไปทำงานอีกครั้งโดยเป็นเด็กส่งหนังสือพิมพ์ตอนเช้าก่อนไปเรียน โดยได้จักรยานมาหนึ่งคันที่แม่เขาซื้อให้ และเขาก็ออกไอเดียว่าที่บ้านควรจะมีบริการจัดส่่งถึงที่ ซึ่งเขาอาสาเป็นคนเอาออร์เดอร์ดอกไม้ไปส่ง แต่แม่เขาก็ห้ามเพราะยังเด็กควรทุ่มกับเรียน พออายุสิบห้าเขาก็ขออีกครั้ง แม่อนุญาต และเขาเองก็ได้งานมาเพิ่มคือส่งพัสดุ ทั้งจดหมายและของแล้วแต่ที่อยากให้ฝาก โดยที่อย่างมากก็จะไปแค่เมืองข้างๆซึ่งห่างไปประมาณสี่สิบกิโล เพราะน้องสาวของเขาโตพอที่จะช่วยงานในร้านของแม่ได้นานแล้ว และเขาเองก็เป็นเด็กชนบทโดยแท้คือรักในธรรมชาติมากกว่าแสงสีเสียงหรือเทคโนโลยี โทรศัพท์เก่าๆโบราณๆมีไว้แค่ทำงาน เพื่อนโทรมาไม่เคยรับเพราะทิ้งเอาไว้ในห้อง ส่วนตัวน่ะเหรอ... ไปอยู่กับแม่กับน้องกับป่าเขานู่น ถถถถถ

ชอบ :: ทุกอย่างที่ทำจากผลไม้, ผลไม้ทุกชนิดโดยเฉพาะแอปเปิ้ล ส้ม และองุ่น, ธรรมชาติ, ดอกทานตะวัน, สัตว์ทุกชนิด, นอน, ชาอุ่นพอดีๆ, พระอาทิตย์แรกของวัน, พระจันทร์เต็มดวง (แม่กับน้องนี่คือรักไม่ได้ชอบ)

ไม่ชอบ :: .....ผู้หญิง..... เพราะทำให้ทำตัวไม่ถูก...... , พวกที่ชอบทิ้งขยะเรี่ยราด(จะเก็บทันทีเลยแหละ)หรือรังแกสัตว์ , ที่ๆสกปรก , คนพูดมากและที่ๆเสียงดัง

แพ้/กลัว :: กลูเตน (เป็นโปรตีนที่อยู่ในพวกแป้งขนมปัง เค้ก พาย ข้าวโพด อะไรพวกนั้นน่ะค่ะ) บอกเลยว่ากินเข้าไปมีสิทธิ์ถึงตายถ้าปล่อยไว้นานเกิน, ลูกอ้อนกับลูกตื๊อ (ผิดมาก 555) / การป่วย ใช่ค่ะ ฟังไม่ผิดหรอก เพราะพ่อของเขาป่วยตายโดยที่ระบุได้ไม่ชัดเจนว่าเป็นโรคอะไร ทั้งที่พ่อเขาเกิดอุบัติเหตุเล็กๆน้อยๆ แต่ไม่กี่วันหลังจากนั้นก็ป่วยกระเสาะกระแสะ แล้วสุดท้ายก็เสีย ทำให้อีกความกลัวของเขาคืออุบัติเหตุ ถ้าเขาเห็นใครบาดเจ็บเขาจะรีบรักษาทันทีเท่าที่ตัวเองพอจะทำได้

สเปค-- :: ".....หมายถึงคนที่ชอบเหรอ?" แฟร์เรลขมวดคิ้วมุ่นเพราะแทบไม่เคยสนใจกับเรื่องพวกนี้เลย ดวงตาสีทับทิมกรอกไปมาเล็กน้อยอย่างหาคำตอบ สุดท้ายก็ถอนหายใจออกมา "สเป็คนี่มันหมายถึงคนรักใช่ไหม แบบความรู้สึกโรแมนติก ฉันบอกเลยว่าฉันไม่มี" เด็กหนุ่มเอียงคอขณะที่เหม่อมองเหมือนกับจมอยู่ในห้วงความคิดตัวเอง ก่อนจะตอบ "ถ้าหมายถึงคนอื่นนอกจากแม่กับฟลอร่า ฉันไม่สนว่าจะเป็นเพื่อนหรือคนรัก แต่แค่อยู่ด้วยแล้วสบายใจทั้งคู่ก็พอ แต่ถ้าเป็นคนรัก เมื่อกี้พูดถึงสเปค งั้นสเปคของฉันก็ต้องไม่ทำลายธรรมชาติ รักได้ก็ดี และ......" คิ้วสีเทาควันบุหรี่กดลงอย่างใช้ความคิด ก่อนจะพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยมั่นใจ ไม่ใช่ไม่มั่นใจว่ามันถูกหรือเปล่า แต่ไม่มั่นใจว่าคนแบบนั้นจะมี "และนอกจากอยู่ด้วยแล้วสบายใจ ฉันขอแค่ยอมรับในสิ่งที่ฉันเป็น.... คนๆนั้นต้องรับได้ว่าฉันไม่อาจให้ความสำคัญเขามาเป็นอันดับหนึ่งได้ เพราะแม่กับฟลอร่าขาดฉันไปไม่ได้ ถ้าคิดว่าตัวเองรับไม่ได้.... ก็เลิกพูดถึงเรื่องนั้นไปได้เลย" 

เพิ่มเติม :: อย่างที่บอก ว่าแฟร์เรลเป็นพวกสุดโต่ง เชื่อไหมว่าในสายตาเพื่อนหมอนี่เป็นคนแปลก เช่นเวลาพายุเข้าก็จะไปยืนกางร่มให้ดอกไม้ หรือเวลาฝนตก เจอหมาแมวเปียกๆก็จะเอาเสื้อตัวเองมาห่อและอุ้มกลับบ้าน ซึ่งตัวเองจะเป็นคนเปียกแทนเสมอ คือรองลงมาจากแม่กับน้องที่เขาจะห่วงและให้ความสำคัญมาเป็นอันดับหนึ่ง ก็จะห่วงพวกสัตว์และพืชพรรณดอกไม้พวกนี้มาเป็นอันดับสอง ส่วนตัวเองอยู่อันดับสุดท้ายซึ่งเท่าไหร่ไม่รู้ แฟร์เรลไม่ใช่คนห่วงคนรอบข้างมากมายเพราะตัวเองมองว่า เป็นคน มีสมองมีมือมีเท้า ยังไงก็หาทางเอาตัวเองรอดได้ ไม่เหมือนกับสัตว์หรือพวกดอกไม้พืชพรรณที่บางครั้งมันไม่กำลังมากพอ ซึ่งเขาเองก็ได้ยินและสัมผัสถึงมัน อันที่จริงนิสัยสุดโต่งเรื่องนี้เขาเป็นตั้งแต่จำความได้ก่อนที่จะรู้ตัวว่าฟังพวกสัตว์รู้เรื่องด้วยซ้ำ และเขาบอกแม่และน้องเขาตั้งแต่เด็กว่าเขาฟังรู้เรื่อง แต่สองคนนั้นดูเหมือนว่าเขาจะพูดเป็นเรื่องให้ตลกขำๆเสียมากกว่า เขาจึงเงียบ

อีกข้อหนึ่ง แฟร์เรลจะพกสมุนไพร(หรือยา)สองสามชนิดและผ้าพันแผลอยู่ตลอดเวลาค่ะ เป็นสมุนไพรห้ามเลือดกับแก้หวัด แฟร์เรลเป็นคนที่มีความรู้เรื่องปฐมพยาบาลและโรคต่างๆพอสมควร เพราะเป็นความชอบส่วนตัว และเป็นคนที่เข้านอนเร็วมาก ไม่เกินสามทุ่มครึ่งคือเวลาปกติค่ะ

คุยกับผปค.

สวัสดีค่ะ เราชื่อ แผ่นกระดาษค่ะ แล้วผปค.ล่ะคะ?

:: พายค่ะ!

ถ้าไม่ติดบทตามที่ต้องการเสียใจไหมคะ?

:: อ่า... ไม่ค่ะ.... มันดูแหวกแนวออกมาเลย ... ยาวมากด้วย .... (ไม่ติดนี่แบบ... ฮือ.. //โดนตบ//) จริงๆตอนแรกไม่ได้ตั้งใจจะสมัครมาแนวนี้นะคะ ถถถถถ ปั่นไปปั่นมาออกมาแบบนี้ได้ไงไม่รู้....

อยากให้ลูกมีคู่ไหมคะ? แล้วถ้าอยากให้มี อยากได้เป็นคนแบบไหน? (เพศไหนด้วย ถ้าอยากให้คู่กับเพศเดียวกันให้บอกด้วยนะคะว่าลูกผปค.จะเป็นเคะหรือเมะ แผ่นกระดาษจะได้หาให้ได้ถูก)

:: อยากค่ะ ผู้ชาย -..- ผอมๆอย่างนี้คงกดใครไม่ได้ //โดนแฟร์เตะ// ถ้าไม่งั้นก็อยากได้บทพระรองผู้น่าสงสาร(ผู้แอบรักนางเอกแต่ไม่สมหวัง)น่ะค่ะ #ทีมพระรอง

ถ้าผปค.หายไปซะดื้อๆ และหายนาน แล้วลูกๆ ตายหรือไม่มีบทหวังว่าจะเข้าใจนะคะ ถ้าจำเป็นจริงๆ บอกเราได้เลยค่ะว่าติดอะไร อันนี้ไม่เป็นไรเราไม่ลบตัวละครนั้นทิ้งแน่นอน 

:: รับทราบค่ะ xD

ขอบคุณที่มาสมัครค่ะ ขอให้โชคดีนะคะ

:: รับไว้พิจารณาด้วยนะคะ <3 อาจจะมีตามมาต่อ