[FIC - channuneo] The Killer

ลำดับตอนที่ #6 : The Killer : Mission 5 [1/2]

MISSIONS 5 [1/2]

จุนโฮยืนนิ่งอยู่ที่เดิม ไม่สนใจว่าเสียงทุ้มจะออกคำสั่งแบบไหน อาจจะเป็นเพราะยังโกรธๆคนตัวโตอยู่นิดๆ 
ชานซองถอนหายใจเบาๆให้กับความดื้อของคนตัวเล็ก 
ร่างสูงสาวเท้าเข้าไปหา หยิบปืนออกจากมือบางแล้วส่งให้พ่อบ้านคนสนิทก่อนจะจับข้อมือเล็กขึ้นมาชูตรงหน้า

" ข้อมือยังไม่แข็งแรงพอ.. ยังจะคิดฝึกยิงปืนอีกหรอ.. "

" อะ.. โอ้ยย..! "
เสียงหวานร้องออกมาแทบจะทันทีเมื่อชานซองออกแรงบีบข้อมือบางเบาๆ

" บีบแค่นี้ยังเจ็บเลย.. "
จุนโฮชักข้อมือกลับทันทีพลางทำหน้าบึ้งใส่อีกคนโทษฐานทำเจ็บตัวอยู่เรื่อย
สายตาคมจ้องร่างเล็กตอบด้วยความไม่พอใจ

" ใครจะทนได้ทุกอย่างเหมือนนายกัน.. "

" ถ้าอยากเรียน เรียนพวกพื้นฐานก่อน " 
คนตัวสูงปรายตามองไปทางพ่อบ้านเล็กน้อย ก่อนจะปล่อยข้อมือบางออก 
จุนโฮมองตามแผ่นหลังกว้างที่เดินออกจากห้องไปงงๆ
เดินออกไปแบบนี้แสดงว่ายอมให้เรียนงั้นเหรอ ? 

บ้าไปแล้ว.. ปกติต้องขัดแล้วสิ.. 
เสียงหัวเราะทุ้มต่ำดังมาจากด้านหลัง จุนโฮหันไปหาด้วยความงุนงง

" ชานซองน่ะ ไม่ใช่คนใจร้ายอย่างที่พ่อหนุ่มคิดขนาดนั้นหรอกนะ " 
ไม่ใช่คนใจร้ายงั้นหรอ.. นี่ขนาดไม่ร้าย ถ้าร้ายแล้วจะขนาดไหนล่ะเนี่ย

" อย่างที่ชานซองบอก คงต้องฝึกร่างกายให้แข็งแรงกว่านี้ก่อน " 
" อ่า.. ครับ " 
จุนโฮเลิกสงสัยว่าทำไมคนตัวโตถึงไม่ว่าอะไร หันกลับมาสนใจพ่อบ้านเหมือนเดิม 
อย่างน้อยน่าจะใช้ป้องกันตัวจากอารมณ์ขึ้นๆลงๆของชานซองบ้างละนะ

จู่ๆพ่อบ้านที่ยืนนิ่งกลับขยับตัวต่อยหมัดฮุกเข้ามาตรงๆ 
จุนโฮเบิกตากว้างเบี่ยงตัวหลบตามสัญชาตญาณหมัดหลุนๆลอยผ่านหน้าเขาไปนิดเดียวเท่านั้น 

" หลบได้ดี แต่ขาต้องมั่นคงกว่านี้ " 
จุนโฮอาศัยความว่องไวของตัวเองพลิกตัวหลบหมัดที่พ่อบ้านส่งมาอีกครั้ง 
แต่คราวนี้ดันมารัวๆเลยเนี่ยสิ! แขนเรียวข้างที่ไม่ได้เป็นแผลยกขึ้นกันหมัดหนักเอาไว้
แทบจะหลุดร้องออกมาเพราะแรงของอีกฝ่ายเยอะพอสมควร

" เอาล่ะ ต่อไปนี้หลบให้ดีๆ.. "
" ครับ.. "


.
.
.



อ่า.. เหนื่อยใช่เล่นเลยนะเนี่ย 
ขนาดแค่ไม่ได้ทำอะไรมาก คอยหลบหมัดหลบเท้าที่ส่งมาแค่นั้นยังเหงื่อออกเอาง่ายๆ 
แต่ก็ทำให้คนตัวเล็กรู้สึกวางใจขึ้นมา เพราะพ่อบ้านบอกว่าจุนโฮมีพื้นฐานมาอยู่แล้ว 
ฝึกอีกนิดหน่อยคงจะเอาตัวรอดจากชานซองได้ไม่ยาก

คนตัวเล็กเดินออกจากห้องน้ำหลังจากอาบน้ำเสร็จ จัดการหาเสื้อผ้าที่ไม่ใช่ของตัวเองมาใส่ 
อยากจะออกไปซื้อบ้างจัง.. แต่คงยาก..
จุนโฮหยิบเสื้อแขนยาวสีขาวกับบ๊อกเซอร์ของคนตัวสูงออกมา พอใส่แล้วก็กลายเป็นกางเกงขาสั้นที่เลยเข่าลงมานิดหน่อยพอดี

เสียงปิดประตูเบาๆทำให้จุนโฮรู้ตัวว่าคนตัวสูงเดินเข้ามา ดวงตาสองคู่สบกันนิ่งๆ จุนโฮพยายามรักษาระยะห่างเอาไว้ด้วยความระแวง 
ริมฝีปากหยักยกยิ้มมุมปาก เดินเข้าหานิ่งๆ 

มือหนาคว้าหมับเข้าที่ข้อมือบาง จุนโฮบิดข้อมือออก พลิกตัวหลบด้วยความรวดเร็ว ชานซองเลิกคิ้วสูง หันกลับมาเผชิญหน้ากับอีกคน 
จุนโฮขมวดคิ้วแน่น จะทำอะไรอีกล่ะ... 

" พัฒนาเร็วดีนี่.. "
ร่างสูงย่างสามขุมเข้าเข้ามาหา แขนยาวๆตวัดรัดเอวบางแน่น 
จุนโฮเบิกตากว้างเมื่อใบหน้าคมโน้มลงมา ร่างเล็กเบี่ยงหน้าหลบ ขาเรียวกระทืบลงบนเท้าของคนตัวสูง 
รู้อยู่แล้วว่าชานซองต้องหลบได้ มือบางรีบจับข้อมือหนาที่โอบรอบเอวตัวเองพลิกตัวออกมาจากแขนแกร่ง
พยายามสู้แรงจับแขนของชานซองบิดไพล่หลังอย่างที่พ่อบ้านสอนมา 

" แรงน้อยเกินไป " 
กลายเป็นเสียเปรียบโดนกระชากเข้าหาจนกระแทกกับแผ่นอกแกร่งแรงๆ 

จมูกโด่งซุกไซร้เข้ากับซอกคอหอม ร่างเล็กสะดุ้งเฮือกพลางยกมือขึ้นดันแผ่นอกอย่างแรงแต่อีกคนก็ไม่ยอมขยับออก 
จุนโฮทุบไหล่หนาดังอัก พยายามดันตัวเองออกจากอ้อมกอด

" ชาน! ทำอะไรปล่อยนะ! " 
เสียงหวานโวยวายขึ้นมา ทุบคนตัวสูงไม่เลิก ยกเท้าขึ้นมาหวังจะยันคนตัวสูงออก 
ชานซองผละออกจากเรียวคอสวยรั้งข้อมือเล็กไว้ด้วยมือข้างเดียวก่อนจะดันคนตัวเล็กให้ไปติดกับกำแพง

" ถ้าโดนแบบนี้ นายจะทำยังไง ดิ้นแบบนี้น่ะเหรอ? " 
เสียงทุ้มถามเรียบๆ คนตัวเล็กดิ้นจนเหนื่อยเลยหยุดยืนหอบอยู่นิ่งๆ ดวงตาเรียวมองค้อน 
คนบ้าอะไรแรงเยอะชะมัด 

" ขาน่ะ มีไว้ทำไม " ดวงตาคมปรายมองขาเรียว

จุนโฮเม้มปากแน่นก่อนจะพยายามใช้ขาตอบโต้ร่างสูง แต่ชานซองก็เบียดตัวเข้ามาเรื่อยๆทำให้ร่างเล็กแทบจะขยับตัวไม่ได้

" ก็นายเล่นดันไว้แบบนี้ใครจะสู้ได้เล่า! " 
พอสู้ไม่ได้ก็หันมาโวยวายใส่แทน คิ้วเรียวขมวดตีกันยุ่ง หันหน้าหนีดวงตาเรียวดุๆนั้น

" หึ.. " 
เรียวปากหยักประกบกับกลีบปากหวานตรงหน้าทันที จุนโฮเบิกตากว้างเพราะความตกใจอีกครั้ง 
ชานซองออกแรงเม้มดูดดึงกลีบปากสีหวาน 

"แฮก.. ทำบ้าอะ... อื้อ..." 
รสจูบร้อนเข้าจู่โจมอีกครั้ง จุนโฮดิ้นพล่าน พยายามเบี่ยงหน้าหลบ เผลอตัวเผยอริมฝีปากปล่อยให้ลิ้นร้อนเข้ามาตวัดหาความหวาน 

" จะปล่อยให้โดนจูบอยู่แบบนี้หรือไง หรือว่าชอบ? " 
คนตัวสูงกระซิบชิดริมฝีปากอิ่มพร้อมกระตุกยิ้มร้าย จุนโฮถลึงตาใส่ยกขาขึ้นตีเข่า แต่ชานซองก็หลบได้อยู่ดี 

" ดี... แต่ต้องเร็วกว่านี้ " 
นายมันหลบเร็วเกินไปตังหาก!! 

จุนโฮเถียงอยู่ในใจ ขาเรียวยกขึ้นทำท่าจะยันโครมเข้าที่หน้าท้องแกร่ง แต่ก็โดนจับล็อคเอาไว้ด้วยมือของคนตัวสูง 

" ปล่อยนะ!! "
" ต้องเร็วกว่านี้ " 
ชานซองเหวี่ยงคนตัวเล็กลงบนเตียง จุนโฮขยับตัวลุกขึ้นนั่งด้วยความรวดเร็ว แต่ร่างสูงกลับตามลงเตียงขึ้นคร่อมร่างบางแทบจะทันที

" ถ้านายยังช้าแล้วก็แรงน้อยแบบนี้... อย่าหวังเลยว่าจะรอด " 
" อื้อ!! ไม่เอาแล้ว ปล่อยนะ เหม็นเหงื่อนายชะมัด! "
คนตัวเล็กแกล้งโวยวายหลบหลีกปากร้อนที่ทำท่าจะตรงเข้ามาจูบอีกครั้ง สู้ด้วยแรงไม่ได้ก็ต้องโวยวายนี่แหละ

ชานซองคิ้วขมวดจ้องคนตัวเล็กนิ่ง เลิกเสื้อตัวบางของอีกคนขึ้นกดจูบเข้ากับเนื้อเนียนเล่นที่บริเวณช่องท้อง
บดเบียดปากหยักเข้าหาจนจุนโฮหลุดครางเสียงหวาน ก่อนจะยอมปล่อยให้เป็นอิสระ 

คนตัวเล็กถอนหายใจทิ้งเฮือกใหญ่ นึกว่าจะโดนกิน.. อีกซะแล้ว..

ร่างสูงสาวเท้าเข้าหาตู้เสื้อผ้าก่อนจะหันมาจ้องคนตัวเล็กบนเตียง มือหนาจับชายเสื้อตัวเองขึ้นถอดออกเผยให้เห็นกล้ามท้องสวย 
จุนโฮเบือนสายตาหนีหนี เลือกที่จะนั่งนิ่งหันไปมองอย่างอื่นแทน เขินทำไมว้ะ.. 

แต่.. 
อะไรบางอย่างทำให้ร่างเล็กต้องหันกลับไปหาหน้าท้องแน่นตรงหน้า

อะไรบางอย่างที่โผล่พ้นขอบบ๊อกเซอร์สีเข้มออกมา 
ดวงตาเรียวหรี่ลงเพื่อที่จะสังเกตภาพตรงหน้าให้ได้ชัดๆ

รอยสัก...? 

รอยสักสีเข้มที่พาดผ่านช่วงเอวด้านข้างของคนตัวสูง เหมือนหางเสือ.. 
ลวดลายดุดันบางอย่างที่ลากผ่านขึ้นมาจากสะโพกแกร่ง ไหนจะไรขนอ่อนที่ไล้เรียงหายเข้าไปในบ็อกเซอร์นั่นอีก... 
ทำไมพึ่งเคยเห็น.. 

" มองอะไร " 
เสียงทุ้มดังขัดปลุกร่างเล็กให้ละสายตาจากรอยสักนั้น 

" เอ่อ.. เปล่า.. "

จุนโฮหันหน้าหนี แกล้งมุดตัวลงกับผ้าห่มหนา พยายามคิดว่าตัวเองไม่ทันสังเกตได้ยังไง.. 

ครั้งแรกที่เห็นชานซองถอดเสื้อคือตอนที่จะขโมยโทรศัพท์นี่นา.. 
หรือเพราะไอ่หางเสือที่เห็นนั้นมันอยู่ด้านซ้ายกันเลยไม่เห็น.. 

ครั้งที่สองก็.. ตอนที่ไอ่บ้านั้นมันเอ่อ.. ช่างเถอะ 
ตอนนั้นไม่เห็นก็ไม่แปลก ชานซองถอดเสื้อทีหลังแล้วเอาผ้าห่มขึ้นคลุมทั้งตัว

ครั้งที่สามมัน.. ไม่ทันก้มมอง.. ก็อยู่บนโต๊ะนี่ มันไม่ถนัดเท่าไร.. 

โอ้ยยย ยิ่งคิดยิ่งทุเรศตัวเอง! ไอ่คนหื่นกาม!! 
เพราะตอนที่ชานซองถอดเสื้อก็โดนคนตัวสูง กิน.. ตลอด 
แค่โดนจูบสติสตังก็ไปหมดแล้ว นับประสาอะไรกับตอนที่โดนโหมเข้ามาแบบนั้น.. 
ทำไมพลาดท่าให้ชานซองไปหลายรอบแบบนั้นเนี่ย บ้าเอ้ย.. 

แต่รอยสักมันต้องมีความหมายอะไรรึป่าวนะ เหมือนตอนนั้นที่เห็นรอยสักที่ข้อมือของซึลอง.. 
คนตัวเล็กคิ้วขมวดอยู่ใต้ผ้าห่มหนาพยายามปะติดปะต่อความสัมพันธ์ มันจะเกี่ยวอะไรกันไหมนะ

หางเสือที่พาดเลยผ่านออกมาจากช่วงเอวหนาแบบนั้น แสดงว่าด้านหลังของชานซอง.. 
มันต้องมีมากกว่านั้น.. แล้วมันจะมีสัญลักษณ์แบบเดียวกับซึลองรึป่าว.. 

พอคิดได้แบบนั้นก็รีบเปิดผ้าห่มออกทันที หวังจะดูรอยสักบนแผ่นหลังกว้าง แต่คนตัวสูงกลับสวมเสื้อคลุมอาบน้ำเสร็จพอดี 

ชานซองหันหน้ากลับมามองคนตัวเล็กที่นั่งตัวตรงอยู่บนเตียง ใบหน้าหวานขึ้นสีระเรื่อเล็กน้อยเมื่อเห็นกล้ามหน้าท้องเป็นลอน ผ่านสาบเสื้อที่แหวกออก

ทำยังไงถึงจะเห็นรอยสักชัดๆได้... 
ฟันขาวขบกัดริมฝีปากด้วยความเคยชินขณะใช้ความคิด 

ก่อนจะตัดสินใจแกล้งพูดอะไรบางอย่างออกมา..

" นายมันก็ดีแต่ใช้กำลังนั่นแหละ " 
เสียงเล็กพูดขึ้นไม่เบานัก คนหูดีอย่างชานซองยังไงก็ต้องได้ยินอยู่แล้ว มือหนาที่กำลังจะผลักประตูห้องน้ำชะงักค้างไปเล็กน้อย 
ก่อนที่คนตัวสูงจะหันกลับมามอง สายตาคมฉายแววแข็งกร้าว 

คิดถูกใช่มั้ยที่ใช้วิธีนี้... 

ขายาวก้าวเนิบๆเข้ามาหาจุนโฮช้าๆ 

" ใช้กำลังแล้วทำให้นายยอมฉันได้ทุกอย่าง.. มันก็ดีไม่ใช่เหรอ " 
จุนโฮพยายามสะกดกลั้นอารมณ์โกรธของตัวเองเอาไว้ 

" อย่าหวังว่าฉันจะยอมนายทุกอย่าง " 
ชานซองยกยิ้มมุมปากมองลูกแมวที่กำลังขู่ฟ่ออยู่บนเตียง มือหนาคว้าหมับเข้าที่แขนข้างหนึ่ง 
ออกแรงบีบเบาๆ 

" ไม่มีใครเคยขัดคำสั่งฉัน อีจุนโฮ... "
" หึ... คำสั่งของนายสำหรับคนอื่นอาจจะไม่มีใครกล้าขัด แต่ไม่ใช่สำหรับฉัน " 

" คิดว่าขัดฉันได้สิ.. งั้นมาลองกัน.. " 
ชานซองกระชากคนตัวเล็กให้ลุกออกจากเตียงจนตัวลอย จุนโฮสะดุ้งวาบ ออกแรงดันคนตรงหน้าให้ห่างออกทันที
มือหนาลากข้อมือบางให้ตามเข้าไปในห้องน้ำ ก่อนจะปิดประตูดังปัง

ปึก!! 
จุนโฮถูกดันให้กระแทกเข้ากับประตูห้องน้ำอย่างแรง ชานซองล็อคคนตัวเล็กด้วยการเบียดตัวเข้าไปหา 
บังคับคางเรียวให้เชิดขึ้นมามองหน้าตรงๆ

" ขอโทษฉันเดียวนี้! "
" ไม่!!! " 
เสียงหวานตะหวาดลั่น พยายามดิ้นออกจากคนตรงหน้า 

" คิดปากดีใส่ฉันแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไร.. ไม่เข็ดรึไง.. "
" แน่จริงอย่าใช้กำลังแบบนี้สิ! ปล่อยนะ! "
" คนอย่างนายน่ะ.. พูดดีๆด้วยก็ไม่ฟังอยู่ดีไม่ใช่รึไง หืม.. " 
จมูกโด่งก้มลงไปใกล้ ร่างเล็กเบี่ยงหนี เลยทำให้ชานซองก้มลงไปสูดเอาความหอมที่ซอกคอสวยแทน 

" อื้ออ.. อย่าทำแบบนี้.. "
" ขอร้องฉันสิ.. ด้วยคำขอโทษ.. "
กระซิบชิดเนื้อเนียน ไล้ลิ้นร้อนลากผ่านไปมาก่อนจะออกแรงดูดเม้มจนจุนโฮเผลอกัดปากตัวเองแน่น 

มือบางผลักคนตัวสูงแรงๆ ชานซองแค่นหัวเราะในลำคอ กัดลาดไหล่เนียนเบาๆ จุนโฮทุกอั้กลงบนแผ่นอกหนา 

" บอกให้ปล่อย! อย่ามาทำตัวแบบนี้นะ! "
" ฉันก็เป็นของฉันแบบนี้มาตั้งนานแล้ว... ขอโทษฉันเดี๋ยวนี้อีจุนโฮ " 
เสียงทุ้มกดต่ำกระซิบชิดริมใบหูเล็ก จุนโฮเบี่ยงหน้าหลบแต่ก็โดนมือหนารั้งกลับมา 

ริมฝีปากอิ่มเม้มแน่นเมื่อริมฝีปากร้อนกดจูบลงมาแรงๆ คนตัวเล็กส่งเสียงประท้วงในลำคอ แต่ชานซองกลับไม่สนใจ ขยับบดเบียดเข้าหา 

" แฮก... หายใจไม่ออก... ปล่อยฉัน! ชานซอ.. อื้อ! "
ร่างสูงกดจูบลงไปอีกครั้ง

สัมผัสร้อนเลื่อนลงต่ำมาที่ซอกคอหอม จุนโฮหอบหายใจถี่ๆเมื่อมือหนาเลื่อนเข้ามาในเสื้อตัวบาง 
ลูบไล้หน้าท้องเนียนเบาๆ ดวงตาเรียวปรือปรายตาเหลือบมองกระจกบานใหญ่ที่สะท้อนเงาของตัวเอง 
ทำไมหน้าแดงแบบนั้นวะ! 

แต่ต้องรีบหาทางดูรอยสักให้ได้ก่อนที่ชานซองจะลามปามไปมากกว่านี้ ไม่อย่างนั้น แย่แน่..
จุนโฮขมวดคิ้วแน่น แกล้งวางมือสัมผัสกับเนื้อแน่นใต้เสื้อคลุม ก่อนจะเลื่อนมือปัดชายเสื้อให้หลุดออกจากไหล่หนา 
เสียงครางต่ำส่งเสียงพอใจออกมาเมื่อ นิ้วเรียวนุ่มเตะสัมผัสเข้าที่หน้าท้องแกร่ง
คนตัวเล็กปล่อยให้ปากร้อนซุกไซร้ตัวเองอยู่อย่างนั้น เพราะอะไรบางอย่างที่สะท้อนออกมาจากกระจกบานใหญ่

พลังบางอย่างดึงดูดสายตาให้จดจ้องอยู่แค่แผ่นหลังกว้าง ดวงตาคมที่กำลังมาหาคนตัวเล็กดุดันน่ากลัว.. 
เสือโคร่งขนาดใหญ่ สายตาดูมีอำนาจ คมปากแกร่งกำลังคาบสัญลักษณ์อะไรบางอย่างไว้.. 

สัญลักษณ์แบบเดียวกับของซึลอง.. 
แต่เพราะมองผ่านกระจกทำให้อักษรที่เขียนไว้มันกลับด้าน บวกกับความรู้สึกวาบหวามที่ชานซองบดเบียดเข้าหาไม่เลิก 
ดวงตาเรียวปรือตามองภาพตรงหน้าพยายามเก็บรายละเอียดให้มากที่สุด
แต่เพราะภาพสะท้อนที่เห็นมันทำให้จุนโฮหน้าแดงขึ้นดื้อๆ ภาพที่คนตัวสูงเอาแต่คลอเคลียอยู่กับตัวเอง
คนตัวเล็กที่แทบจะจมหายไปในอ้อมกอดของร่างสูงภายใต้แผ่นหลังหนาลายสักแบบนั้น... 

อ้ะ.. 
ไม่ทันได้คิดอะไรต่อ สัมผัสร้อนที่มือหนาเตะเข้าที่สะโพกเล็กทำให้จุนโฮร้อนใจ 

" ชะ.. ชาน..! หยุดนะ ไม่มีงานทำหรือไง " 
ใบหน้าหวานเบี่ยงหลบไปอีกข้าง มือบางจับยึดมือหนาที่กำลังลูบสะโพกตัวเองให้หยุด ชานซองชะงักไปเล็กน้อย 
แต่ริมฝีปากหยักก็ยังคงกดแนบลงบนซอกคอขาว

" วันนี้ฉันต้องได้คำขอโทษจากนาย แล้วจะไปไหนก็ไป.. " 

ร่างสูงผละออกจากร่างเล็ก ใช้สายตามองเป็นเชิงบังคับ จุนโฮเม้มริมฝีปากแน่น 
ไอ้บ้า คิดจะลากก็ลากมา คิดจะไล่ก็ไล่เนี่ยนะ กำปั้นเล็กทุบเข้ากับไหล่หนา 
ลึกๆแล้วถึงจะเป็นแผนดูรอยสัก แต่ให้ขอโทษคนอย่างฮวางชานซองก็ไม่ทำเหมือนกัน 

" ปล่อย! มีงานต้องทำใช่ไหมละ! " 
แกล้งโวยวายให้ชานซองปล่อยเร็วๆ แต่มีหรือที่คนตัวสูงจะยอมง่าย มือหนาเลิกเสื้อของคนตัวเล็กขึ้น
ดวงตาเรียวเล็กเบิกตากว้างทันที มันจะหื่นได้ทุกทีเลยใช่ไหมเนี่ย

" ชานหยุด! อ้ะะ.. " 
ร่างเล็กกระตุกเกร็งทันทีที่ปากร้อนเตะลงมาที่หน้าท้องเนียน จุนโฮดิ้นหนีอย่างแรง 
แบบนี้มันไม่ปลอดภัยชะมัด.. ต้องไม่มีครั้งที่สาม.. 

คนตัวเล็กก้มหลบปากร้อน มือบางจับข้อมือหนาไว้แน่นพยายามรั้งคนตัวสูงไม่ให้จับนู้นจับนี่ไปเรื่อย
เพราะถ้าชานซองอารมณ์ขึ้นเมื่อไร หยุดไม่ได้แน่ๆ.. 

" สองครั้งแล้ว นายน่าจะชินได้แล้วนะ จะกลัวอะไร.. " 
เสียงทุ้มกระซิบชิดปากบางก่อนจะเลื่อนไปกดจูบเข้าที่หลังหูของอีกคน เสียงหวานร้องท้วงในลำคอ
ใบหน้าเนียนขึ้นสีแทบจะทันที พูดเรื่องบ้าอะไรออกมา.. ใครจะไปชินวะ แล้วสองครั้งน่ะกี่รอบ ไอ่บ้า 

" ชะ..ชินบ้าอะไร..! ปล่อยย! "
จุนโฮยกมือขึ้นดันไหล่หนาให้ห่างออก แต่คนตัวสูงกลับซุกไซร้ไม่เลิก 

" ขอโทษสิ.. "
" ไม่!! " 

" หึ.. "
ชานซองรั้งข้อมือเล็กขึ้นมากดไว้เหนือหัวเข้ากับกำแพงด้วยมือเดียว ลิ้นร้อนเตะยอดอกสีหวานแผ่วเบา 
คนตัวเล็กกัดริมฝีปากตัวเองแน่นพยายามดิ้นออกจากมือหนา ร่างสูงรั้งเอวบางเข้าหาตัว
กดจมูกโด่งไล้สัมผัสนุ่ม สูดกลิ่นหอมอ่อนๆจากซอกคอสวยพร้อมกับเกี่ยวกางเกงของอีกคนลงช้าๆ

" ขะ..ขอโทษ.. ปล่อยนะ.. " 
รีบออกปากให้คนตัวสูงพอใจ ไม่เอาอีกแล้วแน่ๆ 

" หึ... "
ชานซองแค่นหัวเราะอีกครั้ง แต่กลับไม่ผละออก ริมฝีปากร้อนเลื่อนสูงขึ้นเรื่อยๆ มือหนาบีบเค้นสะโพกนุ่มแรงๆ 

" ชาน...อ้ะ...ขอโทษไปแล้วไง ปล่อย.. " 
ริมฝีปากอิ่มเผยอหอบ หดตัวหนีริมฝีปากร้อนที่แตะลงบนแผ่นอกบาง ชานซองปล่อยมือบางให้เป็นอิสระ
ทำทีแกล้งย้ายมาจับสะโพกอิ่มเข้าหาตัว 

" นี่! " 
กำปั้นเล็กทุบอกหนาแรงๆอีกครั้ง พร้อมกับออกแรงดิ้นให้หลุดออกจากอ้อมแขนแกร่ง ซึ่งคนตัวสูงก็ยอมปล่อยออกมาง่ายๆ 
จุนโฮรีบเดินออกจากห้องน้ำทันที มือบางคว้าปิดประตูเสียงดังปัง แผ่นหลังแนบอยู่กับบานประตู พยายามปรับลมหายใจให้กลับมาเป็นปกติ 

จุนโฮเรียกสติตัวเองให้กลับมาที่รอยสัก.. ไล่ความคิดเมื่อกี้ออกไป ใช้เวลาอยู่นานกว่าจะกลับมา

สัญลักษณ์นั่น มีกันทุกคนรึเปล่า ซึลอง ชานซอง 

ถ้าแบบนั้นละก็ แทคยอน.. 
แทคยอนก็ต้องมี



-----------------




จุนโฮสาวเท้าไปตามทางเดินช้าๆ ทางเดินไปห้องแทคยอน.. 
อย่างน้อยแทคยอนน่าจะใจดีกว่าชานซอง คงไม่ยาก.. 

เสียงฝีเท้าดังก้องไปทั่วทางเดิน คนตัวเล็กสูดลมหายใจเข้าปอดยาวๆจนมาหยุดอยู่ที่บานประตู.. 

ก๊อกๆ
ออกแรงกระทบจนเกิดเสียงเรียกเจ้าของห้อง ริมฝีปากอิ่มเม้มเข้าหากันพลางกระชับแก้วน้ำในมือ
หวังว่าแผนนี้จะใช้ได้นะ.. 

ถ้าแทคยอนมีลายสัก ก็ต้องมีที่หลังหรือไม่ก็ด้านหน้าละมั้ง.. 
ไม่รู้แหละยังไงตอนนี้ก็ต้องทำให้แทคยอนถอดเสื้อออกให้ได้ก่อน ไม่ว่ารอยสักนั้นจะอยู่ที่ไหนก็ตาม

" เอ่อ.. เห็นชานมั้ย " 
จุนโฮถามเบาๆ ดวงตาเรียวสบจ้องกับดวงตาคมนิ่งๆ พยายามปั้นสีหน้าให้ไม่แสดงความรู้สึกอะไร 

" ในห้องไม่อยู่ ในครัวไม่มี เลยคิดว่าอยู่ห้องคุณ " 
เสียงเล็กพูดต่อ ก่อนจะผลักบานประตูให้เปิดกว้างเดินเนิบเข้ามาในห้อง ดวงตาเรียวสอดส่ายไปมาซ้ายขวา 
ทำทีเหมือนกำลังหาอะไรบางอย่าง 

" ไม่อยู่ในนี้.. "
แทคยอนตอบเสียงเข้ม พลางมองร่างบางนิ่งๆ 
เล่นอะไร? 

" อ่อ.. หรอ.. "
จุนโฮแกล้งเดินถอยหลังกลับมาช้าๆ หันไปยิ้มให้แทคยอนเล็กน้อย แต่ก็ยังไม่ยอมเดินออกจากห้อง 

" หาอะไร? " 
" ก็.. เปล่า แค่.. หาชานซองไม่เจอ " 

" ไม่ได้อยู่ในห้องรึไง "
" อ่า.. ไม่อะ " 
ใบหน้าหวานตอบหน้าซื่อ สายหัวเล็กน้อย 
แทคยอนขมวดคิ้วไล่สายตามองคนตัวเล็กที่ยืนทำตามแป๋วมองหาชานซอง 

" ไปรอมันที่ห้อง เดี๋ยวมันก็มา " 
ตัดสินใจตอบส่งเดชลวกๆไล่หลังร่างบางที่ทำท่าจะซนเดินเข้าไปลึกกว่าเดิม 
" อ่าก็ได้.. " 
นับหนึ่งถึงสามในใจก่อนจะหันหลังกลับ 

เป็นไปตามที่คิด แทคยอนเดินมาหยุดอยู่ข้างหลังเขาด้วยท่าทีไม่ไว้ใจ 
จุนโฮที่พลิกตัวกลับพร้อมกับก้าวเดินไปข้างหน้าชนกับแทคยอนเข้าอย่างจัง ทำให้น้ำในแก้วหกรดเสื้อของคนตัวสูงตรงหน้า 

" โอ๊ะ..! " 
เสียงหวานร้องออกมาด้วยความตกใจ 
ดวงตาเรียวแสร้งเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อย รีบเดินไปวางแก้วน้ำบนโต๊ะทำงาน จุนโฮกวาดสายตาเก็บรายละเอียดของห้องก่อนจะรีบหันกลับมา

" ขอโทษทีครับ ผมไม่ได้ตั้งใจ " 
ร่างเล็กรีบเข้าไปประชิดตัวร่างสูง แทคยอนก้มลงมองเสื้อเปียกโชกของตัวเอง ถอนหายใจออกมา 
ดวงตาคมกรอกขึ้นเพดาน 

" ด..เดี๋ยวผมเอาเสื้อไปซักให้ " 
เสียงเล็กสั่นเล็กน้อยเมื่อเห็นดวงตาคมเริ่มฉายแววดุ ร่างสูงเบี่ยงตัวหลบมือเล็กที่เข้ามาจับเสื้อของเขา 

" ไม่เป็นไร ฉันจัดการเองได้ " 
" ผมซักให้ดีกว่า " 
" ไม่ต้อง "
" แต่ว่าผมจะ.. "
" จุนโฮ.. "
เสียงเข้มเรียกชื่อคนตัวเล็กทันทีที่มือบางทำท่าจะตรงเข้ามาหา คิ้วเข้มขมวดแน่น แทคยอนหรี่ตาลงมองคนตรงหน้าเพราะความวุ่นวาย

" เอ่อ.. ขอโทษครับ.. แต่ผมแค่อยากช่วย.. "
" ไม่ต้องหรอก จะไปไหนก็ไป " 

ร่างบางยืนนิ่งไม่ยอมขยับ ก้มหน้างุดพลางเหลือบตามองอีกคนที่กระพือเสื้อตัวเองออกเล็กน้อย
ทำไมไม่ไม่ถอดเสื้อเล่า.. 
ได้แต่หงุดหงิดอยู่ในใจ สงสัยจะไม่ง่ายอย่างที่คิด 

จุนโฮขยับตัวไปยืนนิ่งอยู่ข้างเก้าอี้ที่แทคยอนนั่งลงทำงาน แกล้งตีหน้าเศร้าก่อนจะเอยเสียงหวานออกมา

" ให้ผมช่วยอะไรหน่อยเถอะครับ.. ผมรู้สึกผิดนี่นา.. " 
คนตัวสูงถอนหายใจเฮือกใหญ่ เจ้าลูกแมวตัวนี้มันยังไงกัน

" ไม่เป็นไร ออกไปได้แล้ว " 
แทคยอนถอนหายใจพร้อมกับเอ่ยปากไล่ จุนโฮกัดริมฝีปากแน่น มองคนตัวสูงที่กำลังหากระดาษมาซับความชื้นของน้ำบนเสื้อ

ทำไมไม่ถอดวะ!

" คือผม..." 
" ฉันจัดการเองได้ ก็แค่น้ำหก " 
เสียงทุ้มเริ่มเข้มขึ้น ใบหน้าคมหันมามองจุนโฮที่ยืนนิ่งอยู่ข้างๆไม่ไปไหน ดวงตาคมหรี่ลงเล็กน้อยอย่างนึกสงสัย

" นายอยากช่วยฉันจริงๆหรืออยากจะรู้อะไรกันแน่ "









-------------
แฮ่.. รอนานไหม 55555555 
ไรท์ทั้งสองไม่ว่างเลยยยย TT^TT เลยคุยกันว่าเอามาลงครึ่งหนึ่งก่อน กันคนอ่านลืม 5555
ยังไงก็จะพยายามเร่งมือนะคะ ^^ 






-------------
แฮ่.. รอนานไหม 55555555 
ไรท์ทั้งสองไม่ว่างเลยยยย TT^TT เลยคุยกันว่าเอามาลงครึ่งหนึ่งก่อน กันคนอ่านลืม 5555
ยังไงก็จะพยายามเร่งมือนะคะ ^^ ◊ >SQWEEZ