คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : [SF] Close Friend? รักเพื่อน (Ariyama)
Short Fic : Close Friend? รักเพื่อน
Paring : Daiki x Ryosuke
PG : 13+
By : Zaol & Hirochan
“ไดจัง ซ้อมเสร็จแล้วไปไหนกันป่ะ?” ยามะดะ เรียวสุเกะ หนุ่มหน้าหวานผู้เป็นไอดอล สมาชิกของวงบอยแบนด์ชื่อดัง Hey!Say!JUMP เอ่ยถามเพื่อนสนิทที่อยู่วงเดียวกัน อาริโอกะ ไดกิ ซึ่งกำลังพักซ้อมเต้นสำหรับการแสดงสดในรายการทีวีพรุ่งนี้
“อ๋อ เอาสิ เย็นนี้ฉันว่างอยู่แล้ว นายอยากไปไหนล่ะ?”
“ไม่รู้เหมือนกัน แค่ยังไม่อยากกลับบ้านอ่ะ น้องชอบแกล้ง” เรียวสุเกะยู่หน้านิดหนึ่งเมื่อพูดถึงน้องสาวตัวดีที่มักจะทะเลาะกันประจำจนได้แผลเป็นมาแล้วหลายแผล
“อย่างนั้นเหรอ ครอบครัวนายนี่สนิทกันดีนะ” ไดกิยิ้ม
“คงบังเอิญอายุใกล้ๆ กันล่ะมั้ง” เรียวสุเกะยักไหล่
“งั้นไปกินเนื้อย่างของโปรดนายกันดีมั้ย?” คนแก้มป่องเสนอ
“ของโปรด? เนื้อย่างน่ะเหรอ นายลืมไปแล้วเหรอไดจังว่าฉันกำลังลดความอ้วนอยู่!! ถ้ากล้ามหายสาวไม่มองทำไง?” คนหน้าหวานโวยวายใส่เพื่อนสนิททันที
“ฮ่าๆๆๆๆ นั่นสิ ฉันก็ลืมไป แต่นายน่ะจะลดความอ้วนทีไรก็ไม่เคยสำเร็จเลยไม่ใช่เหรอ อ้อ อีกอย่าง ฉันอยากจะบอกนายนานละ ไอ้กล้ามน่ะ ไม่ต้องไปปั๊มมันมากก็ได้ไม่ต้องไปเที่ยวกลัวว่าสาวจะไม่มองหรอกน่า”
“นี่! อะไรของนายวะ! ก็เห็นๆ กันอยู่ว่าลดความอ้วนมาตลอด” คนหน้าหวานชักยัวะเมื่อคนแก้มป่องเริ่มพูดจาไม่เข้าหู “แล้วกล้ามน่ะ ไม่ให้ปั๊มได้ไง ผู้ชายที่ไหนก็ต้องกลัวสาวไม่แลไม่ใช่หรือไง!?”
“อย่างนายน่ะลดไปก็เท่านั้นแหละ”
“นายหมายความว่าไงไดจัง นายจะบอกว่าฉันลดไปก็เท่านั้นเรอะ!” เรียวสุเกะโวยวายหนักกว่าเดิมจนไดกิเริ่มจะเซ็งขึ้นมา
“ไม่ต้องไปสนว่าสาวจะไม่แลหรอกนายน่ะ! แค่มีฉันมองอยู่คนเดียวก็พอแล้ว...อ๊ะ!” เหมือนคนแก้มป่องจะเพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองหลุดคำปากที่ไม่บังควรออกมา
“ห๊ะ เอ๊ะ นายหมายความว่าไง O.O” เรียวสุเกะเบิกตากว้าง ไดกิรีบเสหน้าไปมองทางอื่นทันที
“ชะ...ช่างเถอะน่า แล้วสรุปจะเอาไง หลังซ้อมเสร็จจะไปที่ไหนกันดี” คนแก้มป่องรีบเปลี่ยนเรื่องขณะที่อีกคนยังคงมองนิ่งตรงมา
“แน่ใจนะว่าช่างมันน่ะ? ไดจังอยากจะพูดอะไรกับฉันรึเปล่า...?”
“นะ...แน่ใจสิ!! จะให้ฉันพูดอะไร ก็ถามนายอยู่นี่ไงว่าจะไปไหนกันดีน่ะ” ไดกิรีบหลบซ่อนใบหน้าที่เริ่มขึ้นเฉดสีแต่ก็หนีไม่พ้นสายตาอันเฉียบแหลมของอีกคน
“แล้วมาทำหน้าแดงใส่ฉันทำไมเนี่ย =3=! ไม่ชอบเลยเวลาไดจังทำเป็นมีลับลมคมไหนเนี่ย ชิๆ.. เพื่อนกันป่ะนิ?” เรียวสุเกะแกล้งยู่ปากเสมือนว่าตัวเองกำลังงอน
“ใครหน้าแดงใส่นายกัน ฉันร้อนตะหากล่ะแล้วฉันก็ไม่มีลับลมคมในอะไรกับนายเลยด้วย”
“หร๊ออออออ แน่ใจ๊ ?” เรียวสุเกะเลิกคิ้วสูงแล้วมองอีกคนอย่างล้อเลียน
“นะ..แน่ดิ! เอาหน้านายออกไปไกลๆ เลย ขนลุก” ไดกิรีบผลักหน้าของเรียวสุเกะให้ออกห่าง คนหน้าหวานเลยทำปากยื่นงอนๆ แล้วเขยิบถอยห่างออกไป
“ทีกับอิโนะจังยังยื่นหน้าไปใกล้ๆได้เลย! เออๆ ไม่แกล้งละ เอางี้ดีกว่า~..” ว่าพลางเผยรอยยิ้มที่ดูยังไง๊ยังไงก็ไม่น่าไว้ใจเลยสักนิด
“อะ อะไร =O=;; อย่ามาทำหน้าแบบนั้นนะเฟ้ย”
“หึหึหึ เอ้าๆๆๆ ใส่เสื้อๆๆ ไปล้างหน้าล้างตาไป เดี๋ยวฉันไปลาคนอื่นๆให้ ชิ่วๆ เอ้า มายืนทำแก้มป่องอยู่อีกทำไม ไปสิ๊!” หัวเราะน่ากลัวไม่พอยังจะผลักอีกคนเข้าไปในห้องแต่งตัวแล้วเดินออกไปหน้าตาเฉยอีก
“อ้าวเฮ้ย! เดี๋ยวสิ แล้วสรุปจะไปไหนกันแน่เนี่ย!?” ไดกิรั้งตัวคนหน้าหวานเอาไว้ ไม่ยอมทำตามคำสั่งโดยง่ายทำให้เรียวสุเกะหันกลับมามองด้วยความหงุดหงิด
“เอ๊~! นี่ทำไมเข้าใจยากจริง ฉันบอกให้รีบเปลี่ยนชุดก็ไปซี่!” เรียวสุเกะบอกปัดอย่างรำคาญทำให้ไดกิพองแก้มขึ้นเหมือนปกติที่ชอบทำเวลามีอะไรไม่ได้ดั่งใจตนเอง
“ก็นายไม่ยอมบอกให้มันเคลียร์ๆ นี่ ก็ได้ เดี๋ยวฉันจะไปเปลี่ยนชุดแล้วค่อยมาจัดการนายทีหลัง ระวังไว้ให้ดีล่ะ” ไดกิว่าพลางเผยยิ้มร้ายขึ้นมาบ้างก่อนจะปิดประตูห้องแต่งตัว
“เหอะ กลัวตายอ่ะ~” เรียวสุเกะยืนกอดอกพูดไล่หลังอีกคนไป ก่อนจะเดินไปบอกลาสมาชิกคนอื่นๆ แล้วคว้ากระเป๋าของไดกิออกไปรอหน้าห้องซ้อม
.
.
.
“เสร็จละ ไปกันเลยป่ะ” ไม่นาน คนแก้มป่องก็เดินมาหาคนที่ยืนรออยู่ก่อนแล้วพร้อมกับจัดแจงเสื้อผ้าของตนเองให้เป็นระเบียบ
“ไปดิ แล้วนี่ ทำไมไม่แต่งตัวให้เรียบร้อยก่อนเดินออกมา? คิดว่าตัวเองทำอาชีพอะไรห๊ะ” เรียวสุเกะเดินไปบ่นไป
“ก็คนมันรีบนี่ เดี๋ยวพอนายรอนานก็มาบ่นใส่ฉันอีก”
“ก็ไดจังชักช้านี่ ตอนเล่นคอนทีไร ไม่แปลกใจทำไม นายชอบโดนยาบุคุงบ่น =3=”
“อะไร ใครโดนบ่นมืออาชีพอย่างฉันไม่เคยโดนหรอกน่า ว่าแต่เรากำลังจะเดินไปไหนกัน?” เรียวสุเกะเบ้ปากด้วยความหมั่นไส้กับคนหลงตัวเอง ขอกวนตรีนมันสักหน่อยเหอะ
“หืม? ก็รู้ๆอยู่ กำลังเดินออกจากบริษัท” คนหน้าสวยลอยหน้าลอยตาตอบ
“นี่ๆ ตอบให้มันดีๆ เด่ะ ถ้าไม่บอกมาฉันไม่ไปด้วยแล้วนะ เกิดนายฉุดฉันไปปล้ำขึ้นมาทำไง ไม่เอานะ” ไดกิรีบทำท่าขนลุกและหวาดกลัวอย่างเอ่อ...สะดีดสะดิ้งดีแท้ =_=
“=[]=;;;! นายใช้รูขุมขนรูไหนคิดเนี่ย!!! ทำไมฉันต้องไปปล้ำไดจังด้วยเล่า! บอกก็ได้ๆ ไปถ่ายพุริกัน =..=”
“ฮ่าๆๆๆ ก็แค่เนี้ย บอกแต่แรกก็สิ้นเรื่อง =3=”
“เอ๊า ก็นึกว่าไดจังจะอายนี่ ถึงพวกผู้ชายจะถ่ายกันเยอะ แต่ปกติยังไงๆมันก็ของเล่นพวกผู้หญิงนี่นา~”
“ถ้าไปกับนายก็ไม่เป็นไรหรอกน่า อ้อ จะบอกอีกอย่างหนึ่ง ยังไงๆ ฉันก็ไม่มีทางปล่อยให้นายมาปล้ำฉันได้หรอกนะ”
“ทำไม? ถ้าเอาจริงยังไงๆ ไดจังก็ปล้ำฉันไม่ได้เหมือนกันแหละ เหอะ!”
“โอ๊ะ! แน่ใจเหรอว่าฉันทำไม่ได้ ไม่เคยลองสักหน่อยนี่” คนแก้มป่องยิ้มเจ้าเล่ห์
“จริงดิ้” เรียวสุเกะถามยียวน “อ๊ะ แต่เดี๋ยวก่อน นายพูดงี้หมายความว่าไง =_=?” เรียวสุเกะหรี่ตามองคนที่ยิ้มเจ้าเล่ห์อยู่
“เปล๊า ก็ไม่ได้หมายความว่าไง ว่าแต่ถ่ายพุริเสร็จไปเที่ยวบ้านฉันมั้ย? เห็นว่าไม่อยากกลับบ้านนี่”
“ห๊ะ มีการชวนไปบ้าน นายคงไม่คิดจะปล้ำฉันจริงๆใช่มั๊ยไดจัง =.=?” เรียวสุเกะแหย่เล่นอย่างนึกสนุก
“บ้าเหรอ! อย่างฉันเนี่ยนะจะปล้ำนายจริงๆ ฝันเหอะฝัน ไปปล้ำจิเน็นดีกว่าอีก =w=” ไดกิโบกมือไปมาอย่างไม่ใส่ใจโดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่าคำพูดของตัวเองจะไปสะกิดใจของอีกคนเข้า
.
.
.
“..... งั้นนายก็กลับไปพาจิเนนไปเที่ยวแทนฉันละกัน ฉันกลับบ้านไปทะเลาะกับน้องดีกว่า” เรียวสุเกะพูดแล้วหันหลังกลับทำเอาอีกคนกระวีกระวาดเข้าไปห้ามแทบไม่ทัน
“เฮ้ย! เดี๋ยวสิเรียวสุเกะ ฉันล้อเล่นน่ะ อย่างอนสิ” ไดกิคว้ามืออีกคนเอาไว้
“ก็อยากปล้ำจิเนนไม่ใช่รึไง ไปสิ ฉันจะกลับบ้าน ไปทำกับข้าวให้น้องกิน” เรียวสุเกะพูดโดยที่ยังไม่ยอมหันกลับมา
“ไม่เอาน่าเรียวสุเกะ ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจพูดแบบนั้นสักหน่อย อย่าน้อยใจเลยน้า” ว่าพลางจับมือให้แน่นขึ้นแล้วเดินไปให้ใกล้อีกคนมากขึ้น
“เฮ้ย! มาจับมือทำไม O[]O!” เรียวสุเกะที่ดูเหมือนงอนจนไม่รู้สึกว่าตัวเองโดนจับมือถึงกับตกใจและสะบัดมือออกทันทีก่อนจะได้รับคำตอบจากอีกฝ่ายพร้อมกับรอยยิ้มแสนเจ้าเล่ห์
“ก็ง้อนายไง”
“แล้วเกี่ยวไรกับจับมือ” ทำหน้าไม่ไว้ใจ
“เกี่ยวสิ ถ้าไม่จับไว้นายจะสัมผัสถึงความรู้สึกของฉันได้ยังไง” คำพูดของไดกิทำให้เรียวสุเกะรู้สึกร้อนแปลกๆ จึงหันไปถามอีกฝ่ายด้วยความระแวง
“ความรู้สึกอะไร - - อะไรของไดจังเนี่ย วันนี้พูดแต่อะไรแปลกๆตลอดเลยนะ”
“ก็...ก็ความรู้สึกอยากขอโทษไง ไม่มีอะไรสักหน่อย”
“แต่ชั้นว่ามันแปลกๆอยู่นะ เออๆ ช่างเหอะ!”
“นายนี่คิดมากไปได้”
“อะไร ไม่ได้คิดมากซักหน่อย ก็นายบอกเองนี่ว่าปล้ำจิเนนดีกว่า ก็เลยหลีกทางให้ไง” ว่าพลางทำท่าเปิดทางให้เหมือนพนักงานเสิร์ฟ ทำเอาไดกิอดหมั่นเขี้ยวไม่ได้จึงแกล้งอีกฝายกลับบ้าง
“ยังไม่หายงอนอีก บอกแล้วไงว่าฉันแค่ล้อเล่น”
“อะไรใครงอน!?” เรียวสุเกะทำตาเหลือกขึ้นมาทันทีที่ไดกิพูดออกมาแบบนั้น
“นายนั่นแหละงอน ไม่พอใจที่ฉันพูดถึงจิเน็นขึ้นมาใช่มั้ยล่ะ ^_^” ไดกิยิ้มแป้นทำเอาเรียวสุเกะทำท่าทางไม่ถูกเลยทีเดียว
“อะไรเล่าเปล่าซักหน่อย! (เขิน) แล้วยิ้มไร จะไปมั๊ยห๊ะ พุริเนี่ย!”
สุดท้ายก็โวยวายกลบเกลื่อนจนได้สินะ ไดกิคิด
“หึหึ ไปสิ” ไดกิยิ้มพร้อมกับเริ่มออกเดินต่อหลังจากมัวเถียงกันอยู่นาน
“ไดจัง นายอย่าหัวเราะได้มั๊ย ขนลุก - -“ เรียวสุเกะพูดขึ้น
“ขนลุกหรือเขินกันแน่ล่ะ หื้ม?” ไดกิหันมาเลิกคิ้วสูงพร้อมกับรอยยิ้มยียวน
“=.= ไดจังวันนี้นายดูแปลกๆจริงๆนะ ไปแย่งข้าวกล่องเคย์โตะกินอีกแล้วใช่มั๊ยเนี่ย!”
“ใช่! เอ๊ย ไม่ใช่สิ ฉันไม่เคยแย่งข้าวกล่องหมอนั่นกินสักหน่อย มัวพูดมากกันอยู่นั่นแหละ รีบไปกันได้แล้ว” ว่าแล้วคนแก้มป่องก็จัดการคว้ามือคนหน้าสวยแล้วก้าวเท้าไวๆ จนอีกคนเดินตามแทบไม่ทัน
“ฮะ เฮ้ย! ก็บอกว่าอย่าจับมือไงเล่า! นี่ไดจัง! ฟังฉันก่อนเซ่!” เรียวสุเกะโวยวายด้วยความเขิน อะไรเล่า! อยู่ๆ มาจับมือกันแบบนี้น่ะ =////=
“เงียบเหอะน่า ไม่อยากไปถึงเร็วๆ รึไง”
“เปล่า แล้วเกี่ยวไรกับจับมือ? เดี๋ยวแฟนๆหึงทำไง =3=/!”
“หึงก็ช่างสิ” ไดกิทำเป็นไม่สนใจ
“นายไม่แคร์แฟนๆรึไงไดจัง?”
“ในโลกนี้มีคนที่ฉันต้องแคร์คนเดียวเท่านั้นแหละ”
“เอ๊ะ! ใครอ่ะๆ” เรียวสุเกะรีบถามทันที
“แถวๆ นี้แหละ” คำพูดที่ไม่ชัดเจนแต่ทำเอาหัวใจดวงน้อยกระตุกวูบ เรียวสุเกะลอบมองเสี้ยวหน้าของอีกคนด้วยความไม่แน่ใจ
“จริงดิ ไดจังพูดจริงหรอ”
“จริงสิ ฉันจะโกหกนายทำไมล่ะ”
“เพราะอะไรล่ะ?” เรียวสุเกะถามต่อพร้อมกับหัวเราะคิกคัก
“ไม่บอก =.= รีบๆ ไปกันได้ละ จะได้ถ่ายมั้ยเนี่ยวันนี้ ไปๆ” ว่าแล้วคนแก้มป่องก็ลากคนหน้าสวยเข้าไปในตู้ถ่ายพุริทันที
.
.
.
“=3=~ เออใช่ จะว่าไป ชั้นเคยเห็นแฟนๆเอาพวกรูปพุุริคนที่หน้าตาคล้ายพวกเราจูบกับแฟนร่อนเต็มเน็ตเลย เคยเห็นป่ะ” เรียวสุเกะถามขึ้นขณะที่กำลังหยอดเหรียญในตู้
“หา O.O จริงดิ มีเรื่องแบบนี้ด้วยเหรอเนี่ย ไม่เห็นเคยรู้เลยอ่ะ!”
“ห๊ะ! ถามจริง!? แล้วเวลาฉันโทรไปหาตอนดึกๆ ทีไรก็บอกว่าท่องเน็ตอยู่ๆ =.= นี่นายท่องยังไงของนายห๊ะ”
“ก็...ก็ดูอะไรไปเรื่อยๆ แหละ ใครจะเหมือนนายเที่ยวไปดูรูปคนอื่นจูบกัน” ไดกิเฉไฉ ก็ใครจะไปบอกล่ะว่ามัวแต่อ่านฟิคที่แฟนคลับแต่งอยู่น่ะ -.-
“เฮ้! พูดให้มันดีๆหน่อย! ก็แฟนๆชอบโพสรูปขึ้นบล็อกแล้วก็เถียงกันว่าเป็นตัวจริงมั๊ยเท่านั้นเอง! นายอย่าพูดอย่างกับฉันมีรสนิยมแบบนั้นเซ่!”
“เอ้า ก็ใครจะไปรู้ โวยวายกลบเกลื่อนแบบนี้นี่แสดงว่านายก็อยากจูบกับแฟนในพุริมั่งใช่มั้ยล่ะ?”
“อย่ามาพูดพล่อยๆนะ! นายเห็นฉันมีแฟน?”
“พูดงี้แสดงว่าถ้ามีก็จะทำจริงๆ งั้นสิ?”
“เรื่องจูบ มันแหงอยู่แล้ว~ แต่เรื่องไรจะมาจูบในพุริล่ะ เอ๊ะ หรือว่าไดจังคิดอยู่!” เรียวสุเกะมองเพื่อนแก้มป่องอย่างจับผิด
“อะไร เปล่าสักหน่อย!”
“ฮั่นแน่~! คิดอยู่น๊ะน่ะ! หาแฟนได้แล้วรึไง ริอาจคิดเรื่องแบบนี้~” เรียวสุเกะเริ่มนึกสนุกเมื่อเห็นท่าทีร้อนตัวของไดกิ
“พอได้แล้วน่า!”
“กิ๊วๆๆๆๆ” ล้อพร้อมกับจิ้มแก้มป่องๆ นั่น “นี่ไปหลงรักใครมารึไงห๊าา”
“เอามือออกไปน่า ก่อนที่ชั้นจะทนไม่ไหว” ไดกิเอ่ยเสียงนิ่ง
“กิ๊วๆๆๆๆ อะไรไม่ไหวอะไร นายจะทำไรชั้น ห๊ะ” เรียวสุเกะทำท่าสนุกกว่าเดิม มือแอบหยอดเหรียญลงไปจนหมดแล้วกดเริ่มตู้พุริ หวังจะแอบถ่ายไดกิตอนโดนแกล้ง
“นายยั่วชั้นเองนะเรียวสุเกะ”
ไม่พูดเปล่าคนแก้มป่องคว้าแขนคนหน้าสวยที่ไม่ทันได้ระวังตัวเพราะมัวแต่นึกสนุกเข้าหาตัวเอง ก่อนที่มือหนาทั้งสองข้างจะจับใบหน้าสวยที่กำลังตกใจไว้มั่น ชั่วพริบตาที่ไดกิใช้ริมฝีปากของตัวเองประกบเข้ากับริมฝีปากสีชมพูอ่อนของอีกฝ่าย เรียวสุเกะตกใจพยายามหันหน้าหนีแต่มือของอีกคนที่จับหน้าของตนไว้แน่นทำให้คนหน้าสวยไม่สามารถหลีกเลี่ยงสัมผัสร้อนแรงนี้ได้เลย พอดีกับกล้องของพุริที่ถ่ายภาพตามเวลาที่กำหนด คนแก้มป่องถึงได้ถอนริมฝีปากออกมา "หวานอย่างที่คิดไว้จริงๆ ด้วยสินะเนี่ย~" ไดกิพูดยิ้ม ทำท่าเลียที่มุมปากของตัวเอง
“O[ ]O!!!!!!!!!!!!!!!!!!! มะ เมื่อกี้ นาย ทะ ทำ อะ อะไร อ่ะ!” เรียวสุเกะเอามือแตะปากตัวเองอย่างตกใจพร้อมกับถอยหนีคนที่ยืนยิ้มเจ้าเล่ห์อยู่ ใบหน้าขึ้นสีแดงเรื่อ ไม่สงไม่สนตู้ที่แม่งถ่ายๆอยู่ได้แล้วโว้ย!! “มะ เมื่อกี้ ดะ ไดจัง จะ จูบ…. /////!”
ไดกิทำท่าหยักไหล่ไม่สนใจ คว้ากระเป๋าเดินออกไปที่มุมแต่งภาพ เรียวสุเกะยืนเอ๋อรีบคว้ากระเป๋าเดินตามออกไปทันที
“นี่ไดจัง!”
“อะไรเล่า ก็จูบนายไง แล้วไปยืนทำไมตรงนั้นน่ะ มาช่วยกันแต่งรูปสิ” คนทำผิดลอยหน้าลอยตาทำเป็นจะแต่งรูป ไดกิมองรูปที่ปรากฏบนจอก่อนที่รอยยิ้มมุมปากจะปรากฏขึ้น โอ้โห มุมดีซะด้วยสิ ใบหน้าตื่นตกใจและขึ้นเฉดสีของเรียวสุเกะตอนโดนเขาจูบน่ะ น่ารักชะมัดเลย! ขณะที่เรียวสุเกะยังยืนนิ่งมึน ก้มหน้าก้มตาพร้อมกับความคิดที่ตีกันมั่วไปหมด
'ดะ เดี๋ยวนะเมื่อกี้เราจะแกล้งไดจัง และ แล้วไหงเราถึงโดนจูบล่ะ! ละ แล้วทำไมไดจังจูบเรา? เมื่อกี้เราคุยเรื่องจูบกับแฟนในพุริกันอยู่ เอ๊ะ หรือว่า เรากับไดจังเป็นแฟนกัน? เฮ้ย! ไม่ใช่ดิ! ไดจังชอบเรา? เลยจูบงั้นหรอ? อ๊ากกกกกกกกกก ปวดหัววว คิดไม่ออก!! T[]T! ละ แล้วแบบ มันเขินนนนนนนนน และ แล้วทำไม ไดจังถึงยังทำตัวปกติได้อยู่ล่ะเนี่ย!'
“นะ นี่!” เรียวสุเกะเอ่ยเรียกพร้อมกับตีไหล่คนที่ยังสนุกกับการแต่งรูปแสนน่าอายนั่นอยู่
“มีอะไรงั้นเหรอ~” ถามทั้งที่มือยังจิ้มแต่งรูปอยู่อย่างสบายอารมณ์
“นะ นาย ทำอะไร” ถามต่อพร้อมกับมองไปที่รูปที่ถูกแต่งอยู่เป็นผลให้คนหน้าสวยถึงกับช็อค
O////O! ตอนโดน จะ จูบ! ติดด้วยหรอเนี่ย! อ๊ากกกกกกกกกกกกก อ๊ะ! เหมือนรูปที่แฟนๆเอาไปโพสเลย~ เฮ้ย! ไม่ใช่และ!
“แต่งรูปถ่ายพุริไง อ๊ะ เสร็จละ ไปบ้านฉันกันเลยมั้ย” ไดกิว่าพลางหยิบรูปถ่ายออกมา
“ใครจะไปบ้านนาย แล้วรูปน่ะเอามานี่!” เรียวสุเกะรีบแย่งรูปมายืนดู ก่อนจะหน้าแดงแปร๊ดแล้วรีบยัดรูปใส่กระเป๋า ไดกิได้แต่มองอีกคนอย่างขำๆ เรียวสุเกะเวลาเขินน่ะน่ารักยิ่งกว่าอะไรทั้งหมดเลย!
“อ้าว ก็ตกลงกันแล้วนี่ว่าจะไปบ้านฉัน ฮุๆ นายเขินเหรอ เรียว~จัง~” ยิ่งเห็นอีกคนเขินมากเท่าไหร่ไดกิก็ยิ่งอยากจะแกล้งแหย่เล่นมากขึ้นเท่านั้น
“ใคร?ตกลงเมื่อไหร่? จำไม่เห็นได้? แล้วก็อย่ามาเรียกแบบนั้นนะ!” เรียวสุเกะสะบัดตัวหนีขณะที่ใบหน้าก็แดงขึ้นเรื่อยๆ จนจะกลายเป็นสีเดียวกับมะเขือเทศที่ตัวเองเกลียดแสนเกลียดแล้ว
“อย่ามาเฉไฉน่า ทำไมฉันจะเรียกนายแบบนี้ไม่ได้ล่ะ เรียว~จัง~” ไดกิยิ้มกว้างพร้อมกับเอียงใบหน้าเข้าไปใกล้ๆ อีกคนมากขึ้น
“O///O! อะ ออกไปนะ! จะ จะ เรียกไรก็เรียกไป ชั้นกลับล่ะ!” เรียวสุเกะรีบไหวตัวชิ่งหนี ขืนอยู่ต่อไปต้องอันตรายแน่ๆ แต่ทว่า
หมับ!
“ไม่ให้กลับ นายต้องไปกับฉันก่อนสิ!” ไดกิคว้าข้อมือขาวๆ ของเรียวสุเกะไว้ได้ทัน
“ไปไหนเล่าาาาาาาาาา ก็เที่ยวกันเสร็จแล้วก็กลับไง ปล่อยยยยยยยยย” เรียวสุเกะสะบัดมือของตัวเองออกแต่ไอ้มือปลาหมึกของไดจังนี่ก็จับไว้ซะแน่นเลย อะไรกัน! เขาแข็งแรงกว่าไดจังอีกไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงเป็นแบบนี้ล่ะ อ๊าก
“ไม่ปล่อย ไปบ้านฉันก่อนสิ ฉันมีเรื่องสำคัญจะบอกนาย”
“ก็บอกตรงนี้สิ ทำไมต้องไปที่บ้านนนน ปล่อยยยยยยยย” เรียวสุเกะยังคงไม่ยอมแพ้ ขืนไปบ้านไดจังแล้วโดนทำแบบเมื่อกี้อีกจะทำไงล่ะ! เขาไม่น่าชวนไดจังออกมาด้วยกันเลย
“บอกตรงนี้งั้นเหรอ นายอยากเป็นข่าวรึไงล่ะ หื้ม?” ไดกิเลิกคิ้วอย่างเป็นต่อ
“ไร ข่าวไร ฉันไม่ได้ทำไรผิด จะเป็นข่าวได้ไง” เรียวสุเกะหันมาทำหน้าเอาเรื่อง
“เอาน่า มาเถอะ ฉันไม่ทำอะไรนายหรอกน่า”
‘ก็ทำไปแล้วนิหว่า//// เฮ้ยคิดไรวะ!’ เรียวสุเกะสะบัดหัวไล่ความคิดบ้าๆ ของตนเองออกไป
“ไม่เอาไม่ปายยย เอาไว้นายถึงบ้านแล้วโทรหาฉันแล้วกัน จะได้ถือว่าคุยที่บ้าน โอเค๊ พอใจมะ ปล่อยเด้”
“ไม่พอใจ! ไม่ปล่อย! อย่าดื้อสิเรียวสุเกะ นี่เป็นเรื่องสำคัญนะ” ไดกิเริ่มจะอารมณ์ขึ้นขึ้นมาแล้วเมื่ออีกคนยังคงดื้อแพ่งไม่ยอมไปกับเขาสักที
“ไรว๊าาาาาาาาาาา นี่ไดจัง ทำไมเดี๋ยวนี้ไม่น่ารักเลย ปล่อยเด้!” เรียวสุเกะโวยวายแล้วสะบัดมือให้แรงที่สุดเท่าที่จะทำได้ไดกิเลยจับมือคนดื้อแน่นกว่าเดิม
“ไม่ปล่อยเฟ้ย! จะเดินไปด้วยกันดีๆ หรือจะให้ฉันอุ้มไปฮะ” เรียวสุเกะหน้าเหวอทันทีที่ไดกิพูดจบ
“ห๊ะ! จะบ้าหรอ! เดี๋ยวพรุ่งนี้ขึ้นข่าวหน้าหนึ่งทำไง! สมาชิกจัมพ์ฉุดกระชากลากถูกันกลับบ้าน!?”
“งั้นก็เดินไปด้วยกันดีๆ สิ ห้ามเถียงด้วย โอเค้” ไดกิพูดเสียงเฉียบขาด เรียวสุเกะเลยได้แต่ยอมจำนน
“.... ก็ได้” ว่าแล้วก็รีบเดินออกห่างทันทีที่ไดกิปล่อยมือ
.
.
.
“ไม่ต้องเดินห่างขนาดนั้นก็ได้” ไดกิยิ้มขำแล้วเดินตามเข้าไปใกล้ๆ
“ไม่เอาอ่ะ ไดจัง ถอยไปห่างๆ เลย” เรียวสุเกะผลักอีกฝ่ายออกไม่ให้เข้าใกล้ตนเองไปมากกว่านี้
“ยังเขินเรื่องจูบอยู่เหรอ” ถามพร้อมรอยยิ้ม
“O//[ ]//O!!! นะ นาย! พูดเรื่องนั้นออกมาหน้าตาเฉยได้ไงห๊ะ!” เรียวสุเกะโวยวายอีกครั้ง ก็ดูไดจังพูดเข้าสิ!
“ไม่เห็นต้องเขินเลยนี่ อ๊ะ ถึงบ้านแล้ว นายเข้ามาสิ” ไดกิบอกพร้อมกับเปิดประตูบ้านให้
“จะบ้าหรอ! นายนั่นแหละประหลาด ทำไปขนาดนั้นไม่คิดจะรู้สึกเขินหรืออะไรรึไง! ที่สำคัญ ไดจังทำทำไม!?” คนหน้าสวยยังคงโวยวายหน้าแดงอยู่หน้าบ้านไม่ยอมเข้าไปสักที
“เอาน่า เข้ามาก่อนค่อยคุย” ไดกิบอก เรียวสุเกะถอนหายใจแล้วเดินเข้าไปในบ้านที่ตัวเองมักจะมาเที่ยวเล่นเป็นประจำก่อนที่จะพบกับสิ่งผิดปกติ...
“....ไดจังอย่าบอกนะว่า ไม่มีใครอยู่บ้าน” เรียวสุเกะหันมามองหน้าอีกฝ่ายอย่างหวาดๆ
“อ๋อใช่ อ้าวนี่ฉันยังไม่ได้บอกเหรอว่าทุกคนในครอบครัวฉันไปต่างจังหวัดกันหมดเลยน่ะ” คำบอกของไดกิพร้อมกับเสียงปิดประตูบ้านทำเอาเรียวสุเกะสะดุ้ง เวรแล้วไง TOT
“งั้นฉันไปต่างจังหวัดบ้างละกัน บ๊าย ลางานให้ด้วยนะ” ว่าแล้วก็รีบหันหลังกลับเตรียมชิ่งหนีทันทีแต่ทว่า...
“ไม่ต้องเลย มานี่!!” ไดกิตะโกนพร้อมกับคว้าร่างของอีกฝ่ายมาโยนลงโซฟาทันที เรียวสุเกะเบิกตากว้างด้วยความตกใจก่อนจะกระวีกระวาดลุกขึ้นมาอย่างลุกลี้ลุกลน
“ทำไมต้องโยนลงโซฟาด้วนเล่า มันเจ็บนะ! ///” เรียวสุเกะโวยวายทำท่าจะลุกขึ้นยืนแต่ก็ถูกคนแก้มป่องจับบ่าเอาไว้มั่นไม่ให้ได้ลุกหนีไปไหน
“ฟังฉันให้ดีนะเรียวสุเกะ” ไดกิมองสบดวงตาหวานกลมโตของเรียวสุเกะนิ่ง “ชั้น-ชอบ-นาย!!!!!!!!!!!!!!!!”
“O.O!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ห๊ะ! โกหกน่า!” เรียวสุเกะช็อก ไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน ไดจังชอบเขาอยู่งั้นเหรอ!!??
“ฉันจริงจังอยู่นะเรียวสุเกะ” ไดกิเอ่ยเสียงนิ่งทำเอาเรียวสุเกะหัวใจกระตุก ใบหน้าแดงขึ้นเรื่อยๆ แล้วรีบก้มหลบสายตาคนตรงหน้า
“อะ อะไร เล่า กะ ก็รู้ว่าจริงจัง แต่มันเขินนี่....//////”
“นายก็คิดเหมือนกันใช่มั้ยเรียวสุเกะ” ไดกิจับบ่าอีกคนแน่นขึ้นแล้วยื่นหน้าไปใกล้อีกคนมากกว่าเดิม เรียวสุเกะเห็นดังนั้นจึงรีบพยายามถอยหนี
“มะ ไม่รู้ ///”
“ไม่รู้งั้นเหรอ งั้นฉันขอพิสูจน์นะ” ไดกิยิ้มมุมปากแล้วผลักเรียวสุเกะให้นอนราบกับโซฟาก่อนตนเองจะขึ้นคร่อม มือหนากดข้อมือเรียวทั้งสองข้างไว้ไม่ให้อีกคนได้ดิ้นหนีไปไหน ก่อนที่ริมฝีปากสีสดจะจู่โจมริมฝีปากสีหวานอย่างรวดเร็ว คนหน้าสวยเบิกตากว้างพยายามหันหน้าหนีแต่คนแก้มป่องก็เอามือที่กดข้อมือเรียวสุเกะอยู่มาจับใบหน้าอีกคนไว้ให้อยู่นิ่งแทน เรียวสุเกะกำลังจะเอ่ยท้วงหากแต่กลับเป็นการเปิดโอกาสให้อีกคนได้ใช้เรียวลิ้นเข้าไปกวาดและกอบโกยความหอมหวานภายใน จูบที่นุ่มละมุนและร้อนแรงเหมือนกับเปลวไฟทำให้ร่างที่นอนอยู่ด้านใต้ชะงักงันแต่ก็ยอมรับสัมผัสที่อีกคนมอบให้แต่โดยดี หัวใจของทั้งสองเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ จนแทบจะกลายเป็นเสียงกลองกระหึ่มใส่กันอย่างหนักหน่วงบ่งบอกถึงความรู้สึกที่ทั้งคู่มีให้กันตอนนี้ จนกระทั่งเรียวสุเกะเริ่มหมดลมหายใจจึงเอามือทุบแผ่นหลังของอีกคน ไดกิจึงถอนจูบออกและก้มมองใบหน้าแดงก่ำน่ารักของอีกคนก่อนจะระบายยิ้มออกมา
“แฮ่กๆๆๆๆๆๆ” เรียวสุเกะหอบแฮก ริมฝีปากเรียวเม้มแน่น สายตาเหมือนลูกหมาตัวน้อยๆถูกส่งไปให้คนด้านบนที่เพิ่งขโมยจูบเค้าไปถึงสองครั้ง “จะ จูบอีกแล้วนะ ////”
“ก็พิสูจน์ไงว่านายรู้สึกยังไงกับฉัน ฉันว่าฉันได้คำตอบแล้วล่ะ ^_^” ไดกิยิ้มเจ้าเล่ห์ขณะที่ตัวเองยังนั่งคร่อมอีกคนอยู่
“แล้วทำไมต้องพิสูจน์อย่างนี้ด้วย ถามซักคำมั๊ยเนี่ย ว่ายอมรึเปล่า! ///ละ แล้ว คะ คำตอบไรของนาย” เรียวสุเกะเบือนหน้าหนี ให้ตายสิ ออกไปจากตัวเขาก่อนไม่ได้รึไงเนี่ย!
“ก็ถ้าไม่พิสูจน์แบบนี้นายก็ไม่ยอมสารภาพซักทีสิว่านายน่ะ "รัก" ฉัน”
“นี่!//// อย่ามาขี้ตู่นะ ใครบอกเมื่อไหร่กันว่ารักไดจังอ้ะ! ละ แล้วก็ปล่อย มันหนัก!”
“ยังจะปากแข็งอีก เมื่อกี้ใครกันนะที่เคลิ้มกับรสจูบของฉันน่ะ”
“O////O! บ้าหรอ ใครเคลิ้ม!!! อะ ออกไปนะไดจัง!” เรียวสุเกะผลักร่างของอีกคนออก แต่คนเจ้าเล่ห์ยอมลุกออกไปซะที่ไหนกันล่ะ
“ฉันไม่ออกจนกว่านายจะยอมคบกับฉัน!”
“แล้วที่เป็นอยู่ไม่เรียกว่าคบรึไงเล่า ปล่อยชั้นนะ ปล่อยยยย” เรียวสุเกะดื้นหนักขึ้น ไดจังน่ากลัวอ้ะ!
“ยอมแล้วเหรอ นายนี่น่ารักจังเลยน้า ต้องให้รางวัลสักหน่อยแล้ว” ไดกิยิ้มก่อนที่จะ
จุ๊บ !
กลางหน้าผากของเรียวสุเกะ ทำเอาคนที่เขินอยู่แล้วยิ่งเขินเข้าไปใหญ่
“อะ อะไร ยอมอะไร ชั้นหมายถึง ก็นี่ไงคบกัน เป็นเพื่อนกันอยู่แล้ว” เรียวสุเกะบ่ายเบี่ยง เรื่องอะไรจะยอมรับง่ายๆ ล่ะ!
“ใครบอกว่าคบเป็นเพื่อน คบเป็นแฟนตะหากล่ะ”
“ไม่เอา ไม่เป็น!” เรียวสุเกะปฏิเสธ
“แน่ใจ๊” ไดกิเลิกคิ้วสูงพร้อมกับเผยรอยยิ้มมุมปาก
“.....” ทำเอาเรียวสุเกะตอบอะไรไม่ถูก ได้แต่หลับตาปี๋
“ไม่ตอบแสดงว่าตกลงแล้วนะ” ไดกิยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนที่จะก้มลงกระซิบข้างหูของอีกฝ่าย “อาริโอกะไดกิ "รัก" ยามะดะ เรียวสุเกะที่สุดเลยครับ”
คำบอกรักข้างหูที่แสนเรียบง่ายจากเพื่อนสนิททำเอาเรียวสุเกะยิ่งเขินเข้าไปใหญ่ “>////< ตั้งแต่เมื่อไหร่อ่ะ”
“นานแล้วล่ะ ตั้งแต่วันที่ไอ้เด็กหัวเห็ดหน้าตาซื่อๆ มาออดิชั่นเข้าบริษัทจอห์นนี่โน่นแน่ะ”
“นานขนาดนั้นเชียว!? แล้วนี่ ลุกไปพูดดีๆได้มั๊ยเนี่ย” เรียวสุเกะที่พอรู้ตัวว่าตัวเองถูกคร่อมอยู่นานแล้วก็ผลักอีกฝ่ายออกด้วยความเขิน
“อ่า ก็ได้ๆ แต่ก่อนหน้านั้นพูดคำว่ารักกับฉันให้ฉันชื่นใจหน่อยสิ” ไดกิได้ทีอ้อนอีกฝ่ายให้พูดในสิ่งที่เขาอยากได้ยินบ้าง
“ก็ไม่ได้รัก แล้วจะบอกทำไม?” เรียวสุเกะหันสะบัดหน้า ชักอยากแกล้งอีกฝ่ายขึ้นมาบ้าง ดันมาขโมยจูบเค้าตั้งสองรอบดีนัก
“งั้นเหรอเรียวจัง” ไดกิแกล้งทำหน้าหงอยแล้วผละตัวออกจากคนหน้าหวาน
“อ่าฮะ” เรียวสุเกะลุกขึ้นมานั่งกอดอก พยักหน้าหงึกหงัก
“งั้นพิสูจน์กันอีกสักรอบดีมั้ย?” คำพูดของไดกิคำเอาเรียวสุเกะเบิกตากว้างขึ้นมาอีกรอบ
“เอาสิ เฮ้ย! //// มะ ไม่ใช่ ไม่เอา! ///// ก็ได้ๆๆๆ ชั้น ก็ รัก! ไดจัง เหมือนกัน! รักมากกกกกกกกกกกกกกก ด้วย รักจนจะตายอยู่แล้วววววว!!! รักมากขนาดที่ไม่อยากแยกไปไหนเลย พอใจยัง!” คนหน้าสวยตะโกนใส่หูอีกฝ่ายลั่นขณะที่ตัวเองเขินหน้าแดง เขินจนไม่รู้จะทำยังไงแล้ว เลยโผเข้ากอดอีกคนหนึ่งแล้วซุกหน้าเข้าไปกับหน้าอกของคนที่พึ่งบอกรักไป ไดกิมองคนหน้าแดงแล้วระบายยิ้มอ่อนพร้อมกับเอื้อมมือไปกอดอีกฝ่ายไว้แน่น
“เข้าใจแล้ว เข้าใจแล้ว หุหุ อาริโอกะ ไดกิคนนี้ก็รักเรียวสุเกะจนไม่อยากห่างกันเลยแม้แต่วินาทีเดียวเหมือนกัน~ เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไปนะ”
“อื้อ~ สัญญานะ ว่าห้ามนอกใจอ่ะ อย่าให้เห็นว่าไปทำท่าจู๋จี๋กับอิโนะจังล่ะ รู้ป่าว ว่ามองอยู่ตลอด...” เรียวสุเกะพูดเสียงอู้อี้
“ครับ สัญญาเลย ต่อจากนี้ไปฉันจะไม่ไปยุ่งกับเคย์จังอีกแล้ว ดีใจจังเลยน้า นายแอบมองฉันด้วย ฉันก็นึกว่าฉันจะเป็นคนแอบมองนายฝ่ายเดียวซะอีก” ไดกิยิ้มอย่างอารมณ์ดี
“จะไม่มองได้ไง ก็รักขนาดนี้นิ//// ว่าแต่นายเหอะ ร้ายมากนะ จู่ๆก็มาจูบตั้งสองครั้ง!” เรียวสุเกะผละออกแล้วทำท่าเอาเรื่อง
“ก็ฉันอยากจูบนายนี่ จูบคนรักไม่เห็นเป็นไรเลย” ไดกิตอบหน้าตาเฉยไม่สนใจสีหน้าเอาเรื่องของคนหน้าหวานที่เพิ่งตกลงเป็นแฟนกันไปหมาดๆ เมื่อกี้เลยแม้แต่นิดเดียว
“แต่ตอนนั้นยังไม่ได้เป็นคนรักซักหน่อย! =3=/!”
“ไม่เป็นก็เหมือนเป็นนั่นแหละน่า”
“หน้าด้านนะไดจัง ฉันไม่นึกเลยเลยว่าไดจังจะนิสัยแบบนี้่น่ะ!”
“แต่นายก็รักไม่ใช่เหรอ?” คำเดียวทำเอาเรียวสุเกะถึงกับนิ่ง ก่อนจะทำหน้างอนใส่อีกฝ่าย ไดจังบ้า! พูดตรงเกินไปแล้วนะ!
“=////////////= เหอะ! โป้ง”
“โอ๋ๆ ดีกันน้า” ไดกิยื่นหน้าไปคลอเคลียพร้อมชูนิ้วก้อยไปมา
“มันจั๊กกะจี้น่าไดจัง ... ถ้าให้หายโกรธต้องทำตามที่ขออย่างหนึ่ง” เรียวสุเกะยื่นข้อตกลง
“อะไรเหรอ?” ไดกิเอียงคออย่างสงสัย
“/// จูบอีกได้มั๊ย” บอกพลางช้อนตามองเขินๆไดกิถึงกับยิ้มกว้าง
“ด้วยความยินดีเลยจ้ะ”
ไดกิยิ้มแล้วยื่นหน้ามาใกล้ๆดวงหน้าสวยอีกครั้ง แต่เรียวสุเกะยังตื่นเต้นอยู่เลยเผลอลืมตาจ้องจนไดกิต้องหัวเราะก่อนจะบอกพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยน
“หลับตาสิเด็กดี”
เด็กดีคนนั้นสะดุ้งรู้ตัวก่อนจะค่อยๆหลับตาลง ขนตายาวหนาเป็นแพ หลับพริ้มอย่างน่ารัก ริมฝีปากแดงฉ่ำจากการจูบครั้งที่แล้วยังคงบวมออกมานิดๆ ไดกิจูบที่ใบหน้าสวยอย่างหลงใหลเบาๆ ไล่ตั้งแต่หน้าผาก เปลือกตา จมูกและสุดท้ายก็บรรจงแนบลงไปกับริมฝีปากนั้น เรียวสุเกะสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะค่อยๆผ่อนคลาย ไดกิกระชับริมฝีปากเนิบนาบเชื่องช้า แต่น่าหลงใหล จนคนถูกจูบถึงกับเคลิ้ม จนเผลอเผยอปากเชิญชวนให้ลิ้นของอีกฝ่ายเข้ามาทำให้เขาเคลิ้มมากกว่านี้ ไดกิยิ้มในใจกับความน่ารักของอดีตเพื่อนสนิท เด็กหนุ่มตอบรับคำชวนอย่างยินดี นั่นก็คือสอดลิ้นเข้าไปหา แทบจะทันทีที่ริมฝีปากแดงอ้าออก ลิ้นร้อนของทั้งสองพัวพันกัน อย่างหลงใหล เผลอไผลไปกับความรู้สึกต่างๆที่มีให้กัน อ่อนหวาน ดุนดัน และรุนแรง
จนถึงช่วงที่เรียวสุเกะเริ่มจะหมดหายใจจึงเป็นฝ่ายผละออกมาเอง ฮุบอากาศเอาไว้ ก่อนจะรีบกลับไปประกบปากจูบกับอีกคนต่อ จูบ...ที่เรียกว่า การแสดงความรักที่มีต่อกันโดยไม่อาจสื่อเป็นคำพูดได้ ไดกิโอบเอื้อมเอวบางเข้าใกล้ แนบเนื้อสนิทชิดให้หัวใจตรงกัน เรียวสุเกะตอบสนอง ยกมือขึ้นโอบรอบคอของไดกิเอาไว้ กดแนบให้ริมฝีปากชิดกันมากกว่าเดิม โดยไม่กลัวจะหมดอากาศหายใจ สองมือขยี้ผมของไดกิอย่างระบายอารมณ์และยั่วยวน ทำให้จูบนี้มันช่างเนิบนาบและยาวจริงๆ จนกระทั่งในที่สุด ทั้งสองก็ค่อยๆผละออกจากกัน
“รักไดจังนะ”
“ไดจังก็รักเรียวจังเหมือนกัน”
วันที่ 21 มีนาคม ค.ศ.2012 ผม อาริโอกะ ไดกิ คบ ยามะดะ เรียวสุเกะ อดีตเพื่อนสนิทจอมป่วน (อย่างเป็นทางการ) แล้วครับ ^_^
The END
โซล : หุหุหุุหุหุ =w= <<? ในที่สุดความเรียลลิตี้ก็บังเกิดออกมาอีกครั้งอย่างแท้จริง! วะฮ่าฮ่าๆ!!! แต่งกับน้องเมย์บุฮิคของเจ๊กันสองคน สดๆ? เป็นการตอบโต้ฟิคที่มันส์มาก จนไม่นึกว่า เราจะเอามารวมกันแล้วได้ถึง 10 หน้าเวิร์ด =[]=!!! บร๊ะเจ้าจอร์ช มันเป็นเพราะความเรียลลิตี้โดยแท้~! อาหุอาหุ อาจจะมึนๆเกรียนๆซักหน่อยเพราะมันเป็นการเล่นฟิคแบบตอบโต้? เพราะงั้นอ่านไปก็อย่าไปคิดไรมากเลยนะ คนแต่งสองคนยัง งง เลย (นั่น) กร๊ากกกกกก เอาเป็นว่า หนุกหนานนะจ๊ะ =w=b แล้วจงจำไว้!!!!!!!!! ความเรียลลิตี้เป็นนิจนิรันดร์เฟร้ย! โอ่วบ๊าาาาาาาาาาาาาาา!!!
ฮิโระจัง : วะฮะฮ่า!!! เป็นการเล่นตอบโต้ฟิคที่ยาวนานและมันส์มาก กร๊ากกก ไม่คิดว่าจะออกมาเป็นเรื่องเป็นราวแบบนี้เลยนะเนี่ย O.O! ฟิคนี้อาจจะเกรียนและมึนๆ ไปบ้างขอจงอย่าได้ใส่ใจ แค่เสพความเรียลลิตี้ของไดยามะไปให้เต็มพิกัดก็เกินพอ ฮ่าๆ! อย่าว่างู้นงี้เลย ขนาดข้าพเจ้ายังไม่รู้เลยว่าเรื่องมันจะออกมาเป็นแบบไหนเพราะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะตอบฟิคกลับมาไม้ไหน ฮ่าๆๆๆ การเล่นต่อฟิคกับเจ๊โซลครั้งนี้เป็นอะไรที่มันส์มากพะยะค่ะ! ไดยามะเรียลลิตี้!!!!!
ปล.สาระของเรื่องนี้มันอยู่ตรงไหน? กร๊ากกกกกกกก
ความคิดเห็น