[Fic Ina]Judge Killer นักฆ่าผู้พิพากษา

ลำดับตอนที่ #10 : >>Chapter 6 : Story of airport

‘หวัดดี เกรย์ เป็นไงบ้างช่วงนี้’
 

แย่มาก ๆ เลยครับ หัวหน้า - -;
 

‘มีอะไรหรอ เกรย์?’
 

ก็แขนข้างซ้ายผมทำอะไรไม่ได้เลย... ผมเลยไม่ได้ภารกิจมาทำเลย Y__Y;
 

‘เอาน่าเกรย์... ถือว่าลาป่วยพักจิตใจแล้วกัน’
 

หัวหน้าก็ - -^ ว่าแต่หัวหน้า... ทอรัสไปไหนหรอ?
 

‘ไม่รู้มัน.. กูไม่อยากรู้ด้วยซ้ำ - -;’
 

เอ๋?
 

‘มันชอบทำตัวเจ้าเล่ห์จนไม่อยากเข้าใกล้ - -;’
 

แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็...


 

 

เป็นคนดีไม่ใช่หรอครับ ?

 

 

Chapter 6: Story of airport

 

     1 เดือนต่อมา...

เวลา 15.40 น. (ตามแบบญี่ปุ่น)

ณ สนามบิน กรุงโตเกียว

ตอนนี้ผมกำลังนั่งรอเครื่องบินที่จะบินไปที่ลอนดอนประเทศอังกฤษเพื่อทำภารกิจที่ผู้กำกับมอบให้ผม... ส่วนสภาพผมตอนนี้ก็...

เริ่มจากสไลต์ผมจากผมฟู ๆ เป็นผมซอยยาวแทน... ทำให้ดูเหมือนผู้หญิงสักไม่มี - -; และย้อมสีผมจากชมพูเป็นสีแดงดั่งสีเลือด ดวงตาสีเทาไวโอเล็ตก็เปลี่ยนเป็นสีส้มจากคอนแท็กเลนต์ และตอนนี้ก็อยู่ในชุดแจ็กเก็ตสีน้ำตาลทองส้มที่มีขนเฟอร์สีครีมขาวและข้างในเป็นเสื้อแขนยาวสีขาวที่ตรงกลางเสื้อผมเขียนว่า ‘I’m Devil.’ ติดเอาไว้ และใส่กางเกงเรียบสีน้ำตาลเข้มพร้อมกับรองเท้าบูตที่มีขนเฟอร์สีเทารอบ ๆ และแถมด้วยบนคอผมมีผ้าพันคอผ้าไหมสีขาว... ที่เปลี่ยนกลิ่นน้ำหอมจากของฝรั่งเศสเป็นของในญี่ปุ่นแทน... ซึ่งกลิ่นของมันออกกลิ่นของดอกลิลลี่...

ส่วนเรื่องราวก่อนจะเป็นอย่างนี้เริ่มจาก...

เมื่อสองวันก่อน...

...

..

.

 

‘มาแล้วหรอ... อาสึยะ... หายดีแล้วสินะ’

‘ครับ... ผู้กำกับ’

‘พึ่งฟื้นตัวมาใหม่ ๆ จะดีหรอ?’

‘ก็บอกแล้วไง... คนอย่างฟุบุคิ อาสึยะ ทำได้ทุกอย่าง ฮะ ๆ’

‘งั้น... นี่ข้อมูล’

พรึ่บ

‘...’

‘จากที่สืบข้อมูลมา... ที่ที่พวก Judge Killer อยู่นั้น... อยู่ที่ ตึก Killer ที่อังกฤษ’

‘อังกฤษ?’

‘อืม ๆ และเพื่อให้เจ้าพวกนั้นจำนายไม่ได้... นายจะต้องปลอมตัวเป็นนักฆ่าฝึกหัดที่มาสมัครเป็นสมาชิกหน่วย Killer และหาทางเข้าใกล้เกรย์มากที่สุด... เข้าใจนะ’

‘อืม... เข้าใจแล้ว’

‘ฝากด้วยนะ’

‘ครับ’

.

..

...

 

 

‘โปรดทราบ... ขอให้ผู้โดยสารที่จะขึ้นเครื่องบินสายการบิน C208 ไปที่สนามบินกรุงลอนดอนที่ประเทศอังกฤษโปรดขึ้นทางประตูหมาบเลข 5 ด้วยค่ะ’

สิ้นเสียงพนักงานประกาศเรียกผมก็ลุกขึ้นจากที่นั่งอย่างเหนื่อยหน่ายแล้วเดินตามที่เขาบอกแล้วไปนั่งที่ตามที่ผมได้ตั๋วไปพร้อมกับเครื่องบินที่ผมนั่งนั้นเคลื่อนตัวบินสู่กรุงลอนดอน

...

..

.

 

เวลา 17.30 น. (เวลาญี่ปุ่น)

ตอนนี้ผมก็นั่งอ่านหนังสือการ์ตูนที่ผมพกมาด้วยอย่างเซ็ง ๆ... มันเซ็งจริง ๆ - -;

“What do you need? Passenger (ต้องการอะไรคะ? คุณผู้โดยสาร)”และแล้วพนักงานแอร์ฮอตเสตสาวผมสีน้ำตาลเจ้าของดวงตาสีเขียวก็เดินมาทางผม

“Ummmm...can I see the menu? (อืม... ดูเมนูได้ไหมครับ?)”ผมถาม

“Invite .(เชิญค่ะ)”หลังจากนั้นผมก็รับเมนูมาเปิดดูอย่างรวดเร็วเพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา

อืม... เลือกยากแหะ - -;

“What do you need? (เอาอะไรดีคะ?)”

“The ... Pork Burger. (เอา... เบอเกอร์หมูแล้วกันนะครับ)”สุดท้ายก็เบอเกอร์ตามเคย - -;ช่วยไม่ได้หล่ะนะ... ก็ของโปรดนิ

“Yes.(ค่ะ)”

“You.(น้อง ๆ)”จู่ ๆ ก็มีฝรั่งผมม่วงคนหนึ่งตรงฝั่งตรงข้ามของผมเรียกแฮร์คนนั้น

“What do you need? (มีอะไรค่ะ?)”

“Can you put there get it? ... Unable to reach.(น้องช่วยเอาของตรงนั้นให้หน่อยได้ไหมครับ?... ผมเอื้อมไม่ถึง)”เขาพูดก่อนจะชี้ตรงของที่ตก   รู้สึกตะหงิดยังไงไม่รู้ - -; ผมคิด

หลังจากนั้นเธอคนนั้นก็ก้มลงไปเก็บของให้

ตอนนั้นเอง... ที่ไอ้ฝรั่งหัวสีองุ่นเอาโทรศัพย์แบบเปิดฝาได้แล้วตั้งตรงแถว ๆ บั้นท้ายของผู้หญืงของผู้หญิงคนนั้น

โห... ชัดเจน... พวกแอบถ่าย กกน. ผู้หญิง = =;;;;;

เมื่อผมเห็นอย่างนั้นผมจึงหาของใกล้ตะวเพื่อสั่งสอนไอ้ฝรั่งลามกนั่น... ชิ! ดันไม่มีอะไรติดตัวมาสักนิ - -^ ผมคิด

ตอนนั้นเองที่ผมหันไปมองคนข้าง ๆก็พบถุงใส่อะไรบางอย่าง... ถะ... ถุงปลาร้า!!!? =[     ]=;;;;; เอาว่ะ! เอาไงเอากัน

“Sorry...Can you speak English,please?(ขอโทษนะครับ... พูดภาษาอังกฤษได้ไหมครับ?)”ผมถามคนข้าง ๆ

“Yes, what?(ครับ... มีอะไรครับ)”

“The bag... can you set me or not? (ถุงนั้น... ผมขอได้ไหมครับ?)”

“Yes.(เอาไปเลย)”

“Thank you.(ขอบคุณครับ)”หลังจากนั้นผมจึงหยิบถุงปลาร้าขึ้นมาในมือ

อื้อหือ... ขนาดปิดอย่างมิดชิดยังได้กลิ่น = =;;;; แล้วถ้าไม่มีอะไรปิดมันจะ... ขนาดไหนกันเชียว

หลังจากนั้นผมจึงปาใส่หัวไอ้ฝรั่งนั่นอย่างรวดเร็วแล้วรีบตั้งท่าอ่านหนังสือของผมต่อไป

แพล็ก!!!

“Ah, what's it'? Hmm...!What is it = =; ^.(อ๊ากกกกกกกกกกกกก อะไรว่ะเนี่ย!!!? หือ...! กลิ่นอะไรว่ะเนี่ย = =;^)”

“What is...wait for...fish?(เป็นอะไรป่าวค่ะ... อี๋... ปลาร้า!?)”หลังจากนั้นเธอก็เอามือปิดจมูกอย่างทนไม่ได้... ไม่เว้นแต่ผม = =;

“Oh me! What is it? Well....my phone!?(โว้ยยยย!!! แกจะไปไหนก็ไป!!! โอย....โทรศัพท์ฉัน!?)”เอ่อ... เพราะอารมณ์ชั่ววูบคนเราจึงเปลี่ยนกันเป็นคนละคนกันได้ - -^ แต่ก็นะ...




แอบสะใจเหมือนกันนะเนี่ย อิอิ ^^

...

..

.

 

เวลา 19.40 น.(แบบญี่ปุ่น)

ในตอนนี้ทุกอย่างก็เข้าสู่ภาวะปกติแน่นอนว่าโทรศัพท์เจ้านั่นพังเรียบร้อย... แต่กว่าจะถึงอังกฤษอีกตั้ง 8 ชั่วโมง... นานเหมือนกันแหะ - -; แต่เอาเถอะ... นอนดีกว่า

zzzZZ

zzzZZ

...

..

.

 

เวลา 21.15 น. (เวลาญี่ปุ่น)

ทำไมต้องมาปวดฉี่ตอนนี้ด้วย - -^ ผมจึงค่อย ๆ ลุกจากที่แล้วเดินไปที่ห้องน้ำด้วยความเหนื่อยล้าทันที

หลังจากเมื่อมาถึง...ผมจึงปลดเป้ากางเกงแล้วทำธุระทันที... อา... สบายจัง...

“Ah ...io non ...Is... (อ๋า... ไม่เอานะครับ... รุ่นพี่เบล...)”อะ... อะไรว่ะ... เสียงเมื่อกี้ = =;;

“Chichi ... non me ... mi piace la rana in principe. (ชิชิ... ทนหน่อยนะ... ก็เจ้าชายชอบเจ้ากบนิ)”เฮ้ย!!!!!!? ใครมาทำอะไรแถวนี้ฟร่ะ!!? ผมคิด ทำเอาผมคิดลึกเลย = =;;;

หลังจากนั้นผมจึงค่อย ๆ เอาหูมาแนบฟังต้นเสียงที่อยู่ห้องน้ำถัดไปจากผม...ถึงมันจะเป็ภาษาอิตาลีแต่ผมก็แปลออก - -;

“Hovisto la prima volta.(เดี๋ยวคนอื่นมาเห็นนะครับ)”

“Io me l'accendo.(ก็ร้องเบา ๆ สิ)”

“Mi faceva male.(แต่ผมเจ็บนะครับ)”

“Ahhhhh!(อร๊ากกกกก!)”

โครม!!!!!

“Eh...solo un suonouno.(เอ๋?... เสียงใครล้มน่ะครับ)”

“E '.(ไหน)”

ครืน...

“...”

“Beh ...sono solo io.(เอ่อ... เป็นอะไรป่าวครับ)”สภาพผมตอนนี้... คือล้มอยู่กับพื้นพร้อมกับของเหลวสีแดงไหลออกมาจากจมูก... แค่เสียงผมยังเป็นขนาดนี้... ถ้าเห็นภาพ... มันจะเป็นอย่างไรผมนึกภาพไม่ออกจริง ๆ - -;;;;

 

เวลา 23.50 น.

หลังจากนั้นผมก็ถูดนำตัวไว้ที่ห้องปฐมพยาบาลในเครื่องบินก่อนจะกลับมานั่งที่ของผมต่อ... วันนี้ทำไมผมเจอแต่เรื่องแปลก ๆ หล่ะเนี่ย - -; ผมคิด

เอาหล่ะ... คราวนี้ก็นอนสักที

zzzZZ

zzzZZ

ตึง...

โป๊ะ!

เตล้ง...

ใครมาเล่นดนตรีตอนนี้ฟร่ะ - -^ มันไม่มีอะไรทำกันหรือยังไง?

หลังจากนั้นผมจึงลุกขึ้นหันมองมาต้นเสียงจนเจอว่าอยู่ข้างหลังผม

ผมจึงหันมามองหน้าชัด ๆ ก็พเด็กผู้หญิงกลุ่มหนึ่งประมาณ 4 คนกำลังนั่งเล่นดนตรีกันอย่างไม่เกรงใจใคร...

เด็กอะไรว่ะเนี่ย... พ่อแม่ไม่รู้จักสั่งสอน - -^

“It's here...! Help stop it?...I will sleep well.(นี่น้อง ๆ...!? ช่วยหยุดเล่นได้ไหมครับ... คนเขาจะนอนกันน่ะ)”

“Why can other people sleep?(ทำไมเขานอนได้หล่ะ?)”โห... เด็กบ้าอะไรว่ะเนี่ย = =;;;

“Hey little  ... It have manners ... This has not been aggressive with children?(นี่น้องครับ... มีมารยาทหน่อยนะครับ... ตัวแค่นี้ก้าวร้าวกับผู้ใหญ่ได้ไง?)”ผมบอกไปแกมสั่งสอน

“I...I...I have 15 people already.(อะไร?... หนู 15 แล้วนะ... มีบัตรประชาชนแล้ว)”ยังเถียง - -^

“15 but will not be minor anyway .. Do not show me he could have been better.(แค่ 15 ก็ยังไม่พ้นผู้เยาว์อยู่ดี.. อย่าทำอวดเก่งจะดีกว่านะน้อง)”

“I think I have anything to add.(แล้วพี่มีสิทธิมาสั่งอะไรหนู)”โห...!? งั้นอย่างนี้... ต้องใช้ขั้นเด็ดขาด

“If you have are algood.(ถ้าไม่เงียบจริง ๆเจอดีแน่)”ผมเตือน

“I threatened to do the right thing!(ก็ขู่ไปงั้นหล่ะน่า!)”

“Indulge(ตามใจ...)”หลังจากนั้นผมจึงเดินไปหาฝรั่งลามกเจ้าเก่าแล้สะกิดเขาอย่างสุภาพ

“Sir... you are just angry about fish? (คุณครับ... คุณตะหงิดเรื่องปลาร้าอยู่ป่าวครับ?)”

“You do it'?(แกทำหรอ!!?)”เฮ้อ ๆ ใจเย็น ๆ ไม่เป็นหรือไงเนี่ย = =;

“I do not ... person was a child that ... At afternoon was the day you took them to eat (ป่าวครับ... คนทำคือเด็กกลุ่มนั้นต่างหาก... ตอนกลางวันเห็นเอาพวกส้มตำมากินกัน)”

“What is it? You do not need! (อะไรน่ะ!!! พวกแกทำใช่ไหม!!!)”

“Art...I did not do it...==; (ปะ... ป่าวนะคะ... ไม่ได้ทำ = =;)”

“I still have to argue with me! (ยังเถียงอีกยัยเด็กบ้า!)”

“Calm down before sir ... They also are children ... May be made ​​by mistake or not. (ใจเย็น ๆ ก่อนนะครับ... พวกเขายังเด็กอยู่... อาจทำไปโดยไม่ได้ตั้งใจก็ได้นะครับ)”ถ้าไม่ห้ามผมก็ซวยสิ - -;

หลังจากนั้นฝรั่งลามกก็เดินกลับไปนั่งที่เดิมอย่างหงุดหงิด... ส่วนพวกเด็กปากมากก็เงียบสนิทเหมือนเจอผีมา

“If you do not want to see more noise ... Understand? (ถ้าไม่อยากเจออีกก็อย่าส่งเสียงดัง... เข้าใจไหม?)”ผมพูดพร้อมกับส่งสายตาจิกกัดใส่เด็กพวกนั้นอย่างได้ชัย

“I already have! I bet my prideon the K-ON! (ยอมแล้วคะ!!! ขอเอาศักดิ์ศรีวง K-ON เป็นการเดิมพันเลย!)”เคองเคออนอะไรว่ะไม่เข้าใจ - -^ แต่เอาเป็นว่า... ทุกอย่างก็จบหล่ะนะ

“สิ้นเรื่อง”ผมบ่นกับตัวเองเบา ๆ ก่อนจะกลับไปนอนที่นั่งของตัวเองต่อ... เฮ้อ!!! หมดเรื่องสักที

...

..

.

 

เวลา 3.40 น. (เวลาญี่ปุ่น)

เวลา 18.00 น. (เวลาอังกฤษ)

ณ กรุงลอนดอน ประเทศอังกฤษ

หลังจากที่เครื่องบินลงเรียบร้อยแล้วผมก็ลากข้าวของของผมลงมาแล้วนั่งแท็กซี่ไปที่โรงแรมที่ผู้กำกับจองไว้ให้...

ลอนดอนในตอนนี้เป็นช่วงที่หิมะตกลงมาช้า ๆ เพื่อเข้าสู่ฤดูหนาว ผมมองหิมะที่ค่อย ๆ ร่วงโรยลงมาอย่างช้า ๆ และนุ่มนวลดูแล้วเป็นบรรยากาศที่หน้ามองที่สุด... เพราะผมชอบหิมะ... ใช่... ผมชอบมาก... เพราะมันเป็นสิ่งที่ผมและพี่ชายเล่นมาตั้งแต่เด็กและสนุกกับมัน... ถึงแม้มันจะ... ทำให้ครอบครัวผมหายไปก็ตาม...

“To and then Posts. (ถึงแล้วนะครับ)”

“Oh my...how much. (อ๋อครับ... เท่าไร)”

“5 pounds. (5 ปอนด์ครับ)”หลังจากนั้นผมก็จ่ายเงินแล้วลงออกจากรถแล้วเงยหน้ามองชื่อโรงแรมที่ผมจะมาค้าง

 

โรงแรมไฟค์เบิร์น

 

กริ๊ง ๆ

ผมเดินเข้ามามุ่งไปที่เคาท์เตอร์ทันที

“The room I booked by phone. (ห้องพักที่มาจองทางโทรศัพท์น่ะครับ)”

“Room 8059D sir ... Can tell you who stayed with me (ค่ะ... ห้อง 8059D นะคะ... ช่วยบอกชื่อผู้มาพักด้วยค่ะ)”ซวยแล้วไง... มาถึงยังไม่ได้คิดชื่อปลอมตัวเองเลย = =;;;

เอาอะไรดีเนี่ย... อายะ มิสึ?... ญี่ปุ่นสักไม่มี อย่างงี้โดนจับได้ชัวร์... โรเบิร์ต จอร์ห... โคตาระเชยเลย - -^ บลัดริ่งค์ โครฟ์... ชอบไอ้ตรงบลัดมากกว่า... เอ... บลัด... บลัด...

 

“Can you tell me the name.(ช่วยบอกชื่อด้วยค่ะ)”

“Blud… Ludrop Sejorn Blud (บลัด... ลูดอฟ เซจอร์น บลัด ครับ)”

 

หลังจากนั้นผมก็วางกระเป๋าไว้อย่างเหนื่อยหน่ายก่อนจะนอนลงกับเตียง ให้ตายสิ! น่าเบื่อจริง ๆ ผมคิด

แต่ก็ช่วยไม่ได้หล่ะนะ...

หน้าที่ของตำรวจอย่างเราคือจับคนชั่วเข้าตารางเพื่อให้...

ประชาชนยิ้มแย้มแต่เกิดความสงบสุขในสังคม

อยากรู้จริง ๆ

คนที่เป็นนักฆ่ามันดียังไง?

...

..

.

 

หลังจากนั้นผมก็เดินตามทางในกรุงลอนดอนอย่างเหนื่อยหน่าย... ขี้เกียจเก็บของเลยขอมาเดินรอบ ๆ หน่อยดีกว่า(ไอ้คนขี้เกียจแล้วชาติเจริญไหมเนี่ย!? :ผู้แต่ง)

แต่แล้วก็ก็เจอตึกที่มีป้ายเขียนว่า

 

‘Killer’

ตึก Killer… อยู่ที่นี่สินะ

กริ๊ง ๆ

“Hello...do something. (สวัสดี... จะมาทำอะไร)”

“I…(ผม...)”

 

“This is a killer...will not...What do I do ?. (...จะมาสมัครเป็นนักฆ่าน่ะ... ต้องทำยังไงบ้าง)”

 
+ naru 


จากผู้แต่ง :

สวัสดีคะ >< กว่าจะลงได้อุปสรรคเยอะจริง ๆ - -^ ไหนจะเวลาที่ใช้คอมอย่างจำกัด การแต่งนิยายที่มีน้องมายุ่งตลอดและก็บลาๆๆๆๆๆๆๆ อ๊ากกกกกกกก แล้วเป้าหมายที่จะแต่งนิยายเรื่องนี้ให้จบในเดือนนี้จะเป็นยังไงดีว่ะเนี่ย!!!!!? แต่ตอนนี้เป็นตอนที่ผู้แต่งรู้สึกสิ้นคิดยังไงไม่รู้... ไหนจะคู่ BF และก็วง K-ON ... คิดอะไรของเรากันหว่า - -^ และก็เรื่องโหวตตัวละครตามหัวข้อที่บอกในบทที่ 5 ขอความร่วมมือช่วยโหวตหน่อยแล้วกันนะ >< ไม่งั้นเอามาแต่งตอนจบไม่ได้ T___T; และก็เชียร์เตยท่านนี้ด้วย 
P.s. ได้ทำการแก้คำศัพท์ให้ดีขึ้นแล้วนะ

<<<< กลับHome page