ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    เจ้าสาวบ้านไร่

    ลำดับตอนที่ #7 : คุณแม่ยายทอร์ค

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 288
      0
      6 ส.ค. 54

         พักเรื่องหนุ่มสาวไว้สักตอนนะคะ


    สวัสดีค่ะ ฉันลีดาเฮ เห็นฉันยังสาวและสวยขนาดนี้เชื่อมั้ยว่าฉันน่ะเป็นคุณแม่ลูกสามเชียวนะและลูกๆทั้งสามคนก็สวยเหมือนแม่ทุกคนไม่สิลูกชายก็ต้องหล่อแต่จะหล่อหรือสวยคุณๆก็ตัดสินเอาแล้วกันแต่ที่แน่ๆอนยูลูกชายคนโตกำลังจะเป็นเจ้าสาวในเร็วๆนี้แน่นอน ดีใจจังในที่สุดเต้าหู้น้อยของแม่ก็ขายออก
    มีใครสงสัยบ้างมั้ยน้าว่าทำไมอนยูถึงเรียกคุณพ่อทีเดียวสองคน ทำไมคีย์ลูกชายคนรองจึงนามสกุลคิมและทำไมตระกูลลีของฉันถึงได้จ้น จน จนมากมายอย่างนี้ มีคำตอบค่ะ สมัยคุณพ่อของฉันเป็นหนุ่ม ท่านเป็นนักพนันตัวยงเลยล่ะเล่นทุกอย่างตั้งแต่หวย บอล ไพ่ ไฮโล ป๊อกเด้ง ไก่ชน และอีกสารพัดนับไม่ไหว การพนันไม่เคยทำให้ใครรวยฉันใดก็ฉันนั้น คุณพ่อของฉันก็เช่นกัน...หมดตัวและเป็นหนี้ทั้งบ้าน รถ ที่ดิน ไม่เหลือ แต่จะเป็นความโชคดีของคุณพ่อหรือคราวซวยของฉันก็มิทราบได้ เมื่อคุณชเวจินเพื่อนรักของคุณพ่อยื่นมือเข้าช่วยจากที่เป็นหน้าคนอื่นก็กลายมาเป็นหนี้เขาคนเดียว คุณชเวจินคืนทุกอย่างให้เราแต่คุณพ่อต้องสัญญาว่าจะต้องเลิกเล่นการพนันเด็ดขาดและยกฉันให้เป็นคู่หมั้นคุณชเวซีวอนทรัพย์สมบัติที่คืนให้ก็เป็นสินสอดล่วงหน้า พวกเขาทำสัญญากันตั้งแต่ตอนนั้น ฉันเองก็ไม่ได้รังเกียจคุณซีวอนหรอกนะยังเคยไปเที่ยวไร่ส้มระฆังทองของเขาด้วย แต่เขาเป็นชาวไร่ถึงจะรวยแต่อนาคตถ้าแต่งงานกันฉันก็คงมิแคล้วเป็นเมียชาวไร่ ไม่ ฉันไม่ยอมเด็ดขาด พอโตเป็นสาวมีแฟนคนแรกคือลีจุนกิฉันก็รีบแต่งงานและรีบมีลูกทันทีก็คืออนยูนี่แหละ ตอนนั้นคุณพ่อโกรธมากถึงขั้นตัดพ่อตัดลูกกันเลยที่เดียว
    “ถ้าแกเลือกมันเราก็ตัดพ่อตัดลูกกัน จนตายก็ไม่ต้องมาเผาผีกัน”
     แต่ฉันก็หัวรั้นไม่ฟังคุณพ่อเช่นกันหอบข้าวของไปอยู่ต่างจังหวัดกับสามีแม้จะต้องเจอความลำบากฉันก็ไม่คิดจะกลับไปง้อคุณพ่อฉันไม่รู้หรอกตอนนั้นได้ทำให้คุณพ่อเสียใจมากขนาดไหน(ไม่ควรเอาเป็นเยี่ยงอย่างนะคะ) ตอกแรกที่ใช้ชีวิตกันสองคนผัวเมียมันก็มีความสุขดี แต่ว่าเพราะเรายังเด็กกันทั้งคู่สุดท้ายเราสองคนก็ไปไม่รอดต้องมีอันเลิกรากันไปเหตุผลก็ไม่มีอะไรมากแค่ความไม่เข้าใจกันเล็กๆน้อยแล้วก็พาลทะเลาะกันและเมื่อไม่เข้าใจกันทางที่ดีที่สุดก็คือต้องถอยออกมา การเลิกราจึงเป็นการแก้ปัญหาที่ดีที่สุด ฉันเองเป็นสาวสมัยใหม่ซะด้วยสิรักจริงเลิกจริงไม่ง้อใครฉันมั่นใจว่าฉันเลี้ยงตัวเองและลูกได้ตอนนั้นอนยูอายุแค่ขวบกว่าๆ หลังจากเลิกกันฉันก็ยังไม่ยอมกลับไปหาคุณพ่อตอนนั้นยอมรับว่าลำบากมากกว่าเดิมอีกเท่าตัวฉันต้องตระเวนหางานทำโดยหอบอนยูไปด้วยฉันทำงานรับจ้างทุกอย่างเพราะความรู้น้อยจบแค่ม.ปลายจึงหางานยาก
    พออนยูเข้าสู่วัยอนุบาลฉันจึงส่งเข้าโรงเรียนและที่นี่ฉันได้เจอกับคิมคิบอมซึ่งต่อมาก็คือสามีคนที่สองของฉันและเป็นคุณพ่อแท้ๆของคีย์ลูกชายคนรอง คิบอมเป็นวิศวกรดูแลโครงการก่อสร้างหมู่บ้านใกล้โรงเรียนเรารู้จักกันเพราะเขามาส่งหลานที่เรียนห้องเดียวกับอนยู เรารู้จักกันมาเกือบปีเขาก็สารภาพว่าชอบฉันและไม่รังเกียจที่ฉันเคยมีสามีและมีลูกติดหนำซ้ำเขายังเอ็นดูและรักอนยูเหมือนลูกด้วย ตอนแรกฉันก็ปฏิเสธแต่ก็ใจอ่อนแพ้ความดีของเค้าค่ะไม่คิดว่าจะมีผู้ชายดีๆหลงมาถึงมือลีดาเฮได้
    ที่ฉันประทันใจเขามากๆก็คือเขาให้อนยูเรียกเขา “คุณพ่อคิบอม”ตั้งแต่วันแรกที่ฉันยอมตกลงคบกับเขา แต่รักแท้ย่อมมีอุปสรรคแม้คิบอมจะรักและไม่ติดใจอดีตของฉันแต่ครอบครัวเขากลับไม่ยอมรับ แต่ลีดาเฮซะอย่างไม่มีทางยอมแพ้และถอยง่ายๆหลังจากคบกันได้เกือบปีเราสองคนก็แต่งงานกันในที่สุดท่ามกลางกระแสคัดค้านจากญาติๆของเขา
    แม้จะมีอุปสรรคแต่เราก็มีความสุขกันมาก สองพ่อลูกเข้ากันได้ดีแม้อนยูจะไม่ใช่ลูกแท้ๆแต่คิบอมก็รักเขาเหมือนลูกในใส้ แต่งงานได้ไม่นานฉันก็ตั้งท้องลูกคนที่สองก็คือคีย์สร้างความดีใจให้ทั้งคิบอมและอนยูมาก แต่ยังค่ะเคราะห์กรรมของลีดาเฮยังไม่หมดแค่นี้คราวนี้ถือเป็นเคราะห์หนักที่สุดในชีวิตเลย ตอนท้องได้เจ็ดเดือนกว่าๆคิบอมก็...จากไปโดยที่ไม่มีโอกาสได้เห็นหน้าลูกชายของเขา
    คิบอม...ประสบอุบัติเหตุขณะทำงาน
    ฉันช๊อคมากจนคลอดลูกก่อนกำหนด มันน่าเศร้ามากแม้แต่งานศพสามีก็ไม่ได้ไปร่วม เมื่อขาดเสาหลักของครอบครัวฉันต้องดิ้นรนอีกครั้ง ในขณะที่ฉันอ่อนแอทั้งร่างกายและจิตใจฉันไม่ได้รับความช่วยเหลือจากญาติฝ่ายอดีตสามีเลย ฉันต้องแอบร้องให้คนเดียวบ่อยๆและก็มีหลายครั้งที่อนยูเห็นตอนฉันร้องให้และเขาจะคอยปลอบใจฉัน
    “คุณแม่ คุณแม่ยังมีผมนะฮะ ผมจะดูแลคุณแม่กับน้องเอง คุณพ่อคิบอมเคยบอกว่าผมเป็นพี่ต้องดูแลคุณแม่กับน้อง ผมสัญญากับคุณพ่อไว้แล้ว”
    มือน้อยๆของอนยูช่วยเช็ดน้ำตาให้ฉันมีแรงฮึดสู้อีกครั้ง และ โชคชะตาก็เล่นตลกกับฉันอีกครั้งเกือบสองเดือนที่คิบอมจากไประหว่างที่ฉันกระเตงลูกน้อยหางานทำ ฉันได้เจอกับเขาอีกครั้ง ลีจุนกิ อดีตสามีคนแรกและพ่อแท้ๆของอนยู ตอนแรกที่เจอเขาฉันแทบอยากแทรกแผ่นดินหนีก็สภาพฉันมันแย่มากๆสารรูปดูไม่ได้ ฉันอายเขาเหลือเกิน ฉันยังจำวันนั้นได้ดี
    “ไม่เจอกันตั้งนาน เธอ สบายดีเหรอ” คำแรกที่เขาทักฉันตามมารยาทสภาพฉันตอนนี้ยังเรียกว่าสบายดีได้อีกเหรอ ฉันไม่ตอบ ได้แต่ก้มหน้าดูเอาเองแล้วกัน
    “แต่งงานใหม่แล้วเหรอ เด็กคนนี้เป็นน้องอนยูสินะ”ฉันไม่ตอบอีกตามเคยแต่รู้มั้ยมันทำให้ฉันคิดถึงคิบอมที่เพิ่งจากไปและน้ำตาฉันกำลังจะไหล ฉันไม่อยากร้องต่อหน้าเขาเลย
    “อนยูสบายดีหรือเปล่า” ฉันพยักหน้าแทนคำตอบคุณยังจำได้เหรอว่ามีลูกชื่ออนยู
    “ฉัน ขอไปเยี่ยมอนยูได้มั้ย สามีเธอคงไม่ว่าใช่ไหม”
    ใช่ คิบอมไม่ว่าอยู่แล้วเขาไม่อยูบนโลกนี้แล้วเขาว่าใครไม่ได้แล้ว
    “โฮๆๆๆๆฮือๆๆๆๆ”
    ฉันปล่อยโฮอย่างสุดจะกลั้นจนคีย์ที่หลับอยู่กับอกฉันสะดุ้งตื่นและร้องตามแม้แต่จุนกิเองยังตกใจ
    “เขาว่าอะไรใครไม่ได้แล้ว ฮึกๆคิ คิบอม ไม่อยู่แล้ว ฮือๆ”
    เขาดึงฉันเข้าไปกอด ในสภาพที่ใจฉันกำลังอ่อนแอแบบนี้อ้อมกอดอดีตสามีทำให้ฉันอบอุ่นใจได้มากทีเดียวอย่างน้อยเราก็เคยรักกันแม้ตอนจบของเราจะไม่น่าจดจำเท่าไหร่แต่สิ่งที่ฉันต้องการตอนนี้ก็คือกำลังใจจากใครสักคน และในที่สุดเรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้นกับฉันหลังจากที่เราเลิกรากันก็พรั่งพรูออกมาจากปากฉันพร้อมน้ำตาที่หลั่งไหลออกมาไม่ขาดสายน้ำตาแห่งความอัดอั้นตันใจ
    “ฉันขอโทษ ขอโทษจริงๆที่ทิ้งให้เธอกับลูกลำบากขนาดนี้”
    เขาบอกฉันน้ำตาไหลลงตามร่องแก้มด้วยความสำนึกผิด ฉันไม่ว่าอะไรคุณหรอกจุนกิ ฉันเองก็ผิดถ้าฉันใจเย็นกว่านี้อีกหน่อยเราคงไม่เป็นแบบนี้ มันยังไม่สายไปใช่ไหมถ้าเราจะเริ่มเข้าใจกันในตอนนี้
     
                หลังจากนั้นแขกประจำของบ้านฉันก็คือลีจุนกิ เขาช่วยไปรับอนยูจากโรงเรียนทุกวันและช่วยฉันหลายๆอย่างรวมทั้งช่วยดูแลอนยูด้วย ดูเหมือนอนยูจะมีความสุขมากที่ได้อยู่กับคุณพ่อแท้ๆ ตั้งแต่เขาเข้ามาช่วยชิวิตฉันก็เริ่มดีขึ้นแม้ยังต้องทำงานหนักแต่อย่างน้อยก็ไม่ต้องห่วงหน้าพะวงหลัง
    จนวันหนึ่ง
    “มันอาจจะเร็วไปถ้าฉันจะพูดเรื่องนี้...แต่ว่า...ให้ฉันดูแลเธอกับลูกเถอะรวมทั้งเด็กคนนี้ด้วย ฉันคิดว่าคิบอมต้องการพ่อตอนนี้ฉันก็พอจะลืมตาอ้าปากได้แล้ว...ฉันมั่นใจว่าจะสามารถดูแลเธอกับลูกๆได้...ขอโอกาสอีกครั้งได้มั้ยดาเฮ ”
    ฉันสบตาเขาไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน
    “เรามาเริ่มต้นกันใหม่อีกครั้งเพื่ออนยูกับคิบอมลูกของเราเถอะนะ”
    เขาย้ำความตั้งใจเดิมถึงตอนนี้น้ำตาฉันไหลโดยไม่รู้ตัวในใจสับสนไปหมด คิบอมจากไปยังไม่ถึงครึ่งปีเลยฉันจะมีซะมีใหม่แล้วเหรอ
    “คุณไม่รังเกียจฉันเหรอ”
    เขาส่ายหน้าแทนคำตอบ
    “เรามาให้โอกาสตัวเองอีกครั้งเถอะนะอนยูก็โตขึ้นทุกวันลูกควรมีคนดูแลใกล้ชิดกว่านี้ต้องได้รับการอบรมณ์สั่งสอนโตขึ้นจะได้เป็นคนดี ส่วนเจ้าหนูนี่...”เขาลูบศรีษะคิบอมที่หลับพาดอยู่บนไหล่ฉันและพูดเบาๆกับเด็กน้อย
    “เจ้าหนูให้โอกาสฉันดูแลเธอแทนคุณพ่อของเธอเหมือนที่คุณพ่อเธอดูแลพี่อนยู ได้หรือเปล่า...”
    ช่างบังเอิญเหลือเกินที่คิบอมขยับตัวนิดๆราวกับว่าเขารับรู้ในสิ่งที่จุนกิพูด
    “ขอบใจนะลูกคิบอม”
    เขาช่างหน้าไม่อายทึกทักเอาเองว่าคิบอมน้อยยอมรับเขาแต่รู้มั้ยภาพความรักของเราในอดีตกำลังหลั่งไหลเข้ามาในความทรงจำมันกำลังทำให้ใจดวงน้อยของฉันหวั่นไหวอีกครั้ง
    “ถ้าเธอตกลง ฉันมีบางอย่างอยากทำก่อนที่เราจะแต่งงานกันอีกครั้ง”
    “อะไรคะ”
    “ฉันอยากไปพบคุณพ่อของเธอไปขอขมาท่านไปขอลูกสาวของท่านอย่างถูกต้องและพาเด็กๆไปกราบคุณตาด้วย”
    “แล้วถ้าคุณพ่อไม่อนุญาตล่ะ”
    สีหน้าเขาเจื่อนลง
    “ไม่เป็นไร ถ้าท่านไม่อนุญาตฉันก็จะคุกเข่าจนท่านยอมจะทำทุกวิถีทางจนท่านยอม”
    เขาตอบหนักแน่นฉันก็ได้แต่หวังว่าคุณพ่อจะยอมรับเขาและหวังว่าความน่ารักของหลานชายทั้งสองจะทำให้คุณพ่อใจอ่อน
     เมื่อพวกเรากลับไปหาคุณพ่อ ท่านป่วยตั้งแต่ฉันจากไป กลับมาคราวนี้ฉันเกือบไม่ทันได้ดูใจคุณพ่อแต่ท่านก็ยกโทษให้พวกเราและได้เห็นหน้าหลานชายทั้งสอง คุณพ่อจากไปอย่างสงบ และฉันก็ได้รับรู้เรื่องสัญญาเป็นดองกับตระกูลชเวก็ตอนงานศพของคุณพ่อรู้จากปากของคุณชเวจินเองแต่ฉันก็ได้บอกเขาแล้วว่าฉันมีลูกชายสองคนและคงไม่คิดจะมีอีกคนเขาก็บอกไม่ต้องห่วงเพราะเขาเองก็มีหลานชาย เขาจะเป็นฝ่ายยกเลิกสัญญาเองเพื่อฉันและลูกๆจะได้ไม่ลำบาก เหตุผลก็เพราะ
    “ฉันเอ็นดูเธอเหมือนลูกเพราะฉันเองไม่มีลูกสาวเจ้าลูกชายซีวอนก็หัวดื้อเหลือเกินฉันจึงอยากได้เธอมาเป็นลูกอีกคนแต่เมื่อหมดความหวังที่จะเป็นดองกันเธอก็มาเป็นลูกสาวฉันจริงๆแล้วกันส่วนเรื่องสัญญาจะให้ซีวอนจัดการให้ทีหลัง”
    ฉันและจุนกิตัดสินใจอยู่ที่บ้านหลังที่เราอยู่ใน หลังจากที่สูญเสียคนที่เป็นที่รักไปในเวลาไล่เลี่ยกันทำให้ฉันคิดได้ว่าชิวิตคนเรามันสั้นนัก ฉันจึงอยากให้ทุกวันของฉันเต็มไปด้วยความสุขกับจุนกิเราจึงอยู่ด้วยกันความรักและเข้าใจกันมาตลอด ครอบครัวของฉันได้พบกับความสุขจริงๆก็คราวนี้คีย์เติบโตมากับความรักของคุณพ่อลีจุนกิ และถูกปลูกฝังให้พี่น้องรักกันโดยที่ฉันก็ลืมเรื่องสัญญาการแต่งงานกับตระกูลชเวเสียสนิทจนกระทั่งวันนั้นเมื่อสิบกว่าปีก่อน ตอนที่อนยูลูกชายคนโตเรียนอยู่ม.ต้น ชเวซีวอนมาที่บ้านของฉันและเราได้คุยกันถึงสัญญาการเป็นดองกัน ฉันแปลกใจมากกับสิ่งที่เขาบอก
    “ก่อนหน้านี้ผมตั้งใจจะมาบอกยกเลิกสัญญาตามที่คุณพ่อเคยบอกไว้ว่าจะยกทุกอย่างคืนให้คุณแต่ตอนนี้มีบางอย่างเปลี่ยนไปหลังจากที่ผมบอกเรื่องนี้กับมินโฮลูกชายผม เขา...”
    “ทำไมหรือคะ”
    “มินโฮ ขอให้สัญญามีผลเช่นเดิมและให้ผมนำสิ่งนี้มามอบให้หนูจินกิลูกชายคนโตของคุณ”เขาวางกล่องกำมะหยี่ลงตรงหน้าฉันหยิบมาเปิดดูช้าๆสิ่งที่อยู่ในนี้ก็คือแหวนเพชร(วงเดียวกับที่ฉันยัดเยียดสวมให้อนยูก่อนไปบ้านไร่นั่นแหละ)
    “หมายความว่า...”
    “ครับ”
    “เอ่อ แต่ว่าหนูมินโฮเป็นเอ่อ ชะชายเหมือนกัน“พูดแล้วก็นึกสงสารลูกชายขึ้นมาถ้าต้องมีวันนั้นจริงๆ
    “ผมก็ไม่เข้าใจมินโฮเหมือนกันแต่ในเมื่อเขาขอร้องผมก็ต้องทำให้แต่ผมก็เชื่อนะว่าเมื่อเขาเป็นผู้ใหญ่กว่านี้เขาจะเปลี่ยนใจ”ฉันเข้าใจที่คุณซีวอนพูดค่ะฉันก็หวังว่าจะเป็นเช่นนั้น
    แต่สิ่งที่เราทั้งสองคิดมันไม่เป็นเช่นนั้น เมื่อหนึ่งปีก่อนฉันก็ได้รับการติดต่อจากชเวมินโฮ เขายังไม่เปลี่ยนใจและทวงสัญญาแต่ฉันกลับไม่กล้าบอกลูก แม้ตลอดระยะเวลาหนึ่งปีที่ติดต่อกันเขาจะพิสูจน์จนฉันเชื่อว่าเขามีใจต่ออนยูจริงและสามารถดูแลเต้าหู้น้อยของฉันได้ก็ตาม แต่มันก็พูดยากนะเรื่องยกลูกชายให้ไปเป็นเจ้าสาวของผู้ชายด้วยกันอนยูต้องรับไม่ได้แน่ๆ จนวันนั้นที่เขายื่นคำขาดจะมารับอนยูฉันจึงต้องตีหน้าเศร้าเล่าความเท็จ(แต่ที่ระบุในสัญญาเป็นเรื่องจริงนะ)เพื่อให้อนยูยอมใจอ่อนซึ่งคุณๆก็เห็นแล้วว่าได้ผลดีจริงๆต้องขอบคุณคุณพ่อทั้งสองของเขาที่สอนสั่งให้ลูกชายเป็นคนรักครอบครัวรักแม่และน้องๆอย่าว่าฉันเลยนะที่ยอมยกลูกชายให้เขาง่ายๆฉันไม่ได้เห็นแก่ทรัพย์สมบัติของตระกูลชเวเลยสักนิดไอ้เรื่องความจนความลำบากที่เอามาอ้างจริงๆก็ไม่ได้กลัวหรอกเพราะฉันเองก็เคยลำบากมาแล้วและฉันก็รู้ว่าอนยูก็ไม่กลัวในบรรดาพี่น้องก็มีเขานี่แหละที่ลำบากมากกว่าใครแต่ที่ยอมยกให้ก็เพราะเห็นแก่ความจริงใจของมินโฮนะและก่อนที่ฉันจะส่งอนยูให้กับชเวมินโฮเราได้แอบทำสัญญากันลับๆสัญญาที่ว่าก็คือให้อนยูอยู่กับเขาหนึ่งปีและในหนึ่งปีเขาต้องชนะใจอนยูให้ได้ถ้าผ่านไปหนึ่งปีอนยูไม่มีใจให้เขาต้องส่งอนยูกลบสู่อ้อมอกแม่เช่นเดิมและจะเป็นฝ่ายบอกเลิกสัญญาเองและที่สำคัญที่สุดก็คือเขาต้องไม่ เอ่อ กดหากอนยูไม่ยินยอม
    ขอถามคุณแม่ตรงๆนะครับคุณรู้สึกยังไงถ้าอนยูแต่งงานกับมินโฮจริงๆเขาเป็นผู้ชายทั้งคู่นะครับต้องมีกระแสวิพากวิจารณ์แน่นอนคุณไม่แคร์เหรอ
    ว่าที่ลูกเขยชเวมินโฮเคยบอกกับฉันว่าเขาไม่แคร์เรื่องนี้ฉันเองก็ไม่แคร์ค่ะถ้าเขาทั้งสองรักและแต่งงานกันจริงๆคนที่ฉันแคร์ก็คืออนยูถ้าเขามีความสุขไม่ว่าจะแต่งกับใครฉันก็ไม่แคร์ฉันได้เรียนรู้จากอดีตแล้วว่าความสุขอยู่กับเราไม่นานอะไรที่จะทำให้คนที่ฉันรักมีความสุขฉันก็ยินดี(มั่นใจได้อย่างไรว่าเขาจะมีความสุขมินโฮ) ไม่รู้สิแต่ฉันรู้สึกมั่นใจหากเป็นชเวมินโฮเขาจะต้องทำให้อนยูของฉันมีความสุขได้แน่ๆ
    แต่ที่เราทราบมาอนยูไม่เคยแม้แต่เห็นหน้ามินโฮนะครับคณแน่ใจเหรอว่ามินโฮจะทำให้ลูกชายคุณรักได้
    แม้ฉันเองจะไม่เคยเจอหน้าว่าที่ลูกเขยชเวมินโฮก็ตามแต่จากที่ได้ติดต่อกันนานเป็นปีฉันรู้สึกว่าเขาต้องเป็นคนหนุ่มที่ดูดีมากๆก็คุณซีวอนพ่อเขายังดูดีเลยนี่นาลูกไม้ย่อมหล่นไม่ไกลต้นและที่ฉันรู้มาจากปากเขาอีกทีก็คือเขารู้จักและมีใจต่อลูกชายฉันมาก่อนหน้าที่จะรู้ว่าสองตระกูลเรามีสัญญาต่อกันและนั่นก็เป็นเหตุผลที่เขาไม่ยกเลิกสัญญาเมื่อสิบกว่าปีก่อนเขารักลูกชายฉันมานานเป็นสิบๆปีฉันจึงมั่นใจว่าเขาจะทำได้เห็นอย่างนี้เชื่อมั้ยคะลูกคนนี้ยังไม่เคยมีแฟนไม่เคยรักใครเลยนะเห็นเป็นคนแบบนี้แต่จิตใจอ่อนไหวง่ายทีเดียวล่ะค่ะลูกชายฉัน ยังไงก็ช่วยเป็นกำลังใจให้ทั้งสองคนได้ลงเอยกันด้วยนะคะ




    _____

    แหะๆในที่สุดก็ได้อัพอีกตอน

    เนื่องจากเดือนนี้เป็นเดือนแห่งวันแม่ค่ะคุณแม่ยายเลยอยากมีส่วนร่วม
    ใจจริงตั้งใจจะให้คุณแม่มาดราม่ากว่านี้แต่ไม่รู้ทำไมออกมาแบบนี้ได้
    เอาเถอะน่าคุณแม่เค้าตั้งใจจริงๆนะ
    เห็นเราหายไปนานจริงๆก็ไม่ได้หายไปไหนหรอหก็วนเวียนอยู่แถวๆนี้แหละจ่ะ
    คือแอบไปเรียนภาษาเกาหลีกับคุณนายคิม(http://my.dek-d.com/shinichi1412/)มาค่ะก็ พอได้นิหน่อแต่เขียนชื่อถูกนะ อยากอวดมาก
    온유 > อนยู  태민 > แทมิน  키> คีย์  민호 > มินโฮ  종현 > จงฮยอน
    ทำไมเป็นชื่อหนุ่มๆชายนี่ล่ะ แหะๆๆจำเขามาน่ะส่วนชื่อเรา 장언 ช่วยกันดูหน่อยนะอ่านว่า"จังออน"หรือเปล่า(ไม่แน่ใจคือกัน) ยังไงก็ขอบขอบคุณทุกๆคอมเม้นต์นะจ๊ะฟันเฟิร์มเราอ่าน(ซ้ำแล้วซ้ำอีก)ทุกเมนต์เลยจ่ะ
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×