PART OF ME { SF | ONE SHOT } by WOLINR

ลำดับตอนที่ #1 : {'ONE SHOT } No need to say ' goodbye ' ; KrisYeol [ EXO ]

©Tenpoints!

วันช็อตฟิคเรื่องนี้...

เป็นมโนของชิปเปอร์ที่เห็นภาพท่านคริสกำลังจะกลับจีน..เพื่อขัดอารมณ์ดราม่าของตัวเอง

เลยแต่งเป็นฟิควันช็อตออกมา.. 

I’m comeback, when you call me…  
no need to say goodbye 

 

“  ขอทางหน่อยครับ ขอทางหน่อย   ”   เสียงตะโกนโหวกเหวกของการ์ดรักษาความปลอดภัยผสมกับเสียงกรี๊ดของแฟนคลับดังขึ้นรอบตัว  ทำเอาอู๋ฟานหรือคริส หัวหน้ายูนิทฝั่งเอ็มของวงนักร้องชื่อดังวงใหม่ของวงการเพลงเกาหลีเหงื่อตก  ชายหนุ่มผมทองพยายามข่มอารมณ์หงุดหงิดไว้ภายใน  บรรยากาศอึดอัดโดยรอบทำเอาหายใจแทบไม่ออก โชคดีที่เกิดมาสูงไม่งั้นคงหายใจไม่ออกแน่ๆ  เขาคิดในใจขณะที่ก้าวเดินต่อ  ใบหน้าเฉยชาของเขาคงเป็นใบหน้าที่หลายๆคนคงพบเห็นได้บ่อย 

ไม่ใช่เพราะโกรธ หรือ โมโห  แต่อาจจะเป็นเพราะเขาไม่รู้ว่าควรจะทำหน้าอย่างไรดีต่างหาก..

เขามันเป็นพวกเสือยิ้มยากซะด้วยสิ ..

“ พวกนายนั่งรอในเกทก่อน  อีกยี่สิบนาทีเตรียมตัวเช็คอินไว้นะ  ”   ผู้จัดการวงกำชับหลังจากพวกเขาแหวกดงแฟนคลับจนเข้ามาในเกทจนได้   สมาชิกยูนิทแต่ละคนเริ่มคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นเกมส์บ้างฟังเพลงบ้าง  บางคนก็ถ่ายรูปเตรียมอัพลงบล็อกทันทีที่ไปถึงจีนแผ่นดินใหญ่

“ เฮ้อ  ”   ร่างสูงถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย  มือถือเครื่องหรูถูกหยิบออกมาจากกระเป๋ากางเกงของเขา   ดวงตาคมปราดมองหน้าจอโทรศัพท์ช้าๆก่อนจะเอนหัวพิงพนักเบาะเก้าอี้ด้วยความเซ็ง

ไม่มีสายที่ไม่ได้รับ..  ไม่มีข้อความที่ยังไม่ได้อ่าน

นี่ใจคอกะจะไม่ลากันเลยรึไง..

ครืด...   ครืด...    ไม่ทันที่จะตัดพ้อจนจบ แรงสั่นสะเทือนของวัตถุที่เขาถืออยู่ภายในมือ ทำเอาหัวใจของเขาเต้นรัวในทันที

‘ ขอให้ใช่ทีเถอะ ’  คริสภาวนาในใจก่อนกดรับสาย 

‘  ฮะ.. ฮัลโหล ’    ปลายสายที่พูดปนเสียงหอบทำเอาชายหนุ่มผมทองทำหน้าไม่ถูก  อาการร้อนผ่าวบริเวณใบหน้าลุกลามอย่างรวดเร็ว

“ อืม  ”   ใบหน้าคมก้มลงนิดหน่อยก่อนตอบกลับไปยังอีกคนที่รอฟังอยู่

‘ คริสฮยอง.. ’  น้ำเสียงที่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นของใครทำให้คริสออดยิ้มบางๆออกมาไม่ได้

“  ว่าไง ชานยอล ?  ”    เผลอวางฟอร์มไปซะฉิบ  รู้ทั้งรู้ว่ามีเวลาคุยก่อนขึ้นเครื่องแค่เพียงไม่นาน แต่เขาก็ดันเผลอทำตัวไม่ต่างจากตอนที่อีกฝ่ายอยู่ข้างๆกันไปแล้ว

‘ อ่า ....  ไม่มีอะไรหรอกฮะ  เดินทางดีๆนะ ’  น้ำเสียงหงอยๆของชานยอลทำให้คนที่ถูกอวยพรใจแป้ว  กลัวเหลือเกินที่อีกฝ่ายะจะตัดสายไปซะก่อน

‘ อ่ะ.. เอ่อ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว..  งั้นก็แค่.. ’

 “ จะไม่บอกลาหน่อยหรอ?  ”     พูดออกไปจนได้ ไม่ใช่สิ่งที่เขาอยากจะพูดสักหน่อย  ชายหนุ่มแทบจะอยากกัดลิ้นตัวเองให้ขาด พูดออกไปได้ยังไงว่าบอกลา 

อู๋ฟานเอ๊ย แกนี่งี่เง่าชะมัด   ... ชายหนุ่มต่อว่าตัวเองในใจ โรคปากไม่ตรงกับใจของเขาดูท่าจะกลายเป็นโรคประจำตัวที่รักษาไม่หายสักที

’ ..ไม่พูดไม่ได้เหรอ? ’  มือหนายกขึ้นกุมขมับ  น้ำเสียงที่แผ่วลงกว่าเดิมของคนที่อยู่ปลายสายทำเอาเขารู้สึกผิด  จะไม่บอกลาหน่อยเหรอ?   ถามออกไปได้ยังไง?   พูดเหมือนตัวเขาจะไม่กลับไปหาคนขี้อ้อนคนนั้นอีก

“  ขอโทษ  ”  

‘ อื้อ  ’  

เงียบกันไปทั้งคู่ มีเพียงเสียงลมหายใจเท่านั้นที่เป็นสัญญานบอกว่าปลายสายยังไม่ได้หายไปไหน คนตัวสูงฟังเสียงลมหายใจของอีกฝ่ายอยู่พักใหญ่

‘ กลับมา..เร็วๆนะ ’   ถ้อยคำที่จู่ๆชานยอลก็พูดขึ้นทำให้หัวใจของเขาพองโต

“  รับทราบแล้วครับ   ”   รอยยิ้มแรกตั้งแต่ที่ชายหนุ่มเหยียบเข้ามาในเกทฉายชัดบนใบหน้า  เขาเองก็อดคิดเข้าข้างตัวเองไม่ได้ว่าอีกฝ่ายคงกำลังยิ้มอยู่ไม่ต่างกัน

รอยยิ้มที่สดใสไม่ต่างจากดวงอาทิตย์  

ดวงอาทิตย์ที่หลอมละลายหัวใจของเขาจนไม่อาจต้านทานได้

นายแพ้แล้ว อู๋ฟาน...   หลุมรักของปาร์คชานยอลคงต้องติดตั้งกับดักอะไรไว้แน่ๆ

ถึงจะอยากถอนตัวถอนใจกลับมาแต่ก็ดูเหมือนว่าจะสายไปเสียแล้ว..  ไม่มีทางไหนเลยที่เขาจะปีนจากก้นหลุมนั้นได้

หรือไม่แน่..   เป็นเขาเองหรือเปล่าที่ไม่ยอมปีนขึ้นมา

‘ เอ่อ..   ’  เสียงจากปลายสายดึงความสนใจของเขาอีกครั้ง  มือหนากดโทรศัพท์ลงชิดกับใบหูยิ่งกว่าเดิม

“ หืม  ”

‘ ติดต่อกลับมาบ้างนะครับ...’ ปลายสายเว้นจังหวะเล็กน้อยให้คนที่รอฟังอยู่ใจเต้นตึกตักยิ่งกว่าเดิม

 ‘ แล้วก็..........   แฟนเซอร์วิสน่ะ  ลดๆบ้างก็ได้นะฮยอง.. ’  น้ำเสียงอ้อมแอ้มในประโยคถัดมาสั่นโคลงหัวใจของเขาราวกับมีเวทมนตร์  ประโยคๆนั้นทำให้หัวใจของเขาเต้นผิดจังหวะ 

“  บอกคนอื่นตัวเองก็อย่าลืมทำล่ะ  ”    คริสบังคับเสียงไม่ให้แสดงอาการดีใจออกไปกับประโยคตอบกลับ  ขณะที่ดวงตาคมเหลือบมองนาฬิกาข้อมือเพื่อดูเวลาอีกครั้ง 

เหลือเวลาไม่มากแล้ว  ดูท่า...  จะต้องบอกสักที

“ ชานยอล  ”   เสียงทุ้มเรียกชื่ออีกฝ่าย

‘ ครับ? ’ 

“  รักนะ  ”    ใบหน้าหล่อเหลาขึ้นสีสด  เสียงหัวเราะจากปลายสายทำให้เขายิ้มอย่างๆอายๆ

‘ รักมากกว่าที่ฮยองรักผมอีก ’ คำตอบของเด็กขี้อ้อนที่ปลายสาย ส่งผลกับหัวใจของเขาโดยตรงอีกครั้ง

“ ชานยอล...  ”  เมื่อเห็นผู้จัดการกวักมือไหวๆ คริสจึงพยักหน้าเป็นเชิงขอเวลาสักครู่  เสียงทุ้มเรียกชื่ออีกฝ่ายอีกครั้ง

‘ ครับ? คริสฮยอง.. ’  เมื่อได้ยินเสียงจากปลายสายตอบกลับ ร่างสูงจึงสูดหายใจเข้าช้าๆแล้วพูดด้วยภาษาอังกฤษ..

“  I’m comeback, when you call me …
no need to say .. goodbye   
” 

ไม่จำเป็นต้องบอกลา..

เพราะพี่จะกลับมาตามเสียงเรียกของนายแน่นอน ..