คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : บทที่ 8
บทที่ 8
ภูิลืมาื่น้วยวามใเมื่อไม่เห็นร่าบอบบานอนอยู่เีย้า เารีบลุึ้นาเียนอนเินามหาเธอนลมา้าล่าเห็นหลับอบบาอเธอำลัวุ่นวายับารัโ๊ะอาหาร ิ้วเามวเ้าหาันนยุ่เหยิรู้สึแปลใับารระทำอเธอ
หิสาวหันมามอเมื่อรู้สึว่ามีน้ออยู่นาน เห็นเายืนมออย่าสสัย เธอยิ้มหวานให้เาและเินรเ้ามาหา่อนบอเาเสียหวาน
“ึ้นไปอาบน้ำแล้วรีบลมาทาน้าวนะะ”
“รับ”
เาพยัหน้าามอย่าว่า่าย่อนึ้นไปอาบน้ำ รีบอาบแล้วแ่ัวอย่ารวเร็วเินลมา้าล่า เห็นหิสาวำลัรอทาน้าวอยู่ เาเินเ้าไปนั่้าเธอยัไม่หายแปลใับท่าทาอเธอ
“ันลอทำูไม่รู้ว่าอร่อยไหม”เธอส่ยิ้มหวานให้เา
“ุทำเอเหรอ”เาถามอย่าแปลใ
“ใ่ เปิำราเอา ันอยาแ้ัวที่ราว่อนทำใหุ้เ็บท้อ”
“อบุรับ”ภูิอมยิ้ม
หิสาวหลบาเา้วยลัวว่าะทำพิรุธให้เาเห็นพลายื่นมือไปัอาหารใส่าน้าวให้เา ัวนให้เาทานอาหารอเธอ ายหนุ่มทานอาหารฝีมือเธอนหมเลี้ย
“ใ้ไ้ไหม”เธอถาม
“อร่อยว่ารั้่อนมา”
ภูิยิ้มพลายน้ำึ้นมาื่มนหมแ้ว เาหาวถี่ยิบ วาปรือ่อนะหลับฟุบลบนโ๊ะอาหาร หิสาวะโมอเาอย่าใ ่อนะเย่าเพื่อเ็ูว่าเาหลับสนิทแน่หรือเปล่าเมื่อไม่เห็นว่าเาะานอบเธอ็อมยิ้มริ่ม
“หลับให้สบายนะ หวัว่าเราะไม่ไ้พบันอี”
หิสาวระิบบอเาอย่าีใ ลุึ้นหันมามอเาเพื่อวามแน่ใอีรั้หนึ่เมื่อเห็นว่าหลับสนิท็รีบเินออาบ้านไปอย่ารวเร็ว เธออยหลบนานไม่ให้เห็น เหื่อไหลโทรมายับระยะทาอันยาวไล นระทั่เินมาถึหน้าไร่มียามอยเฝ้าอยู่ หิสาวรุ่นิ่อนะเินรไป นานมอเธอ่อนะรีบเินเ้ามาหา
“นายหิะไปไหนรับ”นานเฝ้าไร่ถามอย่าสสัย
“ันว่าะออไปื้ออใ้ส่วนัวนะ”มนัสนันท์พยายามบัับเสียไม่ให้สั่น
“แ่นายสั่ห้ามไม่ให้นายหิออไป้านอไร่”นานบอ
“ันเป็นนายหิอที่นี่นายไม่เื่อฟัันใ่ไหม”หิสาวแล้ทำเสียเ้มเ้า่ม
“เออ...”นานเริ่มทำสีหน้าหนัใ
“เปิประูเี๋ยวนี้ เออ มอเอร์ไ์ันอยืมใ้หน่อยนะ”
เธอแสร้ทำหน้ารึมใส่ทั้ที่ในใเ้นโรมรามลัวว่าผู้ายนนี้ะไม่ลัวเธอ แ่ท่าทาอเาับเื่อเธอ่ายายยอมเ็นรถมอเอร์ไ์มาให้เธอแล้ววิ่ไปเปิประูให้อี เธอยิ้มว้าเมื่อเห็นทารออยู่รำไร รีบึ้นร่อมรถแล้วสาร์ทเรื่อับออไป
“ลา่อนนายหมี”เธอพึมพำอย่าสุใ
ทว่า ับไปไ้ไม่นานรถเิสะุ่อนับไม่ว่าะสาร์ทเรื่ออย่าไร็ไม่ิ หิสาวทำหน้าเ็แทบอยาร้อไห้ ัสินใะเิน่อไป พอีมีรถยน์แล่นมาามทา หิสาวรู้สึับล้ายับลารถันนี้ยืนมออยู่นาน่อนะถอยหลัผะ้วยวามใเมื่อำไ้ว่ามันเป็นรถอภูิ
“ไม่ริ ไม่ใ่ เาน่าะยัไม่ื่นนี่น่า”เธอพึมพำอย่าใ
รถยน์แล่นเ้ามาอเทียบ เธอไ้แ่ัวแ็ทื่อิว่าถึวิ่หนีอย่าไร็หนีไม่พ้นในเมื่อเามีรถแ่เธอมีเพียแ่สอเท้า ระรถยน์เลื่อนล ใบหน้ามเ้มหันมามอเธอ้วยสายาุัน
“ึ้นรถ”เาสั่เสียเรียบ
หิสาวแทบอยาร้อไห้ทำไมเธอถึหนีเาไม่พ้นนะ เธอเินึ้นรถไปนั่เีย้าเาไม่ยอมพูาสัำเียวส่วนเาเอ็เอาแ่เียบัน เาวนรถลับรเ้าไปในไร่ ่อนลารถเินลมาเปิประูรถให้เธอ้วยสีหน้าุัน น่าลัว นเธอไม่ล้าล
“ลมา”เสียเาลอไรฟัน
วาอหิสาวหลุหลิแสวามหวาลัว เธอส่ายหน้าปิเสธไม่ยอมลเ็า
“ผมบอให้ลมา”เสียเาร้าว พร้อมับมือหนาุระา้อมือน้อยลาลมาารถ
“ันเ็บ”หิสาวประท้ว
“ุ้อไ้รับารลโทษที่ิหนีผม”เาระาเธอเ้ามาใล้
“นายะทำอะไร”วาอหิสาวายแววหวาลัว
เาไม่อบแ่ลาเธอเ้าไปในบ้าน หิสาวพยายามิ้นรนรีร้อให้น่วยแ่ไม่มีใรมา่วยเธอนอาแอบ่อนอยู่หลัรัวมอูอย่าหวาลัวไม่เยเห็นภูิทำหน้าน่าลัวนานี้มา่อนเลย
“ปล่อยันนะ”หิสาวใ้มืออี้าทุบีให้เาปล่อยแนเธอ
ภูิลาเธอนมาถึห้อนอน เาล็อประูไม่ให้เธอออมา้านอไ้ หิสาวสีหน้าื่นระหนหวาลัวว่าเาะทำร้ายร่าายเธอ
“นายะทำอะไรทำไม้อล็อประู้วย”หิสาวถามอย่าหวาลัว
“ผู้หิร้ายอย่าเธอะ้อไ้รับโทษที่ิหนีัน”เาำราม
“อย่านะ”เธอรีร้อ้วยวามลัว
เาระาเธอเ้ามาใล้่อนพลัให้นอนราบลบนเียนอน หิสาวรีบลุเพื่อะหนีลาเียแ่ถูเารวบาไว้ไ้ทันแล้วระาาเธอให้เ้ามาใล้ แล้วึ้นไปนั่ร่อมบนร่าบอบบา
“นายะทำอะไร”เธอวาใส่เา้วยสีหน้าหวาวิ
“ิว่าะทำอะไรล่ะ”เาถามลับ
“ันหนันะ”หิสาวร้อประท้ว
“อบหนีนัใ่ไหม”ฝ่ามือหนาอเาีเ้าบันท้ายอหิสาว
“โอ้ย เ็บนะ ไอ้หมีบ้า”หิสาววาใส่เา
“ยัะิหนีอีไหม”เาแล้ีบันท้ายเธอ
“ไอ้หมีลาม”เธอน้ำาลอเบ้า
“นี่ือบทลโทษทีุ่ิหนีาผม”เาหยุีเปลี่ยนเป็นู่แทนเมื่อเห็นน้ำาอเธอ
“มีโอาสเมื่อไรันะหนีไปาที่นี่”เธอลุึ้นมาะโนใส่เธอเา
“ิว่าะหนีผมพ้นอย่านั้นเหรอ นารั้นี้ยัทำไม่สำเร็”เายิ้มมุมปา สีหน้าเ้าเล่ห์
“ทำไมนายไม่...”หิสาวพูไม่ออ
“หลับ”เา่อท้ายให้
“...ใ่”หิสาวพยัหน้าอย่าุน
ภูิระุยิ้มมุมปา
“ิว่าะใส่ยานอนหลับลในอาหารให้ผมินอย่านั้นเหรอ”เาหยิบถุผยานอนหลับที่บรรุถุใส่สีาวไว้
“นายเอามาาไหน”เธอถามอย่าแปลใในเมื่อเธอใส่มันหมห่อ
“ผม็เปลี่ยนายานอนหลับเป็นแป้ทำอาหารนะิ”เาเลย
“นายรู้ไ้ไว่าันะใส่มันลไปให้นายิน”เธอถามอย่าสสัย
“ผมสสัยว่าวันนั้นุระิบบออะไรแพร เลยสั่ให้ลูน้อิามแพรวานรู้ว่าเธอื้อยานอนหลับมาใหุ้ เลยเาออว่าุิะทำอะไร”
สีหน้าเาึั สายาับ้อเธออย่าเสียใับารระทำอเธอ
“ันอยาลับบ้าน เมื่อไรนายะเลิแ้แ้นบ้าบอนี่เสียที ันเริ่มทนไม่ไหวแล้วนะ”หิสาวมอเาทั้น้ำา
“ถึเวลาเมื่อไรผมะพาุลับ”เาบอเสียเรียบ
“เมื่อไระถึเวลานั้นเสียทีล่ะ”
“เมื่อไร็เมื่อนั้น”
น้ำเสียอเาหุหิ ภูิลุึ้นเินออไปาห้อปิประูเสียั ทำไมเธออยาไปาเาลอเวลา เาะทำยัไีถึะทำให้เธอหนีไปาเาไม่ไ้
มนัสนันท์ปาน้ำาทิ้้วยวามแ้นเือใิว่าแผนารหนีอเธอะประสบวามสำเร็แ่ลับผิพลาเารู้ทันแผนารอเธอหมทุอย่าแถมยัเล่นละรลบหลัเธออี เธอะทำยัไีให้หนีไปาที่นี่ไ้นะ
น้านรีบโทรไปรายานแพรวา หล่อนเล่าว่ามนัสนันท์วายานอนหลับให้ภูิินแ่เารู้ทันเลยามับเธอลับมาท่าทาภูิโรธมาเาเอามนัสนันท์เ้าไปในห้อปิประูเียบเียบอยู่ันสอ่อสอ
หลัวาสายโทรศัพท์ แพรวาทนไม่ไ้หา้ออยู่เยๆ เธอรีบับรถมาถึไร่ธนพรรเห็นมนัสนันท์เินลมาพอี เธอเินเ้าไปหา้วยวามร้อนรุ่ม
“ไหนเธอว่าะหนีแล้วทำไมยัอยู่ที่นี่”แพรวาเสียไม่ให้ัเินไป
“เารู้แผนอเรา ันเลยหนีไปไหนไม่ไ้”มนัสนันท์บอเสียเรีย
“เธอไม่ั้ใทำเพราะไม่อยาะหนีใ่ไหมล่ะ”แพรวาเริ่มเี้ยวรา
“ไม่ใ่นะ”
“เธอำลัทำให้นรั้อผิใัน”แพรวาเริ่มปั่นหัวมนัสนันท์
“ันไม่อบแย่นรัอใร”น้ำเสียอเธอแน่วแน่
“ถ้าอย่านั้น เธอ้อไปาที่นี่ให้เร็วที่สุ”แพรวาบอเสียเรียบ
“เาบอว่าะไม่ให้ันอยู่ห่าสายา”มนัสนันท์บอแววาหวาวิ
“็ไม่เห็นเาะุมอะไรเธอเลยนี่ วามริเธอเอ็ไม่ไ้ิอยาะหนีใ่ไหมล่ะ”แพรวาเสียเ้ม
“ันไม่ล้าหนีไปไหนเพราะลัวเาะลโทษเหมือนเมื่อสัรู่่าหา”เธอยัรู้สึเ็บแปลบรบันท้ายไม่หาย
“เธอำลัมี้ออ้าที่ะไม่ไปาที่นี่”แพรวา้อเม็
“อนนี้ันไม่มีอารม์ะพูเรื่อหนี”หิสาวเินเลี่ยึ้นไปบนบ้าน
“แเป็นแ่เมียเถื่อน อย่าหวัะไ้เป็นเมียามหมายอพี่ภูเลย”
แพรวาพึมพำามหลัมนัสนันท์อย่าเลียั หันหลัลับะึ้นรถ็้อสะุ้โหยเมื่อภูิยืนอยู่ไม่ไลาเธอนั แววาเาน่าลัวุันนเธอลัวว่าเาะไ้ยินเธอุยับมนัสนันท์ เาเินรเ้ามาหาเธอ้วยสีหน้าเย็นา
“หาเธอไม่ใ่ลูออามาโน พี่ะไม่ยอมให้มาเหยียบที่นี่อี”
“ทำไม้อพูทำร้ายิใแพร้วยะ”เธอน้ำาลอเบ้า
“ำไว้ หาไม่อยาให้พี่โรธอย่าิ่วยเรให้หนีไปาพี่อี”เาสั่
“มนัสนันท์ไม่ไ้รัพี่ แพร่าหาที่รัพี่”เธอ้อหน้าเา
“อีไม่นานเระ้อรัพี่”เามั่นใวามใล้ิะทำให้เธอหันมาสนใเา
“วามรู้สึอแพรล่ะ”เธอมอเาอย่าเ็บปว
“พี่รัเธอเหมือนที่พี่รัภีม”
“แ่น้อเท่านั้นหรือะ”เธอสะอื้น
“เธอไม่บผู้ายนอื่นนแยไม่ออว่าเธอรัพี่แบบไหน”
“้ออ้าอพี่มาว่า พี่ะมารู้วามรู้สึอแพรเท่าแพรไ้ยัไ”
แววาเธอประายวามเ็บปว เธอวิ่ึ้นรถับออาไร่ไปอย่ารวเร็ว ภูิลอบถอนหายใแม้ะสสารเธอแ่เา็ไม่ไ้รัเธอ
แพรวาเินเ้ามาในบ้าน้วยอารม์ุนเียว น้ำาไหลพราอาบแ้มนวลใส เธอะัเมื่อเอพี่ายนั่หน้าเรียรึมึเินเ้าไปหา
“เินหมมาใ่ไหมถึลับบ้านมาในสภาพแบบนี้”แพรวาเินเ้ามาหาพี่ายสายาเอาเรื่อ
“อืม”สีหน้าเาหุหิ
“บอว่าไม่ให้เล่นทำไมไม่ยอมฟับ้า อนนี้บ้านเราเป็นหนี้ท่วมหัวเพราะผีพนันในัวพี่”แพรวาระเบิอารม์ใส่พี่าย
“โธ่โว้ย มันเล่นนหมัวไปแล้วทำไไ้”มานพผลัน้อสาวอย่าหุหิ
“ทำไมีวิัน้อมาเอเรื่อแบบนี้นะ”แพรวาร้อไห้
“แับไอ้ภูไม่ไ้ใ่ไหมถึมาโวยวายับัน”สายามานพไม่พอใ
“อย่ามา้ำเิมนะ”เธอร้อไห้ว่าเิม้วยวามแ้นใ
“พี่่วยำัเมียไอ้ภูให้เอาไหม”มานพมอหน้าน้อสาว
“พี่ะทำยัไ”แพรวาหยุสะอื้นมอหน้าพี่าย
“แ้อล่อให้เมียมันมาเอพี่แล้วพี่ะ่มืนมันให้”พี่ายเสนอวามิ
“ริสินะพี่ภูะ้อรับไม่ไ้ที่เมียเป็นอนอื่น”แพรวายิ้มเ้าเล่ห์
***********************************************
แพรวาเินเ้ามาในไร่ธนพรร แผนอพี่ายะ้อสำเร็มนัสนันท์ะ้อออไปาีวิภูิ เาะ้อเป็นอเธอเพียนเียว วามิอเธอหยุะัเมื่อเห็นมนัสนันท์ำลันัู่ทีวีอยู่ในบ้านโยมีน้านอยเฝ้า
“น้านออไป่อน”แพรวาหันมาสั่น้าน
“ะ”น้านเินออไป
มนัสนันท์มออย่าแปลใับท่าทานอบน้อมอน้าน ่อนมอแพรวาสายาเรียบเย
“เธอยัอยาออไปาไร่แห่นี้ไหม”แพรวาถามสีหน้าริั
“ันอยาออไปาที่นี่แ่ไม่รู้ะออไปทาไหนที่ไม่มียามอยูแล”มนัสนันท์มอหน้าแพรวานิ่
“ท้ายไร่มีทาออ เธอไม่รู้หรือไ”แพรวาถามอย่าไม่เื่อใ
“ถ้ารู้ันไม่มานั่อยู่รนี้หรอ”
“อม้าใล้ับทาออท้ายไร่มาที่สุ”แพรวาบอเสียเรียบ
“อม้า”มนัสนันท์พึมพำอย่าีใ
“อยาหนีใ่ไหม”แพรวาถาม
“อืม”
“พรุ่นี้ันะวนพี่ภูออไปูาน้านอ”แพรวาบอ
“อบุมานะะ”มนัสนันท์ีใที่ะไ้ออไปาที่นี่
“ันเ็มใ”
แพรวาลุึ้นเินาไป หิสาวหยุยืนอยู่หน้าประูรถ หันหลัลับมามอ้วยสายาลุวาววับแฝวามสะใเมื่อิว่าแผนารพรุ่นี้อเธอะ้อประสบวามสำเร็
“พรุ่นี้แเอีแน่ นัมนัสนันท์”แพรวาพึมพำับัวเอสายาเลือเย็น
*************************************************************
ความคิดเห็น