คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : SO WHAT? CHAPTER 12 CUT SCENE
SO WHAT?
CHAPTER 12
“ยู นอนด้วยกันไหม?”
“ไม่” ขอบคุณค่ะ
“โถ่..ย่าไม่อยากได้หลานหรอ” ฉันไม่เคยพูดว่าจะมีลูกกับหมอนี่นะ
“ฉันไม่อยากให้หลานฉันไม่มีอนาคตเพราะพ่อมัน” พูดอีกก็ถูกอีกอ่ะ
สองย่าหลานยืนประจันหน้ากันโดยที่มีฉันคั่นตรงกลางดูเหมือนว่าย่าเซฮุนจะจัดงานฉลองเล็กๆเฉพาะคนในบ้านรับการกลับบ้านของหลานชายตรงหน้าฉันมีผู้ชายที่ชื่อมินซอกกำลังย่างเนื้อหมูสามชั้นอยู่และฉันก็รอกิน...
“นี่ครับยู” พี่มินซอกคีบเนื้อย่างมาให้ฉันแต่...
“ขอบคุณครับ” เซฮุนเอาจานมาวางซ้อนจานฉันเอาเนื้อไปหน้าตาเฉยแล้วคีบมันผ่านหน้าฉันไปยังคุณย่าของเขาที่ยืนดื่มไวน์อยู่ข้างฉัน “ย่าฮะ”
ฉันเดินออกมาจากสองย่าหลานมานั่งกับคนงานในบ้านพวกเขามองฉันยิ้มๆซึ่งต่างจากก่อนหน้านั้นที่แทบจะเผากันเลยก็ว่าได้
“คุณหนูค่ะ เราหมักเองเลยนะค่ะ สูตรคุณท่านอร่อยมากค่ะ” สายตาคาดหวังมองมายังฉันแต่นี่ไวน์หรือน้ำอัดลมเทมาซะเต็มแก้ว
พวกเขานั่งกินหน้าตาเฉยแต่ฉันนานๆครั้งไงเพื่อความสบายใจฉันจึงค่อยๆกินแต่มันอร่อยจริงๆไม่แสบคอหรือได้กลิ่นแอลกอฮอล์แรงๆเหมือนดื่มน้ำองุ่นที่ถูกคั่นสดแล้วใส่โซดาประมานนั้น
“อร่อยใช่ไหมค่ะ” ฉันพยักหน้าตอบในขณะที่ผู้หญิงข้างๆเทเหยือกไวน์มาในแก้วฉันเกือบเต็มเธอมองฉันยิ้มๆแล้วกินเนื้อต่อ
“ดื่มเร็วอย่างนั้นระวังหัวทิ่มพื้นนะครับ” คุณลุงคนหนึ่งหันมาพูดกับฉันแล้วเสียงหัวเราะก็ดังขึ้นด้วยบรรยากาศแบบนี้...ไม่เคยเจอสักครั้ง
“อย่าดื่มเยอะนะยู”
“ค่ะ” ปกติฉันไม่พูดเพราะหรือเรียกใครว่าพี่แต่ผู้ชายคนนี้เขาสุภาพเกินไปฉันอยากจะลองถามย่าเขาว่าเป็นญาติกันจริงๆหรอวะ
จากที่แค้นฉันเริ่มรู้สึกในใจนิดๆว่าตัวเองอิจฉาเซฮุนแค่ไหนถึงไม่มีพ่อแต่ดูเหมือนว่าย่าจะสำคัญกับชีวิตตัวเองมากไหนจะคนรอบข้างที่ดีๆคอยดูแลอีกมันไม่น่าเป็นคนแบบนี้นะฉันว่านิสัยขัดกับหน้าตา
“เซฮุนอ่า มาไม่บอกเลย...”
ฉันละจากใบหน้าอันยิ้มแย้มของพี่มินซอกไปยังเสียงผู้หญิงแบ๋วคนหนึ่งกำลังเกาะแขนเซฮุนอยู่...น่ารักมาก ผมเธอซอยสั่นย้อมสีทองตัวเล็กๆผิวขาวแม้ในความมืดใบหน้ายิ้มแย้มย่าเซฮุนเดินออกมาแล้วมานั่งอยู่ที่โต๊ะกับคุณป้าแม่บ้านปล่อยหลานชายอยู่กับเธอคนนั้น เขาคุยกันด้วยใบหน้ายิ้มและหัวเราะ
ฉันไม่รู้สึกอะไรเลย...จริงๆนะ
“ยูครับ พี่เอามาให้ไม่กินหน่อยหรอ”
“อ้อ ค่ะ ขอบคุณนะ” ฉันสนใจเนื้อหมูในจานต่อแล้วหันไปมองพวกป้าๆเมาท์เจ้านายกันอาจจะเป็นหัวหน้าคนงานที่ไม่ได้อยู่ที่นี่...แต่มันก็เรื่องของพวกเขาเถอะ
“ยู หน้าแดงแล้วหยุดดื่มเถอะ” พี่มินซอกจับแก้วที่อยู่ในมือฉันออกแล้วหัวเราะฉันกินน้ำทำไมต้องห้ามมันก็แค่...ไวน์ ฉันนึกว่าตัวเองกินน้ำเปล่าซะอีก “เป็นไรไหม”
“เอ่อ ไม่ค่ะพี่ไม่กินด้วยกันอ่ะ”
“พี่ก็กินอยู่ แต่ยูไม่มอง...แค่นั้นเอง” ฉันมองอยู่นี่ไงเขาไม่เห็นหรอ “ไปนั่งกับย่าไหม”
“หืม...ไปก็ไป”
“ถ้าไม่อยากไปก็ไม่ว่าแต่ยูอย่าดื่มต่อนะ”
“มึน”
“อะไรนะ”
“มึน”
โลกของฉันมันหมุนเคว้งคว้างไปหมดฉันได้ยินมองเห็นแต่สมองฉันเหมือนพวกถูกปลุกในขณะที่นอนไม่อิ่มพี่มินซอกนั่งอยู่ข้างๆคนรับใช้ผู้หญิงนั่งอยู่อีกข้างหนึ่งฉันจำได้เซฮุนคุยกับสาวและย่าเขาอยู่ตรงหน้าฉัน
“ใครเอาให้เธอดื่ม นี่มันแรงมากนะ”
“ย่าครับ อย่าเสียงดังสิคนอื่นเขากลัวหมด” ฉันเงยหน้าไปมองเสียงพี่มินซอกแล้วฉันไปซบไหล่เขาตอนไหนเนี่ย
“เซฮุน!! แกจะอยู่กับยัยนั้นอีกนานไหม ฉันจะได้ให้มินซอกพาเธอไปนอน”
“เอ่อ ฉันไปเองได้ค่ะ” ห้องด้านซ้ายฝั่งขวามือฉันจำได้ตอนไปอาบน้ำ
“หนูไหวหรอลูก”
“ไหวค่ะ” ฉันพยายามลุกขึ้นแล้วก้มขอบคุณทุกคนก่อนจะเดินไปในบ้านอย่างตรงที่สุดฉันโอเคฉันแค่มึนหัวเวียนนิดๆและสติยังอยู่
บ้านนี้เขาสร้างบันไดยังไงให้สูงขนาดนี้ฉันอยากจะบ้าจะไม่แตะสักสองปีจนกว่าจะเรียนจบไอ้พวกของมึนเมาเนี่ยจะดีก็ตอนกินพอออกฤทธิ์หน่อยฉันรู้สึกว่าตัวเองเริ่มเหมือนหมาวะ สองขั้น สามขั้น ....หกขึ้น เจ็ด
พรึบ!
“ขาสั่นหรอ ก้าวเป็นชั่วโมง”
“เซฮุน...” ฉันหันไปมองใบหน้าเบื่อโลกของเซฮุนแล้วตบฝ่ามือลงเบาๆ “ห้องฝั่งขวามือ”
“ฝั่งซ้ายต่างหาก”
“หรอ...”
“เออ”
SEHUN PART
“เป็นไง” ผมก้มหน้าถามอีกคนที่อยู่ในอ้อมแขนแล้วดึงแขนข้างที่ไม่เจ็บพาดคอไว้ที่จริงจะอุ้มก็ได้แต่ไม่อยากหนักก็เลยลากเอาน้ำหนักตายัยนี่แบบ... -_-
“เรื่องของฉันน่า” เกลียดชะมัดคำพูดแบบนี้บอกแปดรอบก็พูดแปดรอบคำขู่นี่ไม่เคยกลัวหรอกยัยบ้ายูเดี๋ยวก็ทิ้งลงบันไดซะเลยเหอะ
ผมเปิดประตูและลากอีกคนมาด้านในก่อนจะพาเธอไปยังเตียงนอนเขาห้องฝั่งขวาจริงอย่างยูบอกฝั่งซ้ายมันเป็นห้องของย่าแต่คนพามาต้องถูกที่สุดสิว่าไหม
“ยู”
“หือ” พอก้มกระซิบลงที่ใบหูอีกคนเธอปรือตาขึ้นมามองเขาแล้วปัดมือมาที่ใบหน้าหล่อเหล่าของตัวเองอย่างแรงจนต้องยกมือมากุมคิ้วตัวเองไว้กลัวว่าแผลเก่ายังไม่หายจะเป็นแผลเป็นไปซะก่อน
จะให้นอนมองอีกคนก็ยังไงๆอยู่ผมก้มริมฝีปากลงชิดใบหน้าอีกคนก่อนจะกดจูบที่ริมฝีปากเธอเบาๆ
“อื้อ!!”
“อย่าดิ้น เธอเมาก็นอนเฉยๆสิ” เธออาจจะมีสติแต่แค่อยากนอนแต่ผมเริ่มจะไม่มีสติแล้วเสื้อไหมพรหมทรงยาวของคุณย่าที่ยู่ใส่ด้นมาอยู่ที่ต้นขาขาวไม่อยากจะคุย...สีแดง
ผมจับสองแขนเธอไว้เบาๆและจูบเธออีกครั้ง
“โอ๊ย!! กัดทำไมเนี่ย” เลือดออกไหมวะ พอจับปากตัวเองก็รู้สึกได้ถึงรอยแตกและเลือดสีแดงทำไมต้องรุนแรงตลอดไม่เข้าใจพูดเลย...
“อย่ามาใกล้ฉัน ไอ้บ้า”
“จูบหน่อยไม่ได้ไง”
“ไม่!!! ออก!” เธอผลักไหล่ผมออกด้วยแรงอันน้อยนิด โอ๊ย คงจะพ้นอยู่หรอกผมจับมือสองข้างยูไว้แล้วกดน้ำหนักนอนทับมันซะเลย
“หอมอะไรวะ”
“เซฮุน...” เธอเรียกเสียงแผ่วเบาผมจึงหันไปสบตาอีกคนเธอมองผมด้วยตาที่จะปิดและรอยยิ้มครั้งที่สองๆมือของตัวเองละจากข้อมือแล้วจับแก้มเธอไว้แทน “นายคิดจะทำอะไรอยู่”
“ฉันจะทำอะไร...เธอคิดว่ายังไง”
“ก็ไม่ยังไง...ฉันเลือดออกนะรู้ยัง” เลือดออก...ยัยยู แล้วมาทำยั่วเพื่อ!!
“ยัยประสาท”
ผมล้มตัวลงด้านข้างยูแล้วดีดหน้าผากแรงๆเธอไม่ได้สนใจอะไรแต่กลับหลับตานอนเฉยเลยทำอะไรไม่ได้กอดหน่อยก็คงไม่เป็นไรแต่เธอกลับคว้ามือดึงหมอนบนหัวมากั้นระหว่างเราไว้แทนทั้งๆที่ตายังหลับ
“แม้แต่ตอนหลับแตะหน่อยไม่ได้ไง”
“...” กา กา กา...
“โคตรจะเอือม!”
ท่ามกลางวิวทะเลและแดดหน้าร้อนหาดทรายขาวน้ำทะเลสีฟ้าใสจนเห็นตัวปลาผมเดินจูงมือคนข้างๆไปเรื่อยๆตามแนวคลื่นของชายหาด
“ขี่หลังไหม”
“ม่ายเอา เดี๋ยวนายหนัก” เสียงถูกเปล่งออกมาอย่างน่ารักเธอจ้องมองผมด้วยรอยยิ้มมันทำคนที่มองไม่อาจจะละสายตาไปได้จนต้องยิ้มตาม “เซฮุน...นายเหม่อๆนะ”
“เธอยิ้มบ่อยๆสิ” ผมหยุดแล้วดึงเอวยูมาชิดตัวแล้วกอดเธอไว้ “ฉันชอบ” สายลมของวิวทะเลพัดพาผมดำสลวยยาวปกปิดใบหน้าเธอ ผมจับมีอีกคนไว้แล้วเกลี่ยมันออกจากใบหน้าและลำคอผิวขาวเนียนตรงหน้ามันทำใจเต้นแรงเหมือนทุกครั้งแค่เพียงได้มอง “ใส่ทำไมไอ้สายเดี่ยวเอวลอยวะ มันทำฉันหงุดหงิด”
เสื้อสายเดี่ยวเอวลอยสีฟ้าโชว์เนินอกและหน้าท้องสุขภาพดีกระโปรงสีขาวยาวบางสลวยด้านในมีเพียงกางเกงขาสั้นส่วนปลายกระโปรงเปียกปอนไปด้วยน้ำทะเลผมไม่รู้จะไปสรรหาอะไรมาปิดให้อีกคนเมื่อตัวเองใส่เพียงเสื้อกล้ามสีขาวแหวกข้าง
“นายจะให้ฉันใส่ขายาวแขนยาวหรอ”
“ใส่ได้ก็ดี” ผมหันไปมองผืนน้ำที่เป็นประกายจากแดดอ่อนๆของดวงอาทิตย์แล้วหันไปหายูที่ลูบปลายนิ้วมืออยู่ที่คอของผมเบาๆ “ตรงนั้นมีปลาไปไหม”
“อ่าฮะ” และเป็นอีกครั้งที่ใบหน้าเธอเต็มไปด้วยรอยยิ้มผมอุ้มเอวยูขึ้นแนบตัวมือเล็กกอดรอบคอผมไว้แน่น
ต่ำกว่านี้มีปะการังแต่ผมไม่พาเธอไปเลือกที่จะมาระดับน้ำเพียงแค่เอวยูก็พอเธอใส่เสื้อสีฟ้าถ้าเปียกคงได้ต่อยตัวเองแน่
“ปลามันล้อมฉันไปหมด”
“มันชอบเธอละมั่ง ฉันควรบอกให้มันออกไปไกลๆจากแฟนฉันป่ะ” ใบหน้าสวยเฉียบขึ้นสีทันทีเธอหันมาต่อยอกผมเบาๆแล้วหัวเราะออกมา
“ไอ้บ้า...”
“ไอ้บ้า...นั่นเสียงด่าหรอหวานเชียว” ผมจับคางยูไว้แล้วจูบลงที่ริมฝีปากเธอเบาๆ
“ไม่ให้จูบ” เธอดันไหล่ผมออกแล้วสนใจสิ่งที่อยู่ใต้น้ำต่อ
“จูบไปแล้วทำยังไงดีละ”
“เลิกพูดได้แล้ว”
เธอเงยหน้าขึ้นมามองผมในระยะประชิดสายตาสวยจับจ้องที่ริมฝีปากผมมันทำหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะยูกอดแขนโอบรอบคอผมก่อนจะกดจูบที่ริมฝีปากช้าๆฝ่ามือเล็กกุมอยู่ที่เส้นผมๆโอบกอดเอวเล็กไว้และตอบรับสัมผัสอ่อนหวานของเธอ
“ที่ห้องไหม” ผมผละจากริมฝีปากจับแก้มคำตรงหน้าไว้ก่อนจะกระซิบถามเธอเบา
“บ้า...”
“ทำตัวน่ารักอีกแล้ว” ผมอุ้มเธอจากทะเลและตรงมาที่ห้องยูมองผมแบบงงๆเดี๋ยวอีกไม่นานก็คงเข้าใจเอง
ผมวางเธอลงบนเตียงเบาแล้ว...
CLICK
ò
End Sehun Part
ให้ตายจะนอนถึงเที่ยงเลยหรือไงวะฉันเตะสามรอบแล้วมันยังไม่สะเทือนเลยเชื่อเขาจริงๆฉันก้มลงไปมองเซฮุนที่นอนยิ้มๆแล้วนั่งลงข้างๆก่อนจะบีบจมูกเขาไว้แน่นแต่กลับถูกปัดออกอย่างแรงแล้วดึงฉันไปทับก่อนจะทาบทับร่างกายอันแสนหนักลงมาแทนมันหลับตาอยู่แล้วก้มหน้าชิดซอกคอฉัน
“ไอ้เซฮุน!”
ฉันพยายามดึงมือเขาออกเมื่อถูกแตะมาที่หน้าอกไม่พอแค่นั้นมันยังกดน้ำหนักลงฝ่ามือจนฉันรู้สึกเจ็บไปหมด
“หือ...”
“มาบีบนมฉันเนี่ย...” ฉันดึงหน้าเขาเขาสายตาเซฮุนยังปรือๆอยู่มองฉันแล้วยิ้มออกมาแต่อารมณ์ไม่ได้ดีด้วยไง “อยากตายหรอ”
“ตายอะไร เต็มมือเลยว่ะ”
“ปล่อย นี่ อ๊ะ”
เพี๊ยะ!
ฉันรั้งมือหมอนี่ไว้แล้วตบเข้าที่หน้าเขาแทนเซฮุนชะงักแล้วมองหน้าฉันและเบนสายตากลับไปมองที่ฝ่ามือตัวเองช้าๆก่อนจะบีบอีกครั้งแต่ใครมันจะยอมวะฉันฟาดมือไปอีกครั้งแต่ถูกเขาเอาแขนมากันไว้
“ฝันหรอวะ ยู...เมื่อคืนเราได้กันป่ะ”
“ไอ้ลามก ฉันนอนห้องย่าโว๊ยลุกสักที” แต่มันไม่ฟังกลับพยายามดึงเสื้อฉันออกเขาจะทำอะไรบอกไปแล้วนะว่าฉันเลือดออกคงไม่ต้องบรรยายว่าออกที่ไหน
“ไม่ได้จริงดิ เอายูคนนั้นกลับมา!! พระเจ้าช่างโหดร้าย...”
“ประสาท!!” เซฮุนล้มตัวนอนฉันจึงลุกขึ้นยืนมองไอ้ประสาทที่ดิ้นพล่านอยู่บนเตียงโดยที่ไม่รู้ว่าเป็นบ้าอะไร
“ฉันคงฝัน อยากฝันต่อ...เธอจะมาปลุกฉันทำไมยัยซิบหาย” เขาเหวี่ยงหน้ามามองฉันแล้วโยนหมอนใส่แต่ฉันฟาดกลับไปที่เบ้าหน้าไม่ได้สติของเขาแทน
“นี่มันเที่ยง ย่านายให้มาปลุก”
“แล้วยังไง”
“ทำไมต้องหงุดหงิดใส่ละฮะ ฝันว่าอะไร!!!” ฉันตะคอกใส่เขาอย่างอดไม่ได้หมอนั้นดึงผ้าห่มมาคลุมแล้วทำตาโต
“ฝันอะไรไม่รู้...แต่คิดว่าคงเป็นจริงในเร็ววัน”
“เออ ไปอาบน้ำแล้วลงไปด้านล่าง ไม่งั้นฉันจะไปไร้โสมกับพี่มินซอก”
“ที่มินซอกเรียกพี่ กับไอ้ลู่ของฉันกลับเรียกไอ้เวร อะไรมันจะมีมาตรฐานขนาดนี้”
“นายจะบ่นอะไร ไม่ไปก็นอนต่อสิ”
“แล้วหงุดหงิดอะไรนักวะ ท้องหรือไง!” เขาลุกขึ้นมายืนอีกฝั่งของเตียงเตรียมสงครามประสาทกับฉันอยู่แน่แต่ใครจะยอม
“นายยังหงุดหงิดใส่ฉันเลย!!”
“แล้วจะตะคอกทำไม แม่เธอพาไปหาเสียงบ่อยๆหรือไง!!”
“เซฮุน...แม่ฉันตายแล้ว…” ฉันเดินออกมาไม่อยากจะคุยต่อมีหวังได้เถียงเป็นชัวโมงอีกอย่างโมโหมันว่าแม่ฉันด้วยหงุดหงิดโว๊ย
“ยู อย่ามาหนี” เขาดึงมือฉันไว้ฉันจึงหันกลับไปแล้วตบเข้าที่ใบหน้าเขาอีกครั้งเป็นของแถมถ้าเป็นปกติฉันกำปั้นใส่ละ
“ฉันเกลียดนาย!”
“ไม่ให้เกลียด!” เขาเดินเขามาดันฉันติดกับประตูแล้วกักมือสองข้างไว้กันฉันหนีก่อนจะแทรกขาเข้ามาระหว่างกลางขาฉันผลักอกหมอนี่ออกแล้วจิกเล็บลงแรงๆแต่เขาก็ยังเฉยอยู่ดีถ้าโขลกหัวหมอนี่หัวฉันต้องระเบิดแน่ “แล้วที่ตบเนี่ยแผลเดิม”
“ออกไปซะบอกแล้วไงไม่ได้ยินหรอ”
“คนเกลียดกันคงจะอยู่ด้วยกันได้หรอก เกลียดกันแล้วไปไหนมาไหนกันได้ไหม คนเกลียดกันที่ไหนจะเอากันวะ!!”
“เลว! ฉันทำด้วยไหมละ นายทำตามใจตัวเองทั้งนั้น!”
“ต่างกันนักหรอเธออ่ะ!” เป็นอีกครั้งที่ฉันทั้งผลักทั้งทุบแผ่นอกของคนตรงหน้าริมฝีปากเขาเฉียดลงมาก่อนจะเอามือที่กักอยู่บีบแก้มฉันแล้วกดจูบลงมาอย่างรุนแรงฉันผลักเขาฉันทุบเขา “เธอมันเป็นของฉันแล้วอย่ามาเกลียดถ้าฉันไม่อนุญาต”
“ไอ้เลว!!”
“แล้วมันเป็นผัวใครละ ก็เธอทั้งนั้นแหละยู!”
“...”
“ขอโทษ...”
“ไม่...” ฉันดันอกหมอนี่ออกเบาๆเมื่อฉันเริ่มเงียบเขาก็ดูจะมีสติขึ้น
“โกรธหรอ...”
“ออกไกลๆ”
ฉันผลักเซฮุนแล้วเปิดประตูเดินลงมาด้านล่างคุณย่าเซฮุนหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้เหลือแต่พี่มินซอกฉันเดินไปนั่งข้างๆแล้วหันไปหาพี่เพื่อขอความช่วยเหลือ
“ฉันมีธุระค่ะ พี่พอจะไปส่งที่โซลได้ไหม”
“อ่าว แล้ว” เขาทำหน้าสงสัยแล้วเหวี่ยงตาไปมองด้านบนก่อนจะยิ้มให้ฉัน
“เซฮุนอยากอยู่ต่อน่ะ ฉันคุยกับเขาแล้ว” ในใจ...
“โอเค ไปลาย่าแล้วไปกันเนอะๆ”...ฉันว่าพี่คนนี้เขา...น่ารัก!
ฉันพยักหน้าแล้วเดินตามพี่มินซอกไปก่อนจะมองไปทางบันไดที่เพิ่งลงมามันไม่มีใครหรอกแต่แค่มองก็โมโหซะแล้ว
“แค่บันไดไม่มีปัญญาลงมาหรอวะ”
“ว่าไงนะครับ”
“เปล่าค่ะ ไปกันเถอะ”
ความคิดเห็น