TS8 ฮั่น x แกงส้ม :: เพื่อนสนิท ::

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

แฟนฟิกพี่ฮั่นน้องแกงเรื่องที่สองของไรท์เตอร์ค่ะ ถ้าชอบคู่นี้ และอยากให้เขียนอีก ช่วยคอมเม้นท์เป็นกำลังใจให้ด้วยนะค๊า ขอบคุณค่ะ

เนื้อเรื่อง

เพื่อนสนิท

ฮั่นxแกงส้ม

เรท : วายได้อีก(นิดหน่อย)

คนแต่ง : มันเดย์มอร์นิ่ง

Note : ไรท์เตอร์แนะนำให้ดูคลิปนี้ก่อนอ่านค่ะ ^^ http://www.youtube.com/watch?v=X50IYZeDrw0

---------------------------------------------------------------------

 

ทำไมนะ?

ทำไมมันไม่ใช่เรา?

ทำไมพี่ฮั่นไม่ตอบว่าเป็นเรา?

เด็กหนุ่มคิดซ้ำไปซ้ำมาจนหน้าหล่อๆเริ่มเครียด ไม่น่าเล้ย ... เขาแอบถอนหายใจเบาๆ ไม่น่า…บังเอิญ…ไปได้ยินจังหวะนั้นเลย...

จังหวะที่พี่ชายตัวสูงตอบคำถามนักข่าว ...คำถามเดียวกับที่เขาเพิ่งตอบไปแค่เพียงอึดใจ...

ว่าสนิทกับใครเป็นพิเศษในบ้าน?

“ก็สนิทกับทุกคนนะครับ แต่ว่าแต่ละคนเค้าก็จะมีมุมคนละแบบ ผมก็เป็นพี่คนโตในบ้าน ก็จะคุยกับน้องทุกคน”

“............”

แกงส้มสะดุดกึกกับคำตอบธรรมดาๆนั้น....มีอะไรบางอย่างเบรกทุกความร่าเริงของเค้าเอาไว้...เบรกหัวทิ่มทีเดียว

จริงๆนี่เป็นการตอบคำถามแบบพิมพ์นิยม(ว่าที่)ดาราเลยก็ว่าได้ คือตอบแบบกลางๆ ไม่มีอคติเอนเอียงไปทางใดทางนึง เพราะอาจมีผลต่อความรู้สึกของน้องๆคนที่ไม่ได้ถูกกล่าวถึง...

รู้ทั้งรู้ แต่....ก็....เขาก็แค่....ผิดหวัง? ......ผิดหวังว่าทำไมคำตอบมันไม่ใช่อย่างที่คิด....วะ

ทำไมไม่ใช่ ...แกงส้ม?

ทำไมพี่ฮั่นไม่ตอบว่า ...แกงส้ม

ในส่วนของเขา เขาเองยืนยันคำพูดเดิมมาตั้งแต่ก่อนเข้าบ้าน และทุกครั้งจะตอบแบบไม่ลังเล ไม่แคร์สื่อ.... ว่าคนที่เขาสนิทที่สุด คือ พี่ฮั่น

รึเพราะคิดไปเองว่าเขากับพี่ฮั่นสนิทกันมากกว่าใครๆ? สนิทกันมาตั้งแต่รอบคัดเลือกภาค ไม่เคยมีวันไหนที่เขาสองคนจะหายไปจากกัน ยังไปมาหาสู่ โทรหากัน พอเข้าบ้านก็ไปไหนมาไหนด้วยกัน ซ้อมร้องซ้อมเต้นด้วยกัน คุยกันทุกวัน

..... แม้แต่แชร์เตียงเดียวกัน

นี่คือ ....ยังไม่เป็นพิเศษ...ใช่มั๊ย?

ก็อาจจะใช่ เด็กหนุ่มตอบคำถามให้ตัวเอง ... จะว่าไปก็เพิ่งรู้จักกันไม่นาน แล้วพี่ฮั่นก็เป็นพี่ชายที่แสนดี เป็นคนอบอุ่น ชนิดที่ขัดกับหน้าตาหาเรื่องของเจ้าตัวเอามากๆ พี่ฮั่นมักมีคำแนะนำดีๆที่มาพร้อมกับเสียงพูดเบาๆ และโคตร...สุภาพ ให้น้องเสมอ น้องๆรักพี่ฮั่นทุกคน ใครๆก็อยากสนิทกับพี่ฮั่น

เฮ้อ ...นอยด์ว่ะ

อีกไม่กี่วันก็จะอายุ 20 แล้ว ...เขารู้ว่ามันเลยวัยที่จะมานั่งน้อยเนื้อต่ำใจอะไรแบบนี้

แต่มันอด...ไม่ได้

ทำไมถึงผิดหวังขนาดนี้ก็ไม่รู้?            

.

.

.

.

“แกง ...แกงส้ม”

“ฮะ? ครับ?”

เด็กหนุ่มสะดุ้งนิดๆ เมื่อจู่ๆก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยเสียงหนึ่งปลุกให้ตื่นจากภวังค์... พอเงยหน้าหันไปตามเสียงก็พบกับสายตาที่เหมือนมีคำถาม(แต่ไม่ถาม)ตลอดเวลา... ของพี่ฮั่น ... พี่ชายที่เขาเคยคิด..ไปเอง...ว่าสนิท

“พี่ถามว่าเอาข้าวเพิ่มมั๊ย?”

“อ่อ ...เอ่อ ...ไม่ล่ะฮะ อิ่มละ”

ไม่พูดเปล่า... เขายืนยันคำพูดด้วยการลุกขึ้น เดินเกาหัวถือจานข้าวเข้าห้องครัวไป ...รู้สึกได้จากหางตาว่าพี่ชายมองตามจนลับตา

แกงส้มวางจานข้าวลงในอ่างล้างจาน ...จะว่าอิ่มก็ไม่เชิง ...มันเหมือน ...กินไม่ลงมากกว่า

ร่างสูงถอนหายใจยาว

เอาละ...ทำตัวปกติ โอเคมั๊ยไอ้แกงส้ม? เขาพยายามบอกตัวเอง ห้ามทำหน้าบูด เก็บอารมณ์ศิลปินไว้จัดเต็มในเพลงกับโชว์ที่จะขึ้นเวทีวีคหน้าเท่านั้น ...อย่ามาซับซ้อน ติสท์แด... เอ่อ  แหลกในบ้านนี้ เพราะนี่ไม่ใช่บ้านเรา... มันไม่ใช่ห้องนอนสี่เหลี่ยมที่มีลำพังเพียงแค่ตัวเรา ที่เราจะทำอะไรตามใจก็ได้ เราต้องอยู่ร่วมกับคนอื่นอย่างมีกฎระเบียบ...บลา บลา บลา

ที่สำคัญ....

อย่าเสียใจ....

เฮ้อ...

ถอนหายใจอีกเฮือกใหญ่ ..แกงส้มหันไปด้านข้าง กำลังจะหยิบน้ำยาล้างจานขึ้นเทลงในอ่าง... พลันได้ยินเสียงคนเดินเข้ามาสมทบในห้องครัว เหลือบไปมองผ่านไหล่แว๊บนึง...

ตายห่ะ...

พี่ฮั่น!

แค่อึดใจเดียวพี่ชายก็เข้ามายืนเบียดใกล้ๆ ร่างสูง(กว่า)วางจานสองสามใบลงในอ่างเดียวกัน ก่อนจะฉวยเอาขวดซันไลต์ไปจากมือเขา

“เดี๋ยวพี่ล้างให้.....”

เด็กหนุ่มขยับถอยออกมานิดนึงด้วยความตกใจ (ทำไม?) แต่ก็ไม่ห่างมากนัก ....

เป็นครั้งแรกที่รู้สึก...เหวอ...กับคนคนนี้ ...ไม่รู้จะพูดอะไร ไม่รู้จะทำหน้ายังไง

ห้องทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ...เงียบจนได้ยินทุกๆเสียงที่อยู่รอบตัว...เสียงสาวๆวี๊ดว้ายอยู่ข้างนอกไกลๆ...เสียงกีตาร์ของแคน มีโดมกับฮัทร้องคลออยู่... แม้แต่เสียงนาฬิกา...

เขานึกอยากจะเดินออกไปให้พ้นตรงนี้...แต่ก็หาเหตุผลมาอ้างแบบ “อิ่มแล้ว” เหมือนเมื่อกี๊ไม่ได้...

งี่เง่าว่ะ ...เด็กหนุ่มนึกด่าตัวเองในใจ... มันอะไรนักหนาก็ไม่รู้กูเนี่ย...

พี่ฮั่นคงไม่รู้หรอก ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขา? อาจจะไม่ได้สังเกตด้วยซ้ำ... อาจจะไม่ได้แคร์อะไรกับเรื่องไม่เป็นเรื่องแบบนี้...

ที่แน่ๆ ถึงจะจับสังเกตได้ว่าน้องชายเงียบๆไป ...พี่ฮั่นไม่ถามหรอก ว่าเขาเป็นอะไร? ก็ขนาดเขาเองยังรู้ตัวเลย ว่ามันไม่ใช่เรื่อง... แกงส้มคิดวนๆเวียนๆอยู่ในหัว จนคิ้วเริ่มผูกกันเป็นรูปโบว์

จริงๆแล้วมันไม่ใช่เรื่องสำหรับคนอื่น แต่มันเป็นเรื่องที่สะเทือนใจเขาค่อนข้างมาก มุมๆหนึ่งในใจ เขายอมรับว่าตัวเองค่อนข้างเซนซิทีฟ ซึ่งมันก็เป็นธรรมดาของศิลปิน...ใช่มั๊ยวะ? ชักสับสน

แล้วพี่ฮั่นก็เป็นคนที่อบอุ่นมาก ...เป็นที่พึ่งของน้องๆทุกคน คอยดูแล ....เป็นกันเอง ...และมักมีเรื่องดีๆ มีคำพูดดีๆทำให้น้องสบายใจ ถ้าเขาอยากเป็นน้องที่สนิท ..ก็คงไม่แปลกอะไร

เพราะเขาไม่เคยมีพี่ชาย...

เพราะเขาอาจคาดหวังกับการเข้ามาในชีวิตของ “พี่ชาย” คนนี้ มากเกินไป

และนี่อาจเป็นสาเหตุ...ของความผิดหวัง

“เป็นไรรึเปล่า?”

เด็กหนุ่มสะดุ้ง...กำลังวิเคราะห์ตัวเองเล่นเพลินๆ พอหันไปมองที่ต้นเสียงแหบๆนั้น ร่างสูงล่ำก็ยังคงล้างจานต่อไป

แกงส้มยืนเยี้องมาทางด้านหลัง เลยไม่ได้เห็นสีหน้าของคนพูด ดีแล้วล่ะ แค่นี้เขาก็นึกคำตอบแทบไม่ออกแล้ว...

“เอ่อ... ไม่ได้เป็นไรนี่ฮะ”

โกหกคำโตทีเดียว ...เขาคิด

“เหมือนวันสองวันนี้เราไม่ค่อยได้คุยกัน ...ว่ามั๊ย”

พี่ฮั่นเงยหน้าขึ้นมองเขาแว๊บนึง แล้วหันกลับไปพูดเบาๆ

“โทษที...ถ้าพี่ทำอะไรไม่ดี...”

“.........”

เด็กหนุ่มตกใจ....และยืนอึ้ง...

รู้สึก...มีอะไรบางอย่างจุกอยู่ที่ท้อง...แล้วค่อยๆดันขึ้นมาในลำคอ ...  

พี่ฮั่นรู้ ...ถึงจะไม่รู้สาเหตุ แต่พี่ฮั่นก็รู้ว่าเขาเงียบไป...

แต่มันไม่ใช่ความผิดอะไรของพี่เลย ...เขาคิด ...คนที่คิดน้อยใจอะไรไปบ้าบอ ...มันไม่ใช่พี่ฮั่น

“พี่ขอโทษผมทำไมเนี่ย?”

พยายามปรับเสียงให้เป็นปกติ ...พยายามคอนโทรลไม่ให้มันสั่น

“ก็ ...ไม่รู้เหมือนกัน ...”

“ผมต่างหาก...ที่ต้องขอโทษ”

แกงส้มขยับไปยืนข้างๆ หวังว่าน้ำเสียงสำนึกผิดเหลือประมาณจะช่วยอะไรได้บ้าง แต่เขาก็ยังไม่กล้าสบตาพี่ชายอยู่ดี

“ผมคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย ไม่มีไรหรอก ไร้สาระล้วนๆ”

เขายิ้มฝืดๆ ไม่กล้าบอกความจริงที่ว่าเงียบไปสองวัน...เพราะน้อยใจพี่...(เฮ้อ) แกงส้มรับจานที่พี่ฮั่นล้างน้ำเปล่าเรียบร้อยแล้วมาถือไว้ในมือ

“น้องๆคนอื่นๆเค้าก็คนละแบบกะนาย...”

พี่ฮั่นล้างมือ แล้วหันมามองหน้า...แบบตาสบตา

“ถ้านายไม่คุยกะพี่ ...พี่ก็ไม่รู้จะคุยกะใคร”

“.........”

เฮ่ย...

อะไรวะเนี่ย?

ทำไมมัน....ดีใจ...

เวรละ ...เขาไม่ได้เตรียมใจจะได้ยินอะไรดีๆแบบนี้เลย เด็กหนุ่มใจเต้นตึกๆ รู้สึกร้อนวาบที่ใบหน้า แกงส้มรีบหันหลังขวับ ทำทีเป็นเอื้อมไปหยิบผ้าขนหนูมาเช็ดจาน

“ก็...ผมเห็นพี่สนิทกับทุกคน... ขี้เกียจไปแย่งคุย”

ยังไม่วายตัดพ้อ ขอสักดอกเหอะ แกงส้มคิดเล่นๆ(แต่เอาจริง)ในใจ แต่ปรากฎว่าพี่ชายตอบกลับมายิ้มๆ

“จริงดิ? สนิทเหรอ? ...ใครๆเค้าก็รู้ ...ก็เห็นๆอยู่....”

แล้วจู่ๆ... พี่ฮั่นก็หยุดกึก...เหมือนลังเลว่าจะพูด..รึไม่พูดดี?

“...ว่าพี่...อือ...คือ...สนิทกะนาย...ที่สุด”

เฮ่ยยยยยย

ยัง...ยังไม่จบ

“...เพราะพี่ก็อยู่ข้างๆนาย ...เอ่อ....ทุกที่”

ใส่จุดฟุลสต็อปจบประโยคไว้แต่เพียงเท่านี้....แค่นั้นแหละ...เล่นเอาแกงส้มถึงกับเหวอ

แต่สุดท้ายก็เหวอได้แป๊บเดียว เพราะคราวนี้กลายเป็นฝ่ายพี่ฮั่นซะแล้วที่ต้องหันไปมองทางอื่น .... แค่ประโยคสั้นๆสองสามประโยค ทำซะหน้าแดงเถือกลามไปถึงติ่งหู...พี่แกลงทุนจริงๆงานนี้

แกงส้มเผลอหัวเราะออกมาดังๆแบบลืมตัว ไม่รู้ใครเขินใครกันแน่? จะว่าไป...นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นหน้านี้...อารมณ์นี้ของพี่ฮั่น

และเหมือนจะรู้ว่าทำไม...พี่ชายหันมามองหน้าเขาแบบอายๆผสมหมั่นไส้

 “พอใจยัง?”

“ครับผม ฮี่ฮี่”

.

.

.

นี่ถ้าไม่กลัวฟ้าผ่านะ จะเข้าไปกอดซักที...แรงๆ

ไว้คราวหน้าก่อนเหอะ...

แกงส้มคิดทิ้งท้ายเอาไว้ในใจ...

 

 END