คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่1
บทที่ 1
“่วหรือไ เพิ่ะทุ่มเอนะ”
ภูิถามเมื่อเห็นมนัสนันท์เริ่มหาวหลายรั้ สีหน้าูอ่อนล้าและเหนื่อยแรนเานึเป็นห่วเธอและีวิอเาะมาบลในน้ำูลอ้าถนน
“ันเป็นนับไม่ไ้นั่สบายเหมือนนาย”เธอวาใส่เา
“อรถ ผมะับเอ”เาสั่ให้เธออรถเพื่อเปลี่ยนมาเป็นนับแทน
เธอลอบยิ้มอย่าีใเมื่อมันเป็นไปามแผนาร รีบเปิประูรถลมา้าล่า เาเินลารถ เธอใ้่วเวลาเาเผลอถอรอเท้าออมาถือไว้ เมื่อเาเินเ้ามาใล้เธอ็ปารอเท้าใส่หน้าเาแล้วหันหลัวิ่หนีไป
“โอ้ย แสบนันะ”
เาำรามอย่าเ็บใที่มาเสียรู้เธอ ึรีบวิ่ามมนัสนันท์ไปอย่ารวเร็ว หิสาววิ่ไม่ิีวิ มอ้ายแลวาหานมา่วยแ่ไม่มีนหรือรถแล่นผ่าน เธอโ่เอที่เพิ่ะิแผนให้เาเปลี่ยนเป็นนับแทนไ้อน้าทามีแ่ป่าพห้ารัไม่เอบ้านนสัหลั
“หยุนะ มนัสนันท์”เาวิ่ามหลัเธอไปิ ๆ
“หยุให้โ่สิ”
มนัสนันท์ะโนลับไปอย่าโมโหวิ่หนีไม่ิีวิ สีหน้าอเธอแหยเ้วยวามเ็บเท้า วิ่ไม่สะวมานัเพราะไม่ไ้ใส่รอเท้าทำให้เท้าอเธอวิ่ไปามถนนลูรัหิน้อนเล็้อนน้อยทิ่มเท้าอเธอนเ็บแ่เธอ้อหนีเอาัวรอาโรนนี้ให้ไ้
ภูิวิ่ามเธออย่ารวเร็วนามเธอทัน มือยาวแ่แ็แรรวบเอวเธอเ้ามาประิแนบอเา แล้วหันหน้าเธอมาทาเา สีหน้าเธอเ็บปวและผิหวัที่หนีเาไม่พ้นทำให้เารู้สึสะใยิ่นัเมื่อเห็นสีหน้าเ็บปวอเธอ
“ราวนี้อย่าหวัะหนีไปไหนพ้น”
“ปล่อยันนะ”เธอิ้นไปมา
“เธอหนีันไม่พ้นหรอมนัสนันท์ อนนี้ีวิอเธอเป็นอันแล้ว”เายิ้มสะใ
“ันไปทำอะไรให้ ทำไม้อับัน้วย”เธอทุบเา น้ำาไหลพรา
“เี๋ยวเธอ็รู้ว่าทำอะไรันไว้”เาลาเธอไปทารถ
“โอ้ย เ็บ”เธอร้อประท้วอย่าเ็บปว
ภูิะัหันมามออย่าแปลใ ่อนะหลุบาล่ำมอพื้น ินสีส้มลูรัมีเลือสีแอยู่ประปรายเป็นรอยทายาว เาใไม่ิว่าเธอะอทนวิ่มาไลนานี้ทั้ที่เลือออเ็มฝ่าเท้า
“เป็นไล่ะอยู่ีไม่ว่าี ลมาให้ัวเอเ็บัว”เา้มล้อนร่าเธอึ้นมาอุ้ม
“ปล่อยนะ วาันลเี๋ยวนี้”เธอิ้น
“ไม่ปล่อย หยุิ้นสัทีไ้ไหม”
“ปล่อยันลนะ”เธอิ้นแรึ้น
“ถ้าไม่หยุ็ะหอมแ้มอยู่รนี้”พูบเา็หอมแ้มเธอ
“ไม่เอา”เธอันแ้มเาไว้ไ้ทัน
“ไม่เอา็อย่าื้อ หยุิ้นะไ้พาลับรถ”เาออำสั่
เธอหยุิ้นออเาไว้แน่น หันไปทาอื่นอย่าเ็บใัวเอเมื่อ้อให้โรมา่วยเธอ เาพาเธอไปนั่้านับ แล้วปลเ็ัอเาออ
“นายะทำอะไร อย่าทำอะไรันเลยนะ”
เธอร้อเสียหลเมื่อเห็นเาถอเ็มัลัวว่าเาะ่มืนเธอรนี้ เาไม่อบแ่ึมือเธอทั้สอมารวบเ้าหาัน่อนะใ้เ็มัพัน้อมือเธอไว้แล้วาเ็มันิรภัยให้เธออีั้นหนึ่
“นายทำแบบนี้ทำไม”
“ันหนี”เาอบสั้น ๆ ่อนปิประูรถให้เธอแล้วเินมานั่รนับ
“นายไม่มีสิทธิ์ทำแบบนี้ับัน บ้านเมือมีื่อมีแปร หาันหนีไปไ้นายิุหัวโแน่”เธอะโนใส่หน้าเา
“เธอล้าแ้วามับผัวัวเอเหรอ”เายื่นหน้าเ้ามาใล้
“ันไม่มีวันนับโรเป็นสามีหรอ”เธออ้าปา้า ่อนส่สายาเลียัใส่เา
“ไม่นานเธอะเปลี่ยนำพู”
ภูิยิ้มเย็น มอรไป้าหน้าแล้วับรถไปอย่ารวเร็วไม่สนใเธออี มนัสนันท์ร้อไห้เียบๆ ลอทา่อนะหลับาลอย่าอ่อนเพลียไม่นาน็ผล๋อยหลับไป เาหันมามอเธอแววาสับสนับสิ่ที่ัวเอทำลไปับเธอ แ่ิถึเรื่อที่เธอเป็นสาเหุให้น้ออเา้อ่าัวายทำให้เาิว่าสิ่ที่เาทำลไปเธอสมวรไ้รับแล้ว
เมื่อรถแล่นเ้าอาาเไร่ธนพรรอันว้าให่ไพศาล เธอ็เริ่มสะลึมสะลือื่นึ้นมา หันมอไปรอบ้าเห็นแ่้นไม้เรียรายยาวเป็นทาไลสุลูหูลูา
“นายพาันมาที่ไหน”เธอหันไปทาเา้วยวามแปลใ
“ไร่อผมเอ”เาอบเสียเรียบ
“ไร่...ทั้หมนี่เลยเหรอ”เธออุทานเมื่อเห็นอาาเว้าให่ไพศาล
“ใ่แล้ว ทั้หมนี่อผมเอ”เาอบเสียเรียบ
“นายไม่ไ้ับันมาเรีย่าไถ่แน่ แล้วนายับันมาทำไม”เธอ้อเาเม็
“แ้แ้น”
เาพูบ็อรถเทียบหน้าบ้านเรือนไทยหลัให่ พลาหันมาหาเธอ้วยสีหน้าุร้าว หิสาวถอยิิประูรถยน์้วยวามหวาลัวแววาุันอเา
“ันไปทำอะไรให้นายเ็บ้ำอนไหน หน้าานาย ัน็ไม่เยเห็นสัรั้้วย้ำไป”เธอลอบลืนน้ำลายอย่าหวาหวั่น
สายามร้าวลุวาวเมื่อเธอพูีุ้นี้ เธอปาสั่นรู้สึหวาลัวหนัว่าเิมเมื่อเอสายาอเาแล้วิถึพ่อับแม่ึ้นมา เธอไม่รอลับไปหาท่านแน่เลย
“อยารู้ใ่ไหม มานี่เลย”
เาเินลารถแล้วอ้อมมาทาประู้าน้านับ ่อนเปิประูแล้วเอาเ็ัออามืออเธอ่อนะระาเธอลารถอย่าแร้วยลืมไปว่าเท้าอเธอมีบาแผล
“นายะพาันไปไหน”เธอถามสายาหวาลัว
เาไม่อบ มนัสนันท์รู้สึำใเินามเาไปในบ้านไม่ไ้วอนอให้เาหยุทั้ที่เ็บเท้านน้ำาเลิแ่็พยายามลั้นเสียร้อไว้ เธอไม่้อารวามเห็นใาโรใั่วนนี้
“เธอำนในรูปนี้ไ้ไหม”
เาพาเธอเ้ามาในห้อหนึ่ึ่เป็นห้อพระแล้วมาหยุยืน่อนะันเธอให้นั่ลรหน้ารูปถ่ายสามใบมีรูปอหิสูวัยับายสูวัยอยู่ในรอบเียวันพร้อมถ้วยเบร์บรรุอัิ สายาอเธอเลื่อนไปหยุอยู่รรูปถ่ายอายหนุ่มนหนึ่ึ่เธอุ้นเยมานาน สิ่ที่ทำให้เธอใสุี็เมื่อเห็นถ้วยเบร์บรรุเถ้าระูแถมยัมีระถาธูปทำให้เธอเาไ้ว่าเาายไปแล้ว
“ภีม”เธอพึมพำในลำอ
“เาายแล้ว”
“เาายไ้ไ”น้ำาเธอไหลพรา
“ภีม่าัวายหลัาเธอบอเลิเา”ภูิระาแนอเธอให้มาเผิหน้า
“ไม่ริ”เธอส่ายหน้าไม่เื่อ
“เธอเป็นสาเหุให้เา้อ่าัวาย”เาะอใส่หน้าเธอ
“ไม่ริ นายโห ไม่...”เธอะโนอย่าเ็บปว่อนะเป็นลมล้มพับไป
เสียัโหวเหวาห้อพระทำให้ป้าใเินเ้ามาู เธอะัเมื่อเห็นมนัสนันท์นอนสลบอยู่ในอ้อมออภูิ เธอรีบเินลมาหาเาที่้อนร่าอหิสาวมานอนราบบนโฟายาว
“ใรหรือ่ะ”ป้าใถามอย่าสสัย
“ป้า่วยหาผ้าุบน้ำมาเ็หน้าเธอให้หน่อยรับ”เาไม่อบแ่สั่แทน
“่ะ”
ป้าใลุึ้นไปหยิบผ้าับาละมัใส่น้ำออมา หล่อนเ็หน้าให้มนัสนันท์ หิสาวลืมาึ้นอย่าสะลึมสะลือ่อนะหลับาลอีรั้้วยวามอ่อนเพลีย
“เธอเป็นใรหรือ่ะ”ป้าใถามเพราะไม่เยเห็นภูิยุ่ับผู้หินไหน
“มนัสนันท์”เาบอเสียเรียบ
“มนัสนันท์...อย่าบอนะ่ะว่าเป็นนเียวับ...”ป้าใพึมพำอย่าใ
“ใ่ มนัสนันท์ ธาราม แฟนอนายภีม”เาอบเสียเอ
“ุภูพาเธอมาที่นี่ เธอยินยอมมา้วยหรือเปล่าะ”ป้าใรู้สึใเสียึ้นมาทันที
“ไม่รับ”
“ุพาเธอมาแบบนี้ มันผิหมายนะะ”เธอเป็นห่วเา
“ผมไม่สนอแ่ไ้แ้แ้นเธอ็พอ”เา้อนร่าเธอึ้นมาอุ้ม
“ะพาเธอไปไหนะ”ป้าใถามอย่าัวล
“ห้อผม”เาอบเสียเรียบ
“เอ๊ะ”
ป้าใำลัะแย้แ่ภูิสาวเท้าึ้นบันไไปอย่ารวเร็ว เาพาเธอมาวาลบนเีย สายาสำรวไปทั่วเรือนร่าอเธอ ผิวาวนวลเนียนอมมพู นายาวเรียัวเป็นแพ มูโ่รับับริมฝีปามพูสใส ใบหน้าเาเลื่อนล่ำเือบะถึใบหน้าเธออย่า้อมน์ลัในเสน่ห์อเธอ ทว่า ็้อะัเมื่อนึึ้นไ้ว่าเธอเป็นสาเหุให้น้อเาาย มันทำให้อารม์อเาเริ่มุนเียวึ้นมาอีรั้
“บ้าริ”
ภูิสบถอย่าหัวเสีย หันหลัแ่สายาสะุเ้าับฝ่าเท้าอเธอเ็มไป้วยบาแผลเลือแห้เาะรัมอูน่าสสารทำให้ใเาอ่อนฮวบทันที
ผ้าุบน้ำพอหมาแะบนฝ่าเท้าอหิสาวแผ่วเบา้วยลัวเธอเ็บ เมื่อเ็ฝุ่นออไปหมแล้ว็ใ้สำลีุบแอลอฮอล์ วามแสบและวามเย็นทำให้เธอสะุ้ื่นึ้นมา
“นายะทำอะไร”
สายาเธอมออย่าหวาลัว ำลััเท้าหนีแ่มืออเาับไว้แน่นไม่ยอมปล่อย เาไม่อบ ้มหน้าเ็แผลให้เธอแล้วใส่ยาทิเอร์่อนพันผ้าให้อย่าเรียบร้อย เธอมอเียบ ๆ สายาไม่ไว้วาใเาสันิเียว
“เี๋ยวพรุ่นี้่อยล้าแผลใหม่”
พูบเา็เ็บอุปร์ทำแผลเินออาห้อไปปล่อยให้เธอนอนในห้อนเียว มนัสนันท์รีบลาเียพยายามฝืนเินไปทาประูอย่ารวเร็ว เธอลลอนประูแน่นหนา่อนะลับมานั่บนเีย เลื่อนเ่าให้มาแนบอแล้วมอูแผลรฝ่าเท้าที่เาทำให้อย่าไม่เ้าใว่าเามาูแลเธอทำไมพลานึโรธภีมะที่ทำให้เธอ้อมาเอเหุาร์แบบนี้
“ทำไมนาย้อ่าัวาย แล้วนายไปพูอะไรให้ผู้ายนนี้โรธันน้อมาแ้แ้นเพื่อนาย ที่ันบอเลินายเป็นเพราะารระทำอนายเอ ทำไมันะ้อเป็นนผิ้วย”เธอพึมพำ ร้อไห้อเ่าัวเอแน่น
ภูิเินมานั่บนโ๊ะทำานในห้อ้านล่า เาเปิล่อเล็สีำบนโ๊ะแล้วหยิบุแอเล็ึ้นมาไลิ้นัใ้โ๊ะ่อนเปิออ หยิบรูปภาพอมนัสนันท์ออมา่อนะเยหน้าึ้นมอเพานเหมือนะมอทะลุไปบนห้อที่มีหิสาวนอนอยู่้วยสายารัระนเ็บปว
เสียเาะประูัึ้นเารีบเ็บรูปภาพอมนัสนันท์แล้วลลอนเรียบร้อย่อนะอนุาให้นเาะเ้ามาไ้ ป้าใเปิประูเ้ามา้วยท่าทาเรใ
“เที่ยืนแล้วนะรับ มันไม่ี่อสุภาพหาป้าะนอนึ”ภูิเินมาหาหิสูวัยพยุเธอพามานั่บนโฟา
“ป้าไม่สบายใที่เห็นุเรอยู่ที่นี่ ุภูิะทำอะไรเธอหรือ่ะ”ป้าใถามอย่าัวล
“แ้แ้นให้ภีม”เาพูเสียเรียบ
“แ้แ้น แ่เรายัไม่รู้สาเหุารายอุภีมเลยนะ่ะ”ป้าใท้ว
“นายภีมบอผมว่าะให้ผมไปสู่อผู้หินนั้นแ่สออาทิย์่อมาภีม็ลับมาบ้านในสภาพเหมือนนายทั้เป็นแถมยับอว่าเลิับมนัสนันท์ไปแล้ว มันะมีสาเหุอะไรอีรับถ้าไม่ใ่เพราะผู้หินนั้นบีบั้นทำให้น้อผม้อ่าัวาย”เาะโนอย่าเ็บปว
“เวรย่อมระับ้วยารไม่อเวร ที่สำัเราไม่ไ้รู้เรื่อลึหนาื้นอทั้สอนว่าพวเาผิใัน้วยเรื่ออะไร”ป้าใพยายามเือนสิ
“เาไม่ยา มนัสนันท์้อมีนใหม่เลยทิ้ภีมอย่าไม่ใยีทำให้ภีมเ็บปวน้อ่าัวาย”เาเาอย่าเียแ้น
“ุ็แ่เาทำไมไม่หาวามริล่ะ่ะว่าเรื่อมันเป็นมายัไ”ป้าใบอ
“ถ้าผมถามเธอไม่ยอมรับผิหรอ แ่หาพามาอยู่ที่นี่เธอะ้อพูออมาแน่”เาเื่อมั่นอย่านั้น
“ป้าเป็นห่วุ ลัวว่าเธอะไปแ้วามับุ”หล่อนมอายหนุ่มอย่าเป็นห่วับใ
“ว่าะถึวันนั้น ผม้อแ้แ้นเธอให้สาสม่อน”สีหน้าเาริั
ป้าใไ้แ่เียบพูไม่ออ เธอรู้ว่าหาภูิั้ใทำอะไรแล้วเาะเินหน้าไม่ถอยเ็า นรู้สึห่วเาลัวว่าะทำอะไรไม่ิหน้าิหลัแล้วัวเอเือร้อนเสียเอ
************************************************************
ความคิดเห็น