Yak's Delivery "ห้องส่งของ ไม่จำเป็นกรุณาอย่าเข้าจ้า!"

ลำดับตอนที่ #12 : Event 1: Get started

     อาบิเกลนึกถึงที่บ้าน...

นึกถึงได้แบบที่นึกถึงจริงๆ เธอไม่ได้โหยหา เธอไม่ได้ 'อยาก' จะกลับ และเธอคงไม่กลับ (หญิงสาวคงไม่ย้อนกลับไปนั่งรถไฟสองสายที่ใช้เวลาสองวันในการเดินทาง แถมยังต้องนั่งรถต่อมาอีก) แม้ว่าความทรงจำที่แม่ถึงกับทรุดลงไปร้องไห้เมื่อเธอก้าวออกจากบ้านจะยังคงติดตาและหลอกหลอนในความคิด

              คนเราต้องเติบโตสิ จริงไหม?

              ดวงตาสีฟ้าถอดมองไปยังทุ่งหญ้าสีเขียว แสงแดดแรงราวกับจะแผดเผาสิ่งรอบข้างให้กลายเป็นจุณ เธอเดินบนเส้นทางนี้มานานแล้ว เสื้อแจ็คเก็ตที่ใส่มาเพื่อกันแดดถูกถอดออกก่อนที่เธอจะเกิดอาการฮีทสโตรก ดีจริงๆ ที่ซื้อน้ำมาก่อนหน้านี้ เธอดิ่มน้ำหยดสุดท้ายจากขวดและเสียบมันไว้ข้างกระเป๋าเป้ใบใหญ่ มืออีกมีกระเป๋าล้อลากที่เธอคิดว่าล้อจะพังในเร็วๆ นี้ ขาที่ถูกซ่อนภายใต้กางเกงยีนส์สีซีดเมื่อยขบและเริ่มปวด อาบิเกลแทบหมดแรงลงไปนั่งกองกับพื้นเนื่องจากเธอไม่ค่อยได้ออกกำลังกายและต้องมาฟื้นขีดจำกัดของร่างกายเช่นนี้

              แต่ให้ตายเถอะ เธอรู้สึกดีชะมัด

              ลมเย็นพัดผ่านกับเงาของต้นไม้ที่ให้ร่มกับเธอได้บ้างทำให้เธอรู้สึกดี วิวทิวทัศน์ของธรรมชาติที่เห็นช่างแตกต่างกับบรรยากาศเดิมๆ ที่เธอรู้จัก อาบิเกลคิดว่าเธอคงชอบที่นี่ได้ไม่ยาก

ริมฝีปากบางยิ้มให้กับตัวเอง เธอก้าวเท้าเร็วขึ้นเมื่อเห็นอาคารเล็กๆ บนเนินเขา เธอรู้ว่าเธอถึงที่หมายแล้ว เท้าสับฉับๆ แขนก็ออกแรงดึงกระเป๋าลากตามไปด้วยจนสายตาสะดุดกับอะไรบางอย่าง

              ร่างนอนทอดยาวมีหนังสือปิดหน้าแต่ไม่สามารถผมสีน้ำตาลอ่อนชี้ไปมาได้ เธอกระพริบตาปริบๆ พร้อมกับที่เขานำหนังสือออกราวล่วงรู้ว่าเธอมา ทำเอาอาบิเกลสะดุ้งเล็กน้อย สายตาเลิ่กลั่กเมื่อเขาจ้องเธอ

              "หืมๆ ว่าไงพวกนาย........วันนี้มันร้อนนี่น่ะ ดื่นน้ำก่อนได้นะไม่ว่า ฮาว"

              เธอหันหน้าไปมองน้ำเย็นเยียบดูน่าดื่มในตู้ แต่เธอไม่ค่อยหิวน้ำและใจร้อนอยากเข้าเมืองเต็มทน จึงปฏิเสธอย่างสุภาพ แม้ว่าจะขัดกับสภาพโทรมๆ ของตนก็ตาม

              “เอ่อ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ไม่หิวน้ำเท่าไหร่”

              หญิงสาวผมสั้นเตรียมก้าวเท้าเดิน แต่ถูกหยุดไว้ด้วยเสียงเรียกของชายหนุ่มคนเดิม

"เดี๋ยวก่อนๆ! จะเข้าเมืองสินะ ลงซื่อเสียงเรียงนามให้ฉันก่อน"

เขายื่นเอกสารมาให้เธอ มันเป็นเอกสารขนาดมาตรฐาน A4 คำถามคือข้อมูลเบื้องต้นคร่าวๆ ตามแบบเอกสารลงทะเบียนทั่วไป เธอกรอกลงไปอย่างง่ายๆ ก่อนยื่นเอกสารกลับไปให้ชายหนุ่ม เขายิ้มแผล่ให้

"ยินดีต้อนรับสู่ดรีมทาวน์ อ๋อ... งั้นฉันจะบอกอะไรสักหน่อยนะ วันหลังนะ........ นั่งรถเข้ามาก็ได้ไม่ต้องเดินมาหรอก"

“เอ๋? อะไรกันน่ะคะ มีรถด้วยเหรอ ไม่เห็นรู้เลย”

อาบิเกลเดาว่าเธอคงทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ด้วยสายตาเห็นใจที่ส่งมาให้ เธอยืนคอตกเล็กน้อย

“ขอนั่งพักเหนื่อยก่อนละกันนะคะ”

เอาเถอะ ถือซะว่าที่ผ่านมาเป็นการฝึกซ้อมร่างกายเบื้องต้นละกันนะ!