WINNER x BLOCK B - You're not the hero.

ข้อมูลเบื้องต้น

You're not the hero.
MINO x ZICO







ก็ชอบคู่แปลกอ่ะจะทำไม55555 นี่ไม่ดราม่าหรอกมั้ง
ไม่ๆ ความจริงแล้วสองคนนี้ตรงกับคาแรคเตอร์พล็อตเราดี
ตอนแรกอยากทำเป็นฟิคยาวมากแต่คงไม่มีคนอ่านเลยเนี่ยมาแค่นี้
เออคนที่ตรงก็มีซิโค่กับฮันบินแต่เราเลือกซิโค่เพราะเมน(อีกละ555)
ลองอ่านดูจะมีคนม่ะ T _ T

เออถ้าชอบอีกเราฝากเรื่องนี้ด้วย #ขายของแปรปส์
#ฝากร้านหน่อยค่ะ(จิ้มดิรอไรอิอิ)
 

© themy  butter

เนื้อเรื่อง

You are not the HERO.

MINO x ZICO

                “มินโฮทำไมมึงออกจากชุมนุมเชียร์ฯวะ”

                เจ้าของชื่อหันไปตามต้นเสียงของเพื่อนสนิท จ้องหน้าจีฮุนซักพักก็ตัดสินใจที่จะเงียบและก้มหน้าก้มตาดรออิ้งเหมือนเดิมจนคนขี้เซ้าซี้โวยวายออกมา “ตอบดิ อย่าทำเมินนะ สนใจกูดิ ตอบกูมา”

                “อะไรของมึงเนี่ย” ยิ่งอีกฝ่ายมารบเร้าเขายิ่งรำคาญแถมไอ่การมาเขย่าแขนเขาแบบนั้นยิ่งทำงานกระดาษปรู๊ฟยับแล้วยับอีก

                ไม่ว่าเขาไม่ตอบแต่แค่ไม่อยากพูดถึงก็แค่นั้น.. หลายคนมากที่มาถามถึงเหตุผลจนเขาเองอยากจะตั้งโต๊ะแถลงข่าวตอนเช้าหน้าเสาธงให้ทราบโดยพร้อมเพียงกันให้รู้แล้วรู้รอดแต่ประเด็นคือเขาไม่ได้มีอิทธิพลขนาดนั้นไง เขาก็อยากรู้จริงๆว่าไอ่การที่เขาแค่ออกจากชุมนุมเนี่ยมันเรื่องใหญ่มากหรอ?

                “กูติดตัวจริงทีมโรงเรียนไง มันกระทันหันว่ะ.. โอเคมั้ยสำหรับคำตอบ”

                “มินโฮ..” นำเสียงจริงจังของอีกฝ่ายที่ขึ้นต้นชื่อเขาเหมือนจะพูดอะไรบางอย่างทำให้มือที่จับดินสอต้องหยุดนิ่ง

                “...”

                “เออไม่มีไรหรอก กูเข้าห้องเชียร์ล่ะไปละ” มินโฮมองอีกฝ่ายเดินออกจากห้องเรียนด้วยหางตาแล้วก็ต้องฟุบหน้าลงกับโต๊ะ

                เขารู้ดีว่าการที่เขาออกมาจากชุมนุมตอนนี้มันสร้างเรื่องน่าปวดหัวมากแค่ไหนสำหรับประธานชุมนุมคนนั้นแต่ความฝันของเขามันทำให้อีกฝ่ายไม่สามารถรั้งเขาไว้ได้

                ถอนหายใจแล้วเดินเข้าไปในโรงยิม.. สถานที่ที่เป็นชุมนุมใหม่ของเขา

                แล้วเหตุผลอีกอย่างคือโอกาสทองกำลังเข้ามาหาเขาแล้ว

                “ฟิตจังพี่”

                “แหม่ไม่ฟิตได้ไงวะได้เป็นตัวจริงของโรงเรียนทั้งที” เสียงแซวของรุ่นน้องในชุมนุมบาสเกตบอลดังล้อเลียนเขาจนอดจะแกล้งส่งลูกให้เต็มแรงเสียไม่ได้

                “ปากดีนะพวกมึงอีกฝ่ายจะบุกมาละ”

                ร่างของเด็กหนุ่มผิวสีที่มีมัดกล้ามสมกับเป็นนักกีฬาวิ่งไปที่ใต้แป้นก่อนจะจ้องตากดดันคู่ต่อสู้ก่อนจะเสตาไปทิศทางตรงข้ามกับทิศทางที่สมาชิกในทีมส่งลูกมาให้เป็นการหลอกล้อศัตรูทำให้อีกฝ่ายไม่ทันสังเกตว่าลูกได้มาอยู่ในมือของเขาและได้กระโดดดังค์เพิ่มแต้มให้ทีมไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

                “สุดยอดว่ะแม่ง”

                “ทำไมมึงไม่เข้าชุมนุมบาสตั้งแต่ปีหนึ่งว่ะเนี่ย” เสียงประธานชุมนุมควบด้วยกัปตันทีมบาสโรงเรียนนามอี ซึงฮุนพูดกับเขาพลางตบหลังด้วยสีหน้าที่ค่อนข้างมีความสุขและทึ้งไปพร้อมๆกัน

                “ยืดอกตามองลีดด้วยครับ!”

                “ประธานแม่งโหดไปไหนวะ ดี้ที่กูไม่ได้อยู่ม.1” นี่มันอยู่ตั้งชั้น 3 เขาละไม่อยากจะนึกเลยว่าคนๆนั้นจะเค้นเสียงมากแค่ไหนและพอมาเจอเหตุการณ์แบบนี้ในมุมของคนนอกแบบนี้แล้วเขาก็แอบรู้สึกผิดไม่ได้..

                “กูล่ะนับถือพี่จีโอจริงๆ” มินโฮไม่รับรู้ถึงความรู้สึกของแรงแขนที่เหวี่ยงมาพาดบ่าตัวเองตอนนี้อีกแล้วในเมื่อหัวมันคิดไปถึงเรื่องที่จีฮุนพยายามจะพูดกับเขาตอนนั้นหรือแม้กระทั่งครั้งสุดท้ายที่เขาได้ร่วมทุกข์กับสมาขิกในชุมนุม

                พอออกมาเป็นคนนอกถึงได้รู้จริงๆว่าจีโฮทำงานหนักมากแค่ไหน..

                เด็กหนุ่มในเสื้อวอร์มกับกางเกงพละขาสั้นของโรงเรียนเดินถือลูกบาสออกมาจากโรงยิม วันนี้เขาซ้อมกับทีมโรงเรียนหนักมากจนถึงทุ่มนึง บรรยากาศในโณงเรียนตอนนี้ยังดูวังเวงชอบกลแต่พอมาถึงชั้น 1 เขากลับเห็นว่าห้องเชียร์ฯไฟยังคงสว่างโร่พร้อมๆกับร่างหนุ่มของคนที่เขารู้จักดีนั่งอยู่ข้างหน้าห้องนั้น

                คิดไม่ตกว่าควรเดินเข้าไปดีมั้ย

                แต่สุดท้ายเขาก็มานั่งอยู่ข้างๆอีกฝ่ายแล้วจนได้ มินโฮสำรวจคนที่หลับตาพิงกับผนังหน้าห้องพร้อมกับใส่หูฟังทั้งสองข้างด้วยความเป็นห่วง ตาคล้ำๆที่เหมือนอดหลับอดนอนมาหลายคืนไม่รวมกับปลายจมูกแดงนั่นอีก เขาพอเข้าใจว่ายิ่งใกล้วันงานของโรงเรียนเชียร์ฯยิ่งต้องทำงานหนักมากขึ้น

                ทั้งดูแลเพลท เด็กๆม.1 หรือแม้กระทั้งโค้ดที่ใช้แปรอักษร แต่เขาไม่คิดว่ามันจะหนักมากขนาดนี้ เขารู้มานิดหน่อยว่าใครที่อยู่เชียร์ฯต้องทำงานหนักมากและด้วยความที่เป็นชุมนุมที่มีคนเข้าไม่มากทุกคนในนั้นเองก็อยู่กันแบบครอบครัวดูแลกันและกันตลอด และประธานเชียร์ฯคนนี้ทำไมต้องเหนื่อยขนาดนี้เข้าเองก็รู้ดี

                พี่จีโฮเป็นคนบ้างาน.. ชอบทำงานเหมือนกับว่าหลงใหลกับมัน เขาเป็นที่พึ่งของทุกคน เขาพึ่งพาได้ตลอดและสามารถทำได้ทุกอย่างให้ผ่านพ้นไปได้ด้วยดี ทุกคนหรือโรงเรียนเองตั้งความหวัง ทุกคนกดดัน เขาเป็นเหมือน ‘ฮีโร่’ ของทุกๆคน

                “พี่เหนื่อยเกินไปรึเปล่า”

                “...”

                “ผมไม่น่าออกมาเลย”

                จริงๆ

                ขืนจีโฮได้ยินแบบนั้นคงโกรธเขามากแน่ๆ เขายังจำได้ว่าวันนั้นที่เขาบอกว่าโค้ชเรียกตัวให้ไปเป็นตัวจริงในทีมของโรงเรียนอีกฝ่ายดีใจกับเขามากแค่ไหนเพราะว่านั่นคือความฝันของเขา และเป็นเรื่องน่าเศร้าที่ต้องออกจากชุมนุมเชียร์และแปรอักษรอย่างกระทันหันแต่ถึงอย่างนั้นอีกฝ่ายก็ไม่รั้งเขาไว้

                “พวกป่วนมันช่วยงานพี่บ้างมั้ยเนี่ย”

                “พี่เองมีปัญหาอะไรก็บอกมันบ้างเหอะ เก็บไว้คนเดียวมันก็เหนื่อยแบบนี้ดิ” บ่นให้อีกฝ่ายฟังทั้งๆรู้อยู่แล้วว่าจีโฮคงไม่ได้ยินแน่ๆ

                “หรือจะ..บอกผมก็ได้นะ”

                เขาจะปลุกอีกฝ่ายมาคุยตอนนี้ยังได้..แต่มันไม่กล้าสู้หน้า ชั่งใจอยู่นานสองนานที่จะตัดสินใจอื่นมือไปลูบหัวอีกฝ่ายอย่างเบามืออย่างน้อยความห่วงใยนี้ก็น่าจะสงผ่าไปบ้าง แต่ที่แน่ๆถ้าเป็นอู จีโฮโหมดตื่นมีหวังได้ลุกมาเตะเขาตั้งแต่วินาทีแรกที่ได้สัมผัสอีกฝ่ายแน่ๆ

                เห้อ ประธานชุมนุมที่แบกความหวังของโรงเรียนและน้องๆไว้ บ่านั้นคงจะเมื่อยน่าดู ผู้ชายที่ทำงานเพื่อคนอื่นจนไม่มีความสุขแบบวัยรุ่นทั่วไป เหมือนกับฮีโร่ที่สามารถทำทุกอย่างได้แต่ไม่รู้ว่าตัวเองขาดอะไร.. เหมือนกับคนเขียนเพลงรักได้กินใจแต่กลับรักใครไม่เป็น

มองกลับกัน..

                ว่าทั้งๆที่มินโฮรู้สึกแบบนั้นแล้วทำไมถึงปล่อยให้คนๆนี้อยู่คนเดียว

 แต่ถ้าเขาบอกว่าจะกลับมาจีโฮคงได้เสยเขาของแท้เลย

“พี่”

“...”

“สำหรับผมแล้วพี่ไม่ใช่ฮีโร่..”

“...”

“พี่เป็นแค่อู จีโฮที่สามารถหัวเราะไปพร้อมๆกับผมได้”

แม้จะไม่ได้อยู่ด้วยกัน

“พักบ้างนะพี่ ผมสัญญาว่าคืนนี้จะโทร.หา”

เกาหลังคอตัวเองด้วยความขัดเขินก่อนจะเดินออกไปรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนบ้าที่นั่งคุยกับคนนอนหลับอยู่คนเดียว

แต่ถ้ามินโฮได้เอ่ะใจซักนิดหรือมองหันหลังกลับไปจะได้รู้ว่าประโยคเหล่านั้นไม่ได้ไร้ความหมายแต่อย่างเลยในเมื่อคนที่เขาคิดว่าหลับนั้นลืมตาขึ้นมาทันทีที่เขาลุกออกไปพร้อมๆกับสมาร์ทโฟนสีขาวที่ไม่ได้เปิดแอพลิเคชั่น Music อะไรไว้เลย..

ถึงอีกฝ่ายจะไม่รู้ตัวแต่จีโฮเองก็ต้องขอบคุณ..เพราะคำพูดพวกนั้นมันมีความหมายกับเขามาก

จบปิ๊ง

© themy  butter