ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Dr.Pop กับ จดหมายจากเรือนจำ

    ลำดับตอนที่ #10 : ตอนที่ 10 - จดหมายตอบกลับจาก Mr.X

    • อัปเดตล่าสุด 7 ม.ค. 53


    เป็นเวลาเดือนกว่าแล้วที่ป๊อบตอบจดหมายคุณ x ไป
    จากเดิมที่ป๊อบไม่เคยสนใจตู้จดหมาย กลายเป็นป๊อบต้องเฝ้ารอจดจ่อกับจดหมายทุกฉบับที่ผ่านเข้ามา ป๊อบคิดเสมอว่าคุณ x จะตอบจะหมายป๊อบ แต่ป๊อบไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ ในชีวิตป๊อบไม่เคยรอจดหมายจากใคร คุณ x เป็นคนแรกที่ป๊อบเฝ้ารอจดหมาย

    จนเมื่ออาทิตย์ที่ผ่านมา วันแสนธรรมดาที่ไม่มีทีท่าว่าเรื่องพิเศษจะเกิดขึ้น

    ป๊อบตื่นนอนแล้วลงมาหาอะไรกินเหมือนทุกวัน
    วันนี้แม่กับน้องสาวออกไปนอกบ้าน ป๊อบอยู่คนเดียว
    เวลาป๊อบอยู่คนเดียวสิ่งที่จะทำก็คือรดน้ำต้นไม้
    พอเปิดประตูบ้านปุ๊บก็พบว่ามีหนังสือสองเล่มวางอยู่บนพื้น
    และมีจดหมายอีกหนึ่งซองอยู่บนนั้น….

    จดหมายซองสีชมพู ดูธรรมดา…

    ไม่ใช่จดหมายจากบริษัทประกัน บริษัทหุ้น หรือบริษัทที่ป๊อบเป็นสมาชิก
    ป๊อบรีบวิ่งไปหาอย่างตื่นเต้น
    แล้วเมื่อหยิบจดหมายก็ขึ้นก็ยิ้มร่าดีใจ

    ใช่ มันคือจดหมายจากคุณ x…..



    Chapter 10
    จดหมายตอบกลับจาก Mr.X




    ป๊อบรีบหยิบจดหมายกลับเข้ามาเปิดมันอ่านอย่างตื่นเต้น – สิ่งแรกที่ป๊อบแปลกใจก็คือ

    ทำไมลายมือบนซองไม่เหมือนเดิม?
    ป๊อบอ่านจดหมายของคุณ x หลายครั้งจนจำลายมือเขาได้ แน่นอนนี่ต้องไม่ใช่ลายมือคุณ x
    แม้จะเอะใจแต่ป๊อบก็ยังจะอ่านจดหมายต่อไป – มีเรื่องให้สงสัยอีกและ

    ทำไมคุณ x ตอบจดหมายมาตัวพิมพ์? คุณ x ใช้คอมพิวเตอร์ได้ด้วยหรือ?

    โอเค ป๊อบคาใจ แต่ป๊อบก็ยังอ่านต่อไปจนจบ

    จดหมายฉบับนั้นจบลงด้วยความประทับใจและแคลงใจ…

    เป็นธรรมดาที่ว่าถ้าป๊อบสงสัยอะไรป๊อบต้องหาคำตอบให้ได้
    และป๊อบจะไม่ใส่ร้ายใคร หรือพูดจาอะไรให้ใครเสียหายถ้ายังไม่รู้ความจริง
    ดังนั้นป๊อบก็โทรไปติดต่อเรือนจำอีกครั้ง
    ป๊อบถามเขาว่า “พี่ครับผู้ต้องขังสามารถใช้คอมพิวเตอร์ได้หรือไม่ครับ?”
    เขาตอบ “ได้ครับ เรามีศูนย์เรียนรู้ หรือบางทีเขาอาจจะเป็นคนตรวจงานให้เจ้าหน้าที่
    ผู้ต้องขังสามารถขอใช้คอมพิวเตอร์ได้ครับผม”

    โอเค ผ่านไปหนึ่งเปราะ

    “เอ่อ พี่ครับ เป็นไปได้ไหมที่ผู้ต้องขังจะไม่จ่าหน้าซองด้วยตัวเอง?”
    “ได้ครับ บ่อยๆ ไป เพราะบางทีเขาก็ให้เพื่อนจ่าให้ครับ”

    เย่ๆ โล่งไปอีกเปราะ

    แต่ก็นะ ป๊อบเวลาจะสงสัย ใครก็โกหกไม่ได้ ต้องเอาให้รู้ถึงที่สุด
    สิ่งที่ป๊อบกังวลก็คือ “กลัวว่าจะมีใครแอบสวมรอยมาเป็นคุณ x” ต่างหากล่ะครับ

    “พี่ครับ มันมีลายเซ็นอยู่บนจดหมาย จะเป็นไปได้ไหมครับที่ป๊อบจะส่งให้ทางเรือนจำดูว่ามันเป็นลายเซ็นของผู้คุมจริงหรือเปล่า”

    “ได้ครับผมส่งมาตามอีเมลนี้เลยครับ”

    ว่าแล้วป๊อบก็ส่งไป ในเย็นนั้นก็ได้คำตอบว่า

    “เป็นลายเซ็นของผู้คุมครับผม”

    เย่ๆๆๆๆๆๆๆๆ ในที่สุดมันก็เป็นจดมายของคุณ x จริงๆ ด้วย!!!
    ป๊อบรู้สึกโล่งใจมากๆ และดีใจมากที่ได้อ่านจดหมายของคุณ x จริงๆ
    และนี่ก็คือเนื้อความในจดหมายครับผม


    ================================================================


    *** จดหมายฉบับที่เอามาลงนี้ป๊อบได้แก้การเว้นวรรคและตัวสะกดบางจุด
    เพื่อให้สามารถอ่านง่ายขึ้นครับ ^O^ ***




    จาก x ถึงคุณป๊อบ

       Xคิดว่าXคงจะตกใจมากกว่าคุณป๊อบนะครับที่ได้รับจดหมายฉบับนี้ แม้ครั้งที่แรกที่Xได้เขียนจดหมายฉบับนี้ผู้คนหลายคนจะมองว่าXบ้าไปแล้วเพราะเราอยู่คนละขั้วเลย (ฟ้ากะเหวเลย) แต่เมื่อXได้รับจดหมายวิเศษฉบับนี้Xก็ได้รู้ว่าคนเรามันเท่าเทียมกันได้ เพียงแค่คนเรารู้จักการเคารพซึ่งกันและกันและการให้อภัยกันเท่านั้น

       Xมีความสุขนะครับที่ทำให้คุณมีแรงบันดาลใจการเขียนหนังสือครับ Xและผู้คนที่อ่านหนังสือของคุณก็คงไม่ต่างกันหรอกครับ เพราะคุณเป็นผู้สร้างจินตนาการใหม่ๆเสมอ ซึ่งสิ่งที่คุณให้มานั่นคือจินตนาการที่แตกต่างออกไปที่น้อยครั้งจะสัมผัสได้จากหนังสือต่างๆ คุณป๊อบเชื่อไหมครับว่าร้อยละห้าสิบของผู้ต้องขังจะต้องรู้จักคุณ Xว่าไม่น้อยนะครับเพราะว่ามีกลุ่มผู้สูงอายุก็มากไม่รู้หนังสือก็มากเลย ร้อยละห้าสิบถือว่าสูงมาก เพราะคุณคือจินตนาการ

       จดหมายของคุณก็เช่นกันนะครับไม่ใช่จดหมายที่ส่งเข้ามาในเรือนจำเท่านั้นแต่เป็นจดหมายที่ส่งผ่านความทรงจำและเป็นพลังที่ทรงพลังยิ่ง และไม่สามารถมองเห็นด้วยตาเปล่าอีกด้วยล่ะครับ

       ขอบคุณนะครับที่คุณยังให้โอกาสในการตอบจดหมายกลับมาครบ Xชีวิตนี้มีโอกาศในชีวิตน้อยนิดแต่เมื่อทำอะไรที่ผิดพลาดครั้งหนึ่งในชีวิตก็ไร้ซึ่งโอกาสจะแก้ตัวแล้ว แต่Xก็คิดว่าช่วงนี้คงเป็นที่เลวร้ายที่สุดในชีวิตก็ได้ถ้าXผ่านมันได้ก็ดีใช่ไหมครับ จะได้เจอกับสิ่งดีๆ บ้างครับ

       Xขอขอบคุณมากสำหรับทีมงานของคุณป๊อบนะครับที่ส่งหนังสือมาให้Xและเข้าใจXดั่งเช่นคุณป๊อบ Xขอให้ทีมงานทุกคนจงมีความสุขกับสิ่งที่ทำนะครับผม Xจะส่งกำลังใจข้ามกำแพงฝันอันยิ่งใหญ่ไปให้นะครับ และXขอขอบคุณที่ทีมงานดูแลสิ่งมหัศจรรย์ของโลกของX (คุณป๊อบ) อย่างดีนะครับ
      
       ปล1 Xอายุ 27 ปีครับ แล้วคุณป๊อบล่ะครับอายุเท่าไหร่ครับ
       ปล2 ไม่เป็นไรหรอกครับที่คุณเอาเรื่องไปเผยแพร่เพราะผมรู้ว่าสิ่งที่คุณทำเป็นสิ่งที่ถูกต้องเสมอ
       ปล3 ขอบคุณล่วงหน้านะครับสำหรับหนังสือ
       ปล4 (สำคัญที่สุด) ขอบคุณสำหรับการเคารพและเคารพซึ่งกันและกันและให้อภัยกันครับ



    =================================================================



    การอ่านจดหมายฉบับนี้จนจบเป็นประสบการณ์ที่ป๊อบประทับใจจริงๆ

    จากประโยคที่ว่า

       "Xคิดว่าXคงจะตกใจมากกว่าคุณป๊อบนะครับที่ได้รับจดหมายฉบับนี้ แม้ครั้งที่แรกที่Xได้เขียนจดหมายฉบับนี้ผู้คนหลายคนจะมองว่าXบ้าไปแล้วเพราะเราอยู่คนละขั้วเลย (ฟ้ากะเหวเลย) แต่เมื่อXได้รับจดหมายวิเศษฉบับนี้Xก็ได้รู้ว่าคนเรามันเท่าเทียมกันได้"

       มันทำให้ป๊อบเห็นภาพเลยว่าคุณ x ดีใจแค่ไหนที่ได้รับจดหมายตอบกลับจากป๊อบ
    เขาอาจจะตะโกนลั่นหรือมั้ง หรือไม่ก็อาจจะยิ้มกับมันอย่างดีสุดๆ 

    เหมือนกับที่ป๊อบยิ้มตอนเห็นจดหมายเขา

       คุณ x ทำให้ป๊อบเห็นว่าเขาถ่อมตัวมากแค่ไหน ใช่ว่าคุณที่อยู่ในที่ที่แตกต่างจากเราจะต้องแย่เสมอไป มีอีกหลายคนที่จิตใจเขาไม่ต่างจากเรา เผลอจะดีกว่าพวกเราบางคนด้วยซ้ำ

        ป๊อบไม่ได้ดีใจเลยที่อ่านคำว่า “ฟ้ากะเหว” ตรงกันข้าม ป๊อบรู้สึกหดหู่มากด้วยซ้ำ

        แม้ความจริงเราจะอยู่ในทีที่ดีกว่า แต่ความจริงอีกอย่างก็คือเราอยู่บนโลกเดียวกัน
    เราสองคนไม่ต่างกันเลยครับคุณ x….
        คำพูดประโยคนี้แสดงให้เห็นว่าเขาคงจะบอกเพื่อนๆ ด้วยล่ะมั้งครับว่าเขียนถึงป๊อบ
    แสดงว่าเขาก็อาจจะเอาจดหมายของป๊อบไปอวดเพื่อนๆ เช่นกัน
    และมันก็เหมือนกับที่ป๊อบเอาจดหมายของคุณ x มาอวดทุกคนนี่แหละครับ
       
        “คุณป๊อบเชื่อไหมครับว่าร้อยละห้าสิบของผู้ต้องขังจะต้องรู้จักคุณ Xว่าไม่น้อยนะครับ
    เพราะว่ามีกลุ่มผู้สูงอายุก็มากไม่รู้หนังสือก็มากเลย ร้อยละห้าสิบถือว่าสูงมาก เพราะคุณคือจินตนาการ”

        โห ไม่อยากจะเชื่อเลยนะเนี่ย เพื่อนคุณ x รู้จักป๊อบมากขนาดนั้นเลยหรือครับ
        ฮ่า ฮ่า ดีใจจัง
        เท่าที่ป๊อบโทรสอบถามเรือนจำเชียงราย ป๊อบได้รับคำตอบที่น่าประทับใจอย่างหนึ่งก็คือ ทุกคนจะมีห้องเรียนรู้ มีห้องคอมพิวเตอร์ (แต่ไม่แน่ใจนะครับว่ามีอินเตอร์เน็ตหรือเปล่า ป๊อบคิดว่าไม่น่าจะมีนะ) แล้วก็มีห้องสมุด เจ้าหน้าที่บอกว่าหนังสือของป๊อบมีคนยืมเยอะด้วยนะ 555 ปลื้มมากๆ เขาเลยแนะนำว่าถ้าป๊อบจะให้หนังสือก็ให้มอบในฐานะเรือนจำดีกว่า ยังไงทุกคนก็ต้องไปยืมหนังสือจากห้องสมุดอยู่แล้วครับ ห้ามเก็บเป็นของส่วนตัวนะ

          “จดหมายของคุณก็เช่นกันนะครับไม่ใช่จดหมายที่ส่งเข้ามาในเรือนจำเท่านั้น
    แต่เป็นจดหมายที่ส่งผ่านส่งความทรงจำและเป็นพลังที่ทรงพลังยิ่ง และไม่สามารถมองเห็นด้วยตาเปล่าอีกด้วยล่ะครับ”

        อ่านตรงนี้แล้วยิ้มแก้มปริเลยล่ะครับ ป๊อบจิตนาการภาพไปเองว่าคุณ x อาจจะเก็บจดหมายของป๊อบไว้ในที่ที่ดีมากๆ เลยนะ – เหมือนกับที่ป๊อบเก็บจดหมายของคุณ x ไว้ในลิ้นชักแรกของป๊อบเลยครับ – อ่านดูพอรู้ว่าคุณ x ก็ได้สำนวนภาษาในการเขียนดีๆ ไปบ้างไม่น้อยนะ ท่าทางจะอ่านนิยายเยอะพอสมควร ชื่นชมๆ ครับ

        และประโยคสุดท้ายที่ป๊อบประทับใจมากๆ

       “ขอขอบคุณที่ทีมงานดูแลสิ่งมหัศจรรย์ของโลกของX (คุณป๊อบ) อย่างดีนะครับ”

        นี่เป็นประโยคที่ทำให้ป๊อบชะงักไปครู่หนึ่งเลย
        เกิดมายังไม่เคยมีใครเรียกป๊อบว่าสิ่งมหัสจรรย์ของโลกเลย…
        คำที่คุณ x ใช้เรียกป๊อบมันอาจจะฟังดูแปลกๆ แต่ก็เป็นความแปลกที่น่าจดจำ
        และทำให้ป๊อบรู้ว่าเขาเชื่อในตัวป๊อบมากขนาดไหน
        แม้เราจะอยู่ห่างไกล ไม่เคยเห็นหน้าตา แต่ว่าคุณ x ก็มีความเชื่อในตัวป๊อบอย่างแรงกล้า
        สิ่งมหัศจรรย์เลยหรือครับ….เป็นคำที่น่ารักดีนะ 555
       
        มันคืออีกวันที่ป๊อบรู้สึกอิ่มเอมใจอย่างเป็นที่สุด
       เป็นอีกวันที่แรงลุกขึ้นมาทำงานอย่างจริงจังอีกครั้ง
        แต่มันก็เป็นอีกวันที่ทำให้ป๊อบเกลียดตัวเองมาก

       ทำไมต้องไปสงสัยคนที่เขาคิดดีกับเราอย่างบริสุทธิ์ใจด้วย?
       ทำไมป๊อบต้องทำตัวเป็นนักสืบบ้าบอไปตามหาหลักฐาน?
       ทำไมป๊อบตามหาข้อยืนยันถึงตัวตนของคุณ x?
       ทำไมป๊อบต้องสงสัยว่าคุณ x เป็นคนตอบจดหมายป๊อบจริงหรือ?

        ดูนี่ซิ จดหมายฉบับนี้แสดงให้เห็นคุณ x อาจจะไม่ถนัดในการพิมพ์ด้วยซ้ำ
        ถ้าเป็นต้นฉบับจริงจะเห็นว่าคุณ x แทบจะไม่เว้นวรรคเลย
        เขาคงไม่ได้พิมพ์อะไรบ่อย แต่เขาอาจจะพิมพ์เพราะเห็นว่าป๊อบพิมพ์ตอบเขา
        เขาคงแค่อยากจะให้ป๊อบรู้ว่าเขาทำทุกวิถีทางเพื่อให้ป๊อบอ่านจดหมายเขาง่ายๆ
        ในเมื่อเขาทุ่มเทกับป๊อบขนาดนี้ ป๊อบยังจะต้องสงสัยเขาทำไม?  

       ไร้สาระ ไร้สาระมากๆ

       เราไม่ควรจะสงสัยในตัวคนที่คิดดีกับเขา นั่นคือสิ่งที่ป๊อบต้องจำไว้
       คราวนี้ถ้าได้จดหมายจากคุณ x อีกป๊อบจะไม่สงสัยอะไร

       เขาไม่ใช่คนที่ป๊อบต้องสงสัย…ไม่ใช่เลย

       ป๊อบวางจดหมายลงกับโต๊ะและคิดว่าจะตอบอะไรคุณ xดีบ้าง
    แล้วก็คิดอีกว่าถ้าตอบไปอีกนานไหมกว่าคุณ x จะได้อ่าน
    แล้วอีกนานไหมว่าป๊อบจะได้จดหมายตอบกลับ
    ถ้าเป็นอย่างครั้งนี้ก็คือ 1 เดือนกว่าเราถึงจะได้ตอบกันที
    เป็นการรอคอยที่ยาวนาน แต่เมื่อสิ้นสุดลงก็เป็นการรอยคอยที่คุ้มค่าเหลือเกิน

       ป๊อบอาจไม่โชคดีแบบคนอื่นที่รวยล้นฟ้า
       ป๊อบอาจไม่โชคดีแบบคนอื่นที่มีทุกอย่างที่เขาต้องการ
       แต่อย่างน้อยวันนี้ป๊อบก็ได้เป็นอะไรสักอย่างที่ใครหลายคนไม่ได้เป็น
       ป๊อบได้เป็นสิ่งมหัศจรรย์สำหรับคนๆ หนึ่ง
       คนซึ่งป๊อบเรียกว่าเพื่อน…


       เพื่อนที่เห็นคุณค่าของป๊อบ เพื่อนที่ห่วงใยป๊อบ

       และเพื่อนที่ทำให้ป๊อบรู้ว่า….ไม่ว่าอยู่ที่ไหนเราทุกคนก็เท่าเทียมกัน….

       คงได้เวลาที่ป๊อบต้องตอบจุดหมายคุณ x แล้วล่ะครับ ^O^



    *** จะเอารูปจดหมายมาให้ดูภายหลังครับ
    เพราะคุณ x ใช้คำแทนชื่อจริงตัวเองมาเยอะมาก
    คงต้องใช้การคลุมดำหลายจุดอ่ะนะครับ ^O^ ***








    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×