คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : บทที่ 14
บทที่ 14
เหล้าาวถูรอเ้าปา่อนมืออี้าะเอาบุหรี่ึ้นมาสูบ สีหน้าเาบึ้ึเร่เรียระนเ็บปว มือ้าที่ีบบุหรี่แะหน้าผา่อนะใ้มืออี้ารอเหล้าเ้าปา
“พี่ภูะ พี่ทั้ื่มทั้สูบพร้อมันมันไม่ี่อสุภาพเลยนะะ”แพรวาเินเ้ามานั่้าเา สีหน้าห่วใย
“ยัไม่ลับอีเหรอ”น้ำเสียเาเร่เรีย
“ห่วัวเอบ้าสิะ แพรไม่เยเห็นพี่เป็นแบบนี้เลยนะ”เธอึแ้วเหล้าออามือเา
“อย่ามายุ่”เาวา
“แพรเป็นห่วพี่มานะ”
หิสาวมอเาอย่าสสารและเ็บปวาม ทำไมเาะ้อเป็นทุ์เพราะผู้หินนั้น้วย เพียแ่เาหันมามอเธอสันิเียวเาะไม่มีวันเ็บปว เธอะมอบวามรัและีวิอเธอให้เาเพียนเียวเท่านั้น
“ลับไปไ้แล้ว”สายาเาเย็นา
“ทำไมพี่้อสนใำพูอผู้หินนั้น ปล่อยเธอลับบ้านเถอะนะะ หยุเรื่อแ้แ้นเสียที”
แพรวาเาะแนเาไว้ ้วยแววาอร้อทั้น้ำา
“เธอิว่าสิ่ที่ันทำทั้หมเพราะแ้แ้นเหรอ”ภูิหันไปมอแพรวาสายาเรียบเย็น
“พี่แ้แ้นให้ภีมไม่ใ่หรือะ”แพรวาถามอย่าใ
“ไม่ใ่”เาปิเสธ
“แล้วพี่ับัวเธอมาทำไม”แพรวาถาม้วยน้ำเสียหวาลัว
“พี่รัเร อยาทำให้เธอเป็นอพี่เพียนเียว”สีหน้าและน้ำเสียเาริั
“พี่โห”เธอวาเสียร้าว
“ะให้พี่พูี่รั้พี่บอไ้ำเียวว่ารัเร รัเพียนเียว และรัมานานแล้ว”เาะโนลับ
“ไม่ริ ไม่ริ๊”
แพรวาร้อะโนอย่าเ็บปว ่อนวิ่ออาบ้านับรถแล่นออไปอย่ารวเร็ว ภูิถอนใอย่าเบื่อหน่าย่อนรอเหล้าเ้าปา ิ้วมวเ้าหาันนยุ่เหยิไม่รู้ะทำให้เธอหายโรธไ้อย่าไร เาหวาลัวว่าเธอะหนีไปาเาและลืมเานไม่ลับมาที่ไร่นี้อี
ภูิเาะประูห้อเสียัโรมรามเมื่อไม่สามารถเปิประูเ้าไปนอนในห้อไ้ เาโวยวายร้อเรียให้เธอเปิให้แ่็ไร้วี่แวว
“ผมรู้ว่าุไม่ไ้หลับ เรา้อุยัน เปิประูให้ผมเี๋ยวนี้นะเร”เาทุบประูพลาะเบ่เสีย
“ุะให้ผมนอน้านอายุริเหรอ”เานั่ลพิประูหลัาเหนื่อยับารทุบประู
มนัสนันท์ไม่ไ้หลับอย่าที่เาิ เธอเินมานั่ทรุล้าประู้วยน้ำานอหน้าแล้วบหน้าพิับประูนิ่ ทั้สอ่านั่พิประูเสียใับเรื่อราวที่เิึ้น เหมือนภูิะไ้ยินเสียสะอื้นอเธอเาแนบหน้าิประู่อนะพูบาอย่าออไป
“ผมรู้ว่าุอยู่รนี้ แ่โปรฟัผมอธิบายไ้ไหม”
มนัสนันท์นิ่เียบพยายามลั้นเสียสะอื้นรับฟัในสิ่ที่เาะแ้ัว
“ผมยอมรับว่าอยาใหุ้เป็นแม่อลูผม แ่ผมไม่ไ้ิอยาใหุ้ทำลูให้เพื่อทแทนภีมเลยนะ”
“มันะแ่าอะไรับที่ันไ้รู้”เธอแทรึ้นมา
“่าแน่นอน ผมรัุนะ”เารีบแ้
“ถ้านายอยาให้ันเื่อในาย็ให้ันลับบ้านิ”เธอเถีย้ามประู
“ุลับไปุ็ะไม่ลับมาที่นี่อี”เาวิัวล
“นายพูถูแล้ว ถ้าันลับไปันะไม่ลับมาที่นี่อี”เธอพูอย่าที่ิ
“ผมไม่มีวันยอมใหุ้ทิ้ผมแน่”
“...นายทำสำเร็ ันทุ์ทรมานใที่้ออยู่ใล้นที่ันเลียั...อย่านาย”
เธอะโนอย่าเ็บปว วิ่ไปร้อไห้บนเียนอน มือบหน้าร้อไห้สะอึสะอื้นเสียใับสิ่ที่เาพูับแพรวา สายาเหลือบไปเห็นแหวนในมืออนเอ เธอะึมันออมาแ่็้อะัไม่ล้าึออไ้แ่ร้อไห้อย่าเ็บปวบนเียนเียว
ภูินั่พิประู้วยใบหน้าึมเศร้า น้ำาลอเบ้า เาไม่อยาให้เธอเลียเาเลยทำไมเรื่อราวทุอย่ามันถึแย่ลทุที เาะไม่สามารถทำให้เธอรัเาไ้เียวหรือไ
****************************************************
มนัสนันท์มอ้ายแลวาเมื่อไม่เอภูิ เธอรีบเินรมาหาน้านที่ำลัเรียมอาหารเที่ยให้เ้านายในห้อรัว หิสาวเินเ้าไปใล้
“น้านะ”หิสาวถามเสียแผ่ว
“นายหิมีอะไระ”น้านัสีหน้าถามลับ
“ันอยืมมือถืออน้าไ้ไหมะ”สีหน้าเธออร้อ
“เอาไปทำไมะ”น้านถามลับ
หิสาวไม่อบ เธอล้วเ้าไปในระเป๋าาเหยิบแบ์ห้าร้อยออมาูให้น้านู
“ันอโทรไปหาที่บ้านแปบเียวเอะ”
น้านมอเินสีม่วในมือแล้วาลุวาว้วยวามโลภ เธอพยัหน้าพลาหยิบมือถือึ้นมาแลับมนัสนันท์ หิสาวยิ้มออ้วยวามีใ
“โทรเสร็ะเอามาืนให้นะะ”
มนัสนันท์รีบเินออาห้อรัวรเ้าไปในห้อนอน ล็อประูห้อนอน้มลมอโทรศัทพ์มือถือในมือัวเออย่าีใ สีหน้ารุ่นิว่าะโทรไปหาใรให้มา่วยเธอออไปาุมนรนี้เสียที
“บอพ่อับแม่ไม่ไ้แน่ พวท่านอาะหลารมเาหรืออาะิว่าเราเป็นเมียเาแล้วับเราแ่าน้วย ราวนี้็เ้าแผนอเาแน่ โทรหาใรีนะ ใ่ิ พี่นนท์”
มนัสนันท์นึถึนนทารผู้มีศัิ์เป็นน้าายอนเอ เธอรีบหานนทารทันที ไ้ยินเสียี๊สอสามรั้่อนนปลายสายะรอเสียานรับ
“ฮัลโหล”
“พี่นนท์ เรนะ”เธอรอเสียลไปอย่าีใ
“เร เป็นไสบายใเรื่อภีมหรือยั”เาไ้่าวาพี่สาวว่าเรหลบไปรัษาแผลใ
“่วยเร้วย พี่ายอภีมับัวเรมาที่ไร่อเา”
มนัสนันท์รีบอวาม่วยเหลือทันที เธอมัวแ่ใใ่ออยู่ับโทรศัพท์อวาม่วยเหลือไม่รู้ัวเลยว่ามีใรบาน่อย ๆ เปิประูห้อน้ำออมายืนมอ้วยสายาวาววับน่าลัวอยู่ทา้านหลัเธอ
“เฮ้ยริเหรอ! อนนี้เธออยู่ที่ไหน”นนทารร้อเสียหล้วยวามใ
“เรอยู่ไร่ธนพรร...”
มนัสนันท์ถูใรบานึโทรศัพท์ไป เธอรีบมออย่าใเห็นภูิปิมือถือ แววาวาววับน่าลัว หิสาวถอยหลัหนีเาโยอัโนมัิ
“โทรหาใรให้มา่วย”เสียเาำรามลอไรฟันฟัูน่าลัว
“ัน...”เธออึอั้วยวามลัวสายาม
“ิว่าแฟนเธอะ่วยออไปาที่นี่ไ้อย่านั้นเหรอ”เายัเ้าใเธอผิอยู่
“พี่นนท์้อพาันออไปาุมนรนี้ไ้แน่”เธอะโนใส่เาไม่ิแ้้อเ้าใผิ
“ไม่มีวัน”เาสวนลับ
“พี่นนท์ำลัมา เาะพาันออไปาที่นี่”ำพูอเธอมันเหมือนเป็นารระุ้นวามลัวในส่วนลึอเา
“ผมไม่ยอมใหุ้ไปาผม”วาเาแ่ำไป้วยฤทธิ์แอลอฮอล์ที่เพิ่ื่มับพวนานมา
“ันะไป มีโอาสหนีเมื่อไรันะไปาที่นี่”เธอเถียไม่ลละ
“ผมไม่ใหุ้ไป”
เาระาร่าบาให้มาประิแผอแร่้วยแรอารม์โรธทีุ่รุ่นผสมับวามหวาลัวว่าเธอะหนีาเาไปไลโยไม่มีวันหวนลับมาหาเาอี
“นายเผลอเมื่อไร ันหนีแน่”หิสาวะโนใส่เาอย่าโมโห
“ไม่มีวันนั้นแน่ ที่รั”
ร่าสูำยำแสยะยิ้มเหี้ยม พูบเา็โน้มใบหน้าลมาแนบริมฝีปาเรียวสวยหวาน่ำ หิสาวส่ายหน้าหนีอย่าใ พยายามันเาออห่า้วยวามหวาลัว
“หยุนะ ถ้านายทำอะไรัน ันะเลียนายลอีวิ”
เธอรีบพูำนี้เพราะำไ้ว่ามันเยไ้ผลับเามา่อน หารู้ไม่ว่ารั้นี้เาลัวสูเสียเธอไปและิเพียว่าหาเธอเป็นอเาแล้ว เธอะไม่มีวันไปาเาอีนไม่ยอมฟัำพูอเธออี
“ถ้ามันทำใหุ้ไม่ไปาผม ผมยอมใหุ้เลีย”
วามเ้มายวามเ็บปว เาันเธอให้นอนราบับพื้นเียนอนนุ่ม ร่าบอบบาิ้นหนี่อสู้ร่าหนาำยำสุฤทธิ์แ่เธอทั้เหนื่อยทั้ลัวและอ่อนล้าไร้เรี่ยวแร่อสู้
“ไม่นะ”
เสียหวานรีร้อ สอมือเร็แน่นึ้นนเห็นเป็น้อัเน แม้ะิ้นรนเพียใ็ไม่อาหลุพ้นาแนแ็แรที่โอบรัอยู่ไ้ วาำมเ้มอเาหื่นระหายนเธอหวาลัว
“ภู อย่าทำันเลยนะ ไ้โปร”
ร่าบาอ้อนวอน้วยน้ำานอหน้า น้ำาอเธอไหลพราลมาราวับหัวใำลัแสลาย ใบหน้าอเาุไ้ไปามลำอระหหอมลิ่นสบู่า ๆ าเรือนายนวลเนียนอเธอ ้วยอารม์ลัวสูเสียเธอไปทำให้เาพยายามทำไม่รู้ไม่ี้ับน้ำาอเธอ
ภูิเ็บปวใยิ่นั เารู้ว่าสิ่ที่เาำลัทำับเธอมันเลวร้ายและไม่เยอยู่ในหัวสมอเาเลย ยิ่เสียสะอื้นปานะาใอเธอมันเรียิสำนึให้เาอยาหยุหลาย่อหลายรั้ แ่อารม์ิบผสมับฤทธิ์แอลอฮอล์ทำให้อำนาฝ่าย่ำนะวามรู้สึผิอบั่วี
“ผมรัุนะมนัสนันท์”เาระิบบอำหวาน้าหูเธอ
มนัสนันท์นิ่อึ้ับำพูอเา มืออเายึ้นมาเ็น้ำาให้เธออย่าอ่อนโยน หิสาวปัมือเาออ้อมอหน้าเา้วยสายาเลียั่อนะโนใส่หน้าเา
“ันเลียนาย”
มืออเา้าอยู่ลาอาาศ สีหน้าเาายแววเ็บปว่อนะหันมามอเธอน้ำาลอเบ้า เายมือ้าที่เธอสวมแหวนอเาไว้ึ้นมาูบ้วยวามีใ เมื่อเห็นเธอยัสวมแหวนอเา
“ผมรัุ รันเียว รัมานานแล้ว”
ภูิพึมพำบอรัมนัสนันท์นหิสาวเียบ แววาประายวามเ็บปว ำพูอเาทุำมันรีแทหัวใเธอเหลือเิน นี่หรือวามรัที่เามีให้เธอ ปาบอว่ารั แล้วนรัันเาทำร้ายันแบบนี้หรือ?
“เป็นอผมนะเร”
“ันเลี...”
เธอไม่สามารถพูบประโยเมื่อริมฝีปาถูเาปิไว้้วยปาอเา ปลายลิ้นสาวัูเลียลิ้นเล็ หิสาวพยายามเบียนหน้าหนีอย่าื่นระหนแ่เายัามิไม่ปล่อย เสียเธออู้อี้ มือน้อยำหมัทุบหลัเาให้ปล่อย ทุสัมผัสเมื่อริมฝีปาหนาแะมันทำให้เธอร้อนวูบวาบแทบหายใไม่ออ เธอะ้อไม่หลไปับสัมผัสเว้าวอน วาบหวามที่เาบรรสอนเธอ
ภูิพรมูบวาอหิสาว่อนเลื่อนมาุมพิทั่วใบหน้า สอมือหนาหยอเย้าทรวอบนเนื้อผ้า ลาสิ้นสาไปามลำอระห ่อนเสื้อผ้าอาภร์ทั้อเาและเธอะถูถอออนร่าเปลือยเปล่าทัู้่ เาระออร่าน้อยเมื่อเธอเริ่มสบลมีเพียวามนิ่ราวับอนไม้ มนัสนันท์รู้ัวว่าน้ำาไม่สามารถหยุวามัฬะอายหนุ่มไ้ล
ริมฝีปาอเาบเลียทรวออเธออย่าูื่ม ปลายลิ้นหยอเย้ายอปทุมส่วนมือหนาเล้าลึอบุมอย่าเมามัว ลิ้นสาเลียพลาบเม้นไปามร่านวลเนียน่อนทำรั้วยปารเนินอิสรี
“นายะทำอะไร”เธอสะุ้ใ ันหน้าเาออห่า
“เมเลิฟ”เาับมือเธอออ
“ไม่...อ๊ะ”เธอสะุ้เฮือเมื่อปลายลิ้นสาสัมผัสุระุ้นอหิสาว
เาทำรัให้เธอนไ้ปลปล่อยวาม้อารเพื่อร่าายอเธอะไ้พร้อมรับับสัมผัสอเา ลีลารัอเาเรียเสียรวราออาริมฝีปาที่พยายามเม้นแน่นไม่ให้เผลอปล่อยเสียร้อออมาแ่มัน็ไม่สามารถลั้นไ้เมื่อเาทำให้เธอสุสม
ายหนุ่ม่อวามแ็แร่รปาทา เรียร้อวามสนใาเธอ้วยุมพิเพราะไม่อยาทำให้เธอเ็บปวหามันเป็นรั้แรอเธอ ริมฝีปาุมพิูลืนวนให้เธอสนใับูบนไม่ไ้มอว่าเาำลัะพาบาอย่าแทรเ้ามาในร่าาย
หิสาวัฟันแน่นเมื่อภูิยัเหยียวามแ็แร่อัวเอเาสู่ร่าบอบบา เธอหลับาล้วยวามร้าวรานระนอ่อนล้าเมื่อสิ่ที่นรัษามาลอีวิถูเาย่ำยีนไม่เหลือิ้นี มือน้อยย้ำผ้าปูแน่นไม่มีวามยินียินร้ายับสิ่ที่เาพยายามปรนเปรอให้ แม้บารั้รสสวาทที่เาปรนเปรออาะทำให้เธอเผลอรวราามแรปรารถนา็าม
ความคิดเห็น