คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : LOVE.....CHANCE 1
สถานเริงรมย์แห่งหนึ่ง
ผู้คนมากมายกำลังยักย้ายตามจังหวะเพลงกันอย่างเอาเป็นเอาตาย ต่างคนต่างไม่สนใจใครใดๆ เพราะทุกคนในที่แห่งนี้ล้วนแต่ต้องการความสนุกด้วยกันเพียงเท่านั้น…แต่ถ้าหากสังเกตดูดีๆก็จะพบว่ามีคนหนึ่งคนที่ไม่ได้รู้สึกสนุกสนานกับที่แห่งนี้สักเท่าไหร่นัก เขามีแต่เพียงใจที่ขุ่นมัวกับความโกรธแค้นที่ผสมปนเปกันไปหมดจนแยกแยะไม่ออก มือก็ยังคงกระดกแก้วน้ำเมาเข้าคออย่างถี่รัวเปรียบเสมือนว่าเจ้าสิ่งพวกนั้นคือน้ำเปล่าก็ไม่ปาน
’’เลิกเครียดได้แล้ว ที่กูชวนมึงมาเพราะกูอยากให้มึงปล่อยวางนะเว้ย’’เพื่อนชายที่นั่งข้างๆกันเอ่ยขึ้นขณะที่สายตาก็กำลังโลมเลียไปยังบรรดาสาวๆนุ่งน้อยห่มน้อยที่ยืนเด้งซ้ายเด้งขวาลอกล่อสายตาเขาอยู่ตรงหน้า ไม่ได้แสดงท่าทีสนใจร่างสูงอย่างที่ปากพูดเลยแม้แต่น้อย ซึ่งมันอาจจะโดนอะไรบางอย่างกลบเกลื่อนไปซึ่งทำให้ดูไม่จริงใจ แต่ร่างสูงก็ไม่ได้สนใจคำพูดและท่าทีของเพื่อนชายมากนัก เพราอาการมึนๆที่เข้าครอบคลุม ค่อยๆหมุนเก้าอี้ออกจากบาร์เครื่องดื่มก่อนจะเบนสายตาไปสำรวจรอบๆ มองซ้ายทีขวาทีแต่ทุกๆที่ก็ยังคงมีแต่หญิงสาวที่ส่งสายตาเชิญชวนมาทางเขาอย่างสนใจในตัว ร่างสูงแยะยิ้มมุมปาก รู้สึกพอใจหน่อยๆที่อย่างน้อยๆก็ยังมีคนสนใจในตัวเขาอยู่บ้าง อย่างเช่นพวกเธอเหล่านั้น… ฤทธิ์ของน้ำเมาที่ดื่มเข้าไปทำให้เขามีความต้องการที่ตอบสนองเธอพวกนั้นขึ้นมาโดยไม่รู้ตัวทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ยังอยู่ในโหมดอารมณ์ขุ่นมัวอยู่แท้ๆ …ส่งยิ้มบางๆไปให้พวกเธอเป็นการทักทาย หลังจากนั้นก็นั่งรอจังหวะเวลาซักพักก่อนจะลุกออกไปหาเธอคนใดคนหนึ่งในบรรดาสาวๆเหล่านั้นเมื่อเห็นว่าเป็นเวลาอันสมควร……
ร่างสองร่างกำลังนัวเนียกันอย่างเมามันอย่างไม่มีใครยอมใครภายในห้องน้ำของสถานเริงรมย์ ประตูที่ถูกปิดล็อกเอาไว้เพื่อใช้เป็นที่ส่วนตัวของเขาและเธอทั้งสองที่กำลังตักตวงหาความสุขของกันและกันอย่างเอาเป็นเอาตาย เขาผลักร่างแน่งน้อยสูงยาวติดชิดกับผนังของห้องน้ำค่อยๆก้มลงสูดดมซอกคอของเธอพร้อมกับประทับรอยจูบไว้เป็นแห่งๆก่อนจะเลื่อนหน้าลงมาเล็กน้อยและทำไม่แตกต่างจากก่อนหน้านั้น เมื่อกักเก็บความสุขได้มากพอสมควรก็จัดการยกตัวเธอขึ้นนั่งบนขอบอ่างล้างมือราคาแพง..แสดงเงาสะท้อนตัวเองอยู่บนบานกระจกใส เขาแสยะยิ้มบางๆกับตัวเองก่อนจะเลื่อนตัวเข้าไปหยุดอยู่ตรงกลางหว่างขาของเธอพลางประกบจูบลงบนริมฝีปากบางอย่างนุ่มนวลและเร้าร้อนไปในคราวเดียวกัน………………………….
ผ่านไปนานพอสมควร
ร่างสูงเดินออกมาจากห้องน้ำในสภาพที่ดูยับเยินแตกต่างจากตอนเข้าไปเป็นอย่างมาก ไม่ได้เหลือเค้าโครงเดิมของสภาพร่างกายภายนอกที่ดูสะอาดสะอ้านเลยแม้แต่น้อย เพราะมันช่างแตกต่างกันมากเหลือเกิน ไม่ว่าจะเป็นลอยลิปสติกสีแดงสดที่ติดอยู่บนตัวเสื้อเป็นแห่งๆหรือแม้แต่คราบอะไรต่อมิอะไรติดอยู่บนเสื้อที่ยับยู่ยี่จนดูไม่ได้..แต่เขากลับไม่ได้สนใจใดๆว่าใครจะมองเขาอย่างไร เดินผ่านสายตาของผู้คนมากมายตรงกลับไปหาเพื่อนชายที่นั่งยิ้มเจ้าเล่ห์รออยู่
’’สนุกมั้ยวะ’’คำทักทายถูกเอ่ยออกมาจากปากชายหนุ่ม ร่างสูงยิ้มบางๆพลางกระพริบตาเล็กน้อยเพื่อปรับความสมดุลเพราะดูเหมือนว่าจะใช้แรงที่มีมากเกินไป สะบัดหัวตัวเองเล็กน้อยเพื่อไล่ความมึนที่ได้จากฤทธิ์สุราและความง่วงที่เข้าครอบงำเนื่องจากเพลียแรง แต่ด้วยความไม่ระวังบวกกับผลต่อเนื่องที่เกิดจากฤทธิ์สุราทำให้ร่างสูงเซไปข้างหลังมากพอสมควรจนชนกับคนๆหนึ่งเข้าอย่างแรงแบบไม่ได้ตั้งใจและไม่ทันตั้งตัว
ผลัก!!!
’’เฮ้ย! อะไรวะ’’เสียงชายหนุ่มคู่กรณีดังขึ้นข้างหลังน้ำเสียงบ่งบอกว่าไม่พอใจร่างสูงเป็นอย่างมาก เขาหันไปมองหน้าคนๆนั้นด้วยสีหน้าเรียบเฉยราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นทำให้ชายหนุ่มที่ได้เห็นไม่พอใจมากขึ้นไปอีกหลายเท่าตัว …
’’วอนโดน___หรอมึง!’’ชายหนุ่มกระชากเสียงดังถามด้วยสีหน้าค่าตาหน้าตาขึงขังจริงจังท่าทางเอาเรื่อง แต่ร่างสูงยังคงนิ่งเฉยไม่ได้กลัวหรือตกใจกับเรื่องราวที่จะตามมาแม้แต่น้อย แสยะยิ้มบางๆตามแบบฉบับก่อนจะหมุนตัวเตรียมกลับบ้าน… แต่ก่อนที่จะได้ย่างเท้าเสียงชายหนุ่มข้างหลังก็ดังขึ้นพร้อมกับใช้เท้าถีบร่างสูงอย่างแรงจนเซแทบจะล้มลงกับพื้นแต่โชคดีที่มีชายหนุ่มเพื่อนสนิทเข้ามาประคองไว้ได้ทัน เขาค่อยๆผละตัวเองออกจากเพื่อนชายอย่างใจเย็น หันไปมองหน้าชายหนุ่มคู่กรณีนิ่งๆ ก่อนจะพุ่งตัวเข้าใส่ชายหนุ่มพร้อมส่งหมัดหนักเข้าที่มุมปากของอีกฝ่ายจนเซถลาล้มลงกับพื้นตามมาด้วยบริวารที่สวมชุดดำประมาณสามถึงสี่คนเข้ามาช่วยพยุง ชายหนุ่มเพื่อนสนิทหันมามองหน้าร่างสูงเชิงถามคำถามที่ต่างเข้าใจกันดี เขาพยักหน้าน้อยๆแทนคำตอบก่อนที่จะมุ่งตรงไปหาชายคู่กรณีทั้งหลายพร้อมกับเพื่อนชายที่ตามไปติดๆ………….
เวลาตีสามที่บ้านย่านชานเมืองของร่างสูง
เดินกลับเข้ามาในคฤหาสน์หลังใหญ่ด้วยสภาพที่ยากจะอธิบายว่าไปเจอกับเหตุการณ์อะไรมาบ้าง เพราะมันไม่มีส่วนไหนที่ดูได้เลยแม้แต่นิดเดียว…..ระหว่างที่เขากำลังจะก้าวเท้าขึ้นไปชั้นบนเสียงของผู้มีอิทธิพลของบ้านก็ดังขึ้นมาจากทางข้างหลัง ร่างสูงหันกลับไปมองอย่างใจเย็น เห็นคนที่ได้ชื่อว่าเป็นพ่อยืนมองหน้าตัวเองนิ่งๆพร้อมกับลูกน้องอีกสองสามคนที่ยืนประกบหลังอยู่
’’แกไปไหนมา’’ชายวัยกลางคนเอ่ยเสียงเข้มถามร่างสูง สีหน้าค่าตาบ่งบอกว่าไม่พอใจอะไรบางอย่างเป็นอย่างมากซึ่งร่างสูงก็รู้อยู่แก่ใจว่าเป็นเพราะเรื่องอะไร ยิ้มบางๆกับตัวเองเหมือนกับว่ามันเป็นเรื่องธรรมดา ใช่..มันเป็นเรื่องธรรมดาสำหรับเขา แต่ทุกสิ่งมักมีเหตุผลในตัวมันเสมอ และแน่นอนเขาเองก็เช่นกัน เขามีเหตุผล.. เหตุผลอะไรบางอย่างที่ทำให้เขาต้องทำตัวเสเพลเกเรอย่างนี้
’’คุณก็รู้อยู่แล้ว จะมาถามฉันให้ได้อะไร’’
เพี๊ยะ!!!!!!!!!!
เสียงฝ่ามือหนากระทบกับหน้าของร่างสูงอย่างแรงจนต้องหันไปตามแรงตบ ความชาเริ่มแล่นไปตามดวงหน้าอันคมคาย ไม่รู้สึกอะไรใดๆเพราะมันเป็นความเคยชินเสียแล้ว มันเป็นความเคยชินสำหรับเขาที่ไม่ว่าจะทำอะไรก็ดูจะผิดไปเสียหมดในสายตาของผู้เป็นพ่อ …หันหน้าตัวเองกลับมามองเขาด้วยสีหน้าเรียบเฉยๆตามแบบฉบับพร้อมกับมือที่ถูกยกขึ้นมาสัมผัสตรงริมฝีปากเพราะดูเหมือนว่าจะมีของเหลวสีแดงข้นที่ขึ้นชื่อว่าเลือดไหลออกมา
’’ฉันไม่ต้องการให้แกทำตัวเลวๆแบบนี้ กลับไปทำหน้าที่ที่แกควรทำซะ’’เมื่อพูดจบก็เดินจากไปเหลือไว้แต่ความเจ็บแค้นที่อยู่ในตัวร่างสูง ที่ถูกสะสมมาตั้งแต่เด็ก…
เขาเดินกลับขึ้นห้องตัวเองช้าๆอย่างใจเย็น ผลักปิดประตูบานใหญ่ก่อนจะเดินตรงเข้าไปแล้วล้มตัวลงนอนบนเตียงกว้าง ปิดเปลือกตาหนาลงด้วยความเหนื่อยอ่อนพร้อมกับใจที่เหนื่อยล้าเต็มที
ความคิดเห็น