คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Demon eyes - 1/4
demon eyes [1/4]
ควันสีขาวพวยพุ่ง คละคลุ้งอยู่เต็มห้องสี่เหลี่ยม ซึ่งเป็นห้องชมรมนักกีฬาประจำโรงเรียน แต่ทว่าตอนนี้มันกลายเป็นห้องที่สำหรับคลายเครียดของเด็กนักเรียนจำนวนหนึ่งไปโดยปริยาย สายตาคมมองไปยังร่างโปร่ง เจ้าของเส้นผมสีแดงหม่น..
"มาร์ก พรุ่งนี้แข่งบาสกี่โมงนะ"
คนโดนเรียกเงยหน้าขึ้นมองเพื่อนตัวเองช้าๆ
"มึงเคยรู้อะไรบ้างไหมว่ะเจบี บ่ายสาม ละถ้าเย็นนี้กูไม่เห็นมึงไปซ้อมละก็ กูจะเฉดหัวมึงออกจากทีม"
มาร์คพูดพร้อมกับโยนม้วนหนังสือพิมพ์ในมือใส่ เตือนสติคนที่เอาแต่เอนกายอยู่บนโซฟา ในปากคาบบุหรี่ตามองจ้องทีวีของชมรมที่เปิดทิ้งไว้
"เออๆ"
เจบีตอบลวกๆ ยังไงเย็นนี้ก็ต้องไปซ้อมสินะ น่าเบื่อชะมัด.. ยังไงก็ชนะอยู่ดีแหละน่า..
แกร่ก..
เสียงเปิดประตูดึงความสนใจจากทั้งคู่ได้เป็นอย่างดี ชายหนุ่มร่างกระทัดรัด(?)แต่หน้าตาหล่อเหลาเอาการเดินเข้ามาพร้อมกับกระเป๋านักเรียน
"แจ็คสัน เย็นนี้มีซ้อม ห้ามเบี้ยว”
ยังไม่ทันก้าวขาพ้นประตูพี่ใหญ่ประจำทีมก็รีบบอกคิวซ้อมเตือนความจำ เพราะไอ่สองคนนี้นิสัยไม่ค่อยจะต่างกัน ต้องให้ตามให้บ่นตลอด
"โหยฮยองอะ ผมเคยเบี้ยวที่ไหนละ”
“ทุกทีแหละมึงอะ พอกันทั้งพี่ทั้งน้อง”
เจ้าของใบหน้าเปื้อนยิ้มส่งยิ้มแห้งๆให้พี่ใหญ่ที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ ก่อนจะหันไปหาเจบี เจ้าตัวแทบจะหลับคาบุหรี่ในปาก แจ็คสันเดินเข้าไปล้วงกระเป๋ากางเกงเจบีเอาดื้อๆ มือหนาหยิบเอาซองบุหรี่ดึงออกมาคาบ พลางเดินไปนั่งเล่นเกมส์อยู่มุมห้อง
“แจบอม พรุ่งนี้เราไปดูชานฮยองแข่งก่อนดีไหมว้ะ”
“ทำไมต้องดูด้วยว้ะ”
หันไปถามด้วยความหงุดหงิดแทบจะทันที เอาตรงๆเขาไม่ค่อยชอบชานซองเจ้าชายของโรงเรียนนี้เท่าไรหรอก เหอะ.. ก็แม่งแย่งสาวๆกูไปหมดนี่หว่า..
“อ่าว ก็ไปดูเป็นแนวเอามาใช้กับทีมเราไง อีกหน่อยก็ต้องรวมทีมกันอยู่แล้วจะได้ไม่มีปัญหาตอนหลังด้วย”
หัวหน้าทีมอธิบายยาวยืด แต่แจบอมกลับเบะปากตอบด้วยท่าทีกวนๆจนม้วนหนังสือพิมพ์ต้องลอยมากระทบหัวอีกครั้ง
“กูจะพูดรอบเดียวนะมาร์ก กู ไม่ ไป “
“มึงจะอะไรกับพวกพี่เขานักหนาว้ะ”
เจบีไม่ตอบอะไร สายตาคมมองตรงไปที่หน้าจอทีวีไม่สนใจคำถาม นั้นทำให้มาร์กเลือกที่จะไม่ถามต่อ
“ไอ่หวัง งั้นมึงไปกับกู”
“โหยยยฮยองง พรุ่งนี้ผมนัดสาวไว้อ่าาา”
“เออๆๆ งั้นกูชวนไอ่ยูคไปก็ได้ว้ะ พวกมึงนี่คนหนึ่งก็ติดสาวอีกคนก็เป็นใบ้”
แกร่กก..
พูดไม่ทันขาดคำ มักเน่ประจำทีมก็เปิดประตูเข้ามา
“ไอ่ยูค พรุ่งนี้ไปดูทีมชานฮยองแข่งกับกู”
มาร์คผู้โดนปฏิเสธมาแล้วถึงสองครั้งรีบออกปากชวนยูคยอมก่อนที่จะได้เดินเข้ามาในห้องด้วยซ้ำ มักเน่ตัวสูงเลิกคิ้วขึ้นเป็นเชิงสงสัยทันที
“พรุ่งนี้เรามีแข่งไม่ใช่หรอฮยอง”
“เออ แต่ชานฮยองแข่งตอนเช้า เราก็ไปดูก่อนไง”
“เอ่อ..ได้ฮะๆ”
คำตอบที่ได้รับทำเอามาร์กฉีกยิ้วกว้าง คงจะมีแต่ยูคยอมที่แหละที่ทำตัวให้เขารู้สึกว่ายังเป็นหัวหน้าทีมอยู่
ยูคยอมวางกระเป๋าลงข้างแจ็คสัน และควันขโมงสีขาวที่ลอยอยู่เต็มห้องทำเอาต้องส่ายหน้าวันละหลายๆรอบ เจ้าตัวเดินไปเปิดหน้าต่างด้านหลังออกให้อากาศได้ระบาย กดเปิดพัดลมเบอร์แรงสุดก่อนจะออกปากบ่น
“เมื่อไรเฮียกับคุณชายหวังจะเลิกสูบบุหรี่ซักทีครับ”
พูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ใครๆฟังก็รู้ว่าไม่ได้ชื่นชมเท่าไร
“เป็นเด็กเป็นเล็กอย่าบ่นมากน่ายูคยอม” แจ็คสันโพล่งขึ้นมาลอยๆ
“ฮยองโตตายอะ เลิกสูบบุหรี่แล้วขยันกินนมดีกว่านะ”
“…….”
“ ฮ่าาาาาาๆๆๆๆๆๆ!!!”
เสียงหัวเราะฮาครืนดังไปทั่วห้อง คนโดนพาดพิงเรื่องส่วนสูงอย่างแจ็คสันถึงต้องเอาหมอนข้างตัวปาใส่มักเน่จอมแสบที่ยืนหัวเราะอยู่ด้วยความหมั่นไส้ ขออย่าให้ได้สูงทันนะไอ่ยูค!
และห้องทั้งห้องก็กลับมาอยู่ในสภาพปกติ แจ็ดสันนั่งเล่นเกมส์ ยูคยอมเดินไปนั่งอ่านหนังสือข้างพี่ใหญ่ เพราะว่ามีการบ้านวิชาภาษาอังกฤษที่เขาไม่ค่อยเข้าใจอยู่ มาร์คคือคนเดียวที่ช่วยเขาได้ ส่วนเจบีกำลังปวดหัวเพราะด้วยความว่านอนเยอะเกินไป เจ้าตัวดับบุหรี่ลงกับพื้นโต้ะก่อนจะตัดสินใจลุกออกจากห้องไปพักสายตาด้านนอกซะหน่อย
โรงเรียนเลิกเรียนแล้ว เพราะไม่งั้นไอ่ยูคคงไม่โผล่เข้ามาให้เห็นหน้าได้ง่ายๆ สาวเท้าทอดน่องไปเรื่อยๆสายตาก็พลันเหลือบไปเห็นใครคนหนึ่ง.. มีเรื่องสนุกๆทำแล้วสิ..
คิดได้แบบนั้นแจบอมจึงเดินอาดๆเข้าไปหาเป้าหมายที่กำลังเดินก้มหน้าหาห้องอะไรบางอย่างในกระเป๋าตัวเอง
ชเวยองแจ...
ปึกก!!
คนตัวโตกว่าจงใจเดินเข้าไปกระแทกจนร่างเล็กเสียหลักล้มลงกับพื้น ดวงตาเรียวเบิกกว้างเพราะของในกระเป๋ากระจัดกระจายอยู่เต็มพื้นไปหมด เจ้าตัวรีบเงยหน้ามองต้นเหตุทันที
“แจบอมม!!”
พอเห็นว่าเป็นใครก็รีบลุกขึ้นใบหน้าหวานดูบึ้งขึ้นอย่างเห็นได้ชัด คนที่เดินผ่านไปผ่านมาต่างก็หยุดยืนมองกันเป็นแถว ก็แน่ละนั่นแจบอมเชียวนะ..
“โอ้ะ..ขอโทษทีมองไม่เห็น คราวหลังเดินก็เงยหน้ามองทางหน่อยสิจะได้หลบฉันได้ ..อ่อ แล้วก็ฉันเป็นพี่นายนะ ควรจะมีมารยาทในการเรียกชื่อฉันให้ดีกว่านี้หน่อย”
คนตรงหน้าพล่ามยาวเป็นหางว่าวทำเอายองแจหัวเสียมากกว่าเดิม ทำไมชอบหาเรื่องกันนัก..
แต่เพราะว่าต้องรีบไปหาเพื่อนที่นัดไว้เลยสูดหายใจเข้าปอดลึกๆ พยายามสงบสติอารมณ์เอาไว้ ยองแจมองค้อนแจบอมนิ่งๆก่อนจะก้มลงเก็บของตัวเอง
และแน่นอนว่าท่าทางแบบนั้นทำให้แจบอมหมดสนุก ร่างสูงใช้เท้าเตะกล่องดินสอของยองแจออกไปไกลกว่าเดิม ปากอิ่มเม้มเข้าหากันแน่แต่ก็ยังคงก้มหน้าก้มตาเก็บของต่อไป
“ไอ่ตุ้ดเอ้ยย..”
และก็เป็นอีกครั้งที่หนังสือเล่มหนึ่งถูกเตะออกไปพร้อมกับคำพูดที่ยองแจไม่ชอบ
..มันจะเกินไปแล้วนะ
ยองแจกำหมัดแน่น ไม่ชอบคำนี้.. แจบอมชอบใช้เรียกเขาบ่อยๆเพราะความที่ยองแจหน้าออกจะหวานกว่าผู้ชายทั่วไปบวกกับที่เมื่อก่อนคนตัวเล็กเคยชอบแจบอม..
แต่มันก็นานมาแล้วเมื่อตอนที่เข้ามาเรียนใหม่ๆ แต่แจบอมไม่ชอบ เขาเกลียดการที่ผู้ชายจะมาชอบผู้ชายด้วยกัน และนั้นก็ทำให้ยองแจใช้พยายามอยู่นานที่จะไม่เข้ามายุ่งกับแจบอมอีก
แต่ทำไมแจบอมต้องเข้ามายุ่งวุ่นวายกับเขาด้วย!!
ยองแจรีบเก็บของยัดลงกระเป๋าจนหมด เจ้าตัวเดินอาดๆไปเก็บกล่องดินสอกับสมุดที่โดนเตะไปไกลก่อนจะเดินกลับมาทางเดิมที่คนตัวโตยืนอยู่
“ขอโทษนะ ขอทางหน่อย”
ปากอิ่มพูดขึ้นมาเรียบๆ แจบอมใช้สายตาจ้องใบหน้าหวานนิ่ง สายตาที่ไม่เคยมีความหมายในนั้น สายตาที่ดูไม่เป็นมิตร สายตาที่ยองแจไม่ชอบ..
ร่างเล็กหันหลังกลับ ตัดสินใจเดินอ้อมตึก ดีกว่าจะต้องพยายามอ้อนวอนขอร้องให้คนแบบนั้นหลีกทางให้
ลึกๆแล้วก็ยังตัดใจจากแจบอมไม่ได้ แต่ทำยังไงได้.. มันคือสิ่งที่ต้องทำนะยองแจ..
——————
เอาตอนหนึ่งสั้นๆมาเจิมก่อน น่าจะจบในสามสี่ตอน ยังไงก็ฝากติดตามด้วยนะคะะะะ ><
ความคิดเห็น