TS8 ฮั่น x แกงส้ม .... อีกนิด ......

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

เพิ่งเคยเขียน ฮั่นxแกงส้ม เป็นครั้งแรก ช่วยเม้นท์ด้วยนะคะ ^^

เนื้อเรื่อง

อีกนิด

ฮั่น x แกงส้ม
เรท : วายนิดๆจิตแจ่มใส
คนแต่ง : มันเดย์มอร์นิ่ง

การเต้นคือชีวิตของผม......

ทุกครั้งที่ผมเต้น สมองผมจะคิดถึงแต่ท่วงท่า...จากท่าหนึ่งสู่อีกท่าหนึ่ง จิตใจจดจ่ออยู่ที่บีทของดนตรี... สายตามองไปเพียงทิศทางเดียวคือพุ่งไปข้างหน้า ....หู...ได้ยินแต่เสียงเพลงและเสียงเต้นของหัวใจ ....ผมมีสมาธิ ....ผมรู้สึกมั่นคง ..... ผมสนุก ...

ราวกับถูกปลดปล่อยจากทุกพันธนาการ ....ผมลืมหมดสิ้นทุกสิ่งทุกอย่าง...ลืมทุกเรื่อง...ลืมทุกปัญหา...

ผมรักมัน...ผมรักการเต้น...มันช่วยผมไว้ ...ช่วยให้ผมก้าวผ่านทั้งเรื่องดีเรื่องร้ายที่เข้ามาในชีวิต...นับครั้งไม่ถ้วน

ผมรู้ว่า นับจากนี้ไป การเต้นจะไม่ใช่สิ่งเดียวที่ยึดเหนี่ยวผมไว้ให้ทนอยู่ในโลกห่วยๆใบนี้ ...ผมต้องร้องเพลง ผมต้องฝึกฝนตัวเองให้มาก... ให้มากกว่าน้องๆอีกหลายเท่า เพราะถ้าจะพูดกันตรงๆ... หยาบๆ...ในจำนวนแปดคนเรา...ผมนี่แหละ ร้องเพลงได้เหี้_สุดแล้ว

ทั้งร้องทั้งเต้น ...คงมีไม่กี่คนหรอกที่ทำได้ ...ใครก็รู้ว่ามันยากมาก หลายคนปรามาสผมไว้ ...ผมรู้...แต่ผมต้องทำให้ได้ ...อย่างน้อยๆ ถ้านี่คือโอกาสครั้งสำคัญที่สุดในชีวิต...ก็ขอให้ผมได้ไล่ตามความฝันไปให้ไกลที่สุด...เท่าที่จะเป็นไปได้

วันนี้ผมก็ยังต้องซ้อม...ซ้อม ซ้อม ซ้อม และซ้อม เพื่อเตรียมโชว์ของตัวเองในวีคเปิดตัววีคแรก ...ผมต้องทำให้ดีที่สุด...เพื่อให้คนดูประทับใจที่สุด

ระหว่างที่เต้นอยู่เพลินๆ... เสียงที่คุ้นเคย ดังขึ้นจากด้านหลัง ...

"พี่ฮั่น ...สอนผมมั่ง"

ผมยังไม่หยุดเต้น แอบยิ้มนิดๆที่มุมปาก...ไม่มีใครหรอก...มีตัวเดียวที่วนๆเวียนๆอยู่ใกล้ๆ ...ไอ้เด็กชื่อแปลก ...ไอ้แกงส้ม

เหมือนกลัวผมจะไม่สนใจ แกงส้มเดินอ้อมมาด้านหน้า ...มายืนยิ้มในมุมที่ผมต้องเห็นหน้ามันชัวร์ ...สายตาที่มองมาตรงๆ และแสดงออกอย่างชัดเจนว่าชื่นชม บางครั้งมันทำให้ผมรู้สึก... แปลกๆ ...

มัน เอ่อ....เหมือนจะเขินๆ?....

แปลกว่ะ....แปลกสิ....ก็ผมแทบไม่เคยเขินใครเลยในชีวิต เวทีใหญ่ๆระดับพี่บี้พี่เบิร์ดก็ขึ้นไปเต้นมาแล้ว

ครั้งนี้ก็เหมือนกัน ...ถึงกับต้องหยุดอ่ะ...คิดดู

"โคดเทพ..."

"พอเลย...ไม่ต้องมาชม"

ผมเดินเมินๆไปหยิบผ้าขนหนูที่มุมห้อง พยายามทำเป็นไม่สนใจ ทำเหมือนว่ารำคาญมาก ...อยากแกล้งมัน....

รึเขินจริงจังก็ไม่รู้?

"โห อย่าเดินหนีดิ๊ สอนมั่ง ผมอยากเต้นได้แบบพี่"

"อีกร้อยปีก็ยังทัน...หึหึ"

"เว่อร์อ่ะ ...จะเต้นให้ได้เดี๋ยวนี้เลย ลองสอนมาก่อนเหอะ"

"อะไร ...ร้องคนละเพลง เพลงนายไม่มีซักสเต็ป"

"เดี๋ยวผมแอบใส่ท่อนจบ"

"ไอ้บ้า"

เราสองคนหัวเราะ ถึงจะรู้จักกันไม่นาน ก็แปลกดีที่ผมรู้สึกสนิทใจ...รู้สึกเป็นธรรมชาติที่สุดเวลาอยู่กับมันนี่แหละ น้องชายผมเอง ..ไอ้ตาโต ...ไอ้เด็กหนวด... เฮ้อ ....

"เอาท่อนเดียวพอนะ ...ดึกแล้ว"

ก็ใครจะทนได้ล่ะ ตาปรอยๆของมัน ทำให้ผมใจอ่อนทุกที คงไม่ต้องให้บรรยายนะ ว่าหน้าทะลึ่งๆของมันเวลาดีใจอ่ะ... โคดตลก ผมชอบมองเวลามันดีใจ

ชอบ...

วุ้ว ...อะไรของกุวะเนี่ย? พับเผื่อยเหอะ....

...................................................................

วันๆนึงกิจกรรมก็เยอะแยะมากมายอยู่แล้ว ไหนจะซ้อม ไหนจะออกไปทำโน่นนี่นั่น แล้วนี่ยังมาเต้นกันย็อกแย็กก่อนนอน ไม่ดูสารรูปและเรี่ยวแรง... แกงส้มมันก็ดันชอบเต้นเหมือนผม และผมว่ามันก็เต้นเก่งใช้ได้เลยละ เวลาได้เต้นไปด้วยกันเลยสนุก ....ผมเองเวลาไม่เข้าใจเรื่องร้อง ก็ต้องพึ่งมันนั่นแหละ เต้นไปด้วย เล่นกันไปด้วย ร้องไปด้วย...เบ็ดเสร็จปาเข้าไปตีหนึ่งครึ่ง...

ผมเองก็กะว่าจะสอนให้ท่อนเดียว ...ไปๆมาๆฟาดซะครึ่งเพลง แทบสลบกันเลยคืนนี้

แต่ของผมก็แค่ "แทบจะ" นะ ...ไอ้แกงส้มสลบเหมือดคาเตียงไปโน่นแล้ว ส่วนฮัท แคน และโดมไม่ต้องพูดถึง กรนประสานเสียงล่วงหน้าไปหลายชั่วโมง

ไม่รู้เพราะแก่แล้ว(ไม่นะ) รึยังไง...แต่ผมมักจะเข้านอนคนสุดท้ายเสมอ ผมจะคอยเดินเช็คประตูหน้าต่าง จนกว่าจะแน่ใจว่าทุกอย่างเรียบร้อย ...แล้วค่อยอาบน้ำนอน

พออาบน้ำเสร็จ ..ผมเดินออกจากห้องน้ำมาด้วยชุดนอนชุดเก่งของผม...ก็แค่เสื้อยืดยานๆสีขาว กะกางเกงบอลขาสั้นที่ระบุสีไม่ได้ ...หันไปมองที่เตียงที่ผมแชร์กะไอ้น้องรัก.... คืนนี้มันคงยับเยินและหมดสภาพจริงๆ ...ดูดิ๊ ....นอนแม่_คนเดียวเต็มเตียง

ผมยืนมองขำๆ อยากจะเอากล้องมาถ่ายไว้แบล็กเมล์แฟนคลับไอ้แกงส้มซะจริงๆ...ทุเรศได้ใจ...

ผมแกล้งเอา ...โทษนะครับ...ตีง... เขี่ยๆ เผื่อมันจะตื่นและขยับตัวไปอีกข้างนึงให้...ปรากฏว่ามันแค่ทำเสียงงือๆในคอ แล้วนอนต่อ

ผมหันหลังนั่งบนเตียงตรงส่วนกลางที่พอเหลือพื้นที่อยู่.... เอามือผลักแขนเบาๆ ..ไม่เขยื้อนซักนิด.. แหงละ ..ตัวก็ไม่ใช่เล็กๆ ..ผมออกแรงมากขึ้น ...อยากให้มันตื่นเร็วๆผมจะได้นอนซะที แต่อีกใจก็กลัวมันจะตื่นจริงๆ ....เกรงใจ....

"เฮ่ย ...แกง...แกงส้ม"

ผมพยายามเรียก...ไม่ตื่น

เขย่าแขนมันเบาๆ ...ไม่ตื่น

เขย่าแขนมันแรงๆ... ยังไม่ตื่นอีก!?

ไม่รู้จะทำยังไง...เรียกก็แล้ว ...เขย่าก็แล้ว....ระหว่างที่นั่งงงๆอยู่นั้น ...โดยไม่ได้ตั้งใจ ...พลันสายตาผมก็เลื่อนจับไปที่ใบหน้า....

ขนตายาวๆเรียงเป็นแผงสองแผงบนหน้าขาวๆนั้น....

เออ หน้าตาดีนะเนี่ย ....ตาโตกว่าเราเยอะเลย

เวลาหลับก็....น่ารักดี....

น่ารัก?

เอ๊ะ วันนี้กุเป็นไร?

ใจผมเต้น... ทำไมต้องตื่นเต้นด้วยวะ? นอนด้วยกันมาเป็นอาทิตย์ ไม่เห็นจะรู้สึก....เพราะเพิ่งสังเกตเหรอ? เพราะเพิ่งเคยมองหน้ามันใกล้ๆใช่รึเปล่า? ....แต่มันก็....ไม่น่าต้องตื่นเต้นนิหว่า....

ก็มันเป็นผู้ชาย????

"พี่ฮั่น..."

ว้าก!

ผมสะดุ้ง! ตะโกนสุดเสียง..ในใจ...แต่ก็เกือบจะเผลอร้องออกมาจริงๆแล้วล่ะ...ดีว่ายังคีพลุคได้อยู่

ก็อยู่ๆไอ้แกงส้มก็งัวเงียตื่นขึ้นมา

"เอ่อ ...เออ... โทษที ตื่นเลย"

เสียงผมคงแหบพอกะมัน ทั้งๆที่ยังไม่ได้นอนซักงีบ ...ว่าแต่ผมจะขอโทษมันทำไมวะ? ก็ตอนแรกเจตนาจะให้มันตื่นอยู่แล้ว

"พี่ยังไม่นอน?"

ตาปรือๆ...อ่ะ โคดน่ารัก...เออ เอาเข้าไป...ไอ้ฮั่น เอาให้เหมาะใจ นี่มันใช่เวลามั๊ย?

"เออ ...ก็...กำลังจะนอนนี่ไง ...ขยับไปหน่อยดิ๊"

แกงส้มขยับตัวไปทางขวาอย่างว่าง่าย.....แหวกที่จนพอให้ผมล้มตัวลงนอนได้

ผมค่อยๆเอนลงบนเตียง...ยังงงไม่หาย ...ไม่รู้งงอะไรนักหนา

"หนุกดีอ่ะ ...พรุ่งนี้สอนผมอีกนะ เอาให้จบเพลง"

ผมหันไปมองน้อง ...ไม่รู้มันพูดจริงรึละเมอ แต่ขนตาสวยๆนั่นกระพริบปิดลงบนโหนกแก้มไปแล้ว

นี่ใจคอมันจะไม่ซ้อมเพลงที่มันต้องเอาขึ้นโชว์เลยรึไง.... ผมแอบยิ้ม... สงสัยจะลืม ว่านี่คือการแข่งขัน

ไม่แปลกหรอก ก็แม้แต่ผมเอง ยังลืมไปเลยจริงๆ...ลืมซะสนิท

นี่เราเป็นคู่แข่งกันเหรอ? ตั้งแต่เข้าบ้านมาผมไม่เคยรู้สึกอย่างนั้นซักนิด...โดยเฉพาะกับเด็กคนนี้...กับแกงส้ม...

ผมค่อยๆหลับตาลง....เหลืออีกไม่กี่วันแล้ว ที่ผมต้องขึ้นเวทีพร้อมๆกับทุกคน

ถ้านี่คือโอกาสครั้งสำคัญที่สุดในชีวิต...ก็ขอให้ผมได้ไล่ตามความฝันไปให้ไกลที่สุด...เท่าที่จะเป็นไปได้....

เพื่อให้ผมได้อยู่ที่นี่....กับน้องชายของผม...ให้นานกว่านี้...

....อีกนิด

END