Fic Reborn :: แว่วเสียงราตรี [10069]

Talk -ชื่อที่เรียกกันในเด็กดีมีหลายชื่อครับแต่ส่วนใหญ่จะเรียกกันว่า อาชูร่า (ใช้นามปากกานี้ที่อีกไอดี) ถ้าแบบย่อที่สุดก็คือ ชู ครับ -ไม่นิยมภาษาวิบัติครับ -นิยายในเน็ตอ่านฟรีก็เข้าใจ แต่อ่านแล้วไม่เม้นมันก็สุดจะทนนะครับ -ผมเป็นนักเขียน(มือสมัครเล่น)ก็จริง แต่ผมอ่านบทความของใคร ถ้ามันสนุกผมก็จะเม้นให้อย่างจริงจังและจริงใจ เน้นๆ ที่เนื้อหาสาระและยาวถูกใจคนเขียน นักเขียนด้วยกันย่อมเข้าใจว่าคนเขียนต้องการคอมเม้นแบบไหน ถูกต้องไหมครับ? -ถ้าคุณเป็นพวกที่นิยมทำร้ายคนอ่าน ผมขอขอบคุณมากนะครับ มันทำให้ผมกัดฟันพยายามจะผลักดันฟิคตัวเองให้ดีขึ้นพอที่จะดึงใจพวกคุณให้เม้นให้ได้ (แต่ดูจะเปล่าประโยชน์) ช่างเถอะ...ถ้าพลาดผลประโยชน์ก็อย่ามาเรียกร้องแล้วกันครับ -รางวัล น่ะเหมาะสำหรับคนที่มีความมานะพยายามและขวนขวายที่จะทำ มากกว่านั่งรอที่จะได้ เพราะอย่างนั้นรางวัลตอบแทนนักอ่านที่เม้นท์ให้ผมมาตลอด ผมจะส่งมอบให้แน่นอนครับ(แต่ขอให้รอสักหน่อย)/o:p> -คำว่า สนุกมาก และ รีบอัพ ผมไม่รู้ว่าแท้จริงแล้วคุณได้อ่านมันหรือเปล่า หรือแค่ผ่านตาแล้วจบกัน เม้นแบบส่งๆ และสั้นๆ ผมซาบซึ้งที่คุณเม้นแต่ไม่ได้หมายความว่าพอใจครับ -เป็นนักเขียนย่อมรู้ว่าผลงานแต่ละชิ้นมันยากเย็นแค่ไหน กลั่นสมองแทบเป็นแทบตายกว่าจะได้มันมา ผลตอบแทนจากหยาดหยดของแรงงานคือคำว่า สนุกมาก รีบอัพ และไม่มีคอมเม้นท์เลย ก็ดูจะขาดทุนไปสักหน่อยนะครับ -และสุดท้ายผมไม่เคยโกรธคนอ่าน และถึงจะรู้สึกแบบนั้นบ้างผมก็ระงับมันอยู่ หึ หึ ผมโกรธแล้วหลอนน่ะครับ หลอนจนอยากตายเลยล่ะ... BANNER เปิด :: 31 พฤษภาคม 55

WELCOME ยินดีต้อนรับนักอ่านทุกท่านครับ นี่เป็นฟิครวมระหว่างรีบอร์นและแว่วเสียงนางนวล ถึงแม้ใครไม่เคยอ่านแว่วเสียงนางนวลมาก่อน สามารถอ่านได้ครับแต่อาจจะงงกับตัวละครกันหน่อย ถ้ารู้จักเนื้อหาของแว่วเสียงนางนวลกันมาบ้างแล้ว จะทราบว่านี่เป็นฟิคที่ออกแนวดาร์กไม่โรแมนติก ถ้าหากกำลังเสาะหาแนวเรื่องแบบนั้น ผมแนะนำให้กด [X] ไปนะครับ ทุกบททุกตอนผมตั้งใจจะนำเสนอไม่ให้มีติดขัด และไม่ลืมความเป็นแว่วเสียงและรีบอร์น พยายามอย่างสุดความสามารถในการผสมผสาน ให้สองเรื่องที่ต่างกันรวมเป็นหนึ่ง ถ้าอ่านแล้วรู้สึกว่าติดขัดโปรดแจ้งครับ วันรุ่งอรุณที่มือนี้ยื่นไปสัมผัส กลับเลือนหายไปพร้อมกับห้วงนิทรา แม้โลกนี้จะเป็นแค่ความลวง ที่ปลายทางของการเดิมพันด้วยทุกสิ่งทุกอย่างจะได้รับสิ่งใดกัน วิ่งไปสิ ไปให้ถึงขอบเขตแห่งความมืด ไปให้ถึง จนกว่าสิ้นซึ่งคำอธิษฐาน ยึดมั่นในเจตนารมณ์แล้วต่อสู้ ความเจ็บปวดที่รู้สึกได้ คือหลักฐานแห่งการมีชีวิต