FANTASIA

ลำดับตอนที่ #10 : DANGER WAR

Application

"เคยได้ยินมั้ย..มนุษย์น่ะ มักจะสร้างปาฏิหาริย์เสมอ"

ชื่อ-สกุล :: เร็ทซ์ ครูเกอร์ [ Retz Kruger ]

ชื่อเล่น :: เร็ทซ์ [ Retz ]

อายุ :: 17

เพศ :: หญิง

ฉายา :: ราชาไร้มงกุฎ (เพราะนางไม่ค่อยได้การยอมรับซักเท่าไหร่)

เผ่าพันธ์ :: มนุษย์

สถานะ :: ราชา

ลักษณะ :: เด็กสาวรูปร่างหน้าตาค่อนไปทางธรรมดามากกว่าจะสวยสะดุดตา สูงไม่มาก ผิวขาว เรือนผมสีดำสนิทตัดสั้นดูยุ่งนิดๆ ดวงตาสีชมพูเข้มเกือบแดง(สีแบบนี้มันเรียกว่าอะไรอ่ะคะ ;w;)

การแต่งกาย :: ส่วนแขนเอาตามรูปบนค่ะ รูปบนคือชุดที่ใส่ไว้ด้านใน

           

นิสัย :: เด็กสาวผู้มีความอินดี้อยู่ในสายเลือด ทำอะไรที่คนอื่นเค้าไม่ทำกัน ไม่ค่อยฟังคนอื่น เป็นคนเอื่อยเฉื่อยและเรื่อยๆ หน้าตายอยู่ตลอดเวลา จะหารอยยิ้มแบบรูปอิมเมจข้างบนนี่หาได้ยาก แต่ก็ไม่ได้เย็นชา ค่อนไปทางเฟรนลี่ พูดมากและพูดตรงมากถึงมากที่สุด ไม่ค่อยโกรธใคร รักศักดิ์ศรีอารมณ์ประมาณ ฆ่าได้ หยามไม่ได้ เป็นตัวตบมุกยอดเยี่ยมแห่งปี(?) เส้นตื้นมาก ไม่ว่ามุกนั้นจะฝืดแค่ไหนนางก็หัวเราะราวกับชีวิตนี้จะไม่ได้หัวเราะอีกแล้ว ชอบเล่นมุกหน้าตาย แต่บทจะจริงจังก็จริงจังได้สุดๆ ฉลาดพอสมควร เชี่ยวชาญเรื่องเทคโนโลยี (อาวุธของนาง นางสร้างเองค่ะ) และการคิดพลิกแพลง ไม่ค่อยแคร์โลกและสิ่งรอบข้าง อยู่นิ่งไม่ได้ต้องหาอะไรทำตลอด เห็นอย่างนี้แต่อึดถึกทนมากไม่ว่าจะทางกายหรือทางจิตใจ หัวรั้นมาก เชื่ออะไรแล้วจะเชื่อฝังใจ หรือถ้าเป็นเรื่องที่ตัวเองไม่ผิดเธอก็จะทำทุกวิถีทางจนกว่าจะพิสูจน์ความบริสุทธิ์ได้ ไม่ยอมแพ้อะไรง่ายๆ โกหกไม่เป็น แต่ดันดูคนโกหกออกได้อย่างง่ายๆไม่ว่าเค้าจะแนบเนียนแค่ไหนก็ตาม เป็นคนแบบที่ แค่ขอโทษก็จบ แต่ถึงอย่างนั้นถ้าแค้นใครก็แค้นฝังหุ่นยันลงหลุมเลย โกรธทีใครก็หยุดไม่ได้(ถ้าเป็นเรื่องเกี่ยวกับเพื่อนหรือเรื่องศักดิ์ศรีของนาง เป็นต้น) ทักษะการต่อสู้ยอดเยี่ยม หาตัวจับยาก สัญชาติญาณดีในระดับนึง

ลักษณะการพูด :: น้ำเสียงเรียบๆด้วยความเร็วปกติ ฟังแล้วชวนให้เอาบาทาไปลูบหน้า แต่เวลาโกรธจะพูดเร็วและเสียงจะดุดันขึ้น เล็กน้อย มีหางเสียงเฉพาะกับคนที่ตัวเองเคารพเท่านั้น

ประวัติ :: เป็นประชาชนคนเดินดินธรรมดา แต่ดันมีความสามารถเรื่องเทคโนโลยีโดดเด่นเป็นอย่างมาก อาศัยอยู่ในครอบครัวธรรมดาที่มีพ่อแม่และลูกสาวหนึ่งคน พ่อเป็นทหาร ส่วนแม่เป็นครูในโรงเรียนเล็กๆใกล้บ้าน แต่อยู่มาวันนึงพ่อของเธอก็เสียชีวิตลงในสงครามระหว่างดินแดน ทางแม่เลยต้องทำงานหนักขึ้นเป็นเท่าตัว ลูกสาวที่อยู่ว่างๆ อยากช่วยแม่แบ่งเบาภาระ เธอลองทุกอย่าง ทั้งขายดอกไม้ ทำขนม เย็บผ้า แต่ก็รู้ว่าของพวกนี้ไม่เหมาะกับเธอเลยซักนิด ในระหว่างที่เธอกำลังเดินกลับบ้านก็เห็นร้านขายอาวุธเล็กๆที่ไม่เคยเห็นมาก่อน เธอเดินเข้าไปทันทีเหมือนมีแม่เหล็กดึงดูด เจ้าของร้านเป็นหญิงสาววัยกลางคนหน้าตาสะสวย รูปร่างแบบที่นางแบบยังต้องอิจฉา เร็ทซ์เดินเข้าไปช้าๆ ทั้งๆที่รอบข้างมีแต่ของอันตรายแท้ๆแต่เธอกลับไม่รู้สึกกลัวมันเลย ออกจะคุ้นเคยด้วยซ้ำ หญิงสาวเอ่ยคำต้อนรับด้วยรอยยิ้มตามปกติโดยไม่พูดซักคำว่าที่นี่เป็นสถานที่ๆเด็กๆไม่ควรเข้ามา เร็ทซ์เดินไปที่หน้าเคาท์เตอร์เก่าๆ เธอมองของที่วางโชว์อยู่ด้านใน แต่ที่สะดุดตาที่สุดก็ไม่พ้นดาบสีดำสนิท เร็ทซ์จ้องตาเป็นมัน จนเจ้าของร้านยิ้มบางๆก่อนจะหยิบดาบเล่มนั้นออกมา ดาบสีดำกลับกลายเป็นลูกบาศก์อย่างฉับพลันจนเด็กสาวตกใจ เจ้าของร้านเอ่ยด้วยรอยยิ้มอีกครั้ง 'เอานี่ยัยหนู ฉันให้ สมนาคุณลูกค้าคนแรก' เร็ทซ์รับลูกบาศก์นั้นมาอย่างงๆ เธอพลิกมันไปมาแต่ก็ไม่เจอปุ่มหรืออะไรก็ตามที่ทำให้มัน 'กลายร่าง' ได้เลย ตอนนี้เธอรู้แค่ว่าส่วนบนของลูกบาศก์หมุนได้เท่านั้น เธอไม่ได้สนใจมันมากเท่าที่ควรจนเธออายุได้ประมาณสิบเอ็ดปี เร็ทซ์ได้รู้ถึงความสามารถของตัวเองแล้ว เธอทำอาชีพเป็นนักสร้างอาวุธ และทดสอบอาวุธด้วยตัวเองเช่นกัน ในวันที่เธอกำลังจัดการของในห้องเก็บของ หางตาก็เหลือบไปเห็นลูกบาศก์นั้นพอดี ความทรงจำในอดีตกลับเข้ามาในหัว เร็ทซ์จ้องลูกบาศก์อยู่พักหนึ่งจนมีความคิดบางอย่างแล่นมา 'ถ้าทำอย่างนั้นล่ะก็...' เร็ทซ์ถือลูกบาศก์นั้นด้วยมือขวาเธอใช้นิ้วโป้งและนิ้วกลางกดมุมของลูกบาศก์พร้อมกันสองมุมพร้อมทั้งดันชิ้นส่วนนั้นขึ้น หมุนไปทางขวาเล็กน้อย แล้วดันลงที่เดิม มีเสียงดังกริ๊กๆ ออกมาตามแต่ละขั้นตอน ลูกบาศก์นั้นเปลี่ยนรูปร่างไปเป็นดาบสีดำทันที เร็ทซ์ถือดาบด้วยมือสองข้าง เธอลองกวัดแกว่งมันในอากาศทำให้รู้ว่าเธอรู้สึกคุ้นเคยกับมันแค่ไหน หลังจากนั้นมาเร็ทซ์ก็ศึกษาระบบของดาบนั้นจนสามารถแก้ไขการเปิดเป็นแค่กดมุมสองข้างพร้อมกันอย่างเดียวได้แล้ว และยังใช้ระบบลายนิ้วมือเพื่อป้องกันเหตุฉุกเฉินด้วย(รายละเอียดอย่างอื่นอยู่ที่หัวข้ออาวุธค่ะ) เธอสามารถสร้างอาวุธอีกอันนึง*ขึ้นมาได้ โดยอาศัยดาบที่ได้มาเป็นต้นแบบ แล้วหลังจากนั้นไม่นานเธอก็มีบทบาทในสงครามระหว่างเผ่าพันธุ์อยู่ครั้งนึง เธอทำหน้าที่สร้างแบบแพลนอาวุธ และมีส่วนรู้เห็นในแผนการต่างๆ แต่สิ่งที่ทำให้เธอไม่พอใจมากที่สุดคือข้อความจากฝ่ายตรงข้ามที่ส่งมาเพียงแค่กระดาษแผ่นเล็กๆที่มีตราประทับของเผ่าพันธุ์อยู่ ทุกประโยคเธอก็ไม่ได้ใส่ใจยกเว้นประโยคเกือบสุดท้าย 'ถึงพวกฉันจะรู้สึกแย่ก็เถอะ ที่ต้องมาทำสงครามกับเผ่าพันธุ์ไร้พลังสุดอ่อนแอเนี่ย แต่ก็ช่วยไม่ได้นะ อาณาจักรพวกนายดันมีวิวัฒนาการก้าวไกลเอง เอามาให้พวกฉันซะเถอะ เพราะถ้ามันอยู่กับพวกนายก็เสียเปล่ากันพอดี' เธอโกรธ โกรธกับถ้อยคำดูถูกข่มเหงเหล่านั้นมาก เธอเลยสร้างแบบแพลนอาวุธอย่างเอาเป็นเอาตาย ถ้าเป็นไปได้ เธอก็อยากจะลงสนามรบเองด้วยซ้ำ เธอดูสถานการณ์จากกล้องที่แอบติดไปด้วย ตอนนี้กำลังสู้กันที่ชายแดนของอาณาจักร ฝ่ายมนุษย์ได้เปรียบอย่างเห็นได้ชัดจากอาวุธที่เร็ทซ์สร้าง แต่เด็กสาวกลับไม่สบอารมณ์อย่างแรงกับท่าทางเก้ๆกังของทหารเกือบทั้งกองทัพ พวกนั้นไม่สามารถใช้อาวุธได้เต็มความสามารถเลยซักคน จนสถานการณ์ที่กำลังดีก็เริ่มแย่ เร็ทซ์นั่งไม่ติดที่ เธอตัดสินใจไปกอดแม่จากด้านหลัง แม่ของเธอสะดุ้งเล็กน้อยแล้วยิ้มบางๆ พร้อมกับเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงแหบๆตามประสาคนชรา จะไปจริงๆหรอลูก เร็ทซ์พยักหน้าทั้งๆที่ยังไม่เงยขึ้น จริงๆแล้วเธอจะนั่งดูสงครามนี้อย่างสบายใจก็ได้ แต่ศักดิ์ศรีในตัวมันไม่ยอมให้ทำแบบนั้น เร็ทซ์ลุกขึ้นพร้อมกับเดินไปคว้าลูกบาศก์กับผ้าคลุมมาอย่างรวดเร็ว เปลี่ยนรูปร่างลูกบาศก์เตรียมพร้อมต่อสู้ เธอขี่(**)ดาบใหญ่ซึ่งมุ่งไปทางชายแดนอาณาจักรด้วยความเร็วสูง เร็ทซ์ลงไปฟาดฟันในสงครามทันทีที่มาถึง ทหารฝ่ายตรงข้ามก็ขำกันยกใหญ่ที่เห็นเด็กผู้หญิงลงมาสู้ แต่หลังจากเห็นฝีมือของเธอแล้วก็กลืนน้ำลายกันแทบไม่ทัน เธอจัดการฝ่ายศัตรูคนแล้วคนเล่า แถมยังไม่มีท่าทางว่าจะเหนื่อยง่ายๆอีกด้วย แต่แล้วการกวาดล้างก็ต้องจบลงเมื่อมีทหารมนุษย์คนหนึ่งรีบมาแบกเร็ทซ์ขึ้นหลังพร้อมทั้งพาหนีออกจากพื้นที่ทันที เขาวางตัวเร็ทซ์ไว้ที่หุบเขาหนึ่งซึ่งไกลจากที่เก่ามาก คุณเร็ทซ์มาที่นี่ได้ยังไงครับ กลับไปเถอะครับ { ผมไม่อยากให้คุณ..ไม่สิ ท่านคนสำคัญได้รับบาดเจ็บ เขาพูดจบก็เดินทางกลับทันทีโดยไม่เปิดโอกาสให้เร็ทซ์ได้เถียงซักคำ แต่เธอก็ยอมกลับแต่โดยดี เธอสงสัยกับคำว่าคนสำคัญเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้คิดอะไรเหมือนเดิม ผลปรากฎว่าสงครามครั้งนี้เสมอกันเพราะหัวหน้าฝ่ายนั้นเกิดรู้สึกเบื่อขึ้นมาเลยยกทัพกลับไปซะเฉยๆ เธอก็ยังไม่ค่อยพอใจอยู่ดีที่ไม่ได้จัดการคนเขียนจดหมาย แต่หลังจากนั้นไม่นาน(สิบหกปี) เธอก็ได้รับจดหมายจากทางราชวังให้เข้าพบเป็นการด่วน แม่ของเร็ทซ์เดินมาพร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงแหลมสูง ได้เวลาแล้วล่ะ ลูกแม่ มาสิ..แม่จะเล่าอะไรให้ฟัง เร็ทซ์ได้รู้ความจริงว่าจริงๆแล้วเธอสืบสายเลือดของบุคคลผู้ที่ได้ขึ้นชื่อว่าราชา ถึงแม้ว่าจะมีเพียงแค่เศษเสี้ยวแต่นั่นก็คือเลือดของราชา ตระกูลหลักนั้นเสียชีวิตทั้งตระกูลในสงครามครั้งหนึ่ง หลังจากนั้นไม่นานตระกูลย่อยอย่างตระกูลของพวกเธอก็ตัดสินใจหลบเลี่ยงออกมาใช้ชีวิตอย่างปกติธรรมดาแล้วแกล้งลืมไปว่าตนเองมีสายเลือดอันสูงส่งอยู่ ตระกูลอื่นๆก็ต่างพากันแย่งชิงตำแหน่งจนกลายเป็นว่ากวาดล้างกันเองจนหมดสิ้นไป นี่เป็นปัญหาที่น่าวิตกจนมาถึงสงครามครั้งที่เร็ทซ์ได้เข้าร่วมด้วย ความลับที่เก็บมานานถูกเปิดเผยจากปากของทหารนายหนึ่ง เขาเคยเป็นขุนนางข้างกายของกษัตริย์องค์ก่อน นายทหารเห็นภาพแผ่นหลังอันแข็งแกร่งของราชา ซ้อนทับกับเด็กสาว ไม่ว่าจะเป็นท่วงท่า การเคลื่อนไหว ทุกอย่างล้วนแต่สะกิดใจทหารหนุ่มทั้งสิ้น จนเมื่อเขามั่นใจในตอนที่ได้สัมผัสตัวเท่านั้น เขาได้รับความรู้สึกเดียวกันกับที่สัมผัสราชาองค์ก่อน เร็ทซ์ฟังเรื่องราวด้วยท่าทีอึ้งค้าง แต่ถ้าเรื่องนี้เป็นเรื่องจริง สิ่งแปลกๆในชีวิตเธอก็สมเหตุสมผลกันอย่างลงตัว ร้านขายอาวุธแปลกประหลาดโผล่มาเพื่อทำให้เธอรู้ถึงความสามารถของตัวเอง สงครามระหว่างดินแดนที่ทำให้เธอต้องแสดงความสามารถนั้นออกมา และนายทหารหนุ่ม ที่มาเพื่อพาราชาองค์ใหม่ก้าวขึ้นสู่บัลลังก์ เร็ทซ์เม้มริมฝีปากแน่น หญิงชราเหมือนรู้ทันจึงเอ่ยปากขึ้น ไปเถอะลูก จงทำตามสิ่งที่ใจมันเรียกร้อง..ไม่ใช่เพื่อแม่หรือใคร แต่เพื่อตัวลูกเอง เร็ทซ์ได้ยินดังนั้นจึงรีบกอดอำลามารดาก่อนเตรียมตัวเดินทาง อย่างที่คิด เธอได้รับเลือกเป็นราชาเพราะเป็นสายเลือดเพียงหนึ่งเดียวที่เหลืออยู่ และแน่นอน ฝ่ายที่ไม่เห็นด้วยผุดขึ้นมาเป็นดอกเห็ด ทั้งเรื่องอายุ เพศ และอีกมากมาย แต่เรื่องของพลังนั้นไม่มีใครกล้าเปิดประเด็นเพราะสิ่งที่เห็นจากในสงครามก็กระจ่างกันอยู่แล้ว เรื่องของเด็กสาวแพร่กระจายไปทั่วอาณาจักรอย่างรวดเร็ว ยังดีที่เกือบทั้งหมดไม่มีปัญหาและยังสนับสนุนเพราะได้เห็นเธอตอนในสงครามแล้ว จะมีแค่ชนกลุ่มน้อยเท่านั้นที่ไม่สนับสนุน หลังจากที่เร็ทซ์ได้รับตำแหน่ง ราชา มาอย่างงงๆเธอก็วางแผนว่าจะพาแม่มาอยู่ในวัง แต่แม่ของเธอไม่ยอมและจะอยู่ที่บ้านท่าเดียวเธอเลยกลับไปบอกเหล่าขุนนางหน้าตาเฉยว่าจะไม่อยู่ในวังแต่จะอยู่ที่บ้านกับแม่เหมือนเดิม แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ทำหน้าที่ได้ค่อนข้างดี เข้าวังบ้างเป็นครั้งคราว ส่วนใหญ่จะประดิษฐ์อาวุธอยู่ที่บ้านมากกว่า จนกระทั่งได้รับจดหมายเสียงประหลาดๆเรื่องฆ่าๆรึอะไรซักอย่างนึง แต่พอได้ยินถึงเรื่องของความเป็นใหญ่ เธอก็เริ่มคิดว่าถ้าเกิดเธอชนะขึ้นมา คงไม่มีใครหน้าไหนกล้ามาดูถูกเผ่าพันธุ์ของเธอแน่นอน เลยตัดสินใจเข้าร่วมอย่างไม่ลังเล }

อาวุธ :: มือซ้ายใช้ดาบสีดำ 

ส่วนมือขวาใช้วัตถุที่มีรูปร่างเหมือนดาบใหญ่(*)(**)

 

มีออฟชั่นเสริมค่ะ คือ ไว้ขี่(?)กลางอากาศ(ขึ้นไปยืนหรือนั่ง) ใช้ฟันๆแทงๆ ใช้เป็นเกราะ (ตรงภาพด้านบน เป็นรูปที่อาวุธวิวัฒนาการ(?)ขั้นสุดท้ายแล้วค่ะ)

อาวุธทั้งสองอย่างจะถูกเก็บอยู่ในรูปลูกบาศก์สีดำ เรียกใช้โดยการกดมุมสองข้าง ข้างไหนก็ได้ของลูกบาศก์พร้อมกัน และเก็บโดยการกำปลอกดาบ กดปุ่มที่ซ่อนอยู่แล้วบิดแรงๆ(ให้บิดแรงๆเพื่อป้องกันการเก็บกระทันหันเวลาต่อสู้) กระบวนการทั้งหมดจะป้องกันโดยระบบลายนิ้วมือ พูดง่ายๆคือถ้าไม่ใช่เร็ทซ์ก็ใช้ไม่ได้ รวมถึงถ้าอาวุธอยู่ในมือคนอื่นเมื่อไหร่ มันจะกลับกลายเป็นลูกบาศก์ทันที พร้อมทั้งลอยกลับไปหาเร็ทซ์ด้วยแรงแม่เหล็กที่อยู่ที่ถุงมือ

พลัง :: ทางด้านกายภาพและสมองค่ะ ไม่พลังอื่น เพราะคิดว่าสำหรับมนุษย์คงต้องสู้ด้วยเทคโนโลยีค่ะ

เคลื่อนไหวเร็ว

แรงช้าง

คล่องตัว

ฉลาด(?) (เรียกว่ามีไหวพริบดีกว่าค่ะ)

เป็นต้น ฟฟฟฟ

ชอบ :: อาวุธ เทคโนโลยี นก อากาศเย็น ฟองสบู่ ที่สูงๆ ลม

ไม่ชอบ :: อากาศร้อน คนโลเล ที่ๆมีควันเยอะๆ บรรยากาศมาคุ(นางต้องหาทางทำลายบรรยากาศแบบนี้ด้วยวิธีใดวิธีหนึ่งทันที)

เกลียด/กลัว/แพ้ :: แมลง การโดนดูถูก คนที่ชอบดูถูกคนอื่น / - / -

เพิ่มเติม :: ตั้งแต่เร็ทซ์เป็นช่างทำอาวุธฐานะก็ดีขึ้นจนปกติอีกครั้ง

พอโกรธแล้วนางจะขาดสติไปวูบนึง

ไรต์เลือกชุดอื่นจากรูปที่เราแปะไว้ได้เลยค่ะ

เรื่องอาวุธถ้าเวอร์เกินไปตัดออกได้เลยค่ะ (ใส่ไว้เพราะกลัวนางตายจากพลังเผ่าอื่นก่อนวัยอันควร orz) 

------------

คุยกันหน่อย

*สวัสดีค่ะ ชื่ออะไรคะ เราชื่อ วา นะ

- ชื่อ หยก ค่า ยินดีที่ได้รู้จักน่อ ><

*เนื้อเรื่องคร่าวๆที่บอกไปคิดว่าเป็นอย่างไรบ้างคะ

- แฟนตาซีดีค่ะ ชอบ----//โดนตบ เป็นอะไรที่เดาตอนจบไม่ได้จริงๆค่ะ 55555

*คือจะบอกว่าเราอัพช้ามากค่ะ เดือนละตอนไรงี้

- ไม่เป็นไรน่อ อย่าทิ้งก็พอ =w=

*ค่ะ ขอบคุณมากที่มาสมัครนะคะ

- เรารู้สึกว่าใบสมัครที่เรากรอกไปมันเข้าใจยากมากเลย ;w; ถ้าไม่เข้าใจให้ถามได้เลยค่ะ หรือถ้าจะเปลี่ยนหรือเพิ่มอะไรก็ตามสบายเลย  เพราะเราก็รู้สึกว่าบางอันก็ดูแปลกๆเวอร์ๆไปหน่อย (_ _)b ปอลิง ประวัติปั่นมันส์มากเลยค่ะ