(กิจsss) การผจญภัยของแวมไพร์สาวพราวเสน่ห์

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

ตัวเอก-โรส(โรเซร่า) แวมไพร์สาวเจ้าเสนห์ มีเส้นผมสีแดงเพลิงซึ่งทำให้เธอโดดเด่น ผู้ชอบเอาชนะทุกอย่าง กล้าได้กล้าเสีย หน้าสดสวยแต่เสียอยู่อย่างเดียวคือพระเจ้าไม่ค่อยรักเพราะหน้าอก'เล็ก'ไปหน่อย

ณ ป่าใหญ่แห่งหนึ่งในที่ไหนซักแห่งบนโลกU_U (อ็อก!//โดนตบ) 
บรรยากาศป่าค่อนข้างเงียบสงบ ไม่ว่าจะเป็นเสียงธรรมชาติ เสียงแม้น้ำลำธารไหลเป็นสาย และเสียง...
 "กรี๊ดดดดดดดดด" 
 ตึกๆๆ 
 แฮกๆๆ โอยยย ใครก็ได้ช่วยฉันด้วยยยยย

 โอ๊ะ! ลืมแนะนำตัว สวัสดีค่ะ ฉันโรเซร่าหรือเรียกสั้นๆว่าโรสนั่นแหละ ฉันเป็นลูกครึ่งแวมไพร์แต่ถึงจะเรียกว่าแวมไพร์ก็เถอะแต่พวกเราก็ไม่ได้กินแต่เลือดอย่างเดียวนะ อาหารมนุษย์เราก็สามารถทานได้ปกติ แต่ด้วยความที่เป็นลูกครึ่งเลยได้เปรียบกว่าแวมไพร์ตนอื่นนิดหน่อยคือตรงที่ผิวของฉันสามารถต้านทานแสงแดดจากดวงอาทิตย์ได้ระยะหนึ่ง แต่ถ้าอยู่นานเกินไปก็สามารถทำให้ผิวฉันเกรียมได้เหมือนกันแหละ ฮ่ะๆๆ
 เออะ! ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาหัวเราะนี่! ตอนนี้ฉันกำลังวิ่งหนีสัตว์ป่านี่นา!! 
 ขวับ!
 ฉันหันกลับไปดูว่ามันยังตามมาอยู่รึปล่าวและคำตอบก็คือ
 ตึกๆๆๆ อี๊ดดดดด(เสียงร้องของมันค่ะ)
 มันยังตามมาอยู่ค่ะ! โอยยนี่ฉันใส่เกียร์หมาสปีดซะขนาดนี้ทำไมมันยังตาม พ่อมันเป็นมอเตอร์รึงายยยย
 ใช่ค่ะ! ตอนนี้ฉันกำลังวิ่ง ส่วนวิ่งหนีอะไรอยู่น่ะหรือ....
 ขวับ!
 ตึกๆๆๆ อี๊ดดดดด
 ฉันวิ่งหนีหมูป่า! ทำไมฉันถึงซวยขนาดนี้! TOT 
 ไม่รู้ว่าจะตามอะไรนักหนา ฉันรู้นะว่าฉันสวยแต่ก็ไม่คิดว่าจะสวยเริดเรอเพอร์เฟกต์ที่จะทำให้สัตว์วิ่งตามขนาดนี้ เฮ้ออออ คนสวยเพลีย! (ดูมันๆ ใครเป็นคนแต่งยัยนี่ขึ้นมาเนี่ย:คุณหญิงYL)
 "แฮกๆๆๆ ไอ้หมูบ้าาาาาา แฮกๆ ยะ...อย่าตามมานะเว้ยยยยย" โอยพ่อแก้วแม่แก้วจ๋าาาาช่วยคนสวยคนนี้ด้วยยยยToT จะตายอยู่แล้วววว

หือ?..เหตุผลที่โรสคนนี้ต้องมาตกที่นั่งลำบากอย่างนี้น่ะหรอ...

หลายวันก่อน

 จ้อกแจ้กๆ
 เสียงพูดคุยกันต่างๆนานารวมกันแล้วฟังไม่เป็นศัพท์ แต่ถ้าลองตั้งใจเงี่ยหูฟังดูดีๆล่ะก็ จะสามารถรับรู้ได้   เลยว่าพวกเขานั้นพูดถึงเรื่องอะไรกันอยู่
 "เฮ้ยยย เห็นว่าหมู่บ้านเราอ่ะมีคนสวยมากๆอ่ะ อย่างกะนางฟ้า"
 "อ๋อ ใช่คนที่ชื่อ...โรเซร่านั่นใช่มะ"
 "โหยๆ คนนั้นอ่ะสวยเนอะ"
 "ใช่ๆโรสป่ะ"
 "อิจฉาอ่ะเกิดมาสวย"
 หึๆ ทุกคนในหมู่บ้านฉันไม่ว่าจะหญิงหรือชายต่างก็อิจฉาและชอบโรสผู้นี้ทุกคน! 
 ช่วยไม่ได้อ่ะนะก็คนมันโสยยย โฮะๆๆ(อ๊ากกก อยากตบโรสจัง:คุณหญิงYL)
 คนสวยทำอะไรก็ถูกไปหมด มีแต่คนจับตามอง นี่แหละชีวิตอันเต็มไปด้วยความสุขของโรเซร่าผู้นี้

แต่แล้ววันหนึ่งทุกอย่างกลับเปลี่ยนไปอย่างกับโลกกลับด้าน เพราะเมื่อฉันตื่นขึ้นมาจากความฝันอันยาวนั้น..
"หูยยยย สุดยอดอ่ะ สวยเวอร์"
"ถ้าเทียบกับยัยโรสเน่านั่นนะ ต้องเหมือนกับนางฟ้าอยู่ข้างๆศพขึ้นอืดอ่ะฮ่าๆ"
"นั่นสิ ฮ่าๆๆ"
ซากศพ! แถมขึ้นอืดด้วย!!
กรี๊ดดดด นี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย! ทำไมทุกคนถึงเปลี่ยนไปขนาดนี้! อยากกับพลิกหน้ามือเป็นหลังมือ เมื่อวานยังพูดชมส่งเสริมฉันอยู่เลย
ใครก็ได้ตอบฉันที!!
"ทางนี้คร้าบบบ ทางนี้!"
"นั่นไง มาแล้วๆ"
"คนอะไรก็ไม่รู้หุ่นก็ดี หน้าตาก็ดี"
จากเสียงพูดคุยที่เริ่มซาลงแล้ว ก็เริ่มดังขึ้น เอาจริงๆก็คือดักว่าเดิมด้วยซ้ำ!
ไหนๆขอดูหนังหน้าหน่อยซิ ว่ามีอะไรดีกว่าฉันนักหนา!
ตึกๆๆ
เรือนร่างระหงส์เดินทอดตรงมายังเธอด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ เธอมีใบหน้ารูปไข่ซึ่งบนใบหน้านั้นประดับไปด้วยคิ้ว ปาก จมูกที่เรียงตัวสวยงามและเพอร์เฟกต์ตัดกับสีผมน้ำตาลยาวสลัวเหมือนช็อคโกแลต และดวงตาที่สะท้อนออกเป็นสีน้ำตาลอย่างเห็นได้ชัด
...
แบบ...สตั๊นไป8วิอ่ะ 
มัน..มันก็ไม่ได้ดีอะไรมากหรอกย่ะ ก็แค่ หน้าตาสวยนิดหน่อย ผิวขาวเนียนกว่านิดหน่อย หน้าอกใหญ่กว่านิดหน่อย..
...
เอ่อ..มากหน่อยก็ได้
...
.
.
เออ!!! ใหญ่กว่า!!
มาก!!TOT
แต่..แต่ก็มีดีแค่หน้าอกแหละ นอกนั้นสู้ฉันไม่ได้หรอก!
...
จริงๆนะTOT
"ไง~ เธอสินะโรเซร่า"เธอเดินเข้ามาทักฉันท่ามกลางเหล่าฝูงชนที่อยู่รายล้อมรอบข้าง
"อ.อือ^^" ฉันพยักหน้าและยิ้มอย่างเป็นมิตรให้เธอ
"ฉันชื่ออลีส อลีส แกรลายด์ ยินดีที่ได้รู้จัก" เธอยื่นมามือมาพลางยิ้ม แต่ยิ้มทีนี่ผู้หญิงอย่างฉันยังเคลิ้มอ่ะ 
"อือ ยินดีที่ได้รู้จักนะ"ฉันยื่นมืออกไปเพื่อจับมืออลีส แต่เมื่อจับมือเธอก็พบว่าเธอส่งกระดาษอะไรบางอย่างให้ฉันอย่างลับๆ
หือ? อะไรน่ะ?
เธอก้าวเข้ามาใกล้ฉันในระยะประชิด และกระซิบถ้อยคำที้ทำให้ฉันงงเข้าไปอีก 
"เอาไปเปิดที่บ้านนะ เพื่อตัวเธอเอง" 
เมื่อพูดจบเธอก็เดินจากไป ปล่อยให้ฉันได้แต่ยืนมองตามแผ่นหลังของอลีสด้วยความงง

เย็นวันนัน
ฉันตั้งใจเปิดกระดาษที่เธอส่งมาให้อย่างช้าๆ อยากรู้จริงๆว่าเธอส่งอะไรมาให้ฉันที่ถึงขนาดให้ฉันอยู่คนเดียวก่อนถึงจะเปิดได้ แต่ที่ฉันต้องค่อยๆเปิดอย่างช้าๆเบาๆก็เพราะกลัวว่า*เมลเบอร์น(เรื่องของ
เมลเบอร์นสามารถติดตามได้นะคะ)จะตื่นน่ะสิ
ฟึบ 
ฉันคลี่กระดาษออกมาก็พบว่าสิ่งที่อลีสให้ฉันมา ก็คือ...
แผนที่!?!
แผนที่อะไรอ่ะ เอ๊ะ!

ฉันเหลือบไปเห็นแผ่นกระดาษที่มีสีเขียวเด่นสะดุดตาถูกแนบมาพร้อมกับแผนที่

ในกระดาษนั้นปรากฏข้อความไว้ว่า...

“แผนที่ใบนี้ เป็นแผนที่ที่สลักที่อยู่ของแหวนวิเศษที่ตั้งอยู่ในโบราณสถานอันลึกลับแห่งหนึ่ง แหวนวิเศษวงนี้ถ้าใครที่ได้ครอบครองมันแล้วจะสามารถปราถนาสิ่งใดก็สมหวัง ฉันนำแผนที่นี้มามอบให้เธอด้วยความหวังดี จากอลีส แกรลายด์”

แหวนวิเศษงั้นหรอ! ขออะไรก็ได้งั้นหรอ

อลีส..ในเมื่อเธอหวังดีมาซะขนาดนี้...

แล้วทำไมฉันจะต้องบปฏิเสธล่ะ!

………………………………………………………………………………………………………………….

 ย้อนกลับมา ณ ปัจจุบัน...

แฮกๆ โอ๊ยยย กว่าจะหนีไอ้หมูป่าเวรตะไลนั่นได้ ใช้เวลานานจริงๆ ไม่รู้จะตามทำไมนักหนา ฮึ่ย!
ตึก ตึก ตึก 
ตอนนี้ฉันกำลังเดินตามทางที่แผนที่ชี้นำไปเรื่อยๆ....
"จะคืนดีๆหรืออยากจะเจ็บตัว" 
เอ๊ะ! เสียงอะไรน่ะ! 
ฉันเหมือน ได้ยินเสียงอะไรบางอย่างเสียงเหมือนผู้ชายวัยหนุ่มกำลังข่มขู่ใครซักคน
"มิ้ว" 
!?! เสียงนี้มัน!
ตึกๆ 
ฉันรีบวิ่งไปตามเสียงในทันทีที่ได้ยินเสียงนั้น
เสียงนั่นมัน...
เมลเบอร์น!
"งั้นก็ได้ เนื้อของแกน่าจะอร่อยกว่าไก่นั่นเยอะเลย!"
"หยุดนะ!" ไวเท่าความคิด เมื่อได้ยินชายคนนั้นพูดว่าจะกินเมลเบอร์นแล้ว ฉันก็รีบพุ่งตัวออกไปโดยอัตโนมัติ 
ภาพที่ฉันเห็นคือ ชายชุดเกราะคนหนึ่งหันดาบเข้าหาเมลเบอร์นที่กำลังนั่งคุกเข่าลงกับพื้น 
เมลเบอร์นจริงๆด้วย
มาทำอะไรที่นี่! 
ฉันก้าวขาด้วยความเร็วตรงมายังเป้าหมายอย่างลืมตัวทันที
ปึก ตุบ
"อูย..เจ็บจัง.."
แต่คงรีบจนเกินไป เลยไม่ทันระวังสะดุดเข้ากับรากต้นไม้แถวๆนี้ล้มลงขมับพื้น ส่งผลให้ฮู้ดที่คลุมหัวหลุดซะงั้น
โอ๊ยย จะมาซุ่มซ่ามอะไรตอนนี้ ยัยโรสT////T
"ปล่อยแมวของฉันนะ!"
พอตั้งสติดันตัวเองขึ้นยืนได้ฉันจึงหันไปตวาดใส่ไอคนที่พยายามจะกินเมลเบอร์นนั้นทันที กล้าดียังไงคิดจะมากินแมวของฉัน!
"ทำไมฉันจะต้องฟังเธอด้วยล่ะ" ชายหนุ่มหันมาถามเสียงเข้าปนกวนๆ เหมือนเป็นนัยๆว่า เรื่องอะไรฉันต้องฟังเธอ อะไรประมาณนี้ 
"เพราะ..เอ่อ..เพราะเขาไม่อร่อยหรอก! นายไปจับกระต่ายกินเถอะ" 
"ฉันแค่ต้องการอาหารของฉันคืน แต่แมวของเธอไม่ยอมคืน" อ่าว เมลเบอร์นไปโขมยของของเขาก่อนหรอเนี่ย ตอนนี้จะอะไรล่ะหน้าแตกดังเพล้งเลยสิคะ
"อึก..เมลเบอร์น คืนของเขาไป" 
'ขอโทษนะ...โรส" เมลเบอร์นเขียนอักษรเวทย์พลางทำหน้าเศร้าสลด ฉันพยักหน้าเป็นเชิงว่า ไม่เป็นไร แล้วหันไปทางชายร่างชุดเกราะที่กำลังกอดอกมองมาทางนี้อยูาเช่นกัน
"ขอโทษด้วยนะ.."
"ไม่เป็นไร" ฉันยิ้มแหยๆออกมาเพื่อกลบเกลื่อนความอายเพราะหน้าแตกเมื่อตะกี้ แต่อยู่ๆ เขาก็กระโดดถอยหลังไปแล้วพูดออกมาด้วยสีหน้าที่เปลี่ยนไปจากเดิม
"เขี้ยวนั่น..ปีศาจงั้นเหรอ?!?" เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เข้มผิดจากเมื่อกี้ลิบลับ
"เอ๊ะ!? เอ่อ ก็ใช่แหละ แต่ว่าฉัน..."
เฟี้ยว
ตุบ
"ทำบ้าอะไรของนายเนี่ย!" ฉันปี๊ดลั่นออกมาทันทีที่อยู่ๆเขาก็ขว้างของมีคมที่ถืออยู่มาใส่ฉัน ดีนะที่ฉันความรู้สึกเร็วต่างจากมนุษย์ทั่วไปเลยเกือบๆโดนเท่านั้น
นี่เขาคิดจะทำอะไรเนี่ย!
"ตายซะเถอะ!"เมื่อจบประโยคเขาก็ทำท่าว่าจะโจมตีใส่ฉันอีกครั้งและดูเหมือนว่าการโจมตีครั้งนี้จะน่ากลัวกว่าครั้งที่แล้วดูจากสีหน้าที่เปลี่ยนไปจากเดิม 
"เดี๋ยวสิ ฉันไม่อยากสู้กับนายซักหน่อย!"
ฉันพยายามเกลี้ยกล่อมให้ยุติการต่อสู้นี้ซะแต่เขาก็ไม่ยอมลดละความพยายามยังยืนยันที่จะสู้ต่อไปโดยการหยิบมีดพกคมกริบจากที่ไหนซักแห่งและพยายามแทงฉันโดยที่ฉันพยายามหลบโดยไม่ตอบโต้อะไรใดๆ 
นี่เขาจะเกลียดปีศาจอะไรขนาดนี้เนี่ย!
แต่มีหรือที่ความอดทนของฉันจะไม่หมดลง ถึงจะเป็นแวมไพร์แต่ก็มีขีดจำกัดความอดทนอยู่เหมือนกันนะ!
และครั้งนี้อย่าหวังว่าฉันจะยอมเป็นฝ่ายถูกโจมตีอยู่ฝ่ายเดียวหรอก
"หนอย พูดดีๆไม่ฟังใช่ไหม!" ฉันตะโกนออกไปอย่างสุดจะทนที่ได้แต่เป็นฝ่ายถูกโจมตี หึ! อยากสู้กันนักใช่มั้ย? ได้! เดี๋ยวคนสวยจัดให้(ยังไม่วายที่จะชมตัวเองU_U)

ฉันใช้ความเร็วเข้าไปประชิดตัวเขาแล้วร่ายมนตร์ดำที่ฉันได้ติดมาตั้งแต่เกิดใส่ที่หน้าท้องเขาซึ่งเวทย์นี้จะทำให้เขารู้สึกหมดแรงเหมือนไปเล่นกีฬาอย่างหนักมาติดต่อกันสี่ห้าวันเพราะ ฉันดูดพลังที่เขามีอยู่มาเป็นของฉันพร้อมกับชกหน้าเขาไปหลายทีหลายหน (จริงๆฉันเป็นผู้หญิงบอบบางนะฉันไม่ชอบทำร้ายใครU_U)
"โอ๊ยย!!" ฉันร้องลั่นเมื่อรู้สึกได้ว่าถูกของแหลมคมกรีดเข้าที่ช่วงแขน ฉันกระโดดถอยหลังเช่นเดียวกันกับเขาที่กระโดดถอบหลังออกไปเพื่อตั้งหลักไว้ก่อนเช่นกัน
"..."
"..."
เราต่างคนต่างจ้องตากันอย่างไม่ลดละไม่ขยับจนกว่าจะมีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งเริ่มโจมตีก่อน..
ฉึก!
แต่ไม่ทันที่ทั้งคู่จะเริ่มการต่อสู่หอกหยาบๆเล่มหนึ่งก็ถูกใครบางคนปาลงมาปักลงระหว่างฉันและเขา
ฟิ้วว~ ฟิ้วว~
เสียงกระแสลมแสดงให้รู้ว่ากระแสลมในระแวกนี้รุนแรงมาก ราวกับว่าจะมีบางอย่างเกิดขึ้น!
และความคิดของฉันไม่เคยผิดพลาด เมื่อกระแสลมสงบนิ่งลงแล้วเบิกตาดูอีกทีกลับพบว่ารอบๆบริเวณที่พวกเราสองคนกับอีกหนึ่งตัวอยู่ รายล้อมไปด้วยเหล่าปีศาจร่างใหญ่ดูน่ากรงขามและพวกมันก็คือ'พวกออร์ค' ที่แต่ละตัวพกอาวุธติดตัวกันทั้งนั้น และอยู่ๆหนึ่งในนั้นก็หัวเราะออกมาดังลั่นพร้อมเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูหิวกระหาย
"นอกจากจะได้มนุษย์แล้วยังมีแวมไพร์กเรอะ ดี! ข้าอยากลองชิมมานานแล้วว่าเนื้อแวมไพร์รสชาติเป็นยังไง! เอ้าพวกแก! รออะไรอยู่ ฆ่ามัน"
หลังสิ้นเสียงจากเจ้าตัวหัวหน้า พวกออร์คที่ล้อมเราต่างก็ชุนละมุนปรี่เข้ามาหมายจะฆ่าพวกเราไปต้มยำทำแกงกินกัน หึ! อย่าหวัง
และขณะที่พวกมันกำลังเข้ามานั้นฉันและอีตาชุดเกราะนั่นก็หันมาประจบสบตากันพอดิบพอดีและต่างคนต่างก็เข้าใจสถานการณ์ในตอนนี้ 
พรึบ 
เราหันหลังให้กันในขณะที่มือซ้ายของเขาร่ายเวทย์รักษาเยียวยาแผลที่แขนที่เกิดจากการถูกมีดพกคมแหลมเสียบด้วยฝีมือของเขาและขณะเดียวกันฉันก็จับแขนซ้ายของเขาทำการถ่ายพลังที่ฉันชิงมากลับเข้าสู้ร่างของเขา และเมลเบอร์นที่ไปซ่อนตัวที่ไหนไม่รู้ก็โยนดาบคู่ใจให้กับเขา 
เอาล่ะ..พร้อม!

เคร้ง โคร้ง ฉัวะ!
ตอนนี้จากป่าที่เงียบสงบกลับเปลี่ยนไปราวกับสมรภูมิรบก็ไม่ผิด จากตอนแรกที่เป็นฝ่ายถูกไล่ล่าแต่ บัดนี้ กลับแปรเปลี่ยนเป็นฝ่ายไล่ล่าแทน ชายร่างชุดเกราะ แวมไพร์ และแมวปีศาจ ช่างเป็นการต่อสู้ผสมผสานที่แปลกประหลาดจริงๆ
"อึก..อย่า..อย่าทำอะไรข้าเลย" เจ้าออร์คตัวสุดท้ายพยายามร้องอ้อนวอนขอชีวิต ใช่! พวกคุณฟังไม่ผิดหรอก ออร์คตัวสุดท้าย!
"หึ.." ชายร่างชุดเกราะแสยะยิ้มเย็นยะเยือกอย่างผู้ชนะ ซึ่งไม่ต่างไปจากแวมไพร์สาวเลยเพราะเธอก็ยิ้มแบบเดียวกับที่เขายิ้มเช่นกัน
ฉันและเขาต่างร่ายพลังเวทย์เช่นเดียวกับเมลเบอร์นที่เข้ามาร่วมแจมด้วยเราสามปลดปล่อยพลังเวทย์มหาศาลและปลิดชีพเจ้าออร์คตัวสุดท้ายนี้ให้หายไปจากโลกชั่วกาลนาน..
"นายนี่เก่งเกินคนจริงๆนะ" ฉันเปิดประโยคขึ้นเมื่อการต่อสู้สิ้นสุดลง
"เธอเองก็เหมือนกันนั่นแหละ.."เขาตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงและสีหน้าที่ต่างไปจากเดิม เขาเริ่มไว้ใจฉันแล้วววว ดีใจ~
"ฉันโรเซร่า..แต่เรียกโรสดีกว่า ง่ายดี"ฉันตอบไปพร้อมกับส่งรอยยิ้มเป็นมิตรไปให้
"ฉันวินเซนต์ เควลทาลาส" 
เราสองคนสบตากันสักพักก่อนที่ต่างคนต่างหัวเราะออกมาจนเมลเบอร์นที่นิ่งเงียบอยู่นานมองฉันสลับกับวินเซนต์อย่างงงๆ

แล้วหลังพูดคุยกันซักพักเราสองคนกับอีกหนึ่งตัวก็ตกลงกันว่าจะร่วมเดินทางไปด้วยกันจนกว่าจะมีใครคนใดคนหนึ่งจะถึงเป้าหมายของตัวเอง และฉันคิดว่า..
การเดินทางในครั้งนี้มันจะต้องสนุกสุดเหวี่ยงแน่ๆ!!

………………………………………………………………………………………………………….

แล้วก็เป็นอย่างที่คิดไว้ไม่มีผิดการเดินทางในครั้งนี้ทั้งชวนปวดหัวและทั้งสนุกในเวลาเดียวกัน เราเจอเรื่องต่างๆที่ชวนปวดหัวมากมายแต่ก็สามารถช่วยกันจนผ่านพ้นไปได้ด้วยดี 
แต่ทำไมนะ ฉันกลับคิดว่าอุปสรรคเหล่ากลับทำให้พวกเราสนิทแน่นแฟ้นกันมากยิ่งกว่าเดิมเสียอีก...

และตอนนี้เราก็หยุดการเดินทางมายืนอยู่ด้านหน้าโบราณสถานแห่งหนึ่งตรงใจกลางป่าลึกที่พวกเราต้องใช้เวลาพอสมควรจนกว่าจะมาถึงที่นี่ได้ 
จากที่สังเกตดูเหมือนว่าโบราณสถานนี้จะมีลักษณะคล้ายรูปส่งพีระมิดขนาดย่อมๆ บริเวณรอบถูกรายล้อมด้วยเถาวัลย์มากมายอย่างเห็นได้ชัดและจากที่ดูๆแล้วฉเนคิดว่าการที่จะเข้าไปในสถานที่แห่งนี้คงยากพอสมควร
"ดูเหมือนว่าจะไม่มีทางเข้าอื่นนอกจากทางประตูนี่แล้วสินะ" วินเซนต์เอ่ยขึ้นพร้อมทั้งมองตรงไปยังประตูทางเข้าที่ค่อนช้างเก่าแก่มากทีเดียว
ฉันเดินเข้าไปใกล้และพยายามหาวิธีเปิดประตูให้ได้
อืมมม..แค่เปิดประตูนี้เข้าไปคำของฉันก็จะเป็นจริงแล้วสินะ
แทบจะรอไม่ไหวแล้ว!
"เธอทำอะไร" 
เฮือก!
ฉันสะดุ้งตกใจที่อยู่ๆวินเซนต์ก็ถามออกมาและมองมาที่ฉันอย่างสงสัย
อึก!
ฉันกลืนน้ำลายลงคอแล้วยิ้มแหยๆไปให้เพื่อไม่ให้มีพิรุธ ในขณะเกรยวกับที่เมลเบอร์นเขียนอักษรเวทย์มนตร์พอดี
'ประตูนี่มีเวทย์มนตร์ผนึกอยู่ เราต้องการนักเวทย์สามคนเพื่อเปิดประตู'
"เก่งมากจ้ะเมลเบอร์น ฝากด้วยนะ"
แย่ล่ะ! ฉันเผลอดีใจเกินเหตุไปหน่อยและฉันก็รู้สึกได้ว่ามีสายตาจับผิดและสงสัยจ้องมองฉันอยู่ ใช่แล้ว สายตานั่นมาจากวินเซนต์ไงล่ะ
เมลเบอร์นร่ายเวทย์สีดำใส่ฉันและวินเซนต์แล้วหลังจากนั้นก็ร่ยเวทย์พุ่งใส่ประตูอย่างจัง แต่เพราะเหตุนั้นประตูที่ฉันคิดว่ามันจะต้องเปิดยากนักเปิดยากหนากลับค่อยๆแง้มออกมาจากช่องทีาปิดสนิทอยู่บัดนี้กลับเปิดอ้าและมีฝุ่นลอยคลุ้งออกมาเหมือนไม่ได้เปิดมานานมาแล้วอย่างนั้นแหละ
ตึก ตึก ตึก
อีตาวินเซนต์เดินไม่ไปอย่างไมเกรงกลัวต่อสิ่งใดๆแค่ก็หันหลังกลับมาแล้วพูดว่า
"ไหนๆก็มาด้วยกันแล้ว เข้ามาสิ"
ไม่รอช้า เมื่อได้ยินดังนั้นฉันและเมลเบอร์นก็เดินตรงตามวินเซนต์เข้าไปยังประตูทันที 
สภาพข้างในนั้นแตกต่างจากภายนอกโดยสิ้นเชิง ข้างในเหมือนเป็นห้องโถงขนาดใหญ่ที่กว้างขวางอย่างมาก ประดับไปด้วยเพชรล้ำค่าหรืออัญมณีต่างๆที่ถ้าได้ครอบครองพวกมันแล้วฉันจะต้องรวยแน่นอนอย่างไม่ต้องสงสัย
แต่..ใครจะสนล่ะ!
ตอนนี้เราผ่านกองขุมทรัพย์สมบัติมากมายฉันสังเกตทั้งเมลเบอร์นและวินเซนต์ระหว่างทางที่เดินมาพวกเราไม่ได้พูดคุยกันเลยแม้แต่น้อยและฉันก็ต้องสงสัยอีกด้วยว่าทำไมทั้งวินเซนต์ทั้งเมลเบอร์นถึงไม่ชายตามองพวกขุมสมบัตินี้เลยแม้แต่น้อย..
ตึก ตึก ตึก
เราเดินต่อไปเรื่อยๆ เรื่อยๆจนเห็นอะไรบางอย่างที่ส่องแสงแวววับกว่าอัญมณีอื่นๆที่อยู่ภายในโบราณสถานแห่งนี้ และฉันคิดว่า...
ทั้งเมลเบอร์นและวินเซนต์ต่างก็สนใจสิ่งที่ส่องประกายแวววับนั่นอย่างแน่นอน!
นี่แสดงว่า..
เรามีเป้าหมายเดียวกันงั้นสิ!
วินเซนต์ไม่รอช้ารีบปรี่เข้าไปหาแสงนั่นอย่างเร่งรีบ และหยิบแหวนออกมา
ไม่ได้แล้ว! ฉันต้องครอบครองมัน!
ฉันใช้ความเร็วพุ่งเข้าไปทางด้านหลังของวินเซนต์เช่นเดียวกับที่วินเซนต์หันหลังกลับมาพร้อมกับมีดพกที่ชูคาตั้งกลางอากาศ
ฉันใช้จังหวะที่เขาหันหลังร่ายเวทย์ใส่ตัวเขาและบังคับให้เขาปล่อยมือออกจากแหวนนั้นจนแหวนนั่นล่วงลงมาตกใส่มือฉัน
"ขอล่ะนะ" ขอโทษนะวินเซนต์..
เมื่อฉันคว้าแหวนได้ฉันจึงรีบตรงไปยังประตูทางออกทันทีแต่ก็ต้องตกใจกับภาพตรงหน้า ที่อยู่ประตูก็ถล่มลงมาและฉันก็ในใจว่านี่เป็นฝีมือของวินเซนต์อย่างแน่นอน
ตุบ
ผลัวะ
ฉันสะดุดเข้ากับซากปรักหักพังที่เกิดจากการถล่มประตูนั่นจึงทำให้แหวนที่อยู่ในมือหลุดไปทางไหนไม่รู้ แต่พอฉันหันหลังกลับมาก็สัมผัสได้ถึงความเย็นของดาบที่ถ้าขยับเพียงนิดเดียวมีอันหัวหลุดออกจากบ่าและคนที่จ่อดาบใส่ฉันจะเป็นใครไปไม่ได้นอกเสียจาก...
วินเซนต์!
"เธอต้องการครอบครองพลังนั่นตั้งแต่แรกแล้วใช่มั้ย ยัยปีศาจ!" วินเซนต์ตะโกนออกมาด้วยสายตาที่น่ากลัวและดุเดือด แต่ตอนนี้ฉันไม่สนหรอกฉันสนแต่ว่า..
เมลเบอร์นไปไหน!?
ตึก ตึก
ฉันเหลือบไปเห็นเมลเบอร์นกำลังวิ่งออกไปยังทางออกอีกด้านหนึ่งของโบราณสถาน พร้อมกับมือที่กุมแหวน เอ๊ะ!
แล้วควันสีดำนั่นมันอะไร!!!
"เมลเบอร์น!"ฉันและวินเซนต์ร้องออกมาพร้อมกันเมื่อเมลเบอร์นถูกควันสีดำปกคลุมแล้วสลบลงไปพร้อมกับแหวนที่ถูกพลังงานความมืดบางอย่างยกสูงขึ้นและเสียงหัวเราะอันน่าสะพรึกกลัวของใครบางคนก่อนที่บริเวณโถงแห่งนี้จะถูกปกคลุมไปด้วยควันดำ แล้วฉันก็ไม่รับรู้อะไรอีกเลย....

ฟิ้วว ฟิ้วว~
เสียงไหวสั่นของลมเบาๆทำให้ฉันค่อยๆขยับเปลือกตาขึ้นทีละน้อย พร้อมทั้งกระพริบตาแล้วมองดูทิวทัศน์ที่สวยงามรอบๆที่เต็มไปด้วยดอกกุหลาบสีแดงที่ฉันชอบ 
อืมมม ชื่อของฉันแปลว่าดอกกุหลาบนี่นา
แต่เดี๋ยว! นี่ฉันอยู่ที่ไหนเนี่ย?
"หึ ตื่นแล้วหรอโรส" เอ๊ะ!
ฉันมองไปยังต้นเสียงก็พบว่ามีคนมองใาบังฉันด้วยสีหน้าที่คุ้นเคย..
นั่นมัน!..หรือว่า...อลีส!?
"ใช่ ฉันเองไม่ได้เจอกันนานเลยนะโรส"
"เธอ! เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง!?"
"หึๆๆๆ" อลีสไม่ตอบกลับในสิ่งที่ฉันถามแต่กลับยิ้มเหยียดและหัวเราะตอบกลับมาด้วยใบหน้าที่น่ากลัวขึ้น
นี่มันอะไรกัน!?!
"ฉันไม่อยากพูดมากหรอกนะ แต่...ตายซะเถอะ!!"
อลีสพูดพร้อมกับพุ่งตรงมายังฉันพร้อมใบมีดขนาดเล็กแต่คมซึ่งถ้าฉันโดนมันฉันคงต้องตายแน่ๆ 
แต่ดีที่ฉันหลบทันเลยยังไม่เดิดอะไรขึ้น
"อลีส นี่มันเรื่องอะไรกัน?" ฉันถามออกไปพร้อมกับหลบมีดเล็กเล่มนั้นอย่างระวัง แต่ก็ไม่วายที่จะพยายามหาช่องว่างสำหรับใช่เวทย์ลดพลังกายของอีกฝ่าย
"หึ เธอไม่ต้องรู้หรอก! เพราะเธอไม่ได้มาเป็นปีศาจร้ายอย่างฉันไง ไม่มีใครรัก ไม่มีใครสนใจ!!"

ปีศาจ... ฉันคุ้นเคยกับคำว่าปีศาจนี้มากี่ปีแล้วนะ...
แต่ใครจะไปสนล่ะ! 
"หึ ไม่ได้เป็นงั้นหรอ เธออย่าลืมสิว่าฉันเป็นตัวอะไร!"
"แต่เธอก็ไม่ได้ถูกเรียกว่าปีศาจร้ายอย่างฉันนี่!"ตอนนี้อลีสเหมือนคนบ้าคลั่งที่ไม่ยอมฟังอะไรทั้งนั้นไปซะแล้ว
"แต่.."
"หุบปาก!! เธอไม่ได้เป็นอย่างฉันอย่ามาพูดเลย!"
"แล้วเธอสนหรอ? ฉันน่ะก็ไม่ต่างจากเธอหรอกแต่ในเมื่อตัวเธอยังเกลียดตัวเองอยู่แบบนี้แล้วคนอื่นจะชอบเธอได้ยังไงล่ะ!"
กึก
ได้ผล อลีสหยุดการเคลื่อนไหวโดยทันทีที่ได้ยินประโยคนี้ 
"ทุกคน..จะไม่เกลียดฉัน..จริงๆหรอ"เธอยอมนิ่งเงียบและเอ่ยถามออกมาด้วยสีหน้าเศร้าสลด 
เธอ..คงจะผ่านเรื่องร้ายๆมามากมายสินะ
"จริงสิ" ฉันพูดพลางยกมือเธอขึ้นมาจับไว้เพื่อให้กำลังใจเธอ
"จริงหรอ?"คราวนี้เธอเงยหน้าขึ้นมามองพร้อมคราบน้ำตา
"อื้ม!" ฉันพูดพลางสวมกอดเธอแบบหลวมๆแต่ก็สัมผัสได้ว่าเธอเธอเริ่มเบาบางลงแล้วพอมองดีๆก็ได้รู้ว่า..
ตอนนี้เธอเริ่มจะหายไปแล้ว!!
"อลีส!!"ฉันร้องออกมาด้วยความตกใจ
"ไม่เป็นไรหรอก"อลีสพูดด้วยสีหน้าเลอะน้ำตา ก่อนที่เธอจะหายไปเธอได้พูดประโยคสุดท้ายกับฉันว่า..
"ชื่อจริงๆของฉันคือ..ช็อคโกแลต..."

 ------------------------------------------------------END----------------------------------------------------------

จริงๆแล้วยังมีต่ออีกนิดนะคะ ถ้ารีดเดอร์อยากจะอ่านล่ะก็สามารถอ่านได้ในเรื่องของ'เมลเบอร์น'หรือ'วินเซนต์' ได้เลยนะคะ^^

ขอบคุณที่อ่านมาถึงตอนนี้มากนะง้าบบบบ รักรีดเดอร์ทุกคนนนนน จุ้ปๆ♡