นิยาย เล่ห์แฝงรัก : Dek-D.com

แจ้งข่าวค่า

ตอนนี้ 'เล่ห์แฝงรัก' มีจำหน่ายที่ร้านออนไลน์ และร้านในจตุจักรนะจ๊ะ

ไว้สรุปรายชื่อร้านและเบอร์ติดต่อเรียบร้อย จะมาแจ้งอีกทีนะฮับ ^^

'รีอัพ เนื้อหาทำเล่มนะคะ ^^ '

เล่ห์แฝงรัก

(รอยร้าวในหัวใจ)

#ขอเปลี่ยนชื่อจาก รักแฝงรอย นะคะ เพิ่งเจอว่าไปซ้ำกับของนักเขียนท่านอื่น#

ความรักทำให้เธอยอมเสี่ยง เพียงเพื่อจะพบว่าผลตอบแทนจากการเสี่ยงนั้น ทำให้เธอสูญสิ้นซึ่งทุกสิ่งในชีวิตไป และในทางตรงกันข้าม... เธอก็ได้รับซึ่งสิ่งที่สำคัญยิ่งกว่าสิ่งใดกลับมา

วริษา

“คุณกำลังจะผิดสัญญา..ไม่ใช่สิฉันลืมไปได้ยังไงว่าคุณมันก็เป็นแค่คนที่ไม่เคยรักษาสัญญา!”

ชายหนุ่มหยุดกึกอารมณ์ที่เคยดีชักขุ่นมัว

“ต่อหน้าคนอื่นเท่านั้น..ฉันไม่ใช่เครื่องระบายความใคร่ของใคร..ไม่ใช่แม้แต่..”

วริษาก้มหน้านิ่งก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองแล้วเงียบไปไม่ยอมพูดประโยคสุดท้าย สายตาสองคู่ประสานกันนิ่งนาน หนึ่งนั้นคือความมุ่งมั่นและเด็ดเดี่ยวในความคิดความรู้สึก..ส่วนหนึ่งคือความสงสัยและขุ่นใจ

“ฉันมีคนที่อยากจะสร้างอนาคตที่ดีด้วยแล้ว...จะดีกว่านี้ถ้าคุณจะยอมรักษาคำพูด...กรุณาอย่าได้มาขัดขวางพวกเราอีกเลย”

ชิษณุพงษ์

“น้ำ ณุขอถามอีกครั้ง ตกลงน้ำจะเลือกไอ้หมอนี่แทนณุใช่มั้ย..ตกลงจะเลือกมันใช่มั้ย ฮ้า!”

เสียงทุ้มทวนถามห้วนกระด้างอย่างกับจะเปิดโอกาสให้เป็นครั้งสุดท้าย นัยน์ตาเรียวยาวที่เคยเต็มไปด้วยความอ่อนโยนอ่อนหวานยามนี้วาววะวับไปด้วยความเจ็บใจและแค้นเคือง

“ณุ...น้ำเลือกพิทักษ์ เพราะเขาเป็นคนที่น้ำรัก” เหมือนสายฟ้าฟาดลงตรงหน้ากับคำประกาศย้ำชัดนั่น

ชิษณุพงษ์ลุกขึ้นยืนอย่างทุลักทุเล ชายหนุ่มในชุดนักศึกษาสีขาวที่บัดนี้เปรอะเปื้อนไปด้วยฝุ่นผงมองตามหลังของคนทั้งคู่ที่เดินจากไปอย่างเคืองแค้น...วรรษชลกับไอ้หมอนั่นจะต้องได้รับการตอบแทนที่สาสมและเขาเองจะไม่หยุดจนกว่าจะได้ทำให้ทั้งคู่เจ็บจนแทบกระอักเลือดด้วยไม่ว่าจะวิธีไหนหรือไม่ว่าจะด้วยทางใดก็ตาม!

ผุสดี

“คุณณุ...ผุสดีใจที่สุดเลยที่วันนี้มาถึง”

ผุสดีออดอ้อนฉอเลาะทันทีหลังจากที่ได้รับทราบข่าวดีในวันถัดมา และข่าวดีที่ว่านั้นก็ไม่พ้นเรื่องที่ว่าซึ่งก็คือ...ตอนนี้วริษาได้ออกจากไปชีวิตของผู้ชายคนที่เธอรักเสียที และแน่นอนว่าออกไปตลอดกาลโดยไม่มีทางจะย้อนกลับมาเพื่อสร้างความรำคาญใจให้เธอต่อไปอีกในอนาคต...

วริษาไปแล้ว หล่อนจากไปแล้วอย่างผู้แพ้ที่จะไม่มีวันกล้าเผยอหน้ามาทัดเทียมให้เธอขุ่นใจได้อีกต่อไป

“รู้ไหมคะว่าผุสรอวันนี้มานานแค่ไหน”

ทวีรัฐ

กี่ปีกันแล้วนะที่เขารู้จักกับเธอ...และกี่ปีกันแล้วล่ะ ที่เธอให้เขาได้แค่คำว่าเพื่อนและพี่ชาย...หากแต่ความสัมพันธ์ที่มากกว่านั้นที่เขาต้องการวริษากลับปฏิเสธไม่เคยให้เขาได้รับมันเลยสักครั้ง

ชายหนุ่มจำได้เมื่อตอนที่พบเธอครั้งแรก...หล่อนดูเหมือนแก้วบางๆที่เพียงแค่แตะเบาๆก็จะแหลกสลายลงไป แต่ทว่าแก้วบางๆนั่นก็ช่างแข็งแรงเหลือเกิน วริษาเคยบอกว่าความสุขเดียวของเธอนับจากที่ตั้งท้องและรวมไปถึงอนาคตอันยาวไกลมีเพียงแค่ขอให้เด็กชายคนนี้มีความสุขยิ้มแย้มได้ก็พอ

ทวีรัฐลอบผ่อนลมหายใจ เขารักเด็กชายเหมือนลูก แต่ในฐานะพ่อเขากลับไม่เคยได้เฉียดเข้าไปใกล้... ชายหนุ่มเหลือบแลลงมองเมื่อปล่อยให้เด็กชายสำรวจนั่นนี่บนบ่าและหน้าอกของเขาอย่างซุกซนและสนใจใคร่รู้

ถิรายุเป็นเด็กฉลาด..และถึงแม้ว่าหนุ่มน้อยจะเป็นลูกของใครก็ตาม... เขาพร้อมที่จะรับเป็นลูกตัวด้วยความเต็มใจ นั่นใช่แค่เพราะว่าเขารักผู้เป็นแม่ของเด็กชาย หากเขาเองก็เผลอผูกพันกับเด็กน้อยที่อยู่ในอ้อมแขนตรงหน้าคนนี้ไปแล้วเสียมากมาย... เขารักวริษาและรักเด็กชายคนนี้ด้วย

“ไม่ใช่ว่าฝนจะไม่เคยคิดเลิกรักพี่ณุนะคะ ฝนพยายามมาเสมอ คิดอยู่ตลอดเวลา ตั้งแต่เรื่องที่เข้าใจผิดกันเมื่อเจ็ดปีก่อน ฝนเคยคิดว่าเลิกรักพี่ณุได้จริงๆ คิดว่าความรักของฝนต่อไปจะมีให้แค่ตายุคนเดียว แต่ฝนทำไม่ได้ จริงๆ แล้วฝนก็รู้ตัวมาตั้งแต่แรกแล้วละค่ะ... แต่ก็แค่ไม่อยากจะยอมรับมันเองต่างหาก ตอนนั้นก็ได้แต่นึกน้อยใจว่าทำไม ทั้งๆ ที่--”

แววตาวริษาหม่นลงเมื่อคิดถึงเรื่องเจ็ดปีก่อน

“ฝนรักเขา... ฝนรักเขานะคะพี่ทวี ทำไมฝนต้องเจออะไรแบบนี้ แล้วทำไมทั้งๆ ที่โดนเขาทำเอาเจ็บๆ ซ้ำๆ ก็ยังจะรักเขาอยู่อีก แล้วก็เจอคำตอบ ว่าทุกอย่างที่มันเกิดขึ้น เป็นเพราะใจของเราสองคน เป็นเพราะชะตากรรมที่เราจะต้องเข้าใจกันและกัน... ด้วยหัวใจ”

วริษาถอนหายใจเฮือกใหญ่

“มาถึงตอนนี้ฝนยอมรับนะ ฝนห้ามตัวเองไม่ให้รักพี่ณุไม่ได้ พอๆกับที่จะห้ามไม่ให้เกลียดไม่ได้เหมือนกัน”

เธอยิ้ม “ตอนนั้นที่ฝนหนีมาไม่ยื้อต่อก็เพราะฝนไม่อยากเป็นเหมือนพี่ณุในตอนแรก ที่มุ่งแต่จะแก้แค้นด้วยความรู้สึกเก่าๆ ฝนเคยนึกด้วยนะคะพี่ทวี ว่าพี่ณุยังเหลือหัวใจให้รักให้เกลียดใครๆ ได้อีก เพราะเขาไม่เคยให้ฝนได้แตะต้องมัน หัวใจของเขามันยังสมบูรณ์ดีอยู่ทุกอย่าง แต่สำหรับฝนไม่ใช่ ตอนนั้นฝนให้ใจเขาไปแล้ว... ให้ไปทั้งหมด ที่เจ็บก็เพราะเขา ที่ทำให้หัวใจของฝนมันมีช่องโหว่ขึ้นมา ตั้งแต่ที่เห็นเงินกับกระดาษแผ่นนั้น ฝนก็รักใครไม่ได้อีก เกลียดใครไม่ได้อีก เพราะทุกอย่างในความรู้สึกของฝน... มัน... มันไม่เหลือ ไม่เหลืออะไรจริงๆ ค่ะ หัวใจของฝนมันแตกละเอียดจนหาเค้าเดิมไม่เจอแล้ว”

ฝากหนูฝนไว้ให้สงสารอีกคนนะคะ ^^

แจ้งข่าว

นิยายเรื่องนี้เดิมชื่อ รอยร้าวในหัวใจ ตีพิมพ์กับสำนักพิมพ์มธุรดาในรูปแบบ E-BOOK ภายใต้นามปากกาฟ้าสวย และ สนพ. ก็ขาดการติดต่อกับหนอนน้อยไปหลังจากครึ่งปีแรกค่ะ

แม้จะพยายามทวงถามถึงข้อตกลงและค่าตอบแทนที่ควรจะได้ซึ่งเคยตกลงกันไว้ตามสัญญาแต่ก็เงียบหาย สุดท้ายหนอนน้อยจึงตัดสินใจขอยกเลิกสัญญาผ่านทาง E-Mail เพราะไม่สามารถติดต่อ สนพ.ได้เลยนอกจากทางนี้ (โทรศัพท์ไม่มีผลใดๆ ในการณ์นี้ค่ะ TT TT) ซึ่งก็แน่นอนว่าไม่ได้รับการตอบกลับเช่นกัน ฉะนั้นเมื่อหนอนน้อยได้แจ้งไปแล้ว และไม่มีการตอบกลับ หนอนน้อยจึงถือว่านี่คือการตอบรับการยกเลิกสัญญา

ดังนั้นหนอนน้อยจึงได้นำนิยายเรื่องนี้มาทำใหม่ในนามของ ร้อย:เรียง:เพียง:คำ และเปลี่ยนชื่อนิยายเป็น เล่ห์แฝงรัก

ถึงอย่างไรขอฝากให้ติดตามนิยายเรื่องนี้กันด้วยนะคะ

ขอกำลังใจให้หนอนน้อยหน่อยเน้อ >/////< รักเค้าน้อยๆ แต่ขอให้รักเค้านานๆ น้า

ฝากเพจด้วยเจ้ามะฮะ

E-BOOK มาแล้วค่ะ

เล่ห์แฝงรัก

ดังปัณณ์

www.mebmarket.com

เจ็ดปีก่อน ความเกลียดได้ก่อตัวขึ้นบนฐานความสัมพันธ์อันง่อนแง่นที่เรียกกันว่า ‘รัก’วริษาเคยมีชีวิตที่สดใส เธอเคยคิดว่าตัวเองเข้มแข็งพอแล้วสำหรับเรื่องร้ายๆ แต่แล้วเธอก็กลับพบว่า สิ่งที่เธอคิดนั้นผิดมาตลอด ชีวิตของเธอเปลี่ยนไปนับตั้งแต่ได้เจอกับเขา “ฉันเชื่อไม่ลง” ชิษณุพงษ์หลับตาลง “ความเชื่อใจของฝนที่มีให้พี่ มันคงหมดไปแล้วใช่ไหม” วริษานิ่งไป “ใช่” พูดจบเธอก็ก้าวออกจากห้องนั้นมา วริษาไม่หันกลับไปมองข้างหลังอีกว่าชิษณุพงษ์มีสีหน้าเช่นไร เธอไม่ต้องการที่จะเสี่ยง ไม่ว่าที่เขาบอกมาจะเป็นความจริงหรือไม่ก็ตาม เรื่องมันผ่านมาแล้ว และจบไปแล้วชิษณุพงษ์เคยเจ็บปวดเพราะความรัก เคยถูกทำร้ายด้วยความรัก และเขาเลิกศรัทธาในความรัก จนความรักแสนเกลียดได้ย้อนกลับเข้ามาในชีวิตของเขาอีกครั้ง เธอคือใครคนนั้น คนที่เขาไม่เคยคิดว่าจะรัก “ก็ดีน่ะนะที่ฝนพูดออกมาชัดเจน... แต่ว่า--” ไม่ทันให้ได้ตั้งตัว ชิษณุพงษ์ก้มลงมาจนชิด ลมหายใจของเขาเป่ารดผิวแก้มของเธอ ต้นแขนกลมกลึงถูกจับยึดไว้มั่น และมันแน่นจนวริษาเจ็บ เธอนิ่วหน้าแต่ไม่ปริปากอุทธรณ์ “อย่าลืมซะล่ะ ว่าระหว่างนี้ฝนยังใช้นามสกุลของพี่อยู่... ถ้าขืนฝนทำอะไรให้พี่โกรธคงจำได้นะ ว่าสัญญานั่นจะมีผลทันที ลูกต้องอยู่กับพี่และฝนจะไม่ได้เจอกับลูกอีกเลย” พูดจบเขาก็ปล่อยมือ ก่อนเปลี่ยนเป็นรั้งเธอให้เข้าไปชิดกับเขาทั้งตัว นัยน์ตากลมโตเบิกกว้าง วริษาหลุดอุทาน “หน้าที่ของเมีย ฝนอย่าลืมว่ามันหมายความรวมถึงทั้งหมดที่เมียที่ดีควรทำต่อคนที่ได้ชื่อว่าเป็นสามี!” และเจ็ดปีต่อมา สายสัมพันธ์อันเปราะบางนั้น ก็ดึงให้เธอกับเขามาเจอกัน