[KnB] Akatsuki no Ito {HanaKuro}

「君が覚えていなくても、きっと巡り合えるだろう。桜の下・・・」

ไฟ.....

มีแต่ไฟเต็มไปหมด

ท้องฟ้าเป็นสีแดงเจิดจ้าจนราวกับจะลุกไหม้   ทั้งที่รู้ว่าไม่ใช่เรื่องจริง  แต่ความร้อนที่สัมผัสได้ทั้งที่อยู่ในความฝันทำให้รู้สึกอึดอัดจนแทบจะหายใจไม่ออก 

เขากำลังวิ่งหนี....กำลังหนีอะไรบางอย่าง

ท่ามกลางเปลวไฟที่โหมเข้ามาทุกทาง  ขาที่วิ่งอย่างสะเปะสะปะสะดุดกิ่งไม้บ้าง  ก้อนหินบ้าง  รองเท้าสานจากกกเชือกขาดกระเด็นไปไกล  เสียงโหวกเหวกโวยวายตามมาด้านหลังปะปนกับเสียงฝีเท้าม้าหลายตัว  กดดันให้ลืมความเจ็บ  ได้แต่บอกตัวเองให้กัดฟันมุ่งหน้าไปเรื่อยๆ....ไปให้ไกลที่สุดเท่าที่ 2 ขานี้จะไปไหว

แต่ไปได้เพียงไม่กี่ก้าวเท่านั้น  พอหลุดออกจากพุ่มไม้เล็กๆ  ร่างทั้งร่างก็หยุดชะงัก  เมื่อสิ่งที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าไม่ใช่ผืนดินแต่กลับตัดดิ่งลงไปเป็นหน้าผาสูงชัน  หมู่บ้านที่มองเห็นอยู่เบื้องล่างถูกเปลวไฟเผาไหม้ทั้งหมด  พริบตาเดียวเท่านั้นคนที่ตามมาด้านหลังก็ไล่กวดทัน  ชายร่างสูงใหญ่ใส่ชุดเกราะเต็มยศกระโดดลงมาคว้าแขนเขาไว้แล้วกระชากโดยแรงหมายจะให้ไปด้วยกัน

เขาอยู่ในร่างของใครคนหนึ่ง  มองผ่านสายตาคนผู้นั้นเห็นตัวเองกำลังดิ้นรนขัดขืนอยู่ตรงขอบเหว  ในป่าที่ถูกย้อมไปด้วยแสงสีแดงของไฟ  ระหว่างนั้นความวุ่นวายอีกอย่างหนึ่งก็กำเนิดขึ้นมา  เมื่อชายคนหนึ่งปรากฏตัวขึ้นพร้อมดาบเล่มยาวตรงเข้าต่อสู้กับทหารหลายคนที่รายล้อมรอบด้าน

พริบตาเดียวเท่านั้นที่ทหารคนอื่นถูกสังหารจนหมด  เหลือเพียงคนที่จับข้อมือของเขาไว้ที่คำรามก้อง  ชักดาบออกจากฝัก  พุ่งเข้าโจมตี  ชายหนุ่มร่างโปร่งที่เขามองเห็นใบหน้าไม่ชัดเจนนักยกดาบขึ้นรับทั้งที่บาดแผลเต็มร่าง  ทำอะไรไม่ได้นอกจากปัดป้องคมดาบเพราะกลัวจะพลาดมาโดนเขา  มองเห็นแววตาทรงประกายกล้าทั้งที่มีสีหน้าเหนื่อยอ่อนของชายหนุ่มตรงหน้าแล้ว  วูบหนึ่งในใจก็มีความเด็ดเดี่ยวผุดขึ้นมาแทนที่ความกลัว  เขารู้สึกได้ว่าตัวเองดึงมีดเล่มเล็กที่เหน็บอยู่กับเอวออกมาจ้วงแทงลงไปที่สีหน้าของชายที่จับกุมเขาเอาไว้เต็มแรง

เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดดังก้อง  ดวงตาแดงก่ำแฝงความอาฆาตมาดร้ายหันกลับมามองวาววาบ  ก่อนมันจะเป็นวินาทีที่รวดเร็วจนไม่ว่าใครก็ตั้งตัวไม่ทัน

มือกร้านที่จับข้อมือเขาเอาไว้สะบัดเต็มแรงด้วยความโกรธ  ส่งร่างเล็กหงายลงไปยังหน้าผา  ขากระเด็นถอยหลัง 2-3 ก้าว  พลาดเหยียบลงไปบนความว่างเปล่าก่อนจะเสียหลักร่วงหล่นลงไป

คนที่เขามองไม่เห็นใบหน้าพุ่งตัวเข้ามาหาแล้วยื่นมือออกมาราวกับจะคว้าไว้  แต่ไม่ทันเสียแล้ว

ขณะที่กำลังร่วงหล่นลงไปในก้นหุบเขาที่กำลังลุกไหม้  เขามองเห็นชายผู้นั้นเบิกตากว้าง  ขยับริมฝีปากตะโกนอะไรสักอย่างจนสุดเสียง

“....................!!!!!!!!!!!!!”

เสียงที่เขาไม่ได้ยิน

แล้วคุโรโกะ  เทตสึยะก็ลืมตาตื่นขึ้นมาบนเตียงของเขาเอง

CR.SHL