คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เมียรับจ้าง :: I (rewrite)
“ห๊ะ?!! จ้างให้เป็นเมีย บ้า! คุณบ้าไปแล้ว ผมเป็นผู้ชายจะไปเป็นเมียคุณได้ยังไง” ในหัวของร่างบางมีแต่คำว่า ‘บ้า’ เต็มไปหมด ผู้ชายคนหนึ่งมาจ้างผู้ชายอีกคนให้เป็นเมีย ไม่เรียกว่า ’บ้า’ จะเรียกว่าอะไร
“แลกกับเงินที่จะซื้อร้านนี้ นายไม่สนใจเหรอ?” ร่างสูงพูดยิ้มๆ เพราะเขามั่นใจอย่างมากว่าข้อเสนอที่เพิ่งพูดออกไปนั้นจะทำให้ร่างบางตอบตกลงอย่างแน่นอน
O0O
ดวงตากลมโตของร่างบางแทบจะหลุดออกจากเบ้า เพราะของแลกเปลี่ยนก็คือเงินที่เขาต้องการมากที่สุดในตอนนี้ แต่มันยังไม่จบเพียงแค่นั้น...
“แถมเงินให้ใช้กินอยู่อีกเดือนละล้านวอน” ร่างสูงของชายหนุ่มพูดอย่างเหนือกว่า ก็ข้อเสนอที่ให้ร่างบางมีแต่ได้กับได้แบบนี้ ใครปฏิเสธก็โง่แล้ว
“ล้านวอน!!” จางอี้ชิงคนนี้อึ้งหนักกว่าเดิม นี่มันยิ่งกว่าบ้าซะอีก มันต้องเรียกว่า ’บ้าอย่างสมบูรณ์แบบ’ แล้ว
“คุณอย่ามาล้อผมเล่นนะ คุณเห็นว่าผมยืนทะเลาะกับคุณลุงเรื่องนี้เมื่อกี้ใช่มั้ย คุณเลยวางแผนมาหลอกผมและจะโกงผมทีหลังน่ะ” หลังจากที่ได้สติและสมองเริ่มมีการประมวลผล ร่างบางก็นึกขึ้นได้ว่าผู้ชายร่างสูงคนนี้ยืนมองเหตุการณ์ของเขาอยู่หน้าร้านนั่นเอง คนอะไรเลวจริงๆ เห็นคนอื่นลำบากแล้วยังจะวางแผนมาหลอกลวงเขาอีก
“ฉันไม่ได้ล้อเล่น แต่ฉันต้องการจ้างนายจริงๆ”
“แล้วคุณจะเอาเงินมากมายขนาดนั้นจากไหนมาจ้างผม?” ชายร่างสูงทำเพียงแค่ส่งยิ้มมุมปากไปให้ ก่อนจะหมุนตัวเดินมานั่งที่โต๊ะไม้ที่อยู่มุมสุดของร้านและหยิบหนังสือพิมพ์ที่วางอยู่ขึ้นมาเปิด สักพักก็เอ่ยเรียกให้คนร่างบางเดินมานั่งที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้าม คนร่างบางก็ทำตามอย่างว่าง่าย และคริสก็ยื่นข่าวหน้าสังคมที่เปิดทิ้งไว้ส่งให้
“หวังว่าข่าวหน้านี้จะทำให้นายรู้จักฉัน”
ร่างบางย้ายสายตาจากใบหน้าหล่อเปลี่ยนมาเป็นหนังสือพิมพ์ข่าวหน้าสังคมที่คริสส่งมาให้ ก่อนดวงตาคู่สวยจะเบิกโตขึ้นอีกครั้งของวัน ให้กับหัวข้อข่าวที่พาดด้วยตัวอักษรอังสนานิว ขนาดประมาณ50 ว่า...
คริสอู๋ คาสโนวาตัวร้าย หล่อ รวย สปอร์ต คังนัม
“รู้หรือยังว่าฉันเอาเงินมาจากไหน นายคงไม่คิดว่าคนที่ได้ขึ้นหน้าสังคมทั้งหน้าแบบนี้ไม่มีเงินหรอกใช่มั้ย หึหึ”
“คุณชื่ออู๋อี้ฟานสินะ ชื่อในวงการธุรกิจ ‘คริส’ บ้านเกิดกวางโจว แก่กว่าผมแค่ปีเดียว จบเอกบริหารจากแคนาดา เป็นรองผู้บริหารและลูกชายคนเดียวของอู๋กรุ๊ป โอ้โห! มีทรัพย์สมบัติราวล้านล้านวอน นี่มันยิ่งกว่าโคตรรวยอีกนะ” หลังจากไล่อ่านประวัติของคริส อี้ชิงก็ได้ตระหนักแล้วว่าเขากำลังเสวนากับมหาเศรษฐีหลายล้านล้านวอน ช่างเกิดมามีบุญเหลือเกินจางอี้ชิง ที่มีมหาเศรษฐีมาจ้างให้เขาไปเป็นเมีย
“คราวนี้เชื่อแล้วใช่มั้ยว่าฉันมีปัญญาจ้างนายได้”
“เอ่อ...อืม เชื่อก็ได้ แต่ทำไมคุณต้องจ้างผมล่ะ คนหล่อรวยแบบคุณไปจ้างผู้หญิงสวยๆมาแต่งด้วยไม่ดีกว่าเหรอ เผลอๆอาจไม่ต้องจ้างด้วยซ้ำไป แค่เอ่ยปากถามก็คงมีคนมาต่อแถวให้เต็ม” ร่างบางบ่นพึมพำในประโยคท้ายอย่างหมั่นไส้ คนอะไรเพอร์เฟ็คจริงๆ นี่คนหรือเทพบุตรกันแน่
“ก็เพราะแบบนั้นนั่นแหละ ฉันถึงไม่อยากจ้างผู้หญิง พวกผู้หญิงจ้องแต่จะหึงหวงและจับผิด ฉันคริสอู๋ คาสโนวาตัวร้ายเลยนะ ต้องโสดเท่านั้นถึงจะใช้ชีวิตอย่างสนุก แถมนายเป็นคนจีนด้วย ม๊าฉันอาจจะถูกใจ”
“อ๋อ...หรอ แล้วทำไมคุณต้องแต่งงานด้วยล่ะคุณคริส”
“ก็เพราะว่าฉันอยากออกมาอยู่ข้างนอกคนเดียว”
“ออกมาอยู่ข้างนอกไม่เห็นเกี่ยวอะไรกับการแต่งงานเลยนะครับ” ร่างบางส่งสายตาสงสัยไปให้ และยกมือขึ้นเท้าคางจ้องใบหน้าหล่อเพื่อรอคำตอบ ทำเอาคนร่างสูงที่มองอยู่กระตุกยิ้มให้กับท่าทางที่ดูน่ารักนั่น
“ก็ม๊าบอกว่าต้องหาเมียให้ได้ก่อน ถึงจะออกมาอยู่ข้างนอกได้น่ะ”
“เหตุผลอะไรงี่เง่าสิ้นดี แค่อยากออกมาอยู่ข้างนอกถึงขั้นต้องใช้เงินมากมายจ้างผม คนรวยเนี่ยสิ้นคิดเหมือนกันทุกคนหรือเปล่าเนี่ย” บ่นอุบอิบให้กับความสิ้นคิดของเหล่าคนรวย
“แล้วนายจะคิดมากทำไม ต้องการเงินไม่ใช่เหรอ นายมาเป็นเมียฉัน และฉันจ่ายเงินใช้หนี้แทนนาย แฟร์ๆจะตาย”
“อืม...มันก็จริง” ร่างบางเริ่มครุ่นคิดกับข้อเสนอที่ดูอย่างไรเขาก็มีแต่ได้กับได้ จะมีที่เสียก็ตรงที่ต้องตกเป็นเมียคาสโนวาตัวร้ายคนนี้
“แล้วถ้าผมตกลง ผมจะต้องทำยังไงบ้าง” หลังจากที่คิดอยู่ครู่ใหญ่ ร่างบางก็เอ่ยถามถึงสิ่งที่คนเป็น ‘เมีย’ จะต้องทำ
“ฉันขอกระดาษกับปากกาหน่อย” คนตัวบางลุกขึ้นเดินไปหยิบกระดาษและปากกาที่หลังเคาน์เตอร์ และกลับมาวางไว้ตรงหน้าร่างสูง
“เป็นเมียฉันไม่ยากอย่างที่คิด ข้อหนึ่ง เวลาพบป๊าม๊าหรือญาติของฉัน หรือแม้แต่กระทั่งตอนที่ออกสื่อ นายต้องแต่งตัวเป็นผู้หญิง” ร่างสูงพูดพร้อมกับจดเงื่อนไขไปในกระดาษด้วย เพื่อเป็นสัญญาระหว่างเขาทั้งสองคน แต่ยังไม่ทันจะได้เขียนต่อก็ต้องชะงัก เพราะปากกาถูกมือเล็กแย่งไปและโดนโวยวายใส่สุดเสียง
“แต่งตัวเป็นผู้หญิง!! ไม่ ผมไม่ทำ ผมไม่ตกลง ผมไม่เอา คุณจะบ้าเหรอให้ผู้ชายอย่างผมแต่งตัวเป็นผู้หญิง แถมยังเป็นการหลอกลวงคนอื่นด้วย”
“แล้วคำว่า ‘เมีย’ ที่ไหน เขาใช้กับผู้ชายกันล่ะ”
“แต่...”
“ไม่ต้องมาแต่ ฟังข้อต่อไปนายอาจจะพอใจขึ้น ช่วงแรกๆอาจจะยุ่งยากหน่อย แต่ถ้าเราแต่งงานกันปุ๊บ ก็จะย้ายออกมาอยู่ที่คอนโดที่ฉันจองไว้แถวนี้ทันที ก็มีแค่ทุกวันอาทิตย์เท่านั้นที่เราจะต้องกลับบ้านไปทานข้าวกับป๊าม๊า”
“เดี๋ยวนะ แล้วทำไมผมต้องไปอยู่คอนโดกับคุณด้วย”
“แล้วเมียที่ไหนเขานอนแยกกับผัว”
“แต่ผมเป็นแค่เมียรับจ้าง”
“แต่ก็ได้ชื่อว่า‘เมีย’นะ” ร่างสูงไม่เปิดช่องทางให้ร่างบางได้โต้แย้งอะไรอีก ไม่ว่าอย่างไรทุกอย่างก็ต้องเป็นไปตามเงื่อนไขที่เขาวางไว้
“ต่อไป อย่างที่นายรู้ ฉันเป็นคาสโนวา ชอบเที่ยวกลางคืน ติดผู้หญิง บางครั้งก็ไปต่อกันที่โรงแรม เพราะฉะนั้นเราจะไม่ผูกมัดและให้อิสระซึ่งกันและกัน ฉันจะไปที่ไหน กับใคร เมื่อไหร่ ห้ามบ่น” เน้นเสียงอย่างหนักแน่นเพื่อย้ำให้ร่างบางเข้าใจถึงสิทธิส่วนบุคคลของเขา
“แล้วผมตั้งเงื่อนไขบ้างได้มั้ยครับคุณคริส”
“แน่นอน” ร่างสูงส่งต่อปากกาและกระดาษให้ร่างบาง
“คุณต้องใช้หนี้ทั้งหมดของร้านนี้แทนผม จ่ายเงินค่ากินอยู่ให้ตรงตามเวลา ห้ามเบี้ยว ห้ามขาด แต่เกินได้ และอย่างสุดท้ายถึงผมจะเป็นเมียคนรวยอย่างคุณ แต่ผมก็รักคาเฟ่นี้ที่สร้างด้วยน้ำมือตัวเอง เพราะฉะนั้นคุณจะต้องให้ผมกลับมาทำงานที่นี่เหมือนเดิม”
“ได้สิ ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว แต่ความจริงเงินล้านหนึ่งที่ฉันให้ก็เยอะแล้วนะ นายยังจะทำงานเอาเงินต่างหากอีก ขี้งกขี้เหนียวเหมือนกันนะเนี่ย”
“แล้วสัญญาของเราจะมีวันจบมั้ยครับคุณคริส” ร่างบางเอ่ยถามเสียงอ่อนทั้งที่ยังไม่ทันได้เริ่มต้น แต่ทำไมเขากลับรู้สึกเศร้าเมื่อนึกถึงวันที่มันจะต้องจบ
“ก็คงเป็นวันที่ฉันพร้อมจะมีเมียตัวจริงหรือไม่ก็ความลับของเราแตก” คริสพูดน้ำเสียงอ่อนเช่นกัน พร้อมกับส่งสายตาที่ไม่อาจบอกได้ว่ามีความรู้สึกอะไรแฝงอยู่ในนั้นไปให้ร่างบางตรงหน้า ทั้งคู่จ้องตากันอยู่นานพอสมควร ก่อนที่อี้ชิงจะเป็นฝ่ายหลุดออกมาจากสายตาคมนั้นก่อน และหลุบตาต่ำก้มหน้าลงเซ็นชื่อของตนที่ใบสัญญา
“อ่ะ คุณคริส เซ็นซะ”
“คุยกันมาตั้งนานฉันยังไม่รู้จักชื่อนายเลยนะ” ระหว่างที่กำลังเซ็นอยู่ร่างสูงก็เหลือบไปเห็นลายเซ็นของร่างบาง จึงตัดสินใจเอ่ยถามชื่อออกมา ทั้งที่เจรจาธุรกิจจนเสร็จแล้ว แต่ยังไม่รู้จักชื่อคนที่ร่วมทำธุรกิจด้วยกันเลย
“ผมชื่อ จางอี้ชิงครับ”
“อืม...อี้ชิง งั้นนายช่วยเขียนเบอร์โทรของเจ้าหนี้มาให้ฉันด้วย”
“นี่ครับ นามบัตรของคุณลุง”
“แล้วฉันจะจัดการให้เอง ดึกแล้วฉันขอตัวกลับก่อนแล้ว พรุ่งนี้ไม่ต้องเปิดร้านนะ ฉันจะมารับไปกินข้าวที่บ้านและแนะนำตัวกับป๊าม๊าของฉัน” พูดจบก็ลุกขึ้นเต็มความสูง และเดินตรงไปยังประตูร้านโดยมีร่างบางเดินตามหลังไปส่ง แต่ยังไม่ทันที่ร่างสูงจะก้าวผ่านประตูไป ก็พลิกตัวกลับมาแล้วเอื้อมมือไปคว้าหมับเข้าที่เอวบางของคนตรงหน้าพร้อมเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่ออกจะตำหนินิดหน่อยว่า...
“อี้ชิง เอวนายเล็กไปหน่อยนะ”
9 โมงเช้า ณ Xing Café
“อรุณสวัสดิ์อี้ชิง” ทันทีที่ร่างบางเปิดประตูออกไปก็ได้ยินเสียงทักทายพร้อมกับรอยยิ้มมุมปากที่ส่งมา
“อะ...อรุณสวัสดิ์ครับคุณคริส” อี้ชิงก้มโค้งตัวให้คริสอย่างรวดเร็วทันทีที่พูดจบ พร้อมกับยกมือจับแก้มเนียนของตนที่อยู่ๆก็รู้สึกว่ามันร้อนผ่าวขึ้นมา คงเป็นเพราะเผลอไปสบตาคมคู่นั้น และยังพาลนึกถึงเรื่องที่คริสพูดกับเขาก่อนจะออกจากร้านเมื่อคืนนี้อีก
“คุณคริส จะให้ฉันเอาของไปไว้ที่ไหนดีคะ?” แต่เป็นเพราะเสียงหวานของหญิงสาวที่ยืนอยู่ด้านหลังของคริส จึงทำให้อี้ชิงหลุดออกจากภวังค์และชะโงกหน้าไปดูหน้าหญิงสาวแทน
“อ้อ วิค เธอเอาไปวางไว้ข้างในเลย” พูดพร้อมกับชี้เข้าไปข้างใน ก่อนจะแทรกตัวเข้าไปในตัวร้านกึ่งบ้านพักของร่างบางด้วย
“อี้ชิง นี่วิคตอเรีย เลขาของฉัน เขาจะมาช่วยแต่งตัวให้วันนี้”
“สวัสดีค่ะคุณอี้ชิง ฉันไม่ยักกะรู้มาก่อนนะคะ ว่าคุณคริสมีคุณอี้ชิงเป็นเพื่อนด้วย” หญิงสาวกล่าวทักทายและส่งยิ้มหวานให้กับร่างบาง แต่ประโยคท้ายของเธอนั่นทำให้อี้ชิงสะอึกเล็กน้อย
“เพื่อน!” อุทานออกมาเสียงเบา พร้อมกับตวัดสายตาไปมองร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างหลังเลขาคนสวย
“กะ...ก็เพื่อนฉัน ทำไมเธอจะต้องรู้จักด้วยล่ะ อี้ชิงพาฉันไปเข้าห้องน้ำหน่อยสิ” ตอบกลับอย่างกระอึกกระอัก ก่อนจะเดินไปดึงแขนร่างบางเพื่อมุ่งตรงไปทางห้องน้ำ
“เรื่องนี้เป็นความลับ มีแค่ฉันกับนายเท่านั้นที่รู้ เข้าใจมั้ยอี้ชิง” เมื่อถึงหน้าห้องน้ำจุดที่ลับจากสายตาของเลขาสาว คริสก็รีบอธิบายถึงเหตุผลที่ว่าทำไมเขาต้องบอกกับเลขาว่าร่างบางคนนี้เป็นเพื่อนตน
“ครับ ผมเข้าใจดี แล้วเอาเขามาแต่งตัวให้ผมแบบนี้ คุณไปหลอกเขาว่าอะไรล่ะครับ” อี้ชิงพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ ก่อนจะเอ่ยถามถึงเหตุผลที่ทำให้เลขาสาวมาแต่งตัวให้เขาได้
“ก็ไม่ได้บอกอะไร แค่บอกให้มาแต่งให้ก็เท่านั้น คนเป็นลูกน้องก็ต้องทำตามที่เจ้านายสั่งสิ” ร่างสูงยักไหล่อย่างไม่ยี่หระ ก็เขาไม่มีเหตุผลที่จะต้องบอกว่าทำไมกับลูกน้องซะหน่อย
“แล้วแบบนี้เขาจะไม่สงสัยเหรอครับ”
“สงสัยไปก็เท่านั้น เพราะยังไงก็ไม่รู้คำตอบอยู่ดี”
“คุณอี้ชิงคะ ฉันเอาชุดมาให้เปลี่ยนค่ะ” เสียงวิคตอเรียที่เดินใกล้เข้ามาทำให้ทั้งสองคนต้องจบบทสนทนาไว้เพียงเท่านี้ก่อน อี้ชิงหันหลังไปเผชิญหน้ากับเลขาสาวและยื่นมือออกไปรับชุดที่ถูกเตรียมมาให้ ร่างบางเปิดถุงหยิบชุดออกมาดู ก่อนจะร้องอย่างตกใจออกมา
“วิกผม ชุดกระโปรง แล้วก็อะ...เอ่อ ชุดชั้นใน นมปลอมนี่มันคืออะไรกันครับ”
“ก็คุณคริสสั่งให้ฉันเตรียมมาให้คุณอี้ชิงนี่คะ ว่าแต่ดิฉันสงสัยนิดหน่อยทำไมต้องให้คุณอี้ชิงแต่งเป็นผู้หญิงด้วยคะ”
“นั่นก็เรื่องของพวก...”
“คือเราจะไปปาร์ตี้ในกลุ่มเพื่อนกันครับ แต่พอดีปาร์ตี้นี้มันแปลกหน่อยผมเลยต้องแต่งตัวเป็นผู้หญิงไป” ยังไม่ทันที่ร่างสูงจะได้พูดจบ ร่างบางก็รีบเอามือนุ่มไปปิดปากร้ายของคริสทันที เขารู้ว่าไม่ว่าใครก็ต้องสงสัย เขายอมโกหกคำโตเพื่อให้ความแคลงใจของหญิงสาวหายไปดีกว่า
“อ๋อ อย่างนั้นเหรอคะ ถ้างั้นคุณอี้ชิงไปเปลี่ยนชุดก่อนนะคะ เดี๋ยวฉันไปเตรียมเครื่องสำอางรอข้างนอก มีปัญหาอะไรตะโกนเรียกฉันได้นะคะ”
“ได้ครับ” อี้ชิงตอบปากรับก่อนจะส่งยิ้มหวานให้ส่งเลขาสาวที่ลับหายออกไป
“เฮ้อ” ร่างบางถอนหายใจออกมาเบาๆพร้อมทั้งปล่อยมือที่ปิดปากคริสอยู่ด้วย
“มือนายนุ่มดีเนอะ” คริสพึมพำออกมาเพราะสัมผัสนุ่มแถมกลิ่นหอมจากมือบางนั่นยังคงตรึงอยู่ในใจเขา เป็นผู้ชายแท้ๆแต่ทำไมมือถึงเนียนนุ่มไม่หยาบกร้านเหมือนเขาเลยสักนิด คิดแล้วอยากจะจับขึ้นมาจูบมาดมเหลือเกิน
“ห๊ะ?!! คุณคริสว่าอะไรนุ่มๆนะครับ”
“ปะ...เปล่า ไปเปลี่ยนชุดสิอี้ชิง เดี๋ยวไม่ทันทานข้าวกลางวันกับครอบครัวฉัน” ร่างบางไม่ได้โต้ตอบอะไรทำเพียงแค่ยกมือขึ้นเกาท้ายทอยเล็กน้อยก่อนจะเดินหายเข้าห้องน้ำไป แต่ยังไม่ทันที่คริสจะเดินกลับออกไป อี้ชิงก็เปิดประตูออกมาด้วยหน้าตาตื่นนิดๆ พร้อมกับพูดว่า...
“คุณคริส แล้วไอ้นี้ใส่ยังไงอ่ะ” เอ่ยถามพร้อมกับชูชุดชั้นในนมปลอมขึ้นก่อนจะเบะปากเล็กๆเหมือนจะร้องไห้ เขาคิดถูกหรือคิดผิดเนี่ย ที่ยอมแลกเงินกับการต้องมาเป็นเมียรับจ้างแบบนี้
“นายก็แค่สวมแล้วก็ติดตะขอข้างหลังไง”
“ทำยังไงอ่ะ ผมทำไม่เป็น”
“ถอดเสื้อสิเดี๋ยวฉันช่วยใส่ให้” คริสแทรกตัวเข้าไปในห้องน้ำก่อนจะจับชุดชั้นในนมปลอมที่ตนสั่งให้วิคตอเรียไปช่วยหาให้มาไว้ในมือ แต่ทันทีที่สายตาหันมาปะทะกับแผ่นหลังเนียนสีขาวดุจน้ำนมของร่างบางก็ทำให้คริสถึงกับแข็งทื่อไป
“แล้วทำยังไงต่อครับคุณคริส” แค่หันหลังให้ก็ทำคริสตัวแข็งทื่อแล้ว ยังจะหันหน้ามาให้คาสโนวาตัวร้ายเห็นแผงอกบางสวยกับตุ่มไตสีชมพูนั่นอีก จางอี้ชิงช่างไม่รู้อะไรเลยจริงๆ
“ห๊ะ?!! หะ...หันหน้ามาทำไมล่ะ หันหลังกลับไปสิ แล้วก็สวมมันซะ เดี๋ยวฉันช่วยติดตะขอให้” พูดดุร่างบางเล็กน้อยก่อนกลืนน้ำลายลงคอเฮือกใหญ่ และเดินเข้าไปใกล้แผ่นหลังบางเพื่อช่วยติดตะขอให้
“ดูคล่องแคล่วจังเลยนะครับคุณคริส สงสัยจะช่วยสาวๆใส่บ่อย” ร่างบางเอ่ยปากแซวกับท่าทางที่ดูเป็นงานเป็นการดีกับเรื่องใส่ชุดชั้นในของคริส แต่ประโยคต่อไปของคริสก็ถึงกับทำให้สีแดงถูกฉีดเข้าที่ใบหน้าขาว
“ช่วยใส่ไม่เคยทำหรอก เคยแต่ช่วยถอดให้ต่างหาก แต่ฉันก็ช่วยใส่อยู่นะ ใส่อย่างอื่นอ่ะ ที่ไม่ใช่ชุดชั้นใน” ยิ้มร้ายอย่างเจ้าเล่ห์เมื่อเห็นว่าคนร่างบางตรงหน้าหน้าแดงอย่างเขินอายขึ้นมา เห็นแล้วน่าจรดริมฝีปากลงบนพวงแก้มสีแดงนั่นเหลือเกิน
“ผมจะเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว เชิญออกไปก่อนเถอะครับคุณคริส” เอ่ยปากไล่เพราะเห็นยิ้มร้ายกับดวงตาแพรวพราวคู่นั้นที่มองจ้องมา
“แล้วนายอยากให้ฉันช่วยใส่ให้มั้ยล่ะ หึหึ”
“ไม่ครับ แค่เสื้อผ้าผมใส่เองได้” ตอบปฏิเสธอย่างเขินอายพร้อมกับผลักไหล่คนตัวโตให้ออกจากห้องน้ำไปด้วย
“คนอะไรน่าแกล้งชะมัด” คริสพึมพำกับตัวเองเบาๆแล้วจึงเดินกลับออกไปข้างนอก
“คนอะไรร้ายชะมัด ขนาดเราเป็นผู้ชายยังส่งสายตาหื่นมาให้อีก” ด้านอี้ชิงก็บ่นอุบอิบเรื่องคริสเช่นกัน แต่มีสิ่งที่ทั้งสองคนนั้นทำเหมือนกันก็คือรอยยิ้มที่จุดอยู่บนริมฝีปากของทั้งคู่
“คุณอี้ชิงชุดใส่ได้พอดีเลยนะคะเนี่ย โดยเฉพาะช่วงเอวเข้ารูปพอดีกำลังสวยเลย คุณคริสรู้ไซส์ได้ยังไงคะ” วิคตอเรียหันหน้ากลับมาหาเจ้านายของตนก่อนจะเอ่ยปากถาม
“ก็ฉันวัดไซส์ไปแล้วไง โดยเฉพาะตรงเอว” พูดพร้อมส่งสายตาเจ้าเล่ห์ไปให้ร่างบางที่ยืนเอ๋ออยู่ อี้ชิงคงไม่รู้ว่าเหตุการณ์เมื่อคืนที่เขาคว้าจับไปที่เอวบางนั่นก็เพื่อจะวัดขนาดคร่าวๆในสไตล์คริสเท่านั้น แต่ก็ไม่คิดว่ามันจะทำให้อี้ชิงหน้าแดงแบบนั้น
“อ๋อ...ค่ะ คุณอี้ชิงมาแต่งหน้าทำผมดีกว่านะคะ” เลขาสาวอึ้งเล็กน้อย เพราะช็อคกับคำตอบของเจ้านายตัวเอง มันแอบทำให้เธอคิดไปไกลอยู่เหมือนกัน แต่เจ้านายของเธอควงแต่ผู้หญิง ไม่มีประวัติพาผู้ชายเข้าโรงแรมมาก่อน หรือเขาจะเปลี่ยนรสนิยมเพราะจางอี้ชิงคนนี้
“ก็แค่วัดเอวเฉยๆสินะ ถามดีๆก็ได้ไม่เห็นต้องทำแบบนั้นให้เรา...” บ่นงึมงำพร้อมกับตวัดส่งสายตาดุไปให้ร่างสูง แต่ก็ต้องหยุดอยู่ที่คำพูดสุดท้ายของตน เขิน...นี่เขากำลังรู้สึกเขินคริสเหรอ
“คุณอี้ชิงผิวสวยจังเลยค่ะ ใบหน้าก็ชุ่มชื้น ใช้ครีมอะไรคะบอกวิคหน่อยได้มั้ย” หลังจากที่หญิงสาวเริ่มลงรองพื้นที่บนหน้าของอี้ชิง ก็เอ่ยถามออกมาอย่างอยากรู้อยากเห็น เพราะอาจจะถือได้ว่าเป็นครั้งแรกที่ได้เห็นผู้ชายมีผิวหน้าดีขนาดนี้
“ผมไม่ได้ใช้อะไรเป็นพิเศษหรอกครับ คุณวิคก็พูดเกินไป” ร่างบางพูดอย่างถ่อมตน แต่ที่เขาพูดมันก็เป็นความจริง เขาแค่ล้างหน้า และทาครีมนิดหน่อยเท่านั้นเอง
“ผู้ชายนี้โชคดีจังนะคะ ไม่ต้องดูแลอะไรมากมายแต่ผิวก็สวย ดูอย่างวิคสิค่ะ ต้องคอยโบ๊ะหน้าทั้งวันเลย”
“คิคิ” อี้ชิงขำให้กับท่าทางจริตนิดๆของหญิงสาว ก่อนที่วิคตอเรียจะเริ่มลงมือแต่งหน้าต่อไป โดยที่มีคริสนั่งอ่านหนังสือพิมพ์รอไปพลางๆพร้อมกับจิบกาแฟที่ร่างบางเป็นคนชงมาให้
“เสร็จแล้วค่ะคุณคริส” เสียงเลขาคนสวยเอ่ยเรียก ทำให้คริสละสายตาออกจากหนังสือพิมพ์และเงยหน้าขึ้นมอง แล้วก็ถึงกับต้องชะงักเพราะอึ้งในความสวยของผู้ชายร่างบางที่ถูกเปลี่ยนให้มาแต่งเป็นหญิง อี้ชิงเพียงแค่แต่งหน้าอ่อนๆ สวมชุดสีน้ำตาลแบบจับจีบรอบที่ตนเลือกซื้อมาเองกับวิกผมยาวที่ถูกถักเปียแล้วปัดมาไว้ข้างๆ และต่างหูไข่มุกพร้อมด้วยกระเป๋าสะพายข้างสีขาว แต่กลับทำให้ อี้ชิงดูสวย...สวยได้อย่างไม่น่าเชื่อ
“ฝีมือวิคเป็นไงบ้างคะคุณคริส”
“อืม ก็ออกมาสวยดี”
“คุณคริสไม่มีอะไรจะให้วิคทำแล้วใช่มั้ยคะ?” หญิงสาวเอ่ยถามพร้อมทั้งกับเก็บอุปกรณ์การแต่งหน้าของเธอลงกระเป๋าด้วย
“ไม่มี ถ้าเสร็จแล้วเธอก็กลับไปได้เลย” ทั้งๆทีกำลังพูดคุยกับวิคตอเรียอยู่ แต่สายตาของเขาก็ไม่สามารถละจากใบหน้าสวยของอี้ชิงได้เลย
“ถ้าอย่างนั้นฉันขอตัวกลับก่อนนะคะคุณคริส คุณอี้ชิง” เลขาสาวกล่าวลาและเดินไปยังประตูโดยมีอี้ชิงเดินตามไปส่งตามมารยาท
“ผมว่าเราก็น่าจะออกไปกันได้แล้วนะครับคุณคริส” หลังจากส่งแขกเสร็จ อี้ชิงก็เดินกลับมาที่โต๊ะที่คริสนั่งอยู่และเดินนำแก้วกาแฟของคริสไปเก็บไว้ที่เคาน์เตอร์
“อืมไปสิ เดี๋ยวจะไปถึงไม่ทันมื้ออาหารกลางวันกัน” ถึงแม้ครอบครัวของเขาจะเป็นคนรวย และบริษัทก็ตั้งอยู่แถวคังนัม แต่บ้านของเขากลับอยู่อีกฝั่งหนึ่งเกือบจะถึงบริเวณภูเขานัมซานซึ่งต้องเดินทางเป็นชั่วโมงในเวลาปกติ แล้วยิ่งวันนี้เป็นวันอาทิตย์รถคงติดน่าดู นี่คงเป็นเหตุผลที่เขาอยากย้ายมาอยู่คอนโดแถวนี้
อี้ชิงล็อคประตูร้านของตนอย่างแน่นหนาและเดินตามคริสไปขึ้นรถที่จอดอยู่บริเวณฟุตบาท โดยที่คริสเป็นคนเปิดประตูบริการอย่างดีจนทำให้ร่างบางต้องกล่าวขอบคุณ
“ขอบคุณครับคุณคริส”
“ต้องขอบคุณค่ะ ลืมไปเหรอว่านายกำลังเป็นนางจางอี้ชิง ไม่ใช่นายจางอี้ชิง”
“แต่ผมอยู่กับคุณไม่จำเป็นต้องพูดแบบนั้นก็ได้มั้งครับ” อี้ชิงเอ่ยค้าน จะให้เขาพูด ’ค่ะ’ แบบนั้นมันน่าอายจะตายไป
“คะ”
“มะ...มั้งคะ”
“นายจะได้ชินไง ไม่เผลอพูดครับต่อหน้าครอบครัวฉัน นี่! อย่าลืมคาดเข็มขัดสิ นายไม่เคยขึ้นรถหรือไง” ร่างสูงบ่นเล็กๆให้กับความสะเพร่าของร่างบางที่ไม่ยอมคาดเข็มขัดทั้งที่เขาสตาร์ทรถเตรียมตัวจะขับออกไปอยู่แล้ว แต่ไม่ได้ทำเพียงแค่บ่นกลับเอื้ยวตัวไปหยิบเข็มขัดของฝั่งอี้ชิงมาคาดให้อีกด้วย พอคาดเสร็จก็มองหน้าร่างบางแต่ต้องเผยรอยยิ้มเล็กที่มุมปากเพราะเห็นใบหน้าที่เคยเนียนขาวของร่างบางแต้มไปด้วยสีชมพูทั่วซะแล้ว
“ไปกันเลยดีกว่านะจ๊ะเมียจ๋า”
*จางอี้ชิงเว่อร์ชั่นนางจางอี้ชิง เมียรับจ้างคนสวยของคุณคริส
ความคิดเห็น