เพื่อนเก่า...เพื่อนรัก

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

รับโค้ดเพลง สุดที่รัก คลิกที่นี่ ขออุทิศบทความนี้ให้แด่นิว....เพื่อนรักของเรา

ขอให้ทุกคนรักษาเพื่อนไว้ให้ดีๆนะคะ

เนื้อเรื่อง

เพื่อนเก่า...

เคยมีไหม...ใครบางคนที่คุณเคยรู้จักกันมาตั้งแต่เด็กๆ หรือคนที่คุณสนิทด้วยในสมัยก่อน

และเมื่อเวลาผ่านไป...ทั้งคุณและเขาต่างก็ได้พบเจอสิ่งใหม่ๆ อยู่ในสังคมใหม่ๆ มีเพื่อนใหม่ๆมากมาย

แล้วในที่สุด...คุณก็เริ่มลืมเลือนเขาไป

เมื่อรู้สึกตัวอีกครั้ง...ใครคนนั้นก็หายไปจากชีวิตคุณเสียแล้ว

...นี่เป็นเรื่องเล่าจากชีวิตจริงของฉัน...

                ฉันกับนิวเรียนที่โรงเรียนเดียวกันมาตั้งแต่ชั้นประถม(น่าอายที่ฉันจำไม่ได้ว่ารู้จักกับนิวมาตั้งแต่อนุบาลเลยรึเปล่า) นิวเป็นเด็กผู้ชายที่เรียบร้อย มือหนัก พูดจานิ่มๆจนมักถูกเพื่อนผู้ชายเรียกว่า “ไอ้ตุ๊ด” แต่นิวบอกว่าไม่ใช่ เขาเป็นผู้ชายแท้ๆ จริงๆนะ

                เขาเป็นคนจิตใจดี(นี่ฉันไม่ได้ยกหางเพื่อนตัวเองนะ...ฉันเห็นว่าเขาเป็นคนดีจริงๆ) มีน้ำใจ ชอบช่วยเหลือคนอื่น ช่วยงานครูที่โรงเรียนเป็นประจำ เรียกได้ว่าเป็นที่รักของครูที่โรงเรียนเลยแหละ...และฉันก็เชื่อว่าเขาก็เป็นที่รักของเพื่อนๆเช่นกัน

                ตอนอยู่ประมาณป.5-ป.6 เขากับฉันอาสาเป็นรุ่นพี่คอยดูแลเด็กอนุบาลที่โรงเรียน(โรงเรียนฉันมีตั้งแต่อนุบาล1ถึงป.6)  คอยคุมเด็กให้นอนตอนกลางวัน...ไม่รู้เหมือนกันว่าเด็กพวกนั้นยังจำช่วงเวลานั้น...มีรุ่นพี่ที่เคยบังคับให้พวกเขานอน และคอยดุเด็กบางคนที่ดื้อๆได้รึเปล่า แต่สำหรับฉัน ฉันยังคงจำเรื่องราวสมัยนั้นได้...แม้จะเป็นความทรงจำที่รางเลือน แต่ก็รู้สึกมีความสุขเมื่อหวนคิดถึงมัน

                พอจบป.6 เราก็ได้เข้าเรียนที่โรงเรียนมัธยมประจำอำเภอกันทั้งคู่ เราได้เรียนคนละห้องกันแต่ก็ยังเจอกันแทบทุกวันเพราะเราขึ้นรถรับ-ส่งนักเรียนคันเดียวกัน เมื่อเจอกันที่โรงเรียนเราก็ยังทักทายกันอยู่เสมอ

                มีอยู่ครั้งนึง ตอนประมาณม.3 ฉันได้ไปเข้าค่ายวิทย์ของโรงเรียนที่ประจวบ เรียกว่าค่ายหว้ากอ...ครั้งนั้นดิวก็ไปด้วย ฉัน นิว และแนน...เพื่อนอีกคนนึง มักเดินเที่ยวด้วยกันในช่วงค่าย ถ่ายรูปด้วยกัน3คนที่อ่าวมะนาวด้วย...ฉันยังจำได้ดี

                ตอนม.3อีกนั่นแหละ ที่ฉันได้ไปกินหมูกระทะที่บ้านเพื่อน...เป็นกลุ่มเพื่อนม.3ของฉันซึ่งทุกคนก็รู้จักนิว เราก็ได้ถ่ายรูปกันที่กลางถนนและตอนกินหมูกระทะไว้เป็นที่ระลึกด้วย(ตอนนั้นเป็นช่วงที่บ้าถ่ายรูปกันมากๆใช้กล้องแบบใช้ฟิล์มถ่ายกัน)

                พอจบม.3 ต่างคนต่างก็แยกย้ายกันไปเรียนที่อื่นบ้าง เพื่อนในกลุ่มของฉัน(ที่อยู่ห้องเดียวกัน)จาก5คนก็เหลือที่เรียนอยู่ที่เดิม2คน คือฉันกับรุ้ง...เราได้เรียนห้องเดียวกัน ส่วนนิว ก็ยังคงเรียนที่เดิมเช่นกัน และก็อยู่คนละห้องกับฉันเหมือนเดิม

                พออยู่ม.ปลาย ฉันก็ยังคงขึ้นรถรับส่งคันเดิม...ส่วนนิว จำได้ว่าเขาเปลี่ยนไปขึ้นรถเมล์บ้าง รถรับส่งบ้าง ตอนหลังๆฉันนั่งหน้ารถเลยไม่ค่อยได้เจอและพูดคุยกันเท่าไหร่ ฉันเองก็ไปอยู่กับเพื่อนกลุ่มใหญ่ประมาณ10คน นิวเองก็มีเพื่อนกลุ่มของเขา

                ตอนช่วงม.5-ม.6เป็นช่วงที่ฉันไม่ค่อยได้เจอหรือพูดคุยกับนิวนัก ส่วนหนึ่งเป็นเพราะฉันเป็นเด็กบ้ากิจกรรม เลยไม่ค่อยได้ใช้เวลาว่างกับเพื่อนๆเท่าไหร่ และฉันก็รู้สึกว่าหลายครั้งที่ฉันทักเขา...นิวก็จะทักตอบเหมือนขอไปที คล้ายๆไม่ค่อยอยากคุยเท่าไหร่ เหมือนมันไม่สนิทกันเหมือนเมื่อก่อน...แต่นั่นก็อาจเป็นเพราะฉันไปทักเขาผิดที่ ผิดเวลา หรือไม่ก็อาจจะมีเหตุผลอื่นๆที่มันล้ำลึก เกินกว่าที่คนหยาบๆอย่างฉันจะเข้าใจ ที่ทำให้เราห่างๆกันไป

                พออยู่ม.6เทอม2 ก็เป็นช่วงที่ทุกคนจะเห่อเขียนเฟรนด์ชิพกัน ฉันซื้อสมุดเฟรนด์ชิพมา2เล่ม ไว้สำหรับเพื่อนในห้องเล่มนึง และสำหรับเพื่อนห้องอื่นกับรุ่นน้องที่สนิทกันอีกเล่ม ตอนนั้นฉันลังเลว่าจะเอาเฟรนด์ชิพไปให้นิวเขียนดีมั้ย เพราะเดี๋ยวนี้ดูเหมือนเราไม่ค่อยจะสนิทกันแล้ว แทบจะไม่ได้พูดคุยกันเลยด้วย...ตอนนั้นฉันคิดหนักและเคยปรึกษาเพื่อนในกลุ่มเลยด้วยเพราะตัวฉันเองก็อยากให้เขาเขียน แต่ก็ไม่ค่อยกล้าเข้าไปคุยเพราะเหมือนช่องว่างระหว่างพวกเรามันเพิ่มขึ้น

                ...ตอนนั้น...เป็นการลังเลที่ไม่น่าให้อภัยมากที่สุดครั้งหนึ่ง...ในชีวิตของฉัน...

                ในช่วงที่อีกไม่กี่เดือนเราก็จะจบม.6 เหตุการณ์อย่างหนึ่งก็เกิดขึ้น...ฉันยังจำช่วงเวลานั้นได้ดี(ถึงแม้รายละเอียดเรื่องวันที่ฉันจะลืมไปแล้วก็เถอะ...ฉันนี่มันแย่จริงๆ) ตอนเย็นวันหนึ่งฉันกับลูกพี่ลูกน้องที่เด็กกว่าฉัน3ปี ไปซื้อของที่ตลาดนัดปากคลอง(ขออธิบายหน่อยว่าแถวบ้านฉันเป็นคลองน้ำไหล...น้ำในคลองจะไหลไปที่ประตูระบายน้ำที่ปากคลอง) ตอนนั้นลูกพี่ลูกน้องของฉันบอกว่า...เขาได้ยินคนที่เดินสวนกันคุยกันว่ามีศพผู้ชายลอยมาติดประตูน้ำที่ปากคลอง...ตอนนั้นฉันรู้สึกเฉยๆเพราะคิดว่าคงเป็นพวกวัยรุ่นที่มีเรื่องกันแล้วฆ่ากันล่ะมั้ง เพราะที่คลองแถวบ้านฉันมักมีอะไรแปลกๆลอยมาบ้างนานๆที(เช่นโครงกระดูกที่อยู่ในกระสอบช่วงคดีหมอคนนั้น) จากนั้นฉันก็ไม่ได้สนใจอะไร

                ...ใครจะไปคิดล่ะว่า...ศพนั่นจะเป็นของคนที่เกี่ยวข้องกับฉัน..

                พอตอนเช้า...ฉันก็ไปทำงานเป็นแคดดี้ที่สนามกอล์ฟแถวบ้านกับคนที่บ้านและลูกพี่ลูกน้องคนเดิม ระหว่างที่ยังไม่ได้เริ่มงาน ก็มีรุ่นน้องที่โรงเรียนคนหนึ่งซึ่งทำงานอยู่ที่เดียวกันมาบอกฉันว่า...ศพที่พบเมื่อวานนั้น...เป็นศพของนิว...เพื่อนของฉันนั่นเอง

                ตอนนั้นฉันตกใจมาก...รู้สึกสับสนอย่างบอกไม่ถูก จำไม่ค่อยได้ว่าพูดอะไรกับใครไปบ้าง...รู้แค่ว่าฉันถามย้ำกับเด็กคนนั้นหลายครั้ง และโทร.ไปถามคนอื่นเพื่อยืนยันอีกที...จนแน่ใจว่าใช่ และนั่น...ทำให้ฉันรู้สึกเสียใจมากมาย

                ฉันจำไม่ได้ว่าน้ำตาไหลออกมาตั้งแต่ตอนไหน...ฉันโทรไปหาเพื่อนของนิว โทร.บอกอาจารย์ที่เห็นว่าสนิทกันกับนิว...อาจารย์เองก็ตกใจมากเช่นกัน หลายคนบอกว่าไม่น่าเลย...ไม่น่าเชื่อ...เรื่องแบบนี้ไม่ควรเกิดขึ้นกับคนดีๆอย่างนิวเลย...ทำไมกัน?

                ตอนนั้นแม่บอกให้ฉันกลับบ้าน ฉันคงทำงานไม่ไหวในเมื่อเพื่อนตายไปทั้งคน...ฉันไปที่บ้านที่นิวอยู่เพื่อถามว่าเกิดอะไรขึ้นกับนิว ทำไมเขาถึงตาย...ที่บ้านรู้อะไรบ้าง คนที่บ้านเขา(ซึ่งก็เป็นคนรู้จักกันกับบ้านฉัน) บอกว่าตำรวจกำลังสืบหาสาเหตุอยู่...แต่สงสัยว่าจะเป็นการฆ่าตัวตาย

                ฉันไม่อยากจะเชื่อ เพื่อนๆของทั้งฉันและนิวก็ไม่อยากจะเชื่อ คนที่บ้านของนิวและอาจารย์เองก็เช่นกัน...เขากำลังจะเรียนจบ กำลังจะมีอนาคตที่ดีต่อไป...แล้วทำไม...คนอย่างเขาต้องมาฆ่าตัวตาย?

                คดีถูกปิดท่ามกลางความสงสัยของทุกคนที่รู้จักนิวมา เพื่อนๆต่างไม่เชื่อว่านิวจะคิดสั้น แต่ผู้ใหญ่หลายๆคนก็บอกว่ามันอาจจะเป็นแค่ความคิดชั่ววูบ...แต่ถึงอย่างนั้น...ฉันก็ยังไม่อยากจะเชื่ออยู่ดี...ไม่อยากจะเชื่อว่าเพื่อนของฉันจะจากไปแล้ว...จากไปอย่างไม่มีวันกลับมา...ด้วยสาเหตุที่ว่า...เขาฆ่าตัวตาย

                ฉันไม่ใช่ตำรวจ...ไม่ใช่นักสืบ(ถึงแม้เคยใฝ่ฝันอยากจะเป็นก็ตาม) ตอนนั้นฉันเป็นเพียงเด็กคนหนึ่งที่กำลังจะเรียนจบม.6และสูญเสียเพื่อนไปอย่างกะทันหันเท่านั้น...สิ่งที่ฉันพอจะทำให้เขาได้...มีเพียงการไปร่วมงานศพของเขา...ไปฟังพระสวดทุกคืน และไปร่วมเผาศพเขา ภาวนาขอให้เขาได้ไปสู่ภพที่ดี...และทำบุญให้เขาบ้าง...ก็เท่านั้น

                ยังมีอีกสิ่งหนึ่งที่ทำให้ฉันรู้สึกผิดมาจนถึงทุกวันนี้ นั่นก็คือสมุดเฟรนด์ชิพ...ฉันไม่ได้ให้เขาเขียนเพราะมัวแต่ลังเลในเรื่องไร้สาระ สุดท้ายก็ทำได้แค่การติดรูปเขาลงในเฟรนด์ชิพของฉัน และเขียนเฟรนด์ชิพของเขา ซึ่งในนั้นฉันพบว่ามีรูปของฉันอยู่ด้วย...เป็นรูปตอนที่ไปค่ายวิทย์ค้วยกัน และรูปที่ไปกินหมูกระทะกันตอนม.3...ฉันได้เขียนความรู้สึกมากมายถึงเพื่อนคนสำคัญของฉัน...โดยที่ฉันก็ไม่รู้ว่าเขาจะได้อ่านมันจริงๆไหม? แล้วพวกเรา(ฉันและกลุ่มเพื่อนของนิว) ก็ได้นำสมุดเฟรนด์ชิพของเขา...ซึ่งอัดแน่นไปด้วยความรู้สึกของพวกเรา...เผาไปพร้อมกับร่างของเขา โดยหวังว่าดวงวิญญาณของเขาจะรับรู้ได้

                สุดท้าย...ก่อนที่ร่างของเขาจะกลายเป็นเถ้าธุลี พวกเราก็ได้แต่บอกกับร่างไร้วิญญาณของเขา...ว่าพวกเรารักเขา...นิวเป็นเพื่อนรัก...เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดคนหนึ่งของเรา...ขอให้นิวไปดี...ไปสู่สุขติ ได้อยู่ในภพที่ดีๆ พบแต่ความสุข...หากเกิดชาติหน้า หรือชาติไหน...ก็ขอให้เราได้เกิดเป็นเพื่อนรักกันอีก...นิวจะอยู่ในใจของพวกเราและยังคงเป็นเพื่อนรักของเรา...ตลอดไป...

...ฉันเคยมีเพื่อนรักคนหนึ่ง...เป็นเพื่อนเก่า...ที่ตอนนี้เขาได้จากฉันไปไกลแล้ว...

...แล้วคุณล่ะ? มีเพื่อนเก่าที่ห่างเหินกันไปแล้วบ้างไหม...

...ว่างๆก็คิดถึงพวกเขาบ้าง...ติดต่อหาพวกเขาบ้าง...

...ให้ความสำคัญกับเพื่อนเก่าๆที่คุณยังมีอยู่...ก่อนที่คุณอาจจะต้องสูญเสียเขาไปตลอดกาล...

...ขออุทิศบทความนี้แด่นิว...เพื่อนรักผู้ไม่มีวันกลับมา...

...หลับให้สบายนะเพื่อนรัก...

                                                                                                                                By: Killer_i (จูนเพื่อนนิว)