Private Personal Privy;

ลำดับตอนที่ #17 : .......

 😳 BOW WOW - BAP

 

     วัตถุทรงกลมสีส้มเหลือบน้ำตาลที่ถูกเปลี่ยนมือมาหลายต่อหลายคนในเวลากว่าสิบห้านาทีกลายเป็นจุดรวมสายตาของคนรอบสนามพร้อมกับเสียงกรีดร้องดังลั่นเมื่อมันตกมาอยู่ในมือชเว จุนฮง เจ้าของร่างสูงหนึ่งร้อยแปดสิบสี่เซนติเมตร เรือนผมสีควันบุหรี่ที่ลู่ลงกับใบหน้าเพราะความเปียกชื้นที่ร่างกายขับออกมาอีกทั้งเสื้อกล้ามคอกว้างที่แม้แต่ผู้ชายด้วยกันยังอดชมไม่ได้ 

     ตากลมจ้องสำรวจคนอ่อนกว่าผ่านเลนส์กล้องตัวโปรดแล้วกดบันทึกภาพอากัปกิริยาต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นตอนที่เจ้าตัวยกแขนขึ้นมาปาดเหงื่อ ยิ้ม หรืออะไรก็ตาม ก้มมองนาฬิกาข้อมือที่ชี้ไปยังเลขแปด บ่งบอกว่าถ้าเขากลับบ้านช้ากว่านี้อีกนิดคงโดนบุพการีที่รักหักค่าขนมเป็นแน่แท้ คิดแล้วก็คล้องสายกล้องไว้ที่ลำคอ ยกกระเป๋าที่ใช้ตุนอาหารขึ้นมาสะพายแล้วออกเดิน -ไม่ต้องรอดูจนจบเกมส์ เขาก็รู้ผลอยู่แล้วล่ะ

     แล้วมันก็เป็นอย่างที่คิดเมื่อแชมป์บาสเกสบอลตกเป็นของมหา'ลัยเขาอีกปี หลังจากที่แดฮยอนเดินมาด้อมๆ มองๆ หาอาหารรองท้องข้างล่างแรงสั่นสะเทือนของโทรศัพท์เรียกความสนใจให้เขาต้องหยิบมันขึ้นมาเปิดดู รูปถ้วยรางวัลถูกส่งมาทางไลน์พร้อมกับข้อความที่ว่า ชนะแล้ว 

     รอยยิ้มถูกจุดขึ้นบนใบหน้าหวาน นิ้วเรียวบรรจงพิมพ์ข้อความแล้วยัดมันลงกระเป๋ากางเกงดังเดิม

     'ดีใจด้วย'

     

 

 

     ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองไปนัดอะไรกับไอ้เด็กยักษ์ไว้ตอนไหนเพราะจู่ๆมารดาสุดที่รักของเขาก็มาตะโกนปาวๆ อยู่ข้างเตียงว่าน้องมาหา พอเปิดเปลือกตาได้ก็แทบอยากจะกระโจนลงไปกัดคอไอ้คนที่มาทำลายความสงบสุขของเขาเสียเหลือเกิน จะรีบไปไหนตั้งแต่แปดโมงวะ แล้วก็ต้องเก็บคำถามมากมายเอาไว้ในหัวก่อน ร่างเล็กในชุดนอนย้วยๆ สีเทาก้าวขาลงจากชั้นบนของบ้านด้วยใบหน้าที่ไม่ค่อยจะสบอารมณ์พอเห็นตัวต้นเหตุนั่งยิ้มร่าอยู่ตรงโต๊ะกินข้าวและกำลังจะยัดสโคนฝีมือแม่เขาก็ยิ่งทำให้ออกแรงก้าวขาพาร่างของตัวเองไปหยุดใกล้ๆ ให้ไวที่สุด

     "มาทำไมเนี่ย"

     "แดฮยอน!"

     เสียงหวานของผู้เป็นแม่เอ็ดพร้อมกับรอยยิ้มสะใจของจุนฮง เขาขมวดคิ้ว อยากจะตบหัวทุยๆ นั่นสักที แต่แล้วก็ถูกแขนยาวๆ นั่นเกี่ยวรอบเอวแล้วดึงเข้ามาใกล้กว่าเดิม ยัดสโคนอีกชิ้นที่ถูกทาแยมไว้แล้วใส่ริมฝีปากอิ่มซึ่งอีกคนไม่ได้ขัดขืนแต่อย่างใด แต่ถึงอย่นั้นคำถามของแดฮยอนก็ยังคงไม่ได้รับคำตอบ จุนฮงเอาแต่ยัดสโคนโฮมเมดเข้าปากเรื่อยๆ จนกระทั่งเริ่มรู้สึกตึงที่ท้อง