มายาร้ายบริสทุธิ์

"มายาร้ายบริสุทธิ์"
ความแก่นของเธอจะมาครองใจคุณ..!

โปรยปราย เหมือนสายน้ำเย็น..



“นี่! ฉันไม่เรียกว่าป้าก็บุญโขแล้ว หน้าตาแบบเนี้ยะ สามสิบอัพแหงๆ..” หญิงสาวแลบลิ้น ปริ้นตาใส่หล่อนก่อนจะ ใช้สมุดพกปาหน้าหญิงสาวตรงหน้า อย่างไม่เกรงกลัว “ดูซะ!!! ว่าฉันน่ะ ไม่ได้กระจอกหรอกนะ”

หล่อนรับสมุดพกมาอย่างโกรธเคือง มือเรียวก็เปิดสมุดพกของหญิงสาวตรงหน้าอย่าง เหิมเกริม

“หึ ก็โอล่ะนะ..แต่ว่า จะบอกใว้ก่อนว่าบริษัต ของฉันน่ะ..แบบ ว..” หญิงสาวเอามือปิดปากริมฝีปากอวบอูมของหล่อนก่อนจะ ยิ้มอย่างมีชัย

“เดี๋ยว ของฉัน..?? โห น้ำหน้าอย่างเจ๊ มีบริษัต เป็นของตัวเองเหรอคะ?” หญิงสาวแลบลิ้นอย่างท้าทาย

“โอ๊ยย นี้ฉันจะพูดผิดไม่ได้ใช่ไหม แล้ว..! เธอมีสิทธิอะไรมาเรียกฉันว่าเจ๊ ยัยบ้านนอกอย่าคิดจะเถียงนะ ว่าแต่งตัวแบบนี้ไม่บ้านนอกน่ะ?” หล่อนหัวเราะกิ๊ก นั่นเป็นเหตุให้หญิงสาวโกรธจนหน้าแดงกล่ำ

“แต่งตัวแบบนี้แล้วไง? มีปัญหาเหรอ!! ถึงแต่งตัวแบบนีก็ไม่จำเป็นว่าฉันจะต้องรวยหรือจน..!”

“แล้วมีสิ่งมายืนยันได้ไหมล่ะว่าเธอไม่ใช่เด็กบ้านนอกอย่างที่ฉันเห็นน่ะ”

“ทำไมฉันต้องทำ??!! แค่สมุดพก และการรับเข้าทำงานมันก็เสียเวลาฉันพอล่ะ ฉันจะเข้าไปคุยกับผู้จัดการที่นี้เดี๋ยวนี้แหละ !!”  หญิงสาวปลีกตัวเตรียมเข้าไปในบริษัต

“อุ๊ย คงเข้าไม่ได้นะจ้ะแม่บ้านนอก..ที่นี่เขาก็มองเธอว่าเป็นแบบนั้นทุกคนล่ะ ถ้าไม่อยากถูกตะเพิดออกมาน่ะ” หญิงสาวยิ้มก่อนจะแลบลิ้น อีกรอบ และเอามือเข้าไปในกระเป๋ากางเยนยีส์ของตน ในนั้นมีสมาร์ทโฟนสีขาว หรือที่เรียกกันว่า ไอโฟน นั่นเอง

“นี่ไงสิ่งยืนยัน อ้อหรือเธอไม่มี” หญิงสาวยิ้มก่อนจะ แกล้งทำเป็นแนบหูโทรศัพท์ แล้วพูดเสียยืดยาวว่า

“พ่อคะ อ้อ.. ใช่ค่ะๆ.. ตอนนีกำลังสมัครค่ะ อ้อ..เขาไม่รับน่ะค่ะบอกว่า บิว เหมือนคนบ้านนอก อย่างนู้นอย่างนี้ บิวไม่สมัครก็ได้ค่ะพ่อ.. อ้อ..อ้อค่ะ. อืม..อ้อค่ะ...หึหึ ค่า พ่อ.. อ้อคุณพ่อคะ ที่’คฤหาสน์’ เราเนี่ยมีปรับเปลี่ยนเฟอร์นิเจอร์จากเมืองนอก อีกกี่ชิ้นค่ะ อ้อ..  สามร้อยชิ้นเหรอคะ อุ้ยจะดีเหรอคะ ไม่รู้จะเอาไปใว้ที่ใหนแล้วน่ะค่ะถึงมันจะใหญ่โตนะคะ แต่ก็ดูรกไปนิดค่ะพ่อ... พ่อคะ เรื่องงาน ถ้าพ่อไม่พอใจ บริษัตนีอย่าเอาเรื่องเลยค่ะบริษัตนี้ก็ไม่มีดีไรมากหรอกค่ะพ่อ.. อย่ำทเหมือนบริษัต ที่แล้วนะคะที่ไปฟ้องจนล้มละลายน่ะค่ะแล้ว พนักงานคนนั้นก็ถูกไล่ออก น่าสงสารค่ะพ่อ..” หญิงสาวกระแทกเสียงทุกถ้อยคำ เพราะทุกคำนั้น หญิงสาวข้างๆ นั่งฟังอย่างใจจดใจจ่อ

“เฮ้อ ฉันล่ะสงสารบริษัตคุณจริงๆเลยเพราะไม่กี่วันพ่อก็จะมาที่นี้ คุณก็คงไม่รอดสินะคะ.. พอดีฉันเผลอบอกตำแหน่งคุณไปเรียบร้อยแล้วน่ะค่ะ อีกไม่นานคงรู้ว่าคุณคือใคร..โธ่..!” หญิงสาวแกล้งกุมขมับอย่างสงสารเสียเต็มประดา มือก็ทำเป็นบีบน้ำตา ก่อนจะยิ้ม อย่างมีเลศนัย

“ดูๆไปก็สะใจดีนะ หึหึ.. เดี๋ยวนะ..ถ้าคุณน่ะ รับฉันตอนนี้ก็ยังทันนะคะ” หญิงสาวพยักหน้าอย่างเร็วไว ไม่เพียงเสี้ยววินาทีเธอก็ได้รับงานดังใจหวัง..

ติดตามต่อ ใด้ในบทความนะคะ ^__^

สวัสดีค่ะนักอ่านที่น่ารักทุกๆคน... ^__^
ขอความเม้นต์เรียกร้องความสนใจสักนิดก็ยังดีนะคะ...^__^
ไรท์ขอขอบคุณทุกผลงานที่ทุกคนติดตามไรท์คนนี้ สัญญ้า สัญญาเจ้าว่าจะไม่ดอง
เพราะพล็อตก็พอคิดได้แล้วจ้า ^__^
จะอัพบ้างไม่อัพบ้างก็อยู่ที่ข่าวสารนะเจ๊อะ ^__^
ฮึดก็วันเดียวอัพเนหื่อยกสองวันอัพจ้า ^__^
แล้วเจอกันนะจ้ะ อย่าลืมอ่านผลงานของเราด้วยนะทุกคน ^__^
 

โปรดกรุณาเรียกเราว่า.. "ไรท์ชม" "น้ำเชื่อม"

ขอบคุณคร๊าฟฟ :"D ม
แต่งแนวใหม่ขอสดใส ซาบซ่า กับผลงานหน่อยนะจ้ะ ^_^
ฝากประกาศแจ้งเกิด ^__^
เรื่องนี้ทีนะจ้ะ ทุกคน
^__^
 

:)  Shalunla

ขอบคุณธีมสวยๆของที่นี้นะคะ ^__^''


 

M U S I C CAFE : LUN LA