คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : [kurofuri] Library
Title : Library
Fandom : Kuroko no Basket
Paring : Kuroko x Furihata
Notes : ช่วงนี้เป็นไรไม่รู้ทำไมอยากเขียนฟุริเคะจังหว่า? ทั้งที่ความคิดก็ตันยังอุตสาห์เขียนออกมาได้เนอะเรา มีต่อด้วยน้า http://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1144887&chapter=13
ปล.ฟิคนี้แค่ลองแต่งเล่นดูเฉยๆ นะ
................................................................
Library
"อ้าว? คุโรโกะ? นายเป็นเวรห้องสมุดวันนี้ด้วยเหรอ?" เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลเอ่ยถามเพื่อนร่วมทีมตนขณะยกหนังสือกองใหญ่ไปเก็บที่ชั้น...วันนี้เขาได้เป็นเวรห้องสมุดตอนเที่ยงเลยมีงานให้ทำเยอะหน่อย
"เปล่าหรอกครับ...เพื่อนห้องผมติดธุระเลยขอให้ผมมาแทนน่ะครับ" เด็กหนุ่มผมสีฟ้านั่งอยู่หลังเคาร์เตอร์สำหรับยืมหนังสือ แต่ดูเหมือนจะไม่ค่อยมีใครเห็นเลยแฮะ
"...ขอโทษครับ คุณจะถามอะไรหรือเปล่าครับ?" คุโรโกะถามเด็กสาวคนหนึ่งที่ยืนถ้ำๆ มองๆ อยู่หน้าเคาร์เตอร์สักพักแล้ว
"ว้าย!!!" เด็กสาวร้องออกมาเสียงดังอย่างตกใจ "มาตอนไหนเนี่ย!?!"
"...ผมอยู่ตั้งแต่แรกแล้วครับ" คุโรโกะตอบเสียงเรียบอย่างเคยชิน "อีกอย่างนี้มันห้องสมุดนะครับ กรุณาลดเสียงด้วย..."
"ขอโทษค่ะ" เด็กสาวก้มหน้านิ่งเมื่อคนทั้งห้องสมุดเริ่มมมองมาที่ตน "เอ่อ มาคืนหนังสือค่ะ! ไปล่ะค่า!"
เด็กสาวยื่นหนังสือให้คุโรโกะและรีบวิ่งออกไปทันที คุโรโกะก็มองนิ่งๆ ตามหลังไป "ฟุริฮาตะคุง...ผมพูดอะไรผิดหรือเปล่าครับ?"
"เปล่า...นายไม่ได้พูดอะไรผิดหรอกนะ..." ฟุริฮาตะส่งยิ้มแห้งๆ ให้
...แต่ไอ้ที่ผิดน่ะ...คือความจืดจางของนายนั้นแหละ ไม่งั้นคนเมื่อครู่คงไม่ตกใจจนร้องออกมาหรอก...
"ว่าแต่...รู้สึกว่าเดี๋ยวนี้เราเข้าเวรห้องสมุดด้วยกันแทบทุกครั้งเลยนะ? ว่าไหม?" ฟุริฮาตะถาม หลังจากที่เขาสังเกตมาเกือบเดือนรู้สึกว่าเขากับคุโรโกะบังเอิญเข้าเวรด้วยกันจนน่าแปลก
"นั้นสินะครับ" คุโรโกะมองไปยังเด็กหนุ่มผมน้ำตาลที่ตอนนี้จัดหนังสือเสร็จแล้ว และกำลังเดินกลับมาที่เคาร์เตอร์ "นี่...ฟุริฮาตะคุง"
"มีอะไรเหรอ? คุโรโกะ?" เจ้าของชื่อถามเพื่อนตน ขณะที่เดินกลับมานั่งข้างๆ อีกฝ่าย
"รู้สึกว่า...เหมือนมีคนแอบตามคุณอยู่นะครับ..." คุโรโกะบอกพลางชำเลื้องมองไปยังเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่แอบเดินตามเพื่อนตนได้สักพักแล้ว
"เอ๊ะ?" จากสีหน้าแล้วคุโรโกะคาดว่าคงไม่รู้สึกตัวเลยว่ามีคนตามตนอยู่... "จริงสิ? ไหนอ่ะ?"
"จริงครับ...และเขาแอบอยู่ตรงชั้นหนังสือที่คุณเพิ่งเก็บเมื่อกี้ครับ..." คุโรโกะมองไปยังคนที่แอบตามเพื่อนตนอย่างอาฆาตนิดๆ
"หว่า! จริงด้วย!" ฟุริฮาตะมองไปยังคนที่แอบตามตนอย่างหวั่นๆ "แล้วเขาจะตามฉันทำไมล่ะ?!"
"ผมไม่รู้เหมือนครับ..." คุโรโกะตอบ และในขณะเดียวกันคนที่พวกตนกำลังพูดถึงก็เดินเข้ามาหาทั้งสอง
ฟุริฮาตะถึงกับสะดุ้งเมื่อคนที่เพิ่งพูดถึงเดินมาหาพวกตน แต่ก็ยังส่งยิ้มแห้งๆ ไปตามมารยาท "เอ่อ...มีอะไรให้ช่วยหรือเปล่าครับ?"
"ค...คือ...คือว่า..." เด็กหนุ่มตรงหน้าพูดติดๆ ขัดๆ "คือ...คือว่า..."
"ถ้าไม่มีอะไรจะพูดขอเชิญคุณไปที่อื่นเลยครับ เสียเวลาคนอื่นเขา..." คุโรโกะเริ่มออกปากไล่อย่างไม่ไว้หน้าอีกฝ่ายเลย ดูไม่ค่อยสมกับนิสัยเจ้าตัวเท่าไหร่นัก เพราะเขาเดาออกแล้วว่าคนตรงหน้านี้จะพูดอะไร
ฟุริฮาตะมองเพื่อนตนอย่างงงๆ ปกติเพื่อนผู้จืดจางคนนี้ไม่พูดยาวขนาดนี้นี่น่า? แต่ยังคงพูดแต่ล่ะทีก็เจ็บแสบคนฟังเหมือนเดิม...
"เอ่อ...คือ..." ดูท่าคนตรงหน้าจะไม่ยอมไปตามที่คุโรโกะบอก ยังคงพยายามพูดบ้างอย่างออกมา "ผ...ผมชอบนาย! ฟุริฮาตะคุง!"
แค่ก!
เมื่อได้ยินคำพูดของคนตรงหน้า ฟุริฮาตะก็ถึงกับสำลักลมหายใจตนเอง เช่นเดียวกับคนทั้งห้องสมุดที่แอบฟังอยู่นานก็ทำหนังสือหลุดมือกันเป็นแถว...
...นี่เล่นประกาศให้รู้กันในห้องสมุดเลยเหรอ!?!...
"...ถ้าคุณนอนไม่พอล่ะก็เชิญไปห้องพยาบาลเถอะครับ อย่ามาเพ้อเจ้อแถวนี้..." คุโรโกะออกปากไล่อีกรอบทันทีที่ได้ยินสิ่งที่อีกฝ่ายพูด แต่คราวนี้คนฟังรู้สึกถึงความหนาวแปลกๆ ที่ออกมาพร้อมคำพูดด้วย...
"ผ...ผม...ผมพูดจริงนะ! ผมชอบฟุริฮาตะคุงจริงๆนะ!" เด็กหนุ่มยืนยันอย่างหนักแน่น จนฟุริฮาตะเริ่มที่จะกระอัดกระอวยบวกกับอายที่ถูกบอกรักจากผู้ชายด้วยกันท่ามกลางคนในห้องสมุดจำนวนมาก
"นี่...ฝากที่เหลือด้วยนะคุโรโกะ...ฉันไปล่ะ!" ว่าแล้วร่างของเด็กหนุ่มผมน้ำตาลก็วิ่งจู๊ดหนีไปเลย
"ด...เดี๋ยวก่อนสิครับ! ฟุริฮาตะคุง!" เด็กหนุ่มผู้ที่มาบอกรักกลางห้องสมุดหน้าด้านๆ เมื่อเห็นอีกฝ่ายวิ่งหนีไปก็จะตามไป...ถ้าไม่ติดคำพูดเจ็บแสบของเด็กหนุ่มผู้จืดจางเสียก่อน...
"คุณจะตามฟุริฮาตะคุงทำไม...ในเมื่อฟุริฮาตะคุงไม่อยากเจอคุณ ไม่งั้นคงไม่หนีไปหรอก..." ดวงตาสีฟ้าอันเฉยชามองคนตรงหน้า
"ร...เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับนายสักหน่อย!!!" เด็กหนุ่มว่าอย่างนั้นก่อนที่จะวิ่งตามฟุริฮาตะที่ไปถึงไหนต่อไหนแล้วไป
คุโรโกะมองอีกฝ่ายที่วิ่งตามเพื่อนตนไปอย่างเหม่อลอย...
...ใครว่าไม่เกี่ยวล่ะครับ...
...ในเมื่อ...
...ผมก็...
...ชอบฟุริฮาตะคุงเหมือนกัน...
เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลนั่งเอาหน้าฟุบโต๊ะอย่างหมดแรง...เมื่อตอนเที่ยงเขาวิ่งหนีคนที่มาบอกรักเขาเสียจนเหนื่อยเลย แต่อีกฝ่ายดันตามมาเจออีก เขาเลยต้องหนีไปเรื่อยๆ จนถึงเวลาเข้าเรียนนั้นแหละ เขาถึงได้หยุดพัก...
ที่จริงฟุริฮาตะไม่เคยคิดเลยว่าจะมีคนมาบอกรักตน...ถ้าเป็นผู้หญิงเขาก็คงดีใจอยู่หรอก แต่นี้ดันเป็นผู้ชาย!
ยิ่งเมื่อลองนึกดีๆ คนคนนั้นรู้สึกจะเป็นรุ่นพี่ปีสองที่มาสารภาพรักกับเขาตลอดตั้งแต่เขาเข้ามาเรียนที่นี่ได้ไม่นาน ยิ่งตอนที่เขาอกหักจากผู้หญิงที่ทำให้เขาเริ่มเล่นบาสยิ่งมาสารภาพรักกับเขาถี่เลย แต่เขาก็ปฏิเสธทุกครั้งนะ
แถมเขาก็บอกไปแล้วว่าตอนนี้เขายังมีคนที่ชอบแล้วด้วย!...ถึงคนที่เขาชอบจะเป็นผู้ชายเหมือนกันก็เถอะ...แต่ถึงอย่างนั้นทำไมไม่เลิกตามเขาสักทีเนี่ย!!!
เขายิ่งอยากจะบ้าตายเมื่อถูกสารภาพรักตรงหน้าคนที่เขาชอบ...มีเวลาให้มาตั้งเยอะตั้งแยะทำไมต้องมาตอนที่เขาอยู่กับคุโรโกะด้วย!!!
...ใช่...เขาชอบคุโรโกะ มันเริ่มขึ้นตอนไหนก็ไม่รู้ล่ะ รู้สึกตัวอีกทีเขาก็ชอบคุโรโกะไปแล้ว แต่เขาไม่คิดจะบอกหรอก...ในเมื่อทั้งเขาทั้งคุโรโกะต่างเป็นผู้ชายด้วยกันทั้งคู่ ถ้าบอกไปมีหวังโดนเกลียดกันพอดี สู้เก็บไว้แบบนี้ต่อไปดีกว่า...
"เฮ้! ฟุริ!!!" เพื่อนร่วมห้องคนหนึ่งเดินมาหา เด็กหนุ่มผมน้ำตาลที่กำลังปลงตกก็เงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่าย "เย็นนี้ช่วยเข้าเวรห้องสมุดแทนหน่อยดิ...พอดีวันนี้ฉันมีนัดอ่ะ"
"อืม ได้สิ..." ...ยังไงวันนี้ก็ไม่มีซ้อมอยู่แล้ว
"งั้นฝากด้วยนะ!" เมื่อได้รับคำตอบ อีกฝ่ายก็คว้ากระเป๋าของตนแล้ววิ่งออกจากห้องไปในทันที
ฟุริฮาตะเก็บของลงกระเป๋าอย่างไม่เร่งรีบ บอกคาวาฮาระกับฟุคุดะว่าวันนี้จะไปเป็นเวรห้องสมุด และเดินเอื่อยๆ ไปยังห้องสมุดอย่างไม่คิดอะไรมากจนมาถึงห้องสมุด แต่เมื่อเปิดประตูเข้าไป เขาก็อยากโยนเวรให้คนอื่นแทนเหลือเกิน...
...ก็ไอ้คนที่นั่งหัวโด่คนเดียวอยู่ในห้องสมุดคือคนที่เขาหนีเมื่อเที่ยงน่ะสิ!!!
"ฟุริฮาตะคุง" เด็กหนุ่มมองฟุริฮาตะแล้วฉีกยิ้ม ที่ฟุริฮาตะมองแล้วรู้สึกขนลุกแปลกๆ "มาอ่านหนังสือเหมือนกันเหรอ?"
"ป...เปล่าครับ แค่มาหาเพื่อน...แต่คงไม่อยู่แฮะ งั้นไปล่ะคร้าบบ!" ฟุริฮาตะหาข้ออ้างและพยายามหนีทันทีแต่...
หมับ!
มือของเด็กหนุ่มนั้นคว้าข้อมือของฟุริฮาตะไว้เสียก่อน...
"จะรีบไปไหนเล่า...อยู่ด้วยก่อนสิ...ผมมีเรื่องจะคุยด้วย" แล้วเด็กหนุ่มก็ลากฟุริฮาตะไปหลังห้องสมุด
"เอ่อ...มีอะไรจะคุยกับผมเหรอครับ?" ฟุริฮาตะถามเสียงสั่น มองคนตรงหน้าอย่างไม่ไว้ใจ นี่ถ้าไม่ติดว่าอีกฝ่ายจับเขาไว้อยู่เขาคงหนีไปนานแล้ว!!!
ปึ่ก!
อีกฝ่ายไม่ตอบคำถามของฟุริฮาตะ แต่กลับเตะตัดขาฟุริฮาตะจนล้มลงกับพื้น และขึ้นคล่อมตัวฟุริฮาตะไว้ สายตาของอีกฝ่ายจ้องมองเด็กหนุ่มผมน้ำตาลอย่างไม่วางตา
"โอ้ย! ทำอะไรเนี่ย!?!" ฟุริฮาตะที่จับต้นชนปลายไม่ถูก เริ่มที่จะกลัวคนตรงหน้ามากขึ้นทุกขณะ
"ผมไม่ยอมหรอกนะ..." เด็กหนุ่มเริ่มเอ่ยปากออกมา มือข้างหนึ่งรวบมือทั้งสองของฟุริฮาตะขึ้นเหนือศีรษะเจ้าตัว "...ผมจะไม่ยอม...ให้คุณไปหาคนอื่นที่ไม่ใช่ผมหรอก..."
"ป...ปล่อยนะ!!!" ฟุริฮาตะร้องออกมาเมื่อมือของอีกฝ่ายเริ่มที่จะล้วงเข้าไปในเสื้อเขา น้ำตาเริ่มคลออยู่ในดวงตาสีน้ำตาลจับจ้องไปที่อีกฝ่ายอย่างหวาดกลัว
"...ไม่มีทางหรอก ผมไม่มีวันปล่อยนายไป...ขอถามหน่อยนะ ว่าผมมันไม่ดีตรงไหน? นายถึงไม่ยอมรับผม?"
...ดีไม่ดีไม่รู้...รู้แค่ฉันไม่ได้รักนาย!!!...
ฟุริฮาตะตอบในใจ ขณะที่พยายามดิ้นให้หลุดจากอีกฝ่าย...
"...ดิ้นไปก็เท่านั้นแหละ" เด็กหนุ่มก้มลงพูดข้างหูของฟุริฮาตะ ก่อนทีจะเลื่อนไปประทับรอยจูบที่คอขาวเนียนราวกับจะตีตราความเป็นเจ้าของ
"อึก!" ฟุริฮาตะสะดุ้ง สัมพัสที่เขาได้ช่างให้ความรู้สึกสะอิดสะเอียนเหลือเกิน "ได้โปรด...หยุดเถอะ..."
เด็กหนุ่มมองน้ำตาที่ไหลอาบแก้มของคนเบื้องล่างตนแล้วเผยรอยยิ้มออกมา "คงไม่ได้หรอกนะ...เพราะผมจะทำให้นายเป็นของผม!"
"ไม่น้า!!!" ฟุริฮาตะร้องออกมาสุดเสียง เมื่อมือของอีกฝ่ายเริ่มเปลี่ยนเป้าหมายจากในเสื้อเป็นในกางเกงเขาแทน
"ร้องไป...ก็ไม่มีใครมาช่วยหรอกนะ" เด็กหนุ่มพูดออกมาอย่างมั่นใจว่าไม่มีใครขวางตนแน่ ยิ่งวันนี้เป็นวันศุกร์คนส่วนใหญ่ก็กลับบ้านไปหมดแล้ว ต่อให้เป็นเวรห้องสมุดถ้ามาขวาง...เขาก็จะจัดการซะ! "หนีไม่รอดหรอกนะ ฟุริฮาตะคุง..."
"ใครก็ได้! ช่วยด้วย!!!" ...คุโรโกะ!!!...
โครม!!!
ฟุริฮาตะเห็นขาข้างหนึ่งถีบร่างที่คร่อมอยู่บนตัวของเขาลอยไปกระแทกชั้นหนังสือจนหนังสือร่วงลงมาพราว สลบคาที่ไปทันที
"ฟุริ!!!/ฟุริฮาตะคุง!!!" เสียงอันคุ้นเคยช่วยลดอาการตกใจของฟุริฮาตะลงเล็กน้อย ฟุริฮาตะลุกขึ้นแล้วมองไปยังผู้ที่ช่วยตนไว้
"ฟุริ! นายไม่เป็นไรนะ!?!" คางามิลดขาที่ตั้งค้างไว้ลง พลางมองว่าร่างที่ตนถีบไปนั้นสิ้นฤทธิ์หรือยัง
"ฟุริฮาตะคุง! บาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่าครับ!?!" คุโรโกะถามออกมาเสียงดังอย่างผิดวิสัยของเจ้าตัวสุดๆ
ดวงตาที่คลอไปด้วยน้ำตามองทั้งสอง ก่อนที่จะคว้าคนใกล้ตัวมากอดอย่างเสียขวัญ ซึ่งคนที่ใกล้ที่สุดก็คุโรโกะนั้นแหละ "ฮือ~ คางามิ...คุโรโกะ..."
"ไม่เป็นไรแล้วนะครับ ไม่เป็นไร..." คุโรโกะตบหลังอีกฝ่ายเบาๆ เป็นการปลอบขวัญอีกฝ่าย ดวงตาอันเฉยชาจับจ้องไปที่คนที่ยังนอนแอ่งแม้งอยู่ใต้กองหนังสืออย่างอาฆาตจนแม้แต่คางามิที่แค่เห็นก็ยังขนลุก
"คุโรโกะ...แล้วเอาไงกับหมอนี่ดี" คางามิถามก่อนที่อาจมีการฆาตกรรมโดนเงาของเขาเกิดขึ้น...ถึงจะฟังดูเว่อร์ไปหน่อยก็เถอะ แต่ดูจากสายตาของคุโรโกะแล้วเขาว่ามันอาจเกิดขึ้นจริงๆ ก็ได้...
"ผมว่าจะเค้นคอและสั่งสอนเขานิดหน่อยน่ะครับ" คุโรโกะส่งยิ้มให้คางามิ ที่ดูเหมือนแสยะยิ้มมากกว่า จนคางามิไม่แน่ใจในคำว่า 'นิดหน่อย' มันจะเป็นตามนั้นจริงๆ หรือเปล่า...
"เอ่อ ฉันว่าจับไปวางหน้าโรงเรียนก็พอมั้ง..." คางามิเริ่มรู้สึกกลัวคู่หูตนก็วันนี้แหละ...
"...แล้วถ้าเกิดเขามาหาฟุริฮาตะคุงอีกล่ะครับ?" คุโรโกะถามพร้อมส่งสายตาประมาณว่า 'ให้ผมจัดการหมอนี่เถอะครับ' มาให้ด้วย
"นายก็โทรหาฉันแล้วกัน...เดี๋ยววิ่งมาจัดการให้เลย..." ...ก็ดีกว่านายจัดการแล้วกัน! ดูท่านายอยากจะฆ่าหมกศพหมอนั่นอยู่ร่อมร่อแล้ว!!!
"เอางั้นก็ได้ครับ..." คุโรโกะตอบรับอย่างง่ายได้ ถึงแม้อยากจัดการอีกฝ่ายเองมากกว่า ถ้าฟุริฮาตะคุงไม่กอดเขาไว้ล่ะก็...คงมีรายการวิญญาณอาคาชิคุงเข้าสิงเขาให้ชมงานนี้แหละ
"แล้วฟุรินายโอเคไหม?" คางามิเมื่อเห็นว่าคุโรโกะยอมตกลงง่ายก็หันไปถามฟุริเป็นรายต่อไป
"อืม ฉันโอเค..." ฟุริฮาตะตอบเสียงเบา หลังจากที่คลายความกลัวของตนเองได้แล้ว
"งั้นนายจะกลับเลยหรือเปล่า? ให้ฉันไปส่งไหม?" คางามิถามพร้อมเดินไปแบกร่างที่นิ่งสนิกใต้กองหนังสือ จนเขาไม่แน่ใจว่าตนถีบแรงไปจนอีกฝ่ายตายไปแล้วหรือเปล่า?
"คงยังหรอก...วันนี้ฉันแลกเวรห้องสมุดกับเพื่อนน่ะ..." ...และคงต้องเก็บซากหนังสือที่ตกลงมาเกือบทั้งชั้นนี้ด้วย
"ผมก็เป็นเวรห้องสมุดเหมือนกัน...งั้นคางามิคุงกลับไปก่อนแล้วกันนะครับ ถ้าเกิดอะไรขึ้นเดี๋ยวผมจะโทรหาคุณเอง..."
"เอ้อ เอาตามนั้นแหละ" แล้วคางามิก็แบกร่างอันสลบไหลไป คาดว่าคงต้องเปลี่ยนจากเอาไปทิ้งหน้าโรงเรียนเป็นห้องพยาบาลเสียแล้ว
และสุดท้ายก็เหลือเพียงสองชีวิตในห้องสมุดแห่งนี้...
ทั้งคู่ต่างเก็บหนังสือที่ตกลงมาอย่างเงียบๆ ไม่ใครพูดอะไรออกมาเลยสักคำ จนบรรยายกาศนั้นน่าอึดอัดมาก
"ฟุริฮาตะคุง...แน่ใจนะครับว่าคุณไม่เป็นไร? ถ้าคุณไม่สบายก็ไปห้องพยาบาลก่อนก็ได้ครับ เดี๋ยวผมเก็บหนังสือพวกนี้เอง..." คุโรโกะเอ่ยออกมาอย่างเป็นห่วง เพราะปกติอีกฝ่ายไม่น่าจะทนบรรยายกาศน่าอึดอัดได้นานขนาดนี้
"ไม่เป็นไรหรอก..." ฟุริฮาตะส่งยิ้มให้อีกฝ่าย
"แน่ใจนะครับ?" คุโรโกะรู้สึกไม่ค่อยเชื่อที่อีกฝ่ายพูดเท่าไหร่นัก ก่อนที่สายตาดันเหลือบไปเห็นจุดแดงๆ ที่ต้นคอของอีกฝ่าย "ฟุริฮาตะคุง...คอคุณไปโดนอะไรมาครับ?"
ฟุริฮาตะสะดุ้งและเอามือปิดที่ตรงต้นคอตนเอง "ไม่มีอะไรหรอก..."
"...หมอนั้น...เป็นคนทำสินะครับ..." คุโรโกะเริ่มกดเสียงต่ำราวกับโมโหเรื่องอะไรสักอย่าง
"แฮะๆ ก็นิดหน่อย..." ฟุริฮาตะส่งยิ้มแห้งๆ ให้เพื่อนตนถึงไม่รู้ว่าอีกโมโหเรื่องอะไรก็เถอะ
"คุณโดนหมอนั้นทำอะไรบ้างครับ!" คุโรโกะจับไหล่ทั้งสองข้างฟุริฮาตะเพื่อให้อีกฝ่ายมองเขาตรงๆ ราวกับจะคาดคั้นความจริง
"เอ่อ ก็โดนลูบนิดๆ หน่อยๆ ยังไม่ทันโดนอะไรหรอก" ฟุริฮาตะรู้สึกว่าตอนนี้คุโรโกะช่างดูน่ากลัวเหลือเกิน...
คุโรโกะมองหน้าอีกฝ่าย ก่อนที่จะปล่อยมือจากไหล่อีกฝ่าย เพราะฟุริฮาตะเป็นพวกซื่อๆ เลยสามารถมองออกทันทีว่าเจ้าตัวพูดจริงหรือเปล่า "โล่งอกไปที ขอโทษนะครับที่ทำให้ตกใจ"
"อืม ไม่เป็นหรอก..." ฟุริฮาตะโบกมือเชิงว่าไม่ใส่ใจเรื่องเมื่อกี้
"ฟุริฮาตะคุง...ผมขอถามอะไรหน่อยได้ไหมครับ?" คุโรโกะเริ่มกลับมาใช้น้ำเสียงราบเรียบตามแบบฉบับของตน
"หือ มีอะไรว่ามาสิ" ฟุริฮาตะเก็บหนังสือเข้าชั้นอย่างไม่ใส่ใจ แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่า...
...ทำไมวันนี้คุโรโกะอารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ จังแฮะ...
"คุณ...โดนคนคนนั้นตามตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ? ดูเหมือนว่าจะไม่ได้เริ่มตามคุณตอนเที่ยงวันนี้แน่" คุโรโกะถามอย่างอยากรู้...ว่ารายนั้นตามจีบคนที่เขาแอบชอบนานเท่าไหร่แล้ว
"รู้สึกว่าตั้งแต่เข้าเรียนที่นี่ได้ไม่นานนะ"
"...เขาตามคุณนานขนาดนั้นเลยเหรอครับ?" พอได้ยินแบบนี้คุโรโกะก็เริ่มที่จะรู้สึกว่าตนนั้นได้กินแห้วแน่ๆ ขนาดนั้นบอกชอบแบบเปิดเผยยังจีบไม่ติด แล้วที่แอบชอบเงียบๆ เนี่ยจะเหลือเหรอ? "เขาตื้อคุณขนาดนั้น คุณก็ไม่ใจอ่อนเลยสินะครับ..."
"อืม แน่สิ...ก็ฉันมีคนที่ชอบอยู่แล้วนี่นา" ฟุริฮาตะเผลอหลุดปากเรื่องมีคนที่ชอบออกมา พอรู้สึกตัวฟุริฮาตะก็ตะคุบปากตัวเองทันที...
...ยังโชคดีที่เขาไม่ได้เอ่ยชื่อออกมาด้วย...
"ใครกัน..." คุโรโกะเปลี่ยนโหมดอีกแล้วครับท่าน "ใครกัน...ที่คุณชอบน่ะ!!!"
...วันนี้นายเป็นอะไรของนายห๊า!!! คุโรโกะ!!! ผีเข้าหรืองายยย!!!...
ฟุริฮาตะทำได้เพียงกรีดร้องในใจ หนังสือในมือต่างร่วงจากมือด้วยความตกใจ เผลอก้าวถอยหลังเล็กน้อย พลันขาก็สะดุดกันเองจนล้มลงกับพื้น แถมยังเกือบฟาดชั้นหนังสืออีกแน่ะ
...วันนี้มันวันซวยอะไรของเขาเนี่ย!!!...
เด็กหนุ่มสบลในใจ แล้วก็ถึงกับเกือบหลุดร้องออกมาเมื่อคุโรโกะตอนนี้ขึ้นาคล่อมบนตัวเขาแล้ว!!!
"ค...คุโรโกะ..." ฟุริฮาตะเรียกอีกฝ่ายเสียงสั่น มองอีกฝ่ายอย่างไม่เข้าใจ
เขาไม่รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นอะไรไป เพราะตอนนี้คุโรโกะก้มหน้าอยู่ เขาจึงไม่เห็นหน้าอีกฝ่าย แต่ไหล่ของคุโรโกะกลับสั่นเทาจนน่าประหลาดใจ...
"ผมขอร้องล่ะครับ...ช่วยบอกผมที..." คุโรโกะพูดด้วยเสียงที่สั่นเทา...
...คุณช่วยบอกผมที...ผมจะได้ตัดใจจากคุณได้ง่ายขึ้น...
...ผมจะได้ไม่ตั้งความหวัง...กับรักที่เป็นไปไม่ได้นี้...
"คุโรโกะ? นายเป็นอะไรหรือเปล่า?" ฟุริฮาตะรู้สึกว่าวันนี้คุโรโกะต่างไปจากเดิมมากเลย...ดูเหมือนคุโรโกะกำลังร้องไห้อยู่อย่างนั้นแหละ... "คุณตอบผมมาก่อนสิครับ...ว่าคุณชอบใครกันแน่?" คุโรโกะเงยหน้าขึ้นสบตากับอีกฝ่าย...
"อ...เอ๋?" ฟุริฮาตะมองเพื่อนตนอย่างไม่เข้าใจยิ่งกว่าเดิม...การที่เขาชอบใครมันสำคัญขนาดนั้นเลยเหรอ? หรือว่าแค่ห่วงเขาเฉยๆ?
"ว่าไงครับ...ฟุริฮาตะคุง..."
ฟุริฮาตะไม่รู้ว่าเขาคิดไปเองหรือเปล่า ทำไมเขาถึงเห็นว่าสายตาของคุโรโกะที่มองเขาช่างดูเศร้าเหลือเกิน "อ...อืม เข้าใจแล้ว...แต่นายต้องสัญญาณก่อนว่าพอฉันบอกแล้ว...นายจะไม่เปลี่ยนไปน่ะ"
...เขากลัวเหลือเกิน...ว่าคุโรโกะจะเกลียดเขา...
"ครับ" คุโรโกะตอบรับทันที
...คนคนนั้นผมรู้จักด้วยหรือ?...ถึงได้ให้สัญญาณแบบนั้น...
...คนคนนั้นคงสำคัญสำหรับคุณมากสินะ?...
...อ่า ช่างน่าอิจฉาเหลือเกิน...
...คงไม่มีวัน...ที่คุณจะมารักผมได้เลย...
"คือ...คือคนที่ชอบคือ..." ฟุริฮาตะพูดอย่างกระอึกกระอัด พร้อมหลบสายตาของคุโรโกะด้วยใบหน้าแดงฉาน
"ใจเย็นๆ ครับ ฟุริฮาตะคุง..." คุโรโกะปลอบอีกฝ่ายเบา...ซึ่งจากน้ำเสียงแล้วเหมือนจะปลอบตัวเองเสียมากกว่า
"เอาล่ะนะ..." ฟุริฮาตะสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เพื่อดับความกังวลของตนเอง
...เอาไงเอากันงานนี้! คุโรโกะคงไม่ปล่อยเขาไปง่ายแหงๆ...คิดซะว่าจะได้รู้ว่าคุโรโกะจะคิดยังไงกับเขาด้วยแล้วกัน!!!...
"คนคนนั้น...คือนายไง! คุโรโกะ!!!" ฟุริฮาตะสุดท้ายก็พูดออกมาจนได้...เจ้าตัวยกมือขึ้นมาปิดหน้าด้วยความอาย บวกกับความกลัวว่าอีกฝ่ายจะมองเขาต่างไปจากเดิม...
คุโรโกะมองอีกฝ่ายอย่างตกตะลึงก่อนที่จะคลี่ยิ้มออกมา...ปล่อยให้เขากังวลอยู่ได้ตั้งนาน เขาไม่คิดเลยว่าพวกเขาจะใจตรงกันขนาดนี้
เด็กหนุ่มผู้จืดจางคว้าข้อมือข้างหนึ่งของอีกฝ่ายกดไปกับชั้นหนังสือ ทำให้เขาเห็นใบหน้าที่แดงเพราะความอายกับดวงตาที่แสดงอย่างซื่อตรงว่ากลัว...ออกไปทางกังวลมากกว่าว่าเขาจะไม่ยอมรับตน มันทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะ...
...คุโรโกะใช้มืออีกข้างของตนเชยคางอีกฝ่ายขึ้นพร้อมประทับจูบลงที่ริมฝีปากของอีกฝ่าย
"อื้อ!!!" ฟุริฮาตะที่ถูกจูบอย่างไม่ทันตั้งตัวเผลอร้องออกมา ทำให้คุโรโกะได้โอกาสตักตรวงความหวานภายในนั้นได้มาขึ้น
คุโรโกะเว้นช่วงให้อีกฝ่ายพักหายใจ ก่อนที่จะประทับจูบอีกอย่างไม่รู้จักพอ จนฟุริฮาตะแทบจะสลบนั้นแหละคุโรโกะจึงจำต้องหยุดอย่างช่วยไม่ได้
...เสียดายแฮะ...คุณน่ะหวานมากจนผมยอมอดวานิลาเช็คทั้งสัปดาห์ได้เลย ถ้าคุณยอมให้ผมจูบคุณแบบนี้ทุกวัน...
"ค...คุโรโกะ ทำไมถึง..." ...จูบเขาล่ะ!?!
"คุณยังดูไม่ออกอีกหรือครับ?" คุโรโกะยิ้มให้กับความซื่อของอีกฝ่าย "ที่ผมจูบคุณก็เพราะผมชอบคุณเหมือนกันครับ..."
คราวนี้ถึงตาฟุริฮาตะตะลึงบ้าง ก่อนที่จะเริ่มยิ้มออกมา...ใครจะคิดล่ะว่าพวกเขาจะใจตรงกันขนาดนี้!!!
"ฟุริฮาตะคุง...คุณยินดีจะคบกับผมไหมครับ?" คุโรโกะรีบคว้าโอกาสทองราวกับกลัวว่าฟุริฮาตะจะเปลี่ยนใจอย่างไรอย่างนั้น
"อ...อืม! แน่นอน!" ฟุริฮาตะรีบตอบรับทันที...ก็พวกเขาต่างรอเวลานี้มานานแล้วนี่น่า...
...ในที่สุดใจทั้งสองดวงก็ได้รวมเป็นหนึ่งเดียวกันเสียที และพวกเขาจะไม่มีวันปล่อยมือจากกันแน่นอน
End
ซะเมื่อไหร่ เชิญอ่านต่อเลย
เมื่อเช้าวันจันทร์มาถึง ร่างของฟุริฮาตะรีบวิ่งไปยังโรงเรียนเซรินอย่างรีบร้อนเพราะใกล้เวลาซ้อมเช้าของชมรมบาสแล้ว...
...แต่เมื่อใกล้ไปถึงโรงยิมของเซริน ฟุริฮาตะก็ถึงกับหยุดชะงัก เมื่อเห็นร่างที่เจอเมื่อไม่กี่วันก่อนยืนอยู่
"อรุณสวัสดิ์ ฟุริฮาตะคุง..." อีกฝ่ายฉีกยิ้มให้อย่างเป็นกันเอง แต่ฟุริฮาตะก็รู้กลัวคนตรงหน้าอยู่ดี...
...ก็ไอ้คนตรงหน้านี้คือคนที่พยายามขืนใจเขานี่หว่า! ไม่กลัวก็บ้าแล้ว!!!...
"...มีธุระอะไรหรือเปล่าครับ?" ฟุริฮาตะถามพลางก้าวถอยหลังเตรียมหนี
"ธุระเหรอ? มีสิ...มีกับนายโดยเฉพาะเลยล่ะ..." เด็กหนุ่มเดินเข้าหาอย่างช้าๆ ฟุริฮาตะเองก็ถอยห่างจากอีกฝ่ายเหมือนกัน "จะถอยทำไมล่ะ? มาคุยกันใกล้ๆ สิ"
"ไม่ล่ะครับ" ฟุริฮาตะปฏิเสธทันทีโดยไม่ต้องผ่านสมองสักนิด
"โกรธเรื่องเมื่อตอนวันศุกร์สินะ?" เด็กหนุ่มถามอย่างไม่มีท่าทางจะเสียใจกับเรื่องที่ตนก่อไว้เลย "เรื่องนั้นจะโทษผมไม่ได้น้าาา ก็นายไม่ยอมรับผมเองนี่"
...แบบนี้ใครจะบ้าพอรับรักนายห๊า!...
ฟุริฮาตะเถียงในใจ จังหวะนั้นเองอีกฝ่ายก็พุ่งเข้าคว้าข้อมือทั้งสองข้างของฟุริฮาตะไว้ได้...
"ปล่อยนะ!!!" ฟริฮาตะพยายามสะบัดมืออีกฝ่ายออกไป แต่ไหงมือเหนียวเป็นตุ๊กแกอย่างนี้ฟะ!!!
"ผมก็บอกแล้วไง..." เด็กหนุ่มยื่นหน้าเข้ามาใกล้ "...ว่าผมจะไม่ปล่อยให้นายไปหาคนอื่นที่ไม่ใช่ผม"
...นี่ยังไม่เลิกบ้าอีกหรอก!!! หรือวันนั้นคางามิถีบแรงไปจนสมองเพี้ยนเนี่ย!!!...
"ปล่อย...บอกให้ปล่อยไงเหล่า!!!" ฟุริฮาตะไม่ยอมคนตรงหน้าง่ายๆ หรอก!
"ต่อให้นายหนีผมสักกี่ครั้ง ผมก็จะตามคุณไปเสมอนั้นแหละ" ว่าแล้วเด็กหนุ่มก็ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ยางขึ้นอีก จนลมหายใจร้อนปะทะหน้าฟุริฮาตะ...
ปั้ด!!!
ไม่ทันที่จะเข้ามากกว่านั้น ก็มีลูกบาสพุ่งใส่หน้าเด็กหนุ่มอย่างแรงจนเจ้าตัวถึงกับปล่อยมือจากฟุริฮาตะมากุมหน้าตัวเอง
ส่วนฟุริฮาตะเมื่อได้รับอิสระ ก็รีบวิ่งไปหลบหลังผู้ที่ส่งลูกบาสไปเมื่อกี้ทันที...
"ขอโทษนะครับ พอดีส่งพลาดไปหน่อย..." ถึงปากบอกว่าขอโทษ แต่จากใบหน้าของเด็กหนุ่มผู้จืดจางแล้วดูสะใจมาก
"ขอโทษทีนะ ที่ลูกบาสไปโดนหน้านายน่ะ..." เด็กหนุ่มผมสีดำสวมแว่น เดินออกมาจากโรงยิมด้วยใบหน้าที่ยิ้มอยู่ แต่ถ้าสังเกตหน่อยก็จะเห็นเส้นเลือดปูดขึ้นที่ขมับอย่างเห็นได้ชัด "...แต่เมื่อกี้นายจะทำอะไรลูกทีมฉันห๊า!"
ที่จริงทุกคนในโรงยิมเห็นตั้งแต่ต้นแล้วล่ะ เพียงแต่คิดว่าคงคุยกันเฉยๆ จนเริ่มมีอะไรแปลกๆ พอดีกับที่คุโรโกะกับคางามิเดินมาพอดีพอเห็นว่าใครยืนอยู่กับฟุริฮาตะเท่านั้นแหละ คางามิก็ถึงกับร้อง 'เฮ้ย!!!' ออกมา เช่นเดียวกับคุโรโกะที่พอเห็นปุ๊บก็ส่งลูกไปอย่างแรง...แรงกว่าครั้งไหนๆ ที่พวกเขาเคยเห็นมาทั้งหมดทันทีเลยล่ะ
"คุณต้องการอะไรจากฟุริฮาตะคุงอีกล่ะครับ?" คุโรโกะถามเด็กหนุ่มที่ตนเผลอส่งลูกบาสอัดหน้าเมื่อครู่เสียงเย็น...เย็นมาก เย็นเข้ากระดูกเลย!
"...แล้วนายมายุ่งอะไรด้วยล่ะ?" เด็กหนุ่มจ้องคุโรโกะอย่างไม่พอใจ ใบหน้าแดงปื้ดเห็นเป็นลายเส้นลูกบาสชัดเจน
"แล้วคุณล่ะ...มีสิทธิอะไรมายุ่งกับฟุริฮาตะคุงครับ?" คุโรโกะโต้ตอบกลับไปอย่างไม่เกรงกลัว
"ทั้งสองคน...หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะยะ!!!!!!!!!!!" เสียงดังแปดหลอด ไม่สิ มากกว่าแปดหลอดไปไกลแน่ ของไอดะ ริโกะโค้ชทีมบาสเซรินดังขึ้น...ทำให้ทุกคนเงียบในบัดดล (น่าจะเพราะหูอื้อกันหมด) "นี่มันเรื่องอะไรกันห๊า!?! อธิบายมาสิ!?!"
"ไว้อธิบายทีหลังครับโค้ช... / ทำไมผมต้องอธิบายให้เธอฟังด้วยล่ะ?" ทั้งสองต่างตอบริโกะอย่างพร้อมเพรียง ก่อนที่จะหันไปเถียงกันต่อ จนริโกะเลือกหันไปถามฟุริฮาตะที่น่าจะรู้เรื่องแทน
"ตกลงนี่มันอะไรกัน?"
"คือว่า...เอ่อ...มัน..." ฟุริฮาตะไม่กล้าพูดเต็มปากนัก แค่นึกถึงเขายังสยองอยู่เลย!!!
"เดี๋ยวผมเล่าให้เองครับ" คางามิอาสาอธิบายแทนฟุริฮาตะที่ดูท่าจะยังกลัวเรื่องที่เกิดขึ้นอยู่ "ผมเล่าย่อๆ นะ คือเมื่อเย็นวันศุกร์ผมเดินไปส่งคุโรโกะที่ห้องสมุด เพราะหมอนั่นเป็นเวรเย็นนั้น พอเปิดประตูเข้าไปในห้องสมุดผมกับคุโรโกะได้ยินเสียงฟุริร้องให้ช่วย เลยตามเสียงไปและเห็นเจ้านั้นลวมลามฟุริ...เอ่อ รุ่นพี่อย่าทำท่าเหมือนจะฆ่าคนสิ...ครับ"
...เหมือนทัตสึยะตอนโกรธเลยวุ้ย!...
คางามิถึงกับเหงื่อตกที่เห็นรุ่นพี่ตนทุกคนเริ่มมีเส้นเลือดปูดขึ้นมาสามสี่จุด แถมส่งยิ้มเหี้ยมให้อีก
"เห็นทีจะปล่อยไว้ไม่ได้แล้วแฮะ..." ริโกะพูดด้วยท่าทางเหมือนจะหักคอใครสักคนในเร็วๆ นี้...
...ที่จริงถ้าหน้าฟุริฮาตะไม่อ่านง่ายจนดูออกได้ว่าที่คางามิพูดเป็นเรื่องจริงก็ทุกคนคงจะลังเลที่จะลงมือนิดหน่อย...ย้ำ ว่าแค่นิดหน่อยเท่านั้น
"เอ่อ...ผมว่าใจเย็นก่อนดีกว่านะครับ รุ่นพี่" ฟุริฮาตะก็เริ่มเหงื่อตก ถึงที่คางามิเล่าทั้งหมดจะเป็นเรื่องจริง แต่...ถ้าปล่อยไว้รุ่นพี่เขาได้กระทืบคนแน่
"ฉันว่า...นายห้ามยังไงก็คงไม่ฟังกันแล้วล่ะ..." คางามิเริ่มสวดไว้อาลัยให้แก่เด็กหนุ่มที่เถียงกับคุโรโกะอยู่ล่วงหน้าเลย
"คุโรโกะ...นายเลิกเถียงกันได้แล้ว..." ฮิวงะเอ่ยปากห้าม...แต่ตัวเองกลับหักนิ้วกร๊อบๆ เตรียมจัดการเต็มที่
"แต่ว่า..." คุโรโกะที่กำลังจะเถียงถึงกับปิดปากเงียบเมื่อเห็นรุ่นพี่ตน...ยิ้มได้น่ากลัวกว่าผีสาวปากฉีกอีกคร้าบบบ
"ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น พวกปีหนึ่งทุกคนเข้าไปในโรงยิมเลย...เดี๋ยวที่เหลือจัดการให้เอง..."
"ครับ!!!" เหล่าพวกปีหนึ่งต่างขานรับพร้อมวิ่งเข้าไปในโรงยิมทันที...โดยทิ้งเด็กหนุ่มดวงซวยให้พวกรุ่นพี่ตนจัดการ...
"สรุปคือหมอนี่มาจีบฟุริฮาตะคุงตั้งแต่เข้าเรียนที่นี่ได้ไม่นาน แต่ฟุริฮาตะคุงปฏิเสธทุกครั้ง จนเมื่อตอนวันศุกร์ที่ผ่านมานี่ก็เลยโดน...ลากไปลวมลามสินะ" ริโกะพูดสรุปทุกอย่างที่ได้จากการเค้นคอเด็กหนุ่ม ซึ่งตอนนี้ถูกจับมัดให้นั่งกลางโรงยิมในสภาพสะบัดสะบอม
"พอเถอะครับโค้ช...ผมนึกถึงแล้วสยอง" ฟุริฮาตะเอามือปิดหน้าตัวเองอย่างรับไม่ได้ บวกกับกลัวสายตาของคนถูกมัดที่จ้องมาที่เขาตาไม่กระพริบเลย...
"...แต่หมอนี่ก็บ้าได้ใจแฮะ ถึงจะทำอย่างงั้นในห้องสมุดเลย" คิโยชิพูดอย่างไม่คิดอะไรเหมือนเคย ขาดแค่ตอนนี้ไม่มีรอยยิ้มประดับบนใบหน้าอย่างทุกที
"จัดการหมอนี่ยังไงดี? ถ้าปล่อยไวเดี๋ยวมาหาฟุริอีกแน่..." อิสึกิถาม
"หึ!" เด็กหนุ่มผู้ถูกจับมัดมองไปยังทุกคนในโรงยิมอย่างอาฆาต "ไม่ว่ายังไงผมก็ไม่ยอมตัดใจหรอก!!! ไม่ว่ายังไงฟุริฮาตะคุงต้องเป็นของผม!!!"
เมื่อได้ยินคำประกาศเจตนาของเด็กหนุ่ม ฟุริฮาตะก็ไปหลบหลังคุโรโกะที่ทำหน้าทะมึนจนน่ากลัว
"...ของแบบนี้มันบังคับกันได้ที่ไหนเล่า!?!" คางามิพูดอย่างงุดหงิดกับคนหัวดื้อที่โดนไปครั้งหนึ่งแล้วยังไม่จำอีก
"ผมไม่สนสักอย่าง แล้วจะทำไม?" เด็กหนุ่มตอบกลับอย่างไม่มีท่าทีว่าจะยอมแพ้เลย
"แล้วทำไงคุณถึงจะเลิกยุ่งกับฟุริฮาตะคุณล่ะ?" คุโรโกะถามพร้อมกั้นให้ฟุริฮาตะออกห่างจากเด็กหนุ่มที่สุด
"ไม่มีวันซะหรอก!" เด็กหนุ่มตอบเช่นนั้น
"งั้นผมก็ไม่มีวันปล่อยให้คุณเข้าใกล้ฟุริฮาตะคุงเหมือนกัน..." คุโรโกะเอ่ยเสียงเย็น
"คิดว่าทำได้งั้นเหรอ?" เด็กหนุ่มจ้องมองคุโรโกะ
"แน่นอน" คุโรโกะตอบอย่างไม่ลังเลสักนิด ก่อนที่จะหันไปพูดกับริโกะ "โค้ชครับ ผมว่าปล่อยเขาได้แล้วล่ะครับ ใกล้เข้าแถวแล้วด้วย ถ้าอาจารย์มาเจอเข้าคงแย่แน่..."
"ก็จริง...แต่มันจะดีแน่หรือ?" ริโกะไม่กล้าฟันธงว่าอีกฝ่ายจะไม่มาหาลูกทีมตนอีก...ถ้าหมอนี่ตามคุโรโกะหรือคางามิจะไม่ห่วงเลยสักนิด
"ครับ" คุโรโกะตอบอย่างมั่นใจว่าตนสามารถช่วยฟุริฮาตะได้จริงๆ
เมื่อได้ยินคำตอบดั่งนั้นริโกะก็แกะเชือกที่ตนมัดไว้ตามที่คุโรโกะบอก เด็กหนุ่มสะบับมืออย่างเมื่อยๆ เพราะถูกจับมัดไว้นานพอดู
"...ขอบอกไว้ก่อนนะว่า...เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับพวกนาย!!! อย่ามายุ่ง!!!" เด็กหนุ่มเอ่ยอย่างไม่คิดเลยว่าอีกฝ่ายมีจำนวนมากกว่าเนี่ย
"จะไม่ยุ่งได้ไงฟะ!" ฮิวงะบ่นอย่างหัวเสีย...ดูยังไงหมอนี่คงไม่ยอมเลิกลาง่ายๆ แน่ ชักอยากตื้บอีกรอบแฮะ...
"มันน่าเอาอาหารฝีมือโค้ชยัดปากซะให้เข็ด" โคงาเนะเริ่มอารมณ์เสียอย่างที่หาดูได้ยากจากคนป่ำๆ เป๋อๆ คนนี้ (เฮ้ย!!! // โคงาเนะ)
งานนี้แม้แต่มิโตเบะยังพยักหน้ารับคำพูดของโคกาเนะด้วยสีหน้าทะมึน
"...แต่ผมว่าผมเกี่ยวนะ" คำพูดคุโรโกะเรียกสายตาดุดันจากเด็กหนุ่มได้เป็นอย่างดี "เกี่ยว...ในฐานะคนรักไงครับ ^^"
"ห๊า!!! / เฮ้ย!!!" คำคำนี้เล่นเอาทั้งทีมบาสเซรินกับเด็กหนุ่มถึงกับร้องออกมา "พูดจริงสิ!!!"
...คุโรโกะ...นายพูดออกมาหน้าตาเฉยเลยนะ!!! ฉันอายนะเฟ้ย!!!...
ฟุริฮาตะแทบอยากมุดพื้นโรงยิมไปซะเดี๋ยวนี้...ก็เล่นบอกให้รู้กันโดยทั่วเลยนี่!
"โกหก...ไม่จริง..." เด็กหนุ่มที่ดูเหมือนรับไม่ได้พูดพึมพำสองคำนี้ก่อนที่จะวิ่งหนีออกไปจากโรงยิม...คงไปตรอมใจละมั้ง
ทุกคนมองตามเด็กหนุ่มที่วิ่งออกไป ก่อนที่จะลากสายตากลับมายังคุโรโกะที่ยิ้มในแบบที่หาดูได้ยากกับฟุริฮาตะที่หน้าแดงเถือก
"ตกลง...นี่เรื่องจริงสินะ..." คางามิแทบไม่อยากเชื่อว่าสองคนนี้คบกัน...ก็ก่อนหน้านี้ไม่มีวี่แววว่าคบกันเลยนี้! ถ้าหน้าฟุริไม่ฟ้องล่ะก็เขาคงจะไม่เชื่อเด็ดขาด!
"เรื่องจริงครับ" คุโรโกะก็ยังคงตอบหน้าตาเฉย...ที่จริงถ้าใช้วิธีนี้แล้วไม่มีใครมาจีบฟุริฮาตะคุงอีกล่ะก็ เขายินดีประกาศทั้งโรงเรียนเลยก็ยังได้
"คุโรโกะ...แล้วนายจะประกาศให้เขารู้กันทำไมเนี่ย!?!" ฟุริฮาตะโวยพร้อมเอาหน้าซุกหลังคุโรโกะไว้ เพราะอายจนไม่รู้จะอายยังไงแล้ว!
"จะได้รู้ทราบกันทั่วถึงไงครับ" คุโรโกะตอบพร้อมรอยยิ้ม...ที่เมื่อก่อนานทีจะเห็นแต่รู้สึกว่าตอนนี้ยิ้มบ่อยเหลือเกิน
"พวกนาย...คบกันตอนไหนเนี่ย?" ฟุคุดะถามอย่างอยากรู้ แน่นอนว่าทุกคนในทีมต่างหูผึ่ดเตรียมฟังคำตอบกันเป็นแถว
ก็ทุกคนในทีมรู้ว่าคุโรโกะชอบฟุริฮาตะนี่นา...ถึงเจ้าตัวจะไม่รู้เลยก็เถอะ แต่คุโรโกะไม่เคยกล้าบอกเจ้าตัวเลย พอมาคบกันก็เลยอยากรู้กันเป็นแถว
...ดูท่าเรื่องนี้กลายเป็นที่สนใจมากที่สุดในวันนี้ไปแล้วแหง...
ฟุริฮาตะได้แต่ยิ้มแห้งๆ ให้เพื่อนสนิกตน...พร้อมโยนหน้าที่ตอบคำถามทั้งหมดให้คุโรโกะตอบ ซึ่งเจ้าตัวก็ดูยินดีเป็นอย่างยิ่ง
"เมื่อเย็นวันศุกร์ที่ผ่านมานี่ล่ะครับ"
คำถามต่างๆ นาๆ ต่างพุ่งเข้าใส่อย่างไม่มีหยุด จนถึงเวลาเข้าแถวนั้นแหละถึงได้แยกย้ายกันไป...
...และกลายเป็นว่าตอนเย็นวันนั้นเอง ไอดะ ริโกะก็ได้หยุดการฝึกซ้อมไว้ แล้วไปฉลองให้แก่คุโรโกะกับฟุริฮาตะที่ได้คบกันสักที
End
จริงๆ น้า
ความคิดเห็น