คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : บทที่ 18
บทที่ 18
หลัาหมอรวร่าายมนัสนันท์เรียบร้อย เธอ็สวมใสุ่ที่ทาโรพยาบาลัให้ เินมาในห้อเห็นหมอและนาพยาบาลำลัเินันให้พลุพล่าน ลิ่นยาลบอบอวล สายาอเธอมอรไปทาผ้าม่านที่ปิบัร่าหนึ่ไว้ เสียหมอำลัสั่นาพยาบาลพลาปั้มลมหายใให้นบนเีย ลมหายใอภูิแผ่วเบาูน่าลัว อัราารเ้นอหัวใ่ำลเรื่อย ๆ นน่าใหาย
“ีพร่ำมาะ”นาพยาบาลบอหมอ
สีหน้าอหมอโัยเร่เรีย เา้อเร่ทำเวลารัษาีวิหลานายไว้ พยายามปั้มหัวในเ้นปิึลมือใ้ีมหยิบเศษระออาเนื้อัวอภูิ
มนัสนันท์ะัเท้าเมื่อผ่านร่าอันแน่นิ่อภูิมอสายเรื่อ่วยหายใแล้วรู้สึปวหนึบทรมานใ น้ำาเธอลอเบ้าอยาเินเ้าไปหาแล้วปลอบโยนเาเหลือเิน แ่็ไม่ล้าเ้าไปใล้ลัวะเป็นารรบวนหมอ เวลาหมอใ้เ็มทิ่มลเนื้ออเามันทำให้เธอใสั่น นลุาวาบไปทั่วร่า
เาะเ็บปวทรมานมา ยิ่เห็นสภาพเาเป็นอย่านี้แล้วมันทำให้เธอนึโทษัวเอ เาเออุบัิเหุเพราะออมาามหาเธอ หาไม่มีเธอเาไม่เ็บัวแบบนี้ เธอะ้อ่วยเาให้ไ้ ิไ้แบบนี้เธอ็นั่ลเียว่า้าเียอเาสายาับ้อมอภูิลอเวลา
พยาบาลเินมาใล้่อนเาะเลืออเธอออใส่ว หิสาวัฟันแน่นมอหน้าภูินิ่ เ็บเพียแ่นี้ไม่เท่าับที่เาำลัเ็บปวทุ์ทรมาน
...ุ้อปลอภัยนะะภู อย่าทิ้ันไป ันอโทษที่ทำร้ายิใุ ภีมะ ่วยพี่ายอุ้วยนะ ่วยให้เาอย่าเป็นอะไรเลย...
ประูห้อพยาบาลเปิออ นาพยาบาลพยุมนัสนันท์เินออมา สีหน้าอเธออิโรย้วยเพิ่ผ่านารให้เลือมาเินอัรา นาพยาบาลยื่นอินและยาบำรุเพื่อให้เธอไ้ฟื้นร่าาย
“เป็นไบ้าเร”นนทารเินเ้ามาพยุพาเธอเินมานั่
“ไม่เป็นไระ”น้ำเสียเธอเหนื่อย
“น่าะนอนพั่อนนะ”น้าายบ่นอย่าเป็นห่ว
“ไม่เอาะ แ่นี้เรทนไ้ เรอยาอยู่รอฟัว่าเาปลอภัย”สายาเธอับ้อประูห้อุเินนิ่
“๊ะ”เาบีบไหล่หลานสาวปลอบโยน
แพรวาทำปามุบมิบ ไม่เ้าใว่าผู้ายนนี้ะามใแฟนมาเินไปแล้ว ไม่หึหวบ้าหรือไที่เห็นแฟนัวเอห่วใยผู้ายนอื่นออนอหน้านานี้
เวลาผ่านไปวันหนึ่เ็มๆ หมอ็ยัไม่ออมาาห้อผ่าั แพรวาเริ่มเินเป็นหนูิั่น้วยวามร้อนรนไม่สามารถหยุอยู่ับที่ไ้ มนัสนันท์เริ่มใเสียมือสั่นเทาถูุมเ้าหาันนแน่น สายาับ้อมอประูห้อุเินภาวนาอให้เาปลอภัย
ประูถูเปิออ หมอเินออมาาห้อผ่าัสีหน้าเร่เรีย ริั ทั้สามนรีบเินเ้าไปถามอาารอภูิาหมอ้วยสีหน้าร้อนรน
“ุภู/พี่ภูเป็นไบ้าะ”
มนัสนันท์ับแพรวาถามพร้อมัน แพรวาหันมามอหน้ามนัสนันท์ราวับะินเลือินเนื้อ มนัสนันท์ไม่สนใสายาอแพรวาเธอมอหน้าหมอนิ่
“ารผ่าัประสบวามสำเร็ ภูปลอภัยเพราะไ้เลือาหนูเร่วยไว้”อาหมอยิ้ม
“เาปลอภัย ีั...”เธอพึมพำอย่าีใ่อนหน้ามืเป็นลม
“เร”
นนทารรีบว้าัวหลานสาวไว้ในอ้อมอไม่ให้ล้มลอับพื้น ่อนะอุ้มเธอึ้นเินามหมอนำเ้าไปรัษาัวเพราะเธอื้อึะมานั่เฝ้าอาารอภูิไม่ยอมนอนพัฟื้นนทำให้นเออ่อนแอนเป็นลมหมสิ
แพรวามอามนนทารที่อุ้มมนัสนันท์ไปรัษาัว เธอยิ้มสมน้ำหน้า่อนะยิ้มีใเมื่อรถเ็นอภูิเลื่อนออมาาห้อุเิน เธอทำเรื่ออเป็นเ้าอไ้แ่นนทารรอเอสารเรียบร้อยแล้ว
“หมอนี่ ยุ่ทุสถานาร์เลย”
แพรวาบ่นอย่าหุหิ รีบเินามบุรุษพยาบาล เาเ็นภูิไปห้อพิเศษหลัานนทารสั่อห้อไว้เรียบร้อย ทุนออาห้อเหลือแพรวาับภูิสอน เธอสาวเท้าเ้าไปใล้เาเินไปนั่ลบนเ้าอี้้าเียนไ้ ยมืออเาึ้นมาแนบใบหน้า
“แพรรัพี่ภูมานะะ แพระไม่ยอมให้มันมาทำร้ายพี่ไ้ภูอี”แววาเธอวาวโรน์น่าลัว
***********************************************
มนัสนันท์เริ่มรู้สึัว มอไปรอบห้ออย่าุน่อนเห็นนนทารอ่านหนัสือพิมพ์อยู่บนโฟาไม่ไลาเธอ พอเธอลุึ้นเาพับหนัสือพิมพ์่อนเินรมาหาเธอ
“ื่นแล้วเหรอ”เายิ้มให้หลานสาว
“เรหลับไปนานหรือเปล่าะ”เธอถามอย่าสสัย
“วันเ็มๆ เียวล่ะ”เาระุยิ้มเอ็นู
“ุภู”เธอเป็นห่วเายับัวะลาเีย
“ยัไม่ฟื้นเลย”นนทารบอ
“เระไปูเา”เธอเินลาเียโยมีน้าายเ้ามาพยุ
“พี่ว่าเธออาบน้ำ่อนีไหม ะไ้สื่นไ”เาบอหลานสาว
“็ีะ”
มนัสนันท์้มมอุโรพยาบาล่อนพยัหน้าเห็น้วย เินเ้าไปอาบน้ำเปลี่ยนุนอเรียบร้อย็เินยิ้มออมาหาน้าาย
“เสร็แล้ว เราไปันเถอะะ”
“ิน้าว่อนเถอะ”เาวน
“เรเป็นห่วุภู”สีหน้าเธอัวล
“อนนี้เายัไม่ฟื้นเลย ทานเอาแรสัหน่อยนะ”เาบออย่าเป็นห่ว
“ไม่เอา พี่นนท์หิว็ไปิน่อนเลย”มนัสนันท์ส่ายหน้า
“เรไม่ินพี่็ไม่ิน ั้นไปเยี่ยมเาัน่อน็ไ้”เาามใเธอ่อนะเินออไป้วยัน
มนัสนันท์ับนนทาระัเมื่อป้ายหน้าห้อิบอไว้ว่าห้ามเยี่ยม ทั้สอมอหน้าันนิ่ไม่ล้าเ้าไป้าใน นนทารพาหลานสาวมาแผนประาสัมพันธ์สอบถามสาเหุที่ห้ออภูิไม่ให้เ้าไปเยี่ยม่อนแสวามเป็นเ้าอไ้อใ้สิทธิ์เ้าไปูแลภูิ ทาโรพยาบาลอนุาให้ทั้สอนเ้าไปเยี่ยมไ้
เสียประูถูเปิออ แพรวาเยหน้าึ้นาอเอสารานที่เธอสั่ให้ลูน้อนำมาให้ รีบผุลุาโฟาเมื่อเห็นนนทารับมนัสนันท์เ้ามาในห้อ
“ไม่เห็นป้ายหรือไ ว่าเาห้ามเยี่ยม”แพรวาบัับเสียให้่ำ
“ไม่ไ้าบอแ่ผมเป็นเ้าอไ้ สามารถสั่ไ้ว่าใรเยี่ยมไ้หรือไม่ไ้”นนทารสวนลับ
“นายไม่ไ้เี่ยว้ออะไรับพี่ภู ัน้อารเป็นเ้าอไ้แทน”แพรวา้อหน้าเาเม็
“ผมเป็นนับรถพาุภูมารัษาัวที่นี่ย่อมมีสิทธิ์เ็มที่ แล้วุล่ะมีสิทธิ์อะไร”เาย้อนลับบ้า
“แฟนอเาไ”เธออ้า
“ผมไม่ไ้หูหนวและไม่ไ้วามำเสื่อม เมื่อสอวัน่อนุภูบอว่าเป็นสามีอเร เ้าอไ้ที่แท้ริ้อเป็นเร”
นนทาร้อหน้าแพรวาอย่ายียวน แพรวาหันมาาเียวปั๊ใส่มนัสนันท์สายาเอาเรื่อ ่อนสายาะเหลือบไปเห็นแหวนเพรบนนิ้วเรียวอมนัสนันท์ เธอเบิาโ่อนะเินรมาหามนัสนันท์แล้วระามืออหิสาวึ้นมา
“เธอไ้มันมายัไ”แววาแพรวาเ็บปว
“ุภูอันแ่าน”มนัสนันท์บอ
“ไม่ริ เป็นไปไม่ไ้”แพรวาส่ายหน้าไม่เื่อ น้ำาลอเบ้า้วยวามเ็บปว
“ุแพรมีอะไรหรือเปล่าะ”มนัสนันท์มอหิสาวอย่าเป็นห่ว
“แหวนวนี้เป็นอัน ุป้า แม่อพี่ภู้อารไ้ันเป็นลูสะใภ้ ท่านบอว่าะยให้ัน เธอไม่มีสิทธิ์สวมแหวนวนี้ ถอออมาเลยนะ"
แพรวาึแหวนออามืออมนัสนันท์ หิสาวไม่ยอมให้แพรวาึออแ่แรหึหวอแพรวามีมา หล่อนระาแหวนนหลุออมาานิ้วมารอบรอไว้ในมืออน
“เอามานะุแพร ุภูยให้ันแล้ว”มนัสนันท์เ้าไปะแย่แหวนามืออแพรวา
“ไม่”แพรวาเบี่ยมือหลบ
สอสาวแย่แหวนันวุ่นวาย แพรวาเินหนีโยมนัสนันท์ามิไม่ยอมห่า ฝ่ายหนึ่ไม่ยอมให้อีฝ่ายหนึ่้อารแย่แหวนลับืนมายื้อยุุระาันไปมานแหวนหลุออามือแพรวาหล่นออไปนอหน้า่าห้อ ทั้สอสาวะโหน้าไปมออย่าใ พวเาอยู่ั้นห้ามอลไป้าล่าเป็นสวนหย่อมอโรพยาบาลัให้นไ้และาิผู้ป่วยมานั่เล่นผ่อนลาย ้นไม้ึเยอะนปลุมไม่สามารถเห็นแหวนเพรที่ลไปไ้
“ฮ่าๆ ันไม่ไ้็อย่าหวัว่าแะไ้”แพรวายิ้มเยาะใส่มนัสนันท์
“ุแพร”มนัสนันท์เรียื่อแพรวา้วยวามัเือใ
“ลไปหาิ่อนะมีใรเอาไป”
แพรวาพูราวับหวัีแ่เธอเื่อว่าสวนว้านานี้มนัสนันท์ไม่สามารถเอแหวนแน่ แม้เธอะเสียายแหวนวนี้เพราะมันเป็นแหวนเ่าแ่ประำระูลธนพรร็าม
“ันหาแน่”มนัสนันท์หันหลัเินออาห้อ
นนทารสาวเท้าเ้ามาใล้แพรวา หลัามอหลานสาวับแพรวายื้อแย่แหวนันอยู่นานโยไม่อยาเ้าไปยุ่ แววาอเาน่าลัวนเธอถอยหลันิำแพห้อ
“นายะทำอะไร”
“ผมไม่ิว่าหน้าาสวยอย่าุะร้ายไม่ใ่เล่น”มือทั้สอ้าอเาาั้นแพรวาเอาไว้
“เอามือออไปนะ”เธอันออนนทารไม่ให้เ้าใล้
“ผมอยาปราบผู้หิร้ายอย่าุั ะสนุื่นเ้นน่าู”หน้าเาเลื่อนล่ำ
“ถอยออไปนะ”เธอเอียหน้าหนี
“หาผมอยาไ้อะไรไม่เยพลา ุหนีผมไม่พ้นแน่”
นนทารับหน้าเธอไว้่อนูบลแ้มนวล หิสาวรีร้ออย่าไม่พอใ เาปล่อยัวเธอ ่อนเินถอยหลัมายืนยิ้มมุมปาสีหน้าเ้าเล่ห์
“ไอ้โริ”แพรวาถูแ้มัวเออย่าแร้วยวามไม่พอใ
เายิ้มรับ่อนเินออไปามมนัสนันท์ แพรวาีไม้ีมือลาอาาศแทบอยารีร้อหาไม่ิว่าภูิำลันอนหลับอยู่ เธอเินมานั่ล้าเามอหน้าายหนุ่มนิ่่อนอารม์โรธะ่อยๆ หายไปเปลี่ยนมาเป็นเศร้าึม
“พี่รัมันมาเลยเหรอะถึับยแหวนวนั้นให้ับมัน”เธอบหน้าล้าเียร้อไห้เสียใ
“อืม”
เสียึมำในลำออภูิัึ้น เธอผหัวเยหน้าึ้นมออย่าีใ ภูิ่อย ๆ ลืมาื่น้วยสีหน้า่วเีย สายามอไปรอบห้อ่อน้อหน้าแพรวานิ่
“พี่ภู พี่ื่นแล้ว แพรีใเหลือเิน”เธอับมืออเายึ้นมาูบ้วยวามีใ
“น้ำ”น้ำเสียเาแหบพร่า
“รอสัรู่นะะ”เธอลุึ้นไปรินน้ำใส่แ้ว
ภูิมอแพรวารินน้ำให้เา้วยท่าทาระือรือร้น เธอนำหลอใส่แ้วยมาให้เาู ายหนุ่มื่มนหมแ้วอย่าระหาย เธอวาแ้วล่อนนั่ล้าเา รอยยิ้มระ่าเ็มหน้า
“ปลอภัยแล้วนะะพี่ภู”หิสาวมอเา้วยวามรั
“ุเป็นใร”
“พี่ภูพูว่าอะไรนะ่ะ”เธอะัหันมาั้ใฟัเา
“ผมื่อภูเหรอ”เาถามอย่าสสัย
“เอ๊ะ”แพรวาทำหน้าประหลาใ
“พี่ภูำัวเอไม่ไ้เหรอะ”
“ผมเป็นใร ทำไมถึำอะไรไม่ไ้เลย โอ้ย”เาุมมับัวเอแน่น
“พี่ภู ใเย็น่อนนะะ เี๋ยวแพรามอาหมอมารว”
แพรวาเรียหมอให้เ้ามาูอาารอเา ไม่นานเินรอหมอและนาพยาบาลเ้ามารวร่าายอภูิ อาหมอสอบถามวามำอภูิหลายอย่า่อนะพยัหน้าเร่รึม
“พี่ภูเป็นอะไระอาหมอ”แพรวาถามเสียเรีย
“อาอพาภูไปสแนสมอ่อนนะแล้วะบอว่าเป็นอะไร”
อาหมอพู่อนหันไปสั่นาพยาบาลให้ทำารเลื่อนย้ายภูิไปห้อเอ็เรย์ ะรถเ็นพาเาไปห้อเอ็เรย์ แพรวาุมมือเาไว้ลอเวลา
“ไม่้อลัวนะะ แพระรออยู่หน้าห้อ”เธอบีบมือปลอบโยนเา
ภูิมอเธอลอเวลา่อนรถเ็นะเลื่อนเ้าไป้าในห้อเอ็เรย์ หลัอเธอพิำแพห้อ แววาห่วใยเาเหลือเิน่อนะะัเมื่อเธอนึอะไรออ เาวามำเสื่อมเป็นโอารีสำหรับเธอที่ะำัมนัสนันท์ออไป
“สมอไม่ไ้รับารระทบระเทือน”หมอโัยพูับภูิ
“อนแรผมื่นมา็ำไม่ไ้หรอรับ แ่พอสัพัมัน็เริ่มำไ้”ภูิบอเสียเรียบ
“นเพิ่ฟื้นาอุบัิเหุสมอมัะเลอะเลือนใน่วแร สัพัวามทรำะลับมาเหมือนเิมเอ”หมออธิบาย
“ผมน่าะวามำเสื่อมไปเลยะไ้ไม่้อำเรื่อที่ไม่อยาำ”เาพึมพำอย่าสะเทือนใ
“หลานยัหนุ่มยัแน่นะมีเรื่อทุ์ใอะไรนอยาะลืม”
“มีแล้วันรับ”
“ทะเลาะับหนูเรเหรอ แ่ท่าทาอหนูเรูเป็นห่วภูมานะ อาว่ามีเรื่อทะเลาะอะไรัน็น่าะุยันนะะไ้ืนีัน”
“เร...มาที่นี่เหรอรับ”เาเลิิ้ว
“เาพาภูมาโรพยาบาลับผู้ายนหนึ่”หมอโัยบอ
“แปล...น่าะลับไปถึบ้านแล้วนี่น่า”เาสสัย
“รู้ไหมว่าใรเป็นนให้เลือทำให้อาผ่าัภูสำเร็”หมอโัยเริ่นหวัว่าหาภูิรู้เาะืนีมนัสนันท์
“ใรรับ”เาสสัย
“...”หมอโัยะัเมื่อเสียเาะประูัึ้น
“ุแพรวา้อารเ้ามาฟัผลรวะ”นาพยาบาลเ้ามาบอหมอ
“อารับ ผมมีเรื่อให้่วย”แววาอภูิมุ่มั่น
หมอโัยทำหน้าสนใแ่เมื่อฟัประโยอร้ออหลานายเา็ทำสีหน้ายุ่ยา ใไม่ไ้อยาะโหใรแ่หลาน้อารลอใมนัสนันท์ว่าเธอรัเาหรือไม่...อะไรที่ทำให้ลูายอผู้มีพระุมีวามสุเายินีทำทุอย่า
“อาหมอ พี่ภูเป็นอะไระ”
แพรวาถามอย่ารีบร้อนเมื่อเ้ามาในห้อพัอหมอโัย แผ่นเอ์เรย์ายภาพหัวระโหล เธอมอไม่เ้าใแ่สีหน้าอเธอเ็มไป้วยวามหวั ภาวนาให้เาวามำเสื่อม
“สมออภูไ้รับารระทบระเทือนทำให้วามำบาส่วนหายไป”อาหมอบอ
“หมายวามว่าไะ วามำบาส่วนหายไป”ิ้วหิสาวมวเ้าหาัน
“ภูสามารถใ้ีวิปิไ้แ่เาำใรไม่ไ้เลย”หมออธิบายให้ฟั
“ำใรไม่ไ้เลย แล้วมันะเป็นแบบนี้อีนานนาไหนะ”แพรวา้อมอหมอนิ่
“มันึ้นอยู่ับนรอบ้าว่าะ่วยฟื้นวามำให้เานาไหน”หมออบ
“อบุะ อาหมอ”แววาอแพรวาเ็มไป้วยวามเ้าเล่ห์
*****************************************************
ความคิดเห็น