คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : [ SEHUN x LUHAN ] CHAPTER NINE
[ SEHUN X LUHAN ] CHAPTER NINE
กะจะกอดให้นานสักหน่อย พอตื่นขึ้นมาอีกทีก็สามทุ่มแล้ว และลู่หานในอ้อมกอดผมก็หายไป . .
ผมเดินขยี้ตาออกมาด้านนอก และรู้สึกได้ว่าผมมีของหนักพุ่งเข้าใส่เต็มๆ
“อปป้า!!!!!!!!!!!!!” ยัยลูกหมูน้อยลู่ถิงนี่เอง “คิดถึงๆๆๆๆ” เธอเข้ามากอดผมและก็เขย่าผมขึ้นลงๆ ทำไมแรงเยอะงี้อ่ะ
“อปป้าเจ็บนะ” ผมอดบ่นไม่ได้
และเมื่อปรับสายตาได้อีกที ตอนนี้คนที่นั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นกำลังจ้องมาที่ผมตาเป็นมัน
มีคุณยาย พี่แจซอก และก็ลู่หาน . . ที่คลับคล้ายคลับคลาว่าหลบตาผมชอบกล
“มีอะไรเหรอครับ” ผมถามทุกคน นั่งลงที่ห้องนั่งเล่น โดยมีคุณยายยื่นของกินมาให้
“หลับสบายดีมะ” พี่แจซอกถาม น้ำเสียงประชดประชันมาก
“อะไรล่ะพี่แจซอก ก็ผมเหนื่อย” ผมขยี้ตาและเกาหัวประกอบคำพูด
“งานล่มมาสองงานแล้วนะโอเซฮุน” พี่แจซอกเริ่มพูดด้วยน้ำเสียงซีเรียส “มันก็ถือว่าสมเหตุสมผลอ่ะที่ฝนมันตก แต่ว่า . .บางทีนายก็ไม่น่าจะหายไปเลยแบบนี้”
“ลู่หานยังไม่เล่าให้ฟังอีกเหรอว่าผมกับเขาเจออะไรมา กองทัพปาปารัซซี่เลยนะ”
“นั่นมัน . .”
“ผมจะไม่ทำอีก” ผมให้คำสัญญากับพี่แจซอก “แต่ . .” ผมมองไปที่ลู่หานตอนที่ผมยกแก้วชาขึ้นมากระดก “ลู่หานจะต้องอยู่ในสายตาของผมตลอดเวลา ผมขอแค่นี้แหละ”
ฉี่………………………………………………..
เงียบกันหมดทั้งบ้าน . .
“อปป้าเท่จัง นี่ถ้าพี่ลู่หานเป็นผู้หญิงนะ ลู่ถิงจะคิดว่าอปป้าชอบพี่ลู่หานแน่เลย”
คำพูดนั้นทำเอาผมสำลักชาออกมากระเด็นไปโดนหนวดพี่แจซอก คุณยายนั่งขำ ส่วนลู่หานก็นั่งสงบเสงี่ยมเจี๋ยมเจี้ยม . .
“เอ่อ กลับกันดีมั้ย” ผมเอ่ยปากชวนเพื่อทำลายบรรยากาศที่น่าอึดอัดและก็ร้อนๆหน้ายังไงชอบกล
“ฉันจะนอนที่นี่คืนนี้” ลู่หานเอ่ยขึ้น
“ว่าไงนะ พรุ่งนี้ฉันมีงานนะ!” ผมโวยวายทันที
“ไม่มี . . ถ่ายซ่อมรายการวันนี้อีกทีตอนเย็น ตอนเช้านายว่าง เพราะฉะนั้นลู่หานจะพักที่นี่ก็ได้ในคืนนี้” พี่แจซอกพูดออกมาอย่างรัวเร็ว นั่นทำให้ผมทำปากขมุบขมิบด่าพี่แจซอก
ผมมองไปที่ลู่หาน เขาก้มหน้าและไม่พูดอะไรต่อ สงสัยเขาคงอยากจะอยู่กับที่บ้านกระมัง
“งั้นกลับกันเถอะ คุณยายครับขอบคุณมากนะ” ผมโค้งให้คุณยาย
“อปป้า ทำไมอปป้าไม่นอนกับพี่ลู่หานคืนนี้ล่ะคะ ตอนหัวค่ำก็นอนไปแล้วนี่” ลู่ถิงเอ่ยซื่อๆเหมือนพี่ชายไม่มีผิด
“ลู่ถิง!” ลู่หานหันมาปราม
“เอ่อ . .” ผมเกาหัว หันไปหาพี่แจซอก
“กลับเถอะ”
เมื่อได้ข้อสรุปดังนั้นผมเลยจำใจต้องตามพี่แจซอกออกไปจากบ้านหลังนี้อย่างเสียไม่ได้ มองไปที่ลู่หานที่ดึงตัวลู่ถิงมากอดแล้วนึกอยากอยู่ต่อ แต่ทำไงได้ในเมื่อผมต้องกลับไป
“พี่แจซอกแกล้งผมเหรอ ทำไมไม่ให้ผมอยู่กับเขาอ่ะ” ผมโวยวายทันทีที่ขึ้นรถ
“อย่าเพิ่งเลยตอนนี้” พี่แจซอกเอ่ย “หลังจากที่เขาออกมาจากห้องเขาก็ดูแปลกไป . . นาย ทำอะไรเขารึเปล่า!”
“ทำอะไร ไม่ได้ทำ!” ผมพยายามแก้ตัว
“โอเซฮุน ฉันรู้เสมอเมื่อนายโกหก”
“ผม . .” ให้ตายสิ พูดออกไปตรงๆมันก็เขินเหมือนกันนะ “ก็ได้ๆๆ ผมกอดเขา . .”
“โหยยยย สุดยอดเลยน้องรัก” พี่แจซอกหัวเราะ “ว่าแต่ . .แค่กอดเหรอวะ”
“ก็ . .แค่นั้นอ่ะ”
“แล้วทำไมลู่หานต้องทำหน้าเหมือนนายไปทำ เอ่อ . . แบบนั้นกับเขาวะ”
“แบบไหน” ผมถามเอ๋อๆ
“ก็แบบนั้นอ่ะ”
“บ้า!!!!” ผมด่าทันที “แค่เห็นหน้าเขาผมก็ไม่กล้าแล้ว . . ผมรักเขามากนะ ผมอยากจะทะนุถนอมเขาไว้” ที่พูดๆไปบางทีก็สวนทางกับความรู้สึก . .
“แปลกเนอะ แค่โดนกอดลู่หานก็สติหลุดแล้ว ลองนึกภาพถ้านายทำอะไรเขามากกว่านี้สิ . .”
“ผมอาจจะถูกฆ่าครับพี่แจซอก”
“แล้วยอมโดนฆ่ามั้ยล่ะ”
ผมมองออกไปนอกหน้าต่าง . . แล้วยิ้ม . . “ตายเพราะโดนลู่หานฆ่า ผมว่า . . มันก็น่าตายนะ”
ตกดึก . .
นอนไม่หลับ . . ตั้งแต่มีลู่หานมาอยู่ด้วย ไม่มีวันไหนที่ผมจะมาอยู่ที่นี่คนเดียว กลายเป็นคนเคยชินกับการที่จะต้องมีลู่หานอยู่ในบ้านซะแล้ว มองไปทางไหนผมก็เห็นเงาของเขาเต็มไปหมด มองไปที่ตู้เย็นก็เห็นลู่หานเปิดหาขวดน้ำขึ้นมาดื่ม มองไปที่ห้องครัวก็เห็นแผ่นหลังของเขากำลังทำกับข้าวกลิ่นหอมฉุย มองไปที่ห้องเสื้อผ้าก็เห็นเงาของเขากุลีกุจอหาเสื้อผ้าให้ผม
โว้ยยยยยยยยยยยย คิดถึงว่ะ!
ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจิ้มเบอร์จะโทรเข้าหาผู้จัดการที่ขอลาพักกลับบ้านหนึ่งคืน พอกดหลักสุดท้ายเท่านั้นแหละ ผมก็เริ่มลังเล . .
เที่ยงคืนกว่าแล้ว . . อาจจะนอนแล้วก็ได้มั้ง
ผมเลยทัก KAKAO TALK ไปหา . .
เฮ้ . . นอนยัง : เซฮุน
ทักเสร็จก็กลิ้งเล่นอยู่บนโซฟารอคำตอบ . . เอาโทรศัพท์วางไว้บนโต๊ะหน้าโซฟา ผมจ้องมันทุกๆห้าวิ รอคอยเขาตอบกลับมา
หรือเขาจะงอนผมที่ผมกอดเขา งอนอะไรเล่า . . ก็คนมันอยากกอด เอ้ย ไม่สิ ก็ถ้ากอดนายก็จะได้พูดน้อยลงไง ตอนนั้นฉันง่วงมากไง นายเข้าใจอยู่ใช่มั้ยๆๆๆ . . (โอเซฮุนโหมดคิดไปเองกลับสู่วงการอีกครั้ง)
เที่ยงคืนครึ่ง . . ยังไม่ตอบ
เที่ยงคืนสี่สิบห้า . . ก็ยังไม่ตอบ
โว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย . . หลับไปแล้วใช่มั้ย TT
ครืด ครืด
สั่นแล้วโว้ย!!!! ดีใจซะยิ่งกว่าได้รางวัลนักแสดงหน้าใหม่ดีเด่น!!!
ฉันนอนแล้ว . . : ลู่หาน
นอนแล้วและใครจะตอบมาฟะ พลังงานลึกลับเหรอ!
แต่เมื่อเขาตอบกลับมาอย่างนั้นผมก็ไม่กล้าที่จะพิมพ์อะไรต่อ . . ไม่กล้ารบกวนนั่นแหละพูดง่ายๆ
ถ้างั้น . . พรุ่งนี้เจอกันนะ : เซฮุน
ผมพิมพ์ตอบไปอย่างรวดเร็ว (นี่ขนาดไม่กล้ารบกวนนะ) พาตัวเองเข้าไปในห้องนอนและก็นอนคลุมโปง เปิดโทรศัพท์จ่อที่หน้าแชท รอเขาตอบกลับมาอย่างลุ้นยิ่งกว่าลุ้นหวยบนดิน
ไม่ตอบมาสักทีอ่ะ T_T
ครืด ครืด
อืม : ลู่หาน
เย็นชามากเหอะ . .เอามีดมาแทงคอกันเลยดีกว่า TT
นอนห่มผ้าด้วย : ลู่หาน
เห้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย นี่ผมกรี๊ดได้มั้ยเนี่ยยยยยยยย!!!!
ผมดิ้นอยู่ในผ้าห่มราวกับหมาโดนน้ำร้อนลวก ดิ้นไปดิ้นมาด้วยความดีใจแบบสุดๆ . .
คิดถึงนะ : เซฮุน
หยอดวันละนิดจิตแจ่มใส . . หวังว่าจะทำให้นายอ่อนไหวได้มั่งนะ . .
ผมยิ้มกับตัวเอง วางโทรศัพท์แล้วนอนยิ้มอย่างกับคนบ้า ผมรู้สึกว่าแก้มผมแตกและก็กำลังหลับตาปี๋อย่างมีความสุข
ครืด ครืด
เดี๋ยวนะ นี่ยังมีมาอีกเหรอ เขาจะตอบผมว่าไงล่ะเนี่ย!!!!!
บ้ารึเปล่า . .ไปนอนไป : ลู่หาน
ง่ะ เขาคิดว่าผมพูดเล่น . .
หรือบางที . . เขาอาจจะกำลังเขินอยู่ ??????
วันนี้ผมตื่นเร็วมากกว่าปกติ . .
ไม่ใช่เพราะมีงาน ไม่ใช่เพราะต้องไปเรียน แต่ที่ต้องตื่นเพราะต้องการจะรีบไปเจอ . . ลู่หาน(หลายคนคงไม่ต้องเสียเวลาทาย) เพราะเขาจะไปเจอผมที่โรงเรียนผมเลยต้องตื่นเร็วมากกว่าปกติ
แต่นี่มันเพิ่งจะตีสี่กว่า . . บางทีเอ็งก็ฟิตเกินไปนะโอเซฮุน
ผมกดโทรศัพท์ไปหาพี่แจซอก เขารับสายด้วยเสียงงัวเงียพร้อมๆกับเสียงบ่นอีกเป็นพรวน หาว่าผมไม่ยอมหลับยอมนอนตอนมีเวลา ตื่นมาทำไมแต่เช้า ประมาณนี้ . . ผมไม่ได้ฟังอะไรมาก ได้แต่เร่งเขาให้รีบออกมาจากบ้านเพื่อมารับผมแต่โดยไว
“ก็ได้! รอแป๊บนึง” ใช้ความควิโยมิที่มีอยู่ในตัวเรียกให้พี่เขาออกมาก่อนเวลาได้สำเร็จ
ตอนนี้ผมอยู่ในชุดนักเรียนเรียบร้อยและเปลี่ยนเป็นยูนิฟอร์มพร้อมรับฤดูหนาว เดินไปเดินมาอยู่ในห้องพร้อมๆกับอาการหิวแบบหิวชิบหาย . . ทำไมผมไม่หาข้าวกินล่ะ หรือผมเคยชินที่มีลู่หานทำกับข้าวให้
ผมเดินไปที่ตู้เย็นเพื่อหาอะไรกิน และทันทีที่เปิด เครื่องหมายคำถามก็โผล่ขึ้นมาอย่างมากมายเพราะผมหาคำตอบไม่ได้ว่าผมจะกินอะไร
และมีอะไรอยู่ในตู้เย็นบ้าง ????
โอเค สกิลการทำอาหารของผมติดลบถึงขีดสุดเพราะเกิดมาก็มีแต่คนหาให้กิน และตอนนี้ผมจะทำยังไงดีล่ะ กินขนมปังกับนมสดเหรอ มันหมดอายุรึยังเนี่ย ???
ออด ออด
ในเวลาตีห้ากว่ามีคนมากดออดที่หน้าบ้าน ผมคิดอยู่ในใจไม่พี่แจซอกก็ต้องเป็นลู่หาน พี่แจซอกเพิ่งจะตื่นขึ้นมาอาบน้ำ เพราะฉะนั้น . .
ต้องเป็นลู่หานแหงมๆ!
แทบกระโดดข้ามโต๊ะไปเปิดประตูเลยทีเดียว . .
ตอนที่ผมเปิดประตู ผมเห็นถุงอาหารเพื่อสุขภาพก่อนใครเพื่อน และคนถือนั่น . . ไม่ใช่ลู่หาน
แต่เป็นเยอึน . .
“เธอมาทำอะไรที่นี่” ผมถามขึ้นมาทันที เตรียมพร้อมปิดประตู ยัยตัวแสบเอาเท้าขวางเอาไว้และแทรกตัวเข้าไปในบ้านผมชนิดที่ว่าไม่มีคำว่าเกรงอกเกรงใจหรือมารยาท
หนอย . .
“มาช่วยชีวิตนายไง” เยอึนบอกพร้อมๆกับวางอาหารลงบนโต๊ะ เตรียมแกะลงจานชาม
“ช่วยอะไร นี่ไม่กลัวเป็นข่าวรึไง เธอกำลังจะเดบิวต์นะ” ในฐานะรุ่นพี่ในวงการ ผมอยากที่จะเตือนเธอ
“ตีห้ากว่า พวกปาปารัซซี่ไม่ทำงานหรอกน่า” เธอยิ้ม คนอื่นอาจจะมองว่าเธอสวย แต่ความสวยแบบนี้ผมเห็นมาอย่างชินตาและไม่มีความตื่นเต้นในรอยยิ้มนั้นเลย “ว่าแต่ . .ผู้จัดการของนาย . .อยู่ไหน” เธอมองซ้ายมองขวาอย่างอยากรู้อยากเห็น
“ถ้าเธอหมายถึงพี่แจซอก เดี๋ยวเขาก็มา”
“ฉันไม่สนใจพี่หมีคนนั้นหรอกน่ะ”
“ซื้อไรมาน่ะ” ผมจงใจเปลี่ยนเรื่อง
“อาหารเพื่อสุขภาพ มีผักและก็สารอาหารครบเท่าที่ร่างกายจะต้องการในเวลาเช้า” เธอดูภูมิใจในการนำเสนอ ส่วนผมนั้นกลอกตาและทำปากแหวะ “อะไร . . นายเป็นพวกทำงานหนักนายก็ต้องทานอะไรแบบนี้สิ”
“ไม่เห็นน่าอร่อยเลย” มองไปก็มีแต่สีเขียว ผมน่ะทานผักได้นะ แต่ไม่ถึงกับต้องกินอะไรเยอะแยะมากมายขนาดนี้ “เธอไม่ต้องมาสนใจฉันขนาดนั้นก็ได้ ออกไปจากห้องฉันซะ เจอกันที่โรงเรียน ขอบคุณสำหรับอาหาร” ผมดันหลังเธอออกไป
“เซฮุนน่า ฉันบอกผู้จัดการของฉันให้ขับออกไปแล้วนะ ฉันต้องติดรถไปกับนายนะ!”
“โทรกลับให้เขามารับสิ”
“อย่ามาทำกับฉันแบบนี้นะ!”
ผมกำลังจับไหล่ของเธอเพื่อที่จะดันหลังเธอให้ออกจากห้องไป บังเอิญว่ามีเสียงกุกๆกักๆออกมาจากทางฝั่งประตูทางเข้าซะก่อน . .
ลู่หาน . .
เขากำลังมองมาที่ผมกับเยอึนอย่างตกตะลึง ผมปล่อยมือออกจากไหล่ของเยอึนทันที ราวกับตัวเธอมีกระแสไฟฟ้าแรงสูง
ไอ้ความรู้สึกที่ว่าเหมือนโดนเมียจับได้ว่ามีกิ๊กมันมาจากไหนกัน ?????
ลู่หานในชุดนักเรียนมาพร้อมกับกล่องทัปเปอร์แวร์ใส่ข้าวที่ทำมาจากที่บ้าน เขาอ้าปากค้างนิดๆก่อนที่จะวางข้าวลงบนทางเข้า และก็เดินหนีไปเลย
เวรกรรม T_T
“ลู่หาน!!!” ผมชนไหล่เยอึนและรีบวิ่งไปคว้าข้อมือลู่หานไว้ทันที
ลู่หานที่โดนจับได้ไม่ตอบอะไร แต่เขาไม่มองตาผมเลย
“ลู่หาน . .”
“เซฮุนน่า มากินกับข้าวที่ฉันซื้อมาเถอะนะ ปล่อยคุณผู้จัดการเขาไปเถอะ ท่าทางเขาจะรีบมาก” ยัยเยอึนโผล่มาได้ถูกจังหวะมาก ลู่หานสะบัดมือผมทิ้งและก็เดินหนีไปทันที
ผมอยากจะวิ่งตามเขาไป แต่เยอึนก็คว้าแขนของผมไว้ และก็ดึงผมกลับเข้าไปในห้อง . .
ให้ตายสิ . . ผมทึ้งหัวอย่างอารมณ์เสีย หยิบกล่องข้าวที่ลู่หานทำมาและก็หยิบกระเป๋านักเรียนของตัวเอง เดินชนยัยเยอึนและก็ปิดประตูขังเธอไว้ในห้องทันที เธอเคาะประตูตามหลังมาแต่ผมไม่สนใจเปิดให้เธอหรอกนะ
ตอนที่ผมออกมาจากอพาร์ทเมนต์พร้อมกล่องข้าว ก็ไม่เห็นเงาของลู่หาน มีเพียงแต่เงาของพี่แจซอกที่กำลังรอรับผมอยู่ . .
“เฮ้ออออออออออออออออ” ผมถอนหายใจยาว ย้ายตัวเองขึ้นไปนั่งบนรถ มองไปข้างๆที่ของผู้จัดการ ก็ไม่เห็นแม้แต่เงา
“เป็นอะไรของนาย ท่าทางจะมีเรื่องดราม่าแต่เช้า” พี่แจซอกเคี้ยวขนมปังตอนที่ขึ้นมานั่งบนที่คนขับ
“เหมือนผมจะทำให้ลู่หานโกรธเลย” ผมเปรย เปิดกล่องข้าวขึ้นมาดู คิมบับน่ากินหลากหลายสีเรียงรายกันอย่างเป็นระเบียบ เห็นแล้วอยากจะร้องไห้เมื่อคิดถึงคนทำ TT
“เรื่องอะไรวะ”
“เขาไปเจอผมตอนที่อยู่กับเยอึนน่ะสิ” ผมโพล่งออกมาหมดแบบไม่มีกั๊ก
“เดี๋ยวนะ ยัยเยอึน นางเอกซีรี่ส์ที่ใช้เส้นมาแสดงน่ะน่ะ?????” พี่แจซอกนี่ก็พูดถึงเยอึนใส่เต็มที่ไม่มีกั๊กเช่นกัน “เขามาอยู่ในห้องของนายได้ยังไง”
“จู่ๆก็มาเคาะ ผมไม่รู้หรอก”
“เขาชอบนายเหรอ”
“ใครสนกัน!!!!” ผมโวยวาย “ที่ผมสนตอนนี้คือลู่หานต่างหาก เขาหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้”
“หึหึ” พี่แจซอกยิ้มกริ่ม ขณะที่เลื่อนรถออกไปจากหน้าอพาร์ทเมนต์ . .
“อะไรเล่าพี่แจซอก ใช่เวลาขำมั้ย”
“นี่นายไม่เข้าใจอีกเหรอ เซฮุน”
“เข้าใจอะไรเล่า” เซฮุนจะคิดอะไรไม่ออก ถ้าไม่ได้กินข้าว ตอนนี้ผมกำลังเคี้ยวคิมบับฝีมือลู่หานอยู่ ส่วนอาหารเพื่อสุขภาพของยัยเยอึนที่กองอยู่บนโต๊ะในบ้านผมก็ปล่อยให้เป็นหมันไปนะ
“นายมัวแต่สนใจเรื่องลู่หานจะโกรธหรือไม่โกรธ ทำไมนายไม่สนใจสาเหตุที่เขาเป็นแบบนั้นดูล่ะ”
อะไรวะ . . พี่แจซอกพูดอะไรเข้าใจยากจัง
“เขาอาจจะชอบนายแล้วก็ได้ เซฮุน”
พรวดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ผมพ่นคิมบับออกมาจากปากด้วยความตกใจ
“ไอ้เด็กนี่! นี่ฉันเพิ่งทำความสะอาดรถคันนี้ไปเองนะ!”
“จริงเหรอพี่แจซอก มันต้องเป็นแบบนั้นเหรอ” ผมจับไหล่พี่แจซอกอย่างกระตือรือร้น
“ก็ . . มันก็สมเหตุสมผลไม่ใช่เหรอ แค่นายกอดเขา เขาก็สติหลุด และพอเขามาเจอนายอยู่กับผู้หญิง เขายังเดินหนีแบบนี้อีก แม้จะเหมือนละครไทยไปสักหน่อยแต่ก็ . .เห้ย!!!! มันน่าสงสัยนะ”
“ละครไทย??” ผมเลิกคิ้วอย่างสงสัย
“ช่างมันเหอะ” พี่แจซอกตัดบท “เชื่อฉัน ตอนนี้นายรุกได้เต็มกำลัง โอกาสสำเร็จมีมากกว่าแปดสิบ ฉันจะบอกให้”
ผมอ้าปากค้างในสิ่งที่พี่แจซอกพูด . . ถ้าลู่หานไม่รู้สึกอะไรกับผม และเขาจะโกรธผมทำไมกันล่ะ ผมลืมนึกไปเลย ผมแค่รู้สึกว่าต้องง้อเขาเท่านั้น . .
ลู่หานจ๋า . . รู้มั้ยว่ากำลังทำให้ตัวเองเสียเปรียบแค่ไหน ^ ^
ทันทีที่ผมฝ่าด่านแฟนคลับหน้าโรงเรียนหอบข้าวหอบของมาเต็มสองแขนและขึ้นห้องมาเจอะกับลู่หาน ลู่หานก็จงใจหลบหน้าหลบตาผมทันที
“ผู้จัดการประสาอะไร . .ไม่ช่วยเลยนะ” ผมแซวยิ้มๆ แต่เขาไม่รู้หรอกว่าผมยิ้ม ก็เขาไม่มองหน้าผมนี่
“วันนี้มีเทสต์ย่อยชีวะคาบบ่าย” ลู่หานเปรย
เจี๊ยกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
“อะไรนะ!” ช็อคสนิท . . ความรู้ในสมองตอนนี้มีแต่วิชาลู่หาน . . ตาย ตายแน่ โอเซฮุน “เทสต์ย่อยเหรอ เรื่องไหนอ่ะ”
ลู่หานจิ้มที่ระบบประสาท ส่วนผมเอามือปิดหน้าผากและก็ถอนหายใจ ความรู้ไม่มีเลยจริงๆจะให้ผมเข้าไปสอบได้ยังไง
ผมนั่งลงข้างหลังลู่หานและก็ยังคงช็อคอยู่ ส่วนลู่หานนั้นอ่านหนังสือนิ่งๆอยู่อย่างนั้น ไม่ได้สนใจเลยว่าดาราในความดูแลกำลังจะตายหยังเขียด
ใช่สิ ก็เขางอนผมอยู่ . .
ผมสะกิดลู่หานที่หลัง . . สะกิดแล้วสะกิดอีกเขาก็ไม่หัน
“นี่” ผมส่งเสียง “งอนเหรอ งอนอะไรอ่ะ” จริงๆรู้ว่างอนอะไร . . แต่ทำเป็นไม่รู้
“เปล่า” ลู่หานตอบกลับมา
“ไม่งอนได้ไง นายเดินหนีฉันมาแบบนั้น”
“ฉันแค่ไม่อยาก . . ขัดจังหวะ” ลู่หานพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชามาก ผมทนไม่ไหวเลยลุกขึ้นยืน และก็ไปนั่งยองๆลงข้างๆโต๊ะเขาซะเลย ไม่ได้สนใจสายตาของเพื่อนร่วมห้องของคนอื่นเลยสักนิด . .
เขาดูตกอกตกใจที่ผมไปนั่งจ้องเขาแบบนั้น
“โอเซฮุน ทำบ้าอะไร”
“ฉันแค่อยากดูหน้านายเวลานายงอน” ผมพูด ใบหน้าเย็นชาติดจะล้อเลียน (นึกภาพกันออกมั้ย 555)
“ฉันไม่ได้งอนซะหน่อย” ลู่หานเอาสมุดมาตีหน้าผมเบาๆ “คาบแรกจะเริ่มแล้วนะ เลิกทำตัวเป็นเด็กๆซะที”
“ฉันจะไม่ไปไหนทั้งนั้น จนกว่านายจะหายงอน”
“ฉันไม่ได้งอน”
“นายงอน”
“ฉันเปล่า”
“นายงอนชัดๆ” ครั้งนี้ยังไงผมก็ต้องชนะให้ได้ “จู่ๆเขาก็มาแบบที่ฉันเองก็ไม่ได้ตั้งตัว นายไม่ได้มาขัดจังหวะอะไรหรอกนะ”
ลู่หานนิ่งเงียบ . . เขาเลือกที่จะเสมองไปทางอื่น . . นี่น่ะเหรอไม่งอน . .
“หึงก็ยอมรับมาเหอะ”
ป๊าบ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
รีแอคชั่นของลู่หานคือเป็นอะไรที่ผมเจ็บมาก คราวนี้ไม่ใช่สมุดแต่เป็นหนังสือชีววิทยาที่หนาสุดๆ เขาฟาดลงมากลางหน้าผมจนหน้าผมแดงไปหมด
“ลู่หานนนนน TT” เจ็บน้ำตาไหลพราก เอามือมาจับจมูกของตัวเองดูว่ามีกระดูกหักไปบ้างหรือยัง
ลู่หานดูตกใจที่ทำให้ผมเจ็บมาก แต่สักพักเขาก็มองว่าเป็นการลงโทษผม . .
“สมน้ำหน้า หึงเหิงไร อย่ามาตลก” ลู่หานเบ้ปาก . .
“ชิ” ผมบ่น คลำใบหน้าของตัวเองป้อยๆ . . “ได้ระบายออกมาแล้ว หายงอนบ้างหรือยังล่ะ”
ลู่หานหลบตาผม . . “ฉันบอกนายแล้วไงว่าฉันไม่ได้งอน”
“แน่เหรอ”
“อาจารย์มาโน่นแล้ว”
“ไม่ได้งอนแน่นะ”
“แน่สิ ไปไกลๆเลย” ถ้าผมอยู่อีกนิด ลู่หานคงใช้เท้าเขี่ยผมแล้ว . .
“ยังไงนายก็ยังคงงอนฉันอยู่” ผมหยิบพวงกุญแจตุ๊กตากวางสาเหตุที่ทำให้ผมได้คุยกับลู่หานขึ้นมาวางไว้ตรงหน้าเขา ลู่หานรีบคลำหาของตัวเองทันทีราวกับคิดว่าผมขโมยของๆเขาไปอีกแต่จริงๆแล้วมันไม่ใช่ ผมกับเขามีคู่กันต่างหาก “ฉันฝากเจ้ากวางนี่นั่งตรงนี้ จ้องนายอยู่ตรงนี้ ง้อนายอยู่ตรงนี้ละกัน”
“นี่มัน …” ลู่หานรู้สึกทึ่งที่มีกวางเหมือนกันสองตัว “ที่แท้ครั้งนั้นนายก็ไม่ได้ขโมยของฉันนี่”
ผมกระตุกยิ้มมุมปาก . . “ฉันไปซื้อตามนายมาทีหลังน่ะ” ผมโกหก
“โหย ขี้ก๊อป” ลู่หานสวนทันที “จะเอามันมาไว้ทำไม เอากลับไปเลย” ลู่หานจะหิ้วเจ้ากวางตัวนั้นกลับมาที่โต๊ะผม
“เห้ยไม่ได้นะ!” ผมโวยวายทันที “เอามันมาวางไว้ตรงนี้” ผมจัดให้มันไปนั่งอยู่ที่เดิมที่ผมเคยวาง “เป็นไง รู้สึกมั้ยว่ามันจ้องแต่นาย มันมองแต่นายและสนใจแต่นายคนเดียว”
ลู่หานมองไปที่ตุ๊กตากวางตัวนั้นอย่างสงสัย . . ผมเลยพูดต่อไปอีกว่า . .
“ก็เหมือนเจ้าของมันนั่นแหละ”
“…”
“อย่างอนฉันเลยนะ ฉันง้อแล้ว”
chiffon_cake say hi : สั้นไปใช่มั้ย 55555555555555555555555
ฟินมากคือสั้นมากค่ะ คนเขียนขี้แกล้ง กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
เม้นๆๆ แท็ค สกรีมกันด้วยยยยยยยยยย รูเยิ๊ฟ #ผู้จัดการของผม
ความคิดเห็น