ลำดับตอนที่ #10
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ending
"สุดท้ายเรื่องผีก็แค่ข่าวลือ" หนุ่มแว่นคนเดียวที่เดินด้วยเลียไอศรีมไปบ่นไป
"เป็นแบบนั้นก็ดีแล้วนี้ครับ" คนนัยน์ตาสีม่วงขำนิดๆ
"แล้ว...สรุปคนนั้นเขาเป็นยังไงบ้างล่ะ?" คนที่หน้าตาเหมือนคนที่เดินตรงกลางถาม
"อ๋อ... ผมไปถามมาแล้วล่ะ เขาเป็นจิตเภทชนิด affective psychoses น่ะครับ เป็นคนที่มีความผิดปกติทางอารมณ์เนื่องจากสารเคมีในสมอง..."
"อย่าพูดเรื่องน่าเบื่อสิ เล่นพูดแบบนั้นฉันไม่เข้าใจหรอก" อัลเฟรดพูดแทรก
"สรุปก็คือ เขาเป็นคนที่มีความผิดปกติทางอารมณ์ พอเข้าใจไหมครับ?" อีวานยิ้ม
"ก็พอเข้าใจนิดหน่อย มันคือคนบ้าใช่ไหมล่ะ!!!" อัลเฟรดตะโกนขึ้นจนคนรอบตัวหันมอง
"คนบ้ากับจิตเภทต่างกันนะครับ" โซยุซบอก แต่ดูท่าคนฟังจะไม่สนใจเท่าไหร่
"ช่างเถอะ ว่าแต่วันนี้อากาศร้อนชะมัดเลย..." คนบ่นก็ยังคงบ่นไปเรื่อยๆ
"ผมขอพูดถึงคนๆนั้นต่อนะครับ ที่เขาซื้อคฤหาสหลังนั้นเพราะเขาอยากหลีกเลี่ยงผู้คน พออยู่ในคฤหาสนั้นแล้วเขาก็ไม่อยากให้ใครมายุ่งด้วยเลยแต่งเรื่องผีขึ้นมาหลอกชาวบ้านน่ะครับ ใครที่เข้าไปก็จะโดนเหมือนพวกเรานั้นแหละ"
"แล้วตอนนี้คฤหาสนั้นเป็นยังไงล่ะครับ?" โซยุซถามต่อ
"รู้สึก...เหมือนจะทุบทิ้งไปแล้วน่ะครับ แต่ว่านะ..." อีวานหยุดพูดไปสักพักหนึ่ง
"ที่ตั้งของคฤหาสนั้น... เป็นสุสานเก่าจริงๆครับ..."
อัลเฟรดรีบสนใจฟังขึ้นมาในบัดดล
"แล้วยังไงต่อล่ะ รีบๆเล่าสิ!" เขาเร่งคนเล่า
"คนที่ไปทำงานตรงบริเวณนั้น ถูกวิญญาณตามหลอกทุกคนเลยล่ะครับ"
"เห็นไหมล่ะ มันมีจริงด้วยแหละ!" อัลเฟรดพูด
โซยุซพยักหน้านิดๆ "แล้วตอนนี้ คุณทำยังไงกับพื้นที่ตรงนั้นล่ะครับ?"
"ผมบอกให้เขาทิ้งให้เป็นที่โล่งไปแล้วล่ะครับ" อีวานยิ้ม "แล้วก็สวดส่งวิญญาณไปแล้วล่ะ"
"นับวันแฝดผมชักเหมือนนักบวชเข้าไปทุกวันๆแล้วน้า กลับมาแข็งแกร่งตีคนอื่นไปทั่วแบบเมื่อก่อนเถอะ" โซยุซขำแล้วยีหัวฝาแฝดตัวเอง
'ขอบคุณนะ...' เสียงผู้หญิงที่ไพเราะดั่งนกไนติงเกลดังมากับลม 'ขอบคุณที่ปลดปล่อยพวกเรา ขอบคุณจริงๆ...'
ยุคสมัยเปลี่ยนไป คนก็เปลี่ยนแปลง
สมัยนี้มีคนเป็นโรคจิทเภทมากขึ้นเรื่อยๆทั้งเพราะความเครียดและสาเหตุอื่นๆ
ซึ่งนั้นเป็นที่มาของเหตุการณ์ไม่คาดฝันต่างๆ
โดยมีสาเหตุแรกคือความกลัว
ความกลัว ไม่ใช่สิ่งที่ผิด แต่ถ้าหายได้ก็ดี
ความกลัว อาจเป็นสิ่งที่ถูกต้องสำหรับบางเรื่อง แต่ก็เป็นอุปสรรค์สำหรับบางเรื่อง
ความกลัว ขึ้นอยู่ที่จิตใจกับสภาพแวดล้อม ว่าจะส่งผลให้เราเป็นคนแบบไหน
ความกลัว มีอยู่ในทุกคนที่ยังมีชีวิต มีจิตใจ เพราะความกลัวเกิดขึ้นในจิตใจ
ความกลัว มีอยู่ในทุกคน ไม่จำเป็นจะต้องปิดบังเพียงเพราะกลัวโดนหยอกล้อ
คนเราควรจะรู้ว่าตนเองกลัวอะไร เพื่อนำไปแก้ไขสิ่งต่างๆในชีวิต
อย่างผม กลัวความมืด ความวิญญาณ กลัวการอยู่คนเดียว กลัวความเจ็บ กลัวความตาย
แล้วคุณล่ะ กลัวอะไร?
- ending -
______________________________________________
"เป็นแบบนั้นก็ดีแล้วนี้ครับ" คนนัยน์ตาสีม่วงขำนิดๆ
"แล้ว...สรุปคนนั้นเขาเป็นยังไงบ้างล่ะ?" คนที่หน้าตาเหมือนคนที่เดินตรงกลางถาม
"อ๋อ... ผมไปถามมาแล้วล่ะ เขาเป็นจิตเภทชนิด affective psychoses น่ะครับ เป็นคนที่มีความผิดปกติทางอารมณ์เนื่องจากสารเคมีในสมอง..."
"อย่าพูดเรื่องน่าเบื่อสิ เล่นพูดแบบนั้นฉันไม่เข้าใจหรอก" อัลเฟรดพูดแทรก
"สรุปก็คือ เขาเป็นคนที่มีความผิดปกติทางอารมณ์ พอเข้าใจไหมครับ?" อีวานยิ้ม
"ก็พอเข้าใจนิดหน่อย มันคือคนบ้าใช่ไหมล่ะ!!!" อัลเฟรดตะโกนขึ้นจนคนรอบตัวหันมอง
"คนบ้ากับจิตเภทต่างกันนะครับ" โซยุซบอก แต่ดูท่าคนฟังจะไม่สนใจเท่าไหร่
"ช่างเถอะ ว่าแต่วันนี้อากาศร้อนชะมัดเลย..." คนบ่นก็ยังคงบ่นไปเรื่อยๆ
"ผมขอพูดถึงคนๆนั้นต่อนะครับ ที่เขาซื้อคฤหาสหลังนั้นเพราะเขาอยากหลีกเลี่ยงผู้คน พออยู่ในคฤหาสนั้นแล้วเขาก็ไม่อยากให้ใครมายุ่งด้วยเลยแต่งเรื่องผีขึ้นมาหลอกชาวบ้านน่ะครับ ใครที่เข้าไปก็จะโดนเหมือนพวกเรานั้นแหละ"
"แล้วตอนนี้คฤหาสนั้นเป็นยังไงล่ะครับ?" โซยุซถามต่อ
"รู้สึก...เหมือนจะทุบทิ้งไปแล้วน่ะครับ แต่ว่านะ..." อีวานหยุดพูดไปสักพักหนึ่ง
"ที่ตั้งของคฤหาสนั้น... เป็นสุสานเก่าจริงๆครับ..."
อัลเฟรดรีบสนใจฟังขึ้นมาในบัดดล
"แล้วยังไงต่อล่ะ รีบๆเล่าสิ!" เขาเร่งคนเล่า
"คนที่ไปทำงานตรงบริเวณนั้น ถูกวิญญาณตามหลอกทุกคนเลยล่ะครับ"
"เห็นไหมล่ะ มันมีจริงด้วยแหละ!" อัลเฟรดพูด
โซยุซพยักหน้านิดๆ "แล้วตอนนี้ คุณทำยังไงกับพื้นที่ตรงนั้นล่ะครับ?"
"ผมบอกให้เขาทิ้งให้เป็นที่โล่งไปแล้วล่ะครับ" อีวานยิ้ม "แล้วก็สวดส่งวิญญาณไปแล้วล่ะ"
"นับวันแฝดผมชักเหมือนนักบวชเข้าไปทุกวันๆแล้วน้า กลับมาแข็งแกร่งตีคนอื่นไปทั่วแบบเมื่อก่อนเถอะ" โซยุซขำแล้วยีหัวฝาแฝดตัวเอง
'ขอบคุณนะ...' เสียงผู้หญิงที่ไพเราะดั่งนกไนติงเกลดังมากับลม 'ขอบคุณที่ปลดปล่อยพวกเรา ขอบคุณจริงๆ...'
ยุคสมัยเปลี่ยนไป คนก็เปลี่ยนแปลง
สมัยนี้มีคนเป็นโรคจิทเภทมากขึ้นเรื่อยๆทั้งเพราะความเครียดและสาเหตุอื่นๆ
ซึ่งนั้นเป็นที่มาของเหตุการณ์ไม่คาดฝันต่างๆ
โดยมีสาเหตุแรกคือความกลัว
ความกลัว ไม่ใช่สิ่งที่ผิด แต่ถ้าหายได้ก็ดี
ความกลัว อาจเป็นสิ่งที่ถูกต้องสำหรับบางเรื่อง แต่ก็เป็นอุปสรรค์สำหรับบางเรื่อง
ความกลัว ขึ้นอยู่ที่จิตใจกับสภาพแวดล้อม ว่าจะส่งผลให้เราเป็นคนแบบไหน
ความกลัว มีอยู่ในทุกคนที่ยังมีชีวิต มีจิตใจ เพราะความกลัวเกิดขึ้นในจิตใจ
ความกลัว มีอยู่ในทุกคน ไม่จำเป็นจะต้องปิดบังเพียงเพราะกลัวโดนหยอกล้อ
คนเราควรจะรู้ว่าตนเองกลัวอะไร เพื่อนำไปแก้ไขสิ่งต่างๆในชีวิต
อย่างผม กลัวความมืด ความวิญญาณ กลัวการอยู่คนเดียว กลัวความเจ็บ กลัวความตาย
แล้วคุณล่ะ กลัวอะไร?
- ending -
______________________________________________
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น