คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [JoonMir] Unexpected
SF : Unexpected JoonXMir
SF : คาแรคเตอร์ของจุนมีร์อาจจะไม่เหมือนกับตัวจริงเลย ยังไงก็ลองดูละกันเนอะว่าชอบกันรึเปล่า ^^;;
แรงบันดาลใจฟิคนี้มาจากเพลง I’ll show you ของ Ailee ไม่เหมือนเพลงเลยก็ฝากด้วยละกันนะคะ
-------------------------------------------------------
แสงแดดที่แสนสดใสยามเช้า ทำให้ผู้คนออกมาเดินเล่นกันขวักไขว่ด้วยสีหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส ช่างต่างกับร่างบางที่ตอนนี้ใบหน้าหวานงอง้ำอย่างกับโดนใครทิ้งมา
ใช่....ร่างบางคนนี้เพิ่งโดนชายหนุ่มผู้เป็นที่รักบอกเลิกมา.....
ด้วยความที่ว่าใครๆหลายคนก็ต่างเป็นห่วงร่างบางคนนี้เสียเหลือเกินเลยคะยั้นคะยอให้ร่างบางออกมาเดินรับแดดยามเช้า....
อันที่จริงใช้คำว่าฉุดเขาให้ลุกจากเตียงมากกว่า
“มีรือยา~!! นายจะมัวทำตัวซึมเศร้าอย่างนี้ไม่ได้แล้วนะ ไอ้อีจุนน่ะ เขาก็บอกเลิกแกมาตั้ง 2 เดือนกว่าแล้วนะ ลุกๆๆๆๆ!!!” พี่สาวของเขา โกอึนอา ฉุดกระชากเขาให้ลุกจากเตียง
‘ไม่ใช่เดือนกว่า แต่เป็น 3 เดือนต่างหาก’ มีรือนึกในใจ
จริงๆก็ไม่อยากลุกเท่าไหร่ แต่เจ๊คนสวยดันโทรไปบอกคุณพี่ชายที่สนิทมากๆอย่างพี่ซึงโฮ
เฮียแกก็บอกว่าถ้าไม่ออกจากบ้านเฮียแกจะมาลากออกมาเอง...
ดังนั้นก่อนที่จะโดนคนสวยตัวกลม(?)มาลากจากเตียง ลุกเองซะยังดีกว่า...
ร่างบางเดินไปมองรอบข้างไป
“เฮ้อ..คู่รักเยอะจังนะ” ร่างบางพูดอย่างเหนื่อยหน่ายจนกระทั่ง
ร่างบางนั้นเห็นบุคคลที่ใส่เสื้อผ้าที่แสนจะคุ้นเคยเดินผ่านหน้าเขาไปพร้อมกับเด็กหนุ่มที่น่ารักบอบบางและน่าทะนุถนอม…..
“อีจุน...ฮยอง” ร่างบางพูดด้วยริมฝีปากสั่นเครือ
ไม่ผิดแน่...นั่นเป็นเสื้อที่เขาซื้อให้ผู้ชายคนนั้น
กลิ่นโคโลญที่เขาชอบ นั่นเขาก็ซื้อให้...
ร่างบางมองคนคู่นั้นทั้งน้ำตา..
ถ้าเทียบกับร่างบางตรงนั้น เขาไม่สามารถจะสู้อะไรได้เลย...
เขาก็เป็นเหมือนเด็กเนิร์ดคนหนึ่ง ในขณะที่ร่างบางตรงนั้นดูน่ารักมาก
มีรือได้แต่เดินเข้าไปใกล้ๆพร้อมกับมองคู่รักคู่นั้นด้วยสายตาที่เจ็บปวด...
มองคู่รักที่กำลังคุยกันอย่างสนุกสนาน...
‘อะไรกัน...รูปลักษณ์ภายนอกของคนๆนี้ แค่นี้น่ะเหรอ ฮยองถึงได้ทิ้งกันไปน่ะ!!”
คู่รักคู่นั้นเริ่มรู้สึกตัวว่ามีคนจ้องพวกเขา จึงได้หันมามอง
ร่างบางเมื่อเห็นมีรือก็ได้ยิ้มหัวเราะอย่างสมเพช
“ฮยองง~ ผมว่าเราไปกันเถอะฮะ นะนะนะน้า~~~~” ร่างบางหันไปควงแขนร่างสูงก่อนจะออดอ้อน
“ไปสิครับ...” ร่างสูงพูดพลางไม่สนใจมีรือแม้แต่น้อยแถมยังชนจนทำให้ร่างบางเซและล้มลงไปนั่งกับพื้น
ร่างบางได้แต่ร้องไห้เพื่อระบายอารมณ์ออกมา
แม้ช่วงเวลาที่ผ่านมา เขาพยายามจะตัดใจมากแค่ไหน ก็ทำไม่ได้...
ร่างบางเดินกลับบ้านด้วยอารมณ์ขุ่นมัว
“กลับมาแล้วครับ...” ร่างบางพูดด้วยเสียงเรียบๆ
“กลับมาแล้วเหรอมีรือยา~ ย่าห์!! เกิดอะไรขึ้นเนี่ย?? ไหงน้ำตานองหน้างั้นล่ะ!!” ซึงโฮเมื่อเห็นว่าร่างบางท่าไม่ค่อยดีเลยอาศัยจังหวะที่ร่างบางออกไปเดินเล่นแวะเข้ามาและรอ แต่ไม่คิดว่าจะพบร่างบางด้วยสีหน้าที่ซีดเซียวและเปื้อนไปด้วยน้ำตาแบบนี้...
“หือ?? เฮ้ย!!” อึนอาเมื่อเห็นสภาพน้องชายตัวเองก็ได้รีบวิ่งเข้ามากอดทันที
“นูน่า...ฮึก..ฮือออออออ” มีรือกอดผู้เป็นพี่สาวและร้องไห้ออกมา
อึนอาได้แต่ปลอบน้องชายตัวเอง
“ไหนไปเจออะไรมา บอกพี่สิ”
มีรือได้เล่าเรื่องทั้งหมดให้ทุกคนฟังทันที
“เท่าที่ฟังมาคนที่ไอ้จุนมันควงก็ไม่ได้สวยหรือน่ารักไปกว่านายเท่าไหร่นะ” จีโอเสนอความเห็น
“ใช่ๆ ว่าแต่...นายมาตอนไหนเนี่ย - -“ อึนอาถามด้วยความสงสัย
จำได้ว่าเมื่อกี้แม่งไม่มีไอ้หน้าหนวดแถวนี้นะ....
“โถ่ ฉันก็ตามซึงโฮเข้ามาแปปเดียวแหละ หัดสนใจฉันบ้างดิ”
มีรือที่นั่งทบทวนความคิดหลายๆอย่างจู่ๆก็ได้พูดออกมา
“ฮยอง ฮยองว่าผมจะสวยกว่าเขาจริงๆเหรอ??” มีรือถาม
“สวยกว่าอยู่แล้วน่า นายน่ะสวยเหมือนอึนอาจะตาย” ซึงโฮพูดเสริม
“งั้นผมจะเปลี่ยนตัวเอง...จะทำให้เขาเห็นว่าผมน่ะมีดีกว่าที่เขาคิดเยอะ...” มีรือพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
“กรี๊ดดดดดดดดด น้องสาวฉันคนเดิมกลับมาแล้วโว้ยยยยยยยยย!!!!!” อึนอาตะโกนร้องอย่างดีใจ
ด้านจีโอก็ได้แต่ยิ้มๆ
“ยากนะ ทำไหวเหรอ?” จีโอถามยิ้มๆ
“หึๆๆ...”
หลังจากนั้นการแปลงโฉมครั้งใหญ่ก็เริ่มขึ้น...
“แว่นหนาเตอะอันนี้ทิ้งไป” มีรือพูดพลางโยนแว่นที่ตัวเองใส่ทิ้ง
เหล่าพี่ๆที่ยืนมองอยู่ได้แต่พยักหน้าเห็นด้วย
“เสื้อผ้าที่ปิดมิดชิดแบบนี้ก็เอาทิ้งให้หมด...” มีรือพูดพลางโยนเสื้อผ้าในตู้ทิ้ง
เหล่าพี่ๆก็พยักหน้าเห็นด้วย
“ทรงผมก็ต้องเปลี่ยนใหม่” มีรือพูดพลางยีหัวตัวเองที่เป็นทรงเรียบแปล้ให้ฟูๆและดูไม่เป็นทรง
“กู้ดๆๆๆ” เหล่าพี่ๆพากันยกนิ้ว
“มันยังไม่พอหรอก...”มีรือพูดพลางยกยิ้ม
“รอนานไหมมมมมมมมมม” เสียงหวานๆตะโกนจากข้างล่างขึ้นมาก่อนที่ตัวจะมาถึงห้องของมีรือ
“ไม่นานหรอก มาพอดีเลยล่ะ ><” มีร์หันไปหาผู้มาใหม่อย่างเพื่อนสนิทเขา คีย์
“สวยเกินหน้าไปแล้วนะมีรือ!!” คีย์พูดดุๆ
“แหม แกก็สวยกว่าฉันอยู่ดีอ่ะ แล้วที่ให้เอามาอ่ะ เอามาให้ป่ะ??”
“เอามาให้อยู่แล้ววว เอ้า!” คีย์ยื่นถุงหลายๆใบให้มีรือทันที
“อะไรอ่ะ??” อึนอาถามพลางเดินไปดูของภายในถุงเหล่านั้น
“นี่มัน เสื้อผ้าเที่ยวกลางคืนนี่นา....” ซึงโฮพูดพลางหยิบออกมาดู
“อย่าบอกนะว่า...”
“แวะไปเยี่ยมเยือนกันนิดหน่อยฮะ ^^”
@public club
“เฮ้ยยยย ร้อยวันพันปีไม่เคยโผล่มา ไหงโผล่มาได้วะไอ้คุณชายบยองฮี” เสียงอีจุนพูดทักทายเพื่อนอย่างสนิทสนม
“แหม ก็วันนี้ฉันอยากมานี่หว่า จะมาเหล่สาวๆสักหน่อย” จีโอตอบไปอย่างสบายๆ
“เดี๋ยวซึงโฮจับได้ก็ตายคาที่หรอก” จุนพูดหยอกๆ
“จับได้อยู่แล้วล่ะ 55555555” ซึงโฮพูดยิ้มๆ
“อ้าว มาด้วยกันเลยเหรอเนี่ย?? แปลกแหะ” จุนพูด
“ฉันก็ต้องตามมาคุมสิ เกิดหิ้วเด็กไปฉันจะได้ตามตื้บถูก” ซึงโฮพูดแล้วยิ้มบางๆ
“ห่ะๆๆๆ ว่าแต่เด็กนายล่ะจุน??” จีโอเปิดประเด็น
“หือ? เด็กคนไหนล่ะ??” จุนพูดพลางยิ้มเจ้าเล่ห์
“แหม ไอ้นี่ เยอะนะมึง” จีโอพูดแล้วเอาศอกดันๆแขนอีกคน
“55555 ก็มีบ้างว่ะ ออกไปเต้นกันหน่อยไหม ไหนๆก็มาละ” จุนพูดพลางชวนอีกสองคนไปเต้นด้วย
“เอาดิ ปะๆ” จากนั้นทั้ง 3 คนได้ออกไปเต้นด้วยกันกลางฟลอร์
ทำให้ไม่ว่าจะหญิงแท้หญิงเทียมต่างพากันมาเต้นมาเบียดกันใกล้ๆ
อีจุนได้มองสาวๆที่เข้ามาเต้นกับเขาพร้อมกับยิ้มมุมปากบางๆ
สาวๆพวกนี้เป็นขาประจำ ทำไมเขาจะจำหน้าไม่ได้
พลันสายตาเขาไปสะดุดกับร่างบางที่กำลังโยกย้ายไปตามจังหวะของเพลง
ผิวขาวเนียนอมชมพูของร่างบางทำให้เขาไม่สามารถละสายตาไปได้
เขาค่อยๆเข้าไปเต้นข้างๆร่างบางนั้นโดยไม่ให้ร่างบางนั้นรู้ตัว
แต่จู่ๆร่างบางก็หายไป เขาลองมองหาอีกทีก็พบร่างบางนั่งจิบเหล้าอยู่ที่บาร์แล้ว
แต่ที่น่าแปลกคือ เพื่อนของเขาทั้ง2คนนั่งอยู่ตรงนั้นและคุยกับร่างบางอย่างถูกคอ
แปลก..ถ้าเป็นเพื่อนของสองคนนี้ เขาต้องรู้จักสิ...
พลันสองขาไปไวกว่าความคิด เขาเดินไปหาทั้ง 3 คนทันที
ร่างบางที่นั่งจิบเหล้านั้น หันมายิ้มหวานให้เขาเพียงครู่เดียว
“อ้าว ไอ้จุนมาพอดีๆ มาๆแดกเหล้ากัน” จีโอชวนเพื่อนของเขาทันที
“เออ” จุนพูดแล้วนั่งข้างๆร่างบางทันที
“รู้จักกับซึงโฮกับจีโอด้วยเหรอครับ??” จุนถามร่างบางข้างๆไปตรงๆ
“ก็ต้องรู้จักสิครับ ก็พวกฮยองเขาสนิทกับผมจะตายไป” ร่างบางโปรยยิ้มหวาน
“เสียงนายคุ้นจัง เราเคยเจอกันมาก่อนรึเปล่าน่ะ??” ร่างสูงส่งยิ้มละลายใจให้ร่างบางข้างๆ
“อาจจะ..มั้ง” ร่างบางพูดเสียงติดทะเล้นนิดๆ
อีจุนได้ลองพิจารณาร่างบางข้างๆเขาอย่างดี
ผิวขาวอมชมพู ใบหน้าหวานๆที่ถูกแต้มไปด้วยสีสันของเครื่องสำอางทำให้หน้าหวานๆดูคมขึ้น
ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยแหะ...
แต่ก็ช่างเถอะ จะผู้ชายหรือผู้หญิง สำหรับเขายังไงก็ได้เขาไม่เกี่ยงอยู่แล้ว
“อ่า ฉันอีชางซอน หรืออีจุน ยินดีที่ได้รู้จักนะ....นาย??” ร่างสูงยื่นมือเข้าไปหาร่างบาง
ร่างบางมองมือของร่างหนาแล้วค่อยจับมือของร่างหนาพลางเชคแฮนด์เบาๆ
“บังชอลยง หรือ มีร์ ยินดีที่ได้รู้จักนะฮะ~ ^^”
ร่างสูงได้แต่อ้าปากค้าง
“ฮ่ะๆๆๆ อย่ามาล้อเล่นกันหน่อยเลยน่า....มีรือไม่ใช่คนชอบเที่ยวกลางคืนสักหน่อย” ร่างสูงยิ้มฝืนๆ
“อะไรๆมันก็เปลี่ยนกันได้นี่ฮะฮยอง ทีฮยองยังทิ้งผมไปหาคนอื่นได้เลยนี่นา” ร่างบางพูดพลางอมยิ้มน้อยๆ ในมือหมุนแก้วที่มีน้ำสีอ่อนไปมา
‘ก็ยอมรับอ่ะนะว่าตอนนั้นทิ้งไป แต่ตอนนี้อยากกลับมาคืนดีด้วยแล้วแหะ...’ จุนคิดในใจเงียบๆ
“อ่า ฉันผิดไปแล้วมีรือยา~” ร่างสูงพูดด้วยน้ำเสียงอ้อนๆแบบที่ร่างบางชอบ พร้อมกับกุมมือร่างบางไว้
“สายไปแล้วครับฮยอง” ร่างบางดึงมือของตัวเองออกจากมือร่างสูงแล้วเดินไปเต้นกลางฟลอร์
ทางด้านสองคนแก่ที่นั่งมองอยู่ได้แต่ขำออกมาเบาๆ
“เป็นไงล่ะไอ้จุน” ซึงโฮถามยิ้มๆ
“พวกนายเป็นคนจับมีรือแต่งตัวรึไง???” จุนถามออกมาด้วยน้ำเสียงที่โกรธนิดๆ
“ใครบอก แฟนเก่าแกลุกมาแต่งตัวแบบนี้เองต่างหาก ไม่น่าเชื่อเนอะ เลิกกับแกแล้วเปลี่ยนเป็นเคะเซ็กซี่ไปเลย ถ้าฉันไม่มีเมียนะ ไม่มีทางรอดจากมือฉันหรอก...” จีโอพูดยิ้มๆ
“ฉันไม่เชื่อ อย่างมีรือเนี่ยนะจะเปลี่ยนแปลงตัวเอง!”
“ก็เพราะไอ้บ้าที่ไหนไม่รู้ไง ควงเด็กเดินเล่นเมื่อเช้า แล้วไปเจอแฟนเก่าแล้วทำเฉยกับเขาอย่างนั้นน่ะ” ซึงโฮพูดพลางจิบเหล้าเข้าปาก
“เฮ้ยๆ เมียจ๋า ดูน้องเมียจ๋าก่อนเร็ว” จีโอหันไปสะกิดซึงโฮทันที
จุนได้มองตามไปที่จีโอมองอยู่ก็เห็นร่างบางกำลังเต้นกับผู้ชายคนหนึ่ง...
และดูท่าว่าหมอนั่นจ้องจะกินมีรือจริงๆซะด้วย
ด้วยความที่จุนทนไม่ไหวจึงรีบเดินไปหิ้วมีรือกลับมาทันที
“นี่!!! ปล่อยนะ!!!” ร่างบางดิ้นทันทีเมื่อโดนหิ้วกลับมา
“หัดห่วงตัวเองหน่อยได้ไหมห๊ะ!!!” จุนขึ้นเสียงใส่มีรือทันที
“ไปห่วงเด็กตัวเองไป๊!!! ผมดูแลตัวเองได้ ไอ้หมาหวงก้างอย่างฮยองน่ะไม่ต้องมาห่วงผมหรอก!!”
จุนได้แต่อึ้ง..
ยอมรับว่าเมื่อก่อนเขากับร่างบางตรงหน้าไม่เคยทะเลาะกันเลยสักครั้ง
ไม่เคยขึ้นเสียงใส่กัน เพราะร่างบางมักจะมีเหตุผลและคุยกับเขาเสมอ
ถึงแม้ถ้าบางทีเขาเผลอลืมตัวขึ้นเสียงใส่ แต่ร่างบางก็จะใจเย็นแล้วคุยด้วยเหตุผล....
เมื่อร่างบางเห็นว่าอีจุนยังไม่ยอมปล่อยเขาสักที เขาเลยตบหน้าอีจุนไป 1 ที
ทำเอาอีจุนหน้าหันไปตามแรงตบของร่างบาง
ทางด้านสองคนแก่ที่มองอยู่นั้น...
“ฉันว่าลึกๆไอ้จุนมันยังลืมมีรือคนเก่าไม่ได้หรอก” จีโอพูดขึ้น
“ไหงมั่นใจงั้นอ่ะ?” ซึงโฮถาม
“ไม่งั้นมันจะอึ้งที่มีรือด่ามันหรือไงเมียจ๋า~~” จีโอว่าพลางโอบไหล่ซึงโฮ
“อืมมมม นั่นสินะ เมื่อก่อนมีรือยอมทุกอย่างแล้วไม่เถียงไม่อะไรเลยนี่นะ” ซึงโฮตอบแล้วซบไหล่อีกคนด้วยท่าทางอ่อนเพลีย
“ตัวเองก็ไม่ค่อยชอบมาที่อะไรแบบนี้แท้ๆ....ห่วงน้องเกินไปแล้วนะ” จีโอพูดยิ้มๆ
“ก็ต้องห่วงสิ น้องของยัยอึนอาก็เหมือนน้องฉัน....”
“ไม่ใช่เพราะเลี้ยงมาเองรึไง 5555”
“ทำเป็นพูดงั้นงี้! นายเองก็ด้วยแหละ!!” ร่างอวบทุบร่างหนาไปทีสองที
เอาล่ะ กลับมาทางด้านจุนมีร์ดีกว่า ปล่อย 87ไลน์หวานกันไป
“มีรือ...เดี๋ยวนี้นายกล้าขึ้นเสียงใส่ฉันเหรอ!!”
“แล้วทำไมผมจะขึ้นเสียงไม่ได้!!!”
“มีรือ!!!!!!” จุนตะคอกออกมาอย่างทนไม่ไหว
“ทำไม!!! ใช่สิ!! เมื่อก่อนฮยองก็รักผมที่ใจ เดี๋ยวนี้ล่ะ!!! แค่ใครสวยก็เอาแล้ว มองมันเข้าไปกะอีแค่ภายนอกจอมปลอม!! คิดว่าผมไม่รู้เหรอไง!!! เมื่อก่อนเวลาเราเดินด้วยกันฮยองก็มองก็จีบเขาไปทั่ว แล้วผมล่ะ!? ทำโง่ไง!! ไม่รู้ไม่เห็น ฮยองเห็นผมเป็นควายรึไงหา!!!!!”
ร่างบางตะโกนด่าใส่ร่างหนาและทุบอีกคนเป็นชุด ไม่สนใจสักนิดว่าใครจะมองหรืออะไรยังไง
จุนได้แต่ยืนนิ่ง...เขาทำร้ายร่างบางตรงหน้านี้ไว้เยอะจริงๆ
ราวกับภาพในอดีตที่เขาทั้งคู่มีต่อกันได้กลับมาฉายซ้ำ ร่างบางได้แต่ร้องไห้ออกมาอย่างหนัก
ทั้งๆที่ปิดกั้นมันไปแล้ว...แต่ทำไมมันยังตามเขาทั้งคู่ตลอดเวลา
สิ่งที่ร่างบางคิดได้ตอนนี้คือ...การออกไปจากที่นี่ ทิ้งคนๆนี้ไว้
การหนีความจริง นั่นคือสิ่งที่เขาทำได้....
ดังนั้น เขาก็ควรจะออกไปจากที่นี่
ร่างบางวิ่งออกไปจากผับทันที..
ทางด้านซึงโฮเมื่อเห็นดังนั้นได้รีบวิ่งตามร่างบางไปทันที
ในขณะที่จุนเพิ่งคิดได้(?)และจะวิ่งตามออกไป
“มึงไม่ต้องไปหรอก...” จีโอพูดแล้วดึงแขนจุนไว้
“ทำไม??”
“ถ้ามึงแค่สงสารหรือแค่รู้สึกผิดกับเรื่องในอดีตที่มึงเคยทำไม่ดีกับมีรือไว้ กูว่ามึงอย่าตามไปเลยดีกว่า” จีโอพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
“แต่ว่า...”
“มึงไปทบทวนดูดีๆ ว่ามึงยังรักมีรืออยู่ หรือมึงแค่รู้สึกผิดต่อเขา เพราะเอาตามจริงนะ กูไม่มีปัญหาอะไรหรอก แต่มึงอย่าลืมพี่สาวของมีรืออย่างเมียกูและอึนอา” จีโอตบบ่าจุนเบาๆแล้วเดินตามออกไป
อีจุนได้แต่ยืนนิ่ง...ไม่อยากจะยอมรับความจริงที่ว่า...
ถึงเลิกกับมีรือไปแล้ว เวลาเขาทะเลาะกับคนใหม่ เขาคิดถึงมีรือมากแค่ไหน
คนที่ไม่เคยชวนทะเลาะ ไม่เคยงี่เง่า สอนเขาให้มีเหตุผล
คนที่รักเขาไม่ใช่เงินที่มี ไม่ใช่ร่างกาย แต่เป็นรักที่จิตใจ
เขาใช้เวลาหลายชั่วโมงในการคิดทบทวน จนเกือบเช้า..
“เฮ้ออออออ...” จุนถอนหายใจออกมายาวๆ
“เป็นอะไรน่ะฮยอง?” บาร์เทนเดอร์หนุ่มถามขึ้น
“อ่า ชอนดุง..” จุนเงยหน้ามองบุคคลที่เอ่ยทักเขาเมื่อครู่
“ผมเห็นฮยองถอนหายใจตั้งนานแล้วนะ จริงๆก็ประมาณตั้งแต่ตี 2 ละ”ชอนดุงพูดพลางชี้เวลาตอนนี้ที่นาฬิกาบ่งบอกว่า จะตี 5 อยู่รอมร่อ
“ฉันควรจะทำยังไงดี?” จุนพูดขึ้นมาเรียบๆ
ทางด้านชอนดุงที่ฟังอยู่ก็ไม่พูดอะไร
“ทำยังไงให้เขากลับมารักกับฉันเหมือนเดิม...”
“ก็ไปขอคืนดีสิครับ ยากที่ไหน” ชอนดุงพูดแล้วเช็ดแก้วเหล้า
“นายก็เห็นอยู่...” จุนนั่งเครียด
“ที่ผมเห็นคือฮยองยังไม่ได้ลงมือทำอะไรเลยต่างหากครับ”
จุนนั่งนิ่ง...
“ถ้าฮยองอยากได้เขาคืนจริงๆ ก็พิสูจน์สิครับ พิสูจน์ให้เขาเห็น” ชอนดุงพูดแล้วยิ้ม
อีจุนนั่งจมอยู่ในความคิดของตัวเองสักพัก....
ปล่อยเขาไป ปล่อยเขาแล้ว ตัวเองมานั่งจมทุกข์อย่างนี้เหรอ....
ไม่มีทางซะล่ะ...
มือหนาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาก่อนจะกดเบอร์ของเพื่อนที่คุ้นเคย
“ฮัลโหล??”
“กูต้องทำไง???”
“หืม?”
“กูต้องทำไงเพื่อให้ได้มีรือกลับมา...”
“แหม~ พอดีตอนนี้ไม่ว่างตอบว่ะ นอนกอดเมียอยู่~”
“ไอ้จีโอ!!!!”
“โหยย ไอ้นี่ กูแก่กว่ามึงนะเว้ยยยยย!!!”
“กะอีแค่ไม่กี่เดือนไม่ต้องมาทำเบ่งเลยมึง!!! บอกมา!!!”
“ก็บอกว่าไม่ว่าง~ นอนกอดเมียอยู่ไง”
“ไอ้!!!” จุนตะคอกใส่โทรศัพท์อย่างคนใกล้จะหมดความอดทน
“อ่ะๆๆๆ โอเคๆ แม่ง ทำซะเมียกูตื่นเลย ก่อนจะง้อน่ะ เคลียร์กับเมียกูกะอึนอาก่อน”
“งั้นส่งโทรศัพท์ให้ซึงโฮเลย!”
“มึงแน่ใจนะ??” จีโอถาม
“เออ!!!”
“ชัวร์นะ??”
“ไอ้หนวด!!!!!”
“เฮ้ย ไม่ใช่งั้นงี้เว้ย แต่มึงก็รู้เมียกูเวลางัวเงียๆเพราะมีคนปลุกอ่ะ..” จีโอพูด
“ไม่สน!! เอาโทรศัพท์ให้กูคุยกับเมียมึงด่วน!!!”
“เออออออๆ” จีโอตอบรับพลางส่งโทรศัพท์ให้ซึงโฮทันที
“ใครเหรอ?” ซึงโฮถามพลางขยี้ตานิดๆ
“ไอ้จุนน่ะ จะโทรมาขอน้องชาย” จีโอว่าพลางยิ้มนิดๆ
ซึงโฮรีบคว้าโทรศัพท์ในมือจีโอทันที
“มึงมีอะไร...” ซึงโฮถามด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
‘แม่ง...เมียใครวะ อย่างกะมาเฟีย....’ จีโอคิดในใจ
“ผมขอโอกาส...”
“โอกาส? ที่จะให้มีรือกลับไปเสียใจเพราะมึงเนี่ยนะ?”
จุนได้แต่เงียบ
“มึงก็รู้ตัวเองดีไม่ใช่เหรอจุน ว่ามึงเป็นคนยังไง จะให้จุดจบของมึงกับมีรือจบแบบเดิมอีกครั้งรึไง??”
“ไม่ คราวนี้มันจะไม่จบแบบนั้น”
“แล้วมันจะจบแบบไหนล่ะ??”
“มันจะจบก็ต่อเมื่อใครคนหนึ่งหายไปจากโลกนี้ไงล่ะ....”
“จะบอกว่าแกจะดูแลมีรือไปตลอดชีวิตว่างั้น?” ซึงโฮถามด้วยเสียงเรียบๆ
“ใช่!” ปลายเสียงไม่ได้มีท่าทีว่าลังเลแม้แต่น้อย
“ฉันไม่เชื่อแกว่ะ” ซึงโฮพูดออกมาตรงๆ
“แล้วฉันต้องทำยังไง???” จุนถาม
“ไปบอกเลิกคนที่แกคบอยู่ตอนนี้ให้หมดซะ โดยที่ฉันจะให้จีโอไปคอยดูแก”
“ได้ บอกไอ้จีโอละกันเดี๋ยวตอนบ่ายฉันไปรับ” จุนพูดแล้ววางหูทันที
“ชอนดุงอา ขอบใจนะ!!” จุนพูดก่อนที่จะรีบขึ้นไปยังที่พักของเขา
ชอนดุงได้แต่พยักหน้านิดๆและยิ้มให้ตามสไตล์
“เป็นไงบ้างอ่ะเมียจ๋า~” จีโอถามพลางกอดเอวซึงโฮไว้หลวมๆ
“คราวนี้ยอมหมดเลยแหะ ให้ไปบอกเลิกคนที่มันคบอยู่ทั้งหมดน่ะ”
“หืม? ไม่โหดร้ายเกินไปหน่อยเหรอ??” จีโอถาม
“ไม่หรอก ดัดนิสัยไอ้จุนบ้าง ตอนบ่ายมันจะมารับนาย ฉันให้นายไปเป็นพยานแทนน้องฉันหน่อย”
“แล้วเราจะรู้ได้ไงว่ามันหมดแล้วที่ไปบอกเลิกน่ะ?” จีโอถาม
“ไม่มีใครรู้หรอก เอากล้องไปถ่ายวิดีโอเอามาให้ฉันดูด้วยล่ะ” ซึงโฮพูดแล้วหาววอดๆ
“จะนอนต่อไหมครับ เจ้าหญิงยัง~” จีโอถามยิ้มๆ
“อือ...แต่ปวดหลังชะมัด” ซึงโฮพูดแล้วหน้าขึ้นสีแดงระเรื่อ
“ขอโทษที่รุนแรงครับที่รัก~ ^O^” จีโอพูดแล้วยิ้มกว้าง
“ไม่ให้อภัยได้เปล่าล่ะ?”
“ถ้าไม่ให้อภัย...งั้นจะขอโทษในแบบของฉันนะ” จีโอพูดพลางลูบเอวอีกคนเล่น
“ฮะ..เฮ้ย พอแล้วน่า!” ซึงโฮหน้าแดงจัดทันที
“ไม่พอ ยังไงก็ไม่พอ~~” จีโอจับอีกคนให้นอนราบลงไปกับเตียง...
ฉากต่อจากนี้...ไปจิ้นกันเอาเองละกันนะ....
ในเวลานั้นที่บ้านบัง...
“ฮึก..” ร่างเล็กนอนสะอื้นอยู่ภายในห้อง
ทั้งๆที่คิดว่าตัวเองใจแข็งแล้วแท้ๆที่ไปพบหน้า..
แต่พอได้พบกลับนึกถึงวันแรกที่ได้เจอกัน...
วันแรก...ที่พบกันโดยบังเอิญและดันหลงรักเขาอย่างจัง...
“นี่ มีรือยา~ ไปที่ผับนี่เป็นเพื่อนพี่หน่อยสิ~~~~” เสียงหวานๆของอึนอาขอร้องมีรือ
“ทำไมผมต้องไปด้วยอ่ะ? ผมไม่ชอบไปที่แบบนั้นพี่ก็รู้นี่นา...” ร่างบางถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย
“ก็ไอ้ซึงโฮมันจะไปตามลากคอไอ้จีโออ่ะดิ มีรือยา~ นายก็รู้เวลาซึงโฮโมโหเป็นไงอ่า” อึนอาอ้อนน้องชาย...
แหงล่ะ ใครจะยอมโดนเหวี่ยงใส่คนเดียว!!
“ก็มันเรื่องของฮยองเขาสองคนนี่นา...เกี่ยวอะไรกับผมเล่า”
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉันล่ะยะ...เอาน่า ไปเหอะ แปปเดียวก็กลับแล้วนะ”
“เฮ้อ..โอเคครับ” ร่างบางถอนหายใจพลางลุกจากเก้าอี้
ไม่นานนักทั้ง 3 คนก็มาถึงที่ผับ..
แต่ก่อนจะมาถึงกันเนี่ย....แอบไปทัวร์นรกกันมาก่อนแล้วด้วยนะ TT^TT
“เข้าไปกันเถอะ...” ซึงโฮพูดด้วยเสียงเรียบๆ
“อะ..อื้อ ; ;”
“นูน่า...ผมอยากอ้วกง่ะ TT^TT”
“ยะ..อย่าเพิ่งอยากอ้วกดิ เฮ้ย! ซึงโฮรอพวกฉันด้วย”
เมื่อทั้ง 3 คนเข้ามาถึงข้างใน
“คนเยอะชะมัดเลย...” มีรือบ่น
“เอาน่า ก็ผับนี่นา มาๆจับมือพี่ไว้ เดี๋ยวหลง”
“เห็นผมเป็นเด็กรึไงเนี่ย...” ร่างบางบ่นนิดๆก่อนจะไปจับมือของพี่สาวเอาไว้
“55555555555 ขนาดไม่เด็กจับมือพี่ซะแน่นเชียววว~~~~~” อึนอาแซวน้องตัวเองนิดๆ
ถึงเด็กคนนี้จะใช้คำว่าครับหรืออะไรตลอดมา แต่ยังไงฉันก็รู้ว่าเด็กคนนี้ไม่มีทางเมะได้หรอก...
นั่นคือความคิดของอึนอาในตอนนั้น
“หึๆๆ...อยู่นั่นไง” ซึงโฮแผ่รังสีปีศาจออกมาก่อนที่จะเดินเข้าไปที่บาร์
“น่ะ..น่ากลัวโฮก TT[ ]TT” มีรือกับอึนอากอดกันกลมพลางมองไปที่ปีศาจยัง(?)
ก่อนที่ทั้งคู่จะ...
“จงเป็นสุขเป็นสุขนะจีโอฮยอง...T T”
“อย่าได้มีเวรซึ่งกันและกันเลยยยย TT TT”
เมื่อแผ่เมตตา(?)จบแล้ว ทั้งคู่จึงค่อยๆเข้าไปหาซึงโฮกับจีโอช้าๆ
และเห็นชัดๆเต็มตาว่า....
“พลั่ก!!”
จองบยองฮีล้มไปแล้วคร้าบบบบบบบบบบบ =[]=;;;
“ไอ้จีโอ!! เฮ้ย ไหวไหมมึง???” เสียงทุ้มๆถามก่อนวิ่งเข้ามาประคองคนที่เกือบสลบไปแล้ว
แต่ว่ามองไม่ค่อยเห็นหน้าเลยแหะ สงสัยเป็นเพื่อนพวกนั้นล่ะมั้ง...
“ไอ้จุน!! อย่ายุ่งเลยนะ!!” ซึงโฮพูดพลางหักนิ้วกรอบๆ
“ไม่ยุ่งได้ไงวะ คนที่คอยแก้ปัญหาเวลาพวกมึงทะเลาะกันคือกู” บุคคลปริศนาเดินเข้ามาหาซึงโฮช้าๆ
ตรงที่ซึงโฮยืนอยู่มันเป็นไฟสลัวๆ อาจมองไม่ค่อยชัดแต่ก็ทำให้เห็นอยู่
เมื่อเห็นหน้าของบุคคลปริศนาชัดๆ ร่างบางก็ไม่ได้ยินอะไรรอบข้างอีกนอกจากเสียงหัวใจของตัวเอง
ใบหน้าหวานๆขึ้นสีแดงระเรื่อทั่วทั้งใบหน้าทันที
จากนั้นเหตุการณ์เป็นเช่นไร เขาก็ไม่รับรู้อีกเลย
จนกระทั่ง...
“นี่!” มีมือปริศนามาสะกิดที่ไหล่มีรือ
“คะ...ครับ??” ร่างบางที่เพิ่งหลุดจากความคิดก็หันและตอบกลับไปทันที
เมื่อหันไปเขาก็พบกับคนที่(น่าจะ)เป็นเพื่อนกับจีโอและซึงโฮ
“นายชื่ออะไรน่ะ?” ร่างสูงมองหน้าอีกคนแล้วยิ้มให้อย่างอ่อนโยน
“ชอลยังครับ บังชอลยง เรียกผมว่า มีร์ ก็ได้”
“ฉันชื่อ อีชางซอน เรียกว่า อีจุน ละกัน ^^”
“ครับๆ” ร่างบางก้มหน้า...เพราะคนตรงหน้ามันยิ้มมาจนเขาจะสุกแล้วน่ะสิ!
ร่างบางมองไปรอบๆ..
“เอ๊ะ!” ร่างบางหน้าแดงจัดและหันหน้ากลับมาทันที
“หืม??” ด้วยความสงสัยทำให้ร่างสูงมองไปทางที่ร่างบางมองไปก่อนหน้านั้น
‘อ่า ผับฉันกลายเป็นม่านรูดอีกแล้วสินะ - -‘ ร่างสูงได้แต่นึกบ่นในใจ
“มีร์...นายไม่ชินกับสถานที่แบบนี้ใช่ไหม?” อีจุนถามเมื่อเห็นปฏิกิริยาของร่างบาง
“คะ..ครับ จริงๆคือผม ไม่ชอบสถานที่แบบนี้เท่าไหร่....” ร่างบางตอบด้วยใบหน้าขึ้นสีจัด
‘อ่า...ดูท่าจะอ่อนหัดจริงๆด้วยแหะ แต่น่ารักดีนะ’ จุนมองร่างบางแล้วยิ้มละมุนไปให้
“อ่า..ฮยองครับ...” ร่างบางเรียกอีกคนเบาๆ
“หืม??”
“คือนูน่าผม...”
“อ๋อ อึนอาน่ะเหรอ? คนนั้นช่วยให้ซึงโฮสงบสติแล้วก็ปฐมพยาบาลไอ้จีโออยู่ข้างบนน่ะ”
“ฮยองรู้จักนูน่าผมด้วยเหรอ??” ร่างบางเอียงคอถามอย่างน่ารัก
“ก็ต้องรู้จักสิ ฉันก็เป็นเพื่อนสนิทยัยนั่นนะ!” จุนตอบยิ้มๆ
“เอ๊ะ!? ไม่เห็นนูน่าเคยบอกผมเลยนะและผมก็ไม่เคยเจอฮยองด้วยอ่า -3-“ มีรือจิ๊ปากอย่างขัดใจ
“ยัยนั่นก็ไม่เคยบอกฉันเหมือนกันที่มีน้องชาย..เอ่อ น่ารักขนาดนี้” จุนพูดแล้วเกาหัวแก้เขิน
“อะไรอ่ะ ก็ฮยองไม่เคยมาบ้านผมเองนี่นา จะเจอผมได้ไง” ร่างบางที่ไม่ได้ยินคำว่าน่ารักขนาดนี้เลยตอบไปตามปกติ
“งั้นแปลว่าฉันไปหานายที่บ้านก็จะเจอล่ะสิ?” จุนยิ้มกว้างพลางถามร่างบาง
“ก็เจอนะครับ ส่วนใหญ่ผมไม่ได้ออกไปไหนอยู่แล้วนี่นา...” ร่างบางทำท่าคิดแล้วตอบออกไป
“งั้นไว้ฉันจะไปหาละกันนะ มีรือ~~~” จุนยิ้ม
“ห๊ะ...เอ่อ ครับ .///.” มีรือก้มหน้าก้มตาทันทีเมื่อเห็นรอยยิ้มแบบนั้น
ไม่นานนักอึนอากับคู่รักคนแก่ก็ลงมา
“นี่~ จุนนี่อา ขอบคุณนะที่ดูแลน้องฉันให้น่ะ” อึนอาเข้ามาตบไหล่อีจุนอย่างจังแล้วขอบคุณ
“นี่ขอบคุณแล้วใช่ไหมห๊ะ!!” จุนทำหน้าดุๆก่อนจะหันไปดุอึนอา
“แหมๆ อย่าโกรธไปเลยน่า~~ น้องฉันก็ไม่ได้ดื้อหรือซนเลยไม่ใช่เหรอ??”
“ก็นะ ทำตัวน่ารักมากด้วยต่างหาก” จุนพูดแล้วหันไปยิ้มให้มีรือ
ทางด้านมีรือก็ได้แต่ก้มหน้างุด
“ยะ..ย่าห์!! นายแอบทำอะไรน้องฉันป่ะเนี่ย!!” อึนอาเมื่อเห็นน้องชายตัวเองก้มหน้างุดเลยหันมาหวังจะกระทืบจุนเลยทันที(?)
“ไม่ได้ทำเว้ย!! มีรือไว้ฉันไปหาที่บ้านนะ~~”
ทางด้านคู่รักคนแก่เห็นแบบนั้นได้แต่ทำหน้าเหวอทันที
“ซึงโฮยา กลับบ้านกันเหอะ...” จีโอพูดอ้อนอีกคนเบาๆ
“หืม? แล้วอึนอากับมีรือล่ะ???” ซึงโฮถามจีโอด้วยสีหน้าดุนิดๆ
“ก็ให้ไอ้จุนไปส่งก็ได้นี่ กลับบ้านเรากันเหอะเมียจ๋า” จีโอกอดซึงโฮแล้วทำท่าอ้อนนิดๆ
“เออๆๆๆๆ ไอ้จุน ฝากแกไปส่งอึนอากับมีรือหน่อยดิ” ซึงโฮบอกจุนทันที
“หึๆๆ รับทราบครับผม~~” จุนตอบรับทันที
“เฮ้ย ไปรับพวกฉันมาก็ต้องไปส่งพวกฉันดิเว้ย! =[]=!!” อึนอาโวย
“ทำไงได้ ฉันต้องไปชดเชยนี่หว่า..” ซึงโฮพูดอ้อมแอ้ม
ทำเอาพวกที่ยืนฟังที่เหลือหน้าแดงกันไปเป็นแถบ
“อะ...เออๆๆๆ ฉันกลับกะไอ้จุนก็ได้วะ!” อึนอาตอบก่อนจะจูงมือมีรือ
“งั้นแยกย้ายกันละกันนะ” จุนพูดแล้วหยิบกุญแจรถตามด้วยจูงมือมีร์อีกข้างแล้วเดินไปที่รถ
“เฮ้!! ไม่ต้องจับมือน้องฉันก็ได้ย่ะ!!” อึนอาพูดแล้วตีจุน
“ไม่จับได้ไงเล่า คนเยอะจะตาย ตัวเธอก็เล็ก เดี๋ยวก็หายกันไปพอดีอ่ะ” จุนตอบ
อึนอาได้แต่เงียบเพราะพูดไม่ออก
จนกระทั่งมาถึงรถของอีจุน เมื่อทั้ง 3 ขึ้นรถไปโดยที่มีรือกับอึนอานั่งด้วยกันที่เบาะหลัง
“ชอลยงอา ง่วงแล้วเหรอ??” อึนอาถามน้องชาย
“ห๊ะ...นิดหน่อยครับ” มีรือพูดแล้วนั่งสัปปะหงก
“นอนไปเถอะ ถึงบ้านแล้วพี่ปลุกนะ”
“อื้อ....” ร่างบางก็ได้เผลอหลับไป
เมื่อรู้สึกตัวอีกทีก็เช้าแล้วในห้องนอนของตัวเอง
“แล้วฉันจะนึกถึงทำไมเนี่ย....” ร่างบางบ่นเบาๆและร้องไห้ออกมา
ทางด้านจุนเองที่นั่งทบทวนและใช้เวลาอยู่กับตัวเองก็ได้นึกถึงเวลาเก่าๆ...
เวลาที่เขาตามจีบบังมีร์ไงล่ะ
วันนั้นบนรถ ถึงเขาจะขับรถก็เถอะเมื่อมองไปที่เบาะหลังก็เห็นร่างบางหลับสบายอยู่ตรงนั้น
“ทำไมเธอไม่บอกฉันล่ะว่าเธอมีน้องชาย?” จุนถามอึนอา
“แล้วทำไมฉันต้องบอกนายอ่ะ นายไม่เคยถามเองนะ”
“แล้วทำไมคอยห้ามไม่ให้ฉันมาบ้านเธอด้วย??”
“ฉันกลัวน้องฉันจะหลงรักนาย” อึนอาตอบมาตรงๆพลางทำหน้างอ
“ที่แท้...55555” จุนขำเบาๆ
“ว่าแต่ทำไมถึงถาม?” อึนอาลูบหัวมีรือเบาๆ
“ถ้าฉันจะขอจีบน้องเธอล่ะ?” จุนพูดแล้วมองผ่านกระจกไปยังด้านหลัง
“ถ้าฉันไม่ให้?” อึนอาจ้องตาจุนด้วยแววตาดุๆ
“ฉันก็จะตื้อ” จุนยิ้มๆ
“เฮ้อ....นายถูกใจน้องฉันตรงไหนเนี่ย น้องฉันไม่ใช่พวกเที่ยวกลางคืน ไม่ได้เปรี้ยวซ่าแบบสเปคนายนะเว้ย!”
“เพราะว่าไม่ใช่น่ะสิ ฉันถึงรู้สึกว่าเขาเหมาะกับฉัน” จุนตอบ
“ยังไง??”
“เธอไม่เห็นคู่คนแก่นั่นหรือไง? ซึงโฮชอบเที่ยวกลางคืนซะที่ไหน....”
“แต่น้องฉันไม่ใช่ประเภทโหดและเอานายอยู่หรอกนะ”
“เธอไม่เข้าใจหรอกว่าคนเราต้องการแค่คนดีๆอยู่ข้างๆตลอดเวลาก็พอแล้วน่ะ”
“ฉันไม่เข้าใจความคิดนาย...เอาเถอะ มันอยู่ที่น้องฉันว่าจะเลือกอะไรยังไง”
“พูดงี้แปลว่ายอมให้ฉันจีบน้องเธอใช่ไหม~~~”
“เหอะ! เปล่าสักหน่อย” อึนอาหันหน้าออกไปมองนอกรถ
ทั้งคู่เงียบกันไปสักพัก...
“เค้ก...” อึนอาพูดขึ้นมา
“หืม??” จุนถามงงๆ
“ช่วงนี้น้องฉันบ่นอยากกินเค้กที่ร้าน Sweet pie’s”
จุนได้แต่ยิ้มๆ
‘ยังซึนเหมือนเดิม…’ จุนคิดในใจ
“เลี้ยวขวาตรงนั้นก็ถึงบ้านฉันแล้ว” อึนอาบอกจุนทันที
เมื่อมาถึงบ้าน
“อ่า หลับปุ๋ยเลยแหะ” อึนอาพูดแล้วก็ยิ้มๆ
“ไม่ปลุกเหรอ?” จุนถาม
“ไม่อ่ะ ขึ้นไปข้างบนห้องริมสุดหน้าห้องเขียนป้ายว่า‘ลูกหมา’” อึนอาพูดก่อนที่จะเดินนำเข้าไปในบ้านก่อน
จุนจึงอุ้มมีรือเข้าไปในบ้านและไปห้องที่อึนอาบอก...
‘ตัวเบาชะมัดเลยแหะ’ จุนคิดแล้วมองร่างบางที่อยู่ในแขนเขา
เมื่อเข้าไปในห้อง จุนได้วางร่างบางอย่างเบามือที่เตียง
แล้วค่อยๆถอดแว่นวางไว้ให้ที่โต๊ะข้างเตียง
ก่อนจะก้มลงไปจูบเบาๆที่หน้าผากมน
“ฝันดีครับ เด็กน้อย”
หลังจากวันนั้นเขาก็ไปที่บ้านบังทุกวัน
เพื่อไปคุยกับมีรือ พาไปเที่ยวเล่นนอกบ้านบ้าง
มันทำให้เขาลำบากนิดหน่อย เพราะปกติเขาน่ะเป็นพวกคนกลางคืน
กลางวันสำหรับเขามีไว้นอนพักผ่อน...แต่เขาก็ฝืนตัวเองตลอด
จนกระทั่งวันนั้น....
วันที่เขาไข้ขึ้นโดยไม่รู้ตัว - -;;
“มีรือยา~ วันนี้เราออกไปข้างนอกกันดีไหม?” จุนเนียนไปจับมือและถามร่างบาง
มีรือเงยหน้ามามองจุน
“ไม่ไปดีกว่าครับ” มีรือพูดแล้วยิ้มๆ
“อ้าว ทำไมล่ะครับ??” จุนถามมีรืองงๆ
แหงล่ะ ก็เมื่อวานคนตัวเล็กบอกอยากออกไปเดินเล่นนี่นา
มีรือเดินไปนั่งที่เตียงแล้วตบที่ข้างๆ
“ฮยองมานี่เลยๆๆ”
จุนเดินไปนั่งตามที่คนตัวเล็กบอก
“ทีนี้ฮยองก็นอนซะนะครับ ผมให้ยืมเตียง ^^” มีรือบอกแล้วลุกจากเตียง
“ทำไมล่ะมีรือยา?”
“ฮยองครับ ฮยองน่ะก็ทำงานตอนกลางคืนไม่ใช่เหรอ? มาหาผมทุกวันแบบนี้ฮยองก็ไม่ค่อยได้นอนใช่ไหมล่ะ? ผมรู้นะ” มีรือทำหน้าดุๆใส่อีกคน
“แต่ฉันไม่เป็นไรหรอกน่า” จุนเถียงอีกคนแล้วทำหน้างอแงนิดๆ
“ฮยองครับ....ไข้ขึ้นรู้ตัวไหมเนี่ย” มีรือถามอีกคนพลางจ้องตาแป๋ว
“บ้า พี่ไม่ได้ไข้ขึ้นสักหน่อย” จุนเถียง
“งั้นรอผมแปปนะ” มีรือเดินออกไปจากห้อง
ไม่นานนักคนตัวเล็กก็กลับมาพร้อมกับปรอทวัดไข้และยารวมถึงอุปกรณ์เช็ดตัวต่างๆ
“เอามาทำไมเยอะแยะเนี่ยมีรือ” จุนถามอีกคน
“เอามาดูแลคนดื้อครับ~” มีรือยิ้มหวานให้แล้วเอาปรอทวัดไข้ยัดปากอีกคน
“ทีนี้ก็นั่งไปนิ่งๆนะครับ” มีรือสั่งแล้วทำหน้าดุ
แต่ในสายตาจุนแล้วยังไงมันก็น่ารักอยู่ดีนั่นแหละ
สักพักมีรือก็เอาปรอทไปดูว่าจุนมีไข้กี่องศา
“อืม...39 องศา ฮยองขับรถมาบ้านผมได้ไงเนี่ย” คนตัวเล็กดุ
“หัวใจพามาครับ~”
“อย่าเสี่ยวเลยผมขอร้องล่ะ -3-“ คนตัวเล็กทำหน้างอ
พอได้รู้จักและสนิทกันมากขึ้นทำให้จุนได้เห็นความแสบและซนนิดๆของคนตัวเล็ก
มันก็ดีนะ เพราะคนตัวเล็กเนี่ยน่ารักมากเลย -..-
จุนนั่งมองคนตัวเล็กที่ตอนนี้กำลังหยิบยาและน้ำมาให้เขา
“อ่ะ” มีรือยื่นยากับน้ำให้
จุนมองงงๆ
“กินเข้าไปสิครับฮยอง จะได้หาย” มีรือบอกแกมบังคับ
แต่จุนก็ทำตามอย่างว่าง่าย
“ทีนี้ก็นอนนะครับ เดี๋ยวผมเช็ดตัวให้” คนตัวเล็กว่าพลางเดินไปเอาน้ำใส่กาละมัง
ผมไม่รู้จะทำยังไงก็เลยทำตามที่คนตัวเล็กว่าอย่างเดียว
จากนั้นมีรือก็เดินกลับมาแล้วค่อยๆเช็ดตัวให้จุน
“เหมือนภรรยาดูแลตอนสามีไม่สบายเลยแหะ” จุนพูดยิ้มๆ
“บะ...บ้าแล้วฮยอง -/////-“ คนตัวเล็กหน้าขึ้นสีแดงจัดแล้วเช็ดหน้าอีกคนเบาๆ
“ถอดเสื้อด้วยฮยอง...” มีรือพูดแล้วหันหน้าไปทางอื่น
“ถอดให้หน่อยดิ”
“ดะ..ได้ไงเล่า ถอดเองดิ ก็มีแรงไม่ใช่เหรอ?”
“รู้สึกพอกินยาแล้วแรงหมดน่ะ....”
แน่นอนว่าผมโกหก -..-
“ง่า พอบอกว่าไม่สบายก็ไม่สบายเลยสินะ -///-“ มีรือบ่นนิดๆ
“ขอโทษนะครับ” มีรือพูดก่อนที่จะค่อยๆถอดเสื้อผมแล้วค่อยๆเช็ดตัวให้อย่างเบามือ
“ย้า....ฮยองมีซิกแพคด้วยอ่ะ .////////.” คนตัวเล็กพูดเบาๆแล้วหน้าแดง
“ชอบไหมล่ะ?” ผมถามยิ้มๆ
“ก็....ชอบ.....” หลังจากคำว่าชอบผมก็ได้ยินไม่ค่อยชัดเท่าไหร่
“ชอบอะไรเหรอมีรือ?” ผมเลยถามทันที
“ชอบ.....ฮยอง” คนตัวเล็กพูดเบาๆ
เมื่อกี้ผมได้ยินไม่ผิดใช่ไหม -//-
“เอ้า เสร็จแล้วครับ” คนตัวเล็กพูดขึ้นหลังจากแปะเจลลดไข้ที่หน้าผากผมและทำท่าจะลุกขึ้น
พอเห็นอย่างนั้นผมเลยดึงอีกคนลงมานอนกอดทันที
“ฮะ...ฮยอง กอดผมทำไมเนี่ย??” มีรือพูดแล้วดิ้นในแขนผม
“ง่วงแล้วไง”
“ง่วงแล้วก็นอนไปสิครับ จะกอดผมทำไมล่ะ??”
“กอดคนที่ฉันรัก ไม่ได้เหรอ??” ผมกระซิบข้างหูถามอีกคน
คนตัวเล็กหน้าขึ้นสีจัดทันที ก่อนที่จะหันมากอดผม
“หลับได้แล้วครับ พาโบ -////-”
“ครับ~ ที่รัก” ผมกระชับกอดให้แน่นขึ้น
“ที่รักอะไร ยังไม่ได้เป็นแฟนสักหน่อย -//3//-“ มีรือบ่นนิดๆ
“อ้าว ทำไงถึงจะเป็นแฟนล่ะครับ??” ผมถามทันที
“ขอสิฮยอง บื้อนะเนี่ยยยยย -///-“
ผมขำเบาๆกับความดื้อของคนตรงหน้า
“เป็นแฟนพี่นะ มีร์” ผมยิ้มละมุนให้เขา
“อื้อ” คนตัวเล็กตอบกลับมาเบาๆพร้อมกับยิ้มหวานมาให้ผม
สำหรับตอนนั้น มันคือความสุขที่มากมายสำหรับผม....
เมื่อจุนคิดถึงตอนนั้นน้ำตาเขาก็ไหลลงมาซะเฉยๆ
มือหนาปาดน้ำตาออกจากหน้าเบาๆ
“ไม่น่าโง่ปล่อยมีร์ไปเลยจริงๆ....” เขารำพันกับตัวเอง
ก่อนจะลากสังขารไปอาบน้ำและออกไปหาจีโอทันที
ทางด้านคู่ 87 ไลน์....
“กล้องใช้ได้นะ???” ซึงโฮถาม
“อื้อ ลองแล้ว แบตเต็ม เมมว่างสุดๆ” จีโอตอบพลางโชว์กล้องในมือให้ดู
“ถ่ายให้ครบทุกช็อตนะ ฉันอยากเห็นปฏิกิริยาพวกนั้นด้วย....”
“รับทราบครับเจ้าหญิงยัง~”
“อย่าเรียกเจ้าหญิงได้ไหม ขนลุก -_-“
“ไม่ได้ๆ -..-“
“ปังๆๆๆๆๆๆ!!!!!!!”
“สงสัยไอ้จุนมาแล้ว...” จีโอพูดพลางมองไปที่ประตูบ้าน
“อืม ไปได้แล้วไป อย่าให้มันรอนาน ฉันสงสารมีรือ....”
“ครับผมๆ” จีโอตอบพลางวิ่งไปเปิดประตูเพื่อดูหน้าคนที่มาเคาะซะกระจุยกระจายขนาดนี้
‘เดาถูกคนแหะ’ จีโอคิดในใจเงียบๆพลางมองสภาพอีกคน
ทรงผมที่ไม่เป็นทรงไม่เหมือนปกติ
เสื้อผ้าที่ยับยู่ยี่ นี่ยังไม่นับใบหน้าที่มักจะมีรอยยิ้มแต่ตอนนี้อมทุกข์นะ....
“ไปได้แล้ว” อีจุนพูดขึ้นมาเบาๆ
“สภาพอย่างกับคนไม่ได้นอน” จีโอแซว
“เออ ก็ไม่ได้นอนน่ะดิ”
“โว้ว เกิดอะไรกับเพอร์เฟคแมนอีชางซอนครับเนี่ยยยย”
“เพอร์เฟคแมนอะไรมึง??” จุนถาม
“ก็จะออกไปหาสาวแต่ละทีต้องหล่อเหลาไม่ใช่เหรอวะ เสื้อผ้านี่ไม่มีรอยยับ” จีโอแซวอีก
“ไม่มีอารมณ์จะแต่งตัวว่ะ” จุนพูดเรียบๆก่อนจะเดินนำไปที่รถ
จีโอเห็นท่าทางที่เปลี่ยนไปของอีจุนก็แอบยิ้มและเดินตามไปที่รถทันที
“เอางี้ มึงต้องไปบอกเลิกเด็กมึงกี่คน....” จีโอถามจุนในขณะที่จุนขับรถพาเขาไปที่ไหนก็ไม่รู้
“9 คน....”
“ห๊ะ!!” จีโอทำหน้าเหลอหลาทันที
“จะห๊ะทำไม นี่หมดเลยนะเนี่ยในสต๊อกเนี่ย....”
“ไอ้คุณเพื่อนหน้าม่อ -_-“
“ขอบคุณสำหรับคำชม” จุนพูดเรียบๆแล้วเลี้ยวรถเข้าห้างแห่งหนึ่ง
“อย่าบอกนะว่า...” จีโอมองหน้าเพื่อนสนิท
“บอกเลิกกลางห้างแบบคุณมึงไงครับ”
“นี่มึง” จีโอพูดอย่างไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่
“ก็นะ กูก็แค่อยากให้เห็น ว่ากูรักมีรือจริงๆ” จุนพูดออกมาด้วยแววตามั่นใจ
ทั้งคู่ได้เดินเข้าไปในห้าง โดยไม่มีบทสนทนาอะไรทั้งนั้น
จนกระทั่ง...
“จุนนี่อา นายเรียกฉันมาทำไมน่ะ??” หญิงสาวคนหนึ่งเดินมากอดแขนอีจุนอย่างค่อนข้างสนิทสนม
“ผมบอกว่าให้ยอนซอนูน่าไปเจอที่ที่เรานัดกันไม่ใช่เหรอครับ?” จุนพูดเรียบๆ
“ก็ฉันเพิ่งมาถึงไงแล้วเจอนายพอดี จะได้ไปด้วยกันเลยไง ><”
จุนเงียบ ไม่ตอบอะไรสักอย่าง
จีโอได้แต่มองสถานการณ์ตรงหน้าแล้วอมยิ้มเล็กๆ
และแล้วก็มาถึงจุดที่จุนนัดเหล่ากิ๊กของเขาเอาไว้
จีโอรีบหยิบกล้องขึ้นมาถ่ายวิดีโอทันที
“จุนนี่!! ยัยนั่นเป็นใครน่ะ!!” ผู้หญิงคนหนึ่งโวยขึ้น
“อย่าเพิ่งโวยวายสิโบรา” จุนพูดนิ่งๆ
“จะไม่ให้โวยได้ไง ยัยนั่นเป็นใคร! แล้วยัยนี่ด้วย!!” สาวอีกคนโวยขึ้น
“ช่วยเงียบแบบคนอื่นเขาได้ไหม ฮยอนอา!?” จุนขึ้นเสียง
เงียบ ทีนี้เงียบกันหมดครับ
“นูน่า เชิญไปอยู่กับตรงนั้นเลยครับ” จุนพูดพลางแกะมือผู้หญิงที่มากอดแขนเขา
“ฮยอง...เรียกผมมาทำไมเหรอครับ?” ผู้ชายที่ท่าทางและใบหน้าเหมือนกับหญิงสาวถามขึ้น
“ก่อนที่จะอะไรก็แล้วแต่ นี่เพื่อนผม จีโอ” จุนแนะนำแล้วชี้ไปทางคนที่ถือกล้องอยู่
“อ่า อันยอง” จีโอยิ้มให้เหล่าสาวๆ พลางสังเกตรอบๆ
‘ไหนแม่งบอกมี 9 นี่มาแค่ 8 นี่หว่า’ จีโอคิดพลางถ่ายไปยังเหล่ากิ๊กของอีจุน
ชนิดซูมจนเห็นหน้าชัดๆกันเลยทีเดียว...
“และวันนี้ที่ผมจะบอกคือ เราเลิกกันเถอะครับ” จุนพูดกับทุกๆคน
“นะ..นี่คุณจะบ้ารึไง!? อย่าบอกนะว่าทั้งหมดนี่คือคนที่คุณคบอยู่พร้อมกันน่ะ!!” หญิงสาวคนหนึ่งโวยวาย
“ใช่แล้วครับ คุณก็น่าจะรู้นิสัยผมนี่....ฮโยซอง”
“ลิซขอเหตุผลได้ไหมคะ....” ผู้หญิงคนหนึ่งพูดขึ้น
“ผมเจอคนที่ผมรักเขาจริงๆแล้ว และจะรักเขาตลอดไปแค่คนเดียว...”
“ให้ตายสิ...นายนี่มัน...” ฮโยซองไม่พูดอะไรมาก แต่เดินเข้ามาตบหน้าอีจุน
ชนิดว่าหน้าหันเลยทีเดียว - -;;
จีโอที่มองเหตุการณ์อยู่นั้นถึงขนาดว่า ‘เจ็บแทนว่ะ...’
และผู้หญิงคนนั้นก็เดินจากไป พร้อมกับผู้หญิงคนที่ชื่อฮยอนอาเดินเข้ามา
เธอตบเข้าที่หน้าของอีจุนอีกข้างและเดินจากไป
“ลิซไม่คิดเลยนะคะ ว่าโอปป้าจะเป็นคนแบบนี้....” ผู้หญิงคนนี้เดินน้ำตาคลอออกไป
“จุนนี่...นายนี่มัน....” คนที่ชื่อโบราเดินเข้ามาแล้วถีบเข้าจุด..ของอีจุน จากนั้นเธอก็เดินไป
‘โอ้ยยยยยยยย -_-;;;;;;;’ จีโอถึงกับหน้าซีดพลางนึกโอดครวญแทนในใจ
ส่วนคุณป้าที่กอดแขนอีจุนเข้ามานั้น เธอมองด้วยสายตาเคืองๆแล้วเดินจากไป
จากนั้นก็เหลือชายหนุ่ม(ที่เหมือนหญิงสาว) ยืนมองด้วยสายตาเคืองๆ
“ดูแลคนนั้นให้ดีๆละกันครับ!!!” คนหนึ่งพูดแล้วทำท่าโมโหนิดๆ
“ขอบใจนะซองยอลอา...”
“นายอยากพูดก่อนไหมเควิน?” ผู้ชายอีกคนหันมาถามคนที่เหมือนผู้หญิง
“อ่า เอาเถอะ! ผมก็ทนไม่ไหวกับการหลายใจของฮยองมานานละ!!!” เควินพูดแล้วทำหน้าบูดบึ้ง
“ผมอยากกินไก่ทอด....” คนสุดท้ายพูดขึ้นมาเรียบๆ
“อนยูฮยอง! พูดแบบนั้นได้ไงฮะ!! พวกเราโดนบอกเลิกนะ! -[]-!!” คนชื่อเควินหันไปโวยใส่คนที่พูดเรียบๆเมื่อกี้ทันที
“ทำไงได้ก็คนมันหิวอ่ะ....เลี้ยงไก่คนที่ฮยองรักเยอะๆนะครับ” อนยูมองหน้าอีจุนแล้วยิ้มหวานให้
“อ่า โอเค” อีจุนตอบด้วยรอยยิ้มบางๆ
อย่างน้อยในสายตาจีโอก็มองว่าสีหน้าของอีจุนดูดีขึ้นกว่าทีแรกเยอะ
เมื่อ 3 หนุ่มจากไปแล้ว
“ไหนมึงว่ามี 9” จีโอถามออกมาตรงๆ
จุนถอนหายใจออกมา
“คนที่ 9 เนี่ยแหละ ลำบากที่สุด” จุนพูดด้วยท่าทางเหนื่อยๆ
“อย่างน้อยก็ยังดีที่ 3 คนเมื่อกี้ไม่ค่อยเอาเรื่องว่ะ ไม่งั้นนะมึง....” จีโอมองสภาพเพื่อนแล้วส่ายหัวทันที
“เออ ปวดกรามเลยเชื่อกุป่ะ”
“55555 กุว่าไปหาคนที่ 9 เถอะว่ะ จะได้จบๆ” จีโอพูดพลางดึงเพื่อนตัวดีไปที่รถ
เมื่อทั้งคู่ขึ้นรถและจุนเริ่มขับรถออกไปจากห้างนั้น
“คนที่ 9 ชื่ออะไร?”
“อีซองจง”
“มีรูปป่ะ?” จีโอถาม
“เปิดดูในนั้น” จุนชี้ให้เปิดช่องเก็บของส่วนหน้ารถ
เมื่อจีโอเปิดดูก็พบผู้ชายหน้าหวานๆคนหนึ่ง
“คนนี้?” จีโอถามซ้ำ
“เออ”
“ดูท่าจะเหวี่ยงและก็งี่เง่าอยู่นะเนี่ย...” จีโอพูดพลางมองรูป
“ก็ตามนั้นแหละ คนนี้ถือว่าเป็นแฟนคนปัจจุบันของฉัน” จุนตอบเรียบๆและจอดรถหน้าบ้านหลังหนึ่ง
ตัวบ้านสีขาว สวนหน้าบ้านมีชิงช้าเล็กๆสีดำอยู่
สไตล์เรียบง่าย แต่สวยงาม
อีจุนเดินนำเข้าไปในบ้านอย่างกับเป็นเจ้าของบ้าน
“ซองจงอา” อีจุนเรียกเจ้าของบ้านตามปกติ
“หืมมม? อ้ะ! จุนนี่ฮยอง!” ร่างเล็กวิ่งเข้ามากอดอีจุนทันที
แต่อีจุนเฉยไม่ได้กอดตอบหรืออะไรทั้งนั้น
“นี่ใครเหรอฮะ?” ร่างบางหันมาชี้ผู้ชายอีกคนที่มากับแฟนของตน
“เพื่อนฉันนะ ชื่อ บยองฮี เรียกว่า จีโอ ก็ได้” จุนแนะนำ
“อันยองฮะ ^-^”
“อ่า...อันยอง” จีโอตอบยิ้มๆ
“นี่ฮยอง ทำไมเมื่อคืนไม่โทรหาผมล่ะฮะ?” ร่างบางเอียงคอถามอย่างน่ารัก
“พอดีคิดเรื่องอะไรหลายๆอย่างน่ะ และคิดว่ามันควรต้องจบในวันนี้” จุนพูดด้วยสีหน้าจริงจัง
จีโอคว้ากล้องขึ้นมาถ่ายวิดีโอทันที
“เรื่องอะไรเหรอฮะ???” ร่างบางถามด้วยริมฝีปากสั่นเครือและใบหน้าที่ซีดลงไปทันทีเมื่อจุนพูดถึงเรื่องที่ต้อง‘จบ’
“เราเลิกกันเถอะ ซองจงอา....” จุนพูดด้วยสีหน้าที่เรียบเฉยไร้อารมณ์
“ทะ..ทำไมล่ะฮะ?? เพราะผมงี่เง่าเกินไปใช่ไหม?? ผมเปลี่ยนตัวเองเพื่อฮยองได้นะ” ซองจงพูดออกมา
“มันก็ส่วนหนึ่ง แต่แค่ฉันรู้แล้วว่าคนที่ฉันยังรักอยู่จริงๆคือใคร...”
“คนที่เจอตอนเราไปเดินเล่นด้วยกันวันนั้นใช่ไหมฮยอง!? ฮยองยังรักคนนั้นอยู่ใช่ไหม!!” ร่างบางทุบตีอีจุนอย่างบ้าคลั่ง
“ผมเห็นนะ พอเจอเขา...ฮยองก็หยุดเดิน สายตาฮยองมันฟ้อง!!!”
“ทำไม! ทำไมถึงเป็นมัน!! มันไม่เหมาะสมกับฮยองสักนิด!!!!”
อีจุนเงียบ ไม่ตอบโต้อะไรทั้งนั้น
“ทำไม! ทั้งๆที่ผมเจอฮยองก่อนเขา ทั้งๆที่ผมรักฮยอง ทำไม!!!!!” ร่างบางแผดเสียงแล้วทุบตีไม่หยุด
“เพราะเขาคือคนที่ตรงข้ามกับฉันอย่างสิ้นเชิงเลยไงล่ะ...” จุนพูดออกมาเรียบๆ
“เพราะเขาคือคนที่ใช้เหตุผลเข้าหา ไม่ใช่ใช้อารมณ์....” จุนจับข้อมือของร่างบางไว้
“และเขา...เป็นคนสอนฉันให้รู้เกี่ยวกับความรักที่แท้จริง” จุนยิ้มอย่างอ่อนโยนให้ร่างบางตรงหน้า
“เพราะฉะนั้น ฉันอยากจะกลับไปดูแลเขา ทำหน้าที่ของแฟนที่ดี ที่ฉันเคยละเลยมา นายเข้าใจฉัน...ใช่ไหม?”
“การทำหน้าที่แฟนที่ดี ไม่จำเป็นต้องกลับไปหาแฟนเก่าก็ได้นี่!! ฮยองไม่รักผมเหรอฮะ!! ไหนว่ารักผมไง?! ถ้ารักก็อยู่ดูแลผมสิ กลับไปหาเขาทำไม!!” ร่างบางร้องไห้อย่างหนัก
“ฉันเพิ่งรู้ตัว นอกจากมีรือแล้ว ฉันรักใครอีกไม่ได้จริงๆ....” จุนพูดออกมาตรงๆ
“ซองจงอา...สิ่งที่นายรักในตัวฉัน ไม่ใช่หัวใจแต่เป็นร่างกาย” จุนยิ้มให้ร่างบาง
“ลองนึกดูดีๆ ใครที่สำคัญและรักนายมาตลอด ฉันว่าเขาอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลนะ”
“ฮยองแค่จะทิ้งผม อย่ามาพูดให้มากมายเลย!!!” ร่างบางยกมือขึ้นปิดหู
“มันหมดเวลาแล้วนะ ที่เราจะโกหกหัวใจของตัวเองน่ะ” จุนพูด
“ผมไม่ได้โกหกหัวใจตัวเอง!! ไม่เคย ไม่เคยเลย!!!” ร่างบางสะบัดหัวไปมา
“แต่พี่โกหกใจของตัวเองอีกไม่ได้แล้วซองจง ตอนนี้พี่ไม่ได้รักเราแล้ว พี่รักมีรือ” จุนคุกเข่าแล้วพูดกับร่างบาง
“เราจบกันแค่นี้เถอะนะ...” จุนมองตาร่างบางแล้วพูดออกไปตรงๆ
จีโอได้แต่อึ้ง...เพราะเพื่อนเขาคนนี้ไม่เคยคุกเข่าเพื่อใคร
“ทั้งๆที่ผมก็ดูดีกว่า...ทั้งๆที่ผมดีกว่าเขาในทุกๆด้าน...ทำไม!!!”
“เพราะเขาเป็นคนที่เหมาะกับพี่แล้วยังไงล่ะ ไม่ได้ดีเลิศเลอ แต่เข้าใจและสอนพี่หลายๆอย่าง นั่นแหละ ที่ทำให้พี่รักเขามาก”
ร่างบางเงียบ...
“ไปเถอะฮะ....ไปหาเขาเถอะ” ร่างบางปาดน้ำตาพร้อมกับส่งยิ้มให้
“รักเขา..มากๆนะฮะ อย่าทำให้เขาเสียใจ”
หลังจากได้ยินดังนั้นทำให้จีโอและอีจุนเดินออกมาจากบ้านหลังนั้น
และกลับไปหาซึงโฮทันที...
ร่างหนาทั้งสองเมื่อไปถึงบ้านก็เคาะประตูทันที
แต่ก็ไร้ซึ่งเสียงตอบรับ
จีโอเลยตัดสินใจโทรหาซึงโฮทันที
“ว่าไง~” ซึงโฮถาม
“อยู่ไหนเนี่ย??” จีโอถามกลับทันที
“ห๊ะ? ก็อยู่บ้านอึนอา ทำไมเหรอ?”
“ก็กลับบ้านมาไม่เจอเลยถามเท่านั้นแหละ...”
“ฉันมีเรื่องคุยกับอึนอานิดหน่อย นี่ แล้วที่ให้ไปทำน่ะเป็นไงบ้าง?”
“เรียบร้อย ฉันกับจุนจะไปหาที่นั่นละกัน รายงานผลพร้อมกันเลย”
“อ่า..../ฮยอง! มาเต้นกับผมเลย เร็วๆๆๆๆ!!” เสียงใสๆลอดผ่านมายังปลายสาย
“แปปสิมีรืออา ขอฉันคุยกับบยองฮีก่อนนน/ไม่ต้องคุยแล้วครับ! มาเต้นด้วยกันก่อนนนนนน จีโอฮยอง วางสายไปเลยนะ!!!”
ด้านจุนเมื่อได้ยินเสียงคุ้นๆมาจากโทรศัพท์จึงเดินเข้าไปยืนฟังข้างๆจีโอทันที
“บยองฮี! รีบๆมาเลยนะ/แล้วเจอกันนะครับฮยองงงงงง~” จากนั้นโทรศัพท์ก็ถูกตัดสายทันที
ทางด้านจีโอกับอีจุนเลยได้แต่มองหน้ากัน
“มีรือเป็นอะไรไปวะ....” จุนถาม
“สงสัยคึกว่ะ อาจจะเมานิดหน่อยล่ะมั้งน่ะ” จีโอเดามั่วๆ
“กุว่าเราไปกันเหอะ เผื่อจะได้รู้กันว่าเป็นอะไร” อีจุนรีบวิ่งขึ้นรถทันที
ทางด้านจีโอได้แต่เดินขึ้นรถไปแบบงงๆ
‘ไอเพื่อนคนนี้มันอารมณ์ไหนของมัน ที่กูอยากรู้...’
จากนั้นโปรดอย่าถามว่าไปทัวร์นรกกันรึเปล่า....
อีจุนเล่นซิ่งซะตำรวจเกือบจับ = =;
เมื่อมาถึงบ้านที่เกิดเหตุ...
อีจุนรีบวิ่งเข้าไปในบ้านทันที
ทางด้านจีโอได้เดินเข้าไปอย่างสงบเสงี่ยม
“มาแล้ว....นายมาทำไมอ่ะ??” อึนอาทำหน้าโหดทันทีเมื่อจุนวิ่งเข้ามา
ทางด้านจีโอที่เดินตามเข้ามาที่หลังได้หันไปมองซึงโฮทันที....
‘แกล้งจุนน่ะ’ ซึงโฮทำปากให้จีโอเห็น
จีโอได้แต่พยักหน้าแล้วเดินเข้าไปหาซึงโฮ
อืม....มีรือคงบ้าไปแล้วจริงๆ
สิ่งที่เขาเห็นตอนนี้คือร่างบางอย่างมีรือที่กำลังเต้นและร้องเพลงอย่างเมามันส์
ไม่อยากจะบรรยาย เดี๋ยวน้องเขาจะดูแย่ในสายตาคนอื่น....
จีโอกับซึงโฮทำได้แค่ดูน้องบ้าเท่านั้น....(?)
ทางด้านจุนกับอึนอา...
“ฉันมาหามีรือ” จุนตอบอึนอา
“มาหาน้องฉันทำไม...ไม่มีอะไรต้องคุยกับน้องชายฉันอีกแล้วไม่ใช่รึไง” อึนอายืนกอดอกแล้วมองอดีตแฟนของน้องชายตัวเอง
‘สภาพแม่ง...ดูไม่ได้เลยว่ะ’ อึนอาคิดในใจ
“มีสิ! แต่ฉันต้องคุยกับเธอก่อน” จุนพูดด้วยแววตามั่นใจ
“อะไร....” อึนอาพยายามเก๊กหน้าเข้ม ถึงแม้ความจริงเธออยากจะขำออกมาก็ตามที
“ฉันขอโทษ ที่ฉันเคยทำให้มีรือเสียใจ แต่ฉันอยากจะขอกลับมาดูแลเขาอีกครั้ง”
“ซึงโฮก็บอกฉันแล้ว....แต่ฉันไม่คิดว่านายจะทำได้จริงๆหรอกนะ.....”
“ฉันก็กะว่าเธอพูดแบบนั้น บยองฮี ฉันว่าถึงเวลาแล้วนา” ซึงโฮพูดแทรกอึนอาขึ้นมาก่อนที่จะหันไปพูดกับจีโอ
“โอเค มีรือ เลิกร้องเพลงแล้วมานั่งนี่ซะ” จีโอจัดการปิดคาราโอเกะและลากคนตัวเล็กมานั่งข้างๆซึงโฮ
“อะไรอ่ะ ผมกำลังสนุก!......อีจุน...ฮยอง” มีรือที่กำลังคาดโทษจีโอต้องหันไปตกใจกับคนที่ยืนคุยกับพี่สาวของเขาอยู่
“อะไรกัน? มาเมื่อไหร่ ทำไมผมไม่รู้เรื่องอ่ะ!?” มีรือโวยวายพร้อมกับลุกและจะเดินขึ้นห้องทันที
“อยู่นี่แหละเราอ่ะ” ซึงโฮดึงร่างบางให้นั่งลงอย่างเดิม
อึนอาที่กำลังงุนงงอยู่นั้นทำได้แต่มองจีโอแบบงงๆ
“เอาล่ะ ทุกคน โปรดนั่งกับที่ อย่าลุกไปไหนจนจบนะครับ” จีโอหันมายิ้มและจัดการเปิดสิ่งที่ตัวเองไปถ่ายมาวันนี้ผ่านทางทีวีทันที
เมื่ออึนอาเห็นก็ตกใจอย่างมาก
เธอนึกไม่ถึงว่าเพื่อนตัวดีที่แสนจะเพลย์บอยของเธอยอมบอกเลิกคนที่คบอยู่ตอนนี้...
เพียงเพื่อน้องชายของเธอ แค่คนๆเดียว
“ไม่เห็นมีคนที่ผมเจอเมื่อวานเลยนะ” มีรือพูดขึ้นมานิ่งๆ
“ทีเด็ดมักอยู่ท้ายๆน่า” จีโอพูดแล้วยีหัวมีรือเบาๆ
มีรือพองแก้มอย่างหงุดหงิด แต่ดวงตากลมโตยังคงจ้องอยู่ที่โทรทัศน์
คนแล้วคนเล่าที่ตบ.....เอ่อ รวมไปถึงเตะเข้าไป ณ จุดๆนั้น...
ช็อตนั้นทำเอามีรือกับซึงโฮถึงกับหน้าซีดไปเลยทีเดียว....
ผู้ชายก็ต้องเข้าใจว่าเวลาโดนน่ะเป็นยังไง ถูกไหมล่ะ....
และเมื่อมาถึงอีกคลิปหนึ่ง...
ทำเอาบุคคลที่ไม่ได้อยู่ในที่เกิดเหตุตกใจอย่างมาก
เพราะพวกเขารู้..และรู้ดีด้วยว่าอีจุนไม่เคยคุกเข่าให้ใครง่ายๆ
เมื่อคลิปจบ ซึงโฮหันไปมองมีรือ...
มีรือได้แต่เม้มปากแน่น ร่างบางใช้ความคิดอย่างหนัก
ทางด้านอึนอา...
“ฉันยอม...คืนดีกับมีรือให้ได้ละกัน” อึนอาพูดขึ้นมาเบาๆ
จุนได้แต่ยิ้มออกมาและเดินไปหามีรือและกุมมือมีรือไว้
ร่างบางสะดุ้งแต่ก็ไม่ได้ดึงมือออก
“ฉันขอโทษ”
“ไม่จำเป็นต้องขอโทษหรอกครับ ในเมื่อผมมันโง่เอง...” ร่างบางส่ายหัวน้อยๆราวกับไม่อยากฟังอะไรอีกแล้ว
“มีรืออา...” จุนเรียกร่างบางเบาๆ
“พอเถอะครับ ฮยองทำอย่างนี้เพื่ออะไร? ในเมื่อสุดท้ายยังไงฮยองก็จะทิ้งผม หนังเรื่องเดิมก็จะฉายวนอย่างนั้น ยังไงจุดจบมันก็เหมือนเดิมไม่ใช่เหรอครับ!?” ร่างบางสะอื้น เมื่อคิดถึงอดีตของเขากับคนๆนี้
“แต่ถ้ามันรีเมค เราทั้งคู่ก็เลือกบทสรุปของมันใหม่ได้ไม่ใช่เหรอ?” จุนถามเสียงอ่อน
ร่างบางเงียบ..
“บทสรุปของหนังเรื่องนี้ ฉันอยากให้เราทั้งคู่เป็นคนเลือก ไม่ใช่ฉันหรือนายแค่เพียงลำพัง....” อีจุนมองตาของมีรือด้วยแววตาจริงจัง
“นายอาจจะมองเห็นบทสรุปเก่าๆ แต่ฉันขอเพียงโอกาส เราจะเปลี่ยนเป็นบทสรุปใหม่ด้วยกัน”
อีจุนพูดแค่นี้ทำให้มีรือกอดอีกคนอย่างจัง
“ถ้าบทสรุปมันไม่เปลี่ยน...ผมจะเกลียดฮยองไปตลอดชีวิต” ร่างบางสะอื้น
“มันต้องเปลี่ยนอยู่แล้วล่ะ” ร่างสูงพูดยิ้มๆแล้วกอดปลอบอีกคน
ทิ้งท้าย <3
ผ่านจากเรื่องนั้นไป 1 เดือน
“นี่ ฮยอง” ร่างบางพูดแล้วสะกิดคนข้างตัว
“หืม?” ร่างสูงหันมายิ้มให้
“ถ้าผมกลับไปแต่งตัวเรียบๆเหมือนเดิมล่ะ?”
“ฉันไม่ยอม” ร่างสูงตอบทันที
“ได้ไง! ไหนว่าเรารักกันที่ใจไง?” ร่างบางจิ๊ปากอย่างขัดใจ
“กลับไปแต่งแบบนั้นมีคนจ้องจะจีบนายเยอะจะตายไป แต่ว่าถึงจะแต่งตัวแบบไหนคนก็เข้ามายุ่งกับนายเยอะอยู่ดี” ร่างสูงบ่น
“ใครมันจะกล้ายุ่ง...” ร่างบางบ่นมุบมิบ
ร่างสูงทำหน้างงๆ
“ฮยองเล่นตัวติดกับผมตลอด ใครมันจะกล้าเข้ามายุ่งล่ะครับ! -///-!!”
ทำเอาร่างสูงหัวเราะร่วน
“ก็ฉันโง่ปล่อยมือนายไปตั้ง 3 เดือน ตอนนี้ก็อยากจะจับไว้และไม่อยากปล่อยไปอีกแล้วล่ะ”
จบปิ๊ง <3
Talk With Writer <3 :
อ่า ตอนแรกก็ยาวมากๆเลย (;w;) หวังว่ารีดเดอร์จะไม่เบื่อนะคะ :'D
นี่เป็นครั้งแรกที่แต่งจุนมีร์เลยล่ะ ผิดพลาดยังไงก็ขอโทษด้วยนะคะ
ความคิดเห็น