One day and Memory

ลำดับตอนที่ #1 : แด่เธอ... เพื่อนฉัน...

ก็อยากจะบอกว่าที่เราเขียนไดอารี่เนี่ย ส่วนหนึ่งก็เป็นเพราะเพื่อนสนับสนุนให้เขียน
วันนี้เราอยากจะเขียนถึงความทรงจำทั้งหลาย...
วันนี้เราจะไม่แทนตัวเองด้วยเด็กน้อย...
วันนี้เราจะขอพูดชื่อของหลายๆ คน
วันนี้เราอยากพูดถึงประวัติของตัวเองที่บางครั้งอยากพูด แต่ก็พูดไม่ออก

เรื่องแรกที่อยากจะพูดก็น่าจะเป็น... เรื่องที่โรงเรียนละมั้ง

เราชื่อมิ้ว แต่จะพูดแทนด้วยเรานะ

ง่ายๆ เลย ตอนนี้เราเรียนอยู่ที่โรงเรียนซางตาครู้สคอนแวนท์กำลังขึ้นม.4
เราได้เข้าโรงเรียนนี้มาตอนม.1
โรงเรียนใหม่ เพื่อนใหม่ อะไรๆ ก็ใหม่ไปหมด อยากเริ่มต้นสิ่งใหม่ๆ ในชีวิต
อาจเป็นเพราะ... ตอนประถม เราไม่ค่อยมีเพื่อนมั้ง ก็เลยชอบเรียกร้องความสนใจ
ตอนเข้ามาเรียน ก็เป็นเรื่องปกติที่เด็กใหม่จะจับกลุ่มกัน เราก็เป็นหนึ่งในนั้น
ทุกอย่างดีหมด เพื่อนก็ดี อะไรก็ดี แต่ทำไมตัวเราทำดีไม่ได้นะ

ตอนแรก เราก็มีกลุ่มเพื่อนเด็กใหม่ ก็โอเค อยู่ด้วยกันได้
เราต้องเรียนซัมเมอร์ เพื่อปรับพื้นฐาน
มันก็ไม่มีอะไรเลวร้ายหรอก ทุกวันก็เล่นกับเพื่อน พูดคุย หัวเราะ สนุกด้วยกัน
วันนึงเราโกรธเพื่อน ปกติ ตอนเย็นเราจะลงไปพร้อมๆ กับเพื่อนๆ
แต่เราแอบหนีลงไปก่อน ตอนแรกแค่กะว่าจะแกล้งเพื่อนเล่นๆ แต่ใครจะรู้ละว่าวันนั้นจะเป็นวันที่เราต้องแตกแยกกับเพื่อนออกมา... คนเดียว
ตอนเช้าวันถัดมา เพื่อนๆ ไม่สนใจเรา เราก็เมินเพื่อน ไม่ยอมไปพักด้วย
แต่ก็ไม่มีใครว่า ไม่มีใครเรียก ในใจเราก็แอบเสียใจนิดหน่อย แล้วเราก็พบเพื่อนคนนึงชื่อ ทิพย์ เราสองคนพักด้วยกัน ถึงเราจะอยู่กันคนละห้อง (ทิพย์อยู่ห้อง1 ส่วนเราอยู่ห้อง2) แต่เราก็ยังสนิทกันได้ เราพักกัน 2 คน มีเรื่องอะไรก็คุยกัน เล่าให้ฟัง แบ่งปันกัน มันเป็นความรู้สึกที่ดีมากๆ จนกระทั่ง เราก็เป็นต้นเหตุอีกครั้ง
เพื่อนๆ ในห้อง 2 มาถามเราว่าทำไมถึงพักกับทิพย์ละ? เราก็บอกว่า ทิพย์ก็ดีนี่ไม่มีอะไรไม่น่าคบด้วยนี่นา เพื่อนๆ กลับบอกว่า ทิพย์นะหรอ นิสัยแย่จะตายบ้างละ นิสัยไม่ดีบ้างละ ตอนแรก เราก็ไม่ได้สนใจอะไรกับคำพูดพวกนั้น
วันนึง ไม่รู้ว่ามีอะไรดลใจ ให้เราถามเพื่อนๆ ว่าทำไมถึงไม่ชอบทิพย์กัน
เพื่อนๆ ก็บอกกันว่า ทิพย์น่ะ ให้พ่อเอาข้าวมาให้ทุกวัน แล้วยังจะให้พ่อป้อนให้กินอีกกินเองไม่เป็น
ในใจเราก็เริ่มมีอคติขึ้นมา ใจนึงก็ว่าอย่ายุ่งกับทิพย์เลยเค้าไม่ดี แต่อีกใจก็คิด... ว่าที่เพื่อนๆ พูดกัน มันจะจริงหรอ ใช่แน่หรอ ทิพย์เนี่ยนะ
และแล้วตัวเราก็ค่อยๆ ตีตัวออกห่าง โดยที่เราเองก็ไม่รู้ตัวเหมือนกัน จนวันนึงเราก็เห็นภาพตัวเรายืนอยู่เพียงคนเดียว ไม่มีทิพย์... เพื่อนที่มีอยู่คนเดียวคอยยืนข้างๆ มีเพียงเราคนเดียวที่ยืนอยู่ท่ามกลางความมืด ไม่มีใครสนใจเราเลย...

ในห้องเรียน ครูประจำชั้นให้ย้ายที่นั่ง เราได้นั่งข้างว่าน เพราะเราชอบคุยในห้อง แต่ว่านจะนั่งเงียบๆ
ทุกวัน เราจะชวนว่านคุย ว่านก็ใช่ว่าจะเป็นคนเงียบซะทีเดียว ว่านก็เล่าเรื่องให้ฟังบ้าง แต่ส่วนใหญ่เราจะเป็นคนพูด เราก็ค่อยๆ สนิทกับว่านมากขึ้น เราพักด้วยกัน แต่คราวนี้ไมได้พักกันแค่ 2 คน ว่านพาเราไปนั่งรวมกลุ่มกับเพื่อนกลุ่มใหญ่ กลุ่มนึง ช่วงนั้นเราก็มีความสุขดี เราอยู่อย่างนี้จนกระทั่งขึ้น ม.2

มีซัมเมอร์เรียนพิเศษขึ้นม.2 (อันนี้ไม่บังคับ)
ว่านไม่ได้เรียนด้วย แต่เพื่อนในกลุ่มก็มีคนเรียนด้วย ตอนนั้น ก็ใช่ว่าเราจะสนิทกับทุกคนในกลุ่ม นอกจากว่านแล้ว เพื่อนที่เราคุยด้วยกันได้ ก็มีวิจ่าง ซัมเมอร์ วิจ่างก็เรียนด้วย ทำให้เราสนิทกันมากขึ้น ที่เราสนิทกับวิจ่างมาก่อนคงจะเป็นเรื่องที่เราเรียนกีตาร์ กับเรื่องที่ชอบเพลงสากล เหมือนๆ กันละมั้ง

เปิดเทอมเราก็ได้อยู่ห้องเดียวกับวิจ่าง ห้อง4 (ปีนี้อธิการให้คละห้อง)
ช่วงเทอม1 เราก็ยังคงพักกับเพื่อนกลุ่มเดิมอยู่ แต่ว่าว่านอยู่คนละห้อง ทำให้เราสนิทกันน้อยลง พอขึ้นม.2มา เราก็เริ่มจะรู้สึกว่า เพื่อนๆ ในกลุ่ม ไม่ค่อยมีคนคุยกะเรา มีอะไรบางอย่างทำให้เราคิดว่า เพื่อนกลุ่มนี้ไม่ใช่แบบของเรา
ประมาณเกือบปลายๆ เทอม1 เราเห็นเพื่อนกลุ่มนึงกะลังนั่งคุย กันอยู่ แล้วเราก็เห็นเพื่อนที่ชื่อมิ้ว (รู้จักกันตอนซัมเมอร์ม.1) เราก็เลยเดินเข้าไปทัก
ตอนนั้น มิ้วก็บอกว่าเพื่อนชื่อไรกันมั่ง แต่เราจำไม่ได้หรอก แล้วเราก็ได้คุยกับเพื่อนคนนึง ชื่อ มิ้น พอเราได้คุยด้วยก็รู้สึกถูกคอ คุยกันได้ ตอนแรกๆ เราก็เวียนไปมา ระหว่าง 2 กลุ่มแต่สุดท้ายเราก็ได้มาอยู่กลุ่มเดียวกับมิ้น
ในกลุ่มนี้มีสิ่งเดียวที่ทำให้เราตกใจคือ ทิพย์ อยู่กลุ่มนี้ด้วย
แรกๆ เราก็ไม่สนใจทิพย์ ดูเหมือนทิพย์ก็ไม่ค่อยจะสนใจเราด้วย
แล้วเราก็เกิดความสงสัยขึ้นมา เกี่ยวกับเรื่องของทิพย์
เราถามมิ้วเกี่ยวกับเรื่องของทิพย์ มิ้วก็อธิบายให้เราฟัง ว่าตอนนั้นทิพย์ไม่สบาย (รู้สึกว่าจะผ่าฟันมั้ง) พ่อก็เลยเอาข้าวมาให้ แล้วเห็นทิพกินไม่ไหวเลยช่วยป้อนให้
เราก็เลยรู้สึกผิดที่ไม่สนใจเค้า อยากขอโทษ อยากกลับมาสนิทกันเหมือนเดิม อยากให้ทุกอย่างเป็นเหมือนที่เราเคยมีความสุขด้วยกัน
วันนี้เราคงจะไม่พูดอะไรมากไปกว่านี้ ขอพูดเพียงคำเดียว เราขอโทษนะ ทิพย์...