คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #24 : เมียรับจ้าง :: final
“อรุณสวัสดิ์ครับคุณคริส”
“กู๊ดมอนิ่งอี้ชิง”
“ยิ้มอะไรแต่เช้า” คริสเอ่ยถามเมื่อเห็นใบหน้าหวานตรงหน้านอนยิ้มจนตาเป็นสระอิ เห็นแล้วมันน่าหมั่นเขี้ยวจริงๆอยากดึงมาฟัดสักที
“ก็ผมมีความสุขนี่นา ไม่คิดว่าจะได้กลับมานอนข้างคุณคริสแบบนี้อีก” ก็ไม่ให้ยิ้มหน้าบานได้อย่างไร ก็เช้านี้ทันทีที่ลืมตาขึ้น อี้ชิงก็เห็นใบหน้าหล่อเหลาของคนรักนอนอยู่ข้างๆกาย การที่ต้องจากกันไปนานเกือบครึ่งเดือน คริสไม่รู้หรอกว่าเขาคิดถึงคริสมากขนาดไหน วันนี้ได้กลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้ง นอนเคียงกันกอดกันแบบนี้ มันทำให้เขามีความสุขจนแทบบ้า
“เมื่อคืนก็พูดประโยคนี้” คนร่างสูงพูดขัดคอ แล้วก็ขำออกมาน้อยๆเมื่อเห็นอีกคนทำหน้ายู่
“ก็ผมอยากพูดอีก มีปัญหาอะไรมั้ย” เชิดหน้าถามอย่างเอาเรื่อง จนคริสต้องยอมธงขาวยอมแพ้เพราะไม่กล้าเถียงต่อ
“จ้าๆ พูดอีกหลายๆรอบก็ได้”
“ดีมาก” ยกนิ้วโป้งให้อย่างชื่นชม ก่อนจะพูดต่อ “คุณคริสรีบลุกไปอาบน้ำเถอะครับเดี๋ยวไปทำงานสาย”
“เมื่อไหร่จะเลิกเรียกฉันว่าคุณคริสสักทีล่ะอี้ชิง เราเป็นครอบครัวเดียวกันแล้วไม่ใช่เหรอ”
“ก็ผมยังไม่ชินนี่นา” ผิวแก้มขาวทั้งสองข้างขึ้นสี รู้สึกเขินอายกับคำว่า’ครอบครัว’
“ก็เริ่มเรียกซะสิมันจะได้ชิน ไหนพูดตามสิ อี้ฟาน” คนตัวโตเริ่มสวมบทเป็นคุณครู สั่งให้อีกคนลองพูดตาม
“อี้ฟาน” ร่างบางก็พูดตามอย่างว่าง่าย แต่มันไม่ได้จบเพียงแค่นั้น
“อี้ฟานอ่า” คริสแสร้งทำเสียงให้ดูเซ็กซี่ขึ้นเมื่อพูดประโยคนี้
“อี้ฟานอ่า” แต่คนพูดตามกลับทำเสียงเรียบเฉย จนคุณครูเริ่มรู้สึกขัดใจ
“ทำเสียงให้เหมือนฉันด้วยสิอี้ชิง เอาใหม่ อี้ฟานอ่า”
“อี้ฟานอ่า” สุดท้ายก็ยอมพูดออกมาด้วยใบหน้าแดงก่ำ เพราะเริ่มรู้แล้วว่าคริสจะมาไม้ไหน
“ขอแรงๆหน่อยสิ”
“ไม่เอา! ผมไม่พูดแล้ว” แกล้งโวยวายแล้วหันหน้าหนี ก็มันเป็นอย่างที่คิดไว้ไม่มีผิด สุดท้ายคาสโนวาตัวร้ายอย่างคริสอู๋ก็หนีไม่พ้นเรื่องทะลึ่งตึงตัง เมื่อคืนก็จัดมาหลายรอบแล้วยังไม่พออีกหรือไง
“ไม่ได้ต้องพูดตาม ยังอีกๆ ยังดื้ออีก เดี๋ยวจับตีเลย” คุณครูคริสเริ่มสวมบทโหด ยกไม้ยกมือทำท่าจะตีร่างบาง แต่มีหรือคนอย่างอี้ชิงจะกลัว
“จะตีก็ตีเลยครับ ผมยอมโดนตีดีกว่าต้องพูดตามคุณ”
“แต่ไม้เรียวฉันใหญ่นะอี้ชิง เมื่อคืนนายเห็นแล้วไม่ใช่หรือไง” มองหน้าคนน่ารักสลับกับส่วนล่างของตนแล้วยิ้มกรุ้มกริ่ม แววตาประกายระยิบระยับอย่างเจ้าเล่ห์ คนที่เคยพบเจอกับไม้เรียวถึงกับขนลุกซู่ เพื่อหลีกเลี่ยงการเจ็บเนื้อเมื่อยตัวอีกครั้ง ร่างบางจึงยอมพูดออกมาในที่สุด
“ขอแรงๆหน่อยสิ” พูดเร็วจนลิ้นพัน แต่คนฟังกลับยิ้มอย่างชอบใจ แล้วเอ่ยคำที่ทำให้ร่างบางถึงกับหน้าเหวอ
“ขอแรงๆเหรอ ได้เลยเดี๋ยวอี้ฟานจัดให้” พูดจบก็ขึ้นคร่อมทันที ล็อคแขนซ้ายขวาไม่เปิดโอกาสให้อีกคนได้ดิ้นหนี ซุกไซ้ซอกคอขาวอยู่นาน แล้วจัดการถอดเสื้อบางออกให้พ้นทาง เพื่อเริ่มต้นบทรักแบบแรงๆตามที่ร่างบางเอ่ยร้องขอ อี้ชิงขอ อี้ฟานก็จัดให้ หึหึ
“วิค เดี๋ยวช่วยลงไปรับแขกผมข้างล่างหน่อยสิ” คริสเอ่ยกับเลขาสาวทันทีที่ทุกคนออกจากห้องประชุม
“แขก? ใครเหรอคะ?” หญิงสาวถามอย่างสงสัย เพราะจำได้ว่าในตารางงานวันนี้คริสไม่ได้นัดใครไว้
“อี้ชิงน่ะ จำเขาได้ใช่มั้ย” เมื่อชื่อที่เธอไม่คิดว่าจะได้ยินอีกออกมาจากปากคริส ความฝันทุกอย่างก็เหมือนดับสลายลงอีกครั้ง
“คุณอี้ชิงมาทำไมคะ?”
“เขาก็มาหาผมไง คุณรีบลงไปรับเถอะ เดี๋ยวผมกลับไปรอที่ห้อง” สั่งเสร็จก็ลุกขึ้นเต็มความสูง ก้าวเท้าเดินออกจากห้องประชุม ทิ้งวิคตอเรียที่ได้แต่กรีดร้อง และตั้งคำถามในใจว่า... จางอี้ชิงกลับมาอีกทำไม
“เชิญค่ะคุณอี้ชิง” หญิงสาวแสร้งยิ้มมาตลอดทางที่พาอี้ชิงมายังห้องเจ้านาย พอร่างสูงได้ยินชื่อคนที่เขากำลังรออยู่ก็ละปากกาในมือทิ้ง แล้วยิ้มกว้างจนเห็นเงิงให้
“มาแล้วเหรออี้ชิง” คริสเรียกอี้ชิงให้มาหาเพราะวันนี้ตั้งใจจะพาไปกินข้าวเย็นนอกบ้าน แต่เพราะยังเคลียร์งานไม่เสร็จเลยให้คนร่างบางมานั่งรอที่ทำงาน
“ถ้าไม่มาก็คงไม่เห็นหรอกครับ”
“เจอหน้าก็กวนประสาทเลยนะ อยากโดนไม้เรียวเหมือนเมื่อเช้าอีกหรือไง” คริสยักคิ้วให้อย่างกวนประสาท คนถูกล้อก็หน้าแดงแปร้ดขึ้นราวกับถูกสีฉีดใส่หน้า
“ไอ้คุณคริสบ้า หยุดพูดเดี๋ยวนี้เลยนะ” อี้ชิงโวยวายกลบความเขิน ทำเอาคนที่แกล้งหยอกเย้าหัวเราะชอบใจ ทว่าทั้งสองคนคงลืมไปว่ายังมีใครอีกคนอยู่ด้วย
“อะแฮ่มๆ คุณอี้ชิงจะรับน้ำอะไรดีคะ” แกล้งไอขัดบท ก่อนจะหันไปถามร่างบางตามหน้าที่
“น้ำเปล่าก็พอครับ”
“งั้นรอสักครู่นะคะ” เพราะไม่อยากทนดูฉากสวีทหวานของคนที่ตนรักและคนที่ตนเกลียด วิคตอเรียจึงรีบสาวเท้าออกจากห้องแล้วเดินตรงไปยังห้องกาแฟอย่างไว
ในขณะที่กำลังรินน้ำใส่แก้วอยู่นั้นเอง เสียงโทรศัพท์ในกระเป๋ากระโปรงก็ดังขึ้น ชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอทำให้หญิงสาวต้องมองซ้ายมองขวาก่อนที่จะกดรับ
“ฮัลโหลลู่หาน”
ภายในห้องทำงาน คนสองคนนั่งคลอเคลียกันอยู่ที่โซฟารับแขก ทั้งที่เพิ่งแยกกันไม่กี่ชั่วโมงแต่คนตัวโตก็คิดถึ้ง คิดถึงร่างบางใจจะขาด เลยจัดจูบหนักๆอย่างไม่กลัวใครเห็นไปหนึ่งที
“คุณคริส! ถ้าคุณวิคเข้ามาเห็นจะว่ายังไงครับ” เมื่อริมฝีปากหนาผละออกจากปากตน คนที่ถูกจู่โจมด้วยจูบรีบเอ็ดเสียงเขียว พร้อมกับตีแรงๆบนต้นแขน
“ก็มันคิดถึงอ่ะ” ร่างสูงออดอ้อนเสียงหวาน แต่ก็ถูกอีกคนชี้หน้าคาดโทษ
“ถ้ามีแบบนี้อีกผมโกรธคุณแน่”
“โอเค สัญญาจะไม่ทำแล้ว นอกจากจะอดใจไม่ไหวนะ”
“คุณคริส!!” ต้นแขนแข็งแรงโดนฟาดด้วยมือเล็กอีกครั้ง แต่คนถูกฟาดกลับยิ้มร่าก่อนจะเปลี่ยนเรื่องคุย
“อี้ชิงฉันอยากกินกาแฟฝีมือนายจัง ไปชงให้หน่อยได้มั้ย”
“แล้วห้องกาแฟอยู่ไหนล่ะครับ”
“เดินออกไปแล้วเลี้ยวขวา มีป้ายติดไว้ว่าห้องพักนะ” คริสอธิบายทางให้เสร็จสรรพ อี้ชิงพยักหน้ารับก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้องไป
ผ่านไปไม่ถึงห้านาที อี้ชิงก็วิ่งกระหืดกระหอบกลับเข้ามาในห้อง
“คุณคริสๆๆ”
“อ้าวอี้ชิง ไหนล่ะกาแฟฉัน”
“กาแฟไม่มี แต่ผมมีเรื่องสำคัญกว่านั้นมาบอก”
“มีเรื่องอะไร” คิ้วเข้มเลิกขึ้นส่งความสงสัยเต็มใบหน้า ร่างบางรีบวิ่งไปล็อกประตูเพื่อไม่ให้คนที่เขากำลังเอ่ยถึงเข้ามาได้ยิน
“ผมได้ยินคุณวิคคุยโทรศัพท์กับลู่หาน” คนร่างบางเริ่มต้นเล่าด้วยหน้าตาตื่น
“ห๊ะ!!? ว่ายังไงนะอี้ชิง” ร่างสูงถามซ้ำอีกครั้งเพื่อความแน่ใจว่าสิ่งที่เขาได้ยินในครั้งแรกมันไม่ผิด
“ผมบอกว่าผมได้ยินคุณวิคคุยโทรศัพท์กับลู่หานไงครับ”
“ได้ยินว่าอะไร เล่ามาให้หมดเร็ว” คริสลุกขึ้นจากเก้าอี้ทำงานแล้วสาวเท้าเดินเข้าไปประชิดตัวอี้ชิง
“ผมได้ยินแค่ว่า นายจะเอามันไปให้นักข่าวจริงเหรอ แล้วก็แบบนี้คนทั้งประเทศรู้ความจริงแน่”
“มันที่ว่าคืออะไร”
“ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับ แต่มันคงเป็นสิ่งที่เกี่ยวกับพวกเราแน่ๆ เราต้องรีบจัดการเรื่องนี้นะครับ ก่อนที่ลู่หานจะเอาไปให้นักข่าวได้”
“ไปเรียกมาถามให้รู้เรื่องเลยดีกว่า” พูดเสร็จก็เดินไปเปิดประตู เป็นจังหวะเดียวกับที่วิคตอเรียกำลังผลักประตูเข้ามาพอดี
“อ้าว คุณคริสจะออกไปไหนคะ” เธอมองหน้าเจ้านายสลับกับใบหน้าของอี้ชิงที่ยืนหน้านิ่งอยู่ในห้อง
“วิคมานั่งนี่ ฉันมีเรื่องจะคุยด้วย” พูดพลางลากหญิงสาวไปที่โซฟาในห้อง แล้วทิ้งร่างเล็กลงกระแทกกับโซฟาอย่างแรง
“โอ๊ย คุณคริสทำอะไรคะ วิคเจ็บนะ” เลขาสาวโอดโอยแล้วลูบที่สะโพกของตัวเอง
“ลู่หานเป็นอะไรกับคุณ” คำถามตรงไปตรงมาของร่างสูง ทำให้ดวงตาทั้งสองข้างของวิคตอเรียเบิกโพลงอย่างตกใจเพราะคำถามของคริส
“คะ คุณว่าอะไรนะคะ”
“ผมถามว่าคุณกับลู่หานเป็นอะไรกัน!!” ตะคอกเสียงดัง จนอี้ชิงที่ยืนอยู่ข้างๆถึงกับสะดุ้งตกใจไม่แพ้วิคตอเรีย
“ขะ เขาเป็นน้องชายฉัน” วิคตอเรียตอบเสียงสั่น ความกลัวเริ่มเกาะกินจิตใจ
“น้องชาย!! คุณนี่มัน” คริสก้าวเข้าไปหาเลขาของตน แล้วเตรียมง้างมือเพื่อจะตบเพราะความโกรธ แต่ร่างบางก็เข้ามารั้งไว้ได้ทัน
“ใจเย็นครับคุณคริส ตอนนี้เราควรจะสนใจเรื่องของที่ลู่หานจะเอาไปให้นักข่าวมากกว่านะครับ” อี้ชิงพูดเรียกสติของคริสให้หันกลับมาสนใจเรื่องของบางอย่างที่อยู่กับลู่หานอีกครั้ง คริสจึงเค้นถามเลขาตนเสียงเครียด
“ของที่ลู่หานมันจะเอาไปให้นักข่าวคืออะไรวิค”
“ทำไมคุณรู้เรื่องนี้”
“นี่ไม่ใช่เวลาที่คุณจะมาถามผมว่าทำไม แต่เป็นเวลาที่คุณจะต้องตอบ ตอบมาเดี๋ยวนี้วิค ว่ามันคืออะไร” กระชากเสียงถามอย่างสุดจะทน ใบหน้าหล่อเหลาดูเคร่งเครียด เขาพร้อมจะเอาเรื่องกับเลขาได้ทันที ถ้าเธอยังนิ่งเงียบไม่ตอบคำถามเขา
“คะ...คือ”
“คืออะไร!!” ตะคอกเสียงดังจนคนที่นั่งมือไม้เย็นสะดุ้ง ก่อนจะละล่ำละลักตอบออกมา
“มันคือเครื่องดักฟังที่ลู่หานเคยเอาไปติดไว้ในห้องคุณคริสค่ะ”
“ห๊ะ!! เครื่องดักฟัง” คนร่างบางที่เงียบฟังอยู่นานอุทานออกมา ลู่หานเอาไปติดตอนไหนทำไมเขาไม่รู้
“มันเอาติดไว้เมื่อไหร่” คำถามที่อยู่ในใจอี้ชิงถูกถามขึ้นโดยคริส
“ลู่หานเอาไปติดไว้วันที่ขอคุณอี้ชิงเข้าไปในห้องค่ะ”
“งั้นวันที่เจอฉันก็เป็นวันที่มันเข้าไปเก็บใช่มั้ย”
“คะ ค่ะ” ตอบด้วยท่าทางกระอักกระอ่วน ท่าทางจะฆ่าเธอได้ทุกเมื่อของคริสทำให้เธอกลัวจนตัวสั่น
“แล้วเขาบอกมั้ยครับว่าเอาไปติดไว้ที่ไหนของบ้าน” ตอนนี้อี้ชิงกำลังหวาดกลัวกับคำตอบที่ตัวเองเป็นคนตั้งคำถามขึ้นเอง หากคำตอบที่วิคตอเรียจะตอบคือ ห้องนอน ทุกอย่างก็ชัดเจนว่าคนทั้งประเทศจะรู้อะไร และเธอก็ไม่ปล่อยให้ความกลัวอยู่กับเขานาน เพราะคำตอบที่ได้ทำให้ร่างทั้งร่างทรุดลงไปกองกับพื้นทันที
“เขาบอกว่าติดไว้ในห้องนอนค่ะ”
“อี้ชิง!!” คริสพยุงร่างบางขึ้นจากพื้น ก่อนที่จะถูกสวมกอดไว้อย่างแน่นพร้อมกับเสียงสั่นเทาที่เอ่ยสั่งเขาอยู่ข้างหู
“คุณคริสต้องไปเอาเครื่องดักฟังคืนมาให้ได้นะครับ ในนั้นมันต้องอัดเสียงพวกเราคืนนั้นไว้แน่ๆ รีบไปเอาคืนมานะครับ” อี้ชิงเว้าวอนด้วยท่าทางตื่นกลัวพลางเขย่าตัวร่างสูงไม่หยุด คิ้วเรียวเข้มขมวดเป็นปมอย่างคนกำลังคิดไม่ตก พอมองไปเห็นหน้าที่ยังซีดเป็นไก่ต้มของเลขาสาว ความคิดบางอย่างจึงผุดขึ้น
“วิค คุณต้องโทรบอกลู่หานให้เอาเครื่องดักฟังนั้นมาให้ผมเดี๋ยวนี้”
“แต่ลู่หานกำลังจะเอาไปให้สำนักข่าวนะคะ”
“ผมถึงบอกให้โทรหาเดี๋ยวนี้ไง โธ่เว้ย!” สบถออกมาอย่างหัวเสียแล้วเข้าไปกระชากคอเสียงเธออย่างลืมตัว
“โทรเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นผมเอาคุณไปอยู่กับลู่หานในคุกแน่” สิ้นคำขู่ วิคตอเรียก็ต่อสายหาลู่หานทันที แล้วเขาก็หยิบกระดาษและปากกาใกล้มือขึ้นมาเขียนสั่งให้หญิงสาวเปิดลำโพงถ้าลู่หานรับสาย เหตุผลที่ต้องทำเช่นนี้ เพราะคริสต้องการให้ลู่หานเอามาคืนให้เขาดีๆโดยผ่านวิค โดยที่ลู่หานจะต้องไม่รู้ว่าเขารู้เรื่องทั้งหมดแล้ว
[ฮัลโหล ว่าไงพี่] พอลู่หานรับสาย วิคตอเรียก็มองหน้าคริสเหมือนถามว่าให้พูดอะไรต่อ คนร่างสูงก็รีบเขียนบทลงบนกระดาษทันที
“ลู่หาน แกกำลังไปสำนักข่าวใช่มั้ย” หญิงสาวพูดตามบทที่คริสเขียนให้
[ใช่ ตอนนี้อยู่หน้าตึกแล้ว แค่ข้ามถนนไปก็ถึง]
“ฉันว่าแกอย่าเพิ่งเอาไปให้เลย”
[หมายความว่าไงพี่ เกิดเปลี่ยนใจอะไรขึ้นมา เมื่อกี้ยังเร่งให้ผมเอาไปให้อยู่เลย]
“ฉันแค่จะบอกให้แกเอามาให้ฉัน แล้วเดี๋ยวฉันเอาไปให้นักข่าวเอง” วิคตอเรียยังคงแสร้งแสดงไปตามบทที่คริสเป็นผู้เขียน
[ไม่ได้หรอกพี่ ผมนัดบก.ไว้แล้ว อีกแค่แปปเดียวน้องชายพี่ก็จะได้เงินก้อนใหญ่เพื่อแลกกับคลิปสัมพันธ์สวาทของคริสกับอี้ชิงแล้ว แค่นี้ก่อนนะผมจะข้ามถนน]
“เดี๋ยวก่อนลู่หาน” วิคตอเรียรีบพูดโพล่งออกมาก่อนลู่หานจะวางสาย คนที่เดินมาจนถึงครึ่งทางก็หยุดชะงักเท้าแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงติดไม่พอใจ
[มีอะไรพี่ ผมรีบ?]
“ตอนนี้แกอยู่สำนักข่าวไหน เดี๋ยวฉันไปหา” เมื่อลู่หานไม่ยอมคืนให้ดีๆ คริสเลยต้องเปลี่ยนแผน เป็นฝ่ายไปเอาคืนด้วยตัวเอง
[พี่ไม่ต้องมาหรอกเสียเวลา]
“แกเอาไปให้เองแบบนี้ไม่กลัวคุณคริสจับได้อีกหรือไง คราวนี้ถ้าเขารู้คงไม่จบแค่ฟ้องร้องแน่แต่อาจจะต้องติดคุกนะลู่หาน”
[พี่ไม่พูด ผมไม่พูด บก.ไม่พูด แค่นี้คริสมันก็ไม่รู้แล้ว]
“นายแน่ใจเหรอลู่หานว่าฉันจะไม่รู้ ถ้าตราบใดที่พี่สาวนายยังทำงานอยู่กับฉัน” เสียงทุ้มของคนที่นั่งกำกับบทอยู่นานพูดออกมาอย่างเย้ยหยันคนปลายสาย ลู่หานคงลืมไปแล้วสินะว่าเขาคือใคร ต่อให้ไม่รู้จากวิคตอเรีย แต่สักวันลู่หานก็ต้องถูกตามตัวเจออยู่ดี
[คริส!!] ] ลู่หานอุทานออกมาอย่างตกใจ ไม่คาดคิดว่าจะมีใครอีกคนอยู่ในสาย
“ลู่หานฉันขอเตือนนายเป็นครั้งสุดท้ายนะ รีบเอาเครื่องดักฟังมาให้ฉันซะ ไม่งั้นพี่สาวแกจะได้ไปนอนในคุกเป็นเพื่อนแกอีกคนหนึ่งแน่” พูดขู่อย่างคนที่ถือไพ่เหนือกว่า แต่คนที่เห็นเงินสำคัญที่สุดในตอนนี้กลับปฏิเสธเสียงแข็ง
[ไม่! ฉันไม่ให้ แกจะทำอะไรกับพี่สาวฉันก็เชิญ แล้วเตรียมตัวโดนสังคมประณามได้เลย ว่าคาสโนวาอย่างคริสอู๋มีเซ็กส์ที่เร่าร้อนกับผู้ชาย แค่นี้นะ...โครม!!!]
“เฮ้ย!! ลู่หาน ฮัลโหลลู่หานๆ เกิดอะไรขึ้น โธ่เว้ย ตอบสิวะ”
“เนื่องด้วยนายลู่หาน จำเลยในคดีนี้ ถึงแก่ความตาย ดังนั้นศาลขอตัดสินว่า การตายของจำเลยเป็นเหตุแห่งการระงับซึ่งคดี ศาลขอจบการพิจารณาคดีเพียงเท่านี้”
คดีฟ้องร้องลู่หานโทษฐานละเมิดสิทธิส่วนบุคคลและหมิ่นประมาท โดยการใส่ความคนอื่น ทำให้ผู้อื่นเสียหายตามกฎหมายแพ่งและอาญาจำเป็นต้องจบคดีลงโดยที่ไม่สามารถฟ้องเอาเงินจากลู่หานได้ เพราะตอนนี้เขาได้จากไปอยู่อีกโลกหนึ่งแล้ว
ผู้เห็นเหตุการณ์ในวันนั้นเล่าให้ฟังว่า ตอนที่ลู่หานกำลังหยุดยืนคุยโทรศัพท์อยู่กลางถนนบริเวณทางม้าลายหน้าสำนักข่าวแห่งหนึ่งในยออิโด ก็มีรถบรรทุกคันหนึ่งวิ่งมาด้วยความเร็ว พุ่งเข้าชนแล้วลากร่างลู่หานไปไกลเกือบห้าเมตร หลังตำรวจสอบสวนก็ทราบว่าคนขับรถคันนั้นมีอาการเมามายจนขาดสติ จึงถูกจับในข้อหาฆ่าผู้อื่นโดยประมาท
ทางด้านคริส อี้ชิง และวิคตอเรีย หลังจากที่สัญญาณโทรศัพท์ขาดหายไป ทั้งสามก็รุกไปยังที่เกิดเหตุทันที สภาพศพของน้องชายต่างพ่อต่างแม่ทำเอาวิคตอเรียร้องไห้ไม่หยุด อี้ชิงที่รู้สึกสะเทือนใจไม่น้อยกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเลยเสียน้ำตาให้ลู่หานไม่ต่างจากวิคตอเรีย ส่วนคริสตามหาเครื่องดักฟังขนาดเล็กจนทั่วถนน แล้วก็พบว่ามันแตกกระจัดกระจายกลายเป็นชิ้นส่วนเล็กๆไปแล้ว
หลังจากคดีลู่หานจบ วิคตอเรียก็ลาออกจากตำแหน่งเลขากลับประเทศบ้านเกิดพร้อมศพน้องชาย เพื่อไปประกอบพิธีกรรมตามศาสนา แต่ก่อนจะไปเธอได้เล่าเรื่องราวทั้งหมดทั้งเหตุผลที่ว่าทำไมลู่หานต้องทำแบบนี้และเรื่องที่ตนแอบชอบเจ้านายตัวเองให้คริสและอี้ชิงฟัง ในตอนแรกทั้งสองก็ต้องตกใจไม่น้อย แต่ทว่าก็ไม่ได้ติดใจเอาความอะไรแถมยังอวยพรให้เธอกลับจีนไปอย่างปลอดภัย
หวังว่าการให้อภัยของคริสและอี้ชิงจะช่วยส่งลู่หานไปสู่ภพภูมิที่ดี
เวลา 2 ทุ่ม ณ ระเบียงห้อง 217
“ลู่หานเขาจะไปอยู่ที่ไหนครับคุณคริส บนนี้หรือข้างล่าง” เสียงหวานเอ่ยถามขึ้นขณะที่กำลังยืนมองท้องฟ้ายามค่ำคืนอยู่ที่ระเบียง พร้อมกับทำท่าทางประกอบชี้นิ้วขึ้นไปบนสวรรค์แล้วย้ายลงมาชี้ไปทางด้านล่าง
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันอี้ชิง ถ้าพระเจ้าเมตตาในความผิดที่ผ่านมาของเขาก็คงได้ขึ้นสวรรค์ล่ะมั้ง” ร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างๆตอบออกมาเสียงอ่อน
“ผมว่าพระเจ้าคงเมตตาเขา ถึงแม้เขาจะหลอกผมแต่ผมก็ดูออกว่าเขาไม่ใช่คนไม่ดีอะไร แต่คงเป็นเพราะความโลภเลยทำให้เขากลายเป็นแบบนี้”
“จุดจบของคนโลภมากก็มักจะจบไม่สวยแบบนี้แหละ ฉันว่าเราเปลี่ยนเรื่องคุยกันดีกว่านะอี้ชิง คุยเรื่องนี้แล้วมันหดหู่ยังไงไม่รู้” คนตัวโตพูดพลางเอนหัวซบลงบนไหล่เล็ก อี้ชิงก็ยืดไหล่ขึ้นเพื่อให้คนที่ซบลงมาได้อยู่ในท่าที่สบายขึ้น
“เราจะคุยเรื่องอะไรดีล่ะครับ” ร่างบางเอานิ้วแตะกลีบปากสีชมพูอ่อนทำท่าครุ่นคิดอย่างน่ารัก ก่อนตาจะโตขึ้น เพราะนึกอะไรขึ้นได้ “อ้อ! ผมรู้แล้วเราจะคุยเรื่องอะไร ผมบอกปะป๊ากับมะม๊าเรื่องของเราแล้วนะครับ”
“จริงเหรอ แล้วท่านว่าไงบ้าง” ร่างสูงกระเด้งตัวออกจากไหล่เล็กหลังจากที่ฟังประโยคของอี้ชิงจบ แล้วเอ่ยถามด้วยความตื่นเต้น
“ท่านก็ไม่ได้ว่าอะไร ท่านแค่บอกว่าถ้าผมรักใครพวกเขาก็จะรักตาม”
“พูดเหมือนบ้านฉันเลยนะ”
“พ่อแม่ก็เป็นแบบนี้กันหมดทุกคนแหละครับ แล้วท่านยังบอกให้พาคุณคริสไปหาด้วยนะ”
“จริงดิ?” คนถามตาลุกวาวเป็นประกาย พอเห็นอี้ชิงพยักหน้าให้ เขาก็รีบตอบตกลงทันที
“ไปๆ ไปช่วงไหว้พระจันทร์นี้เลยแล้วกัน”
“เร็วไปหรือเปล่าครับ”
“ไม่เร็วๆ ฉันอยากจะไปซะวันนี้พรุ่งนี้เลยด้วยซ้ำ อยากไปขอเมียอย่างเป็นทางการนะ ฮ่าๆๆๆ”
“ระวังโดนปะป๊าผมฆ่านะ” ร่างบางแกล้งขู่เสียงเข้ม แต่มีหรือคาสโนวาอย่างคริสอู๋จะกลัว
“ถ้าต้องตายจริง ก็ขอตายในอ้อมกอดนายแล้วกันนะ” พูดเสร็จแล้วก็ยกมือนุ่มที่เกาะระเบียงอยู่ขึ้นมาโอบเอวเขา แต่คนร่างบางกลับดึงแขนตัวเองกลับ
“เชอะ ฝันไปเถอะ” แกล้งสะบัดหน้าไปทางอื่น แต่ก็อมยิ้มเล็กๆที่มุมปากเพราะคำพูดของร่างสูง คริสได้แต่ขำกับท่าทางเด็กๆของอี้ชิงแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ
“คุณคริสดูดาวดวงนั่นสิครับ สวยมากเลย” คริสเงยหน้ามองตามนิ้วเล็กที่ชี้ไปยังดาวดวงหนึ่ง ก่อนจะยักไหล่แล้วพูดออกมาด้วยท่าทีเฉยๆ
“ฉันว่ามันก็งั้นๆนะ ไม่เห็นสวยเลย”
“ไม่สวยได้ไง ดวงนี้สวยสุดบนท้องฟ้าแล้วนะ” อี้ชิงหันมาเถียงอย่างไม่ยอม คริสบอกว่ามันไม่สวยได้ไง ตาถั่วแล้วมั้งแบบนี้
“ก็ฉันว่ามีดวงอื่นที่สวยกว่าดวงนี้นี่” พูดพร้อมกับคลี่ยิ้มออกมา เมื่อเห็นคนน่ารักตรงหน้ามองหาดาวดวงที่เขาว่าสวยกว่าอย่างกระตือร้น
“ดวงไหนครับ ไหนชี้ให้ผมดูสิ”
คริสพลิกตัวร่างบางให้หันมาทางตน แล้วสวมกอดไว้แน่นอย่างรักใคร่ ก่อนจะกระซิบแผ่วเบาที่ข้างหูว่า...
“ดาวที่ฉันว่าสวยที่สุดก็อยู่ตรงหน้าฉันนี่ไง ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยเห็นดาวดวงไหนสวยเท่านายเลย...อี้ชิงคนสวย”
TasTo_raY Talk (ขอทอล์คยาวๆ)
สวัสดีแฟนฟิคทุกคนค่า ในที่สุดเรื่องเมียรับจ้างก็มาถึงตอนจบสักที ดีใจมากๆๆๆๆ
ก่อนอื่นเลยต้องขอโทษแฟนๆลู่หานทุกคนที่ทำให้จุดจบของพี่ลู่เป็นแบบนี้
แต่เราอยากจะสอนว่าคนที่เห็นแก่เงิน เห็นแก่ความสุขของตัวเอง โลภมากก็มักจะจบไม่สวยแบบนี้แหละค่ะ
ไม่ว่าอย่างไรกรรมก็ตามทัน เพราะฉะนั้นทุกคนอย่าเป็นคนแบบพี่ลู่นะคะ ฮ่าๆๆๆๆๆ
ต่อไป ก็ขอขอบคุณทุกคนที่ติดตามเมียรับจ้างมาตลอดเกือบ 9 เดือน
ขอบคุณที่ตามอ่าน คอมเม้นท์ให้ โหวตให้ ช่วยอุดหนุนซื้อรวมเล่ม เราซาบซึ้งใจมากๆค่า
เราไม่หวังว่ามันจะเป็นฟิคสนุกที่สุดที่ทุกคนเคยอ่าน แต่เราขอแค่ให้ทุกคนจดจำไว้ว่าเคยอ่านฟิคเรื่องนี้นะคะ
แล้วถ้ายิ่งไปบอกต่อให้เพื่อนๆพี่ๆน้องๆมาอ่านด้วย ก็จะกราบขอบพระคุณเป็นอย่างยิ่งค่ะ
คอมเม้นท์เกิน 2000 ก็เป็นอะไรที่ดีใจมาก เห็นทุกคนฟิน เขิน สนุกไปกับคริสเลย์ที่เราเขียนขึ้นมา แค่นี้ก็พอใจแล้วค่ะ
ถือว่าประสบความสำเร็จในวงการนี้ระดับหนึ่งแล้ว ฮ่าๆๆๆๆๆ
เพราะฉะนั้นฟิคเรื่องใหม่ (ที่เปิดทิ้งไว้นานแล้ว) จะอัพลงเร็วๆนี้นะคะ อย่าลืมตามไปอ่านกันด้วยนะทุกคน
สุดท้ายนี้ขอให้พี่คริสรักเลย์มากๆ ขอให้อู๋อี้ฟานรักจางอี้ชิงที่สุด ขอให้ทุกคนรักคริสเลย์ตลอดไป
ขอบคุณมากค่า (❤‿❤)
ความคิดเห็น