คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : อะไรจะซวยขนาดนี้
สวัสดีครับ ผมชื่อพัดลมครับ เพื่อนๆเรียกผม ลม ละกัน
ตอนนี้ในมือผมมีรีโมตสำหรับกดระเบิดอยู่
คุณคิดว่าผมจะกดมันไหมครับ
แน่นอนว่า กด!!
ตูมมมมมม !!
เค้กสีขาวปลิวว่อนไปทั่วงาน โดยเฉพาะครีมเละๆนั่น โชคดีที่ผมไม่ได้ยืนอยู่ตรงนั้น ไม่งั้นคงได้กลายเป็นมนุษย์เค้กแบบคู่บ่าวสาวตรงนั้นแน่ๆ
“ กะ กรี๊ดดดดด”
“Mission Complete”
“คัตตต”
อ้า คุณได้ยินไม่ผิดหรอก มันเป็นเสียงของผู้กำกับของผมเอง
“ขอบใจมากนะพัดลม” ถ้าจะให้ดีกว่านี้เรียกผมลมเฉยๆเถอะ
“งั้นผมไปนะ”
ผมวิ่งอกมาจากองถ่าย มันเป็นกองถ่ายเล็กๆของพวกนิสิตนักศึกษามหาลัยชื่อดังแห่งหนึ่งครับ เรียกได้ว่าเป็นโครงการประกวดหนังสั้น แต่ผมไม่ได้เป็นคนแสดงนะอย่าเข้าใจผิด ผมเป็นเบื้องหลังตัวเล็กๆ เรียกได้ว่า พี่ชายสุดรักของผมขอให้มาช่วยผมเลยมาตามขอ
“พัดลมมม”
“อะไรอีกอ่ะพี่กิต”ผมทำหน้าเบื่อใส่พี่ชายของผม มันเล่นเป็นพระเอกครับแต่ทำไมมันโดนเศษเค้กน้อยจังวะ? ต่างกับนางเอกลิบลับ รายนั้นแทบไม่เหลือซากเลย
“ไปฉลองหนังจบกับพี่ป่ะ”
“ไม่เอาน้องเหนื่อยครับคุณพี่”
“เหนื่อยอะไรวะแค่กดปุ่มรีโมตเนี้ยนะ”แล้วผมก็โดนมันตบหัวไปสองที
“งั้นเอางี้ไม่ไปงานเลี้ยงก็ต้องไปเที่ยวกับพี่”
“จะให้ผมไปให้ได้เลยใช่ม่ะพี่กิต”
“ใช่”
“เอ่อๆ ตามใจพี่เหอะ ตอนเย็นมารับละกันพี่ไปฉลองกับเพื่อนเหอะ”
“เยี่ยม แต่งตัวหล่อๆเลยนะน้อง”
ดูเหมือนผมจะว่างเนอะ?.. ผมเรียนม.6จบก็ออกมาทำงานธุรกิจส่วนตัวครับ ไม่เหมือนพี่ชายคนโตที่เป็นอนาคตของบ้าน พี่แกเรียนวิศวะอยู่ปี4แล้ว ผิดกับโง่ๆแบบผมลิบลับ เฮ้อ~ อย่างน้อยผมก็หาตังค์ส่งมันเรียนได้ละวะ
ผมขี่รถมอเตอไซน์ไอ้แก่กลับบ้าน...มันแก่มากนะครับอย่าได้ดูถูกมันเชียว เรียกได้ว่ารุ่นพ่อเลย ก่อนขึ้นรถต้องกราบมันก่อนสักรอบสองรอบ ขอให้มันไม่ดับหรือท่อระเบิดไปกลางทาง บ้านผมเป็นบ้านหลังเล็กๆครับ แต่รกไปด้วยเฟอนิเจอร์ไม้ของพ่อ
แทด ๆ ๆ ๆ
ครืด ด ด ด พับบบบ
ฟู่~
“เฮ้ย อะไรวะ” ไอ้แก่ของผมชักกระตุกสองสามทีก่อนจะดับกลางทาง !
“ชิบหายย” ผมโอดครวญ กลางทางจริงๆครับ รอบๆนี่ไม่มีคนอยู่เลย เรียกได้ว่าเป็นป่ากลางเมือง !
ผมเข็นไอ้แก่เข้าข้างทาง แย่ละสิ...ไม่ได้เอามือถือมาด้วย
ทำได้ไงวะ...
ขอให้มีรถแล่นผ่านมาสักคันเถิ้ดด สาธุ !
1 ชม.ผ่านไป....ไวเหมือนโกหก
2ชม. ...ตัวเริ่มซกมก เหงื่อย้อยไหลอาบใบหน้า
3.ชม....ผ่านมากูละเริ่มจะเป็นบ้า...ฆ่าตัวตาย เฮ้ย ไม่ใช่แล้วว
ผมออกไปยืนกลางถนนชะเง้อคอมองรถเหมือนหมารอข้าว ...รู้สึกเหมือนด่าตัวเอง ไม่เอาๆเปลี่ยนใหม่ เหมือนเจ้าชายรอเจ้าหญิงมาโปรด 5555
ปรี๊นนนน!!!!
เสียงแตรดังทำเอาผมหลุดออกจาภวังค์เข้ามาสู่ความจริง....โอ้โห เฟอร์รารี่ คุ้มกับการนั่งรอรถ3 ชม.จริงๆ
-..-
ผมรีบกระโดดหลบไปด้านข้าง...ถ้าถามว่าหลบทำไมน่ะหรอครับ ก็ไอ้เหี้ยนั่นขับมาดูแล้วไม่ต่ำว่า180 แหงๆ ไม่หลบกูก็ตายศพไม่สวยสิครับ !!
เอี๊ดดดด!!
เสียงที่บ่งบอกว่าเบรกกันหน้าทิ่มดังสนั่นไปทั้งซอยเปลี่ยวๆแห่งนี้ ผมหลับตาปี๋ด้วยความตกใจ ตามมาด้วยก่อนเสียงสบถดั่งลั่นของผู้ชายคนหนึ่ง
“ควายเอ้ย มึงอยากตายรึไงวะมายืนขวางกูกลางถนนเนี้ย!!”ผมเงยหน้าขึ้นเตรียมเถียง แต่พอมองหน้ามันแล้วก็ต้องอ้าปากค้างกลืนคำด่าลงคอไปหมด(ได้ข่าวว่ามึงผิดนะไอ้ลม)...หล่อมาก... ดูดีโคตร ถ้าเป็นผู้หญิงกูจับลากเข้าไปกินในพงหญ้าแล้วเนี้ย !! บังเอิญไม่ใช่ 555
“อะ..เอ่อ ขอโทษๆ ไม่ได้ตั้งใจ”ผมพูดเสียงอ่อย
“ไม่ได้ตั้งใจพ่อมึงสิ! ลูกกูเกือบเสยต้นไม้ตายห่าแล้วไหม !!”มันเสยผมตัวเองอย่างหงุดหงิด
ขนาดโกรธยังหล่อ...
“ขอติดรถไปด้วยดิ..”
“อะไรนะ”มันหยุดบ่นแล้วหันมาถามผม
“บอกว่าขอติดรถไปด้วย”
“มึง... แม่ง หน้าด้านสัส ทำกูดั้งเกือบหักยังมีหน้ามาขอติดรถกูอีกหรอวะ”
“ก็รถกูเสีย”
“ไหนรถมึง”มันมองหารถผม ผมก็ชี้ไปยังเศษเหล็กที่พิงอยู่กับต้นไม้
“โห.. กูนึกว่าเค้าเอาเศษเหล็กมาตกแต่งต้นไม้เป็นเทรนใหม่ลดโลกร้อน ! ” มันฉึกในอกเลยครับ..มันทำเสียงจิจ๊ะในคอก่อนจะเดินไปดูรถผม...
แกร๊ก !...
“เฮ้ย รถมึงแยกส่วนได้ด้วย”
แฮนรถทั้งแผงหลุดติดมือมันตอนมันพยายามหมุนคอรถมอเตอไซต์ของผม
ผมยื่นตะลึง...พูดอะไรไม่ออกสักพัก
“ไอ้เหี้ยยยย มึงทำคอไอ้แก่กูหักก”
มันทำหน้างงๆ เหมือนคนไม่เข้าใจว่าไอ้แก่ที่ผมพูดถึงหมายถึงอะไร
“มึง !! รับผิดชอบมาเลยนะ ไอ้แก่มันอยู่กับกูมาตั้งแต่ก่อนกูเกิด กูนับถือมันเป็นพ่อกูเลยนะเว้ย แล้วมึง ! มึงมาหักคอมันงี้ได้ไงรับผิดชอบกู..เอ้ย ไอ้แก่กูเดี๋ยวนี้ !!”
“ถือซะว่าเป็นค่าที่ทำดั้งกูเกือบหักเพราะจูบกับพวงมาลัยเมื่อกี้”มันยักคิ้วแล้วเดินไปที่รถมัน ผมเลยเกาะแขนมันไว้ส่งสายตาอ้อนวอนสุดฤทธิ์ -..-
“เฮ้ย ก่อนมึงจะไปเอากูไปส่งด้วยดิ”
“มึงก็ไปเองดิ๊”
“มึงทำคอไอ้แก่กูหัก” ผมถลึงตามองมันอย่างเคียดแค้น จ้องกับไปจ้องกันมาสักพัก มันก็หิ้วผมขึ้นรถมันไปเลยด้วยความหงุดหงิด
เห้ย ! แรงควายไปไหม ผมก็ไม่ได้จะตัวเล็กๆ
แควกกก!
ตะลึงกลางอากาศ .....(เท้าไม่ติดพื้นนี่เรียกกลางอากาศได้ใช่ไหม?55)
“เสื้อกวู !!!!!!!!!!!!!!!TT^TT”
“ทำอะไรของมึงงง”ผมดิ้น แต่ยิ่งดิ้นเสื้อผมยิ่งขาดเยอะมากขึ้น
“จะไปไม่ไป”
“ไป”
“งั้นก็เงียบๆ อยู่นิ่งๆเข้าใจ๊???” มันตีหน้าโหดแผ่รังสีอำมหิต
“ครับ”ผมพยักหน้าแต่โดยดี
พอได้นั่งในรถอย่างสงบเสงี่ยมดีแล้วก็สำรวจเสื้อตัวเอง...โห แม่งเซ็กซี่เลย รอยขาดมันพาดตั้งแต่ไหล่ซ้ายไปไหล่ขวา เรียกได้ว่าโชว์หลังเนียนๆขาวๆไปครึ่งหนึ่ง
“บ้านมึงยู่ไหน”
“ตรงไปบ้านสีขาวหลังแรก” เพราะแถวนี้มันไม่มีบ้านเลยสักหลัง...
“มึงคงไม่ใช่น้องไอ้กิต?”
“บังเอิญว่าใช่”
“อะไรจะบังเอิญขนาดนี้วะ พี่มึงให้กูมารับมึง”
“แล้วพี่กิตไปไหน”
“เดี๋ยวมึงไปถึงก็รู้เอง” มันวนรถกลับอย่างเซียน ..แอบประทับใจไปวูบหนึ่งก่อนจะนึกอะไรขึ้นได้
“เฮ้ยแล้วมึงจะให้กูแต่งตัวแบบนี้เนี้ยนะ” ผมชี้เสื้อขาดของตัวเอง
“มึงก็ถอดออกดิ” ผมเงยหน้าขึ้นมองหน้ามัน ...เอ่อ ก็จริง หล่อแล้วยังฉลาด
พรึบ !
“เฮ้ย...”มันหันมามองผมอย่างตกใจที่เห็นผมถอดเสื้อออก
“มองถนนสิโว้ยมองทำไมกู”อะไร๊? ทำเป็นเหมือนไม่เคยเห็นมึงเปนผู้ชายจริงป่ะเนี้ย- -*
รถที่เป๋ไปเป๋มาเพราะมันหันมามองผมอย่างตกใจเล่นทำเอาผมแทบจะพุ่งหลาวไปกองอยู่บนตักมันได้
“เชี่ย! อยู่นิ่งๆห้ามขยับ”มันสบถ
ผมก็กลัวจะถูกไล่ลงรถเลยนั่งตักมันนิ่งๆเป็นเด็กดีเรียบร้อย(?)
ตอนนี้ท่ามันส่อมากครับ !!!
ผมอยู่ในท่านั่งคร่อมหันหน้าเข้าหากันอยู่บนตักมัน เสื้อก็ไม่ได้ใส่! สะดุ้งเลยครับเมื่อมือที่จับพวงมาลัยโอบเอวผมเข้าไปชิดกว่าเดิม ! เรียกได้ว่าอกแนบอกเอวแนบเอว!
“เฮ้ย มึงทำอะไร”
“มึงนั่นแหละทำอะไร ยั่วกูมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้วนะ”มันกระซิบข้างหูผม เล่นเอาขนลุกเกรียว
“ยั่วพ่องมึง!ปล่อยกูเดี๋ยวนี้” มันยังไม่ปล่อย แถมริมฝีปากนั่นยังมาคลอเคลียแถวๆหัวไหลผมอีกด้วย!!
กรี๊ดดด ไอ้พี่กิต กูเกลียดมึงงงง ! เพื่อนมึงจะปล้ำกูแล้วววว
“มึงอย่าดิ้นได้ป่ะเดี๋ยวกูมีอารมณ์แล้วมึงจะเสียใจ”ไม่ขู่เปล่า ยังกัดหัวไหล่ผมไปอีกหนึ่งที
..มึงไม่บอกว่ากูจะเสียตัวด้วยเลยนะครับ !!
“น้องไอ้กิต มึงชื่ออะไร”
“พัดลม”
“ห๊ะ! รถกูไม่มีพัดลม”
“กูบอกว่ากูชื่อพัดลมครับ ไอ้เพื่อนไอ้พี่กิต”
“ว่าแต่คุณชื่ออะไร” เรียกมึงๆมันๆตลอดคงไม่ค่อยดี(ช้าไปแล้วมั้ง)
“ไฟ” ไม่พูดเปล่ามือมันยังเลื้อยเข้าไปในกางเกงผมแล้ว!
“พี่เป็นเกย์หรอพี่ไฟ แม่งลวนลามผมอยู่ได้”
“ขอแค่มีรูกูเอาหมด” เหยดดด!! สำส่อนมากหว่ะพี่ ผมเจอเสือไบตัวพ่อเข้าแล้วสินะ ...
“แต่ผมไม่เอาพี่โว้ยย !!”ผมยื้อมือมันไว้สุดชีวิตเพื่อรักษาเอกราชความเป็นชายและก้นน้อยๆอันบริสุทธิ์ผุดผ่อง(?)ของผมเอาไว้
“เฮ้ย ไม่อยากตายก็อยู่นิ่งๆดิ๊”รถเฟอร์รารี่คันสวยเซไปเซมาเหมือนงูเลื้อยบนถนน โชคดีที่แถวนี้ไม่ค่อยมีรถไม่งั้นคงได้ไปทัวร์นรกกันทั้งคู่
“พี่นั่นแหละอยู่นิ่งๆ ไม่งั้นผมจะฟ้องพี่กิต!!”
“หึหึ” มันหัวเราะในลำคอน้อยๆแล้วก็เงียบไป แต่มือยังคงเอื้อยๆเลื้อยๆอยู่แถวเอวของผม
เอาวะอย่างน้อยก็ดีกว่าเข้าไปบุกประตูหลังกูตรงๆแบบเมื่อกี้ละกัน !
ตอนขึ้นรถโดนหิ้วขึ้นมา ตอนลงรถยังโดนโยนออกมา ! แทบจะลืมว่าตัวเองก็มีขาขึ้นรถลงรถเองได้ !!
“ไงน้องรัก”ไอ้พี่กิตเดินยิ้มร่าเข้ามาทักทายแต่ก็ชะงักทันทีเมื่อเห็นสภาพผม
“เฮ้ย ไอ้ไฟมึงเอาน้องกูหรอ?”มันหันไปถามเพื่อนมันหน้าซื่อ ผมวิ่งไปเตะมันแทบไม่ทัน นี่มึงยังเห็นกูเป็นน้องไหมเนี้ย !!
“เอากุญแจรถพี่มาเลยนะพี่กิต ลมไม่อยู่เที่ยวเป็นเพื่อนพี่แล้ว”
“เรื่องอะไร เบี้ยวงานเลี้ยงปิดกองมารอบ รอบนี้มึงต้องมาเที่ยวกับกู !” ว่าแล้วมันก็ลากผมเข้าไปที่โรงอาหารหลังตึกคณะ...ตอนนี้กลายเป็น...ผับเปิดขนาดใหญ่?? หรือว่าอะไรดี ? น้ำแข็ง แก้ว เหล้าเป็นสิบๆกล่องว่างเรียงรายอย่างเป็นระเบียบ
“นี่ที่เที่ยวบ้านพี่หรอ”โรงอาหารคณะเนี้ยนะ !
“บ้านกูก็บ้านมึงวะ ไอ้ลม” ว่าแล้วมันก็ตบหัวผม เอ่อ..ก็จริง
“ไอ้ไฟ มึงไปหาเสื้อดีๆมาให้ไอ้ลมใส่หน่อยเร็ว !”
“มึงสั่งกูหรอไอ้กิต”
“เอ่อ รีบไปให้ไว”พี่กิตตัดบทแล้วลากผมไปนั่งตรงโต๊ะที่เต็มไปด้วยแก้ว ไม่นาน เสื้อตัวสีขาวก็ถูกโยนลงมากลางหัวผมแถมใส่ได้พอดีตัวเลยด้วย คอกว้างไปหน่อยแต่ผมก็ไม่ใช่พวกเรื่องมาก อะไรใส่ได้ก็ใส่ไปก่อนละตอนนี้
พวกเพื่อนๆของพี่กิตมองผมด้วยสายตาแปลกๆทันทีที่ผมใส่เสร็จ
...อะไรติดหน้ากูรึเปล่าวะ
“เฮ้ย นี่มันเสื้อผู้หญิง”พี่กิตหันมามองแวบหนึ่งเมื่อเห็นความผิดปกติของเพื่อนๆที่มองน้องตัวเองแล้วหันไปด่าไอ้พี่ไฟ
“กูมีแต่เสื้อผู้หญิง”งานอดิเรกมึงคือแต่งเป็นผู้หญิงสินะถึงมีแต่เสื้อผู้หญิงน่ะ = =
“เอ่อ ไอ้ลม มึงใส่ๆไปก่อนได้ใช่ม่ะ”
“ได้ครับ” ตอนแรกผมนึกว่าเสื้อมัน แต่มองไปมองมาเสื้อผู้หญิงจริงๆครับ คอกว้างจนเอาตัวออกทางคอเสื้อได้เลย
“โหย ข๊าวขาว”พี่สาวคนหนึ่งเดินมามองผมใกล้ๆ
“กรรมพันธุ์ดีก็งี้”พี่กิตอวดก่อนจะโดนเพื่อนโห่ไล่ด้วยความหมั่นไส้
แล้วจู่ทั้งโรงอาหารก็พร้อมใจกันเงียบ...ทำเอาผมแปลกใจ ...ก็ทุกคนเล่นมองมาที่ผมหมดเลยนี่หว่า
“คืองี้นะลม”
“อืม”
“วันนี้พี่ไปบอกพวกน้องปี1ว่าจะพาไปเลี้ยงเหล้าที่ผับ ให้แต่งตัวดีๆ”
“แล้ว?” ผมว่าผมพอจะจับเค้าได้รางๆแล้วละ แม่งเรื่องซวยๆอีกแหงๆ
“ไปรับพวกมันมาให้หน่อยดิแฮะๆๆ” มันยิ้มหวาน
“เฮ้ย ทำไมพี่ไม่ไปรับเองอ่ะ”ผมโวย
“มึงแหกตาดูพวกกูดิน้องรัก ...ดูแต่ละคนแต่งตัว บ้านนอกชัดๆ !!”ผมมองตามที่พี่มันว่า เอ่อ จริง.. แม่งด่าตัวเองย่างงี้ก็มีด้วย 555
“แต่ผมไปคนเดียวไม่ไหวนะพี่ ไม่รู้จักใครสักคน”ผมหาข้ออ้าง
“ไอ้ไฟจะไปกับมึง รายนั้นแต่งอะไรก็แม่งดูดีหมดอ่ะ” โห ไอ้พี่ไฟนั่นแหละตัวอันตราย ! แต่มันก็ดูดีอย่างไอ้พี่กิตว่าจริงๆ ขาดใส่เกิบ(รองเท้าคีบ)ยังหล่อ !
“นะๆๆน้องรักทำเพื่อพี่” = = แถมด้วยตาวิ้งๆละลายใจ เอาไปใช้กับสาวๆของมึงเถอะ ! แต่ผมก็ใจอ่อนกับมึนอยู่ดี - -*
“เอ่อๆ เกิดอะไรขึ้นกูไม่รู้ด้วยนะ”
“คร้าบ ไปเล้ย”แล้วมันก็ดันผมให้ไปยืนข้างๆไอ้พี่ไฟ
“ตามมา” พี่ไฟเหลือบตามองผมนิดหนึ่งแล้วเดินนำหน้าไปผมไม่รู้ว่าจะไปไหนก็เดินตามต่อยๆ แต่พอพ้นตึกมาเท่านั้นแหละก็เจอบรรดาเด็กปี1 ยืนเรียงรายจับกลุ่มคุยกันเป็นวงๆ
“จัดแถว 3 แถว ปฏิบัติ !!” พี่ๆไฟตะโกนเสียงดัง ทำเอาหลายๆคนสะดุ้งเฮือกก่อนจะรีบวิ่งตาลีตาลานเข้าแถวอย่างรวดเร็ว
“แม่งเอากูมาเป็นตัวประกอบฉากอีกละ” ผมเป็นพระเอกเรื่องนี้นะเฟร้ย !!!
“มึงบ่นอะไรวะ”พี่ไฟหันมาถามผม
“ปะ เปล่าครับ” พี่ไฟขมวดคิ้วนิดๆก่อนจะโยนกระดาษรายชื่อกับปากกามาให้ผม
“อะไร?”ผมมองงงๆ
“เช็กชื่อหน้าที่มึง”พอผมมองไปยังบรรดาปีหนึ่งทั้งหลายเท่านั้นแหละ แทบอยากร้องเป็นภาษาดาวอังคาร
“มะ../ไป ให้ไว” ยังไม่ทันได้ปฏิเสธมันจ้องผมด้วยสายตาเรียบนิ่งแต่ทำเอาผมไม่กล้าขัด
“ก็ได้”
ผมเดินไล่เช็กชื่อแถวแรกรู้สึกเหมือนหลุดเข้าไปในฝูงฮายีน่า....มึงจ้องกูขนาดนี้แก้ผ้ากูเลยเถอะ !!
แต่คงเพราะมีพี่ไฟจ้องตามไปตลอดทางผมเลยรอดมาได้โดยไม่โดนรุมทึ้ง
พี่ไฟจ้องใบรายชื่อนิ่งๆก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาถาม “อัศณี พิทักษ์ นี่เพื่อนใคร”
“เพื่อนผมเองครับ” เด็กใส่แว่นท่าทางขี้โรคยกมือขึ้นตอบ
“เพื่อนคุณไปไหน”
“เค้าไม่สบายครับ”
“เพื่อนคุณพักอยู่ที่ไหนครับ”
“หอในห้อง 402 ครับ”
“ไอ้ลม”พี่ไฟหันมาเรียกชื่อผมทำเอาผมสะดุ้งเฮือก !
“ทำไมครับ?”
“มึงไปตามคุณ อัศณี พิทักษ์มาหากูเดี๋ยวนี้ครับ”
“หา?? แล้วทำไมต้องผม?”
“อย่าขัดคำสั่งกู”พี่ไฟก้มหน้าลงมาซะชิด ...เฮ้ย อย่าชิดมากดิพี่เดี๋ยวผมใจสั่น(ฮิ้ววว)
“เอ่อๆ ครับเดี๋ยวไปตามให้อยู่ไหนละ”ใจอ่อนอีกกู - -*
“ห้อง 402 หอใน...มึงรู้ที่ใช่ไหม?”
“ครับ” เพราะพี่ผมก็เคยพักที่นั่นผมเดินเข้าๆออกๆบ่อยจนจะเป็นสวนหลังบ้านด้วยซ้ำ
“งั้นพวกคุณตามผมมา” แล้วเด็กปีหนึ่งที่แต่งตัวหรูหราทั้งหลายก็ยกพลเคลื่อนทัพเข้าโรงอาหารไปทิ้งผมไว้สู่ความเวิ้งว้างอันไกลโพ้น
น่าสงสารพวกปีจริงๆ โดนหลอกให้แต่งตัวดีๆไปกินเหล้าที่โรงอาหารคณะไม่พอ โดนรุ่นพี่จัดหนักอีก
แกล้งทำตัวเป็นรุ่นพี่ตีบทโหดไปรับไอ้เจ้าของห้อง 402 ดีไหมนะ บังอาจทำให้ผมต้องเปลืองแรงไปรับมันถึงห้องเตรียมตัวเตรียมใจเป็นที่ระบาย(?)ของกูซะเถอะ ไม่โดนได้พี่กิตตลบหลังไม่พอ ยังโดนไอ้พี่ไฟลวนลามอีก ฮึ้ยย !
คิดวิธีแกล้งน้องปี1ไปเพลินๆไม่นานก็ถึงห้อง 402 ซึ่งผมก็เคาะรัวแบบไม่เกรงใจใคร
ปังๆๆๆๆๆ
แกร๊ก...
ประตูไม่ได้ล็อกครับ!..พอทุบแรงๆไม่กี่ทีมันก็เปิดออกเอง ผมก็กระทืบเท้าเดินเข้าไปที่เตียงสีขาวโดยมีคนนอนอุตุอยู่ในนั้น
“เฮ้ย คุณลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้!”
...นิ่ง..
หรือมันไม่สบายจริง..
ผมเอื้อมมือไปอังหน้าผากของคนที่นอนหลับอุตุ แต่โลกมันเหมือนหมุนกลับด้าน
“เฮ้ย!” ผมอุทานเบาๆอย่างตกใจ
ไอ้เด็กปี1ที่นอนอยู่ อยู่ดีๆแม่งจับผมกดกับเตียงเฉยเลย !
“เฮ้ยปล่อยย”ผมดิ้น เมื่อมันเริ่มมือไม่อยู่สุก
เชี่ยละ มันต้องเป็นญาติห่างๆของไอ้พี่ไฟแน่ๆ มาถึงก็ลวนลามกูเลย หนักกว่าพี่ไฟอีก !!
“ผมมองคุณมาตั้งแต่เคาะประตูแล้ว แต่ไม่คิดว่ามองใกล้ๆจะน่ารักขนาดนี้” ไอ้คนคร่อมผมพูดด้วยแสงแหบพร่า ก่อนจะค่อยๆเลื่อนริมฝีปากมาใกล้ๆหูของผมเพื่อนกระซิบอะไรบางอย่าง
“เป็นของผมเถอะพี่”
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!
ความคิดเห็น